Noelnadesan's Blog

S.Pathmanathan, Sri Lanka
The making of the poet :
Karunakaran was born in Yakkachi in 1963. Yakkachi is close to Elephant Pass that links the Jaffna peninsula to the mainland. Karunakaran was a member of the EROS – one of the many Tamil youth groups that were frustrated with the partial treatment they got at the hands of successive Governments and chose to take up arms.
The EROS was forced by the more powerful LTTE to disband itself 1990 and was left with no alternative but to become part and parcel of the LTTE. Karunakaran, thanks to his creative skills, was absorbed into the Cultural wing. He edited Velichcham, a literary journal of the movement.
He has published six collections of poetry. The major part of his writing career spans the three decades of ethnic war that culminated in the defeat and decimation of the LTTE.

Early Poems

Karunakaran has been writing since the eighties. His poems appeared in the local magazines. Quite a few were published abroad in various periodicals. It was in 1999 that his first collection Oru pozhuthikku Kaaththiruththalappeared.

He had started speaking about the ravages of war. Needless to say what a village overrun
by trucks and tanks would look like. The landmarks are simply not there.
Our life laden with
a thousand years of myth
a million songs and dance
wine and hunting
was lost that morning

Where are the paths
trodden by my forefathers?
Where are the ripe paddy fields?1

Karunakaran is able to look at the war objectively. At the height of the war, soldiers were dying in large numbers – victims of landmines, claymore mines and booby traps. They were young men from the countryside most of whom had joined the army because they needed a job. Their parents were living in perpetual fear, praying for the safe return of their sons from the front.
“Leaves wither from the Bodhi
The Mahaweli sobs
A mother sheds tears
for her son
sent to the Front
to fight a war
he cannot win”2

Another stanza of the same poem presents the picture of a girl playing the violin on a full moon day. She is playing a mournful note. Her brother had been killed in the North.
“This night
the fullmoon sprays milk
The stupas of the Vihara
bathe in the moonlight
The violin spills
a sad lyric
Srimani is calling her brother
killed last month
in the Northern front…..”3

Most of the Tamil poets of the time put the blame on the State security forces which, they declared, were fightingan unjust war – a war of oppression. ButKarunakaran is able to rise above this bias and look at the conflict from the point of view of the Sinhalese who are also affected – in a different way.

Trailing shadows is a moving poem on the Valigamam exodus which took place in October 1995. The Security forces embarked on an ambitions operation to capture the Jaffna peninsula which was under the control of the LTTE. Everyone agreed that the civilian casualties would be heavy. So the whole population, around 500,000 was pressurized by the LTTE to vacate. The only option before them was to cross the lagoon at Kilali by fishing boats and head for Vanni.

Karunakaran is among the thousands of refugees crossing the lagoon. He is capturing the anguish of one who is torn from his villages with no prospect of return.

“Ashy shadows of palms and bushes
dissolve at a distance
as I sail away
the engines of my wind – tossed boat roaring

The Kilali shore grows smaller, blurred
Unable to turn my face or wave my hands
I sit

Listen, my little sea
soaked in the blood of your sons
Listen:

I know your sobs fill the four corners
Having lost a life, I seek another….
I sail away

My story like your fate breaks to pieces
like your waves that lash the shore
So whom should I address
the blowing wind or the sea- birds that follow?4

War poetry is inevitably bleak and negative. That a poet like Karunakaran can make it rich is proved by the following excerpt from a long poem published in 2003.

“The floods washed away
the dreams of the ants
The fire robbed the flowers
of their fragrance and beauty
The wind as usual is a confirmed witness
to everything5

War and post – war poetry
Karunakaran was witness, in particular, to the last phase of the war. In terms of loss of civilian life and property it was a costly operation, out of proportion to our island nation’s small population. Four out of his six volumes of poetry were written during this phase. The poems highlight the suffering and agony of a people caught in the war, having n choice, drifting without any sense of direction, to where the vagaries of war would take them. The LTTE kept over 300,000 civilians as human shield, closing all avenues of exit. Hunger, Starvation deteriorating Sanitation and Death were staring them in the face. Escape was impossible. The safety zones were not safe. Indiscriminate shelling by both sides was taking a heavy toll of human lives – young and old.
The suffering masses ask:
“What are we witness for?
Why have we become witness?
No disgrace
in bowing down before Death…..”
Life cut down by war
lies in the street bleeding
for dogs to small6

The poet uses the snake – image to suggest the sinister way in which war crawls leaving victims behind.

“As the war snake crawls
under our legs
head after head falls”7

Most of the poems in A Traveler’s Wartime Diary were composed between 2007 and 2009. The poet’s future – his very life – was uncertain. He still had access to the internet. That was how some of these poems reached net journals like Thinnai and Vaarapu and were read in literary circles. As the war was drawing to a close all communication ceased.

A traveller’s Wartime Diarywas publishedthree years after the end of the war The images in this collection are more specific and startling:

“I haven’t slept for centuries
In dark bunkers
in stinking graves
in courtyards reeking of death
in dry leaves crumpling under horses’ hoofs
where blood starts flowing in all directions
how can I keep count of time?”8

The poem now shifts to an imagery of ritual:

“Can’t put everything as aahuti
into this blazing fire
How to extinguish this endless fire?
This century’s grief cannot end
until a cold loving hand embraces me!9

The poem Falling out presents a terrifying vision:

“Streams ran dry
Jungles were ablaze
Smoke filled the air
Heavy curtains of Silence
hang in all directions of History”10

The inner struggle cannot go on forever. The poet has to decide:

“No, I can’t
I cannot continue
to be torn endlessly
in this land of growing pain
as the witness
as the killer
as the victim!
I fall out
in search of a spring!
The roaming herd
has to find its own direction”11

The poem The Cross, last kiss, Punishment and the need to tell the Truth is a very powerful one. The suffering of the drifting civilians parallels the passion of Christ.

“Before the great grief
All masquerades vanish
Let them weep
Let them curse
They want to speak the truth……”12

It is no secret that the LTTE kept over 300,000 civilians as human shield, closing all avenues of exit. Anyone who tried to escape was summarily dealt with. The plight and predicament of this trapped humanity are brought out poignantly in the following lines:

“The great king had planted his sword
on that road
The shadow of fear pushed everything
into the valley of Silence
All avenues had been closed

People roamed
in search of an avenue
in search of a Fate
But in all directions
the swords of the great king
had been planted

Later
The valley of Silence
became a huge grave
And a huge prison
devoured the great king’s entourage”13

This refers to the surrender of the LTTE cadres who were detained in camps.

TheTheatre of Death is a long poem in the collection which captures the final moments of suffering, uncertainty and fear which possessed the trapped civilians as the noose tightened

“Frozen in the bunkers
Not knowing who to believe
Not knowing what to accept
The stench of rotting corpses
And the faeces slapping them
They got no answers to their questions”14

The irony of the situation was that the very people for whose so – called liberation this war was fought, were out in the open, exposed to the elements and the shelling but the commanders were in the bunkers. Karunakaran doesn’t spare the priests and the officials who left the people in the lurch.

“The leaders were in the bunkers
The priests were in the bunkers
The officials were in the bunkers
The commanders were in the bunkers
The people were in the open
No saviour came
to rescue those
crawling in the jungle of corpses!”15

This is perhaps the strongest indictment of the leadership both religious and secular. Their callous indifference is exposed by the poet in the following lines:

“the UN was collecting statistics
The messengers of Peace
were preparing reports
The academics were collecting data
The journalists were flashing news
The warlords were justifying deaths
The death serpent was devouring refugees”16

The utter hopelessness of the situation is beyond imagination.

The Security forces have overrun the Tiger – held areas. Fighting has ceased. The exhausted, emaciated, sickly, feeble, limping civilian population surrenders to the armed forces. The formalities are gone through again and again.

“As refugees
we are transferred
from one camp to another
from one security zone to another
We are exhausted

The young grow old
In their sunken eyes
their past drips in sorrow

How many times
could we go through
the endless ritual of
new photographs
new attestations
new registrations
new ID cards?”17

The title of the poem is an understatement that slaps the reader on the face:

“My full name is Refugee No AM 47815 07”

All wars leave behind widows, orphans, the maimed and a tribe called refugees. They are the wretched of the earth, living on the charity of the State or the N.G.Os. Karunakaran says they are respected only at Election time:

“Once and only once
are refugees respected
They visit us
at election time
……………………..
In the adjoining camp
a girl who had lost
both her hands
was asked by a visitor
“Daughter, how can you vote?
To whom would you vote?”18

The end of the war is not really the end. It is a time for stock – taking. It is an occasion to look inwards – to ask ourselves why we acted in the crazy way we did. There is a need to think in terms of the future – to make this country a far morebetter place for the generations to come.

Karunakaran is not quite happy with the post – war scenario. Disillusioned with the warring world, Karunakaran struggles to hold on to something positive but what he sees around him is hasty, short – sighted “reconstruction”.His poem Stars and Star Hotelswhich appears in the recent collection on Neruppin Uthiramhighlights the so – called era of progress that has dawned.

“An NGO supplies seedlings
Another collects the fruits
Another extracts the juice
Another bottles it
Another markets it

The vehicles rush to the farms
Then to the factories
Then to the supermarkets
The farmers load the trucks
They stand in the farm the whole day
The wide sky above
The earth gazes at the sky
The farmers too..”19

The poem doesn’t need any elaboration. Through a series of visual images the poet draws our attention to the collapse of a Society and the values it once held.

Walking on their heads is another poem which exploits the same theme.

“The children
who used to scare parrots
that steal corn
are now toiling
with cement and metal
building a concrete desert
on the one – time paddy land…..”20

We hear a lot of shouting these days about environment and conservation but the few lines quoted above speak much more about the mindless nation – building that is going on in a war – ravaged country. That is Karunakaran’sgreatness.

Footnotes
1. Karunakaran,Oru pozhuthukku Kaththiruththal ,Mahizh, kilinochchi – 1999, p 10
2. Ibid – p 17
3. Ibid – p 17
4. Karunakaran, Mirrored Images, Edit. Rajiva Wijesinha, National Book Trust, New Delhi (2013) – pp 176 – 177
5. Karunakaran, Oru Payaniyin nihalkala Kurippukal, Mahizh, Killinochchi – (2003) – P 23
6. Karunakaran, The Pascal Lamb, Vadali, Chennai (2009) – pp 22 -23
7. Ibid , pp 112 – 113
8. Karunakaran, A traveller’s Wartime Diary,Karuppu piradhigal (2012) – pp 23 – 25
9. Ibid – p 24
10. Ibid- p 29
11. Ibid – p 29
12. Ibid – p 43
13. Ibid – p 58
14. TheTheatre of Death,A traveller’s Wartime Diary, Karuppu piradhigal (2012)-p 117
15. Ibid – p 123
16. Ibid – p 117
17. Karunakaran, A traveller’s Wartime Diary, Karuppu piradhigal (2012) – p 87
18. Ibid – p 89
19. Karunakaran, Neruppin Uthiram, Mahizh,Kilinochchi (2014) – p 23
20. Ibid – p 37

கொலம்பியாவின் கரிபியன் கடற்கரை நகரமான கட்டகேனா அழகான நகர்மட்டுமல்ல நகரமே 16- 17 நூற்றாண்டுகளின்வரலாற்றின் காட்சிப்பொருள். அந்த இருநூறு வருடங்கள் மத்திய தரைக்கடல் நாடுகளான ஸ்பெயின் போர்த்துக்கல் இரண்டும் புவியின் பெரும்பகுதியை ஆண்டார்கள். அவர்களது கடற்படைகள் செல்வங்களைத் தேடி சமுத்திரங்களைக் கடந்தன. சாம்ராட்சிய விஸ்தரிப்புக்காக மில்லியன்கணக்கான சுதேசிகள் அவர்களாலும் அவர்கள் காவி வந்த அம்மை மற்றும் பால்வினை நோய்களால் மடிந்தார்கள். அதேபோல் ஸ்பெயின் போர்த்துகல்நாட்டு போர்வீரர்களும் தூரதேசங்களில் இறந்தார்கள்.

