நேரம் இரவு ஒன்பது மணியையும் கடந்து விட்டிருந்தது. தனது பெயர் மரியோ என அறிமுகப்படுத்திக் கொண்ட சுமார் இருபத்தைந்துவயது மதிக்கத்தக்க யுவதியொருத்தி எமது மிருக மருத்துவமனைக்கு வந்தாள்.
முகத்தில் அளவுக்கு அதிகமான மேக்கப். நித்திராதேவியுடன் இவள் சங்கமிப்பது குறைவோ எனச் சொல்லும்விதமாக கண்களின்கீழ்ப்புறம் கருவளையம். தனது நாயை கொண்டு வந்திருந்தாள். அதன் இனம் பாக்ஸர். பிரச்சினையை வினவினேன். நேற்று குட்டிபோட வேண்டிய நாய், இன்னும் பிரசவத்திற்கு தயாராகவில்லை – என்று கவலையோடு சொன்னாள்.
எப்பொழுதுஆண் நாயுடன் சேர்ந்தது என வினவினேன். சரியான திகதி சொன்னாள். அறுபத்தி மூன்று நாட்கள். முன்பின்னாக இருக்கலாம். தொடர்ந்தும் நாயை breed பண்ணவிருப்பதனால் சிசேரியன் செய்யவிரும்பவில்லை என்றாள். நாய்க்கு ஊசி மருந்து ஏற்றிவிட்டு இருட்டறைக்கு அனுப்பினேன்.
நாய்க்கு பிரசவத்துக்கு இருட்டறைதான் தகுந்தசூழல். அச்சமயம் எனக்கு ஊர் ஞாபகம் வந்தது. அங்கு டாக்டராக பணிபுரிந்த எனது நண்பன் சொல்வான்.பிரசவத்திற்கு வருபவர்களிடம் கரு உண்டாகிய திகதி கேட்டால், நல்லூர் தேருக்கு இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு -அல்லது சித்திரைமாதம் அட்டமியில், இல்லையென்றால் சன்னதி கொடியேறமுன்பு… இப்படிக் கோயில்திருவிழாக்களும், பஞ்சாங்கக் குறிப்புகளுந்தான் சரியான திகதியை அவர்களுக்கு சொல்லும். இனி நாம் தமிழ்க் கலண்டரில் சன்னதி கொடியேற்றம் – நல்லூர் தேர் முதலானவற்றின் திகதிகளைத்தேடவேண்டும – என அலுத்துக் கொள்வான் அந்த டாக்டர் நண்பன்.
ஆனால் இங்கு – இன்று தனது நாயை பிரசவத்திற்கு கொண்டுவந்த யுவதிக்கு நாய் கருத்தரித்த நாள் சரியாகத்தெரிந்திருக்கிறது. நான், நாய்க்கு செலுத்திய ஊசியும் வேலை செய்யாத காரணத்தினால் சிசேரியன் செய்து 13குட்டிகளை எடுத்தேன். மரியாவுக்கு அளவுகடந்த சந்தோசம். நாயும், குட்டிகளும் அவளுடன் வீடு திரும்பின. இரண்டு வாரங்களின் பின்பு- தையல் வெட்டுவதற்காக நாயை கொண்டு வந்தாள்.
அப்பொழுதும் இரவு நேரம். ஏன் இந்த நேரத்தில் வருகிறாய்? பகலில் வந்தால் நாம் கட்டணம் வசூலிப்பதில்லை.இப்போது அவசர சிகிச்சை வேளை எனச் சொன்னேன்.
மன்னிக்கவும் – எனக்கு வேலைநேரத்தில் வரமுடியாது. அதனால் – கிடைத்த ஓய்வுநேரத்தில் வந்தேன் – என்றாள். எங்கே வேலை? – எனக் கேட்டேன்.
North Melbourneஇல் – என்றாள்.
என்ன வேலை?
சற்றுத் தாமதித்துப் பதில் வந்தது. “விபச்சார விடுதியில்வேலை”. நான் குனிந்தபடி நாய்க்குத் தையல் வெட்டிக் கொண்டிருந்தமையால் அவளது முகம் பார்க்க அவகாசம்இல்லை.
அவள் நாயுடன் சென்ற பின்பு – எங்கள் மருத்துவ மனைக்கு அருகில்தான் அந்த பிராத்தல் இருக்கிறது.நாம் உணவிற்குப் போவோமே – ஒரு ஹோட்டல் இந்தப் பெண் வேலைசெய்யும் பிராத்தலைக் கடந்துதான் தினமும்செல்கிறோம். ஒரு மஞ்சள் நிறத்தில் மின்குமிழ் ஒளிசிந்தும் அந்தக் கட்டிடம்தான் என்றாள் எமது மருத்துவமனையில் என்னுடன் பணிபுரியும் நர்ஸ்.
இந்தியாவில் சிவப்பு விளக்கு பகுதி என்பார்கள். அவுஸ்திரேலியாவில் ஹாஸ்பிடல், நர்ஸிங்ஹோமில் சிவப்புவிளக்கு.
ஆனால் – பிராத்தலில் மஞ்சள் விளக்கு. நாட்டுக்கு நாடு விளக்குகள் மாறும் விநோதம் ரஸனையானதுதான
எழுத்தாளர் மு. பொன்னம்பலம் சந்திப்பு நடேசன் இலங்கையில் கவனத்திற்குட்பட்ட எழுத்தாளர் மு. பொன்னம்பலம் அவர்களின் சங்கிலியன் தரை நாவல் பற்றி ஏற்கனவே எழுதியிருக்கின்றேன்.
அவரை கடந்த 2019 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் 07 ஆம் திகதி கொழும்பில் சந்தித்து உரையாடினேன். அவரது கருத்துக்களை ஒலிப்பதிவும் செய்தேன்.
தொடர்ச்சியாக பயணங்களும் இதர பணிகளும் இருந்தமையால், அன்று பதிவுசெய்ததை எழுத்துருவாக்க மறந்துவிட்டேன்.
இந்த கொரோனா காலத்தில் வீட்டில் முடங்கியிருக்க நேரிட்டதனால், அந்த ஒலிப்பதிவை மீண்டும் கேட்டுவிட்டு, அதில் அவர் சொன்னவற்றில் முக்கியமாக நான் கருதியவற்றை மாத்திரம் இங்கே பகிர்ந்துகொள்கின்றேன்.
விடுதலைப் புலிகளிடமிருந்த தீவுப்பகுதிகளை இராணுவத்தினர் கையகப்படுத்திய காலப்பகுதியை பற்றிய நினைவுகளை மீட்டியபோது அவர் சொன்னது:
விடுதலைப்புலிகள் இருந்த இடத்தை (புங்குடுதீவு) இராணுவம் கைப்பற்றியது . இராணுவம் அவர்களது பிரசுரங்களை பார்த்தார்கள் . அப்பொழுது நான் சொன்னேன்: “ நாம் சுமார் ஐந்து வருடங்கள் அவர்களின் கீழ் இருந்தோம்.
மொத்தமாக 500 பேர் இருந்தோம். 140 பிள்ளைகள் பாடசாலைக்குப் போகவேண்டும் அதில் எனது குடும்பமும் ஒன்று. எனக்கு இன்சுலின் வேண்டும்.
மூன்று மாதங்கள் வரை சாப்பாட்டை குறைத்துக் கொண்டு இன்சுலின் இல்லாது இருந்தேன். நடமாடமுடியாத நிலை வந்தது. பணியாற்றிய ஆசிரமத்தில், இனி எனக்கு வரமுடியாது எனச் சொன்னேன். ஆமி இன்சுலினோடு வீட்டிற்கு முன்பாக வந்து நிற்கிறார்கள். அதன் பின்பு பிரஜைகள் குழுவுக்குத் தலைவராகப் போட்டார்கள். புலிகளின் ஆளாக நான் இன்னமும் இருப்பதாக ஈபிடீபியினருக்கு என்னில் கோவம். அவர்களை இராணுவம் என்னோடு பேசாது தடுத்துவிட்டது.
ரணில் விக்கிரமசிங்க வந்தபோது நான் மட்டுமே அவரை வரவேற்றேன் . அக்காலத்தில் உணவு வினியோகத்திற்குப் பொறுப்பாக இருந்தவர் பற்குணம். என்னோடு படித்தவர். “ நாங்கள் இராணுவமோ புலிகளோ இல்லை ஈபிடீபியினருக்கோ பயமடையத் தேவையில்லை. கடமையை செய்வோம் “ என்றார். கவிஞர் வில்வரத்தினம் உறவுமுறையில் எனது மருமகன், இக்காலத்தில் எனக்குச் சொல்லாது யாழ்ப்பாணம் போய்விட்டான். பண்ணைக்கடலால் போனால் வரமுடியாது . அவனது பிள்ளைகளையும் நான்தான் பார்த்தேன். அது பயங்கரமான கால கட்டம். ஒரு வருடத்திற்குப் பின்பாக வில்வரத்தினம் வந்தபோது ஈபிடீபி, அவர் உளவாளியாக வந்ததால் தாங்கள் சுடப்போவதாகச் சொன்னார்கள்.
அப்பொழுது நான் சொன்னேன், “ ஒரு வருடமாக நான் இருக்கிறேன். உங்களுக்கு என்ன நடந்தது? அவனை விடுங்கள். “ என்றேன். தொடர்ந்து, பொன்னம்பலத்தின் அண்ணன் தளையசிங்கம் பற்றியும் அவர் தீவுப்பகுதியில் நடத்திய சாத்வீகப்போராட்டங்கள் பற்றியும் கேட்டேன், அதற்கு அவர், குடிநீர் பெறும் போராட்டம் பற்றிய நினைவுகளை பகிர்ந்துகொண்டார்.
“ அந்த மக்களுக்கு ஆலய கிணற்றை திறந்துவிடுவதற்கு தளையசிங்கம் போராடியபோது அவரை பொலிஸ் அடித்து சிறையில் போட்டதால், கா .பொ. இரத்தினம் வந்து பஞ்சாயத்தோடு பேசி தண்ணீர் கிணற்றைத் திறந்து விட்டார். ஏனென்றால், தளையசிங்கம் நினைத்திருந்தால் வெள்ளாளருக்கு அடித்துப் போட்டுச் செய்திருக்கலாம்.
அதன்பிறகு கிறிஸ்தவர்களை ஒதுக்கிப் போட்டு சைவப்பறையரை மட்டும் அள்ளவைத்தது, பாவம்.
தொடர்ந்து எனது கேள்விகளும் அவரது பதில்களும்:
நடேசன்: கிறீஸ்தவர்கள் அங்கே அதிகம் இருந்தார்களா..?
மு பொ: அந்தப் போராட்டத்திற்கு வந்தவர்கள் கிறிஸ்தவர்களே. ஒரு சைவப்பறையர் கூட இல்லை. கோட்டுக்கு முன்னால் சிறைக்கு முன்னால் வந்தவர்கள் கிறிஸ்தவர்களே . அதை நாங்கள் அடக்கு முறையின் கீழ் அவர்கள் வாழ்வதாக விளங்கிக் கொள்ளவேண்டும் . சிறையிலிருந்து தளையசிங்கம் வெளியேவந்த பின்பு, மண்டைதீவில் அவர் ஒரு இலக்கியக்கூட்டத்தில் பேசும்போது, இலங்கை, இந்திய, யாழ்ப்பாண சிறுகதைகள் பற்றிய உரையின் இறுதியில் சொன்னது- போராட்டத்தால் கா. பொ. இரத்தினம் வந்து பாவனைக்கு திறந்துவிடப்பட்ட கிணற்றில்- சைவப்பறையர்களுக்கான அக் கிணற்றில் செல்வநாயகம் போன்றவர்கள் தண்ணீர் அள்ள முடியாது- கிறிஸ்தவர்கள் – இதனை தளையர் அன்று ஒரு முரண் நகையாகச் சொன்னது . நமது சமூகத்தில் நல்ல சிந்தனை கிடையாது .
நடேசன் : சமூக அமைப்பு அப்படி..!
