A few weeks ago, I received a call from Noel, and he asked if I could speak about one of his books “Veterinary Vignettes”.
I said “Yes”, without thinking, too much about it .
However, thank you Noel for inviting me to speak today. I am delighted to be here and to be given this opportunity to speak to all off you about Noel’s book titled “Veterinary Vignettes”
Dr Noel Nadeson, a very experienced Veterinary surgeon, worked as a veterinarian overseas and in Australia for several decades. I have known Noel for more than 10 years. I worked with him for a few years, and he was my boss. Some of these stories I have heard before they were) published in this book,
All of us have memories, experiences, or lessons learnt from our daily activities or interactions.
But only a few individuals have the passion, desire and talents to share these stories with others, actually converting them to a paper or a publication.
Noel is one of them. Thank you, Noel, for your efforts to share these stories with all of us and also for presenting them to the future generations.
I am not an expert in reviewing books. Therefore, I am not going to give you a detailed review of this book with my poor literature skills. It is unfair to do so.
I enjoyed reading this book, and that is more or less similar to a child tasting a food. A child’s opinion is genuine, but he or she only considers the taste and palatability, but not the nutritional value.
The same with me. I assess a book according to two criteria.
If I can read the book effortlessly
After reading the book if I can visualize the story in my head .
I’m very happy to say that I can tick both my criteria as “Yes” for Noel’s book – Veterinary Vignette
When I was reading the book, I could see how Noel used the language beautifully, in a simple manner, yet detailing the incident or the experience without compromising the core value of the stories.
Some of the stories are related to complex diseases or conditions of pets, but Noel has presented them using simple language so that everybody can understand.
Being a veterinarian, we have to deal with an animal who does not have a say for himself , or herself and a pet owner who can be very realistic , very emotional or selfish and arrogant .
So, these interactions can make us happy, sad, angry or even mentally depressed.
Also, the stories in this book – Veterinary Vignettes represents different geographic, socio economic or cultural origins.
The name of this book – “Veterinary Vignettes”- someone can think the book consists of funny stories about suburban cats, dogs and owners , but these stories go deeper than that.
There are some hilarious stories, and I think that Noel’s favorite one is the first story of the book.
Some memories in this book like a lady giving up smoking for her pet’s health, and Rope in a dog , shows us how important a pet can be in someone’s life.
On the other hand, stories about a Peacock in a temple , A Lawnmower sheep, and an inbred dog reflect the suffering of animals due to selfish human behavior.
In conclusion, I think this book Veterinary Vignettes is a great effort from Noel to express the inner workings of a veterinarian’s life with reflection on the behavior of pets and their owners.
It is a great book. Well done Noel and Congratulations. I hope you will continue to write and share your experiences with us in the future.
‘உங்கள் ஈரல் பல காலம் ஓவர்டைம் செய்த ஈரல்’என்று எஸ்.பொ. மரணிப்பதற்கு சில கிழமைகள் முன்பு அவர் ‘ஈரலில் பிரச்சினை’என்றபோது கூறினேன்.
‘அது சரிதான்’ என்று மெதுவான சிரிப்பு தொலைப்பேசியில் கேட்டது.
‘உடலைப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள்’
.‘அதுதான் அநுரா பார்க்கிறான்’
‘அம்மாவாலும் அநுராவாலும் நீங்கள் அதிர்ஷ்டசாலி. எனது மனைவியின் தமையன். சமீபத்தில் சுவாசப் புற்றுநோயால் இறந்தவர் .வாழ்க்கையில் மனிதன் தண்ணியோ சிகரட்டோ வாயில் வைக்காதவர். நோய்கள் எவரையும் விட்டு வைப்பதில்லை’என்றேன்.
‘தமிழ் இலக்கிய தோட்டத்தில் எஸ்.பொ. என்ற பொன்னுத்துரை நீண்டு, பருத்து , அறுபது வருடங்கள் மேல் ஓங்கி வளர்ந்து கிளைவிட்ட வேப்பமரம் போன்றவர். அவரால் வெளிவந்த பிராணவாயுவைச் சுவாசித்து எழுதத் தொடங்கிய என் போன்றவர்களின் கையைப் பிடித்து இலக்கியத்தின் ஏடு தொடக்கியவர். இந்தப்பயணத்தில் பல வருடங்கள் மனதளவில் என்னுடன் துரோணராக வந்தவர். சிலவேளையில் சிலருக்கு வேப்பம் கசப்பாக இருந்தாலும் ஈழத்து இலக்கியத்தில் முக்கிய பாவனைப் பொருளாக அவர் இருந்தார்.
இப்படிப்பட்ட எஸ்.பொ. வை ஆரம்பக்காலத்தில் நான், எனது நண்பனின் தந்தையாகவே சந்தித்தேன். எனது மனைவியும் அநுராவும் அவுஸ்திரேலியாவில் மருத்துவ பரீட்சைக்கு படித்த காலத்தில் அவரைச் சந்தித்தேன். அதற்கு முன்பு எஸ்.பொ.வை சந்தித்ததில்லை.கேள்விப்பட்டதில்லை.
அவுஸ்திரேலியாவில் உதயம் நடத்திய காலத்தில் நான் எழுதிய வீட்டு மிருகங்கள் மருத்துவ அனுபவம் பற்றிய கதைகளை ‘தமிழ் இலக்கியத்தில் எவரும் தொடாத பகுதியை நீ எழுதி இருக்கிறாய்” எனச் சொல்லி அவற்றை புத்தகமாகப் பிரசுரிக்க என்னைத் தூண்டினார். அதன்பின் என்னால் மதவாச்சிக் குறிப்புகளாகப் பல காலத்தின் முன்பு, எழுதிக் கிடப்பிலிருந்த கை எழுத்துப்பிரதியை வண்ணாத்திக்குளமாக்கத் தூண்டினார். அதன்பின் எனது இரண்டு புத்தகங்களை பதிப்பித்தார்.
சாதாரணமாக நான் எழுதிய வாக்கியத்தை இப்படி மாற்று… அப்படி மாற்று… என்பதன் மூலம் அவற்றை அழகுறச் செய்வார். ஒரு சம்பவம் இன்னமும் நினைவுக்கு வருகிறது.
உனையே மயல் கொண்டு நாவலில் கடைசிப்பகுதியில்
“ஜுலியா, சார்ள்சின் தொடர்பு நிரந்தரமானதா…?”
‘என்பதற்கு பதிலாக “அவள் சிரித்த போது, கேட்கக்கூடாத கேள்வியைக் கேட்டதுபோல் இருந்தது “
என நான் எழுதியிருந்தேன்” ‘
அதை “பறவைகள் விதைப்பதுமில்லை. அறுப்பதுமில்லை என்று நல்லாயன் கூறிய உவமை நினைவுக்கு வருகிறது எனச் சொல்லி மார்பு குலுங்கச் சிரித்தாள் “ எனப் பேனையால் திருத்தி எழுதி அனுப்பினார்.
அவரது வசனத்தைச் சேர்க்க எனக்கு ஆரம்பத்தில் சுயகௌரவம் தடுத்தாலும், அந்த இலக்கிய உவமையின் அழகு மட்டுமல்ல, ஆழமும் அந்த வரிகளை இணைத்துக்கொள்ளச் செய்தது.
உனையே மயல் கொண்டு நாவலின் முகப்பு அட்டையில் பெண்ணின் அரைநிர்வாணப் படத்தருகே ஆலமிலையும் புத்தரின் படத்தையும் பதிந்து அதனை எனது அங்கீகாரத்திற்கு அனுப்பியபோது அதை நீக்கச் சொன்னேன்.
அப்பொழுது எந்த தடையும் சொல்லாமல் அதனை நீக்கினார்.‘எனது அரசியல் வித்தியாசமானது. ஆனால் உனது அரசியல்படி நீ நடக்கிறாய்’ என்பார்.
தமிழர்களில் , அரசியலில் வித்தியாசமானவர்கள் ஒன்றாகப் பழகுவது கிடையாது. அப்படிச் சிலர் இருந்தாலும் உள்ளன்போடு நட்பாக இருப்பது இல்லை. மனதில் பல விடயங்களை வைத்துக்கொண்டு பழகும் ஜனநாயகப் பண்பாடு நமது சமூகத்தில் இன்னமும் வேர் விடவில்லை. வித்தியாசமான சிந்தனையுள்ளவனைக் குறைந்த பட்சம் மனதிற்குள் பலதடவை கொலை செய்வார்கள். பெண்ணானால் கற்பனையில் பாலியல் பலவந்தம் செய்யும் எமது சமூகத்தில் எஸ்.பொ.வின் நாகரீகம் என்னைப் பொறுத்தவரை மிகப்பிடித்தது.
அரசியல் வித்தியாசத்திற்காகக் கொலை செய்யும் சமுகம் – நடேசனைப் புறக்கணி என்று காலம் காலமாக வானொலியில் கூப்பாடு போட்ட காலத்தில் சிட்னிக்கு என்னை அழைத்து, பலரது எதிர்ப்புக்கள் மத்தியில் எனது புத்தகத்தை வெளியிட்டவர் எஸ். பொ.
இலக்கியவாதி- மொழி பெயர்ப்பாளர்- புத்தக எடிற்ரர் எனப் பல முகங்கள் கொண்டவர்
ஈழத்தில் எழுத நினைப்பவர்கள் , அனுமானைக் கடந்து சென்ற வீமனாக அவரைக் கடந்துதான் செல்லமுடியும். அவரது இடம் தனித்துவமானது; மிகவும் உயரத்தில் உள்ளது.
அவரது தரமான எழுத்துகளாக நான் கருதுவது சடங்கு நாவல் அடுத்தது நனைவிடைதோய்தல்
சடங்கு நாவல்.
ஈழத் தமிழ் உலகில் எஸ்.பொ. வின் சடங்கு வித்தியாசமான நாவல் மட்டுமல்ல, அகண்ட தமிழ் இலக்கியப்பரப்பில் தனித்து நிற்கக்கூடியது. தமிழ் நாவல்களில் குறியீட்டுத்தன்மையால் சடங்கு முன்னுதாரணமாகிறது.
கதை மூன்று முக்கிய பாத்திரங்களை மட்டும் கொண்டு சொல்லப்படுகிறது. அதிலும் மூன்றாவது மனிதனாக கதை சொல்லத் தொடங்கி செந்தில்நாதனின் அகக்குரலை மட்டும் பிரதானமாக வைத்து எழுதப்பட்டது. ஆங்கிலத்தில் வெர்ஜினியா வுல்ஃப் ஒரே நாளில் நடப்பதாக எழுதிய (Mrs Dalloway)போன்று மனசாட்சியின் குரலாக (stream of consciousness)) கொண்டு செல்லும் மொடனிஸ்ட் நாவல். இங்கே எஸ்.பொ. வெள்ளிக்கிழமை தொடங்கிய கதையைப் புதன்கிழமையில் முடிக்கிறார்.
ஜெயமோகன் தனது கட்டுரையில் எஸ். பொவை எமிலிசோலா போன்ற நச்சுறலிஸ்ட் எழுத்தாளர் என்றார் .அவரது உள்ளடக்கம் நச்சுரலிசமாக இருந்தபோதிலும் சொல்லும் முறையில் மொடனிசம்(stream of consciousness with plot less ) உள்ளது.
ஒரு சில இடத்தில் அன்னலெட்சமியின் அகக்குரலில் கதையைச் சொல்ல வந்தபோதும் நாவலின் பெரும்பகுதி செந்தில்நாதனின் அகநிலை எண்ணங்களாலேயே பின்னப்படுகிறது.
தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்திலிருந்து வந்த எஸ்.பொ. மிகவும் திறமையாக யாழ்ப்பாண வெள்ளாளரை நக்கல் அடித்தது இந்த சடங்கு மூலம்தான். ஆனால், பலர் இதை இந்திரிய எழுத்து எனப்புறந்தள்ளுவதன் மூலம், தெரிந்து செய்தார்களா தெரியாமல் செய்தார்களா என்பது எனக்குத்தெரியாது.
என்னைப்பொறுத்தவரை சடங்கு நாவல், யாழ்ப்பாணத்து வெள்ளாளரை, மாமிக்குப் பயந்து மனைவியோடு கூட உடலுறவு துய்க்காத ஆண்மையற்றவர்களாக சினிமாஸ்கோப்பில் காட்டியுள்ளது.
யாழ்ப்பாண நகரத்தின் மத்திய பிரதேசத்தில் வாழ்ந்த எஸ்.பொ. தனது சுற்றுவட்டாரத்து வெள்ளாளரை எடுக்காமல் ஏன் பருத்தித்துறையை தெரிந்தெடுத்தார்..? இங்கேதான் அவரது கூர்மையான அறிவு தெரிகிறது. வடக்கைப் பொறுத்தமட்டில் மற்றைய பகுதிகளிலும் பார்க்க சாதியம் அதிகமாகத் தவழ்ந்து விளையாடியது வடமராட்சி பிரதேசத்தில்தான்.
முரண்பாடுகளை முன்வைக்காமல், புளட் எனப்படும் எந்தக்கதையாக்கமற்று தனியாக ஒரு பாத்திரத்தின் நினைப்புகளுடனேயே கதையை நகர்த்திச் சென்றிருக்கிறது. சடங்கு. புளட் இல்லாததால் ஒரு நெடுங்கதையாக எடுக்கலாம் என்ற தேவகாந்தனது கூற்றிலிருந்து மாறுபடுகிறேன் . (ஜீவநதி நாவல் சிறப்பிதழ்) முழுமையான பாத்திரத்தைக் கொண்டு நாவலை ஆக்கமுடியும் – உதாரணம் ஜேஜே குறிப்புக்கள்.
சடங்கு நாவல் 60 ஆண்டின் கால ஆண் பெண் குடும்ப உறவுகளுடன் மட்டுமே நின்று விடுகிறது . ஆனால் காலப்போக்கில் உறவுகள் அமைந்த விதம் சிதைகிறதே! . தற்பொழுது விடுமுறை எடுத்துக்கொண்டு வீட்டுக்கு உடலுறவுக்கு வரும் அரசாங்க உத்தியோத்தர்கள் இருப்பார்களா?
அதேபோல் அவரது நனைவிடைதோய்தல் என்ற சிறு வயது நினைவுகள் மெல்பேன் மரபு சஞ்சிகையில் வந்தது . இங்கு 60 ஆண்டுகளில் உள்ள யாழ்ப்பாண நிலை அழகாகத் தரப்படுகிறது. அவரது நினைவுகள் எங்களுக்கு வரலாகிறது.
அவரது நல்ல சிறுகதைகளுக்கும் அதுவே நடக்கிறது . உதாரணமாகத் தேர் என்ற கதையும் அக்காலத்துக்குரியது .
மேற்கண்ட சடங்கு, நனைவிடைதோய்தல் மற்றைய சிறுகதைகள் காலத்தின் சக்கரங்களில் சிதையும். புதிய தலைமுறைகள் அவற்றை வரலாற்று நிகழ்வாக மட்டுமே பார்க்கலாம்
எஸ். போவின் மாஸ்டர் பீஸ் எழுத்துகளாக நான் பார்ப்பது இரண்டு நூல்கள்
வரலாற்றில் வாழ்தல் என்ற அவரது சுயசரிதை நூல் மற்றது தீ நாவல்
இரண்டையும் சிறிது ஆழமாகப் பார்ப்போம்.
வரலாற்றில் வாழ்தல்
இதுவரை தமிழில் சுயசரிதையை இவ்வளவு ஆழமாக எழுதியவர்கள் எவருமில்லை
இது ஒரு வரலாற்று இலக்கியம்.
இந்த நூலை நான் இலக்கியம் என்று சொன்னால் நீங்கள் எவ்வகை இலக்கியம் எனக் கேட்பது நியாயம்.
ஆங்கிலத்தில் கத்தாசில் (Catharsis or Cathartic literature)) எனப்படுவது. ஆரம்பத்தில் கிரேக்க அறிஞர் அரிஸ்ரோட்டிலால் இலக்கியத்தில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இதன் பொருள் தன்னை சுத்தப்படுத்துதல். இதை மதத்தில் பலிகள் கொடுத்தோ, கழுவியோ கடவுளை வழிபடுவது.
கங்கையில் மூழ்கியோ இல்லை மசூதிக்கு செல்லுமுன் தடாகத்தில் உடல் கழுவியோ மனிதர்களை புனிதமாக்குவதாக மதங்களில் உள்ளது. பிற்காலத்தில் சிக்மண்ட் ஃபரய்டால் இது மனம் சம்பந்தப்பட்டதாகிறது. அடிமனத்து நினைவுகளை வெளியகற்றுதல் என்று பொருள்படுகிறது. மொத்தத்தில் அழுத்தங்களை இறக்கி வைக்கும் செயல் இது.(ராணுவத்தில் Debriefing என்பார்கள்.)