ஸ்பெயின் சாம்பிராட்சியத்தின் அத்திலாந்துகரையின் சாம்ராட்சிய விஸ்தரிப்பின் தாக்கங்களைப் பார்ப்பதற்குக்கட்டகேனா ஒரு கண்ணாடி .வரலாற்றின் ஒரு பகுதி பாலைவனத்தின் கீழே பாதுகாக்கப்படுவதுபோல் வருங்காலச்சந்ததியினருக்காகப் பாதுகாக்கப்பட்டிருக்கிறது. முழு நகரத்தையுமே யுனெஸ்கோ பாதுகாக்கப்படவேண்டிய வரலாற்றுப் பிரதேசமாகப் பிரகடனப்படுத்தியுள்ளது.

ஒவ்வொரு தனியார்வீடுகள் , பாதைகள், தேவாலயம், பண்டகசாலை போன்ற அரசகட்டிடங்கள் என மக்கள் கூடியபொது இடங்களெல்லாம் பாதுகாக்கப்பட்ட பிரதேசமாக இருக்கிறது. முழு நகரமும் ஒருவித திறந்த வெளிகாட்சிசாலை. மற்ற இடங்களுக்குச் சென்றால் பலஇடங்களைப் பார்க்கப் பல கிலோ மீட்டார்கள் பிரயாணம்செய்யவேண்டும். இங்கு நடந்தே பெரும் பகுதிகளைப் பார்க்க முடியும் என்ற நினைவில் நகரத்தை சுற்றிப்பார்க்கச் சென்றபோது பாதைகள் தடுக்கப்பட்டிருந்தால் போவதற்கு அனுமதிக்கப்பட்ட நகரின் முக்கியப் பகுதியில் உள்ளஅழகானகோட்டையை அடைந்தோம். இந்தக்கோட்டை 16 ம் நூற்றாண்டில் இருந்து பல வருடங்களாக நகரத்தைப் பாதுகாக்கப் கட்டப்பட்டது..பிரித்தானியா பிரான்சிய கடற்படைகளின் தாக்குதலில் இருந்து நகரத்தைப் பாதுகாக்க 11 கிலோ மீட்டர்சுவர் கட்டியிருந்தார்கள். சுற்றுமதிலை மீறி வந்தால் பாதுகாக்க கோட்டையைக் கட்டியிருந்தார்கள். தொடர்ச்சியானமுற்றுகையின்போது ஆயுதங்களையும்உணவுகளையும் சேகரித்தது பாதுகாப்பதன் நோக்கமாக நிலச்சுரங்கங்களையும் நிலத்தின் கீழ் அறைகளையும் கொண்டது அந்தக் கோட்டை.

கோட்டையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த என்னைக் கவர்ந்தது, அந்தக் கோட்டை முன்றலில் வைக்கப்பட்டிருந்த வீரனது சிலை

அதில் என்ன முக்கியமென நீங்கள் கேட்கலாம்.

அங்கவீனமான ஒருவருக்குச் சிலை வைக்கப்பட்டிருந்தது.

இடதுகாலும் இடது கையும் ஒரு கண்ணும் இல்லாத ஸ்பானிய கடற்படையின் தளபதி. பெயர் பிளாஸ் டி லிசோ (Blas de Lezo) என எழுதப்பட்டிருந்தது. அந்த வீரனைப் பற்றிய செய்திகள் எனக்கு வியப்பைக் கொடுத்தது. பிரித்தானியத் கப்பல் படைத்தளபதி வேணன் ஏராளமான கப்பல்களைக் கொண்ட படையோடு கட்டகேனாவைத் தாக்கியபோது எதிர்த்துப் போரை நடத்திய அக்காலக் கவர்னர் கப்பல் தளபதி பிளாஸ் டி லிசோ. 67 நாட்கள் தொடர்ந்து நடந்த இந்தப் போரில்ஆரம்பத்தில் வென்றதாக எண்ணி பிரித்தானியத் தளபதியிடம் மண்டியிட்டுச் சரணடைவதாக நாணயம் கூட பிரித்தானியா வெளியிடப்பட்டிருந்தது. கட்டகேனா நகரத்தின் உள்ளே நுழைந்த பிரித்தானியப் படை தோற்கடிக்கப்பட்டது.
அக்காலங்களில் தோல்விகளுக்கு நோய்களும் காரணமாக இருந்தது. முக்கியமாக யெலோ பிவர்(Yellow fever) என்ப்படும் நுளம்பால் பரவும் விசக் காச்சல் பலரைப் பலிகொண்டது. பிரித்தானியப் பேரரசு பல கப்பல்களையும் பல்லாயிரம் போர்வீரர்களையும் இழந்தது அவமானமடைந்து திரும்பியது. வெறும் கையுடன் திரும்ப விரும்பாமல் நலிந்திருந்தபடைகளுடன் கியூபாவைக் கைப்பற்ற முயற்சித்த பிரித்தானியத் தளபதி அதிலும் தோற்றார். இந்தத் தோல்வியால் பிரித்தனியாவில் அப்போது அரசில் இருந்த அரசாங்கம் பதவியிழந்தது.

ஏற்கனவே அமரிக்கா கனடாவையும் கரிபியன் நாடுகளில் பலவற்றையும் வைத்திருந்த பிரித்தானியா சகலஅத்த்திலாந்துக் கரையோர நாடுகளையும் ஸ்பானியர்களிடமமிருந்து கைப்பற்றித் தனது தனது காலனியாக வைத்திருக்கவேண்டுமென்ற கனவு பொய்த்தது. இதற்குக் காரணமான கட்டகேன கவர்னர் தளபதி பிளாஸ் டி லிசே சில நாட்களில் பளேக் நோயினால் இறந்தார்.
இப்படியாக வரலாற்று முக்கியமானபோரில் அங்கக்குறைவுடன் வெற்றி பெற்ற பிளாஸ் டிலிசோ சிலை என்பது முக்கியமானது.
நெப்போலியனைத் தோற்கடித்த வெலிங்டன்பிரபு எப்படிப் பிரித்தானியருக்கே அதேபோல் பிளாஸ் டி லிசோ ஸ்பானியருக்கு முக்கியத்துவமானவர்.

கோடடை முன்பிருந்த சிலையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தபோது அந்தப் பகுதியால் மஞ்சள், நீலம், சிவப்பு வர்ணங்கள் கலந்த கொலம்பியநாட்டுக் கொடிகளையும் பதாகைகளையும் தாங்கியபடி கோசமிட்டபடி ஊர்வலம் வந்தது. பதாகைகளில் எழுதப்பட்ட இல்லை(No) என்ற வார்த்தை மட்டும் புரிந்து

‘இவர்கள் யார்? ஏன் கோமிட்டுக்கொண்டு ஊர்வலம் போகிறார்கள்?’

எமது வழிகாட்டி விக்டோரியா குரல் கரகரக்க உணர்ச்சியுடன் ‘இவர்கள் சமாதான ஒப்பந்தத்திற்கு எதிரானவர்கள்.இடதுசாரி அணியுடன்செய்த சமாதான ஒப்பந்தத்தை அமுலாக்குவதற்காக நடக்கும் சர்வஜன வாக்கெடுப்பில்சமாதானத்திற்கு எதிராக மக்களை வாக்களிக்கும்படிசெல்கிறார். பாக் கொரில்லா இயக்கத்திற்கு அரசாங்கம் அதிகச்சலுகைகளைக் கொடுத்தது எனக்கும் பிடிக்கவில்லை. அவர்களுக்குத் தண்டனைகள் இல்லை பொதுமன்னிப்புக் கொடுக்கப்படுவதுடன் பணமும் கொடுக்கப்படுகிறது. கொலை கொள்ளை ஆட்கடத்தல் மற்றும்கொக்கையின் போதைமருந்து கடத்தியவர்களுக்கு இவை அதிகம்தான். ஆனாலும் நாட்டில் சமாதானம் வேண்டும். 50 வருடஙகள்மேலாக மக்களுக்கு ஏராளமான இழப்புக்கள்.
எத்தனை உயிர்கள் போய்விட்டது? உடைமைகள் வீடுகளை இழந்து எத்தனை பேர் அனாதைகளாக இருக்கிறார்கள்’ எனக்கண்ணீர் மல்க பேசனாள்

நான் இவ்வளவு உணர்வுகள் அவளிடமிருந்து வெளிவரும் என எதிர்பார்க்கவில்லை இலங்கைத் தமிழ் அரசியலில் இப்படிஆவேசமாகப்பேசும் ஆண்களைக் கண்டிருக்கிறேன். ஆனால் பெண்களைச் சந்தித்தது இல்லை.
கொலம்பியாவின் நகர்கரங்களில் இடதுசாரி பார்க் இயக்கத்தால் கொலை ஆட்கடத்தலால் பாதிக்கப்பட்டகளின்ஏராளமான குடும்பங்கள்இடம்பெயர்ந்து பல மிலியன்கணக்கில் நகரங்களில் வாழ்கிறார்கள். அவர்கள் அரசாங்கம் அதிகச் சலுகைகளைக் கொரிலாக்களுக்கு அளித்திருப்பதாக நினைகிறார்கள்.; இடதுசாரி கொரில்லாக்களின் நடவடிக்கைகள்கிராமப் பகுதிகளிலே நடைபெற்றதால் தொடர்சியானஆயுதப்போராட்டம் அரைநூற்றாண்டுகளின் மேலாக நடந்தாலும்ஆச்சரியப்படத் தக்கவாறு கொலம்பிய பொருளாதார வளர்சியடைந்துளளது.

தற்போதைய நோபல் பரிசுபெற்ற ஜனாபதி ஜுவான் மனுவல் சன்ரோஸ் ( Juan Manuel Santos) கடந்தஆட்சிக்காலத்தில் பாதுகாப்பு மத்திரியாக இருந்து இடதுசாரிகள்மேல் போரைத் தொடுத்து அவர்களை மிகவும் பாதிபபடைய வைத்தவர். அமரிக்க உதவியோடு நடத்திய போரால் நலிவடைந்தாலே பார்க் சமாதனத்திற்கு உடன்பட்டது சகலராலும் ஏற்றுக்கொண்ட உண்மை அமரிகாவிற்குக் கடத்தப்படும் கொக்கையினுக்கும் பாக்கொலில்களுக்கும் தொடர்பு இருப்பதாகக் கருதி அரசாங்கத்தை அமரிக்கா ஆதரிக்கிறது. அதேவேளையின் கொரில்லா இயக்கத்தின் ஆதரவு சக்கிகளான வெனிசூலாகியுபாவில் நடந்த மாற்றங்களும் இந்தச் சமாதானத்திற்கு வழிவகுத்தது.. முன்னைய ஆட்சியில் ஜனாதிபதியாக இருந்தவர் (Álvaro Uribe) தற்போது முன்னின்று சமாதானத்தை எதிர்க்கிறார்

தென்னமரிக்க நாடுகள் சுதந்திரத்தை காலனிய ஆட்சியில் இருந்து பெற்றபோதிலும் விவசாய நிலங்கள் தொடர்ந்தும் காலனிய ஆட்சியில் ஸ்பானிய வம்சத்தில் வந்த முக்கியமான நிலப்பிரபுக்களிடத்தில்தான் இருக்கிறது. தொடர்ந்து வந்த அரசாங்கங்கள் நிலச்சீர்திருத்தம் எதையும் செய்யவில்லை. பெரும்பாலான இடதுசாரி இயக்கங்களின் முக்கியக் கோரிக்கை இதுவே. மக்களது நியாயமான தேவைக்கு உருவான பெரும்பாலான இயங்கங்கள் பயங்கரவாதம் ,போதைவஸ்து கடத்தல் என்பனவற்றில் ஈடுபட்டதும் இதனால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் நில உரிமையாளர்களுடன் சேர்ந்து இயங்குகிறார்கள்.

எதிர்பவர்களது கோரிக்கைகளிலும் நியாயமுள்து என்று நான் சொல்லியிருந்தால் விக்டோரிய எங்களை நடுவழியில் விட்டு சென்றிருப்பாள் என நினைத்து மவுனமாக இருந்தேன் .