மு. பொ. : அதை பிரேக் பண்ணிவிட்டு வருவது போல் செய்யவேண்டும். தமிழருக்கு உரிமை கொடுக்கவேண்டும் அதை ஓப்பானாகவே சொல்லிச் செய்திருப்போம். சிங்களவர்கள் தமிழ் கற்கவேண்டும். அதேபோல் தமிழரும் கற்கவேண்டும். அப்போதே ( ஒருவரை ஒருவர்) விளங்கிக்கொள்ள முடியும். நாங்கள் தீமை செய்ய வரவில்லை சமஷ்டி ஆட்சி ஒருவருக்கும் தீங்கில்லாதது. சிங்களவர்கள் மத்தியில் அதனை விளங்கப்படுத்த வேண்டும் . அதற்காகவே சர்வோதய முன்னணி அமைத்து கா.பொ. இரத்தினம் மற்றும் தங்கமூளை நவரத்தினத்தின் காலத்தில் தேர்தலில் போட்டியிட்டு கா.பொ. வென்றபோது, நாங்கள் இரண்டாவதாக வந்தோம். எஸ் எல் எஃப்பி.யினர் வந்து தங்களோடு சேரச் சொனனார்கள். அப்போது தளையசிங்கம் , “ நாங்கள் சேருகிறோம். ஆனால், உங்களது மத்திய குழுவில் இடம் தரவேண்டும். ஏனென்றால் சிங்களவர் மத்தியில் எங்கள் பிரச்சினைகளைச் சொல்லவேண்டும் “ என்றார். எங்களைக் கூப்பிட்டவர் செல்லையா குமாரசூரியர் . ஆனால், பின் கூப்பிடவில்லை. அது நடக்கவில்லை பிற்காலத்தில் சந்திரிக்கா வந்தபோது, தமிழருக்குப் பலதும் செய்ய விரும்பினார். இறுதியில் எதுவும் நடக்கவில்லை. —0—
தனது ஆண் நாய்க்குட்டிக்கு தடுப்பூசி மருந்து கொடுப்பதற்காக அதனைக் கொண்டு வந்தாள் ஒரு மத்திம வயதுப் பெண். அதனைச் சோதித்துப் பார்த்த பொழுது குடல் இறங்குதல்(Umbilical Hernia) எனப்படும் தொப்புள் கட்டி வளர்ந்திருப்பது தெரிந்தது.இதனை அறுவைச் சிகிச்சை செய்ய வேண்டும் என்றேன். அந்தப் பெண் தயங்கினாள்.
அவளுக்கு நம்பிக்கை ஊட்டும் விதமாக, இது சிறிய சத்திர சிகிச்சைதான். அதிகம் செலவும் இல்லை. ஆண் நாய்.எனவே,விதைநீக்கம் (Castration) செய்யும் போது இச்சிகிச்சையும் சுலபம் என்றேன். இதற்கு அப்பெண் சம்மதித்ததையடுத்து வரவேற்பு அறையில் கடமையிலிருப்பவரிடம் ஒரு திகதியை பதிவு செய்துகொள்ளுமாறும் சொன்னேன்.
சுமார் மூன்று மாதம் கழிந்து எமது மருத்துவமனைக்கு வக்கீல் நோட்டீஸ் வந்தது. நாம் பத்தாயிரம் டொலர் நட்டஈடு குறிப்பிட்ட நாயின் சொந்தக்காரருக்கு வழங்க வேண்டும் என்பதே அந்த நோட்டீஸின் சாராம்சம். நடந்த சம்பவம் இதுதான். நாயைக் கொண்டு வந்து சத்திரசிகிச்சைக்குத் திகதி பெற்றுச் சென்ற பெண்ணின் கணவர்விதை நீக்கம் விரும்பாத காரணத்தால், குறிப்பிட்ட பெண் மருத்துவமனைக்கு தொலைபேசி மூலம் தொடர்பு கொண்டு, குடல் இறங்குதல்(Umbilical Hernia) சத்திரசிகிச்சை மாத்திரமே செய்ய வேண்டும் என்று சொல்லியிருக்கிறாள். எனினும் அச்சமயம் பணியில் இருந்த தாதி இதனை முறையாக பதிவு செய்யவில்லை. அந்தப் பெண்ணின் கணவர்தான் சிகிச்சைக்கு வந்தார். வந்தவரும் நினைவுபடுத்தவில்லை. ஆனால் நாய்க்கு சத்திரசிகிச்சை செய்த டாக்டரோ – முன்பு நான் தெரிவித்த ஆலோசனைப் பிரகாரம் விதைநீக்கம் , குடல் இறங்குதல் இரண்டையும் செய்துவிட்டார்.
நாயின் விதை அகற்றப்பட்டதால் அதன் இனவிருத்திபாதிப்புக்குள்ளானதை சுட்டிக்காட்டியே எம் மீது வழக்குத் தொடர எத்தனித்தனர். தகவல் பரிமாற்றத்தால் நேர்ந்துவிட்ட தவறினால் ஏற்பட்ட கோளாறை அவர்களுக்கு விளக்கியும் அந்த தம்பதியர்சமரசத்திற்கு வர மறுத்தனர். நீதிமன்றம் வழக்கு என சந்திக்க நேர்ந்தால் ஏற்படவிருக்கும் செலவை சுட்டிக் காட்டினேன். அத்துடன், நீங்கள்,
உங்களுக்கிருக்கும் பணத்தேவைக்காக நாயின் விதைக்கு விலை கூறுகிறீர்கள் என்றே நாமும்வாதிட நேரும் என்றேன்.
இதனைக் கேட்டு தயங்கிய தம்பதியர் நட்ட ஈடாக ஆயிரம் ரூபாய் பெற சம்மதித்தனர். எம் தாயகத்தில் நாய் விற்ற காசு குரைக்காது என்பர். நாயின் விதைக்கும் விலைகூறி பணம் பெற்றவர்களையும்இந்த அஸ்திரேலிய மண்ணில் கண்டேன்.
By Lavanya Sridharan (Katpadi – Vellore Tamil Nadu)
I’m not one to usually post about celebrities, but this one’s hit me really hard. SPB never felt like a celebrity far out of reach. He was in our homes, a part of the family, his voice echoing through the TV, Radio, the car rides and the late nights. My dad and I have always bonded over Music and SPB’s voice is always a magnet that draws us together and we mused in fascination over the mannerisms, voice modulations and tiny inflections that he brings to the songs he sang. A fantastic voice artist, composer and actor – he wore many hats in his celebrated career. The way he says “Beautiful” in Sippi Irukudhu song, the way he emotes pain in “En Kadhale”, the way he energizes people in Rajini introduction songs, the way he makes people who have never known love to feel what it is like to be in love, the way he laughs and cries and brings a thousand emotions into a single song, there can never be another SPB.
A humble man he was, I always enjoyed watching his interviews bringing joy to everyone he talks to. There are many stories of pranks he’s played on his fellow singers – he was a child at heart. There is a story of how after recording “Malare Mounama” he heard Janaki amma’s version and insisted on re-recording the song to match her level of competence – a true lover of music he was – he even named his children Charan and Pallavi. SPB kept me company all my life, from the lullabies my dad used to sing for me, to the stories from her life my mother told me. I even have memories of discussing the song “Satham Illadha Thanimai keten” with my grandmother. SPB made me laugh, he made me cry and he stayed up with me, the insomniac whenever I worked late into the night or simply couldn’t sleep. Whatever experience I went through in my life so far, there’s always been an SPB song that resonated with what I was feeling at the time. I’m writing this post as a tribute but it is turning out to be an outlet for me to experience catharsis as I’m still in shock – my words wavering between past tense and present tense I still cannot think of him in the past tense. He was my first love in music, “Raagangal Pathinaaru Uruvaana varalaru naan padum bodhu arivaai amma” – how true it was for me! Farewell you legend! Rest in Peace. You’ll live on forever in our collective memories. —0—
ஒவ்வொருவரினது மனமும் இருண்ட நெடும் குகை. அவற்றின் இடுக்குகளில் பல கதைகள் வவ்வால்களாக ஒட்டிக்கொள்ளும். அதிலும் இளம் பருவத்து நிறைவேறிய மற்றும் நிறைவேறாத காதல், காமக் கதைகள் ஏராளம். பிற்காலத்தில் குடும்பம், குழந்தைகள், நண்பர்கள் என சமூகத்தில் பொறுப்புகள் வந்தால் அவைகளை வெளியில் எடுக்க முடியாது. எடுத்தால் அவை பல்லிடுக்கில் முதல் நாள் சிக்கிய மாமிசமாகத் துர்மணம் வீசும்.
இளம்பருவத்து நண்பர்களிடம் போதையில் சிலவற்றை பரிமாற முடியும். கேட்பவர்களில் ஒருவன் எழுத்தாள நண்பனாக இருந்தால் ஒரு கதையாக சொல்ல முடிகிறது. நண்பனது கதை இப்படித் தொடங்குகிறது.
‘ என் மகனிடமிருந்து வாட்சப்பில் தகவல் வந்தது. கொரோனா காலத்தில் குடும்ப உரையாடல்களை தொலைப்பேசிகளாலே நடத்துகிறோம். அந்தத் தகவல் :உங்களது பழைய நண்பர்கள் யாரோ போன் நம்பரைத் தந்து தொடர்பு கொள்ளும்படி தகவல் அனுப்பியிருக்கிறார்கள். எனது முகநூலுக்கு இந்த செய்தி வந்தது. அந்தச் செய்தியை படமாக எடுத்து அனுப்பியிருந்தான். “அம்மாவைத் தொடர்பு கொள்ளவும் .பெயர் சகுந்தலா தொலைபேசி——– “ என்றிருந்தது.
யார் சகுந்தலா..? என்பது பல நிமிடங்கள் புரியவில்லை.
காளிதாசனின் சகுந்தலாவைக்கூட நினைத்துக் கொண்டேன். மறதி என்பது துருவாச முனிவர் சாபத்தால் மட்டும்தான் வருமா? வயதானாலும் வருமே. எனக்குத் தெரிந்தவர்கள் ஒருவரும் அந்தப் பெயரில் இல்லையே. காலையில் வந்த செய்தி மதியம்வரை பெயர் நினைவு வரவில்லை.
மனைவி, மதிய உணவு பரிமாறியபோது மகனிடமிருந்து வந்த செய்தியைப் பற்றி பொதுவாகக் கூறியதும் ‘அது சேட்டுப் பெண் சகுந்தலாவாக இருக்கலாம்’ என்றாள். ‘அப்படியென்றால் நீயே போன் பண்ணு. “ என்றேன்.
காலச்சக்கரம் வேகமாகப் பின்னோக்கி என் மனதில் பயணித்தது. அது ஒரு கோடை மாதம். வாகனங்களால் எழுந்த தூசு கலந்த அனல்க்காற்றால் சென்னை குளித்துக் கொண்டிருந்தது. புறநகரான கோடம்பாக்கத்தில் ஒரு பழைய மாடிக்கட்டிடத்தில் சில மாதங்கள் தனிமையாக இங்கிலாந்து போவதற்குத் தங்கியிருந்தேன்.பகலில், திரைப்படங்கள், நூலகங்கள்- இரவில், வாகனங்களின் இரைச்சலுடன் சுழலும் மின்சார விசிறியைப் பார்த்துக் கொண்டு மனைவி குழந்தைகளை நினைத்தபடி நாட்களைக் கரைத்தேன். இந்த ஊரில் எவரையும் தெரியாது. நண்பர்கள் என்று சொல்ல எவரும் இல்லை. திடீரென குடும்பம் இலங்கையில் இருந்து சென்னை வருவதாகத் தகவல் வந்தது. அந்த நாளை பண்டிகையாக எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தேன்.
எனது மாடி அறை, சேட்டுகள் என அழைக்கப்படும் ஒரு மார்வாடி குடும்பத்திற்குச் சொந்தமானது. அவர்கள் கீழ்ப் பகுதியில் குடும்பமாக இருக்கிறார்கள். அதில் இரண்டு ஆண்கள், தாயுடன் கூட்டுக் குடும்பம். மூத்த ஆண் திருமணம் செய்திருந்த ஒரு அழகான மார்வாடிப்பெண் கைக்குழந்தையுடன் வாசலில் கண்டால் எப்பொழுதும் புன்னகைப்பாள். அந்தக் குடும்பத்தில் மற்றவர்கள் யாவரும் புன்னகையைத் தொலைத்தவர்கள்.
பெண்ணின் கணவர் எனக்கு வீடு தந்தவர் . இந்த பெண், அவருக்கு பம்பர் லாட்டரியென எண்ணத்தோன்றும். திக்குவாயுடன் இடது பக்கம் உதடு இழுத்தபடி பேசுவார்; அந்த உதட்டில் எச்சில் துளிவிடும். காலையில் பாரிஸ் கோர்னர் பக்கமுள்ள அவரது கடைக்குப் போய் விடுவார். அவரது தம்பி இளைஞன், கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்தான் என நினைக்கிறேன். மொட்டாக்கு போட்ட வயதான தாய் மாலையில் வாசலில் இருந்துகொண்டு வாகனங்களை எண்ணியபடியிருப்பார்.
சித்திரை மாதத்தில், ஒரு வருடத்திற்கென முன்பணம் கொடுத்து நான் வாடகைக்கு எடுத்திருந்தேன். ஆனால், எனது குடும்பத்தினர் மூன்று மாதங்களில் வருகிறார்கள். குடும்பத்துடன் தங்குவதற்கான வசதியற்ற அறை.