பொன்னுத்துரை தாழ்த்தப்பட்ட சமூகத்தில் பிறந்ததால் அவரை தொடர்ச்சியாக யாழ்ப்பாண சமூகம் புறக்கணிக்கிறது. பாடசாலைகளில் அவரை மாணவராக ஏற்க மறுக்கிறது இந்தியாவில் இருந்து பட்டதாரியாக வந்து ஊர்காவற்றுறை கத்தோலிக்க பாடசாலையில் அவரது சாதி தெரியாமல் ஆசிரிய பதவி கொடுத்த பின்னர் அவரது சாதி தெரிந்து அவரை அடித்து உதைக்க முற்படுகிறார்கள். இந்துக்கள் மட்டுமல்ல கத்தோலிக்க சமயத்தில் கூட புகலிடம் இல்லையென,கம்பளை ஸாகிரா மகாவித்தியாலயத்தில் தனது ஆசிரிய பதவியைப் பெறுகிறார் . மட்டக்களப்பில் திருமணமாகிய பின் 17 வருடங்கள். அங்கே வாழ்ந்தபோதும் யாழ்ப்பாணத்தவன் என்பது அங்கு பாதிப்பிற்கான விடயமாகிறது. இதைவிட எஸ்.பொ.வின் வித்துவத்தில் அதிருப்தியடைந்தவர்கள், முக்கியமாக முற்போக்கு எழுத்தாளர் கூட்டமும் ஈழத்தின் மூடிசூடா மன்னர்களாகிய பல்கலைக்கழப் பேராசிரியர்கள்- கைலாசபதி சிவத்தம்பி போன்றவர்களால் தொடர்ச்சியாக பாதிக்கப்படுகிறார்.
இப்படியாக பலவிடயத்தில் பாதிப்படைந்த எஸ்.பொ, தொடர்ச்சியான சமரில் ஈடுபடுவதோடு, பல வில்லன்களையும் சந்திக்கிறார். அல்லது உருவகிக்கிறார். மட்டக்களப்பு அங்கத்தவர் இராசதுரை, தில்லானா மோகனம்பாள் வைத்தியாக வருகிறார். பிற்காலத்தில் அவுஸ்திரேலியாவில் வாழ்ந்த டொக்டர் கந்தையா , அந்த பாத்திரத்தைக் கொழும்பில் எடுக்கிறார். இப்படி பலமான அரசியல், சமூக சக்திகளால் பந்தாடப்படும் எஸ்.பொ. துரதிருஷ்டவசமாக இரண்டு புத்திரர்களை இழக்கிறார். மித்ர விடுதலைப்புலிப் போராளியாகவும் புத்ரவை தற்செயலான விபத்திலும் பறிகொடுக்கிறார். புத்திரசோகம் என்பது கொடுமையானது. இவற்றின் பாதிப்புகளிடையே தனது தமிழ் இலக்கியப் படைப்பை, தமிழுக்கான ஊழியமாக அல்லது தவமாக கம்பன், வள்ளுவன், பாரதி புதுமைப்பித்தன், ஜானகிராமன் , வரிசையில் செய்ததாக பதிந்திருக்கிறார். இதேவேளையில் வாழ்க்கையில் தோல்வியடைந்த இடங்களையும் குறிப்பிடுகிறார்.
எஸ்.பொ.வின் நகைச்சுவை உதாரணம் சொல்கிறேன்
கொழும்பில் நடைபெறவிருந்த ஒரு விழாவின் மலருக்கு வி. கே ரி. பாலன் என்பவர் ஊடாக சரஸ்வதியைக் கோட்டோவியமாக வரைந்தபோது டொக்டர் கந்தையா ‘அசிங்கம் ஆபாசம்’ என்றார்.
டாக்டர் கந்தையா பின்பு என்னிடம், எஸ். பொ. உங்கள் கருதத்தென்ன எனக்கேட்டார்.
‘பாலன் இதை ஆர்வக்கோளாறால் செய்வித்துவிட்டான் பாவம். பாலனோ அந்த ஓவியர்களோ சத்தியமாக சரஸ்வதியைப் பார்த்ததில்லை. டொக்டர் நீக்கள் பார்த்த சரஸ்வதியின் உண்மைக் கோலத்தை சொன்னால் அவர்கள் திருத்திக் கொள்வார்கள் என்கிறார்.
இந்த நூல் சுயசரிதை மட்டுமல்ல, தமிழ் இலக்கியம் , புலம்பெயர் இலக்கிய வரலாற்றுடன் யாழ்பாண, கிழக்கு மாகாண , தென்னிந்திய வரலாறு மட்டுமல்ல நைஜீரிய வரலாறும் உள்ளது .
சிலர், சில தவறுகள் இருந்தன என சொன்னாலும் தனிமனிதன் பார்வையில் அவை ஏற்படலாம். ஆனால் எவரும் இதுவரை சுயவரலாற்று நூல் ஆழமாக அகவயமாக எழுதவில்லை என்பதே எனது கருத்து .
எஸ்பொவின் தீ -நாவல் பற்றி சொல்லவிரும்புகிறேன்
60 வருடங்கள் முன்பாக எஸ் பொன்னுத்துரையால் எழுதப்பட்டது தீ என்ற நாவல், பல பேரால் பல கோணத்தில் பேசப்பட்டது .காமத்தைப் பேசும் நாவலாக எழுத்தாளர்களாலும், மறைத்து வைத்துப் படிக்க வேண்டிய நாவலாக வாசகர்களாலும் , கொளுத்தப்படவேண்டியதென ஒழுக்க சீலர்களாலும் எழுதப்பட்டது. யானையைப் பார்த்த குருடர்களாக இந்த நாவலை எல்லோரும் பார்த்தார்கள் .
எஸ் பொன்னுத்துரை தவிர்த்து யாராவது ஒருவர் இந்த நாவலை எழுதியிருந்தால் இந்த நாவல் தமிழ் உலகில் மேலும் முக்கியத்துவப்படுத்திருக்கும்.
நாவல் காமத்தைத் தீயாக உருவகப்படுத்தி, தீ எந்தப் பொருளைக் கொண்டு எரிகிறதோ, அதைச் இறுதியில் அழித்து சாம்பலாக்கிறது என்ற படிமத்தின் வடிவமாகிறது. அதைப் பலர் புரிந்துகொண்டார்களா என்பது கேள்வியாகும் .
நாவலில் இறுதியில், திலகா என்ற ருதுவாகாத இளம்பெண்ணை ஒரு ஆசிரியராக உறவு வைத்த பகுதி வரும்போது என்னால்கூட தொடர்ந்து படிக்க முடியவில்லை . சிறுவயதில் சிறுவனும் சிறுமியினதும் பாலியல் உறவுகளை ஏற்றுக்கொள்ளும் எனது மனது, இங்கே குருவாகப் பிள்ளைகளுக்கு ஒழுக்கத்தைப் போதிக்கும் பொறுப்பில் உள்ளவர் நடந்துகொண்ட விடயத்தை ஏற்க முடியவில்லை . ஆனால் சிறிது யோசித்தால், இவைகள் நடக்காதனவா? நாம் கேள்விப்படாத விடயங்களா ?
ஆசிரியர்கள், வைத்தியர்கள் என்போர், அவர்களுக்குப் பதவிகள் அளித்த மரியாதையையும் சந்தர்ப்பத்தை துஸ்பிரயோகம் செய்யவில்லையா?
நாவலுக்கு முக்கியமானது நம்பகமாக இருக்கவேண்டும். பாத்திரப் படைப்பு செறிதாக இருக்கவேண்டும் . பாத்திரத்தின் செய்கைகள் மற்றும் மன ஓட்டங்களுக்குக் காரணங்கள் கற்பிக்கவேண்டும்.
யோசப் சாமியாரால் விடுதியில் வைத்து ஒரு சிறுவனது அப்பாவித்தனம் சூறையாடப்பட்டு , வக்கிரம் விதைக்கப்படுகிறது. இது கூட மிகவும் சாதாரணமாகக் கல்லூரி, ஹாஸ்டல், மற்றும் குருத்துவப்(Seminary) பாடசாலைகளில் நடக்கும் விடயங்கள். ஆண் சிறுவர்கள் சூறையாடப்படும்போது அவர்கள் கருக்கொள்ளாததால் சமூகத்தில் பெரியதாக எடுத்துக் கொள்வதில்லை . கண்ணுக்குத் தெரியாதவற்றை தற்போதைய கொரானா வைரஸ்போல் நாம் கணக்கில் எடுப்பதில்லை, கடவுளைத் தவிர. ஆனால் அப்படி , அப்பாவித்தனம் சூறையாடப்பட்டவர்கள் பிற்காலத்தில் சூறையாடியவர்களின் புதிய பதிப்பாகிறார்கள் . அப்படியான ஒருவரே தீயின் கதாநாயகன்.
உண்மையான வரலாற்றைப் படித்து நாம் புரிந்து கொள்வதன் காரணம் அதன் மூலம் சமூகத்தைப் பரிந்து கொள்ள முடியும் ஆனால் இலக்கிய புனைவுகளே தனிமனிதர்களின் மனக்குகையின் வக்கிரங்களை வெளிக்கொள்ளும் சாதனம். நமது சமூகம் இலக்கியத்தையும் வரலாற்றையும் ஒதுக்கி விடுவதன் மூலம் நடந்தவை , மீண்டும் நடக்கின்றன..
தீயில் வரும் கதாநாயகன் மட்டுமே இங்குள்ள ஒரே பாத்திரம் .மற்றைய பெண்களாக வருபவர்கள் தட்டையானவை. அத்துடன் ஒரு பாத்திரத்தின் உறுதியற்ற தன்மை, தோல்விகளுக்கு, காம உணர்வுகளின் மூலம் வடிகால் தேடும் பரிதாபத்துக்குரிய பாத்திரமாக ஆண் உருமாறுவதற்கு ஊக்கிகளாக வருகிறார்கள்.
எஸ். பொன்னுததுரையின் தீ நாவலில் உள்ள மற்ற முக்கிய விடயம் மனவோட்டங்களின் வழியே கதையின் பெரும்பகுதி சொல்லப்படுகிறது . இது அக்கால தமிழ் நாவல்களில் அரிது . இதைச் சடங்கிலும் பயன் படுத்தியுள்ளார் . எந்த புறச்சித்தரிப்புமற்ற நாவலாக வருகிறது. பாத்திரத்தின் நினைவில் காமம் நதியாக ஓடியபோது பல இடங்களில் கரையை மீறுகிறது என்பதாக உருவகிக்க முடியும். இப்படியான நாவல்கள் நம்மிடையே குறைவே..
காமமும் அதன் மீறல்களும் காலம் காலமாகத் தொடரும் என்பதால் எமது தலைமுறையில் மட்டுமல்ல எதிர்கால தலைமுறையில் தீ தொடர்ச்சியாகப் பேசப்படும் செவ்வியல் நாவலாகும்.
தீயில் உள்ள பாலியல் எண்ணங்களை எழுதுவதற்குக் கூச்சப்பட்ட எஸ் பொன்னுத்துரை வைரமுத்துபோல் தேவையற்ற அலங்கார வார்த்தைகளால் இடறுவது நாவலின் குறைபாடு – ஆங்கிலத்தில் இதை பேப்பில் புரோஸ் (Purple prose)என்பார்கள் எஸ் பொ வின் கடைசி காலங்களில் அவர் சேர்ந்த தமிழ்த் தேசியம் மலட்டுத்தன்மையானது. அதைவிட அவரோடு சேர்ந்து கோஷம் போட்டவர்கள் அவரது ஆற்றலை வெளிக்கொண்டு வருவதற்கு இடராக இருந்தார்கள் என்பது எனது கணிப்பு. அது அவருக்கும் தெரியும். அவரது கடைசிப் படைப்பான மாயினி நாவல் –அவரது எழுத்து வரலாற்றில் ஒரு கறை. அரசியற் கோட்பாட்டிற்காக இலக்கியம் படைக்க எவ்வளவு மேதையான ஒருவன் முன் வந்தாலும் இறுதியில் ஒரு கட்சி அறிக்கையைப்போலத்தான் முடியும் என்பதற்கு உதாரணம்.
தனிமனிதராக நான் கண்ட எஸ் பொ, ரீன் ஏஜ் வயது பெண் பிள்ளைகள் முரண்டுபிடித்து கதவை அடித்து மூடுவதும், நிலத்தில் விழுந்து புரளுவதும், சாப்பிடாமல் விடுவதும்,, மற்றும் தன்னை அலங்கரிக்காது கல்லூரி செல்வதற்கு ஒத்ததாக விடயங்களையும், இலக்கிய மேதையான எஸ்.பொ. வில் பார்த்தேன். இந்த இயல்பை ஆங்கிலத்தில் Tantrum எனலாம். யாராவது ஏதாவது எழுதியோ சொல்லியோ விட்டால் வெகுண்டெழுந்துவிடுவார்.
நண்பர் முருகபூபதியோடு உலகத் தமிழ் எழுத்தாளர் விழாவில் வாளெடுத்தது போரிட்டதும் இப்படியான ஒரு சிறு பிள்ளை முயற்சியே
நான்கூட ஒரு முறை சொன்னேன் காலில் ஒரு கல்லு குத்தியது என்றால் – அதனைத் தூக்கி எறிந்துவிட்டுப் போவது இல்லாமல் அந்த கல்லைக் குத்தி தூளாக்குவது என்ன பிரயோசனம்…?
எனது கருத்தை ஏற்காதபோது சிரிப்பால் புறந்தள்ளுவார்.
எஸ் பொ எந்த ஒரு விருதும் பெறாதவர். தமிழ் இலக்கிய உலகில் ஒருவன் எதுவித விருதுகளும் கிடைக்காமல் தொடர்ந்து எழுதுகிறானோ அவன் கூர்ந்து பார்க்கப்படவேண்டியவன் என்பது எனது கருத்து
இவ்வளவு திறமைகள், தெளிவு, உலக சிந்தனை , ஆங்கில அறிவும் மொழிவளமும் கொண்ட எஸ்.பொ. தனது ஆற்றலுக்கு ஏற்ற அளவு இலக்கியத்தில் படைத்தாரா…? என்னும் கேள்வியை கேட்டால் நான் இல்லையென்றுதான் சொல்வேன். இதனால் அவருக்கு நட்டமில்லை. எம் தமிழுக்கே நட்டம்.
அந்தக்காலத்தில் யாழ்ப்பாணத்தை எங்கள் ஊரில் பட்டினம் என்பார்கள்எழுவைதீவிலிருந்து யாழ்ப்பாணப் பட்டினத்திற்கு ஆறு சகோதரங்களாக குடி பெயர்ந்தோம்.
அந்த எண்ணிக்கை அதிக காலத்திற்கு நீடிக்கவில்லை.
கல்வியங்காட்டில் இருந்த சில மாதங்களில் எனது கடைசித் தம்பி திடீரென இறந்தான் . அப்போது அவனுக்கு இரண்டு வயதிற்குச் சில மாதங்கள் அதிகமாக இருக்கும். அவன் எழுவைதீவில் பிறந்த காலத்தில் நான் யாழ்ப்பாணத்திலிருந்தேன். அதனால் அவனது குழந்தைப் பருவம் எனக்கு அதிகம் பரீச்சயமற்றது.
வரிசைக் கிரமமாக ஐந்து குழந்தைகளும் தாய்மையை தின்று வளர்ந்ததால் அம்மாவிடம் அவனுக்குக் கொடுப்பதற்கு அதிகம் மிச்சமிருக்கவில்லை. தகரப் பால் மாவை மட்டும் குடித்தான். ஆனால் வளரவில்லை . மற்றைய உணவுகள் அவனுக்குச் செரிமானமடையவில்லை . பின்னர் வந்த பஞ்சகாலத்தில் தொலைக்காட்சியில் பார்த்த குழந்தைபோல் காட்சியளித்தான். இக்காலத்தைப்போல் பல வியாதிகளுக்கு அக்காலத்தில் பெயரில்லை . அவன் இரண்டரை வருடங்களில் தனது வாழ்வை முடித்துக்கொண்டான்.