சிறிது தூரம் நடந்த பின்பாகக் காரில் ஏறி கத்தோலிக்க மதகுருமாரின் மடாலயம் (La Popa Monastery ) என்ற இடத்திற்குக் காரில் போனோம்; 1150 மீட்டர்உயரத்தில் உள்ள குன்றொன்றில் துறவிகளின் அழகிய மடம் உள்ளது. 17நூற்றாண்டில் ஆதிவாசிகளால் கருப்பு ஆட்டிற்குத் தேவாலமாக நிறுவப்பட்ட ஒரு வணக்கத்தலம் இங்கு இருந்தது அதை அழித்தபின்பு மரத்தால் அகஸ்ரின் மதகுரு (Fray Alonso Paredes) மாதாவிற்கு ஒரு தேவாலயம் கட்டினார். இங்குதான் கற்றகேனா நகரில் இருந்து தப்பி வந்த கருப்பு அடிமைகள்அகஸ்ரின் மதகுருவால் இங்கு ஆதரவளித்துப் பராமரிக்பபட்டார்கள். இந்த மதகுருவை கறுப்பர்களின் தேவதூதர் என வரலாற்றில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது தற்பொழுது இது மடாலயமாக இல்லாது உல்லாசப்பிரயாணிகளுக்குக் காட்சிசாலையாக உள்ளது. உயரமான குன்றிலிருப்பதால் இங்கிருந்து புதிகாக அமைக்கப்பட்ட கட்டகேன நகரத்தைப் பார்க்க முடியும்.

அங்கிருந்து விக்டோரியா எம்மை அழைத்துச் சென்ற இடம் எமரால்டில் நகைகள் செய்யும் தொழிற்சாலை.இரத்தினங்களில் ஒன்றான எமரால்ட் பலநாடுகளில் கிடைத்தாலும் உலகத்திலே மிகச் சிறந்த எமரலட் கிடைக்கும் இடம் கொலம்பியா. உலகத்தில் 75 % எமரால்ட்இங்குதான் உள்ளது. எமரல்டின் இரசாயன அமைப்புப் பெரிலியம் அலுமினியம்சிலிக்கேட் (silicate of beryllium and aluminum ) அதில் பச்சை நிறத்தைத் தருவது குரோமியம்.அதைவிட வனிடியம் நிறத்தைக் கொடுக்கும். மற்றைய நாடுகளில் கிடைத்த எமரால்டையும் அங்குக் காட்சிப்படுத்தியிருந்தார்கள். அப்பொழுது தெரிந்தது ஏன் கொலம்பியாவின் எமராலட் விலைமதிப்பற்றது என்ற உண்மை. கொலம்பியாவின் எமரால்டால் பல கொலைகள் ஆட்கடத்தல்கள் நடந்துள்ளன. சுரங்கங்கள், காடுகள் நிறைந்த இடங்களிலிருப்பதால் ஆயுதக்குழுக்களினன் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தன . தற்போது நிலமை சீரடைந்து வருகிறது

மாலையில் அந்தக் கடற்கரையை நோக்கிய கோட்டைச்சுவரில் நடந்தபோது அந்தச் சுவரருகே ஒரு இசைக் குழுகச்சேரியை நடததஆயுத்தப்படுத்தியது. பாதையில் பாதைத்தடைகள் நீக்கப்பட்டதால் அங்கு மக்கள் கூடத்தொடங்கினர். இசையும் நடனமும் எந்த இடத்திலும் தெனனமரிக்காவில் நடக்கும். இங்குச் சமாதானத்தை வரவேற்று இசைக்கச்சேரிநடக்கவிருந்தது. எந்த கட்டணமும் வசூல் பண்ணாது இலவசமாக நடக்க இருந்தது என அறிந்தேன் . கரிபியன் கடலில் சூரியன் மறையத் தொடங்கும்போது இசைக்கச்சேரி தொடங்கியது. நாங்கள் மீண்டும் மதில் மீது நடந்தபோது கோட்டைமதில் இப்பொழுது காதலர்கள் கூடுமிடமாக மாறிவிட்டது மாறியுள்ளது இடைக்கிடைவியாபரிகள் நின்றாலும் உல்லாசப்பிரயாணிகளை அதிகம் அளவு நச்சரிக்கவில்லை.
இரவு உணவிற்காக ஒரு சிறிய உணவகத்திற்குச் சென்றபோது அங்குச் சம்பா நடனம் நடந்தது. கறுப்பு இளைஞனும் பெண்ணும் சேர்ந்து ஆடினார்கள். அடிமைகளுடன் ஆபிரிக்காவில் இருந்து வந்த ஆப்பிரிக்க நடனம் தற்பொழுது தென் அமரிக்காவின் வைரத்தை வெட்டி பாலிஸ் பண்ணுவதுபோல் தென்னமரிக்கக் கலாச்சாரத்தின் நடனமாகியுள்ளது.
நடனத்தையா இல்லை உணவையா இரசிப்பது என்ன கேள்வி எழுந்தது

கரிபியன் கடலில் இருந்து பிடித்த சிங்க இறால் மிகவும் உருசியானது மட்டுமல்ல இலங்கையிலும் பார்க்க மலிவாகவும் இருந்தது. நமது விளைமீனை அப்படியே பொரித்துக் கொண்டு அத்துடன் சிறிய கிண்ணத்தில் மட்டும் சோற்றுடன் வருவார்கள. எமது நாட்டு பழங்களான மாம்பழம் வர்த்தகப் பழங்கள் கோவா என்பன மிகவும் குறைந்த விலையில்கிடைக்கும்.

கற்றகேனா மிகவும் பாதுகாப்பான இடமாகத் தெரிந்தது. எப்பொழுதும் பாதையில் வியாபாரிகளும் மக்களும்இருந்தார்கள். நாங்கள்சென்றகாலம் உல்லாசப் பிரயாணிகள் வருகை தொடங்கும் காலமாதலால் அதிக மக்கள் எங்கும் இருக்கவில்லை. உணவை முடித்துக்கொண்டு நடந்தபோது மீண்டும் வெளியே நடந்தபோது சிமோன் பொலிவரின்பூங்காவில் நடனமும் இசையும் நடந்துகொண்டிருந்தது. அதில் ஆதிவாசிகளின் நடனங்கள் நடந்தது. சிறிது நேரம் அங்குநின்றுவிட்டு மகாநாடு கருதி நாங்கள் ஹோட்டலுக்குச் சென்றாலும் குதிரை வண்டிகளில் உல்லாசப்பிரயாணிகள் செல்வதும் வியாபாரிகள் சந்தைகள் என இரவு முழுவதும் நகரம் சில நூறு ஆண்டுகள் காலத்தை முன்னகர்த்தி விழித்திருந்தது.

இரண்டாவது உலகயுத்தத்தில் 25 மில்லியன் சோவியத் மக்கள் அதில் 13 லட்சம் ரஸ்சியர்கள் மரணமடைந்தார்கள் என்பதைப் பலர் கேள்விப் பட்டிருந்தோம். 3 மில்லின் ரஸ்சியர்கள் முதலாவது உலகப் போரிலும், அதற்கப்பால் ஸ்ராலின் காலத்தில் பல மில்லியன் மக்கள் இறந்ததாக வரலாறு உள்ளது. மாபெரும் தேசம் அங்கு அழிவுகளும் அதிகமென நினைத்த எனக்கு ரஸ்சியப் பயணத்தில் மேலும் அங்கு ஒரு அதிர்ச்சி காத்திருந்தது

1812 ம் ஆண்டு மாஸ்கோவுக்குப் பக்கத்தில் நடந்த யுத்தத்தில் ஒரு நாளில் 75000 படைவீரர்கள் சண்டையிட்டு இறந்தார்கள். உலகப் போர் வரலாற்றில் இது முக்கியமான ஒரு சம்பவம். நெப்போலியனது படைகளுக்கும் ரஸ்சியப்படைகளுக்கும் இடையில் நடந்த யுத்தத்தை நினைவுக்குக் கொண்டுவர 115 மீட்டர் கன்வஸ்சில் யுத்தம் நடந்த இடத்தில் ((Borodino) ரஸ்சிய ஓவியரால் (Franz Roubaud) வரையப்பட்டு அழகான போர் நினைவு மண்டபத்தின் உள்ளே பனோராமிக் வடிவத்தில் உள்ளது.

வரலாற்றின், நாங்கள் இருநூறு வருடங்களுக்கு முன்பாக பயணப்பட்டு கண்ணெதிரே அந்த சண்டையை பார்ப்பது போன்ற உணர்வைத் தந்தது. ஓவியர் ரோபட்டின் ஓவியங்கள், பொரடினாவில் அன்று நடந்த சண்டையை , மீண்டும் அதே இடத்தில் தூரிகையால் தத்ருபமாக கொண்டு வந்திருப்பதை பாரத்தபோது அதிசயித்தேன். ரஸ்சிய படையினரது உடைகள் பிரான்சியரது உடைகள், மற்றும் படைவீரர்கள் அதிகாரிகளது இலச்சினைகள், பதக்கங்கள், தொப்பிகள், மற்றும் அவர்களது குதிரைகள் எல்லாம் தத்துருபமாக வரையப்பட்டு இருந்தது.

அந்தச் சண்டைக்கு ரஸ்சிய சார்பாகத் தலைமை வகித்த ஜெனரல் குத்துஸ் கம்பீரமாக குதிரையில் அமர்ந்திருக்கும் சிலை கட்டிடத்தின் முன்பாக உள்ளது.

இந்த நாங்கள் பார்த்த இடத்தில் உள்ள சிறிய குடிசையிலே 1812ல் ஜெனரல் குத்தூஸ் மற்றைய அதிகாரிகளுடன் அமர்ந்து ஆலோசனை நடத்தினார். படையெடுத்து வரும் பிரான்சியப்படை அக்காலத்தில் மிகவும் பயிற்சி பெற்றதுடன் தேவையான அளவு ஆயுதங்களும் கொண்டு முழு ஐரோப்பாவிலும் இருந்து தெரிந்தெடுக்கப்பட்ட வீரர்களைக் கொண்ட படை, ரஸ்சியாவின் பகுதிகளைக் கைப்பற்றியபடி மாஸ்கோவை நோக்கி வந்தபோது மாஸ்கோவைப் பாதுகாக்கவேண்டுமென சகலரும் விரும்பினர். ஆனால் குத்தூஸ் நகரத்தின் உள்ளே வந்த பின்பு யுத்தம் செய்ய நினைத்தார். ஆனால் அதற்கு முன்பாக பிரான்சிய படைக்குப் பெரிதான தாங்குதலை நடத்தி நிலைகுலை செய்வதற்காகவே இந்த யுத்தம் நடந்தது

நெப்போலியன் ரஸ்சியாவைக் கைப்பற்ற முழு ஐரோப்பியர்களையும் படையில் சேர்த்து (286000) நடத்திய போரின் திருப்பு முனையாக இருந்தது இந்தப் போரே.

தோல்விகளைச் சந்தித்த ரஸ்சியா 67 வயதான இளைப்பாறிய ஜெனரல் குதூஸை (kutuzov) மீண்டும் ராணுவத்தில் அழைத்த பின்பு நடந்த இந்த யுத்தத்தில் ரஸ்சியர்கள் பலமான அழிவுகளை உருவாக்கி விட்டுப் பின்வாங்கினார்கள்.அதேநேரத்தில் 50000 மேல் ரஸ்சிய ராணுவம் படையினரை இழந்தது

மிகுந்த இழப்போடு நெப்போலியன் இறுதியில் மாஸ்கோவை கைப்பற்றிய பின்பு, ரஸ்சியரகள் சரணடைவார்கள் என எதிர்பார்த்திருந்தபோது, கொரில்லா யுத்தத்தை ஆரம்பித்தார்கள் இதில் கொசாக்கியாரது பங்கு பெருமளவானது.

இறுதியில் தோல்வியடைந்த நெப்போலியன் 23000 படைவீரர்களுடனே பிரான்சுக்கு திரும்ப முடிந்தது.

1812 ல் நெப்போலியனோடு நடந்த யுத்தத்தை தேசத்தைக் காப்பாற்றிய யுத்தமெனவும் பின்பு 1942ல் நடந்ததை தேசத்தைக் காப்பாற்ற நடந்த மகா யுத்தமென ரஸ்சியாவில் கூறுவார்கள்

When I was a medical student in the seventies, the majority of my teachers were very
conservative in their approach to imparting knowledge. Although they instilled the values
and ethos required of a future doctor but were reluctant to embrace the changes to
develop the students nor did they make any attempt to nurture enquiring minds! They were
particularly loathe to question their own methods or performance.

