குடும்ப அமைப்புக்கள் மீது காலங்காலமாக பல்வேறு விதமான உரையாடல்கள் நிகழ்த்தப்பட்டு வருகின்றன. திருமணம்/உறவுமுறைகள் போன்றவை தொடர்ந்து அதிகாரத்தைத் தேக்கிவைக்கவும், எதிர்ப்பாலினர் மீது அதிகாரத்தை பிரயோகிக்கவுமே அதிகம் பயன்படுத்தப்படுகின்றன என்ற குரல்கள் சென்ற நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியிலேயே உரத்து எழுப்பப்பட்டிருக்கின்றன. சேர்ந்து வாழ்தல் (Living Together) இன்னபிற, திருமணம்/குடும்ப அமைப்புக்களுக்கு மாற்றாக முன்வைக்கப்பட்டாலும், இன்றும் குடும்பம் என்ற அமைப்பு முழுமையாக உடைக்கப்படாமலே -இன்னுமின்னும்- இறுக்கமடைந்து வருகின்றது. மேலும், ஒரளவு அடிப்படை உரிமைகள் சட்டத்தால் வரையறுக்கப்பட்ட குடும்ப அமைப்புக்களின் உள்ளேயே அதிகாரமும் வன்முறையும் அதிகளவு பிரயோகிக்கப்படும்போது, சட்டங்களுக்கு உட்படாத சேர்ந்து-வாழ்தல் போன்றவற்றினூடாக வன்முறை/அதிகார துஷ்பிரயோகம் நிகழ்த்தப்படும்போது சட்டரீதியாக எதையும் அணுகுகின்ற போக்கும் இல்லாதுபோய்விடுகின்றது என்பது கவனத்திற்குரியது.
ஆண்-பெண்-அரவாணிகள் இன்னமும் ஒரு சமத்துவமான சூழலில் வாழமுடியாத நிலை இருக்கும்போது ஆகக்குறைந்தது திருமணம் என்ற ‘சட்டம்’ அங்கீகரிக்கின்ற ஒரு அமைப்பை தமது பாதுகாப்பின் நிமித்தம் பலர் நாடுகின்றார்கள். பொருளாதாரரீதியில் தன்னைத்தானே எவரின் துணையின்றியும் இன்றைய சூழலில் பொருந்தி வாழமுடியும் என்று நினைக்கின்ற பெண்கள்/ஆண்கள் திருமணம் என்ற அமைப்பை உடைத்து, சேர்ந்து-வாழ்தல் என்ற அடுத்த கட்டத்திற்கு நகர முயல்கின்றனர். எனினும் அமைப்புக்குள்ளோ/ அமைப்பின்றியோ எவர் வாழ்ந்துகொண்டிருந்தாலும், இருப்பின் அர்த்தம் எதுவென்ற கேள்வி எல்லோரையும் தொடர்ந்து துரத்திக்கொண்டே இருக்கின்றது.
உனையே மயல் கொண்டு என்ற நாவல், குடும்பம் என்ற அமைப்புக்கூடாக புலம்பெயர்ந்தவர்களின் உளவியல் பிரச்சினைகளை ஒரளவு அக்கறையோடு அணுகுகின்றது. கலாநிதிப் பட்டத்திற்காய் ஆய்வு செய்துகொண்டிருக்கும் சந்திரனையும், அவர் வாழ்வில் குறுக்கிடும் இரு பெண்களையும் சுற்றிக் கதை நகர்கின்றது. பதினெட்டு வயதில் திருமணமாகி, ஒரு வருடத்திற்குள் குழந்தையொன்றையும் பெற்று, அடிக்கடி மனோநிலை மாறுகின்ற ஷோபனாவின் மீதான ஈடுபாடு காலப்போக்கில் சந்திரனுக்குக் குறைகின்றது. மேலும் அடிக்கடி மனவழுத்தத்திற்கு ஆளாகும் ஷோபனாவோடு, குழந்தை பிறந்ததற்குப் பின்பாக ஒரிருமுறைகளே சந்திரனால் உடலுறவில் ஈடுபட முடிகின்றது. அவ்வாறான திருப்தியின்மையில் இருக்கின்ற சந்திரனுக்கு விவாகரத்துப் பெற்ற ஜூலியாவுடன் நெருக்கம் அதிகரிக்கின்றது. சந்திரன் ஏற்கனவே திருமணமானவன் என்றறிந்தும் மனத்தடையில்லாது ஜூலியாவுக்கு சந்திரனோடு இயல்பாய்ப் பழக முடிகின்றது.