அவனது பெயர் கமலேசன். அவன் பிறந்த பின்பாக அம்மாவுக்கு உடல் நலம் குன்றி விட்டது . எழுவைதீவில் இருந்தபோது அம்மா தபால் அதிபராக வேலை பார்த்ததால் பணவிடயத்தில் சுதந்திரம் இருந்தது. குழந்கைளை பார்க்க பேரன் ,பேத்தி , உறவினர் என்று ஆள் வசதிகள் இருந்தது. பட்டணம் பெயர்ந்ததும் அம்மா நாள்முழுவதும் வீட்டில் இருந்ததால் அவரது மனநலம் குன்றியிருந்ததா..? எனப் புரியாத போதிலும் உடல் நலம் பாதித்தது. அப்படியான உடல் நலம் குன்றிய அம்மாவிற்கு உறுதுணையாக இருப்பதற்கு எனது தந்தைக்குத் தெரியவில்லை.
எனது தகப்பனார், தாய் தந்தையை இழந்து தமக்கையரிடம் வளர்ந்தவர். ஒரு விதத்தில் கடுமையான உழைப்பாளி . திடகாத்திரமானவர் . தமிழாசிரியராக வேலை செய்தவாறே வியாபாரமும் செய்து வந்தார்.
1958 வரையில் இலங்கையின் தென்பகுதியில் எட்டியந்தோட்டையில் கடை நடத்தியவர் . இனக்கலவரத்தின் போது வியாபாரம் அழிந்தது . பலாங்கொடை , ஆலிஎல முதலான இடங்களில் ஆசிரியராக பணியாற்றிவிட்டு ஊருக்கு வந்தார் . ஆசிரியத் தொழிலுடன் ஊரில் பனை ஓலையால் செய்யப்படும் கடகங்களை யாழ்ப்பாணத்திற்கு தலையில் சுமந்து கொண்டு வந்து விற்பதன் மூலம் பணமீட்டினார் . நாங்கள் வளர்ந்த பின்பு, பின்னாளில் நகை அடைவு பிடித்து வந்தார் . பணவிடயத்தில் மட்டுமல்ல அன்பை வெளிக்காட்டுவதிலும் கஞ்சப் பிசினாறி .
எனது தந்தை சிறுவயதில் என்னை முத்தமிட்டதாக நினைவில்லை . இப்படியானவரோடு அம்மா வாழ்ந்து எவ்வாறு ஆறு பிள்ளைகளைப் பெற்றார்..? என்று நான் வியப்பதுண்டு .
ஆனால், இப்பொழுது தெரிகிறது சிறுவயதிலே தாய் தந்தையற்று, நீரற்ற இடத்தில் முளைக்கும் கற்றாழையாக முட்களுடன் வளர்ந்தவர் என்று . போததற்கு வீட்டை விட்டு ஓடி சிங்கப்பூரில் பிரித்தானிய இராணுவத்தில் மூன்று வருடங்கள் இருந்து விட்டு பின்பு அவர்களிடமிருந்து தப்பியோடி இலங்கை வந்து ஆசிரியராகியவர். பாசம் கிட்டாமல் கட்டாக்காலி நாய்கள் போல் வளர்ந்து, வாழ்வின் கசப்புகளை மட்டும் அனுபவித்தவர்கள் மற்றவர்களுக்கும் அதையே கொடுப்பது ஆச்சரியமில்லை . பல ஆண்களது பிரச்சினையே இதுதான்.
அக்காலத்தில் அம்மா, அப்புவுடனும் வாழ மறுக்கும் கடைசித்தம்பியுடனும், போராடியபோது நான் சில தடவை இவன் விரைவில் இறந்து போய்விடுவான் என நினைத்தேன் . பிற்காலத்தில் அந்த எண்ணத்தையிட்டு வெட்கமடைந்தாலும் உண்மையை ஒப்புக்கொள்ளத்தான் வேண்டும் .
சிறிய உருவமாக அவன் படுத்திருந்த சவப்பெட்டியை அப்பு தனியொருவராகத் தூக்கியபடி வீட்டிலிருந்து வெளியே சென்றது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. அத்துடன் நாங்கள் எல்லோரும் அவனை மறந்துவிட்டோம். அம்மா மட்டும் அவனது சுமையை மனதிலே வாழ்ந்தநாளெல்லாம் சுமந்தபடியிருந்தார். அவன் இறக்கும் நாளில் கரைந்த அண்டங் காக்கை பற்றியும் சத்தமிட்ட பல்லியைப் பற்றியும் மணிக்கணக்கில் பேசவார். அவன் இறப்பதற்கு முன்பாகவும், பின்பாகவும் கண்ட கனவுகளையும் பற்றி அசை போட்டபடியிருந்தார் .
அம்மாவைப் பொறுத்தவரை அவன் கனவிலும் நினைவிலும் வாழ்ந்து வந்தான்.
அக்காலத்தில் மீண்டும் 10 ஆம் தர பரீட்சை எடுப்பதனால், ஒரு சில பாடங்களைத் தவிர்த்து ஏனையவற்றை ஏற்கனவே படித்ததால் அதிக நாட்கள் பாடசாலைக்குச் செல்வதில்லை .
ஆங்கிலத்திலும் மற்றைய சில பாடங்களிலும் பிரைவேட் ரீயூசன் எடுப்பதற்காக யாழ்ப்பாண நகர் முழுவதும் அலைந்த அக்காலத்திலே இந்துக்கல்லூரி அதிபருடன் நல்லூரில் சண்டையும் வந்தது. அதன் பின்பு முற்றாக கல்லூரிக்குப் போவதைத் தவிர்த்தேன் .
நண்பர்களுடன் திரைப்படங்கள் பார்ப்பதுடன், பெண்கள் பாடசாலைகள் தொடங்கும், நேரங்கள் முடியும் நேரங்களில் அங்கு ஆஜராகுவதும் முக்கிய வேலை .
அதைவிட மற்றவர்கள் செய்யாத ஒன்றை நான் செய்தேன். யாழ்ப்பாண நூலகத்தினுள்ளே சென்று சில மணிநேரம் படிப்பதுடன், அங்கிருந்து புத்தகங்களைத் தொடர்ந்து எடுத்துப்போகும் பழக்கத்திற்கும் ஆளானேன்.
எழுவைதீவு வீட்டில் வீரகேசரியைத் தினத்தோறும், கல்கியை வாரந்தோறும் எடுப்பார்கள் . அக்காலத்தில் அம்மா தீவிரமான வாசகி . கல்கி , பார்த்தசாரதி , அகிலன், ஜெகசிற்பியன் போன்றவர்கள் எங்கள் வீட்டில் விரும்பிப் படிக்கப்பட்டார்கள் . பிற்காலத்தில் விடுதியிலிருந்து வாரவிடுமுறைக்கு செல்லும்போது வாசிப்பேன். யாழ்ப்பாணத்தில் தந்தையார் கஞ்சன் ஆனதால் எந்தவொரு புத்தகமோ பத்திரிகையை வீட்டிற்கு தருவிப்பதில்லை. எனது வாசிப்பிற்கு தீனிபோட்ட இடம் யாழ் நூலகம்தான். அங்குதான் ஜெயகாந்தனையும் படித்தேன்.
அந்தக்காலத்தில் காதல் என்று எதுவும் ஏற்படாதபோதிலும் சைக்கிளில் பறவைகளாக பறந்து திரிந்த என்னை சில பறவைகள் நெஞ்சத்தைக் கொத்தின. .அப்படிக் கொத்திய ஒரு பறவை நல்லூரில் இருந்தது . ஆனால் எனது நண்பர்கள் பல விதமாகச் சொல்லி எனது மனதைக் கலைத்தார்கள் . இன்றுவரையில் அவர்கள் சொன்னது பொய்யாக இருக்கலாம் என நினைக்கிறேன் . அதேபோல் ஒரு நண்பனின் தங்கை என்னை நோக்கி வந்தபோது நானே பின்வாங்கி அந்த நண்பனது வீடு செல்வதைத் தவிர்த்தேன் . அக்காலப் பறவைகள் எதுவும் நகங்களால்ஆழமாக இதயத்தை கீறவில்லை .
நான் படித்த புத்தகங்கள் என்னையறியாது உடலில் ஓடிய ஹோமோன்களை மீறி, காதல் என்பது நிரந்தரமான விடயம் அதற்காகவே ஒரு பெண்ணைத் தேடவேண்டும் என்ற நினைப்பை என்னிடம் விதைத்திருந்தது. அத்துடன் உறவினர்கள், நண்பர்கள் வீட்டுப் பெண்கள் என்று வரும்போது கவனமாக இருக்கவேண்டும் என்ற சிந்தனையுமிருந்தது. அத்துடன் அந்த வருட இறுதியில் பரீட்சையும் வந்ததால் கடைசி இரு மாதங்கள் அதிகமாக அலையாமல் படித்தேன்.
சென்னை தமிழக அமைச்சருடன் சந்திப்பு
காலை எழுந்ததும் எனக்குள் ஒரு அவசரம் , ஆவல், பரபரப்பு என பல உணர்வுகள் நோய்க்கிருமிபோல தொற்றிக்கொண்டன. இலங்கையில் அமைச்சர்கள். அதிகாரிகள் என பலருடன் பேசிப் பழகியிருந்தேன். நான் கடமையாற்றும் கால்நடைத் துறைக்குப் பொறுப்பான அமைச்சர் தொண்டமானை சந்தித்திருக்கிறேன். அநுராதபுரத்தில் பல சிங்கள அமைச்சர்களுடன் நான் பணியிலிருந்த மதவாச்சிய பிரதேசத்தை அபிவிருத்தி செய்வது விடயமாக பேசியிருக்கிறேன். இப்பொழுது சென்னையில் அகதியாக இருக்கும் காலத்தில் ஒரு அமைச்சரை பார்ப்பதற்கு அதுவும் மற்றவர்கள் தேவைக்காக சந்தித்து பேசுவது என்பது எனக்கு உற்சாகத்தை ஊட்டியது.
சென்னைக்கு வந்த பின்பு எனது உடைகளில் எனது கவனிப்பு குறைந்து விட்டது. சென்னை வெய்யிலும் புழுதியும் என்மீது படிந்தன. கால் நடையாகவோ அல்லது பஸ்சிலோ செல்வதால் வேர்த்து கசங்கி இந்த நகரத்தில் பிதுங்கி வழியும் இலட்சோபலட்சம் மனிதர்களில் நீயும் ஒருவன் என்ற சமத்துவ எண்ணத்தை மனதில் உருவாக்கிவிட்டது. யார் பார்ப்பது? யார் கேட்பது? மனைவியோ குடும்பமோ இல்லை. வேலையே அற்றவன்தானே என்ற நினைப்பு பெரும்பாலும். ரீ சேட்டுகளும் பாட்டா இரப்பர் பாதணியுமாக சென்னை வாசியானேன்.
அன்று வெள்ளை சேர்ட் நீளக்காற்சட்டையும் சப்பாத்தும் அணிந்து ஏழும்பூரில் உள்ள ஈழஏதிலியர் கழகம் சென்றேன். எனக்காக அங்கு காத்திருந்த காசி விஸ்வநாதன் மாஸ்டர் என்னிடம், “ பொம்பிளை பார்ப்பதற்கு மாப்பிளை போல வருகிறாய். ஏதாவது சேட்டை விட்டால் அமெரிக்காவில் இருக்கும் மச்சானுக்கு அறிவித்து விடுவேன் “ .எனச் சொல்லிக் கொண்டு அங்கு நின்ற ஓட்டோவில் ஏறினார்.
பதிலளிக்காமல் அவரைப் பின் தொடர்ந்தேன்.
காசி விஸ்வநான் மாஸ்டரைவிட ஈழஏதிலியர் கழகத்தில் ஈழவேந்தன் மூன்று பேரைக் கொண்ட கட்சியை வைத்திருந்தார். அவருடன் பேசிய ஒவ்வொரு தடவையும் மேடம் இந்திராகாந்தியை சந்தித்தது பற்றியே பேசினார். அலுத்துப்போய் மனிதரை தவிர்த்து விடுவேன். செல்வநாயகம் சந்திரஹாசன் வார்த்தைகளை அளந்து பேசுவார். வேறு பலர் இருந்தாலும் எனது பெரும்பாலான விடயங்கள் காசி விஸ்வநான் மாஸ்டரோடுதான் இருந்தது.
அவரது மகனோடு படித்த என்னை நண்பனாக நடத்திய, அவரது சினேக மனப்பான்மை என்னைக் கவர்ந்தது. எந்த அரசியலிலும் சம்பந்தப்படாது தமிழ் மக்களுக்கு உதவி மட்டும் செய்வது என்ற மனப்பான்மை அவரிடம் இருந்தது. வலதுசாரி போக்குடனும் கொம்யூனிச எதிர்ப்பாளராகவும் அவர் இருந்தாலும் – பத்மநாபாவை “ அவன்தான் இந்த இயக்கத்தவர்களில் ஒழுங்காகவும் நேர்மையாகவும் இருக்கிறான்” என்றும் அடிக்கடி சொல்லுவார்.
பலகாலம் யாழ்ப்பாணம் மத்திய கல்லூரியில் ஆசிரியராக இருந்ததால் எல்லோரையும் போடா வாடா என்றும் அழைப்பார். அந்த வார்த்தைகளில் அன்பு கசிந்திருப்பதால் எவராலும் அவரைப் புறக்கணிக்க முடியாது. அத்துடன் நேர்மையாக நினைத்ததையே சொல்லிவிடும் இயல்புள்ளவர்.
அவரோடு பழகிய காலங்கள் எனக்கு இனிமையானவை.
அரங்கநாயகம் அமைச்சரை காண்பதற்காக நானும் காசி விஸ்வநான் மாஸ்டரும் அவரது வீட்டு முன்றலில் காத்திருந்தோம். தமிழ்ப் படங்களில் காண்பிப்பதுபோல் வெள்ளை வேட்டி சட்டை அணிந்து, மீசையுடன் கரிய நிறத்தோற்றத்தில், வழுக்கையும் தொப்பையுமாக பெரும்பாலானவர்கள் இருந்தார்கள்.
83 வன்முறையின் பின்பு இலங்கையின் தெற்குப் பல்கலைக்கழகங்களில் தொடர்ந்தும் படிக்க முடியாது, தமிழ்நாட்டுக்கு வந்தவர்களை அந்த வருடங்களிலே தமிழ்நாட்டு பல்கலைக்கழகங்களில் படிப்பதற்கு ஏற்றுக் கொள்ளவேண்டும் என்ற கோரிக்கை நாம் கைவசம் எடுத்துச்சென்ற கோப்பில் இருந்தது. எம்.ஜி.ஆரின் மந்திரிசபையில் கல்வி அமைச்சரான அரங்கநாயகத்திடம் அதனைக் கையளிக்கவிருந்தோம்.
அந்தக் கோரிக்கை மனுவில் தமிழகம் வந்த இலங்கை மாணவர்கள் சுமார் இருபத்தைந்துபேரின் பெயர்கள் வரையில் இருந்திருக்கலாம். இந்தவிடயத்தில் எங்களை முயற்சி எடுப்பதற்கு தூண்டியவர்கள் யாழ்ப்பாணத்தில் உண்ணாவிரதம் இருந்தபோது விடுதலைப்புலிகளால் தமிழ்நாட்டுக்கு கடத்தி வரப்பட்டவர்களே. அவர்களில் சிலர் ஓஃபர் என்ற ஈழஏதிலியர் கழகத்தில் வந்து இந்தக் கோரிக்கையை வைத்தார்கள். அவர்களால் மீண்டும் இலங்கைக்குப் போய் படிப்பைத் தொடரமுடியாது என்பது தெளிவானபோதே இதை மற்றவர்களுக்கும் ஏற்ற பொதுவான ஒரு கோரிக்கையாக முன் வைத்தோம்.
இப்பொழுது பார்க்கும்போது விடுதலைப்புலிகள் செய்த பொறுப்பற்ற பல செயல்களில் இதுவும் ஒன்றகத் தெரிகிறது. ஆனால் என்ன, அந்த மாணவர்களைப் பற்றி எவரும் அக்காலத்தில் கவலைப்படவில்லை. அவர்களின் பெற்றோர்கள் மாத்திரம் தமக்குள் குமைந்தபடி இருந்திருக்கலாம். பல காலமாக மதிவதனியின் தந்தையான தமிழாசிரியர் ஏரம்பு மாஸ்டர் அவரது ஊரான புங்குடுதீவில் விடுதலைப் புலிகளை திட்டிக்கொண்டிருந்தாக அறிந்தேன்.
அமைச்சரிடம் கொடுப்பதற்கான கோரிக்கை மனுவை ஓஃபரை நடத்திய சந்திரகாசனும் காசி விஸ்வநான் மாஸ்டரும் தயாரித்திருந்தார்கள். தமிழ்ப்படங்களில் கதாநாயகனுக்கு துணை செய்யும் துணை நடிகன் போன்று இவர்களுடன் சென்றேன்.