Prof Varagunam however was an exception for he was very enthusiastic to explore new
ways of learning advocated by the Western academics who were gaining insight in to their
own abilities, calling for analysis and research in to teaching methods displaying an interest
to adopt new concepts of medical education. His enthusiasm was augmented by what he
saw & learnt in Illinois, USA where he obtained his Masters degree in Medical Education.
Simply put he was a visionary, one of its first kind in the mid sixties perhaps better
described as the doyen of medical education when he set foot in Peradeniya as a lecturer in
medicine.

On Wednesday the 7th of February 2018 generations of past medial students lined up in
Kandy to pay their last respects as the mortal remains of the late Prof Varagunam lay at the
funeral parlour. A cross section of the population from many parts of Srilanka and across
the globe mourned the passing away of the gentle giant who dedicated most of his life time
serving the faculty of medicine at Peradeniya first as an assistant lecturer moving on to
become a senior lecturer and then the Professor of Medicine, the post he held until the end
of 1979. His achievements during this period were legion. While Chairing the division of
medicine he also took over the medical education department from Prof Bibile bringing
under his wings Drs Jayawickremarajah & Palitha Abeykoon who too made their own mark
in the speciality with the former heading the department in Batticaloa and the latter taking
on the mantle as the director of WHO, South East Asia.

Thambipillai Varagunam was born in Kallady Upodai in the Eastern Region of Srilanka, on
08/11/1930 . He was the only child of the late Mr Thambipllai and the late Mrs Sellathangam
Thambipillai. Mr Thambipillai was an assistant medical practitioner ( AMP ) by profession &
was a well known philanthropist cum landed proprietor from the area. The young
Varagunam received his early education at Govt Central College, Batticaloa moving to
Royal college, Colombo where he excelled in academics and sports, Rugby being his forte.
Entering the University of Ceylon to read medicine in 1950, he qualified in 1955 taking up
training posts in Colombo North after which he left for UK to further his training. On
completing the training with a membership of the Royal College of Physicians, Varagunam
returned to Colombo to join the dept of medicine as a lecturer. His return coincided with the
establishment of the faculty of medicine at Peradeniya which he chose as his base
When the late Prof Macan Markar relinquished his duties at Peradeniya the then Vice
Chancellor of the University, the late Sir Nicholas Attygalle hand picked Varagunam as the
person to Chair the department. Varagunam reciprocated the trust Sir Nicholas placed on
him with his exemplary leadership and commitment. The modernisation of medical
education resonated well with the expectations of his students.

He entered holy matrimony in 1962 tying the knot to Miss Thayalam Sabaratnam,(daughter
of the late Dr Sabaratnam from the same province) who was to become his life long
partner & soul mate. She has been a tower of strength to him for the last 55 years.
Prof was a very compassionate man extremely popular among every one who came in to
contact with him. Sudharma Vidyatilake, his former trainee house officer and my
contemporary, currently a consultant haematologist recalls the days she would be enjoying
sumptuous meals prepared by Mrs Varagunam at their house where the juniors would
gather often. Apparently this was a routine that Prof would carry out for all his trainees
during their time spent under his tutelage.

Prof retired from the University post in 1979 when he was head hunted by the World Health
Organisation serving it in an advisory capacity as a consultant in Tropical Diseases for a
period of ten years based in Geneva. On completing this stint he returned to Kandy when
the Srilankan Government sought his help to establish the medical school in Batticaloa in
keeping with its policy of expanding University education across the country. This was a
great opportunity for the Prof to contribute to his birthplace which he loved. He jumped at
the opportunity taking on the role as the Chancellor of the Eastern Province University
steering and leading the establishment over the next ten years retiring from the post just
after 1990. The impact of the ensuing civil war on the infrastructure was such that he was
experiencing difficulties with travelling from Kandy to Batticaloa and was unable to carry on
with this mission any longer
.
Driven by humanistic principles Prof never opted to do private practice either during his
teaching career or after retirement. He was more focussed on rendering the necessary help
to the institution he served with loyalty continuing in a voluntary capacity serving as the
Chair of the medical research committee and promoting the activities of the Peradeniya
Medical School Alumni Association which he was a patron of. Troubled by peripheral
neuritis he had to cut down his activities although he remained intellectually sharp and
coherent retaining his sense of humour until he was called to rest.
Philanthropy was in his genes. He donated vast acres of ancestrally owned land in Karativu
for a hospital to be built for the local residents. In addition part of his property was acquired
by the state for the build of the current Eastern University complex. He was down to earth
and simple in his ways. Except for official duties he seldom dressed himself smart. He was
also a man of good humour. On one occasion while going through the Australian customs
he was asked if he could speak English! His response was “ I speak better English than you
mate!”

On the 4th Feb 2018 he succumbed to complications arising from prostate cancer. Fate was
such that as the nation woke up to commemorate the independence, from colonial rule, his
students , colleagues and patients began to grieve the loss of a great physician, a teacher,
a dedicated mentor and a true friend who touched several hearts.
An ebullient clinician, academic and a gentleman always displaying a pleasant disposition,
Prof Varagunam throughly enjoyed the company of his old students, a rare characteristic
for a man of his standing. I was very privileged to meet him often in the last 15 years.
Gathering with contemporaries over a meal we would often reminisce, catching up on
various topics including medical politics of Srilanka!
Last year Prof stuck a jubilant mood on the day I inquisitively touched on his ‘alma mater’
days at Royal as it was of mutual interest for I too attended the same school. It was Rugby
that he wanted to discuss! He
told me how he hooked the ball
in 1948 to help Royal beat the
Trinity Lions scoring 6-3 on the
first leg and then 8-6 on the
second leg, over powering the
Lions again at their own
grounds in Asgiriya to wrest
the Bradby Shield ( named
after a former principal of
Royal ) back to Royal College.
A remarkable feat given that
Trinity has beaten the blue and
gold boys over the previous
four years consecutively
condemning Royal Rugby to
the doldrums! So this was a
moment of Glory

The winning team ROYAL – T. Varagunam standing 4th from the left for the Royalists.
Our last meeting was at his daughter’s residence in July 2017 in the UK. After this meeting
we bid farewell planning to meet again next summer. He returned to Kandy in Aug 2017. A
few weeks later I received an email from him mourning the death of his close friend Mr
Rudra Rasaratnam ( Retired Cardio Thoracic Surgeon) a fellow Royalist of the same
vintage. He appeared very distressed at the demise of his friend for the contents of the mail
revealed the desolation he was feeling. It may well be that the solitude created by the loss
of friends of his generation was unbearable.
He leaves behind his wife Thayalam, three daughters Mira, Radha and Sita and four grand
children whose grief stricken emotions during the funeral were testimony to how much
they loved their grandfather.
“I slept and dreamt that life was joy. I awoke and saw that life was service. I acted and behold, service was
joy.”
― Rabindranath Tagore
May his soul rest in peace.
Sati Ariyanayagam – A grateful student 1972 -1976

மாதா கோவில் மணி கேட்டதும், எங்களை எழுப்புவதற்காக போடிங் ஹவுஸ் வார்டன் அதிகாலை நேரத்தில், பிரம்பால் அடிப்பார். அதே போன்ற அடி, காலில் விழுந்தது போல இருந்தது.

கனவு கலைந்து திடுக்கிட்டு எழுந்தேன். இருந்தும் அதன் துண்டு நினைவுகளும், அதிலிருந்து விடுபட்ட பல அத்தியாயங்களும் காற்றில் மிதக்கும் இறகுகளாக, என்னைச் சுற்றிச் சுழன்றது.

எனது சிறுவயதுப் பாடசாலை நிகழ்வுகளின் பாத்திரங்களாக வகுப்பில் என்னுடன் படித்த பால்ய நண்பர்களை கனவு கண்டுகொண்டிருந்தேன். பழய நினைவுகள் இப்பொழுது மீண்டும் வருகிறது. இவற்றின் பெரும்பகுதி சிறுவயது நிகழ்வுகளே. இதைப் பற்றி நான் சொல்லும்போது ‘இளைப்பாறிய உங்களுக்கு கிழடு தட்டிவிட்டது’ என்பாள் மேரி. இதனால், இம்முறை கனவைப்பற்றி பேச்செடுக்காமல், பக்கத்தில் எழுந்து கண்ணைக் கசக்கிக் கொண்டிருந்த அவளிடம் ‘யார் இறந்து விட்டார்கள்?’ என்றேன்.

’எனக்கெப்படித் தெரியும்? இன்றைக்குத்தானே உங்களோடு வந்ததேன். என்றபடி எழுந்தாள் மேரி.

கையில் கட்டிய கடிகாரத்தில் நேரத்தைப் பார்த்தபோது நடுநிசியைத் சில நிமிடங்கள் தாண்டியிருந்தது. யாராவது இறந்தால் மட்டும் கோவிலில் மணியடிக்கும் பழக்கம் எங்கள் ஊரில் இருந்தது. மீன்பிடிக்கிராமமாக இருந்ததால் கடலுக்குப் போனவர்கள் பற்றிய எதிர்பாராத செய்திகளைப் அறிவிக்க பாவித்த மணி, பிற்காலத்தி;ல் இறப்பை மட்டும் தெரிவிக்கும் தந்தியாக பயன்பட்டது. பலருக்கு சாத்தானின் வருகையை தெரிவிக்கும் ஓசையாகக் கேட்டது. வயதானவர்களுக்கு நாட்களை எண்ணத்தூண்டி இதயத்தில் அதிர்வைக் கொடுக்கும். உடனே யார் யார் உடல் நலம்குறைந்து இருக்கிறார்கள்; என்பதை மற்றவர்களுக்கு நினைக்கவைக்கும். இளையவர்களுக்கு நித்திரையைக் குலைக்கும் இடையூறாகத் தோன்றும்.

கோயிலுக்கு அருகாமையால் எமது வீடு இருந்ததால் மணியோசை எங்களைக் கடந்தே காற்றோடு போகவேண்டும்.

காலையில் கொழும்பில் இருந்து வந்ததால் இரவு நித்திரை பஸ் பயணத்தால் குளம்பியிருந்தது. அதையும் சேர்த்து இன்றிரவு டபிளாகக் கொள்ள இருவரும் முடிவெடுத்ததினால், மாலை எட்டுமணிக்கு தமிழ்நாட்டு மெகா சீரியல் முடிந்ததும் சாப்பிட்டுவிட்டுப் படுத்தோம். மார்கழி மாதத்து வாடைகாற்று மிதமான ஈரலிப்போடு திறந்த யன்னலூடாக வந்து உடலைத் தழுவித் தாலாட்டி கதவின் மேற்பகுதியூடாகச் சென்றது. மலைநாட்டில் மூடி மூடி வைத்திருந்த யன்னல் கதவுகளை இங்கு திறந்து விடுவதில் ஒரு சந்தோசம்தான்.

இரண்டு மாதங்கள் முன்பாக ஆசிரியர் தொழிலில் இருந்து இருவரும் ஓய்வு பெற்றோம். கனடாவில் கர்ப்பமாக இருக்கும் மகள் கூப்பிடும் வரைக்கும் சொந்த ஊரில் கடற்கரையில் கால் புதைத்து சிலகாலம் நடப்பதற்கு முடிவுசெய்து பழய குடும்ப வீட்டை திருத்தியிருந்தோம். கடந்த முப்பது வருடமாக சண்டை நடந்ததால் ஊர்ப்பக்கம் வரவில்லை என்பது குற்ற உணர்வாகக் குறுகுறுத்தது. இதுவரையும் நுவரலியாவில் இருவருக்கும் வேலையிருந்ததால் அங்கேயே இருந்துவிட்டோம் என்பது காரணமாக இருந்தது. அந்தக் காரணம் இப்பொழுது காலாவதியான மருந்தாகிவிட்டது.

மணியோசையைக் கேட்டதும் நடு இரவு என்று பார்க்காமல் நானும் மனைவியும் வந்தோம் என பெருமிதமாக நினைத்துக்கொண்டிருந்தபோது மாதா கோவிலில் கிராமசபைத் தலைவர் உட்பட, குழந்தைகளுடன் ஆண்களும் பெண்களுமாக நின்றார்கள். பலர் சுற்று மதிலருகிலும் நின்று எட்டிப் பார்த்தார்கள். அவர்களில் பலரது வாயிலிருந்து புகை வந்து கொண்டிருந்தது. நேரத்தை வீணாக்க அவர்கள் விரும்பவில்லை போலும்.
கத்தோலிக்க கிராமமானதால் மாதாகோயிலே கிராமத்தின் இதயம். விரும்பியோ விரும்பாவிட்டாலும் பாதிரியாரது சொல்லே வேதவாக்கு. தற்போதய பாதிரியார் சமிபத்தில்த்தான் மாதாகோவிலுக்கு வந்தாலும் இதே ஊரைச் சேர்ந்தவர்.