புதிய வீடு மாறும்போது கொடுத்த முன்பணத்தைத் தருவார்களா? நான் மீனம்பாக்கம் விமான நிலயத்திற்கு குடும்பத்தை வரவேற்கப் போவதற்காக மதியத்தில் தயாராகியபோது மாடிப்படியில் ஒரு காலடி சத்தம் கேட்டது. அவசரமாகப் போட்டுக் கொண்டிருந்த சட்டையை பாண்டுக்குள் தள்ளியபடி வாசலுக்குச் சென்று கதவைத் திறந்தேன். மூடிவைத்திருந்த கதவைத் திறந்ததும் திடீரென வெளிச்சம் வந்தது. அத்துடன் சேட்டுப்பெண் வாசலில் சிரித்தபடி வந்தாள்
வழக்கத்துக்கு மாறாக கண்ணுக்கு மை வைத்து, உதட்டில் சாயத்துடன் தேவதையாக நின்றாள். கையில் குழந்தையில்லை. எனது அனுமதி எதுவும் கேட்காது என்னைத் தள்ளியபடி அவசரமாக உள்ளே வந்து, ‘ எனக்கு நெஞ்சுக்குள் ஏதோ செய்கிறது ‘ எனச்சொல்லியவாறு நெஞ்சை மூடியுள்ள தாவணியில் கைவைத்தபோது ‘ ஐயோ நான் ஏர்போட் புறப்படுகிறேன்’ என்றேன். அதைப் பொருட்படுத்தாது நான் ஏதோ நகைச்சுவை சொல்லியதுபோல் சிரித்தபடி அந்த இடத்தை விட்டு அவள் போகவில்லை.
‘ நான் ஏர்போட் போகிறேன். உங்களை வைத்தியரிடம் இறக்கி விட்டுப் போகிறேன்’
‘தேவையில்லை . நான் போகிறேன் ‘ வந்த வழியே வேகமாகக் கீழே படிகளில் சென்றாள். வரும்போது முகம் நூறு வாட்ஸ் குமிழாக எரிந்தது. போகும்போது பத்து வாட்ஸ்சில் எரிந்த மின்குமிழாக இருந்தது.
ஏர்போட் போகும் வழியில் அந்த பெண்ணைப் பற்றியே சிந்தித்தபடி சென்றேன். அவள் என்னைச் சுத்த முட்டாளாக நினைத்திருப்பாள். இதற்குமேல் ஒரு பெண் வெளிப்படையாக நடந்து கொள்ளமுடியுமா? அவளது முகத்திலிருந்த பாவனை , கண்களில் இருந்த வெளிச்சம் எப்படி அணைந்திருந்தது?
குடும்பத்தினருக்காக ஏர்போட் போவதற்குத் தயாராக இல்லாத நேரமாக இருந்தால் எப்படி நடந்திருப்பேன் என என்னைக் கேட்டுக் கொண்டேன்.
எனது குடும்பம் சென்னை வந்த பின்பு நான் வேறு வீடொன்றுக்குப் போய்விட்டேன். கொடுத்த முன்பணத்திற்காக, இலங்கையில் இருந்து வந்த மருத்துவ மாணவனிடம் அந்த இடத்தைக் கொடுத்தேன். என் மனைவி வந்த பின்பு எங்களைத்தேடி அந்த சேட்டுப்பெண் சகுந்தலா வந்து என் மனைவியுடன் ஓட்டிக்கொண்டாள். அவளது வீடு அதிக தூரத்தில் இல்லை. பத்து நிமிட நடையில் பாலத்தைக் கடந்தால் எங்கள் வீடு. நாங்கள் சென்னையில் இருந்த ஒரு வருடத்தில் இந்தியர்களாக எங்களுடன் பழகியது அவள் மட்டுமே. அன்று அவளது உடலைத் தொடாது புறக்கணித்தேன். ஆனால் அவள் மனதிலிருந்து அகற்ற முடியாத நிழலாகத் தொற்றிக் கொண்டாள். பகலில் வீடு வந்து மனைவிடம் விடைபெற்றாலும், இரவினில் வீட்டுக்குள் தங்கிவிடுகிறாள். அந்த இரண்டறை கொண்ட சிறிய வீட்டின் மூலைகளில் தங்கியிருந்து புறக்கணிப்புக்குப் பழி வாங்குகிறாள். இரவில் கட்டிலில்லாத எங்கள் வீட்டில் வந்து புல்லுப்பாயில் மனைவியருகே படுத்துக் கொள்கிறாள். இரவில் மனைவியிடம் நான் ஒட்டிக்கொள்ளும்போது, இடையில் புகுந்து அச்சத்தை உருவாக்குகிறாள். பெயரைக்கூறி அவளைத் தள்ளுவதற்கு அச்சமாக இருக்கிறது. ஓசையைத் தவிர்க்க கைகளால் பொத்தி எனது வாயை அடைக்கிறேன். மனைவியைத் தழுவி முத்தம் கொடுத்தபோது அவளது உதடுகள் அங்கிருக்கிறது. என்னையறியாது இருவருக்கு முத்தம் கொடுக்கும் நிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறேன். அவளது நிர்வாணமான உடல் இருவர் மத்தியிலும் வந்துவிடுகிறது. பல மாதங்கள் பிரிந்திருந்து என்னிடம் வந்திருந்த மனைவியிடம் ஆத்மார்த்தமாக உறவாடமுடியாத அன்னிய நிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறேன். இதனால் பல தடவை மனைவியைத் தவிர்க்கிறேன். அணைக்க முடியாத தீயாக உடல் எரிகிறது. கல்லுரியில் என்னுடன் படித்த நண்பன் பிரதாபன் கனடா செல்ல வந்தான். அவனிடம் அந்தரங்கமாக பகிரும்போது ‘ அன்றைக்கு ஏர்போட்டுக்கு அரை மணிநேரம் பிந்திப் போயிருந்தால் இன்று ஒழுங்காயிருப்பாய் ‘என்று சிரித்தான்.
‘ திருமணத்திற்கு உண்மையாக இருக்க நினைக்கிறேன். இப்போதும் அவ்வாறே இருக்க நினைக்கிறேன். ஆனால் இப்பொழுது மனைவியை நெருங்கினால் இந்தப் பெண் நினைவு வருகிறது . ‘
“உனக்கு ஒரு மருந்திருக்கிறது ஆனால் ஒப்புக்கொள்ளமாட்டாய்?”
‘என்ன?’
‘வேறு பெண்ணிடம் போ’
“தம்பி, நீ குழிக்குள் விழுந்த என்னைக் கிணற்றுக்குள் தள்ளப் பார்க்கிறாய்.’ சொல்லிவிட்டு விலகினேன்.
சில நாட்களின் பின் அவனுக்குக் கனடா செல்வதற்காக ஒழுங்காகியது.
‘மச்சான் இன்று விருந்து வைக்கிறேன் வா’ என்றான். அது ஒரு பகல் நேரம். மதியத்தில் நடக்கும் விருந்தென்பதால் பலர் ஹோட்டலில் இருந்து விரைவாக கலைந்துவிட்டனர். மிஞ்சியது நானும் பிரதாபனும் மட்டுமே.
‘நான் நாளை இரவு கனடா. இன்று ஒரு இடத்திற்குப் போகிறேன் வா’ என்றான்.
கோடம்பாக்கத்தின் சந்துகளுக்கூடாக நடந்து ஒரு வீட்டின் மாடிக்குச் சென்றோம்.
வேட்டியோடு இருந்தவர் வரவேற்று ‘ கேரளாவிலிருந்து இரண்டு வந்திருக்கு சார் ” என்றார்
அவர் பிரதாபனிடம் சினேகிதமாகப் பேசியதால், அவன் பல முறை வந்த இடம் எனத் தெரிந்தது.
பிரதாபன் ‘சார் புதிசு’ தள்ளியபோது ஒரு பெண் வந்து என் கையைப் பிடித்து சென்றாள்.
அவள் ‘நம்ம ஊரா’ என்றாள்.
இல்லை ‘சிலோன்’
‘நாம் ஏர்ணாகுளம்’ என்றபடி ஒரு பாய் போட்ட மரக்கட்டிலில் இருத்திவிட்டு ஆடையைக் களைந்தாள்.
அவளது நிர்வாணமான உடலின் இடது வயிற்றுப் பக்கத்தில் நீளமான தளும்பு தெரிந்தது.
‘இது என்ன சகுந்தலா?’
‘எப்படி என் பெயர் தெரியும்? அந்தாள் சொன்னானா?. ‘
‘இல்லை இல்லை ஏதோ நினைத்தபடி’ சமாளித்தேன்.
‘அப்படியா..? அது நான் ஏற்கனவே குடும்பத் தடை செய்துவிட்டேன். அதன் அடையாளமம் ‘என விரலால் தடவினாள்.
‘குழந்தைகள்?’
‘கல்யாணமே முடிக்கவில்லை . ஐந்து பெண்கள் குடும்பம் ‘ என்றாள். ஏற்கனவே மனதில் குழப்பமிருந்தது. காம உணர்வு, இப்பொழுது நேற்று திறந்த சோடாவாகியது.
எனது பர்சைத் திறந்து அதிலுள்ள முழுப்பணத்தையும் எடுத்து
அவளிடம் கொடுத்து விடைபெற, மீண்டும் கையை பிடித்து
‘கொஞ்சம் இருந்துவிட்டு போ சார். இதுதான் எனது முதல்நாள். நான் சரியில்லை என நினைத்து விடுவார்கள்.’ என்றாள்.
நாங்கள் விரைவாக இங்கிலாந்து பயணத்திற்குத் தயாராகியபோது கர்ப்பிணியாக சகுந்தலா வந்து அழுதபடி வழியனுப்பினாள். ————– புலம்பெயர்ந்த நான் லண்டனில் பெட்ரோல் செட்டுகள், கடைகள், டாக்சியென ஓடித் திரிந்ததால் சகுந்தலாவுடன் எந்தத் தொடர்புமில்லை. ஆனால், நினைவில் எப்பொழுதும் அவளது முகமும் பேச்சும் முகமன் விசாரிக்கும்.
பிற்காலத்தில் ஒரு போஸ்டாபிஸ் ஒன்றில் வேலை செய்துகொண்டிருந்த ஒருநாளில் நீல நிற இந்திய ஏரோகிறாம் எனது பெயருக்கு சகுந்தலாவிடமிருந்து வந்தது. அதை வாசித்தபோது என்னை நலம் விசாரித்துவிட்டு, அரவிந்தனது தொடர்பு இருக்கிறதா? அவன் டென்மாரக் சென்றான். விலாசம் தரமுடியுமா? என எழுதியிருந்தது.
எனக்கு, இதுவரை தெரியாத காளிதாசனின் புதிய சாகுந்தலம் விரிந்தது. நான் விலகிய எனது மேல்மாடி இடத்தை அரவிந்தனிடம் கொடுத்திருந்தேன். அரவிந்தன் மேல்மாடியை மட்டுமல்ல சகுந்தலாவிடமும் இதயத்தில் இடம் பிடித்திருக்கிறான். இந்தக்கடிதத்தை மனைவியிடம் காட்டியபோது
‘திருமணமாக இளைஞனாகத் தனிமையில் இருந்தவன். நிச்சயமாக சகுந்தலாதான் அவனிடம் போயிருக்கும்’ அரவிந்தனுக்காக வாதாடினேன். எனக்கு அரவிந்தனைப் பற்றிய எந்தத் தகவலும் தெரியாது என்ற உண்மையையும் சகுந்தலாவுக்கு எழுதினேன்.
பதினைந்து வருடங்களின் பின்பு நாங்கள் இந்தியா சென்றபோது, சென்னையில் சகுந்தலாவைத் தேடிச் சென்றோம் . சகுந்தலா நரைத்த தலைமயிருடன் முகத்தில் சோகம் ஓட்டிய கன்னங்களுடன் வயதுக்கு மீறிய முதிர்வுடன் ஒரு பிள்ளையை தனது தனது மகள் என அறிமுகப்படுத்தினாள். எங்களுடன் ஒளிவு மறைவற்று அரவிந்தனுடனான தனது தொடர்பைக் கூறியபோது சகுந்தலாவின் காதலற்ற வாழ்வு புரிந்தது. உறவென்பதற்காகத் ஆரோக்கியமற்ற ஒருவனை திருமணமென்ற கயிற்றால் இணைக்கப்பட்டிருந்தாள். அரவிந்தன் வருகை அவள் வாழ்வில் பாலைவனச் சோலையாகியிருந்தது. சகுந்தலா அவனை உடலளவில் பிரிந்திருந்தாள். மனத்தளவில் காலம் முழுவதும் காவிய சகுந்தலாபோல் வாழ்ந்திருக்கிறாள் என்பது புரிந்தது.