இவ்வாறு முக்கோண உறவுகளாய் கதை நகர்ந்துகொண்டிருக்கையில், ஷோபனாவை உளவியல் நிபுணரிடம் கூட்டிச்செல்ல சந்திரன் முயற்சிக்கின்றார். உளவியல் ஆலோசனை பெறுவதே தீண்டத்தகாத விடயமாக இருக்கும் ஒரு சமூகத்தில் ஷோபனாவை வைத்தியரிடம் கூட்டிச்செல்லுதல் அவ்வளவு இலகுவான விடயமல்ல. உளவியல் ஆலோசனைகளின்போது ஷோபனாவால் முழுமையாக குடும்ப உறவில் ஈடுபடமுடியாததற்கு, அவர் 83 ஜூலைக் கலவரத்தில் சிங்களக்காடையர்களால் நிர்வாணமாக்கப்பட்டு வெருட்டப்பட்டிருக்கின்றார் என்று தெரிகின்றது (அதன் நீட்சியில் ஷோபனாவிற்கு bipolar disorder இருக்கின்றதென நாவலில் குறிப்பிடப்படுகின்றது). மேலும் கலவரத்தால் கொழும்பிலிருந்து யாழ்ப்பாணத்துக்கு இடம்பெயரும் ஷோபனாவின் குடும்பத்திலிருந்து அவரது தமையன் இனப்பிரச்சினை எழுச்சிபெற்ற காலங்களில் போராளிக்குழுவில் சேர்ந்து இன்னொரு போராளிக்குழுவால் கொல்லப்பட்ட பாதிப்பின் படிவும் ஷோபனாவில் இருக்கக்கூடும் என்றும் கதையின் ஓட்டத்தில் சொல்லப்படுகின்றது (ரெலோ-புலிகள் மோதல்). இவ்வாறு பல்வேறு உளவியல் அழுத்தங்களோடு இருக்கும் ஷோபனாவிற்கு உடலுறவு உட்பட எதிலும் முழுமையாக ஈடுபடமுடியாதிருக்கின்றது.
ஷோபனாவின் இந்த உளவியல் பிரச்சினையை(bipolar disorder) அறிந்துகொள்கின்ற சந்திரனுக்கு, தான் ஷோபனாக்குத் தெரியாமல் இன்னொரு உறவில் ஈடுபட்டு வருவது யோசிக்க வைக்கின்றது. என்ன என்றாலும் தன்னை நேசிக்கும்… தன்னிடம் முழுமையாக ஒப்படைத்த ஷோபனாவிற்கு உண்மையாக இருக்கவேண்டும் என்று சந்திரன் சிந்திக்கத்தொடங்குகின்றார். இதற்கிடையில் சந்திரன் கலாநிதிப்பட்டத்திற்கான ஆய்வுகளை எழுதுவதில் மும்முரமாய் ஈடுபடுகையில் ஜூலியா இன்னொரு ஆணுடன் நெருங்கிப் பழக்த் தொடங்குவதும் சந்திரனுக்குத் தெரியவருகின்றது. இனித் தான் நல்லதொரு ‘ஆண்பிளையாக’ இருக்க முயற்சிக்கலாம் என்று நினைக்கின்றபோது ஷோபனா சந்திரனின் இன்னொரு உறவைக் கண்டுபிடிக்கின்றார். இவ்வாறு பல்வேறு சிக்கல்களில் அகப்படுகின்ற சந்திரன் வேலையின் நிமித்தம் இன்னொரு நகருக்கு மனைவியின் கட்டளையின்படி செல்வதோடு நாவல் முடிகின்றது (நீ மெல்பேண் வருவாய்தானே?…./ எனக்கு தற்போது மன ஆறுதல் ஏற்பட சில காலம் தேவை’ ப 147).நாவல் இருவேறு திசைகளை நோக்கி வாசகர்களை நகர்த்திக்கொண்டிருக்கின்றது.