மாதாகோயிலின் மண்டபத்தில் விலையுயர்ந்த வெள்ளைநிற பிரேதப்பெட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதனருகே வலதும் இடதுமாக இரண்டு மெழுகுவர்த்திகள் எரிந்தன. பைபிளை கையில் வைத்தபடி தலைப் பகுதியில் பாதிரியார் நின்றார.; அவரின் அருகில் அந்தோனியும் செபமாலையும் நின்றனர். இருவரும் பாதிரியாருக்கு உதவி செய்பவர்கள். அருகில் சென்று எட்டிப் பார்த்த எனக்கு அதிசயம் காத்திருந்தது. வெள்ளை நிறமான பெட்டியின் உள்ப்புறத்தில் வளர்த்தியிருந்த பூதவுடலை, முப்பது வருடத்தின் பின்னரும்; அடையாளம் கண்டுகொண்டேன்;. கூர்மையான மூக்கில் சிவப்புக்கல்லு மூக்குத்தி யாரெனக் காட்டியது. ராஜாத்தி மாமி அமைதியாக சிறிய பெட்டிக்குள் படுத்திருந்தார். சிவப்பு நிறப்பட்டு சேலையுடுத்து ரோஸ் கலரில் ரவிக்கை அணிந்திருந்தார். அந்த ஊரிலேயே உருண்டு திரண்ட கணுக்காலும் நடந்தால் நிலத்தில் படாத காற்சிறுவிரலுக்கும் சொந்தக்காரி இராஜாத்தி மட்டுமே. அவரது நாலு பெண் பிள்ளைகளில் ஒருவருக்கும் அப்படியான பாத அமைப்பில்லை. அவரது உருவம் அந்தப் பெட்டிக்குள் சிறிய பறவை ஒன்று மழைக்காலத்தில் கூட்டுக்குள் ஒதுங்குவதுபோல் இருந்தது. மாமி இறந்ததாகத் தெரியவில்லை. தற்காலிகமான மயக்கம் ஏற்பட்டதால் படுக்க வைக்கப்பட்டிருப்பதாக காட்சியளித்தார்.

அவசரமாக குழந்தைகளையும் பெண்பிள்ளைகளையும் இழுத்து வந்த பெண்கள் ஆண்கள் முகத்தில் கவலை தெரியவில்லை. பெண்களின் முகத்தில் ஏதோ விரும்பிய விடயம் நடந்ததுபோல் ஆறுதல் தெரிந்தது. ஆண்கள் முகத்தில் ஏளனமான புனமுறுவல், திருப்தி. எல்லோரும் பாதிரியாரின் முகத்தைக் கண்டதும், சீரியசான முகமூடியை எங்கிருந்தோ வரவழைத்துக்கொண்டனர்

பிரான்சில் பிள்ளைகள் பேரப்பிள்ளைகளுடன் சில வருடங்கள்; வாழ்ந்துவிட்டு ஊர் வந்து ஆறுமாதமாக ஊரில் நிற்கும் இராசாத்தி மாமிக்கு ஏதோ கான்சர் எனக் கேள்விப்பட்டோம் அதற்கு மேலாக நாங்கள் இருந்த நுவரலியாவிற்கு தகவல்கள் வரவில்லை ஆனாலும் தனது கடைசிக்காலத்தை சொந்தக் கிராமத்தில் இருக்கவேண்டும். அங்கே இறக்கவேண்டும்; என்று மாமி வந்ததாகத் தெரிந்தது.

இராஜாத்தி மாமி வந்த ஆறு மாதத்தில் அதுவரை காலமும் கவனிப்பாரற்றும் வர்ணமிழந்தும்,பாசியேறியுமிருந்த மாதாகோவில் கட்டிடம் புதுப்பொலிவு பெற்றது. தூய வெள்ளை நிறத்தில் வர்ணமடித்து மதில் கட்டப்பட்டது. வாசலில் கறள் ஏறிய இரும்புக் கதவாக இருந்த இடத்தில் புதிய நீல இரும்பு கதவு பொருத்தப்பட்டு அதன் அருகில் பாதையோரத்தில் வீதியில் போவோர்க்கும் அருள் பாலிக்க, குழந்தை யேசு மடியில் தவழும் கன்னிமேரியின் சொருபம் வைக்கப்பட்டது. சேர்ச் பாதருக்கு இவையெல்லாம் ஆறுமாதத்தில், அதுவம் தனது காலத்தில் நடந்ததால் ஆனந்தமாக இருந்தது என ஊர்மக்கள் மத்தியில் பேசப்பட்டது. ஊர்மக்களுக்கு இவற்றை இராஜாத்தி மாமி செய்தது பிடிக்கவில்லை. ஆனாலும் மாதாகோலிலில் நடந்ததால் அவர்களால் எதுவும் பேசமுடியவில்லை.

கிராமத்தில் உள்ளவர்கள் பல வருடங்களாக நடந்த யுத்தத்தால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள். மீன்பிடியை பெரும்பாலாக நம்யிருந்த அந்தக் கிராமத்தில் கடலில் செல்லத் தடையிருந்தது. படித்தவர்கள் ஓரு சிலர் தென்பகுதியில் வேலை செய்தார்கள் .மற்றவர்கள் வெளிநாடுகளுக்குப் போனவர்கள் அனுப்பிய பணத்தால் சீவியம் நடந்தினார்கள். மிகுதியானவர்கள் அவர்களை நம்பியிருந்தார்கள.

இராசாத்தி உண்மையாகவே உறவு முறைப்படி எங்களுக்கு மாமிமுறை. ஆரம்பத்தில் ஊர் கிராமசங்கத் தலைவராக இருந்தவரை திருமணம் செய்து இரண்டு பிள்ளைகளோடு ஊர் பொறாமைப்பட வாழ்ந்தவர் எனச் சொல்லக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். அந்தத் தலைவர் சில வருடத்தில் கிராமத்தை விட்டுப்போனவர் பலகாலமாகத் திரும்பி வரவில்லை அதன் பின்பு வெளியூரில் இருந்து ஒருவரை மணந்தார். அவரும் இரண்டு பெண் குழந்தைகளைக் வெகுமதியாகக் விட்டு போய்விட்டார். நான் படிக்கும்போது மாமிக்கு நாலு பெண் பிள்ளைகள் இருந்தார்கள் முதல் இரண்டு பெண்கள் நல்ல சிகப்பு நிறம். அவர்களுள் இரண்டாவது பெண் அஜந்தா என்னோடு படித்தாள். ஐந்து வருடங்கள் துணைவனென எவருமில்லாமல் இருந்தபோது மாமிக்கு ஒரு ஆண் குழந்தை பிறந்தது. அந்தப்பிள்ளையும் சிவப்பாக இருந்தான். சும்மாவே மெல்லுபவர்களுக்கு சுவிங்கம் கிடைத்தது. மாமியைப் பற்றி அரசல் புரசலாக் பெண்கள் மட்டுமே பேசியது போய் இப்போது ஆண்களும் பகிரங்கமாக மாமி பற்றிய கிசுகிசுவில் கலந்துகொண்டார்கள்.

8888888

பாதிரியார் பைபிள் வாசிப்பை நிறுத்திவிட்டு இராஜாத்தியின் ஆவி கர்த்தரையடையட்டும்’என்றார்.

இதைக் கேட்டதும், கலைந்த தலையுடன் வெள்ளை சீலையணிந்திருந்த இளைப்பாறிய ஆசிரியையான திரேசா, நின்ற இடத்தில் இருந்து சில அடிகள் முன்வந்தார். பின்னர் மார்பை மூடிய சீலை சரியாக இருக்கிறதா என சரி பார்த்துவிட்டு, தனது மூக்கு கண்ணாடியூடாக நேரடியாக பார்த்தபடி ‘பாதருக்கு தோத்திரம்’ என்றார். பின்னர் தனது சேலையை சரிசெய்தபடி,

‘இராஜாத்தி கர்த்தரிடம் போகிறாளா இல்லையா என்பது நமக்குத் தெரியப்போவதில்லை. ஆனால் இந்த புனிதமான மேரிமாதாவின் ஆலயத்தில் அவளது உடலை வைத்திருப்பது என்னால் ஏற்கமுடியவில்லை’ என கணீரென்று சொல்லிவிட்டு பின்வாங்கினாள்.

பாதரை எதிர்த்து எவரும் பேசத்துணியாதபோது திரேசா பேசியது கூட்டத்திலிருந்தவர்களுக்கு ஆறுதலாக இருந்தது. நான்கூட நினைத்தேன் இப்படியான பெண்களைத்தான் பாரதி கனவு கண்டரோ என. நிமிர்ந்த நடையும் நேரிய பார்வையும் திரேசாவுக்கு தானாக அமைந்திருந்தது. இது பெண்பற்றிய விடயமானதால் திரேசா முதலடியெடுத்துக் கொடுத்ததை வழிமொழிவதுபோல சிறியபுஸ்பம், கிராமச் சங்கத் தலைவரின் தங்கை, வெளியூரில் வசிப்பவள் தனது கையை உயர்த்தி கூட்டத்தை விலக்கியபடி முன்னால் வந்து ‘பாதர் நானும் திரேசாக்கா சொல்வதை ஏற்றுக்கொள்கிறேன். பலரோடு பாவங்கள் செய்த உடலிது. மேரிமதாவின் நிழலில் இருக்கும் தகுதியற்றது’ என்றதும் மேலும் பலரது கைகள் உயர்ந்தன.
ஆண்கள் எதுவும் பேசவில்லை. பெண்களைப் பேசவைத்து மவுனம் காத்தனர்.

‘வேறு யாராவது ஏதாவது புதிதாகக் கூறவிரும்பிறீர்களா? எனக்கேட்டார் பாதர், கூடியிருந்தவர்களைப் பார்த்து கையை உயர்த்தியபடி.

நாங்களும் திரேசக்காவினதும் சிறியபுஸ்பத்தின் கருத்தை ஆதரிக்கிறோம் என்று சொல்லிவிட்டு, தாங்கள் பேசவிருந்த விடயங்களாக மனத்திலும் தொண்டையிலும் நிறைத்திருந்த சுமைகளை இறக்கிவைத்தபின் தங்களை ஆசுவாசப்படுத்தியவர்களாக அங்கிருந்த பெஞ்சுகளில் அமர்ந்திருந்தனர். பெற்றோரைப் பார்த்து பிள்ளைகளும்கூட அமர்ந்தனர். பலருக்கு தூக்கக் கலக்கம். பேசினால் நாக்கு இழுபடலாம் என்பதோடு பாதரிடம் எதிர்த்து பேசுவது கடினமானது என்பதும் காரணமாம். எனது மனைவி மேரி வெளியூர்காரி என்பதால் அவளுக்கு எதுவும் புரியவில்லை. ஆனாலும் நடப்பது நிச்சயமாக சிறந்த நாடகமாக இருக்கவேண்டும் என நினைத்து கண்ணால் சைகை செய்து என்னை அமரும்படி சொன்னாள்.

கையில் இருந்த பைபிளை அந்தோனியிடம் கொடுத்துவிட்டு செபமாலையை உருட்டிபடி ‘நாங்கள் கிறீஸ்தவர்கள். கர்த்தரின் நாமத்தை செபிப்பவர்கள்: பைபிளை வாசிப்பவர்கள் என்பதை மறந்து விடுகிறோம். மற்றயோரின் பாவங்களை தனது குருதியால் கழுவிய தேவபாலனது அடியாட்கள். தேவனின் சன்னிதானம் பாவிகளுக்கும் புனிதர்களுக்கும் சமமானது. நான் இதே ஊரில் உங்களோடு ஒன்றாக வளர்ந்தவன். இராஜாத்தியையும் நன்றாக அறிந்தவன். அவளை நியாயப்படுத்த வரவில்லை. கடந்த ஆறு மாதங்களில் இந்த ஆலயத்தில் புனிதமேரியின் முன்பாக தனது பாவங்களை கண்ணீரால் கழுவியவள். தனது நோயை பாவத்தின் சம்பளமாக ஏற்று மாதாவின் திருவடியில் இறப்பதற்காக வந்தவள். தனது முழுச் சேமிப்பையும் இந்த ஆலயத்தில் செலவு செய்துவிட்டு என்னிடம் பாதர் நீங்களே என்னைப் புதைத்துவிடுங்கள். எனது கல்லறையில் ஒரு தாய் உறங்குகிறாள் என எழுதிவிடுங்கள் என்றாள். அவளது உற்றார் உறவினர்கள் எவருமில்லாதபோது இதை எப்படி நான் மறுக்க முடியும்? அயலவர்களை நேசி என்பதை மதகுருவான நானே மீறமுடியுமா?’