அமைச்சருக்காக காத்திருந்தோம். எங்களது முறை வந்ததும் உள்ளே சென்றோம். வீட்டின் ஹோலில் அமைச்சர் அரங்கநாயகம் நீண்ட ஷோபாவில் சம்மணமாக வெள்ளை வேட்டி சட்டையணிந்து , புன்னகை செய்வதற்கு விருப்பமற்றவர் போன்று அமர்ந்திருந்தார். அவரைச் சுற்றி பலர் நின்றனர்.
அவர் எங்களை ஏறெடுத்து பார்த்தபோது, விஸ்வநாதன் மாஸ்டர் வணக்கம் சொன்னார். நான் அவருக்கு பின்னால் நின்று இலங்கையில் அமைச்சர்களுக்கு சொல்வதுபோன்று குட்மோர்ணிங் என்றேன்.
அமைச்சர் வார்த்தைகளை வீணாக்க விரும்பாமல் இருந்திருக்கவேண்டும். என்னை ஏறெடுத்தும் பார்க்கவில்லை. ஆனால் மாஸ்டரிடம் இருந்து அந்த மனுவை வாங்கிவிட்டு தலையை ஆட்டினார்.
அமைச்சருடனான சந்திப்பு அத்துடன் முடிந்தது. அமைச்சரின் புறக்கணிப்பு எனக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது. வீட்டின் வாசல்வரை திரும்பி வந்தபோது அவரது காரியதரிசி மிகவும் அவசரமாக வந்து கண்களை அகலமாக விரித்தபடி “ அமைச்சருக்கு வணக்கம்கூட சொல்லத் தெரியாதா? என்ன படிப்பு படித்திருக்கிறாய்? “ என மிக சீரியசாகக் கேட்டார்.
கறுத்த குண்டான முன் வழுக்கையான அந்த மனிதரைப் பார்த்ததும், அவர் கேட்டவிதம் எனக்கு சிரிப்பை மூட்டியது.
“ மிருகவைத்தியம் படித்தேன். ” என்றேன்.
அந்தக் காரியதரிசி முகத்தில் கோபம் அடங்காமல், பதில் பேசாமல் திரும்பிப் போய்விட்டார்.
“ இவங்களுக்கு தலைகுனிந்து வணக்கம் சொல்லவேண்டும். அது நீ செய்யவில்லை. அதுதான் பிரச்சினை.” என்றார் காசி. விஸ்வநாதன் மாஸ்டர்.
“ நான் அப்படி இலங்கையில் புத்த பிக்குகளுக்கு மட்டுமே வணக்கம் சொல்லியிருக்கிறேன்.” என்றேன்.
இலங்கையில் இருந்தபோது அநுராதபுரம் வந்த பல இலங்கை அமைச்சர்கள் அரசாங்க அதிபரால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டதும், சிரித்து இரண்டு வார்த்தைகளாவது பேசுவார்கள். அக்கால விவசாய உதவி அமைச்சர் சந்திரா பண்டாரவோடு விவாதித்திருக்கிறேன். வவுனியா மாவட்ட அமைச்சர் மகிந்தசோம எனக்கு கை ஓங்கி அடிக்க வந்து பின்னர் மன்னிப்புகேட்டார்.
தமிழ்நாட்டில் நிலவுடமை சமுதாய அமைப்பு எப்படியான போலிக் கவுரவங்களை காவியபடி செல்கிறது என்பது எனக்குப் புரிந்தது. இலங்கையில் பாதிக்கப்பட்ட சிறுபான்மை சமூகத்தில் இருந்து வந்த நான், இலங்கையில் அதிக சுயமரியாதையோடு வாழ்ந்ததாக அந்தச் சம்பவம் எனக்கு உணர வைத்தது.
அந்தக் காலத்து தமிழ் நாட்டு அமைச்சரவையில் பல ஈழத்து அனுதாபிகள் இருந்தார்கள். அதில் முக்கியமானவர் ஓரத்தநாட்டைச் சேர்ந்த சோமசுந்தரம். அவர் மற்றும் முதலமைச்சரின் சிபாரிசில் பல மணவர்கள் நேரடியாக தமிழக பல்கலைக்கழகங்களுக்குப் பிரவேசித்தார்கள். விடுதலைப்புலிகளால் கடத்தப்பட்டவர்களில் விடுதலைப்புலிகளின் தலைவருக்கு மனைவியாகிய மதிவதனியைத் தவிர ஏனையோர் இந்தியாவில் படிப்பைத் தொடர்ந்து நல்ல பதவிகளில் , தொழில் துறைகளில் இருப்பார்கள் என நம்புகிறேன்.
——-
நான் ஈழபுரட்சிகர விடுதலை முன்னணியின் அலுவலகத்தில் சந்தித்த விசாகனுடன் சேர்ந்து பாண்டிபஜாரில் உள்ள கல்யாணமண்டபத்தில் மேல்மாடியில் ஒரு சிறிய அறை எடுத்து தங்கினேன். அந்த இடம் போக்குவரத்து , உணவு என பலவிடயங்களுக்கும் இலகுவாக இருந்தது. எங்கள் அறைக்குப்பக்கத்தில் சினிமாத் துறையை சேர்ந்தவர்கள் ; உதவி இயக்குநர்கள் தங்கியிருந்தார்கள். அவர்களிடம் பேசுவதன்மூலம் சினிமாவைப்பற்றியும் நாங்கள் அறிந்தோம். அவர்களுக்கு ஈழத்து பிரச்சினையை விளக்கினோம்.
இதில் ஒரு முக்கியமான விடயம் தமிழ்நாட்டில் இலங்கைப் பிரச்சினையை அறிந்தவர்கள் என்றால் இடதுசாரிகள் மட்டுமே. அவர்களுடன் மட்டுமே புத்திசாலித்தனமாக உரையாடலை நடத்த முடியும்.
மற்றவர்கள் தமிழ் சிங்கள இனப்பிரச்சினையை – அதாவது சிங்களவர் தமிழரை கொல்கிறார்கள் என்ற தோரணையில் மட்டுமே புரிந்து கொண்டிருந்தார்கள். அக்காலத்தில் பலருக்கு சிலோன் என்ற பெயர் ஸ்ரீலங்காவாக மாறிவிட்டதும் தெரிந்திருக்கவில்லை.
இதற்கு ஏற்றாற் போலவே தமிழ்நாட்டு ஊடகங்களும் செய்திகளை வெளியிட்டன. இலங்கையில் தென்பகுதியில் தமிழர்கள் வாழ்வதோ இஸ்லாமியர்கள் தமிழ் பேசுவதோ அவர்களுக்குத் தெரியாது. பெரும்பாலான தமிழ் இயக்கங்களும் இந்த விடயத்தை கறுப்பு- வெள்ளையாக வைத்திருப்பது நன்மை என நினைத்து அந்த உணர்வையே அங்கு வளர்த்தார்கள்.
இடதுசாரி இயக்கங்களான ஈழவிடுதலை அமைப்பு , ஈழப்புரட்சிகர விடுதலை முன்னணி என்பனவும் இதையே செய்தார்கள்.
நான் பாண்டிபஜாரில் இருந்த காலத்தில நடந்த சம்பவங்கள் பல சுவையானவை. குறிப்பிடத்தக்தவை
விடுதலைப்புலிகள் தமிழ்நாட்டில் அக்காலத்தில் பயிற்சி முகாம்களை நடத்தியபோது அந்த முகாம்களில் பயிற்சிக்குப் பொறுப்பான குகன் என்ற பொன்னம்மான் என்னை கோடம்பாக்கத்தில் தெருவில் ஒருநாள் தான் வந்த ஜீப்பை நிறுத்தி என்னைச்சந்தித்த போது ஆச்சரியத்துடன் வரவேற்றேன்.
குகனது வீடு இருக்கும் யாழ்ப்பாணம் இந்துக்கல்லூரிக்கு அருகே இருக்கும் சீனியர் லேனில்தான் சிலகாலம் நாங்கள் குடியிருந்தோம் . எனது வீட்டுக்கு அருகில்தான் அவனது வீடும் இருந்தது. குகன் எனக்கு ஒரு வகுப்புக்கு கீழே இந்துக்கல்லூரியில் படித்தாலும் சிநேகிதமாக இருந்தோம்.
குறைந்தது வாரத்துக்கு இருமுறையாவது எனது வீட்டுவாசலில் சைக்கிளை நிறுத்திப் பேசிவிட்டுத்தான் போவான். இது நடந்த காலம் 1971- 1972 அளவில். இதேவேளை எனக்கு ஒரு மேல் வகுப்பு படித்த அவனது அண்ணன் நரேன் , யோகி மாஸ்டர் என்ற பெயரில் பிற்காலத்தில் விடுதலைப்புலிகளின் அரசியல் பொறுப்பாளராக இருந்தவர்.
ஆனால் அவருடன் பழகி இருந்தாலும் அதனை நட்பு என்று சொல்லமுடியாது உருவத்தில் மாத்திரமல்ல குணத்திலும் இருவரும் வேறானவர்கள். நரேன் காலையில் பறித்த திராட்சைபோலும் குகன் சுல்தானா போலும் இருப்பார்கள். குகன் உணர்வுமயமாகவும் நட்பாகவும் நடப்பான். நரேன் ஒரு கம்பனியை நடத்தும் முதலாளி போன்ற தன்மையுடன் பழகுவான்
குகன் ஆரம்பத்திலேயே விடுதலைப்புலிகளில் சேர்ந்ததால் அவனுடைய குடும்பம் இலங்கை அரசாங்கத்தின் பல நெருக்கடிகளை சந்தித்ததை நான் அறிவேன். குகனில் நட்புடன் அவனது தன்னலமற்ற செயலால் அவன்மீது மதிப்பும் மரியாதையும் வைத்திருநதேன்.
சென்னைத் தெருவில் எதிர்பாராமல் அவனைக் கண்டது சந்தோசமாக இருந்தது.
“ இந்தியாவில் என்ன செய்கிறாய்? “ எனக்கேட்டு நேரடியாக விடயத்திற்கு வந்தான்.
“ நான் ஓஃபர் நிலையத்துடன் தன்னார்வமாக வேலை செய்கிறேன்” என்றேன்.
“ இவர்கள் பிரயோசனம் இல்லாதவர்கள். எங்களிடம் வந்து உதவி செய். அத்துடன் உனது மனைவியால் எங்களுக்கு மருத்துவ உதவியளிக்கவும் முடியும். மாதம் வாழ்க்கைச்செலவுக்கு 3000 ரூபாய் தருவதற்கு நான் பொறுப்பு” என்றான்.
அவசரமாக விலைபேசி முடித்தான்.
“ எனக்கு பணம் பெரிதல்ல. நான் உங்களுக்கு முடிந்த உதவிகள் செய்ய சம்மதம். அதேவேளை மற்றவர்களுக்கும் நான் உதவிகள் செய்வது உங்களுக்கும் சம்மதமென்றால் நான் தயார். “ என்றேன்.
“அது சரி வராது. நீ எங்களுடன் மட்டும்தான் இருக்கவேண்டும் “
“ அது எனக்குச் சரி வராது. நான் சுதந்திரமான ஒரு சேவையில் ஈடுபடத்தான் விரும்புகிறேன்.” என்று சொல்லிவிட்டு தமிழ்விடுதலை இயக்கங்களின் ஒற்றுமையை வலியுறுத்தினேன்.
“ உனது வீட்டில் வேறு ஒருவரை குடியேற்ற சம்மதமா? “ என்ற ஆத்திரமான குரல் அவனிடமிருந்து தொனித்தது.
மேலும் இவனிடம் பேசிப் பிரயோசனமில்லை என கதையை மாற்றினேன்.
“ நான் இங்கு வந்து சில வாரங்கள்தான். என்ன செய்வது என யோசிக்கிறேன். மேலும் படிப்பதற்கும் எண்ணமுள்ளது “ என்றேன்.
குகன் என்னிடமிருந்து விடைபெற்றான்.
விடுதலைப்புலிகளிடம் இருந்த ஏகபோகமான குத்தகைத்தன்மை அவர்களது தலைவரில் இருந்து வெளிநாடுகளில் அவர்களின் ஆதரவாளர்கள் வரையில் புற்றுநோய்போல் பரவியிருந்தது.
இதுவே இவர்களது உயிர்க்கொல்லியாக மாறியது. இந்தத் தன்மையை பல தமிழ் புத்திஜீவிகள் புரிந்து கொள்ள முடியாது போனது கவலைக்கிடமானது. வேறு ஒரு நாகரீகமான சமூகத்தில் இப்படி ஒரு இயக்கத்தால் தலை எடுக்க முடியாதிருந்திருக்கும்.
விடுதலைப்புலிகளின் ஆரம்ப காலத்து அங்கத்தவர்கள் பலர் விடுதலைப் புலிகளில் இருந்து விலகியபோது வேறு காரணங்களைச் சொல்லியபோதும் இந்தமாதிரியான எதேச்சாதிகாரமான போக்கை ஷோபாசக்தி போன்ற ஓரிருவர் தவிர மற்றவர்கள் வெளிக்கொணரவில்லை.
இலங்கை அரசாங்கத்தையும் இராணுவத்தையும் எதிர்ப்பதற்கு அந்த எதேச்சதிகாரம்தான் வலுவான ஆயுதம் என நினைத்து மவுனம் காத்தார்கள்.
இதன் தொடர்ச்சிதான் பிற்காலத்தில் முழுச்சமூகமும் அழிந்து மீண்டும் புத்துயிர்ப்பு அடைய வேண்டிய தேவையை உருவாக்கியிருக்கிறது.
அவுஸ்திரேலியா
வார்ணம்பூல் போய்ச் சேர்ந்த சில நாட்களில் நான் ஆவலுடன் எதிர்பார்த்த கடிதம் வந்தது . அவுஸ்திரேலியா வந்து மூன்றரையாண்டுகளின் பின்பாக எனக்கு இந்த நாட்டில் தொழில் செய்வதற்கான தகமை கிடைத்தது.
அக்காலத்தில் அவுஸ்திரேலியாவின் பொருளாதாரம் நல்ல நிலையிலிருந்தது. அக்காலத்தில் இலங்கையைச் சேர்ந்த நண்பர்கள் ஒரு நாளைக்கு ஒரு தொழிற்சாலைக்குச் சென்று வேலையெடுத்துவிட்டு இரண்டு நாளில் பணமதிகம் கிடைக்குமென நம்பி வேறு இடத்தில் வேலைக்குப் போவார்கள். ஒருவர் மூன்று இடங்களில் ஒரு கிழமையில் வேலை பார்த்தாக கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.
மெல்பன் அவுஸ்திரேலியாவின் கலாச்சார தலைநகர் மட்டுமல்ல, தொழிற்சாலைகளை அதிகம் கொண்ட நகரம். திறந்த பொருளாதாரக் கொள்கை வந்த பிற்காலத்தில் உடைகள், பாத அணிகள், மற்றும் தளபாடங்கள் செய்த தொழிற்சாலைகள் இருந்த இடமற்று போய்விட்டன. சீனாவிலிருந்து மற்றும் ஆசிய நாடுகளில் இருந்தும் குறைந்த செலவில் செய்யப்பட்ட பாவனைப் பொருட்கள் இறக்குமதியாகின்றன. நான் வந்த காலத்தில் , நான்கு வகையான கார்கள் அவுஸ்திரேலியாவில் உற்பத்தி செய்யப்பட்டது. இப்பொழுது எல்லாம் இறக்குமதி என்றால் பாருங்களேன்
எனக்குக் கிடைத்த தகமையை வைத்து தொழிலுக்கு விண்ணப்பித்தபோது, எனக்கு அடிலயிட்டில் இருந்து 200 கிலோமீட்டர் வடக்கே தள்ளி ஒரு சிறு நகரத்தில் வேலை கிடைத்தது. குடும்பத்தை மீண்டும் பிரிந்து செல்ல 800 கிலோமீட்டர் தள்ளி வேலைக்குப் போவதனால் எனது மாமா மாமி , மகளோடு இருப்பதற்குத் தயாராகினர். அவர்களுக்குப் பேரப்பிள்ளைகளோடும் மகளோடு இருப்பது எதிர்பாராத சந்தோசம் எனக்கோ அதே அளவு கவலை .
எனது பழைய காரில் தனிக்குடித்தனத்திற்கு தயாராகச் சென்றேன் . போட்பயரி (Port Pirie ) என்ற சிறிய நகரத்திலிருந்த ஈயத்தொழிற்சாலையிலிருந்தே இரண்டாம் உலகப் போரில் அமரிக்கா பிரித்தானிய படைகளால் பாவிக்கப்பட்ட ஈயக்குண்டுகளின் பெரும்பகுதி ஈயம் வந்திருக்கலாம். அவ்வளவு பெரிய தொழிற்சாலை .