நாங்கள் கொடுத்த பரிசுப்பொருட்களை வாங்கிவிட்டு பணத்தைக் கொடுத்தபோது . ‘பணத்திற்கு எனக்குப் பிரச்சினையில்லை. அரவிந்தனை அறிந்தால் என்னிடம் சொல்லுங்கள். ‘ அவன் திருட்டுப்பயல்’ சென்னைத் தமிழில் சொல்லிவிட்டுச் சிரித்தாள். அவள் கடந்த பாலையில், சோலையாக மாதங்களோ வருடமோ இருந்த ஒரே மனிதன் அரவிந்தன் மட்டுமே . அவனது தொடர்பை விரும்பினாள். பிரிந்தாலும் அவனை வெறுக்கவில்லை . அவனது நினைவுகளைச் சுவாசித்தபடி வாழ்கிறாள் என்பது எங்களுக்குப் புரிந்தது.
சரியாக அடுத்த பதினைந்து வருடங்கள்பின் மகனுக்கு வந்த செய்தியில், இருந்த தொலைபேசி இலக்கத்தில் என் மனைவி தொடர்பு கொண்டு அறிந்தது:- கணவன் இறந்துவிட்டான் . சொத்துக்களைக் கணவனின் தம்பி எடுத்துக்கொண்டதால் வீட்டிலிருந்து விலகி தனிவீட்டில் இருக்கிறார்கள். மகன் வளர்ந்து வேலை செய்கிறான். மகள் காதலித்து திருமணம் செய்தபோது தலை சின்னதாகக் குழந்தை பிறந்துள்ளது. இதுவரையும் வேலை செய்த மகனுக்கு கொரோனாவால் வேலை போய்விட்டது. பணஉதவி கேட்டிருந்தாள்.
‘ இப்பொழுது உங்களுக்கு அரவிந்தனது தொடர்பு இருக்கிறதுதானே? அந்தப் பெண் அவனது மகளாகவும் இருக்கலாம். நீங்கள் அவனுக்குத் தகவல் அனுப்புங்கள்’ எனது மனைவியின் வாதம் .
‘அரவிந்தனது குடும்பத்தில் வீணாகப் பிரச்சினையை ஏன் உருவாக்குவான்? நாம் ஏதாவது உதவுவோம்’ என்றேன் ‘உண்மைதான். சகுந்தலா ,தேவையில்லாது பணம் கேட்கும் ஆளில்லை. போனமுறை நாங்கள் கொடுத்தபோது கூட வாங்கவில்லை.’
சென்னையில் உள்ள எனது நண்பனிடம் சொல்லி சகுந்தலாவின் கணக்கில் பணம் போட்டேன்.
அரவிந்தனது இடத்தில் இலகுவாக நான் இருந்திருக்க முடியும் என்ற எண்ணம் இராட்சத ஹீலியம் பலூனாக மனதில் எழுந்தது.
அகமதாபாத்தில் சபர்மதி ஆற்றருகில் மகாத்மா காந்தியின் ஆசிரமத்தில் உள்ள அவர் வழக்கமாக அமரும் அந்த வீட்டின் திண்ணையில் பல ஐரோப்பியர்கள் இருந்தார்கள். அவர்களின் குழந்தைகள் அங்குள்ள கைராட்டையில் நூல் சுற்றிப்பார்த்தார்கள். அவர்கள் எல்லோரும் விலகிய பின்னர், அந்த இடத்தில் நானும் மனைவியுடன் இருக்க விரும்பி காத்திருந்தேன். தொடர்ந்தும் ஆட்கள் வந்துகொண்டிருந்தார்கள் . சிறிது இடைவெளி வந்ததும் நானும் எனது மனைவியும் சில நிமிடங்கள் அங்கிருந்து ஏற்கனவே பார்த்த ஆசிரமத்திலுள்ள கடிதங்கள், படங்கள் ,மற்றும் பத்திரிகை செய்திகளை அசை போட்டேன் .
காந்தியின் கடிதங்களைப் பார்த்தபோது பெரும்பாலானவை இந்தியிலோ ஆங்கிலத்திலோ அல்லாது குஜராத் மொழியிலோ எழுதப்பட்டிருந்தது. இதுவரையும் இந்தியத் தலைவர்களில் காந்தி தேசியத்தலைவராக நடந்துகொண்டிருந்தாரென்ற எனது நினைவு அங்கு ஃபியூசாகிய மின்குமிழாகியது.
காந்தி என்ற மனிதர் இந்தியாவில் வாழ்ந்து சுதந்திரத்திற்குப் போராடினார். இறுதியில் அவரை இந்தியர்களே கொன்றார்கள். ஆனால், நான் அவரை ஒரு அவதாரமாகக் கேட்டறிந்துதான் சிறுவயதில் வளர்ந்தேன். இப்பொழுது மாதிரி அக்காலத்தில் எதிர்க்கருத்துகள், விமர்சனங்கள் எதுவும் பத்திரிகைகளில் நம் கண்களுக்குத் தெரிவதில்லை.
வீரகேசரி தினப்பத்திரிகையும் கல்கி வாரப்பத்திரிகையும் கடல் சூழ்ந்த எங்கள் தீவில் எங்களை வெளியுலகோடு தொடர்புபடுத்தும் சாதனங்கள். இவற்றை நான் வாசிக்கும்போது பரிமேலழகராக அவற்றிலிருந்து பொழிப்புரையைத் தாத்தா சொல்லுவார். காந்தி இறந்து ஏழு வருடங்களுக்குப் பிறகு நான் பிறந்தபோதிலும், பின்பு நான் வளர்ந்து பத்து வருடங்களானதன் பின்புதான் தாத்தாவினால் அவர் பற்றிய விடயங்கள் அச்சொட்டாகத் தெரிய வந்தது. காந்தியின் வாரிசாக இருக்கவேண்டியவர் ராஜாஜி ராஜகோபாலாச்சாரியர் என்றும், நேரு தவறாகக் காங்கிரசைக் கொண்டு செல்கிறார் என்ற கருத்தையும் தாத்தா வைத்திருந்தார்.
பிற்காலத்தில் தாத்தா என்மீது செலுத்திய கருத்து திணிப்பு மாறி திராவிடம்- கம்யூனிசம் என்ற பல தளங்களுமாக கடந்து வந்தபோதிலும், காந்தியில் ஏற்பட்ட பிடிப்பு மாறவில்லை. பலவீனமான மனிதனாக இருந்த போதிலும் அவனால் சாத்வீகமாக எதிரியை எதிர்த்து நிற்க முடியும் என்ற விடயத்தை கருத்தாலும்,செயல்முறையாலும் உலகுக்குக் காட்டியவர் அவர் என்பது என் மனதிலிருந்தது. அதன் பிறகு தென்னாபிரிக்காவில் அவரது நடவடிக்கைகளை அறிந்தபோது மேலும் என்னைக் கவர்ந்தது. சொந்த நாட்டிற்காகப் போராடுவது இயல்பானது. பிழைப்புக்காகச் சென்ற இடத்தில் பிரச்சினைகள் வரும்போது எல்லோரும் அங்கிருந்து வெளியேறவே முற்படுவார்கள். ஆனால் மாறாக காந்தி போராடுகிறார்.
அவரது சத்திய சோதனையே நான் முதலாவதாக வாசித்த தன் வரலாறு. அதன் பின்பு மேற்கு நாட்டவர்கள் அவரை பற்றி எழுதிய புத்தகங்களைப் படித்தேன். அதிலொன்றில் “ இந்தியப் பிரிவினையின்போது பஞ்சாபில் வன்முறை ஏற்படாது தனது 50000 பிரித்தானிய வீரர்களும் இலட்சக்கணக்கான இந்திய வீரர்களும் பார்த்துக்கொள்வார்கள். நீங்கள் வங்காளத்திற்குச் சென்று அங்கு எதுவித வன்முறையும் வரவிடாமல் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள் “ என்ற கருத்துப்படி அப்போதைய இந்திய ஆங்கில வைஸ்ராய் மவுண்ட் பேட்டன் சொல்லி காந்தியை அனுப்புவார்.
எவ்வளவு வன்செயல் பஞ்சாபில் நடந்தது. பிரிவினையின் போது வங்கம் அமைதியாக இருந்தது என்ற வரலாற்று உண்மைக்கப்பால் தனிமனிதனது சக்தியை எப்படி ஆங்கிலேயர் புரிந்திருந்தார்கள் என்பதற்கு இந்த உதாரணம் என் மனதில் எப்போதும் நிழலாடும்.
இலங்கைப்போரின் வன்முறைகளை பத்திரிகை நடத்துவதற்காக கூர்ந்து பார்த்தபோது, மேற்கூறிய விடயத்தை அடிக்கடி நினைப்பேன். அதே நேரத்தில் காந்தியைக் கொன்ற கோட்சேயை விட அவரை அவமதித்தவர்கள் இலங்கைத் தமிழர்கள் என்பதும் உண்மையானது. சத்தியாக்கிரகம் என்ற போர்வையில் தமிழரசுக்குக் கட்சியினரும், திலீபனின் உண்ணாவிரதம் எனப்புலிகளும் சேறடித்தார்கள்.
மெல்பனில் காந்தியின் நூற்றாண்டு நினைவாக நடந்த நிகழ்விற்கு காந்தியின் பேத்தியான எலா காந்தி வந்தபோது அவரை செவ்வி கண்டு மேலும் சில விடயங்களைப் புரிந்து கொண்டேன்
அதிகாரத்தில் பற்றற்று அதேவேளையில் அதிகாரத்தில் இருப்பவர்களுக்கு எதிராகப் போராடும் மன நிலை இலகுவில் வரக்கூடியதல்ல. ஆங்கிலோ- போயர்களின் போராட்டத்தில் ஆங்கிலேயர்களுக்கு ஆதரவாகவும் பின்பு ஆங்கிலேயர்களை எதிர்த்தும் போராட நேர்ந்தது. அதாவது எதிரி என்பது ஆங்கிலேயரல்ல அவர்களது செயல் அல்லது அவர்களது அடக்குமுறையே எனப் பிரித்தறிந்து போராடுவதற்கு ஒரு களமாக தென்னாபிரிக்கா அவருக்கு இருந்துள்ளது. ஒரு சாதாரணமான சமவெளியில் பந்தயத்தில் ஓட விரும்பும் ஒருவன், மலைப்பிரதேசத்தில் ஓடிப் பயில்கிறான் என்பது போன்று தென்னாபிரிக்கா காந்திக்கு இருந்தது..
இவைகளுக்கு அப்பால் அவர் தனது உறவினர்களை, தனது வாரிசுகளாக உருவாக்க விரும்பாத மனோபாவத்தைக் கொண்ட உள்ள தனித்துவத் தலைவராகவும் அவரை தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது..
அவரது அரசியல் , மத , பொருளாதார கொள்கைகள் காலத்தில் நிலைக்காமலோ அல்லது ஏற்கமுடியாதோ போனாலும் கூட வன்முறையற்றுப் போராடும் சித்தாந்தத்தை உருவாக்கி உலகுக்களித்த அவர் பிறந்து, நடந்த இடங்களைப் பார்க்க விரும்பியதால் நான் சென்ற முதல் இடம் அவர் பல காலமிருந்த சபர்மதி ஆச்சிரமம் ஆகும். சபர்மதி ஆற்றோரத்தில் உள்ள அமைதியான இடம். இங்கிருந்தே அவர் தண்டி யாத்திரை சென்றார். அவரது வாழ்க்கையின் முக்கியமான பல விடயங்கள் இங்கிருந்தபோதே நடந்தன. எத்தனையே முக்கியமானவர்களை இங்கிருந்தபடி இயக்கியிருக்கிறார் என்பதும் தெரியவந்தது. அந்த தண்டி யாத்திரையின் பின் பிரித்தானியர் இந்த ஆச்சிரமத்தை நடத்த அனுமதிக்கவில்லை.
காந்தியின் குஜராத்திய மொழிக் கடிதங்களைப் பார்த்தபோது தற்கால இந்தியாவைச் சிந்திக்காமல் என்னால் அங்கிருந்து வெளியேற முடியவில்லை . இந்தியா எந்தக்காலத்திலும் சீனா போன்றோ அமெரிக்கா போன்றோ ஒரு மொழி பேசுபவர்களால் இணைக்கப்படாது . இந்தியாவில் தற்போதைய ஆட்சியாளர்களால் இந்தியைத் தேசிய மொழியாக்கும் விடயம் எக் காலத்திலும் நடக்கப்போவதில்லை.