அங்கிருந்த பலர் பாதரின் கூற்றில் உண்மையிருப்பதை அறிந்து தலையை ஆட்டினார்கள்.

திரேசா மீண்டும் ‘எமது சமூகத்தில் எல்லோரும் இராஜாத்தியாகினால் எம்மால் தாங்கமுடியுமா? இளம் பெண்கள் எதை பின்பற்றுவது?’ எனக் கேட்டாள்

அதைக்கேட்ட தற்போதைய கிராமத் தலைவர் தனது அவிழவிருந்த நீல கோடுபோட்ட லுங்கியை இடது கையால் பிடித்தபடி வழுக்கைத்தலையை ஆட்டியபடி முன்னால் வந்து ‘இது சரியானதுதானே. இப்படியான உதாரணங்களை மற்றவர்கள் எடுத்தால் எப்படி நம்மால்த் தடுக்கமுடியும்?’

‘ஆகஸ்ரின், நீங்கள் சொல்வது சரியான விடயம். இராஜாத்தியாக மாறுவது விரும்பி ஏற்கும் விடயமல்ல. அவர்கள் நமது சமூகத்தின் இருள் நிறைந்த இடுக்குகளில் கவனிப்பாரற்றோ ,தள்ளப்பட்டோ விழுந்து விடுகிறார்கள். அதற்கு நாமே பலர் காரணமாக இருக்கிறோம்.

‘நாங்களா காரணம் பாதர்?’

‘நாம் என்பது உதாரணம் இல்லையா? இது மாதிரியான கதை வேதத்தில் உள்ளது. இஸ்ரேலில் மரியமதலாள் பாவம் செய்தாள் என ஊரிலுள்ளவர்கள் கல்லெறிந்தபோது பாவம் செய்யாதவர்கள் மட்டும் யாராவது இருந்தால் இவள் மீது கல்லை எறியுங்கள் என்றார் யேசுநாதர். ஒவ்வொருவரும் கல்லுகளை கீழே எறிந்து விட்டு தம்வழியே சென்றனர். அதன் பின்பு அவருக்கு அடிமையாக சேவகம் செய்தபடி தனது வாழ்நாளைக் கழித்தவள் மரியமதலாள். நான் அப்படி சொல்லவில்லை. எமது குழந்தைகள் மற்றும் உறவினர்களது தவறுகளை நாம் மன்னிக்கமாட்டோமா? சரி, அப்படியாக நினைத்தாலும் உயிரற்ற உடலுக்கு தண்டனை வழங்க முடியுமா? அதையும் எப்படி செய்யவேண்டும் என நீங்களே சொல்லுங்கள்?

ஆரம்பத்தில் அமைதியாக நீரில் விழுந்த சிறுகற்களாக இருந்த வார்த்தைகள் இறுதியில் பாறைகள்போல் அதிர்வுகளை உருவாக்கியது. யேசுபிரானது வாழ்க்கையில் இருந்து எடுத்த உதாரணம் எதிர்த்தவர்களது இதயங்கள் கனமாகியதுடன் பலரது கண்களை நீர் கொண்டு நிரப்பியது.

எவரிடமிருந்தும் எந்தவித பதிலும் வரவில்லை.

சில நிமிடங்கள் மவுனத்தில் கரைந்தது. இது வேண்டுமென்றே இராயப்பு பாதிரியாரால் உருவாக்கப்பட்டது. அவரது வார்த்தைகளிலும் பார்க்க மவுனம் பலமாக இருந்தது. அவர் உருவாக்கிய மவுனத்தைக் கலைத்து ‘உங்களில் எத்தனை பேர் நாளை ராஜாத்தியை இடுகாட்டில் புதைக்க வருவீர்கள்?;’
எல்லோரது கைகளும் உயர்ந்தன. சிறுவர்கள் சிறுமிகள் உட்பட
நான் பாதரின் அருகில் சென்று ‘தோத்திரம் சாமி’ என்றேன்.

‘எப்ப வந்தாய்?’

‘இன்றுதான்’

இருவரும் பல வருடங்கள் ஒன்றகப் படித்தோம். விளையாடினோம்.

எனக்கு பதினொரு வயது இருக்கும். அக்காலத்தில் எனது சகதோழன் இந்த இராயப்பு. மிகவும் குறும்புக்காரன். எங்கள் வகுப்புத் தோழியான அஜந்தாவிடம் ஏன் உன் அம்மாவைப் பொதுக்கிணறு என்கிறார்கள் என கேட்கும்படி சொன்னான். அதன் உள்ளர்த்தம் அவனுக்குத் தெரியுமோ எனக்குத் தெரியாது. ஆனால் எனக்கு அதை பற்றி சொன்னாலும் புரியாத வயது என்பதால் நேரே கேட்டுவிட்டேன். நான் கேட்டபோது அஜந்தா அதைப் பொருட்படுத்தாமல் சிரித்துவிட்டு சென்றாள்.
மறுநாள் புனித வெள்ளி, உயிர்த்த ஞாயிறு என நான்கு நாள் விடுமுறை. நான் நடந்த சம்பவத்தை மறந்துவிட்டேன். செவ்வாய்கிழமை காலை பாடசாலை செல்வதற்கு சோம்பலாக இருந்தது. நாலு நாள் விடுமுறை வந்ததால் காலையில் இருந்து விளையாட்டு கடற்கரையில் நடக்கும். அத்துடன் ஒரு நாள் கூத்துப் போட்டார்கள். மெதுவாக என்னைத் தள்ளியபடி நடந்து பாடசாலைக்குச் சென்றேன். மற்றவர்கள் ஏற்கனவே சென்றுவிட்டார்கள். சேர்ந்து செல்ல வழியில் மாணவர்கள் யாருமில்லை.காலையில் நடக்கும் பிரார்தனைக்கு மணியடித்துவிட்டார்கள். ஆறு அறைகள் கொண்ட ஆரம்ப பாடசாலையில் உள்ள அறையில் பிரார்த்தனை நடக்கும். அந்த பிரார்த்தனை நடக்கும் இடத்திற்கு நேரடியாக சென்ற என்னைச் சந்தித்த அஜந்தா, ‘உன்னுடைய அப்பா உன்னை வரச்சொன்னார்| என்றாள்;. பாடசாலையில் எனது தந்தையார் ஆசிரியராக இருந்தார்.

எனக்கு எந்த பாடமும் எடுக்காத எனது தந்தைக்கு என்னிடம் என்ன வேலை இருக்கும்? ஏதாவது விடயமானால் வீட்டிலே சொல்லியிருக்கலாமே! பிரார்தனைக்கு செல்லாமல் அழைப்பது ஏன்? .

நான் உள்ளே சென்றபோது இராஜாத்தி மாமி கைக்குழந்தையை இடுப்பில் வைத்தபடி முட்டவரும் காளைமாடாக நின்றார். என்னை அழைத்த அஜந்தா எனக்கு முன்பாக சென்று தாயின் பச்சைச் சீலையில் ஒதுங்கிக் கொண்டாள். அப்பா கதிரையில் இருந்தார். அவருக்கு முன்பாக இருந்த மேசையில் பிரம்பொன்றிருந்தது. கண்களில் கோபம்தெரிய மீசையைத் தடவியபடி கதிரையின் விளிம்பில் இருந்தார். காரணம் புரியாதபோதும் அவசரகால நிலமை புரிந்தது.

என்னை வாசலில் பார்த்ததும் முகத்தில் கோபம் தொனிக்க ‘வாத்தி, உனது மகனுக்கு என்ன படிப்பிக்கிறாய்?’ என்று என்னை இடது கையால் காட்டியபோது நான் எதிரியைக் கண்ட ஆமையாகினேன்.

‘வாடா இங்கே’ என அப்பா எழுந்தபோது நான் அருகில் போகவில்லை. இருவருக்கும் இடையில் பாதுகாப்பு வலயமாக மேசையிருந்தது. அதன் அருகே மரக்கரும்பலகை சாய்த்து வைக்கப்பட்டிருந்தது. நான் போகாததால் எழுந்து வந்து வலது கையால் எட்டி கன்னத்தை நோக்கி அடித்ததும் நான் குனிந்தேன். தலையில்பட்டது அடியாக அது அமையாமல் தலையில் கைவைத்து தள்ளியதுபோல் பலமாக அமைந்ததால் நான் சில தூரம் தள்ளப்பட்டு கால்தடுமாறி அங்கிருந்த கரும்பலகையில் சாய்ந்தேன். கரும்பலகை சத்தத்துடன் கீழே விழுந்தது. அந்தச் சத்தத்தைக் கேட்டு அடுத்த வகுப்பாசிரியர் எட்டிப்பார்த்தார். கீழே நான் விழுந்தததையோ கரும்பலகை விழுந்ததால் ஏற்பட்ட ஓசையையோ எதிர்பார்க்காத அப்பா தாமதித்த சில கணத்தில் எழுந்து பாடசாலையில் இருந்து திரும்பிப் பார்க்காது வீட்டுக்கு ஓடிவிட்டேன்.

பாடசாலையில் நடந்ததை அம்மாவிடம் சொன்னதும் ‘அந்த தேவடியாளின் கதையைக் கேட்டு எனது பிள்ளையை அடித்தானே? இந்த முட்டாள் மனிதனுக்கு மூளையில்லையா? இல்லை இவருக்கும் மயக்கமருந்து கொடுத்துவிட்டாளா?’ எனத்திட்டியபடியே என்னை அணைததுவிட்டு ‘இனிமேல் இந்த பள்ளிக்கூடமும் இவர்கள் சகவாசமும் வேணாம்’என்றார்.

சொல்லியபடி சில நாட்களில் நகரத்துப் பாடசாலையில் சேர்ந்தேன். ஹாஸ்டலில் சேர்ந்து படித்தேன். நான் போய் சிலகாலத்தில் இராயப்புவும் செமினறியில் சேர்ந்து விட்டான் என்று அறிந்தேன்.
8888888888

‘இராசாத்தியால் அடி வாங்கியதை மறந்திருக்கமாட்டாயே’ என்றார் இராயப்பு பாதிரியார்.

எல்லாம் உன்னால்தான் என சொல்ல நினைத்தாலும் சொல்லவில்லை.

‘மீண்டும் ஒரு புள்ளியில் இராஜாத்தியால் சந்திக்கிறோம் இல்லையா? பாதர்.’

கைக்கடிகாரத்தை பார்த்துவிட்டு இன்று இரவு எல்லோரினதும் நித்திரை கலைந்துவிட்டது. கர்த்தர் ஆசீர்வதிகட்டும். நாளை சந்திப்போம் எனச் சொல்லி விடைதந்தார்.
888888

இராசாத்தியால் சிறு வயதில் உருவாகிய பிரச்சனை என்னை நகரப்பாடசாலைக்கு அனுப்பியதுடன் பல்கலைக்கழகப் பட்டதாரியாக்கியது. அதன் பின்பும் ஒரு பிரச்சனை வந்தது. அது ஜாடிக்குள் இருந்து வந்த பூதமாக பிரமாண்டமாக எழுந்து என்னை கதிகலங்க வைத்து சரியாக ஒரு கிழமையில் மீண்டும் ஜாடிக்குள் அடங்கிக்கொண்டது. பல்கலைக்கழகத்தில் பட்டதாரியாகி நானும் கண்டிப்பகுதியில் ஆசிரியராகினேன். உப்புக்காற்றை சுவாசித்த எனக்கு ஈரலிப்பான மலைக்காற்று உடலை தழுவது ஆரம்பத்தில் குளிராக இருந்தது. பிற்காலத்தில் அதையே பலகாலம் அனுபவிக்கவேண்டும் எனநினைக்க வைத்தது. மிளகுக்கொடிகள் தழுவியபடி வளர்ந்த அடரத்தியான மரங்கள் மத்தியில் அந்த பாடசாலை அமைந்திருந்தது. மலையக மாணவர்களுக்கு கல்வி புகட்டும் பாடசாலை.