மிருக வைத்தியரின் உதவியாளராக எனக்கு வேலை கிடைத்தது. அவரது மனைவி வேலை செய்யாத வைத்தியர்.
புதிய வேலை என்பதால் ஆவலாக இருந்தேன் .
இரண்டு விடயங்கள் அங்கு என்னைப் பாதித்தன . பகலில் வைத்தியசாலைக்கு கொண்டுவரும் செல்லப்பிராணிகளைப் பரிசோதிப்பேன். எனது பொஸ் பண்ணைகளுக்குப் பகலில் செல்வார். இரவில் ஒன்று விட்ட ஒரு நாள் எனக்கு இரவு நேரம் யாராவது கூப்பிட்டால் போக வேண்டும்.
பல தடவை இரவுகள் யாருமற்ற இடங்களைத் தேடி அலைந்திருக்கிறேன் . சில பண்ணைகள் பல கிலோமீட்டர் தூரத்திலிருக்கும். அங்கெல்லாம் குதிரைகளுக்கு வயிற்று வலிவரும்போதும் மாடுகள் கன்று போடுவதற்கும் இரவிலே என்னைத் தேடும்..
அதற்கப்பால் தொடர்ச்சியாக என்னை அது செய் , இது செய் என்ற வெண்டி என்ற பொஸ்சின் மனைவியின் தொல்லை, எனது சிறுவயதில் அகப்பையை கையில் வைத்தபடி விரட்டும் ஆச்சியை நினைவு படுத்தும்.
அவர்களது கார் ஆறு சிலின்டர்களைக் கொண்டது. நான் இரண்டு சிலிண்டர் காரையோடியவன் . அந்தக்காரின் அக்சிலேட்டரில் கால்வைத்தால் அப்பல்லோ ரொக்கட்டாக பாயும் . பல தடவை இதைச் சொல்லி மறுத்திருக்கிறேன் .
ஒரு நாள் எனது பொஸ்சின் மனைவி வெண்டி, மதிய நேரத்தில் பண்ணையொன்றில் பசுக்கன்றையும் அதே பண்ணையில் உள்ள நாயின் காலில் ஏற்பட்ட காயத்தையும் பார்த்துவிட்டு வரும்படி சொன்னதோடு, அந்த ஃபோட் ஃபல்கன் காரை எடுத்துப் போகும்படி வற்புறுத்தினார் .
பயந்து பயந்து பண்ணைக்குப் போய்வர மாலை மூன்று மணியாகிவிட்டது . கிறவல் பாதையினூடாக வரும்போது மேற்கிலிருந்து தெரிந்த சூரியனின் வெளிச்சம் கண்களைக் கூசச் செய்தது . கண்ணை மூடி திறந்தபோது முன்பாக எனக்கெதிரே பிரின்சஸ் ஹைவே எனப்படும் பிரதான பாதை காட்சியளித்தது. திருப்புவதற்கு முயற்சித்தாலும் முடியவில்லை. வாகனம் பாதையைப் பாய்ந்து கடந்து முன்பக்கம் உழுதிருந்த கோதுமை வயலுக்குள் சிரசாசனம் செய்தது. சீட்பெல்ட் அணிந்திருந்ததால் நானும் தொங்குகிறேன். ஆனால், காரின் கண்ணாடி உடைந்ததால் எனது மூக்குக் கண்ணாடி வெளியே விழுந்துவிட்டது . இந்தக்காலம் மாதிரி கைத்தொலைபேசியில்லை .
என்னால் இறங்க முடியவில்லை. எதிரே ஒரு பெண்ணும் ஆணும் குழந்தையுடன் என்னை நோக்கி வந்தார்கள் .
தாலி கட்டும் நேரத்தில் அடிக்கும் கல்யாண மேளமாக இதயம் அடித்துக் கொண்டிருந்தது . அந்த ஆண், குழந்தையைத் தனது மனைவியிடம் கொடுத்துவிட்டு ஓங்கிக் கதவை இழுத்தபோது கதவு திறந்து கொண்டது. பார்வையற்ற நான் பறக்கும் தட்டிலிலிருந்து இறங்குவதுபோல் மெதுவாக இறங்கி கால்களைத் தரையில்த் தொட்டுச் சரி பார்த்தவுடன், “ எனது கண்ணாடி இங்குள்ளதா “ என்றேன். அந்தப் பெண் கண்ணாடியை எடுத்துத் தந்ததும், ஆணின் மேல்பொக்கட்டில் துருத்திக்கொண்டிருந்த நீல நிற பீட்டர் ஜக்சன் சிகரட் பெட்டியே எனது கண்ணில்பட்டது .
“ எனக்கு ஒரு சிகரட் தரமுடியுமா? “ என்று கேட்டபோது அதை அவனே பற்றவைத்து தந்தான் . இரண்டு தம் இழுத்த பின்பு என்னைப்பற்றிச் சொன்னதும் அவனது வீட்டுக்கு வரும்படி அழைத்தான். அங்கிருந்தே எனது பொஸ்க்கு தொலைபேசியை எடுத்து விடயத்தைக்கூறினேன் .
“ விபத்து – கார் சிரசாசனம் செய்கிறது “ என்றதும் “ அதை விடு. நீர் எப்படி“ என்றான்.
“எனக்குப் பாதிப்பில்லை “ என்றதும் பத்து நிமிடத்தில் வருவதாகக் கூறினான்.
எனது பொஸ் என்னைச் சிறிது நேரத்தில் வந்து அழைத்துச் சென்றபோது, நான் இந்த இரண்டு காரணங்களைச் சொல்லி வேலையை விடுவதாக சொன்னேன் .
“உனக்கு அந்த சுதந்திரமுள்ளது. எனக்கில்லை . “ என்றான் நகைச்சுவையாக.
மீண்டும் வார்ணம்பூல் வந்தபோது வேலை தேடவேண்டியிருந்தது .
New South Asian advocacy organisation ‘Australia South Asia Society Inc.’ (ASAS) aims to raise relevant issues with state & federal governments
By SAT News Desk
MELBOURNE, 2 May 2021: The Australia South Asia Society Inc. (ASAS) was launched today at a largely attended and glittering function at the Waverley RSL, Glen Waverley. The ASAS Patron Dr. Bandu Dissanavake launched the organisation formally with a speech with details about its aims and objectives. He was passionate about its success to serve the South Asian communities in Victoria and Australia.
To symbolise knowledge, purity, and dispel darkness Sri Lanka’s Consul to Victoria, South Australia, and Tasmania, , Mr. Kapila Fonseka, Mr, Vasan Srinivasan, Member Australian Multicultural Council and the Chairperson of the Mental Health Foundation Australia, Patron AIBC-Victoria & Liberal leader, Mr Murugapoopathy , writer, editor, and social activist, Bandu Dissanayake Ex Consul Sri Lanka in Melbourne and Owner of Pahana media group and Mr Neeraj Nanda lighted the traditional lamp.
Mr. Neeraj Nanda, Editor of South Asia Times (SAT) and the President of the ASAS addressing the august gathering detailed the main objective of the new organisation as to unite the South Asian communities in Victoria and Australia from India, Pakistan, Bangladesh, Sri Lanka, Nepal, Maldives, Bhutan and Afghanistan.
Mr. Nanda described the advocacy of social, economic, cultural and political issues of the South Asian communities with the state governments and the Federal Government as being the new organisation’s primary objective.
“I call upon the South Asian people in Victoria and Australia to join the ASAS and make it a strong platform for community enhancement and raising issues of support and concern before the government,” he said.
The gathering was addressed by Mr. Vasan Srinivasan, Mr Kapila Fonseka and a video message from La Trobe Federal Member and Assistant Minister for Community Safety and Multicultural Affairs Jason Wood.
In his speech, Mr. Vasan said how the recently established Indian Community Centre and the Dr. Parekh Indian Museum have opened many opportunities for Indian and South Asian communities. He praised the aims behind the ASAS establishment.
Mr. Mr Kapila Fonseka said he was rather surprised and delighted at the presence of so many people assembled for a serious effort and literary persutes.
The gathering at the ASAS launch consisted of people from Sri Lanka, India, Pakistan, Fiji Indians, Mr. Tonee Sethi, Editor G’Day India, Preeti Jabbal, journalist and many community social activists among others.
The ASAS launch was followed by the ‘Noel Nadesan Books Launch’, presided by Prof Kaushal Srivastava and conducted by Nithi Nithiayanathan. Four books were released. This event was sponsored by the ASAS.
The formation of the ASAS has been widely welcomed as evidenced by the wide media coverage it is receiving in different news portals. An offer to start the organisation in Sydney is also being considered by the ASAS leadership.
கேள்வி– பிரியா ராமநாதன் ( முகநூல் மூலமான கேள்வி- பதில்)
குடும்பம் என்ற அமைப்பு பலமா அல்லது தனிமனித ஆளுமையைப் பலவீனப்படுத்துகிறதா?
வன்முறைகள் ஏற்படுத்தும் களமா?குடும்பம் என்பது திருமணம் என்ற சிறிய வட்டத்தில் அடங்குவதா?
குடும்பம் இல்லாமல் தனியே வாழமுடியுமா
பதில்
குடும்பம் என்பது அரசு, மற்றும் சமூகத்திற்கு பலத்தைக் கொடுக்கிறது. ஒரு பொருளாதார கட்டமைப்பும் கூட . குடும்பத்திற்கு உழைப்பது, சேமிப்பது என்பதெல்லாம் அரசை வலுப்படுத்தும் என்பதால் இறுதிவரையும் தொடரும்.
95 வீதமானவர்கள் ஆண்களும் பெண்களும் இணைந்து வாழ்வதென்பது ஒரு உயிரியல் தேவை – அதைத் தவிர்க்க முடியாது – பெண் தொடர்ந்து தனது சமூகத்தில் வகிக்கும்(Care giver) என்பது தொடரும் .
குடும்பமான திருமண உறவு இல்லாத போதும் ஆணின் வன்முறை இருக்கும் – அதற்கு உடல் இரசாயனங்கள், பெற்றோர், சமூகம், தேசம் எனப் பல காரணங்கள் உள்ளன. முன்னேறிய நாடுகளான இங்கும் வன்முறை உள்ளது. ஆனால் பெண்கள் கல்வி, தொழில் , சமூகத்தில் விழிப்புணர்வு , சட்டம் இவற்றைக் குறைக்கும் .
எனது தந்தை எனது அம்மா அடித்ததுள்ளார் அதனால் எனக்குத் தந்தையில் வெறுப்புள்ளது. அம்மா கடைசியாகப் பிறந்த செல்லப்பிள்ளை . எனது தந்தை தாய் தந்தையற்று தமக்கையரால் வளர்க்கப்பட்டவர் . பிரித்தானிய இராணுவத்திலிருந்தவர் . இருவரும் பேசி திருமணம் முடித்தவர்கள்.
பல நெருக்கடிகள் எம்மிடையே வந்தபோதிலும் மனைவி மேல் நான் கை வைத்ததில்லை- காதலித்து திருமணம்- தனிப்பட்ட விடயமென்றாலும் காதல், படிப்பு எல்லாம் எங்களையறியாது வந்துவிடும்.
இலங்கை இந்தியா போன்ற இடங்களில் தனியாகப் பெண் வாழ்வது கடினம் காரணம் பெண்களுக்கு அரச உதவியில்லை. இந்த நாடுகளில் பெண்கள் வேலையில்லாதபோது பண உதவி பெறுவார்கள். வேலை வாய்ப்புடன் கல்வியும் , துணிவும், உள்ள பெண்ணுக்கு இலங்கையில் எதிர்நீச்சல் வாய்ப்புள்ளது. தனித்து நின்று வாழ்ந்தவர்கள் இருக்கிறார்கள்.
சமூகத்தில் ஆண்பெண் சமமென்ற சிந்தனை வருவதற்கு நமது மதங்கள் மிகவும் எதிரானவை.
Publisher: Sudarsan Books & Crafts, Tamil Nadu, India; Year 2020
Also published as Amazon Kindle Book (eBook)
The author is a professional Vet with a literary mind! A unique combination that opens a window on myriad facts related to pets, aptly interwoven in short stories. He has worked as a veterinary physician in Sri Lanka, India, and Australia which has given him a unique insight into varied social and cultural backgrounds, and they are often manifested in his stories. It may not be an exaggeration to say that scienceand art come together in his writings in a complementary manner.
Dr Nadesan has recounted his personal experiences with sick pets and his interaction with many of the concerned pet owners – both male and female. In this way he not only treated the pets but educated their owners as well. Those interactive conversations/stories give an added relevance to the book. Besides working Vets, pet lovers and animal right advocates will find the contents very appealing and engaging.
மாயாவாதமும் அவிழ்க்கவேண்டிய முடிச்சுகளும் கொண்ட கதைகள் !
முருகபூபதி
மனித வாழ்வில் அந்தரங்கங்களுக்கு குறைவிருக்காது. அந்தரங்கம் அவரவர்க்கு புனிதமானது. ஜெயகாந்தனும் அந்தரங்கம் புனிதமானது என்ற தலைப்பில் ஒரு சிறுகதையை எழுதியவர்.
அவுஸ்திரேலியாவில் மூன்று தசாப்த காலங்களுக்கும் மேலாக வதியும் நடேசன், இங்கு வந்தபின்னரே இலக்கியப்பிரதிகளும் அரசியல் பத்தி எழுத்துக்களும் எழுதத் தொடங்கியவர்.
சிறுகதை, நாவல், பயண இலக்கியம், அரசியல் பத்தி எழுத்து மற்றும் தான் சார்ந்த விலங்கு மருத்துவத்துறை அனுபவங்கள் சார்ந்த பதிவுகள் என்பனவற்றை தொடர்ச்சியாக எழுதிவரும் நடேசனின் சிறுகதைகளும், நாவல்களும் ஆங்கிலத்திலும், சிங்களத்திலும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன.
இவ்வாறு படைப்பிலக்கியத்துறையில் ஈடுபட்டுவரும் நடேசனுக்கு இதழாசிரியர் என்ற முகமும் உண்டு. சிலவருடங்களுக்கு முன்னர் அவுஸ்திரேலியாவில் உதயம் என்ற மாத இதழின் நிருவாக ஆசிரியராகவும் பணியாற்றியிருப்பவர்.
சிறுகதையாகட்டும், நாவலாகட்டும், அரசியல் பத்திகளாகட்டும், இவர் எழுதும் எந்தவொரு படைப்பிலும் அங்கதம் இழையோடியிருக்கும்.
அந்தரங்கம் கதைத்தொகுதியும் விலக்கல்ல.
இதனை வெளியிடுவதற்கு முன்னின்றுழைத்த கருணாகரன், இந்நூலுக்கு அசாதாரணங்களின் கதை என்ற தலைப்பில் மிகவும் பொருத்தமான அருமையானதோர் முன்னுரையை வழங்கியிருக்கிறார்.
2010 ஆம் ஆண்டு, முதல் முதலில் நடேசனை யாழ்ப்பாணத்தில் சந்தித்தது தொடக்கம், இத்தொகுதி வெளியாகியிருக்கும் இந்தத் தருணம் வரையில் தான் அவதானித்த நடேசன் பற்றியும், நடேசனின் இலக்கியம், மற்றும் சமூக அரசியல் பணிகள் பற்றியும் விளக்கியிருக்கிறார்.
தமிழகத்தின் மூத்த இதழாளரும் இலக்கியப்படைப்பாளியுமான மாலன் இத்தொகுதியில் இடம்பெறும் கதைகள் தொடர்பான தமது வாசிப்பு அனுபவத்தை முன்னுரையாக எழுதியுள்ளார்.
“ நடேசனுடைய புனைவுகளின் பொதுத்தன்மை என்ற ஒன்றை வகுக்கமுடியுமானால், அது மனிதனின் பாலுணர்வு அவனை ஆட்டிவைக்கும் தருணங்களைப் பற்றியதாக இருக்கும். அந்தத் தருணங்களில் நிகழும் அகப்போராட்டங்களைப்பற்றியதாகவோ அல்லது அந்த அகப்போராட்டங்களின் காரணமாக நிகழும் புறநிகழ்வுகள் பற்றியதாகவோ இருக்கும். “ என்று கூறுகிறார் மாலன். இது நடேசனின் கதைகளில் இடம்பெறும் பாலுணர்வு சம்பந்தமான விடயங்களை அவதானிக்கும் வாசகர்களுக்கு முன் தீர்மானத்தையும் தரும்.