உளவியல்ரீதியான பிரச்சினை வெளிப்படையாகத் தெரிகின்ற ஷோபனாவிற்கும் சந்திரனுக்கும் இடையில் ஒன்றுமாய்.., இன்னொரு பக்கத்தில் சந்திரனுக்கும் ஜூலிக்குமான நெருக்கங்களுக்கிடையில் கதை விரிகின்றது. நாவலில் ஷோபனாவின் உளவியல் பிரச்சினைக்கு காரணம் தேட டொக்ரர் கந்தசாமியிடம் ஆலோசனைப்பெறப்போகின்ற சந்திரன் -தான் இரண்டு பெண்களுக்கிடையில் தத்தளிக்கும்- தனது உளவியல் பிரச்சினை குறித்து எதையும் பகிர்ந்ததாய்க் காணவில்லை. தமிழ்ச்சமூகம் உளவியல் பிரச்சினைகளை அலட்சியமாய் ஒதுக்கித் தள்ளுகின்றது என்கின்ற புரிந்துணர்வு இருக்கின்ற சந்திரன், இவ்வாறு தனது மனைவிக்குத் தெரியாது ஈடுபடுகின்ற உறவு, மனைவிக்குத் தெரியவரும்போது தனது துணை இதைவிட இன்னும் ஆழமான மனச்சோர்வுக்கு ஆளாகிவிடுவார் என்பதை வசதியாக மறந்துவிடுகின்றார்.
சந்திரனின் தனது பேராதனை வளாகக் காதலை பொருளாதார வசதியின் நிமித்தம் நிராகரிக்கின்றபோது, ‘நீ ஒரு அசலான யாழ்ப்பாணத்தான்’ என்று ஒரு சிங்கள நண்பன் கூறுவதை சந்திரன் தனது புலம்பெயர் -ஆஸ்திரேலியா- வாழ்விலும் மிகவும் கவனத்துடனேயே கடைப்பிடிக்கின்றார். தன்னைவிட வயது மூத்த ஜூலியா உடலுறவில் தரும் உயரிய இன்பத்தைப் போல, அதற்குப்பின் அரசியல் தத்துவம் இன்னபிறவற்றை தன்னுடன் உரையாடுவது குறித்து மனம் மகிழும் சந்திரன் பதினம்வயதில் நிற்கின்ற ஒரு பெண்ணைத் திருமணஞ்செய்யும்போது இவற்றை அந்த வளரிளம்பெண்ணால் ஈடுகட்டமுடியாது என்று ஆழமாய் யோசிக்கமுடியாது போந்தது எந்தவகையில் என ஆராய வேண்டியிருக்கின்றது. மேலும் தான் இன்னொருவருடன் உறவில் ஈடுபடுவதை, தமிழ் நண்பர்களிடையே சந்திரன் பகிரப் பயப்பிடுகின்றார். அவர்கள் ஒரு கொலையைப்போலத்தான் எடுத்துக்கொள்வார்களென தனது இந்திய நண்பனிடம் சொல்லிக்கொள்ளவும் செய்கின்றார். இங்கேதான் சந்திரனின் இன்னொரு அசலான யாழ்ப்பாண முகம் வெளிப்படுகின்றது. தனது இருத்தலுக்கு தமிழ் அடையாளத்தை எளிதாய் சுவீகரித்து, கொழும்பிலிருந்து ஒரு இளம்பெண்ணைத் தனது துணையுமாக்குகின்ற சந்திரனுக்கு தனது மனதுக்கு/சமூகத்துக்கு எதிரான விடயமொன்றைச் செய்யும்போது மட்டும் தமிழ் அடையாளம் வெறுப்பூட்டுகின்றது. மேலும் ஜூலியாவை இன்னொரு ஆணுடன் நெருக்கமாய் காண்கின்ற சந்திரன் -வெறுப்பில்- பாலியல் தொழில் செய்யும் விடுதியை நாடிச் செல்கின்றார். அங்கே காத்திருக்கின்ற நேரத்தில் ‘ஞானம்’ பிறந்து –நல்லவேளை எந்தப் பெண்ணும் எனக்குப் பிடிக்காமல் போனது. ஜூலியாவின் மீது ஏற்பட்ட கோபத்தினால் என்னையே கெடுத்திருப்பேன்’ ப -138– என வெளியேறுகின்றார். சந்திரன் பாலியல் விடுதியை விட்டு வெளியேறிவிட்டார்;ஆனால் கதைசொல்லி இன்னும் நகரவில்லை.