அது ஒரு மழைக்காலம.

பாடசாலையை சுற்றிப் பெய்த மழையால் சிறிய அருவிகள் உருவாகி பாடசாலையின் பின்பகுதியில் பாறைகளின் மேல் விழுவது பறந்து செல்லும் விமானத்தின் ஓசையை ஒத்திருக்கும். அப்படியான ஒரு மதிய இடைவெளியில் தலைமை ஆசிரியரது அறைக்குச் சென்றபோது ஒரு கடிதத்தை தந்தார். அந்தக் கடிதத்தில் உள்ள முகவரி எழுதிய கையெழுத்தைப் பார்த்ததும் அம்மாவுடயதுதெனத் தெரிந்து. அம்மாவினது எழுத்து குண்டுமணிகளை கோர்த்தது மாலைகோத்தது போன்றது. ஆவலுடன் எடுத்து உடைத்தபோது நான் வாழ்க்கையில் எதிர்கொள்ளாத விடயமாக இருந்தது. படித்ததும் என்ன செய்வது என்று திகைப்பாக இருந்தது

‘அன்பு மகனுக்கு

இது மகனுக்கு தாய் எழுதும் விடயமல்ல எனத் தெரிந்தாலும் எழுதுகிறேன் எனது உடல்நிலை உனக்குத் தெரியும். அதில் எதுவித மாற்றமும் இல்லை.

இப்பொழுது உனது அப்பாவைப் பற்றியது. அவர் இராஜாத்தியின் வீட்டுக்கு அடிக்கடி போய்வருகிறார். இந்த வயதில் அவருக்கு பொம்பிளை தேவையா? இல்லை ஏதோ மயக்கத்தில் திரிகிறாரா? இராஜாத்தி ஏதாவது தொடுசல் வைத்திருக்கிறாளோ? இதை நான் எழுதுவதன் காரணம் அப்பாவைப் பற்றி முறைப்பாடாக அல்ல. ஏற்கனவே ஐந்து பிள்ளைகளைப் பெற்றேன் என்ற திருப்தியோடு நான் போய்ச் சேர்ந்து விடுவேன். மற்றவர்கள் மூலமாக உனது அப்பாவைப்பற்றி நீ கேள்விப்படுவதன் முன்பே உனக்குத் தெரியவேண்டும் என்பதால் இந்தக் கடிதத்தை எழுதுகிறேன். மென்மையான மனத்தையுடய உனக்கு இது கடினமாக இருக்கும் என்பது எனக்குத் தெரியும். எதிர்காலத்தில் ஏற்படக்கூடிய அதிர்வுகளுக்கு முகங்கொடுக்கக் கூடியவனாக மூத்தவனாக நீ இருக்கவேண்டும் என்பதால் இதை எழுதுகிறேன்.
உனது சுகத்தைப் பார்த்துக் கொள்.
அன்புடன் அம்மா’

படித்தபின் என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. அம்மா அதை எதிர்பார்க்கவில்லை என்றாலும், என்னால் அப்பாவிடம் இதைப்பற்றி பேசமுடியுமா?

இது நடந்த ஒரு கிழமையின் பின்பு மீண்டும் ஒரு கடிதம் அம்மாவிடமிருந்து வந்தது.அதில் இருந்த விடயத்தில் உள்ளவை மேலும் வியப்பைக் கொடுத்தது.

‘என்னைப் பார்த்து உடல் நலம் விசாரிக்க இராஜாத்தி வந்தபோது அவளோடு எரிஞ்சு விழுந்தேன்.

‘ஏன் மச்சாள் என்ன நடந்தது?’
‘எனது குடும்பத்தை ஏன் அழிக்கிறாய்? நான் என்ன பாதகம் செய்தேன்?’
‘நீ என்ன சொல்கிறாய்? நான் நிரபராதி. எதுவும் அறியதவள். குறைந்தபட்சம் என்ன விடயம் எனச் சொல்லிவிட்டு பேசு.’

‘அப்ப ஏன் உன்னிடம் என் புரிசன் வரவேணும்?’

‘வாத்தியாரை சந்தேகிக்கிறாயா? என்னை சந்தேகிப்பதில் உண்மையிருக்கலாம். ஆனால அது அப்பாவி.எனது மகனை வெளிநாடு அனுப்புவதற்கு உதவி கேட்டேன். அதுவும் காசு பணமில்லை. அவரிடம் படித்த ஒருவன் ஏஜென்டாக இருக்கிறான். அவனிடம் பேசுவதற்காகவும் அதன்பின்பு மகன் மலேசியாவில் விடப்பட்டபோது மீண்டும் அவரது உதவி கேட்டேன்.உன் வீட்டில் வந்து பேசத் தயக்கமாக இருந்தேன். அதனால் வாத்தியார் வந்தார்.’

‘அவர் ஏன் அதை எனக்கு சொல்லவில்லை?’

‘சொன்னால் நீ என்ன சொல்லியிருப்பாய்?’

‘நான் இன்னமும் சிலநாளில் இறந்து விடுவேன். எனது சந்தேகத்தை நீக்குவாயா?’

‘சொல்லு’

‘நேரடியாகவே கேட்டுவிடுகிறேன். உனது மகன் அவருடையதா?

‘மச்சாள் நான் உனக்கு சொல்கிறேன்.என்னைப் பொறுத்தவரை நாலு பெட்டைளை பெத்துவிட்டு ஆண்பிள்ளையில்லாமல் தவித்தேன். அதிலை மூத்ததுகள் இரண்டும் சிவப்பாக இருந்ததால் யாராவது பிடித்துக்கொண்டு போவார்கள் என எனக்கு நம்பிக்கையிருந்தது. மற்றய இரண்டும் என்ன செய்கிறது? குறைந்தது ஒரு ஆம்பிளைப் பிள்ளையை பெத்தால் அவன் ஏதோ அரை வயிற்றுக்கு பெட்டைகளுக்கு உணவளிப்பான் என நினைத்து பலரை அணுகினேன் எதுவும் சரி வரவில்லை.வாத்தியாரை கூட அசைத்துப் பார்த்தேன். அந்த மனிசன் திரும்பிப் பார்க்கவில்லை. கடைசியில் எனது மூத்த புருசன் மகள்மாரைப் பார்க்க வந்தபோது ஏற்பட்ட தொடர்பில் மகன் பிறந்தான். அந்த மனிசன் சிலநாளில் மண்டையைப் போட்டுவிட்டது. நான் ஏதாவது சொல்லி உலகத்தை நம்ப வைக்கமுடியுமா? உனக்கு மட்டும் சொல்கிறேன் நான் படுத்தவன் ஒருவனும் எனக்கு பணம் தரவில்லை. அதேபோல ஆசைப்பட்டோ உடல்த் திமிரிலோ படுக்கவில்லை. உனக்கு ஐந்து ஆப்பிளைப் பிள்ளைகள். அதன் அருமை தெரியாது. ஆனாலும் ஒரு பயல் பெத்தாலும் அவன் நாலு பெண்களையும் என்னையும் பிரான்சுக்கு கூப்பிட ஒழுங்கு பண்ணிவிட்டான்.தாயாக நான் பெருமைப்படுகிறேன். நீ புருசனது உழைப்பில் சாப்பிட்டு பிள்ளைகளைப் பெத்து வளர்த்தனி.நான் ஐந்து பிள்ளைகளுக்கும் உழைத்து சாப்பிட்டு அதுகளுக்கும் கொடுத்தனான். உலகம் என்ன சொன்னாலும் எனக்கு கவலையில்லை. நீ என்னை நம்பிறதும் நம்பாமல் விடுவதும் உனது விருப்பம். நானும் கொஞ்சநாள் வெளிநாட்டில பிள்ளைகளோடு இருந்துவிட்டு வருவம் என முடிவு செய்திருக்கிறேன்.

அவளது முகத்தை வைத்து அவள் உண்மை சொல்கிறாள் என்பது புரிந்தது. நீ வீட்டிற்கு வந்துவிட்டுபோ உன்னைப் பார்க்க ஆசையாக இருக்கிறது.’
88888888

மறு நாள் ஊர்கூடி இராஜாத்தியை புதைத்து அங்கு “ஓரு தாய் உறங்குகிறாள்” என எழுதப்பட்ட கல் வைக்கப்பட்டது. இராயப்பு பாதர் அருகில் வந்து ‘இன்று நான் நிம்மதியாக உறங்குவேன்’என்று எனது முதுகில் தட்டிவிட்டு சென்றார்.

என் எஸ் நடேசன்
உதயம் APRIL 2006
திருகோணமலை பாராளுமன்ற உறுப்பினர் இரா. சம்பந்தன் அம்மா ஓ-க பு—–டை என்ற தகாத வார்த்தையால் பிரித்தானிய பாராளுமன்றத்தில் வைத்து தமிழ் ஈழ மதியுரைஞர் பாலசிங்கத்தால் பேசப்பட்டவர் என்ற செய்தி அங்கு உடனிருந்த ஜெயதேவனால் ஐலண்ட் பத்திரிகைக்கு கூறப்பட்டு உதயம் பத்திரிகையிலும் மறு பிரசுரமாகியது.

செல்வம் அடைக்கலநாதன் 86ல் ஒருநாள் டெல்லியில் ஒரு ஹொட்டேலில் (அசோக்காவாக இருக்கலாம்) சந்தித்தேன். புலிகளால் சிறிசபாரட்ணம் கொலை செய்யப்பட்ட பின் செல்வம் பதவி ஏற்று இருந்த நிலையில் இந்திய அரசாங்கத்தால் அழைக்கப்பட்டு உமாமகேஸ்வரன், பிரபாகரன், பத்மநாபா, பாலகுமாருடன் அருகருகே அறைகளில் தங்கவைக்கப்பட்டிருந்தார். அந்த காலகட்டத்தில் செல்வம் என்னுடன் பேசவில்லை. மேலும் புலிகள் தலைவர் பிரபாகரனது அறைக்கு அருகில் தங்கி இருந்தார். அந்த சூழ்நிலையில் எப்படி பேசமுடியும்?

இப்படி நான் கேள்விப்பட்ட இரா.சம்பந்தனையும் அறிமுகமாகி அறிமுகமாகாத செல்வம் அடைக்கல நாதனையும் மெல்போனில் சந்திக்கும் சந்தர்ப்பம் சமீபத்தில் ஏற்பட்டது.

அந்த சந்திப்பில் இரா. சம்பந்தர் ‘சிங்களவரை நம்ப முடியாது. நாங்கள் சண்டைபிடிக்கவேண்டும்” என்று வலியுறுத்தி கூறினார்.

அவ்வாறு சம்பந்தன் கூறியது, இலங்கை வானொலியில் அன்றைய பாடல் நிகழ்ச்சியில் ஒலிபரப்பப்படும் மறைந்த பாடகர்களின் பாட்டுகள்போல் இருந்தது.

என்னடா கோழி கூவிற வயசில் இதைத்தான் தளபதி அமிர்தலிங்கம் ஐயாவும் சொன்னது. இடையில் இரத்த திலகங்களை பெற்றுக்கொண்ட உணர்ச்சி கவிஞர் காசி ஆனந்தனும் சொன்னது. சிறுவயதாக இருந்தால் விசில் அடித்து ஒன்ஸ்மோர் சொல்லி இருக்கலாம்.

நான் கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன், பொறாமையாக. மேலும் பலர் கூர்ந்து கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள்.
சில நேர இடைவெளியில், ‘வெளிநாட்டுத்தமிழரின் மனந்திறந்த கருத்துகளை கேட்க விரும்புகிறேன்” என்று கூறினார்.
நான் நினைத்தேன், மனிசனுக்கு வாய்தவறி வந்து விட்டது வார்த்தைகள்.

‘இப்போது நடந்த ஜெனீவா பேச்சு வார்த்தைகளை பற்றி உங்கள் கருத்து என்ன? என்றேன். ‘இதனால் எதுவும் பிரயோசனம் வராது” என்றார் சம்பந்தன். ‘உங்கள் கருத்துக்கள் இந்த பேச்சுவார்த்தையில் சேர்க்கப்பட்டதா?” என்றேன் மீண்டும்.