அப்படியென்றால் அங்கிருக்கும் இந்த 130 கோடி மக்களைத் தொடர்ந்து இணைப்பது எது?
காங்கிரஸ் காலத்திலிருந்து சொல்லிவந்த மதச்சார்பின்பை தோற்றுவிட்டது.
இந்து மதத்தை தற்போதைய அரசு கையில் எடுத்திருக்கிறது. அது தற்போதைய இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதம் இருக்கும் காலத்தில் எதிர்வாதமாக இருக்க அது உதவும். ஆனால், தொடர்ச்சியாக இந்தியாவை இணைப்பதற்கு உதவாது.
ஜாதி , மதம், பொருளாதார சமத்துவத்தைக் கண்ணிகளாகக்கொண்டு உருவாகிய புதிய ஒரு சங்கிலிதான் தேவைப்படுகிறது என்ற நினைவுடன் அங்கிருந்து வெளியேவந்தேன்.
திருவண்ணாமலை ரமணாச்சிரமம் முன் வாயிலிலிருந்து கோயில் செல்லும் திசை நோக்கி பிரதான வீதியால் சிறிது தூரம் நடந்தால் வீதியின் இடப்பக்கத்தில் ஓர் ஒழுங்கை வாயில் போன்ற சிறிய சந்து தென்படும்.
இதற்குள் பிரவேசித்து மேற்கொண்டு நடந்தால் மலையினூடு செல்லும் ஒற்றையடிப் பாதை ரமண மகரிஷி வருடக்கணக்கில் தவம் செய்த விருபாக்ஷி குகை எனப்படும் ஆற்றங்கரையோரக் காட்டுக் குகைக்கு அழைத்துச் செல்லும். ஆறு எல்லாம் வற்றிவிட்டது. வெறும் தடயம் மாத்திரமே உள்ளது. நாம் கடைசியாகத் திருவண்ணாமலை சென்றது கிட்டத்தட்ட நான்கு வருடங்களின் முன். அப்போது வறட்சி நிலை. இப்போது மழைநீர் அதிகரித்து ஆறு ஓரளவுக்கு நடைபயிலக்கூடும். மிக அருமையான இடம்.
எங்கேயாவது சென்றால் ஏதாவது அறியாத சந்துபொந்துகளுக்குள் புகுந்து புறப்படுவது எனது துணைவர் சிகனின் வழமை. திருவண்ணாமலை இது மூன்றாவது தடவை. காரணம், நான் ஒரு திருவண்ணாமலைப் பைத்தியம். கால்போன போக்கில் நடந்து திரிவோம். இம்முறை மூன்று நாட்கள் திருவண்ணாமலைப் பயணம், யோகி ராம்சுரத்குமார் ஆச்சிரமத்தில் தங்கியிருந்தோம். சிகனுக்கு மலைக்குள்ளாகப் பயணப்பட்டு யாராவது சித்தர் அதிசயம் காண வேண்டும் என்பது பேரவா.
எனது அழுகிய மனதின் முன் எந்தச் சித்தரும் தோன்ற மாட்டார்கள் என்பது எனது திண்ணமான எண்ணம். தெருவில் சந்தித்த ஊர் மனிதர்களிடம் மலைக்குள் போகும் வழி கேட்டால் எல்லோருமே போக வேண்டாம் என்று எச்சரித்தார்கள். மலைக்குள்ளாகப் போனவர்கள் மீது பல திருட்டு, பாலியல் வன்முறை , அடிதடி குற்றங்கள் நிகழ்ந்ததால் காவல்துறை இதனைத் தடைசெய்துள்ளது எனவும், அழைத்துச்செல்லும் வழிகாட்டிகள் எவரும் இப்போது இல்லை என்றும் தெரிவித்தனர்.
முக்கியமாக என்னைப்பார்த்து பெண்கள் போகவே முடியாது என்றனர். ஆனால் மலைக்குள் இருக்கும் விருபாக்ஷி குகை பற்றிய தகவல் எவ்வாறோ அறிந்து, நடக்கத் தொடங்கினோம். இந்தப் பாதையின் மறு எல்லை ரமண மகரிஷி ஆச்சிரமம் பின் வாயிலில் முடிவடைவது கூடத் தெரிந்திருக்கவில்லை. குருட்டாம்போக்கில் நடக்கத் தொடங்கி எமக்கு முன்னால் சில வெளிநாட்டவர்கள் போவதைப் பார்த்து உற்சாகமாகப் பின்தொடர்ந்தோம். மலையின் பிரதான உட்பகுதிக்குள் போக முடியாவிட்டாலும், கால்வாசிப் பகுதியையாவது கவர் பண்ணியதும், ரமணரின் அழகிய விருபாக்ஷி குகைச் சூழலும் மிகுந்த நிறைவை ஏற்படுத்தியது. தவிர, அங்கே குறும்புத்தனமும், குழப்படியும் மிக்க அனேக குரங்குகள் நின்றிருந்தன. எனக்குப் பக்கத்தில் நட்புப் பாராட்டுவது போல் அமர்ந்திருந்த குட்டிக்குரங்கு நான் அறியாமல் எனது நீளக்காற்சட்டைப் பையினுள் கைவிட்டு வியர்வை துடைப்பதற்கு நான் வைத்திருந்த துண்டை எடுத்துக்கொண்டு ஓடியது. கைத்தொலைபேசியை சும்மா சும்மா நோண்டிக் கொண்டு மிலாந்த வேண்டாம் என சிகனை எச்சரிக்கை செய்ய வேண்டியிருந்தது.
விருபாக்ஷி குகை முடித்து ரமணாச்சிரமம் நோக்கிய மலைப்பாதையில் நடக்கத் தொடங்கிய போது பாதையோரத்தில் ஒரு பெண் இளநீர் விற்றுக்கொண்டிருந்தாள். அவளிடம் இளநீர் வாங்கிய வெள்ளைக்காரனின் விரைவான ஆங்கில உச்சரிப்பு புரியாத தடுமாற்றத்தைத் தன் சிரிப்பினால் சமாளித்துக்கொண்டு நின்றாள். கொவ்வைச் செவ்வாய்! குமிண் சிரிப்பு! முத்துப் பற்கள்! குனித்த புருவம்! கயல் விழி! பிறை நுதல்! நெளிவான கருங்கூந்தலைக் கூட்டி முடிச்சாக்கிய கொண்டை! கருமாம்பழக் கன்னங்கள்! சங்குக் கழுத்து! அளவாகப் பணைத்த மார்பக எழுச்சி! ஒட்டிய உதரம்! இறுக்கிய இடை! அகன்று கீழிறங்கும் எழுச்சி! வரிந்த சேலைக்கட்டு. கறுப்பழகி! இவள் பெயர் சங்கீதா!
சங்கீதாவின் நினைவு ஒரு பசுஞ்சாந்து மணம்போல என் மனதினுள் பல நாட்கள் இருந்து பின்னர் மறைந்து விட்டது. இதனை மீண்டும் கிளறியது இலக்கியவாதி பவா செல்லத்துரையின் கதை சொல்லல். அண்மையில் முகநூல் மூலம் நட்பான கங்காதரன் என்பவரின் அறிவுரைப்படி நான் பவா செல்லத்துரையின் கதைகளைக் கேட்கவும், வாசிக்கவும் ஆரம்பித்து இப்போது ஒரு கதையாவது கேட்காமல் படுப்பதில்லை என்ற நிலைக்கு ஆளாகி விட்டேன்.
பவா செல்லத்துரை தனது ‘வேட்டை’ என்கிற கதை பற்றிய கதைசொல்லலில் திருவண்ணாமலை – காணான் நகரில் வாழ்கின்ற நரிக்குறவர் இனப் பெண்கள் பற்றிக் கூறுவார். “இந்தப் பெண்களைத் துலக்கி மொடேர்ண் ட்ரெஸ் அணிவிச்சோம்னாக்க, இந்த சினிமா நடிகைங்க, ஐஸ்வர்யா ராய் எல்லாம் தோத்துப் போவாங்க. அப்படி ஒரு அழகு!”. இவரின் இன்னொரு கதை சொல்லலில் வண்ணதாசன் கதைகளைப்பற்றிப் பேசுவார். வண்ணதாசன் படைத்த ஒரு பெண் பாத்திரம் அன்னம் ஜூலி. தேவதை போன்ற இந்த அன்னம் ஜூலி, அவளைத்தான் காதலிக்கின்றோம் எனத் தெரியாமலே அவளின் அழகில் கிறங்கியிருந்த, ஆனால் அதைவிடத் தன் தொழிலை நேசிக்கும் புகைப்படக்காரன் என்ற பாத்திரங்களைப் பற்றிய கதை. திருமணத்தின் பின் வாழ்க்கையின் கொடுமைக்கு இரையாகி முழுமையாக மாறியிருந்த அன்னம் ஜூலியை அந்தப் புகைப்படக்காரன் சந்திக்கச் செல்வதோடு கதை முடிவடையும். இந்தக் கதையின் விவரணையில் அமைக்கப்பட்ட நுட்பங்கள் பற்றி பவா செல்லத்துரை வியந்து உரைப்பார். சங்கீதா தேவதை அல்ல. நிச்சயமாக அன்னம் ஜூலி இல்லை. இவளின் வாழ்வு சாக்கடையில் முடிந்ததாகத் தெரியவில்லை. எனக்குப் பார்த்தவுடன் தோன்றியது வள்ளிக்குறத்தி என்று மனதில் உருவகித்து வைத்துள்ள தோற்றம்தான்.
கருமையின் வெவ்வேறு அழகை திரௌபதி, கர்ணன், கிருஷ்ணன் இந்த மூன்று பாத்திரங்களிலும் எழுத்தாளர் ஜெயமோகன் வெண்முரசில் வர்ணித்திருப்பார். ‘திரௌபதி பிறந்த போதே நீலக்கருமலர் போலிருந்தாள். குழந்தைப்பருவத்தில் வாழைப்பூ நிறம் கொண்டிருந்தாள். ஒளிகொள்வதற்குரிய உரிமை கொண்டது கருமை மட்டுமே. பிற அனைத்தும் ஒளியை அப்படியே திருப்பி அனுப்பி விடுகின்றன. ஒளிபட்டதுமே தங்களை முழுமையாக இழந்து ஒளியாக ஆகிவிடுகின்றன. கருமை ஒளியை உள்வாங்கிக்கொள்கிறது. எத்தனை குடித்தாலும் ஒளிக்கான அதன் விடாய் அடங்குவதில்லை’.
இதோ, இந்தச் சங்கீதாவும் நீலக்கருமலர் போன்றே இருக்கிறாள். இவளும் கிருஷ்ணை! கருமைக்கும் மெல்லிய சாம்பலுக்கும் இடையேயான மினுக்கமான நிறம். மஞ்சள் பூசிக் குளித்த முகம் அந்த நிறத்தை உள்வாங்கி அவள் வைத்திருக்கும் செவ்விளநீர் காய்களின் செம்மஞ்சள் நிறம்போல் ஒளிவிடுகிறது. பொழுது சாயும் மாலைக்கதிரின் செம்மஞ்சள் ஒளி காட்டு மரங்களை ஊடறுத்துப் பின்வாங்குகிறது. அந்த அழகிய மலைப்பகுதி, பறவைகளின் ஓசை, பூச்சிகளின் ரீங்காரம், குரங்குகளின் கும்மாளம், கீழே அடிவாரத்தில் கம்பீரமாகத் தெரியும் அண்ணாமலையார் கோபுரங்கள், வெண்துளிகளாகத் தோன்றிய நகரின் கட்டடங்கள், மெல்லிய காட்டுத் தென்றல், இவை எல்லாவற்றையும் தோற்கடித்து அப்படியே ஒரு புத்தம்புதிய காட்டு மலராக நிற்கிறாள் இந்த சங்கீதா. குழந்தை முகம். ஒரு முப்பது வயது இருக்கும். எப்படியும் முப்பத்தைந்து தாண்டாது.
“உங்கட பேர் என்ன?”
“சங்கீதாங்க”
“எப்பிடி, இவ்வளவு இளனியையும் கீழேருந்து கொண்டு வந்தனிங்கள்?”
“எங்க வூட்டுக்காரரும், நானுமாக் கொண்டு வருவோமுங்க. அவரு இந்தா இப்பத்தான் நாலஞ்சு வெள்ளக்கார ஆக்கள மலை காட்டக் கூட்டினு போயிருக்காங்க”. “ என்ன! உங்க வீட்டுக்காரர் மலை காட்டுவாரா? ஒருத்தரும் போறதில்லை எண்டு கீழே சொன்னாங்களே”
“இல்லீங்க, அவரோட தொழிலே அதுதான். ஆம்பிள, பொம்பிள எல்லா வெள்ளக்காரரும் வருவாங்க. அது ஒண்ணும் பயமில்ல. ரொம்ப நல்லாருக்கும்”.