இலங்கை எழுத்தாளர்கள் இலங்கையிலிருந்து எழுதினாலென்ன, அந்நிய நாடுகளுக்கு புலம்பெயர்ந்து சென்றபின்னர் எழுதினால் என்ன, இலங்கைக்கு வெளியே குறிப்பாக தமிழகத்தில் அதிகம் பாவிக்கப்படாத சொற்களுக்கு அடிக்குறிப்பு இடலாம் என்ற தொனியில் மாலன் சொல்லும் ஆலோசனைதான் சற்று நெருடுகிறது.
இது பற்றி இந்தப்பதிவின் இறுதியில் மேலும் தெரிவிப்பேன்.
அவுஸ்திரேலியாவுக்கு மாத்திரம் அல்ல, கனடா, அமெரிக்கா, நியூசிலாந்து உட்பட ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கு புலம்பெயர்ந்து சென்ற பல இலங்கை எழுத்தாளர்கள் கடந்த மூன்று தசாப்தகாலமாக – இற்றைவரையில் தாயகத்தின் நினைவுகளுடன் எழுதிவருகிறார்கள். நடேசனும் அவ்வாறே இன்னமும் முற்றாக விடுபடாமல், இலங்கைப் பின்னணியிலும் அவுஸ்திரேலியப் பின்னணியிலும் எழுதி இத்தொகுப்பினை சமச்சீராக்கியிருக்கிறார்.
நடேசன் தினமும் உறக்கத்தில் அதிகம் கனவு காண்பவர் என்ற முடிவுக்கும் வாசகர்கள் வரக்கூடும். அவரது கதைகளில் பெரும்பாலும் கனவுகள் வந்திருக்கும்.
இத்தொகுதிக்கு அந்தரங்கம் என்ற தலைப்பினை வைத்திருப்பதுடன், தொகுதியின் முகப்பு ஓவியம் காண்பிக்கும் படிமத்தின் ஊடாகவும் வாசகரை ஈர்க்கும் முயற்சியும் நிகழ்ந்திருக்கிறது.
மற்றவர் அந்தரங்கங்களை ஆராய்வதில் ஆர்வம் கொண்டவர்களுக்கு விருந்து படைக்கும் கதைகள் அல்ல இவை என்பதை உள்ளே சென்று பார்த்து படித்தபின்னர்தான் புரிந்துகொள்ளமுடியும்.
முப்பது ஆண்டு கால ஈழவிடுதலைப்போர், முடிவுக்கு வந்து பன்னிரண்டு ஆண்டுகளாகப்போகின்றன. அதன் தொடக்க காலத்தில் அங்கிருந்து வெளியேறி தமிழ்நாட்டில் தனது குடும்பத்துடன் தஞ்சமடைந்து, ஈழப்போராளிக்குழுக்களுடனும் நெருங்கிய உறவைப்பேணியவாறே, அங்கு வந்து சேர்ந்த ஈழ அகதிகளின் கல்வி, மருத்துவம் மற்றும் போரிலே கால் ஊனமுற்றவர்களின் அத்தியாவசிய தேவைகளை கவனிக்கும் பணியில் தீவிரமாக ஈடுபட்டவர் நடேசன்.
( இதுபற்றி அவர் எழுதியிருக்கும் எக்ஸைல் நூல் விரிவாக பேசுகிறது )
நீடித்தபோர் முடிவுக்கு வந்தபின்னரும் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் வாழ்வாதாரப்பணிகளிலும், சரணடைந்த போராளிகளின் தேவைகள் தொடர்பான புனர்வாழ்வுப்பணிகளிலும் ஈடுபட்டவர். அதற்காக தோற்ற தரப்புக்கும் வென்ற தரப்புக்கும் மத்தியில் பேச்சுவார்த்தை அடிப்படையில் காயங்களை ஆற்றுவதற்கான காரியங்களையும் மேற்கொண்டவர்.
இந்த அனுபவங்களின் பின்னணியில் நடேசன் எழுதிய கதைகளும் ( ருத்ரம் – கரும்புலி – பதுங்கு குழி – வெம்பல் – அலைந்து திரியும் ஆவிகள் ) இத்தொகுப்பில் இடம்பெற்றுள்ளன.
நடேசன், தனது கதைகளில் வேதாகமம், மகாபாரதம், இராமாயணம், சகுந்தலம் முதலானவற்றில் வரும் உப கதைகளையும் தேவைக்கேற்ப பயன்படுத்தியுள்ளார்.
இத்தொகுதியில் இடம்பெறும் சில கதைகளின் தொடர்ச்சியை அவதானித்தபோது, அவற்றை இணைத்து முழுநாவலாக்கவும் முடியும் என்ற மதிப்பீடும் வருகிறது.
ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புபட்ட கதைகளாக அவை அமைந்திருப்பதும், நடேசனின் தொழில் சார்ந்து அவை வெளிப்பட்டிருப்பதும் புலனாகிறது.
நடேசனின் கதைகளில் கனவு பொதுப்பண்பாகியிருப்பதையும், கடந்த காலத்தை அசைபோடும் தன்மைகளை கொண்டிருப்பதையும் வாசகர்கள் அவதானிக்கலாம்.
சமகாலத்தில் இத்தகைய எழுத்துக்கள், குறிப்பாக கடந்த காலம் பற்றிப்பேசுவது – பழைய உத்தி என்றுதான் மாலனும் இந்நூலுக்கான முன்னுரையில் குறிப்பிடுகிறார்.
ஹிஸ்டிரியா முதலான மனக் கோளாறுகளுக்கு சிகிச்சை செய்யத் தொடங்கிய மனோ தத்துவ நிபுணர் ஃ பிராய்ட், இந்த சிகிச்சை முறையின் ஆரம்ப நிலையிலே மனவசியம் முக்கியமான சாதனமாக இருந்தது எனக்கருதியிருந்தாலும், அது முற்றிலும் திருப்தியாக இல்லையென்று அநுபவத்தில் கண்டதாகவும், அதன்பிறகு கனவுப் பகுப்பு முறை முதலியவற்றை வகுத்தாரென்றும், அவற்றைப் பயன்படுத்தும்போது, ஒவ்வொருவர் மனதிலும் நனவிலிமனம் என்ற பகுதியிருப்பதைக் கண்டறிந்தாரென்றும் படித்திருக்கின்றோம்.
மனித வாழ்வில் கனவு காண்பது இயல்பாகியிருந்தாலும், அது ஆழ் மனதுடன் தொடர்புடையது என்பதையும் அறிவோம். உறங்கச்செல்லும்போது, ஆழ் மனம் ஒரு நனவான நிலையில் இருப்பதால், அந்த ஆழ் மனதின் நினைவகத்தில் தேங்கியிருக்கும் எந்தவொரு எதிர்பார்ப்பும், ஏக்கமும், தோல்வி, ஏமாற்றங்களும் கனவுகளின் வடிவத்தில் தோன்றிவிடுகின்றன.
இவற்றுள் பாலியல் வேட்கை , காதல் , பழிவாங்கும் உணர்வு உட்பட பலதும் பத்தும் அடங்கிவிடுகிறது. அதனாலும் நடேசனின் பிரதிகளில் நனவிடை தோயும் உத்தியும் தூக்கலாகத் தெரிகிறது.
நடேசன், தனது தாயகமான இலங்கையிலும், பின்னர் தமிழ்நாட்டில் சிறிது காலமும், அதற்குப்பிறகு அவுஸ்திரேலியா கண்டத்தில் தனது வாழ்க்கையை நிரந்தரமாக்கிக்கொண்டு, உலகெங்கும் சுற்றிவந்து, தனது பயண அனுபவங்களை எழுதிவருவதனாலும், அவரது ஆழ்மனம் சேமித்து வைத்துள்ள செய்திகள், சம்பவங்கள், மற்றும் மாந்தர்களின் இயல்புகள் சிறுகதைகளாகிவிடுகின்றன.
அதனால், அவரது கதைகளில் Flashback உத்தி தவிர்க்கமுடியாததாகிவிடுகிறது.
இலங்கையின் போர்க்காலம், தமிழகத்தில் தஞ்சமடைந்த காலம், அந்நிய புகலிடவாழ்வுக்காலம் என்பன இத்தொகுப்பின் கதைகளின் பின்புலமாகியிருப்பதனால், இவற்றில் வரும் மாந்தர்களின் அலைந்துழன்ற வாழ்வுக்கோலங்களும் வெளிப்பட்டுள்ளது.
ஒவ்வொரு கதையைப்பற்றியும் தொடர்ச்சியாக பேசமுடியும். அவ்வாறு பேசுவதற்கு தேவையான உறைபொருளும் மறைபொருளும் கொண்ட கதைகள் இவை.
இறுதியாக இந்நூலுக்கு முன்னுரை வழங்கியிருக்கும் மாலன் அவர்கள் பதிவுசெய்துள்ள கருத்துக்கு வருகின்றேன்.
சுமார் ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்னர், இலங்கை வந்த கலைமகள் ஆசிரியர் கி. வா. ஜகந்நாதன் என்ன சொன்னாரோ, அதனைத்தான் மாலனும் இத்தனை வருடங்களுக்குப்பின்னர் சொல்கிறார்.
“ஈழத்து படைப்புகளில் இடம்பெறும் பல சொற்கள் தமிழக வாசகர்கள் – எழுத்தாளர்கள் – இதழ்களுக்கு புரியவில்லை. அவற்றின் அர்த்தம் தெரிந்துகொள்ள அடிக்குறிப்பு அவசியம் “ இவ்வாறு அன்று அரைநூற்றாண்டுக்கு முன்னர் சொன்ன கி.வா. ஜகந்நாதன் மட்டுமல்ல பின்னாளில் இலக்கிய விமர்சகர் சிட்டி சுந்தரராஜனும், இதே அறிவுறுத்தலைத்தான் சொன்னார்.
ஈழத்து வாசகர்கள், எழுத்தாளர்கள் தமிழ்நாட்டின் திருநெல்வேலித்தமிழையும், தஞ்சாவூர் – கும்பகோணம் தமிழையும், சென்னைத்தமிழையும் கரிசல் இலக்கியத்தமிழையும் எவ்வாறு புரிந்துகொண்டு, புதுமைப்பித்தனையும் , ரகுநாதனையும், வண்ணதாசனையும், ஜெயகாந்தனையும், தி. ஜானகி ராமனையும், கி. ராஜநாராயணனையும் இமயத்தையும் கொண்டாடினார்கள்…?
ஜெயகாந்தன் முழுக்க முழுக்க மெட்ராஸ் பாஷையில்தானே சினிமாவுக்குப்போன சித்தாளு படைத்தார். !
மாத்தையா என்ற மகேந்திரராஜாவின் புலிச்சீருடை அணிந்த படத்தை தமிழக இந்தியா டுடே , ஒரு காலத்தில் அட்டையில் பிரசுரித்துள்ளது என்ற செய்தியையும் இந்தியா டுடேயின் முன்னாள் ஆசிரியரான எமது நண்பர் மாலன் அவர்களுக்கு இச்சந்தர்ப்பத்தில் நினைவூட்டுகின்றேன்.
தமிழில் அய்யா என்ற சொல்லின் சிங்கள அர்த்தம் மாத்தையா. இந்தியாவில் “ சார் “ என்பார்கள். இலங்கையில் “ சேர் “ என்பார்கள் !
இந்த அஞ்சலிக்குறிப்பினை குற்றவுணர்வுடனேயே பதிவுசெய்கின்றேன்.
கடந்த ஆண்டு ( 2020 ) ஓகஸ்ட் மாதம் 06 ஆம் திகதிதான் எமது மதிப்பிற்குரிய திருமதி மகேஸ்வரி சொக்கநாதன் அம்மையாரின் நூறாவது பிறந்த தினத்தை அவரது மக்கள், மருமக்கள், பேரப்பிள்ளைகள், பூட்டப் பிள்ளைகள், மற்றும் உறவினர்கள், குடும்ப நண்பர்கள், முன்னாள் மாணவர்கள் அனைவரும் மானசீகமாக வாழ்த்திக்கொண்டாடியதை அறிந்திருந்தேன்.
எலிஸபெத் மகாராணியாரும் அம்மையாரை வாழ்த்தி சான்றிதழ் வழங்கியிருந்தார். அவுஸ்திரேலியப்பிரதமர், ஆளுநர் தம்பதியர் உட்பட நாடாளுமன்ற உறுப்பினரும் வாழ்த்தியிருந்தார்.
சமூகத்திற்கு பயன்மிக்க பணிகளை மேற்கொண்டவர்கள் பற்றி, முடிந்தவரையில் அவ்வப்போது அவர்கள் வாழும் காலப்பகுதியிலேயே எனது அவதானக்குறிப்புகளை எழுதிவந்திருக்கின்றேன்.
எனினும், எனது கணினியில் நேர்ந்த வைரஸ் தாக்கத்தினால், அம்மையாரின் படங்கள், தேடிச்சேமித்துவைத்திருந்த சில குறிப்புகள் மறைந்துவிட்டன.
பின்னர் எழுதலாம் என்று காலம் கடந்தது. சமகாலத்தின் கொரோனோ வைரஸ் தாக்கத்தினால் இடைவெளி பேணும் கலாசாரத்திற்கு கட்டுப்பட்டு, வீடடங்கியிருந்து இணையவெளி அரங்குகளில் நேரத்தையும் காலத்தையும் செலவிட்டதனால், உடனடியாக அம்மையார் பற்றி எழுதமுடியாமல் போனதையிட்டு, இதனைப்படிக்கும் அன்னாரின் குடும்ப உறவுகளிடமும், வாசகர்களிடத்திலும் மன்னிப்பு கேட்டவாறே இந்த அஞ்சலிப்பதிவுக்குள் வருகின்றேன்.
மக்களுக்காக, குறிப்பாக மாணவர் சமுதாயத்திற்காக தமது வாழ்வை அர்ப்பணித்து சேவையாற்றுபவர்கள், வாழும் காலத்திலேயே பாராட்டி கௌரவிக்கப்படவேண்டியவர்கள். அவர்கள் மறைந்த பின்னர் பாராட்டுவதும், விருது வழங்கி கௌரவிப்பதும் எம்மை நாமே திருப்திப்படுத்திக்கொள்ளும் சுயவிருப்ப இயல்புதான்.
எனினும், மறைந்தவர்களின் ஆன்மா எங்கிருந்தாலும், பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் என்ற குருட்டு நம்பிக்கையுடனயே மறைந்தவர்கள் பற்றிப்பேசி கொண்டாடி வருகின்றோம்.
ஒவ்வொருவரது பிறந்த தினம் வரும்போதும், அவர்களது நெஞ்சத்திற்கு நெருக்கமானவர்கள், “ நூறாண்டு காலம் வாழ்க… நோய் நொடி இல்லாமல் வளர்க, ஊராண்ட மன்னர் புகழ் போலே, உலகாண்ட புலவர் தமிழ் போலே, நூறாண்டு காலம் வாழ்க “ என்று மானசீகமாக வாழ்த்துவார்கள்.
ஆனால், அந்த வாழ்த்துக்கேற்ப நூறாண்டுகள் வாழ்ந்து சாதனை புரிபவர்கள் சொற்பம்தான்.
திருமதி மகேஸ்வரி சொக்கநாதர் அம்மையார் அவர்கள் 06 – 08 – 1920 ஆம் திகதி இலங்கையில் பிறந்து, கடந்த 2020 ஆம் ஆண்டு ஓகஸ்ட் மாதம் 06 ஆம் திகதி தனது நூறாவது பிறந்த தினத்தையும் அமைதியாக கொண்டாடிவிட்டு, இந்த 2021 ஆம் ஆண்டு, கடந்த 14 ஆம் திகதி ( 14-04-2021 ) தனது பாசமிகு கணவர், ஈழத்தின் மூத்த கவிஞர் நவாலியூர் சொக்கநாதன் அவர்களிடமே போய்ச்சேர்ந்துவிட்டார்.
கவிஞர் சொக்கநாதன் கொழும்பில் பிரபல வர்த்தக ஸ்தாபனமாகத்திகழ்ந்த மகாராஜாஸ், ஸ்ரேலிங்ஸ் முதலான நிறுவனங்களின் உரிமையாளர்களின் இரத்த உறவினர். அத்துடன் ஸ்ரேலிங்ஸ் நிறுவனத்தின் பொது முகாமையாளராகவும் பணியாற்றியவர். மகேஸ்வரி அம்மையாரை 1947 ஆம் ஆண்டு மணமுடித்தார்.