‘இல்லை ஆனால் பிரபாகரனுடன் தொடர்பில் உள்ளேன்.

இந்த இடைவேளையில் பலர் பேசினார்கள் அவர்களது கருத்துகளை நான் இங்கு தர போவதில்லை”. என்மனத்தில் நினைத்தேன். பிரபாகரனுக்கு உங்களது தொடர்பை விட ஆஸ்திரேலியாவில் உதயத்தை திருடும் சிலருக்கு அதிகமாக இருக்கும்.

வாய்பேசவில்லை மனத்தில் மட்டும் நினைத்தேன்.

தற்பொழுது வடக்கு கிழக்கில் வாழும் தமிழருக்கு மனத்தில் நினைக்க மட்டுமதானே உரிமை உள்ளது. அந்த உரிமையை நானும் உபயோகித்தேன்.

திரும்பவும் எனக்கு சந்தர்பம் கிடைத்தது.

‘கிழக்கு மாகாண பாராளுமன்ற உறுப்பினராகிய உங்களிடம் இதை கேட்க விரும்புகிறேன். கிழக்கு மாகாண தமிழர் பலருக்கு வடக்கு மாகாணத்துடன் இணைவதற்கு விருப்பமில்லையே.”

‘அப்படி இல்லை என்று எனக்குத் தெரியும். கிழக்கு மாகாண மக்களை பற்றி தொடர்ச்சியாக எங்களுக்கு ஆதரவு தருகிறார்கள்.”

‘நீங்கள் சொல்வதை ஏற்றுக் கொண்டாலும் 65 சதவீதமான மக்கள் தமிழர் அல்லாதவர்கள் ஜனநாயக முறையில் எப்படி இது சாத்தியமாகும்.”

‘சுதந்திரம் பெற்றகாலத்தில் கிழக்குமாகாணத்தில் தமிழர்களே பெரும்பான்மை. எனவே தீர்வு நோக்கி வாக்கெடுப்பு நடத்தினால் 1948ம் ஆண்டுக்கு பின் வந்தவர்கள் வாக்களிக்க முடியாது” என்றார்.

‘நல்ல கருத்துதான். சில பென்சன் எடுக்கும் வயதுடையவர்கள் தான் வாக்கு போடமுடியும். அதுவும் தீர்வு சிலகாலம் சென்ற பின் வந்தால் இறந்தவர்கள் மட்டும் தான் வாக்களிக்க முடியும்”.

இதையும் நான் சொல்லவில்லை. எனக்குள் அரசியல்வாதிகள் பேச்சை நினைத்து சிரித்தேன்.

இரா. சம்பந்தர் ஒருகட்டத்தில் சிங்களவர் போல் பேசுகிறேன் என்றார்.

‘நான் உண்மை நிலையை பேசுகிறேன். மற்றவர்கள் விரும்பும்படி பேசுவதற்கு நான் அரசியல்வாதி இல்லைதானே” என்றேன்.
‘நீங்கள் வெளிநாட்டில் இருந்து பேசுகிறீர்கள்”- என்றார்.

‘உண்மைதான் இலங்கையில் இருந்து பேசினா உயிர் இராதே” என்றேன்”.

இப்படி ஒளிவு மறைவு இல்லாமல் கருத்துகளை மற்றவர்களும் பேசியபோது கருத்துகளை சகிக்க முடியாத ஒருவர் ‘உங்கள் கதைகளை கேட்கமுடியாது” என்று ஜனநாயக முறையில் வெளிநடப்பு செய்தார் அந்த ஜனநாயகவாதி.

உலகத்திலே அதிக உணவு தானிய ஏற்றுமதி செய்யும் நாடாக ரஸ்சியா மாறி அமெரிக்கா,கனடா, அவுஸ்திரேலியாவைப் பின் தள்ளியுள்ளது.

ரஸ்சியாவில் கருங்கடலை அடுத்த பிரதேசத்தில் விளையும் கோதுமை இப்பொழுது அருகில் உள்ள மத்திய ஆசிய நாடுகளுக்கு மட்டுமல்ல எகிப்து போன்ற தூரத்து நாடுகளுக்கும் ஏற்றுமதி செய்யப்படுகிறது. மற்றைய உணவுப் பொருட்களும் அபரிமிதமாக ரஸ்சியாவில் தற்பொழுது உற்பத்தியாகிறது.

ரஸ்சியாவில் விவசாய உற்பத்தி 1930 இல் இருந்து கூட்டுப் பண்ணைகளாக 1980 வரையும் நடந்தது. அக்காலத்திலே பிரமாதமாக நடக்காதபோதிலும் தேவையான உணவு அதிக செலவில் உற்பத்தி செய்யப்பட்டது. 80 களில் பண்ணைகள் எல்லாம் கைவிடப்பட்டன. அதிலிருந்தவர்கள் நகரங்களை நோக்கி வேலைக்குச் சென்றதால் மொத்தமான ரஸ்சிய நாட்டு விவசாயம் அழிந்த நிலையில், மற்றைய நாடுகளில் இருந்து உணவு இறக்குமதி கட்டாயமாகியது.

சோவியத்தின் சீர்குலைவால் பட்டினி தள்ளப்பட்டபோது பெற்ரோல் மற்றும் எரிவாயுவின் விலை ஏறியது. பெற்றோலியம் விற்பனையில் வந்த பணம், உணவு தானிய இறக்குமதிக்கு கைகொடுத்தது.

உக்ரேனியாவின் பிரிவினைவாதிகளுக்கு உதவியதற்கும், மற்றும் கிரேமிய குடாநாட்டை ரஸ்சிய தன்வசமாக்கியதால் மேற்குலகம் சீற்றமடைந்து ரஸ்சியாவுடனான வர்த்தகத்திற்குத் தடை விதித்தது. இந்தத் தடையின் காரணமாகக் ஐரோப்பிய நாடுகள் உணவுப்பொருட்கள் ஏற்றுமதியைத் தடைசெய்தன.

ரஸ்சிய அதிபர் புட்டின் தண்டனையை சந்தோசமாக ஏற்றுக்கொண்டதால் சுதேச உற்பத்தி பெருகி, தற்பொழுது உணவு ஏற்றுமதி நாடாக மாறியுள்ளது. இந்த வருடம் தானிய உற்பத்தி சாதனையாகியுள்ளது. பல மாதங்கள் குளிரான நாடானபடியால் பழங்கள், மற்றும் பால் பொருட்கள் மற்றைய நாடுகளில் இருந்து வருகிறது.

பயணத்தில் எதிர்பாராத விதமாக, எமது பிரயாண முகவர்கள் ரஸ்சிய விவசாயக் குடும்பத்தைச் சந்திப்பதற்கு எமக்கு ஒழுங்கு செய்தார்கள். மாஸ்கோவில் இருந்து நூறு கிலோமீட்டர் அப்பால் ஓரு கிராமம். அவர்களது வீடு கிட்டத்தட்ட அரை ஏக்கரில் உள்ளது. சுற்றிவர ஆப்பிள், நெக்ரறீன் என பழமரங்கள் உள்ள சிறிய வீடு. நாய் வாசலில் எம்மை வரவேற்றது.

எமது குழுவில் பெரும்பாலானவர்கள் கனடா, அமெரிக்கா மற்றும் அவுஸ்திரேலிய நாடுகளைச் சேர்ந்தவர்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரையில் இதுவரையும் அவர்கள் ரஸ்சியரைப் பற்றி கேட்டும், படித்த விடயங்கள் எப்படியிருந்திருக்கும் என்பதை நான் அவர்களது பேச்சில் புரிந்து கொண்டேன். இரும்புத்திரையின் உள்ளே வசிப்பவர்கள் ரஸ்சியர்கள் என்ற நினைவில் அந்த வீட்டில் உள்ளே புகுந்து பார்த்தார்கள். நான் தயங்கித் தயங்கியே இறுதியில் சென்றேன். எனக்கு யாரோ மனிதர்களின் அந்தரங்கமான பிரதேசத்தை பார்ப்பது போன்ற மனநிலை ஆனாலும் எழுத்தாளராக இருக்கும் என் போன்றவர்களது தொழிலே அதுதானே என்பதால் இறுதியாக நின்று ஒழுங்காக வைக்கப்பட்டிருந்த அறைகளைப் பார்த்தேன்.அத்துடன் போட்டோ எடுத்தேன். கணவன் மெலிந்தவர் அவர் சிரிப்பதற்கு தயங்கியபோதிலும் மனைவி வாய் நிறைய சிரித்தபடி கணவனுக்கு எதிர்மாறாக இருந்தார்.

அந்த விவசாயக் குடும்பத்தில் புத்தக அலுமாரியைப் பார்த்தபோது நான் கேள்விப்பட்ட மிகயில் சொசென்கோவின்(Mikhail Zoshchenko) பேலியா என்ற (Pelagea)பெண்ணின் கதை ஞாபகம் வந்தது.

ஒரு கமியூனிஸ்ட் கட்சியின் முக்கிய பிரமுகர், படிப்பற்ற விவசாயப் பெண்ணை திருமணம் செய்திருந்தார்.அவர் கட்சியின் உயர் மட்டத்திற்கு சென்றார். அக்காலத்திலே எல்லோருக்கும் கல்வி வழங்க கமியூனிஸ்ட் கட்சியும், அரசாங்கமும் நாடு தழுவிய பிரசாரம் செய்தார்கள்.

கட்சியின் பிரமுகராகிய அவருக்கு எழுத்தறிவற்ற மனைவி அவமானமாக இருந்ததால் மனைவியை படிக்கும்படி வலியுறுத்தினார். வீட்டில் இருந்து குழந்தைகளைப் பராமரிக்கும் எனக்கு படிப்பு தேவையில்லை என தொடர்ந்து மறுத்தபடியிருந்தார்.

ஒரு நாள் வேலையில் இருந்து திரும்பிய கணவனின் சட்டைப் பையில், அழகிய கவருக்குள் வாசனையூட்டப்பட்ட கடிதம் இருந்ததைப் பார்த்ததும் அதில் என்ன எழுதியிருப்பது அறிவதற்காக வாசிக்க விரும்பியபோது தனக்கு படிப்பறிவில்லை என்று கவலைப்பட்டார்.

தனது கணவன் வேறு பெண்ணுடன் தொடர்பு கொண்டிருக்க வேண்டும் என்ற சந்தேகத்தில், மிகவும் ஆர்வமாக இரண்டு மாதத்தில் வாசிக்கும் அறிவைப் பெற்றுக்கொண்டு வாசித்தார்

வாசிப்பு பழகுவதற்காக கணவனுக்கு புத்தகத்தை கொடுத்த பெண் கொமரேட் ” உங்கள் மனைவிக்கு படிப்பறிவில்லாதது எவ்வளவு அசிங்கமான விடயம்” என எழுதியிருந்தது.

வாசனையிட்ட கடிதத்தைப் படித்த மனைவி அதில் எழுதப்பட்ட விடயத்தைப் புரிந்து அவமானப்பட்டு அழுதாள்.

இந்தகதை மூலம் சோவியத் கமியூனிஸ்ட் அரசு படிப்பறிவில்லாமல் இருந்த சோவியத் மக்களை மிகவும் குறுகிய காலத்தில் கல்வியைப் போதித்து அவர்களை படித்த சமூகமாக மாற்றியது என்பதற்கு அந்த புத்தக அலுமாரி அடையாளம்.

நம்நாடுகளில் படித்த மத்தியதர வர்கத்தினரது வீடுகளிலும் கூட புத்தக அலுமாரியிராது.

அந்த மனிதர் காலம் முழுவதும் விவசாயி அல்ல. ஒரு காலத்தில் கூட்டுப்பண்ணையில் தச்சுத்தொழிலாளியாக வேலை செய்தவர் இப்பொழுது பகுதி நேர விவசாயமும் மற்றும் பழங்களில் இருந்து ஜாம் மற்றும் ஊறுகாய் செய்கிறர் என்றார்கள். மொழி தெரியாததால் அவர்களுடன் பேசமுடியவில்லை என்ற குறையைத் தவிர உண்மையான ரஸ்சியரது வீட்டுக்கக்குள் சென்று வரும் சந்தர்ப்பம் எல்லாப் பயணிகளுக்கும் கிடைப்பதல்ல என்பதை உணர்ந்துகொண்டேன்