“ஐயோ சங்கீதா, முதலே தெரியாமப் போச்சே. நாங்கள் நாளைக்கு நேரத்தோட வெளிக்கிட வேணும். வாகனம் ஒண்டும் ஹயர் பண்ணி வரேல்லை. பஸ் ஸ்டாண்டில லைன் பஸ் தேடிப்பிடிச்சு பெங்களூர் போக வேணும்”. எமக்கு அதற்கும் மறுநாள் பெங்களூரிலிருந்து கொழும்புக்கு விமானப் பயணம் இருந்தது. “ நீங்க நாளைக்கு வெள்ளனக்கியே வீட்டுப் பக்கம் வாங்க. நான் அவுங்ககிட்ட சொல்லி வெக்கிறன். மத்தியானத்துக்கு திரும்பீடலாங்க. அப்புறமா பஸ் புடிச்சு போயிக்கலாம்”:
ஆனால் நாம் ரிஸ்க் எடுக்க விரும்பவில்லை. தவிர, மலையேறிக் களைத்து விழுந்து வந்து மீண்டும் குளித்துப் புறப்பட வேண்டும். அரைநாள் பஸ் பயணத்தில் இருக்க இடம் கிடைக்குமோ தெரியாது. காலையில்தான் பேரூந்து நிலையம் சென்று விசாரித்து ஏற வேண்டும்.
“இல்லை சங்கீதா, அடுத்த வருஷம் வந்தால் பாக்கலாம். உங்களை எங்கே பிடிப்பது? நீங்கள் இங்கேதான் இருப்பீங்களா”.
“நாங்க எங்கின போப்போறம்? அதோ அதுல புளூ பெயிண்ட் அடிச்சிருக்கிற சொவரோட இருக்கிற வீடுகள்ள ஒண்ணு. அதுல வந்து விசாரிச்சீங்கன்னா காட்டுவாங்க”. அந்தப் பெண் மலையின் கீழ்ப்பக்கக்கத்தில் உள்ள ஏழைக் குடியிருப்புப்பக்கம் கை காட்டிற்று. அந்த நேரத்தில் அந்த இடம் சுலபமாகக் கண்டுபிடித்துக்கொள்ளலாம் போலத் தோன்றியது.
எனக்கு சிறுவியாபாரிகளிடம் பேரம் பேசுவது பிடிக்காது. பெரிய கடைத்தொகுதிகள் பற்றி அறிவில்லை. எனக்கும், ஷொப்பிங்குக்கும் வெகுதூரம். ஆனால் இந்த சங்கீதாவை சிகன் சீண்டுவதும், அந்தப் பெண் தலைசரித்துக் குழந்தை போல் பிடிவாதமாகக் கெஞ்சுவதும் பார்க்க ஆனந்தமாக இருந்தது. இந்தப் பெண்ணுடன் கதை வளர்த்துக் கதை கேட்டுக்கொண்டே இருக்க வேண்டும் போல் இருந்தது.
“என்ன?! பன்ரண்டாம் வகுப்பில படிக்கிற பிள்ளை இருக்கா?” – என்னால் நம்ப முடியவில்லை.
“நான் சின்ன வயசிலயே கல்யாணம் பண்ணிட்டேங்க. எங்கம்மா நான் குழந்தயா இருக்க செத்துப்போச்சு. எங்கய்யா பொம்பிளப்பிள்ள பொறுப்பு எண்டதால சீக்கிரமா கட்டி வெச்சுட்டாரு”. எனக்குள் சின்னதாய் வலித்தது. ஆனால் என்ன, இந்தப் பெண் இவ்வளவு காலம் கடந்தும் இதோ காதலித்தவனோடு முதன்முதலில் சல்லாபித்தது போல் அப்படியே மலர்ந்து நிற்கிறது. அப்படியாயின் இவளின் புருஷன் தாங்குபவனாய் இருக்க வேண்டும். நிறையத் தெரிந்து, காலம் கடந்து, பவிசும் படிப்புமாய்த் தேடி என்ன வாழ்க்கை? இவள் கணவன் ஒருவேளை சிறுவயதிலிருந்தே தெரிந்தவனாக, மாமன் மச்சானாக இருக்கலாம். இயற்கையோடு ஒன்றிய காட்டாளன், கனிந்தவனாக இருக்கலாம். பாசமும், காதலும் கலந்த காமத்தைப் பகிர்பவனாய் இருக்கலாம். கருணை செறிந்த வீரம் உடையவனாக இருக்கலாம். அதுதான் இந்தப் பெண்ணுக்குள் ஒரு சந்தோஷ அலைவீச்சும், பயமற்ற தன்மையும், குழந்தைத்தனமும் அவள் அழகோடு ஒட்டி இருக்கின்றன. இந்த சந்தோஷ அதிர்வுதான் இவளைவிட்டு விலகிச்செல்ல விடாமல் இழுக்கிறது. இவளுடன் பேசிக்கொண்டே இருக்க, இவளின் பாவனைகளை இரசித்துக் கொண்டேயிருக்கத் தோன்றுகிறது. என்றாலும், பன்னிரண்டாம் வகுப்புப் பெண்ணுக்கு அம்மாவாக, இந்த சங்கீதாவை என்னால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை! சங்கீதாவின் புருஷன், பிள்ளைகள், குடும்பம் எல்லாவற்றையும் பார்க்க, இவளுக்கு பொருத்தம்தானா என ஒப்பீடு செய்ய ஏனோ மனம் பரபரத்தது. ஆனால் முடியவில்லை. மறுநாள் காலை கிளம்ப வேண்டியதாயிற்று. சங்கீதாவின் ஓவியம் மன மூலையில் பதிந்து விட்டது. அதற்குப்பிறகு அடுத்த வருடமோ, பின்னரோ மீண்டும் இதுவரை திருவண்ணாமலை செல்லவில்லை. எனக்கும் இதுவரை சென்றமட்டிலும் போதும் என்றவொரு மனநிலை ஏற்பட்டுவிட்டது. இப்போது பவா செல்லத்துரை, கதைகள் என்று மூழ்கியபின் திரும்பவும் ஒரு திருவண்ணாமலை ஆசை துளிர்க்கிறது. எப்போதாவது சந்தர்ப்பம் அமைந்து சென்றால்கூட, இவ்வளவு வருடம் கழித்து இந்த சங்கீதாவை சந்திக்க முடியுமா? எங்கேயெனத் தேடுவது? ஒருவேளை இவர்கள் வாழ்க்கையில் முன்னேறி, ஏதாவது பெரியளவில் வியாபாரம் ஆரம்பித்திருக்கலாம். வேறு இடத்திற்குப் போயிருக்கலாம். இவளின் மகள் ஏதாவது உயர்கல்வி, தொழில் என்றிருக்கலாம். மகளுக்கும்கூடத் திருமணம் ஆகியிருக்கலாம். சங்கீதாவை பேரப்பிள்ளையும் கையுமாகப் பாட்டியாக நினைத்தே பார்க்க முடியவில்லை. சே.., இந்தப் பெண்ணை இரசித்த மயக்கத்தில் ஒரு படம்கூட எடுத்து வைக்கத் தோன்றவில்லை. நான் மீண்டும் எப்போதாவது திருவண்ணாமலை செல்வேன். அங்குள்ள எல்லா நிறைவுகளையும் தாண்டி, சங்கீதாவைத் தேடுவேன். விருபாக்ஷி குகைப் பாதை வழியே நடந்து, இன்னமும் இளநீர் விற்கின்றாளா எனப் பார்ப்பேன். அவள் இன்னமும் பொங்கிப் பிரவாகிக்கும் ஆறு போல் இருக்கின்றாளா அல்லது வெறும் தடயமாக மாறிவிட்டாளா எனக் கவலைப்படுவேன். அவள் அப்படியே நீலக் காட்டுமலராக இன்னமும் இருக்க வேண்டுமென விரும்புவேன். சங்கீதாவை இனி நான் பார்ப்பதற்கு நிச்சயமாகச் சாத்தியம் எதுவும் இல்லை. எனினும் நான் தேடுவேன். தேடி, நெஞ்சில் ஒரு ஏமாற்றம் சுமந்து திரும்புவேன்.
இரவு பத்துமணி மெல்போனில் குளிரும், மழையும் சயாமிய இரட்டையர்களாக வந்து போகும். மிருக வைத்தியசாலையில் எலும்பை விழுங்கிய நாயைப்பரிசோதித்துக் கொண்டிருந்தேன். அது ஒரு சீன தம்பதியரின் ஆசை பொமனேரியன். அதன் வாய்க்குள் இருந்த எலும்பை எடுத்துவிட்டுஅவர்களிடம், என்ன எலும்பு கொடுத்தது” என்று கேட்டேன். இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தனர். நிச்சயமாக அது பூனை அல்லது நாய்க்குட்டியின் தாடை எலும்புத் துண்டு. அது அவர்களது அன்றைய மதிய உணவாக இருக்க வேண்டும். ஆத்திரத்தை அடக்கிக் கொண்டு, இனி சமைத்த எலும்பு கொடுக்க வேண்டாம் என்று சொல்லியனுப்பினேன். இந்த சுவையானசம்பவத்தை நர்சுக்குச் சொல்லிச் சிரிக்க நினைத்தபோது ஸ்ரிவன் (nurse) எனக்கு பொலிசில் இருந்து தகவல் வந்திருக்கிறது எனப் பரபரத்தான்.
என்ன விடயம்?
” Westgate bridgeற்குச் சிறிது தூரத்தில் நடந்த பெரிய விபத்து ஒன்றில் மூன்று பிள்ளைகளும், பெற்றோரும் வந்தகார் சாலை ஓரத்தில் மோதியதால் இரண்டு குழந்தைகளும் தந்தையும் இறந்துவிட்டார்கள். பொலிஸ் அம்புலன்ஸ்எல்லாம் ஸ்தலத்தில் நின்ற போதிலும் எவராலும் அந்தக் காரை நெருங்க முடியவில்லை.”
“ஏன்?”
” அவர்களது நாய் (Bull – terrior) எவரையும் நெருங்க விடாமல் கடிக்க எத்தனித்துக் கொண்டிருக்கிறது “
. “துப்பாக்கியால் சுடமுடியாதா? ”
தாய்க்கும் பிள்ளைக்கும் இடையில் நின்று அவர்களைப் பாதுகாப்பதாக நினைக்கிறது. சுடுவது ஆபத்து எனநினைத்து எங்களை கூப்பிட்டிருக்கிறார்கள். “
ஆஸ்பத்திரியை மூடிவிட்டு எப்படிச் செல்வது என யோசித்தாலும் முடிவில் மனித உயிர்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்து உடன் செல்ல முடிவு செய்தோம்.
ஸ்ரிவன் மிகுந்த பரபரப்புடன் மயக்க ஊசிமருந்துகள், Blanket மற்றும் நாய்க்குச் சுருக்குப் போடும்உபகரணங்களுடன் என்னுடைய காரை அடைந்தான். மழை பெய்துகொண்டிருந்தது. வெளிச்சம் தெளிவாக இல்லை. ஆனாலும் வேகமாகச் சென்றோம். ஸ்ரிவனுக்கு Action Pack படத்தின்கதாநாயகனின் நினைப்பு. இரண்டு மைல் தொலைவிலே Freeway இரண்டு பக்கமும் மூடப்பட்டிருந்தது.பொலிசாரிடம் எம்மை அடையாளம் காட்டியதும் உடனே போகச் சொல்லிவிட்டார்கள்.
அவர்கள் போகச் சொன்ன பாதை எதிர்ப் பகுதிக்குச் செல்ல வேண்டி இருந்ததால் தயக்கத்துடன் வண்டியைச் செலுத்தினேன். இதுதான் என்றுமில்லாதபடி முதன்முதலாகப் பொலிசார் எதிர்ப்பாதையில் செல்லும்படி கூறுவது என ஸ்ரிவன் நகைத்தான்
கடைசியாக விபத்து நடந்த இடத்தை அடைந்தபோது, பிரகாசமான வெளிச்சத்தில் அந்தப் பயங்கரக்காட்சி தெளிவாகத் தெரிந்தது. காரின் முன்பகுதி காற்றுப்போன இரப்பர் பந்துபோல் உள்வாங்கி இருந்தது. ஒரு குடும்பம் இரத்தம் சிந்திய நிலையில் காரில் இருந்தது. வெள்ளை நிற நாய் அவர்களுக்கு நடுவில் சுற்றி நின்றோரைப் பயமுறுத்தியும் குரைத்துக் கொண்டும் நின்றது.