அவர் தமிழ் கவிதைத்துறையிலும் மகேஸ்வரி அம்மையார் ஆங்கில இலக்கியத்திலும், கணித பாடத்திலும் ஈடுபாடு காண்பித்தவர்கள்.
மகேஸ்வரி அம்மையார் மாத்தளை புனித தோமையார் பெண்கள் பாடசாலையில் ஆசிரியையாக பணியாற்றியவர்.
அம்மையார், மாத்தளையில் தான் கற்பித்த பாடசாலையில் ஆங்கிலத்தையும் கணிதத்தையும் பிரதான பாடமாக கற்பித்தவாறே, அதற்கும் அப்பால் தினமும் வீடு திரும்பிய பின்னரும் வீட்டில் மேலதிக வகுப்புகளை நடத்தி, குறிப்பிட்ட பாடங்களில் பின்தங்கியிருக்கும் மாணவர்களுக்கு மேலதிக பயிற்சியை வழங்கியவர்.
பெரும்பாலான ஆசிரியர்களுக்கு பாடசாலைகளில் ஐந்து நாட்கள்தான் கடமைகள் இருக்கும். ஆனால், ஆசிரியை மகேஸ்வரிக்கோ வாரம் ஏழு நாட்களும் மாணவர்களுக்கு கற்பிக்கவேண்டிய கடமை நிரந்தரமாகியிருக்கும் என்று அவரிடம் கற்ற கல்விச்சமூகம் நன்றியோடு நினைவு கூர்ந்துவருகிறது.
மாத்தளை தமிழ் பட்டதாரிகள் ஒன்றியத்தின் உதவும் கரங்கள் செயற்திட்டத்திற்கு இவரும், இவருடைய கணவரும் பிள்ளைகளும் பக்கபலமாக விளங்கியவர்கள். அத்துடன், மாத்தளை வேவல் மட தமிழ் வித்தியாலயம், பாக்கியம் தேசியக்கல்லூரி ஆகியனவற்றில் கல்வி பயின்ற பொருளாதாரத்தில் பின்தங்கிய ஏழை மாணவர்களின் கல்வி வளர்ச்சிக்கு உதவினார்கள்.
மகேஸ்வரி அம்மையார் மறையும் வரையில் வாசிக்கும் பழக்கத்தினை கைவிடவில்லை என்பதும், ஆங்கில இதழ்களில் வரும் குறுக்கெழுத்து விளையாட்டுகளில் தீவிர கவனம் செலுத்தினார் என்பதும் குறிப்பிடத்தகுந்த விடயங்கள்.
அந்த குறுக்கொழுத்துப்போட்டிகளில் அடிக்கடி அவர் வென்று பெற்றுக்கொள்ளும் பதக்கங்கள், பரிசுப்பொருட்களையும் தனது உறவுகளின் பிள்ளைகளிடம் வழங்கிவிடுபவர்.
அம்மையாரின் நினைவாற்றலுக்கு இந்த குறுக்கெழுத்துப்போட்டி ஈடுபாடும் ஒரு முக்கிய காரணமாகவிருக்கலாம் என நம்புகின்றேன். முதுமையினால், உடல் சோர்வுற்று தளர்ந்தாலும், மூளையை சுறுசுறுப்பாக இயங்க வைத்து, சிந்திக்கும் ஆற்றலை தக்கவைத்துக்கொண்டிருப்பவர்களை நினைவு மறதி உபாதை தாக்காது என்பதற்கு எம்மத்தியில் வாழ்ந்திருக்கும் மகேஸ்வரி அம்மையார் அவர்கள் மிகச்சிறந்த உதாரணம்.
அன்னாரின் கணவர் நவாலியூர் சொக்கநாதர் அவர்கள் ஈழத்தில் மூத்த கவிஞர், மாத்தளை முத்துமாரியம்மன் குறவஞ்சியை இயற்றியவர். இந்நூலை, மாத்தளை செல்வா என அழைக்கப்படும் எமது நண்பர் எச். எச். விக்கிரமசிங்க தமது சங்கரா வெளியீட்டகத்தினால் 1964 ஆம் ஆண்டு வெளியிட்டார்.
திருமுருக கிருபானந்தவாரியார் அந்த நூலுக்கு அணிந்துரையும், கவிஞர் வி. கந்தவனம் மதிப்புரையும் எழுதினார்கள்.
அத்துடன் நவாலியூர் சொக்கநாதன், கவிஞர்கள் வி. கந்தவனம், ஈழவாணன் ஆகியோருடன் இணைந்து சிட்டுக்குருவி என்ற கவிதை நூலையும் வெளியிட்டவர். இந்நூலின் இரண்டாம் பதிப்பு சிட்னியில் வதியும் எழுத்தாளர் மாத்தளை சோமுவின் முன்முயற்சியினால், தமிழகத்தில் அச்சிடப்பட்டு வெளியானது.
மெல்பனில் நண்பர் நடேசன் நடத்திய உதயம் மாத இதழின் சார்பில் ஒழுங்கு செய்யப்பட்ட உதயம் ஆண்டுவிழா பிரஸ்டன் நகர மண்டபத்தில் சில வருடங்களுக்கு முன்னர் நடந்தபோது, சிட்டுக்குருவியின் வெளியீட்டு அரங்கினையும் ஏற்பாடு செய்திருந்தோம்.
சிட்டுக்குருவி நூலின் மதிப்பீட்டுரையை திருமதி ரேணுகா தனஸ்கந்தா நிகழ்த்தினார்.
அக்காலப்பகுதி சிட்னியில் வதியும் எமது மூத்த கவிஞர் அம்பியின் பவளவிழாக் காலம். அவரையும் அந்த விழாவிற்கு அழைத்து பாராட்டி கௌரவித்து விருது வழங்கினோம்.
தனது அருமைக் கணவரின் சிட்டுக்குருவி சிறகடிக்கும் காட்சியை அன்று கண்டுகளிப்பதற்கு வருகை தந்து சிறப்பித்தவர் மகேஸ்வரி அம்மையார்.
மெல்பனில் தமிழ் மூத்த பிரஜைகள் அமைப்பிலும் அங்கம் வகித்தவர். அதனால், அவரது நண்பர்கள், தோழிகள் வட்டமும் பெரியது.
அவரது இளைய மகள் காயத்திரிக்கு எமது நீர்கொழும்பூர் குடும்ப நண்பர் சுப்பிரமணியம் தில்லைநாதனை நிச்சயம் செய்வித்து திருமணத்தையும் முன்னின்று நடத்தியது முதல், எனக்கும் மகேஸ்வரி அம்மையார் ஒரு பாசமிகு தாயாக விளங்கியவர்.
அவரைச் சந்திக்கும்போதெல்லாம் ஊர் அனுபவங்களையும் தமது பாடசாலைக்காலத்தையும் வெகு உற்சாகமாக நினைவூட்டிப் பேசுவார்.
அவ்வேளைகளிலும் அவரது கரத்தில் குறுக்கெழுத்து விளையாட்டு இதழ்களை காணமுடியும்.
சிறந்த ஆங்கிலப்புலமை அவருக்கிருந்தமையால், குறிப்பிட்ட ஆங்கில குறுக்கொழுத்து விளையாட்டில் எளிதாக வெற்றியும் பெற்றுவிடுவார்.
“ மறைவதற்கு சில நாட்களுக்கு முன்னரும் எனது பெயரைச்சொல்லி, நினைவுபடுத்தி பேசினார் அம்மா “ என்று அன்னாரின் பிள்ளைகள் இறுதி நிகழ்வின்போது என்னிடம் சொன்னபோது மனம் கலங்கிவிட்டேன்.
அம்மையார் பற்றி இதுவரை காலமும் எழுதாமல் விட்டுவிட்டேனே, என்ற குற்றவுணர்வு வருத்தியது.
சொக்கநாதன் – மகேஸ்வரி தம்பதியர் தாயகத்தில் பல சமூகப்பணிகளில் ஈடுபட்டவர்கள். அவர்களின் வாரிசுகள் புலம்பெயர்ந்து வாழும் அவுஸ்திரேலியாவில், தமது பெற்றோரை ஆதர்சமாகக்கொண்டு சமூகப்பணிகளை தொடருகின்றனர்.
இதுவே மறைந்த இந்தப்பெரியோர்களின் ஆத்ம சாந்திக்குப் பிரார்த்தனையாக அவர்கள் மேற்கொண்டுவரும் ஆக்கபூர்வமான பணியாகும்.
இளமைக்காலத்தில் இயக்குநர் பாரதிராஜாவின் முதல் மரியாதை திரைப்படத்தை பார்த்தபோது, என்னைக் கவர்ந்தது என்னவென்றால், அக்காலத்தில் சிவாஜி ரசிகனாக இருந்த எனக்கு மத்திய வயதான ஒரு வருக்கு இளம் பெண்ணில் ஏற்பட்ட காதல் ஒரு புதுமையாகவிருந்தது. இது நல்ல திரைப்படமென்ற நினைவே மனதிலிருந்தது.
சமீபத்தில் அதனை தமிழின் செவ்வியல் படம் எனக்குறிப்பிட்டு பலர் எழுதியதைப் படித்தபின்பு, மீண்டும் பார்ப்போம் எனச் சமீபத்தில் பார்த்தபோது இந்தப்படம் புரட்சியானதோ புதுமையானதோ அல்ல, படு பிற்போக்கு வாதத்தை வெளிக்கொணருகிறது என நினைக்க வைத்தது .
ஒருகாலத்தில் எகிப்தியர்களிடையே அண்ணன் தங்கையைத் திருமணம் செய்யும் வழக்கிருந்தது . எகிப்திய இளவரசன் துட்டன்காமன் இளமையில் இறந்ததற்கும் அதையே காரணம் எனச் சொல்வார்கள் . தூய இரத்தம் ஒன்றுடன் ஒன்று கலக்கவேண்டும் என்பதால் இப்படியான திருமணங்கள் நடந்தன. பல ஐரோப்பிய அரச குடும்பங்களிலும் இப்படியான திருமணங்கள் நடந்தன.
நெருங்கிய சொந்தங்கள் ஒன்றாவதால் பல பாரம்பரிய நோய்கள் வரும் . இரத்த உறையாமை (Haemophilia) நோய் ருஷ்ய ஜார் மன்னனின் நிறமூர்த்தத்திலிருந்து அவரது ஒரே மகனுக்கு ( Prince Alexei Romanov) வந்தது . இதனாலே ஜாரின் மனைவி, அலக்சாண்டிரியா, சாமியாரான ரஸ்புடீனை வைத்தியத்திற்காக வரவழைக்கிறார். அங்கு ரஸ்புடீனின் செல்வாக்கு வளருகிறது. ஜார் நிக்கோலாய்க்கு எதிராக அவதூறு பேசப்படுகிறது. இதனால் அதிருப்தியடைந்த சிலரினால் ரஸ்புடீன் கொலை செய்யப்படுகிறார். இது ஜார் மன்னன் தனது முடியைத் துறப்பதற்கு ஒரு காரணமாகிறது. இந்த நோயின் ஆரம்பம் பிரித்தானியாவின் விக்ரோரியா மகாராணியாவார்.
சகோதரியின் மகளைத் திருமணம் செய்யும் தென்னிந்திய வழக்கம் நீல இரத்த விடயமாக நாம் எடுத்துக்கொள்ளாத போதும், சாதியை விட்டு வெளியே திருமணம் நடக்கக் கூடாது, நிலபுலன்கள் வெளியாரிடம் செல்லக்கூடாது என்ற நிலவுடைமை சிந்தனையில் உருவாகியது.
தென்னிந்தியாவில் சில சாதிகளிடம் ஆணிலும் பல வயது வித்தியாசமாக இருந்தாலும் அக்கா மகளைக் கட்டும் பழக்கத்தை மிக இறுக்கமாக கடைப்படிகிறார்கள். இது அதிகமாக நிலங்களை வைத்திருக்கும் சாதிகளிடமே காணப்படுகிறது .
இந்தப் பழக்கம் உள்ளக கலப்பை ஏற்படுத்துவது மட்டுமல்ல மனோரீதியாகவும் இலகுவானதல்ல . நெருங்கிய உறவுப்பெண்களில் காமமேற்படாத ஒரு சிந்தனை மனிதக் குலத்திற்கு பொதுவானது. இது இப்படியான கலப்புகளைத் தவிர்ப்பதற்கே. பன்னிரண்டு பதின்மூன்று வருடங்கள் அக்காவின் மகளாக தோள்மீதும் மார்மீதும் போட்டு வளர்த்த ஒரு குழந்தை பூப்படைந்ததும் மனைவியாகக் கொண்டு உடலுறவில் ஈடுபடுவது இலகுவான காரியமல்ல . ஆனால் பணம் – காணி எனச் சொத்திற்காகச் செய்யவேண்டிய கட்டாயம் சமூகத்தால் ஒவ்வொரு ஆண்மீதும் பெண்மீதும் திணிக்கப்படுகிறது .
இப்படியான பழக்கங்கள் சமூகத்தில் சில தேவைகளுக்காக இருக்கலாம். அவற்றைத் தனிமனிதரால் அல்லது கலைஞர்களால் மாற்றத்தைக் கொண்டு வரமுடியாது. ஆனால் குறைந்த பட்சம் அதைக் கொண்டாடாது விடுவது நல்லதல்லவா?
முதல் மரியாதை திரைப்படத்தில் ஒரு மாமனின் மகளை அதுவும் வேறு ஒரு ஆணைக் காதலித்து கருவுற்ற பின்பும் அவளை அந்த மாமனுக்காக மணமுடிப்பதே கதையின் மையம் . இந்த மையம் முற்போக்கானதா? கொண்டாடப்பட வேண்டியதா? இதுவே எனது கேள்வியின் ஆதார சுருதி ?
அடுத்தது இருபது வருடங்களுக்கு மேலாக உடலுறவில்லாது குடும்பம் நடத்தும் ஒருவராகக் கதாநாயகன் சித்திரிக்கப்படுகிறார். இதனை இயற்கையான ஒரு விடயமாக என்னால் ஏற்றுக் கொள்ளமுடியவில்லை.
அதில் சிவாஜி கணேசனது நடிப்பையோ ராதாவின் நடிப்பையோ எவரும் குறை சொல்லமுடியாது. சிவாஜி பாறாங்கல்லைத் தூக்கிக் காட்டும் அந்த காட்சி மிகவும் நுண்மையானது . ஆனால் தனது ஆண்மையை நிரூபிக்க நினைக்கும் மத்தியவயது ஆண் அது வரையும் தனது ஆண்மையைப் புளிக்க வைத்துப் புரை போட்டார் என்பது நம்பமுடியாதது.
இவை எல்லாவற்றையும் விடக் கடைசியில் வரும் பாத்திரமாக சத்தியராஜ் எங்கிருந்தோ சிறையிலிருந்து வருகிறார். அதுவும் தனது பழைய காதலியைத்தேடி. இப்படியான ஒருவர் வருவதற்கு முன்பு குறைந்த பட்சம் ஏதாவது ஓரிடத்தில் சத்தியராஜை ( Foreshadow)காட்டியிருக்க வேண்டும் .
“ ஒரு ஆயுதத்தைக் காண்பித்தால், அது பாவிக்கப்படவேண்டும் . அதேபோல் புதிதாக ஒன்றை இறுதியில் கொண்டு வருவது பார்ப்பவர்களை ஏமாற்றுவதற்கு சமமென ரஸ்சிய, நாடக சிறுகதையாளர் அன்ரன் செக்கோவ் சொல்லியிருக்கிறார்.
இயக்குநர் பாரதிராஜா , இத்திரைப்படத்தில் அதனைத் தவற விட்டதாகவே எனக்குத் தோன்றுகிறது . சத்தியராஜால் பிரச்சினை உருவாகிவிடும் என்பதற்காக ராதா அவரை ஆற்றில் வைத்து கொலை செய்வதும் நம்பமுடியாததாக இருக்கிறது.
கிராமங்களில் உள்ள சாதிக் கட்டுமானம் நிலஉடமை போன்றவற்றைப் பலப்படுத்தும் நோக்கத்துடன் எடுத்த வலுவற்ற கதையாக முதல் மரியாதை எனக்குத் தெரிந்தது. படத்தின் வெற்றி, நடிப்பு , இசை என்பனவற்றோடு காதலற்ற வாழ்வை வாழ்பவர்கள், தங்களுக்குள் இசைக்கும் சோககீதத்தைச் சிவாஜி கணேசன் – ராதாவாக , மனதில் இசைப்பதால் படம் வெற்றி பெற்றது.
தமிழ்ப் படங்களின் நாயகர்களே இப்படியான மக்களின் மனக்கொதிப்பை ஆற்றுபவர்கள். ஒருவிதத்தில் ஜெயகாந்தனின் சினிமாவுக்குப்போன சித்தாளில் கணவனது நெஞ்சில் முகம் புதைத்து எம்ஜிஆருக்கு முத்தங் கொடுப்பது போன்றதே . தமிழ்ப் படங்களின் பிரதான ஃபோர்முலாவே இதை வைத்துச் சுழல்கிறது
இப்படியான அசட்டுத்தனமான கரு . குறிப்பிட்ட நில மக்கள் , அவர்கள் சார்ந்த நிலப்பரப்புக்கப்பால் புரிந்து கொள்ளமுடியாதது.
திரைத்துறைக்கு மட்டுமல்ல, இது இலக்கியத்திலுமுள்ளது. இந்த விடயத்தை சில காலத்துக்கு முன்பு நாவல்கள் குறித்து நான் எழுதியதை மீண்டும் பார்க்கமுடிகிறது
கிட்டத்தட்ட ஐம்பது வருடத்திற்கு முன்பாக எழுதப்பட்ட செம்மீன், நீலகண்டபறவையைத்தேடி, அம்மா வந்தாள் மற்றும் சம்ஸ்கார ஆகிய நான்கு நாவல்களும் அந்தந்த மொழிகளில் சிறந்தவை என்பதுடன் அழகான மொழிபெயர்ப்பையும் கொண்டவை. இவற்றை வாசிப்பது மிகவும் சுகமான அனுபவம்.
இந்த நான்கு கதைகளும் எடுத்துக்கொண்ட கருக்களை இந்தியாவின் கலாச்சாரத்திற்குள் இருப்பவர்கள் மட்டுமே புரிந்துகொள்ள முடியும். இந்தியப் பாரம்பரியத்தைப் புரியாத ஒருவரால் நீலகண்டப்பறவையைத்தேடி நாவலில் வரும் மாலதியின் அவலத்தைப் புரிந்துகொள்ள முடியாது.
செம்மீனில், கற்புடன் பெண்கள் இருந்தால்தான் மீன்பிடிக்கச் சென்ற மீனவக் கணவர்கள் உயிருடன் திரும்புவார்கள் என்பது அர்த்தமில்லாத விடயமாகத் தெரியும்.
யு . ஆர். ஆனந்த மூர்த்தியே அக்கிரகாரத்தவர்களது மூடநம்பிக்கைகளை நகைச்சுவையாக்கும்போது, மற்ற அன்னியர்களால் எப்படி இதனை வலுவான சிக்கல் எனப் புரிந்து கொள்ளமுடியும்?
அன்னியன் ஒருவனுடன் உறவு கொண்டு குழந்தைகளைப் பெற்று வாழ்ந்த பாவத்தை தனது மகனில் கழுவுவதற்கு – அவன் வேதம் படிப்பதால் தீர்க்கமுடியும் என்ற அசட்டுத்தனமான முடிச்சை இந்திய நாவலில் மட்டுமே பார்க்கமுடியும்.
இதை நாம் கூட ஏற்போமா?
நவீன இந்திய இலக்கியங்களில் இருக்கும் பலமின்மை பண்டைய இந்திய இலக்கியங்களில் இருக்கவில்லையே?
சகுந்தலையினதோ, பாஞ்சாலியினதோ அல்லது சீதையின் பாத்திரத்தையோ புரிந்துகொள்ள இந்திய கலாச்சாரம் தெரியத் தேவையில்லை .
அதேபோல் இராவணனது தன்மை, அருச்சுனனது வீரம் , மற்றும் திருதராட்டினனது புத்திர பாசம் மனித குலத்திற்குப் பொதுவானவை.
மனித சமூகத்தின் மாறாத அடிப்படை விழுமியங்களான பொறாமை , ஆசை, காமம், அதிகாரம் , நட்பு என்பவை எக்காலத்திற்கும் பொதுவானவை. மாறாதவை. அவைகளே காலத்தைக் கடந்து நிற்கும். ஆனால், பிற்காலத்தில் வந்த நம்பிக்கைகள், சாதி, சம்பிரதாயங்கள், மற்றும் மதச் சடங்குகளுடன் கலந்து முரண்பாடுகளை நாவலில் மட்டுமல்ல திரைத்துறையிலும் கட்டமைக்கும்போது முழு கலைவடிவமுமே பலமற்றுப் போகிறது.
ஆபிரிக்கா சென்றுபோது அங்கே சில விடயங்களைப் படித்ததில் ஆபிரிக்காவில் நிலங்களில் விவசாயம் செய்து வந்த சமூகங்களில் தந்தை வழிசமூகம் பற்றியும் அறியமுடிந்தது.
அங்கு தந்தை, பின்பு மகன் என குடும்பத்தலைமை தொடர்வதால் தலைமைத்துவம் உருவாகிவிடுகிறது. தந்தையின் பின்பு மகன், இல்லாதவிடத்து தம்பி அந்த சமூககூட்டத்திற்கு தலைமையேற்றுவிடுகிறான்.
ஆபிரிக்காவில் அத்தகைய இடங்களில் ஐரோப்பியர்கள் அதிகாரம் செலுத்தும் போது, அவர்கள் இப்படியான தலைவர்கள் மூலமாக வரி அறவிடல் மற்றும் யுத்தத்துக்கு ஆள்சேர்த்தல் முதலான பணிகளைச் செய்தார்கள். ஐரோப்பியரின் காலனி ஆதிக்கத்தின் வண்டியில் இந்த சமூகத் தலைவர்கள் சக்கரமாக இயங்கினார்கள். ஆபிரிக்காவின் சில பிரதேசங்களில் தலைமை இல்லாத சமூகங்கள் இருந்தன. கால்நடைகள் ஆப்பிரிக்கர் மத்தியில் முக்கிய செல்வமாக மதிக்கப்படுவதால், ஓரளவு அதிகமாக கால்நடை வைத்திருப்பவர்கள், அல்லது நிலம் வைத்திருந்தவர்களிடம் ஐரோப்பியர் அதிகாரத்தைக் கொடுத்து சமூகத் தலைவர்கள் (Tribal chief) ஆக்கிவிட்டார்கள்.
ஐரோப்பியர்களால் மக்களிடம் நேரடியாகச் செல்லமுடியாது. அத்துடன் மக்கள் பிரதிநிதிகள் என புதியவர்களை நியமித்து ஜனநாயகத்தை உருவாக்கவும் விருப்பமில்லை. ஆனால் சமூகத்தில் ஐரோப்பியர் உருவாக்கிய இப்படியான திடீர் தலைமைகள் பிரச்சினைக்கு உரியதாகிறது. இந்தப் புதியவர்களின் அதிகாரத்திற்குப் பலவிதங்களில் அபாயம் வரும். வேறு ஒருவர் பல மாடுகளுக்கு சொந்தக்காரராகிவிட்டாலோ அல்லது நோயால் மாடுகள் இறந்தாலோ அவரது தலைமைக்குக் கேள்வி வந்துவிடும். பாரம்பரியத் தலைமையுள்ள இடங்களில் இந்தப் பிரச்சினை இல்லை.
சரித்திரத்தில் கிட்டத்தட்ட 400 வருடங்கள் மட்டுமே இருந்த யாழ்ப்பாண குறுநில அரசு, இந்தியாவிலிருந்த நாயக்கர்களால் அல்லது வேறு ஒரு குலத்தவர்களால் உருவாக்கப்பட்டது. நிச்சயமாக தெற்கிலங்கைபோல் தலைமை கொண்டதாக உருவாகவில்லை . சுதந்திரத்தின் பின்பு தொடர்ந்த நிலையில், முக்கியமாக நாம் பெற்ற நாடாளுமன்ற முறையால் மக்கள் பிரதிநிதிகளின் தேவை ஏற்படுகிறது. இதற்காக தலைமைத்துவத்தை நோக்கி அவர்கள் ஆசைப்படும்போது, அங்கும் தலைமைத்துவத்திற்குப் போட்டிகள் வரும். அதனால் ஏற்படும் பயம் இவர்களைக் குறுக்கு வழிகளில் தள்ளுகிறது. இவர்களது உண்மைக்குப் புறம்பான பல விடயங்களைப் பட்டியல் இடலாம். இலங்கையில் 25 வீதமான சிறுபான்மையினருக்கு ஜி.ஜி. பொன்னம்பலம் 50 வீதம் கேட்டார். அது கிடைக்காது என்பது அவருக்குத் தெரிந்திருந்தது.
பெரும்பான்மைத் தமிழருக்கு ஜி.ஜி. பொன்னம்பலத்தால் தலைமைத்துவம் வழங்கமுடியாது. காரணம் அவருக்கு அரசியல் பகுதி நேரமாகத்தான் இருந்தது. அவரை புறங்காட்ட செல்வநாயகம் தமிழர் அரசாட்சி என தமிழிலும் சமஷ்டி என ஆங்கிலத்திலும் எங்கள் வீட்டுப்பிள்ளை எம் ஜி ஆர் ஆக இரட்டைவேடம் போட்டார். கிட்டத்தட்ட 60 வீதம் தமிழரற்ற கிழக்கு மாகாணத்தைத் தனி ஈழ வரைப்படத்தில் புகுத்திய அமிர்தலிங்கம், தனக்கு இரண்டாவது இடத்தில் இருந்த மட்டக்களப்பு நாடாளுமன்ற உறுப்பினரான இராசதுரையை ஓரம் கட்டுவதற்காக எந்தத் தகுதியும் அற்ற காசி ஆனந்தனை மட்டக்களப்பில் போட்டியிடவைத்து காசி ஆனந்தனை தோல்வியடையப்பண்ணியதுடன், இராசதுரையை அரசாங்கக் கட்சிக்கு மாறவைத்த பெருமையின் மூலம் தனது அரசியல் சாணக்கியமற்ற தன்மையை காண்பித்தார்.
இந்தத் தலைவர்களது வீரப்பேச்சுகள் ஆசனிக் விஷமாக மாறி, அக்கால இளைஞர்களின் தலைகளில் ஏறி , அவர்கள் இவர்களின் நாடகங்களைப் பார்த்து உண்மையென நம்பிவந்து ஆயுதமெடுத்தார்கள்.
இதில் ஏராளமானவர்கள் உணர்வுரீதியாக உயிரை விடத்தயாராகி இருந்தார்கள் . பலர் விடுதலைப்புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரனுடைய தலைமையை ஏற்கத் தயாராக இருந்தார்கள். ஆனால், அவர் எந்த ஒரு நிழலையும் கூட தனக்குப் போட்டியாக நினைத்துப் பயந்து சிறு இயக்கங்களின் தலைவர்களில் இருந்து அமிர்தலிங்கம்வரை தமிழ்த் தலைவர்களைக் கொன்று ஜக் த ரிப்பர் (Jack the Ripper) போன்ற தொடர் கொலைகாரராக மாறினார். இந்தக்காலத்தில் சிங்கள இராணுவத்தின் கொடுமைகளால் பாதிப்படைந்தவர்கள் பலர் உண்மையாகவே ஆயுதப்போரை ஆதரித்தார்கள். இதன் விளைவை உணர்ந்த மற்றவர்கள் உண்மையைப் பேசப் பயந்தனர் .ஆனால், மிகச் சிலரே கிட்டத்தட்ட 30 வருடங்களாக ‘தமிழினத்தின் அழிவுக்குக் காரணம் … இலங்கை அரசோ அவர்களது இராணுவமோ அல்ல, நமது தமிழ் தலைவர் கொளுத்திய ஓமகுண்டத்தில் பிறந்து வந்த வல்வெட்டித்துறை பிரபாகரனே’ என்றனர் . அவர்களில் முக்கியமானவர் ஜோர்ஜ் இ. குருஷ்சேவ் என்ற கனடாவில் தாயகம் என்ற சஞ்சிகையை நடத்தியவர். அவர் தாயகத்தில் தொடர்ச்சியாக கிளிப் பிள்ளையாகச் சொல்லி வந்த விடயம் தமிழின அழிவு எதிர்பார்த்தபடி 2009 இல் வந்தது. ஜோர்ஜ் குருஷ்சேவ் தத்துவம் அரசியல் படித்தவரோ , அல்லது கனடாவில் ஏதேனும் ஒரு பல்கலைக்கழகத்தின் சமூகவியல் பேராசிரியரோ அல்ல.
அவரது வார்த்தைகள் எதிர்காலத்தை நமக்குச் சொல்லும் அசரீரி போன்றவை.
சாதாரண யாழ்ப்பாணமொழியில் ஊரில் நமது மாமாவோ பெரியப்பரோ, “ தம்பிமாரே இப்பிடிச் செய்தால் ஒன்றும் சரி வராது . அழிவு தான் ஏற்படும் “ என்ற ரீதியில் அவர் சொன்னது நமது கிராமங்களில் சொல்லப்படும் வார்த்தைகள். இந்த குறிப்பில் உள்ளது .
நான் ஜோர்ஜ் குருஷ்சேவினது சில வைர வரிகளை மட்டும் இங்கே கோடி காட்டுகிறேன்.
“ புலிகள் இல்லாவிட்டால் சிங்களவன் தமிழனை அழித்துவிடுவான்கள் என்ற நாங்கள், தமிழர்கள் தங்கள் பாட்டில் வாழ்வதை சகித்துக் கொள்ளமுடியாது கொதித்துக்கொண்டிருக்கிறோம். “
“ அமெரிக்கா ,நோர்வே , ஐரோப்பியச் சமூகம், இந்தியா ஜப்பான், சீனா என்ற நாடுகளும் பான் கி மூன் தொடக்கம் சொல்கெய்ம் வரைக்கும் துரோகம் இழைக்காவிட்டால் தலைவர் தமிழீழத்தைப் பெற்றிருப்பார் “ என்று ‘ எங்கள் பிள்ளையை கண்ட கண்ட காவாலிகளும் கெடுத்துப்போட்டாங்கள்’ என்று பழியைப் போடுகிறோம் . இவ்வளவு பேரும் ஆதரவு தந்தால்தான் தமிழீழம் கிடைக்குமென்றால் அதற்குத் தேசியத் தலைவரா வேண்டும்? அதை யாழ்ப்பாணத்தில் சுவீப் டிக்கட் விற்ற வைரமாளிகையால் கூடப் பெற்றிருக்க முடியும் ஏனென்றால் வைரமாளிகைக்கு கொஞ்சம் இங்கிலிஸ் பேசத் தெரியும். “
“ ஒரு காலத்தில் துரோகி என்று கொல்லப்பட்டவர்கள் தோண்டி எடுக்கப்பட்டு, தியாகிகளாக முடிசூட்டப்பட்டதற்கு பல உதாரணங்கள் காட்டலாம் . கொலை கொள்ளை எதையும் செய்ய அஞ்சாத மாபியாக் கூட்டம் தங்களில் யாராவது மனம் திருந்தினால் துரோகம் என்றுதான் சொல்கிறது. தாங்கள் செய்வது சட்டவிரோதமான செயல் என நினைப்பதில்லை “
“அழிந்துபோன புலிகளை அங்கீகரிக்கவேண்டும் என்று இவர்கள் குத்தி முறிவது உத்தியோக பூர்வமாகத் தமிழர்களை மிரட்டி பணம் பறிக்க –! “ இப்படியாக பல வரிகளை நான் எடுத்துக் காட்டலாம் .
ஜோர்ஜ் குருஷ்சேவ் வைரங்கள் நிரம்பிய களஞ்சியம். எல்லாம் பட்டை தீட்டப்பட்டவை . எங்கள் சமூகத்தில் அவை கூழாங்கல்லாகக் கடந்த கால் நூற்றாண்டுகளாக இருந்தது. நமது சமூகத்தில் புதிய சந்ததி ஒன்று வந்து அதை மீண்டும் பார்க்கவேண்டும் என்பதால் இந்த எழுத்துகள் தூசு தட்டப்பட்டு வைக்கப்படவேண்டுமென நினைக்கிறேன். நடந்தவற்றில் பொய்களைக் கலந்து வண்ணம் தீட்டிய நமது சமூகத்தில் உண்மையை எழுதியவர்கள் மிக அரிது. ஆனால் ஜோர்ஜ் குருஷ்சேவ் எதிர்வு கூறி எழுதியதே எனக்குப் பிடித்த விடயம். நான் எழுதத் தொடங்கிய பின்னர், என்னிடம் இதுவரையில் ஒரு நண்பரே முன்னுரை எழுதிக்கேட்டார்.
இது எனது இரண்டாவது முன்னுரை. அதுவும் நான் விரும்பும் ஜோர்ஜ் குருஷ்சேவுக்கு எழுதுவது மகிழ்ச்சியானது.