ஸ்ரிவன் சுருக்குத் தடியுடனும், நான் மயக்க மருந்து நிறைந்த ஊசியுடனும் காரை விட்டு இறங்கியபோது சகலரும் எமக்கு வழிவிட்டனர். உடைந்த கண்ணாடிக் கதவினூடாக சுருக்குக் கயிறுள்ள தடியைச் செலுத்தி கழுத்தில் போட்டான். ஆரம்பத்தில் முரண்டு பிடித்த நாய் கதவினூடாக பாய்ந்து வந்து ஸ்ரிவன் காலை நக்கியது. எனது மயக்க மருந்துக்கு வேலை இருக்கவில்லை.
சுற்றி இருந்தவர்கள் ஏதோ தேவலோகத்தில் இருந்து வந்தவரைப்போல் எம்மைப் பார்த்துவிட்டு மீட்பு வேலையில் இறங்கினார்கள். நாயை எனது காரில் ஏற்றிக் கொண்டு வந்தோம்.
“Job done well” என்று ஸ்ரிவனுக்குச் சொன்னேன்.
Bloody TV Crew இன்று வரவில்லை” என்று கவலையுடன் சொன்ன ஸ்ரிவன் நாயின் தலையைத் தடவியபடி முன்சீட்டில் உட்கார்ந்தான்.
Siva Sundram Pillai is a young veterinarian who has migrated to Melbourne Australia to start a new life. After several years of studying and drifting from job to job he finally secures a position in one of the prominent Veterinary hospitals in Melbourne. As he settles into his new position and starts to lay down roots in his new home, he is also drawn, unwittingly, and inevitably, into the politics of his workplace where power-play and intrigue are part of the day-to-day life. How will the young rookie doctor handle the challenges of workplace sniping, back-biting, racial victimization, and the guile of his workmates?
Written in a simple yet engaging style, the book is an entertaining and fascinating look at the struggles of a young migrant finding his way in his new country. It also opens a window to a profession that few, if any, Sri Lankan authors have dealt with in fiction. It creates a world of colourful characters from all walks of life and diverse backgrounds, including a ubiquitous, cheeky, and loveable cat called Collingwood.
இந்தியாவில் அதிகமாக உல்லாசப்பிரயாணிகள் செல்லும் மாநிலங்கள் ராஜஸ்தான், கோவா, மற்றும் கேரளம் என்பன.
இதைவிடப் மற்றய மாநிலங்ளுக்கு செல்வதற்கான வசதிகள் செய்வதற்கு வழிவகைகள் வெளிநாட்டில் உள்ள பிரயாண முகவர்களிடம் இருப்பதில்லை.
பெரும்பாலும் நியூ டெல்கி – தாஜ்மகால்- ஜெய்ப்பூர் படங்கள் பதிவான முக்கோணத்தை இந்திய பயணத்திற்கான முக்கிய இடங்கள் என விளம்பரப்படுத்துவார்கள்.
இதற்கு யார் காரணம்?
பெரிய வசதிகள் உள்ள தமிழ்நாடு மாநிலத்திற்கான பயணத்தைப்பற்றிய தகவல்களை வெளிநாடுகளிலிருக்கும் முகவர்களிடம் தேடினால் கிடைக்காது. மற்ற மாநிலங்களுக்குப் பயணிப்பவர்கள் பெரும்பாலும் சொந்த முயற்சியுடன் குறைந்த நிதிவளத்தோடு செல்பவர்களாக இருப்பார்கள். பெரும்பாலும் பாக்பக்கர்ஸ்(Backpackers) எனப்படும் இளம் வயதினர்தான்.
இந்த நிலைக்கு இந்திய அரசின் உல்லாசப்பயணத்துறைதான் காரணம் என நினைக்கிறேன். உல்லாசப் பயணத்துறை வெளிநாட்டு முகவர்களை ஊக்குவிப்பதில்லை. அதற்குப் பல காரணங்கள் இருக்கலாம். தேவையான கட்டமைப்புகள் மற்றும் ஹோட்டல்கள் இல்லாதிருக்கலாம்.
இந்தியாவில் எல்லா இடங்களுக்கும் தலயாத்திரிகர்கள் மற்றும் பாக் பக்கேர்ஸ் (Backpackers) போவார்கள். அவர்கள் வெளிநாட்டு உல்லாசப் பிரயாணிகள் போன்ற எதிர்பார்ப்புள்ளவர்களல்ல. சிறிய ஹோட்டல்களிலும் தங்குவார்கள். ஆனால், உல்லாசப் பிரயாணிகள் அப்படியல்ல. சுத்தம் , குளிர்சாதன வசதி, நட்சத்திரக் ஹோட்டல்களின் உச்சமான சேவை மற்றும் வாகன வசதிகள் என நிறையவே எதிர்பார்ப்பார்கள் . ஆனால் , அஸ்திரேலியாவில் இருக்கும் பிரயாண முகவர்களின் பயண அட்டவணைகளில் எனக்கு வியப்பளித்த விடயம் என்னவென்றால், குஜராத் மாநிலம் செல்வதற்கு வழிகாண்பிக்கத்தக்கதாக எதுவும் இருக்கவில்லை என்பதே!
நான் இம்முறை குஜராத் போக விரும்பினேன். பத்து நாட்கள் அந்த மாநிலம் முழுவதும் செல்ல முடியாது போனாலும் முக்கியமான இடங்களுக்குப் போகவேண்டும் என விரும்பியபோது எனது நண்பனுக்குத் தெரிந்த இந்திய முகவரையே அணுகினேன். அங்கிருக்கும் வீதி விபத்துகளால் பயந்து அங்கே எனது பயணத்துக்கு ஏற்ற ஜீப் போன்ற வாகனம் தேவை என்றும் தங்குவதற்கு நல்ல ஹோட்டலும் அவசியம் என்றேன்.
பலரும் என்னிடம் கேட்டது : குஜராத்தில் பார்ப்பதற்கு என்ன இருக்கிறது ? நான் பதில் சொல்ல விரும்பவில்லை. காரணம் பதில் விரிவானது. பலருக்கும் கேட்க பொறுமையிராது.
சிந்து நதி நாகரிகத்தின் தொடக்கப்புள்ளியான சிந்து சமவெளியைத் தவிர்த்துவிட்டுப் பார்த்தால், தற்போதைய குஜராத்தில் சில அக்கால ஹரப்பா குடியேற்றங்களைக்காணலாம். இந்தியர்களுக்கு, அரேபியர்கள் மற்றும் ஐரோப்பியர்களோடு கடல் வாணிபம் இங்கிருந்தே தொடங்கியது. குஜராத், இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தின் எந்திரமாக இருந்தது. தற்போதைய 130 இற்கும் மேற்பட்ட இந்திய பிலியனர்களில் 50 இற்கும் மேற்பட்டவர்கள் உள்ள ஒரே மாநிலம். அமெரிக்காவை, நியூயோக்கர்களும் கலிபோனியர்களும் மாறிமாறி ஆள்வதுபோல குஜராத்தியர்கள் பணத்தால் முன்பும், தற்போது அதிகாரத்தாலும் ஆள்கிறார்கள். இது தற்செயலான சம்பவமல்ல.
தற்பொழுது பல மொழி, மதம், மற்றும் மனிதத்தோற்றம் எனப் பிரிந்திருக்கும் உபகண்டத்தை இணைக்கும் சங்கிலியாகவுள்ள இந்திய முதலாளித்துவத்தின் ஆணிவேராக இன்னமும் அவர்களே இருக்கிறார்கள். இவற்றை விட இஸ்லாமிய – இந்து முரண்பாடுகள் அக்காலத்திலும் , இக்காலத்திலும் அடிக்கடி தீட்டப்பட்டு கூராக்கப்படுவதும் குஜராத்திலேதான் . கஜினி முகம்மதுவின் கால் நூற்றாண்டு கால , பதினெட்டு தடவைகள் நடந்த படையெடுப்பிலிருந்து 2002 ஆம் ஆண்டில் இஸ்லாமியர்கள்மேல் நடந்த தாக்குதலும் அங்கேயே நடந்தது.
இதைவிடப் பல விடயங்கள் விபரிக்கவிருந்தாலும் தற்போதைக்கு இதுவே போதும் என நினைக்கிறேன்.
குஜராத்தின் பெரிய நகரமான அகமதாபாத்துக்கு நான் செல்லும்போது, அமெரிக்கா ஜனாதிபதி ட்ரம்ப் இரண்டு நாட்களில் பின் என்னைத் தொடர்ந்து அங்கு வர இருந்தார். அதனால் பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் பலமாக இருந்தன. அமெரிக்க ஏயர்ஃபோஸ் 1 விமானமொன்றை அகமதாபாத் விமான நிலையத்தில் கண்டேன். நமக்கான பாதுகாப்பாக்கும் என்று எனது மனைவியிடம் சொல்லவும் தவறவில்லை. நகரமும் சுத்தமாக இருந்தது. விமான நிலையத்திலிருந்து ஹோட்டல் செல்லும் வழிகளில், ஏதாவது குடிசைகள் மற்றும் கட்டிட வேலைகள் நடந்தாலும் அவைகள் மறைக்கப்பட்டிருந்தன. ஒருவிதத்தில் விருந்தினர் வருகைக்கு முன்னர் மெழுகித்துடைத்து சுத்தமாக்கப்பட்டு கோலம் போட்ட வீடாகத் தெரிந்தது.
ஜனாதிபதி ட்ரம்ப்பைத் தவிர, கொரோனாவும், புது டெல்கியிலும் கேரளாவிலும் தரையில் கோழிக்குஞ்சுகளை நோட்டமிட்ட பருந்தாக வானில் பறந்துகொண்டிருந்த காலம்.
இரவில் அங்கு போய்ச் சேர்ந்தவுடன் இரண்டு விடயங்களைத் துறந்தேன். புலாலும் மதுவும் விலக்கப்பட்டது. காந்தி பிறந்த மாநிலத்திற்கு வருகிறேன். குறைந்த பட்சம் என்னால் செய்யக்கூடிய விடயமாக இருந்தது.
குஜராத்தில் எமக்குக் கிடைத்த வழிகாட்டி மிகவும் வித்தியாசமானவர். எழுபத்தைந்து வயதில் உள்ள இளைப்பாறிய மின்சாரப் பொறியியலாளர். வழக்கமான பெரிய பொறுப்பிலிருந்து ஒய்வானவர்கள்போல், வயிற்றில் கொழுப்போ, வாயில் தனது அந்தக்கால சாதனைகளோ பேசாததுடன், உற்சாகமாக வாழும் மனிதராக இருந்தார். அவரிடம் எனது கேள்விகளுக்குத் தெரிந்தவற்றிற்கு உடனும், தெரியாதவற்றிற்கு பின்பு பதிலும் தெரிந்திருந்தது. அவரது பிள்ளைகள் வைத்தியர்களாகவும் பொறியியலாளர்களாகவும் இருப்பதாகத் தெரிந்தது. வசதியான மனிதர். பத்து நாட்கள் எங்களுடன் வாகனத்தில் பிரயாணம் செய்தார். அவரது சுறுசுறுப்பும் ஆங்கிலப் புலமையும் அந்த வயதிலும் இப்படியான வேலை செய்யும் மனோபாவமும் என்னை வியக்க வைத்தது. அவரிடமிருந்து பல விடயங்களையும் அறிந்து கொள்ள முடிந்தது.
சுவாமிநாராயணன் என்ற சாதுவின் பெயரால் நிர்மாணிக்கப்பட்ட அழகிய கோயில் (Akshardham Temple) எங்களது பயணத்தில் முக்கிய இடமாக இருந்து. அங்கு செல்வதற்கு முன்பு இந்த மதக்குழுபற்றி நான் அறிந்திருக்கவில்லை. இது கண்ணன் ராதாவுக்கான கோயிலானாலும், அங்கே சுவாமி நாராயணனது சிலையுமுள்ளது. வட இந்தியாவில் பிர்லா மந்தீர் போல், அதனை நிர்மாணித்தவரது பெயரில் அகமதாபாத்தில் அக் கோயில் அமைக்கப்பட்டிருந்தது. நிர்மாணித்தவரது பெயரில் கோவில் இருப்பது ஒரு விதத்தில் நல்லது. முருகன் ,சிவன், அம்பாள் என்று வரும்போது சுத்தத்தைக் கடவுளின் பொறுப்பில் அரசாங்க காரியம்போல் விட்டுவிடுகிறார்கள். தனியார் கோவில் என்றால் , தனியார் வங்கி மாதிரி பொறுப்போடு நடப்பார்கள் என நினைத்தேன். இதனாலோ என்னவோ, சுவாமிநாராயணன் மற்றைய கோவில்கள் மாதிரியல்லாது உள்ளும் புறமும் சுத்தமாக இருந்தது. அதைப்பற்றி எமது வழிகாட்டியிடம் விசாரித்தபோது சில விடயங்கள் புரிந்தது.
சுவாமிநாராயணன் உத்தரப் பிரதேசத்தில் பிறந்த வளர்ந்து பின்பு சாதுவாக வந்து குஜராத்தில் பிரித்தானியர்களிடம் நிலத்தைப் பெற்று அகமதாபாத்தில் மட்டுமல்ல பல இடங்களில் கோயில்களை நிர்மாணித்தார் . இவரது கொள்கைகள் மது மாமிசத்தைப் புறக்கணித்து மிருக பலிகளுக்கு எதிராக இருந்தன . அத்துடன் அவர் இந்து மதத்தின் பெண் நிராகரிப்பு சாதிப் பாகுபாடு என்பதற்கு எதிராகச் செயல்பட்டார் என ஒரு சாரரும் மற்றவர்கள் சாதியில் ஒதுக்கப்பட்டவர்களுக்குத் தனியான கோயில் கட்டியதாகவும் சொல்கிறார்கள் . சுவாமி சங்கராச்சாரியாரது கொள்கைகளை நிராகரித்து இராமானுஜரோடு ஒத்துப்போனவர் என்கிறார்கள். இவையெல்லாம் நமது அறிவுக்கு அப்பாற்பட்டவை என்பதால் மற்ற விடயங்களைப் பார்ப்போம்
இவரது கோவில்கள் உலகமெல்லாம் உள்ளன. குஜராத்தில் நிலவுடைமை சாதியான பாட்டில்கள் பலர் இந்தக் குழுவைச் சேர்ந்த பக்தர்கள் என்பதால் உலகம் முழுவதும் குஜராத் மக்கள் வாழும் இடங்களில் இவரது கோயில் உள்ளது. ஒரு விதத்தில் சத்தியசாயி பாபா போன்று மதப்பிரிவாக இருந்தாலும் தனக்காக வழிமுறைகளைப் புத்தர்போல் வகுத்துள்ளார்.
அகமதாபாத்தில் நாங்கள் இருந்த இரு இரண்டு நாட்களில் ஒரு நாள் காலை முழுவதும் காந்தி நகரில் உள்ள அந்த கோவிலில் (Akshardham Temple) நேரத்தைச் செலவழித்தோம். கோயிலுக்குச் சொந்தமாக உள்ள உணவுவிடுதி மிகவும் சுத்தமானது. 100 இந்திய ரூபாய்க்குச் சுத்தமான, போதுமான அளவு உணவு வேறெங்கும் கிடைக்காது என எமது வழிகாட்டி கூறினார். அதை விட மருத்துவ கிளினிக்குடன் தங்குமிட வசதிகள் உள்ள விடுதியும் அங்கே உள்ளது.
நாங்கள் போனபோது வாசலில் இராணுவமும் , பொலிஸும் துப்பாக்கியுடன் போருக்குத் தயாராக நின்றதைப் பார்த்தபோது காஷ்மீருக்கு வந்துவிட்டேனா என அதிர்ச்சியடைந்தேன். தென்னிந்தியக் கோவில்களில் இப்படியான பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் இருப்பதில்லை. இங்கு ஏன்…? எனக் கேட்டபோது எமது வழிகாட்டி , “ இந்த கோயில் பயங்கரவாதிகளால் தாக்கப்பட்டது எனவும் அக்காலத்தில் இங்குள்ள மின்சார நிலையத்தில் தான் பொறியியலாளராக இருந்ததாகவும் கூறி அச்சம்பவத்தை விவரித்தார்.
பயங்கரவாதிகளால் துப்பாக்கிப் பிரயோகமும் கைகுண்டு தாக்குதல்களும் நடந்த பின்பு, இந்த பாதுகாப்பு நடைமுறைக்கு வந்ததாக அறிந்தேன். 2002 இல் குஜராத்தில் முஸ்லீம் மக்களுக்கெதிரான கலவரத்தின் பழிவாங்கலாக, அந்தச் சம்பவங்கள் நடந்த ஆறுமாதங்கள் பின்பு இந்தத் தாக்குதல் நடத்தப்பட்டது. உத்தரப்பிரதேசத்தில் இருந்து வந்த இரண்டு பயங்கரவாதிகள் உட்பட 33 இற்கு மேற்பட்டவர்கள் உயிரிழந்ததுடன் பலர் காயப்பட்டதாகவும் அவர் விவரித்தார். கோவிலுக்குள் கெமரா கொண்டு செல்ல அனுமதியில்லை. ஆனால், உள்ளே ஒரு கெமராவுடன் போட்டோ எடுப்பதற்கு ஒருவர் உள்ளார். கோவிலின் உட்பகுதியில் சுவாமிநாராயணனின் வாழ்க்கை வரலாறு ஓவியமாக எழுதப்பட்டிருந்தது. கோவில் மதநோக்கத்திற்கான வழிபாட்டுத்தலம் என்பதற்கு மாறாக கலாசார சின்னமாகவும் பராமரிக்கப்படுகிறது.
குஜராத்தின் பெரிய நகரம் அகமதாபாத் என்ற போதிலும் காந்திநகரே தலைநகரம். அதிக தூரமில்லை. காந்திநகரில் ஒரு படிக்கிணறைப் (Adalaj stepwell) பார்த்தோம். அது ஐந்து மாடிகளைப்போன்று நிலத்தின் கீழே உள்ளது. தொடர்ச்சியான படிகளையும் அந்தப் படிகளின் இருபக்கச் சுவர்களிலும் தூண்களிலும் சிற்ப வேலைப்பாடுகளையும் காணமுடிந்தது.
படிகளில் கீழே நடந்து செல்கையில் குளிர்ந்தபடியிருந்தது. ஐந்து அல்லது ஆறு டிகிரி குளிராக உள்ளதால் வெப்பமான காலத்தில் தண்ணீர் அள்ளுவதற்குப் பெண்கள் சென்றால் அந்த இடத்தில் அதிகநேரம் செலவழிப்பார்கள். வரண்ட பகுதியான குஜராத்தில் இப்படிப் பல படிக்கிணறுகளை நாங்கள் கண்டபோதிலும், இதுவே பெரிதாக இருந்தது. அத்துடன் சிற்ப வேலைப்பாடுகள் கொண்டதாகவும் இருந்தது. ஒவ்வொரு தளத்திலும் நடனம் பாட்டு என கலைநிகழ்ச்சிகள் இடம்பெற்றன. மற்றும் தண்ணீர் அள்ளும் பெண்கள் வேலைகள் செய்வதற்கு வசதிகளுண்டு. இந்து கட்டிடக் கலையோடு பிற்காலத்தில் இஸ்லாமிய கட்டிக்கலையும் கலக்கப்பட்டுள்ளது
இந்த படிக்கிணறு பற்றிய ஒரு கதையில், 15 ஆம் நூற்றாண்டில் இந்து அரச குடும்பம் இந்தக் கிணறை மக்களுக்குக் கட்டும்போது பக்கத்து முஸ்லீம் ராஜாவால் இந்த அரசு தோற்கடிக்கப்பட்டது பற்றி சொல்லப்படுகிறது. அப்பொழுது அரசி ரூபாபாய் அரசனது சிதையில் தானும் தீ மூட்டிக்கொள்ள விரும்பினாள். ரூபாபாயைத் திருமணம் செய்ய முஸ்லீம் அரசன் விரும்பினான். மக்களுக்குத் தண்ணீர் வேண்டும் என்பதால் இந்த கிணற்றைக் கட்டி முடிக்கும் வரை பொறுத்திருக்கும்படி கேட்டிருந்தாள். கட்டி முடிந்ததும் அந்தக் கிணற்றினுள் பாய்ந்து ரூபாபாய் தற்கொலை செய்துகொண்டாள்.
குஜராத்தில் பிரித்தானியர்கள் காலத்தில் 200 வரை இஸ்லாமிய, இந்து சிற்றரசுகள் இருந்தன. பிரித்தானியர்கள் அவர்களை தங்களுக்குத் திறை செலுத்தும் அரசாக வைத்திருந்தார்கள். இப்படியான சிற்றரசுகளில் இருந்து எதிர்கால இந்தியத் தலைவர்கள் உருவாகவும் காரணமாக இருந்தது. காந்தி வல்லபாய் பட்டேல் மற்றும் முகம்மதலி ஜின்னா போன்றவர்கள் இந்த குஜராத் பகுதியிலிருந்து வந்தவர்களே
இந்த படிக்கிணற்றில் நாங்கள் இறங்கியபோது தமிழில் பேசுவது கேட்டு நின்றோம். தமிழ்நாட்டிலிருந்து வந்தவர்களாக இருந்தவர்களிடம் என்னை அறிமுகப்படுத்தினேன். அவர்கள் தமிழ்நாட்டில் பல பகுதிகளிலிருந்தும் பறவைகள் பற்றிய கருத்தரங்குக்கு வந்ததாகச் சொல்லிய பின்பு, அதில் ஒருவராக வந்திருந்த கோயம்புத்தூரில் அருளகம் என்ற நிறுவனத்தைச் சேர்ந்த பாரதிதாசன் சுப்பையா என்பவர் என்னிடம் , அருகிவரும் பாறு கழுகுகள் பற்றிய புத்தகத்தைத் தந்தார்.
அன்றிரவே அந்த புத்தகத்தைப் படித்துவிட்டு அதிர்ச்சியடைந்தேன். மாடுகளுக்குப் பாவிக்கும் மருந்து , இறந்த மாடுகளது இறைச்சியிலிருந்து கழுகுகளுக்குச் சென்று, அவைகளுக்கு நஞ்சாவதை அறிய முடிந்தது. கடந்த 33 வருடங்களாக எனது தொழிலில் நாய், பூனை மட்டுமே இருப்பதால் இந்த விடயம் புதிதாகத் தெரிந்தது. அதன் பின்பே இணையத்தில் தேடியபோது இது எவ்வளவு பாரிய சூழலியல் பிரச்சினை என்பதைப் புரிந்துகொண்டேன்.
அறிவை அக்காலத்தில் ஆற்றங்கரைகளில் வைத்துக் கற்பிப்பதுபோல காந்திநகர் படிக்கிணற்றிலும் அறிவைப் பெற்றுக் கொள்ளமுடியும் என்பதை உணர்ந்தேன் .
தென்னிந்திய மாநிலங்களில் போலின்றி, வட இந்திய மாநிலங்களில் மக்களது தோலில் ஆங்கிலம் ஒட்டவில்லை. ஆங்கிலேயர் முழு இந்தியாவையும் அரசாண்டபோதிலும் வடநாட்டில் ஆங்கிலம் கலக்கவில்லை.
சென்னை ஓட்டோக்காரர்களின் ஆங்கிலம், குஜராத்தில் கல்லூரிகளில் படித்தவர்களை விடக் கூடியது . அதைக் கடைவீதிகளுக்குச் சென்றபோது அனுபவித்தோம் அகமதாபாத்தில் பருத்தித் துணிகள் மலிவு என்ற இரகசியம் எனது மனைவி சியாமளாவிற்குத் தெரிந்ததால், இரவு ஓட்டோ எடுத்துக் கொண்டு கடை வீதிக்குப் போனோம். மொழிப் பிரச்சினை ஓட்டோக்காரனிலிருந்து ஒவ்வொரு கடையின் வாசலில் உள்ள காவல்காரன் வரையும் கல்லக்குடி போராட்டமாகத் தொடர்ந்தது. துணிக்கடையில் உடல் மொழியால் பேசி பொருட்களை வாங்கியபின் வெளியேவரும்போது எமது பொதியை வாங்கி பார்த்தான் அந்த காவலாளி. அவனோடு சண்டைக்குப் போகவேண்டியிருந்து. முக்கியமாகப் பெண்களது துணிக் கடையில் பொருட்களை வாங்க வருபவர்களை அங்கு மதிப்பதாகத் தெரியவில்லை. மொழி தெரியாததால் பிரச்சினை இரண்டு மடங்காகியது.
வட மாநிலத்தில் உள்ளவர்கள் இந்தியை ஆட்சி மொழியாக்க விரும்புவது அங்குள்ளவர்களிடம் ஆங்கிலம் பேச வராத காரணமென்றே நான் நினைக்கிறேன். நான் இந்தியாவிலிருந்த காலத்தில் இந்தி படித்திருக்கலாமே என எண்ணியபடி கடையை விட்டு வெளிவந்தேன்.
Step-Well , Adalaj -Entrance Step-Well, Adalaj -From Down to up