இதற்கடுத்து மேலைத்தேய பாலியல் விடுதிகள் பற்றி வாசிப்பவர்களுக்கு கதைசொல்லி விரிவுரை செய்யத்தொடங்குகின்றார். தனிப்பட்ட விருப்பின் பேரிலேயும் அரசாங்கத்தின் அனுமதியுடந்தான் இவர்கள் பாலியல் தொழில் செய்கின்றார்கள் எனவும் எழுதச்செய்கின்ற கதைசொல்லி, பாலியல் தொழில்/பாலியல் தொழிலாளி என எழுதாமல் விபச்சாரம்/விபச்சாரி என எழுதுவதிலேயே அவரது நிறத்தை வெளிக்காட்டிவிடுகின்றார். மேலும் ‘தனிப்பட்டமுறையில் விபச்சாரியுடன் உறவு கொள்ள சந்திரன் விரும்பவில்லை’ (ப 139) எனச் சந்திரனை ஒரு புனிதபிம்பமாக ஆக்கவும் கதைசொல்லி மிகவும் கஷ்டப்படுகின்றார்.நாவலின் முக்கிய குறையாக ஷோபனாவின் பாத்திரம் முழுமையாக வளர்க்கப்படாமல் சிதைக்கப்பட்டதைக் குறிப்பிடவேண்டும். சந்திரனே முக்கியபாத்திரமாகவும், கதை சொல்லி ஒரு ஆணாகவும் இருக்கும்போது ஒரு பெண்ணின் பாத்திரத்தை வளர்ப்பது கடினமானது என்றபோதும், இன்னொரு பக்கத்தில், ஜூலியாவின் பாத்திரத்தின்போது, அவரது மூதாதையர்களின் ஜரிஷ் பின்புலம் குறித்தும் அவரது முன்னைய உறவுகள் குறித்து விரிவாக நாவலில் பேசப்படுவது குறித்தும் கவனிக்கவேண்டியுள்ளது. இதை இன்னொருவகையாய், ஷோபனாவின் பாத்திரம் முழுமையாக வளர்த்தெடுக்கும்போது, நாவலில் சந்திரனுக்கான முக்கிய இடம் இல்லாது தானாகவே ஒழிக்கப்பட்டுவிடும் என்ற பயத்தால், ஷோபனா இடைநடுவில் நிறுத்தப்பட்டிருக்கின்றார் எனவும் ஒரு வாசகர் எடுத்துக்கொளும் வாசிப்புச் சாத்தியமுண்டு. ஓ.எல் பரீட்சையில் சித்தியடையாத ஷோபனாவை, கலாநிதிப்பட்டம் செய்துகொண்டிருக்கின்ற சந்திரன் தனது துணையாக எவ்வாறு தேர்ந்தெடுத்துக்கொண்டார் எனவும் கேள்வி கேட்கவேண்டியிருக்கிறது (கதையில் நேரடியாகச் சொல்லாவிட்டாலும் இவ்வாறான தேர்வுக்கு யாழ்ப்பாணியர்கள் எதிர்பார்க்கும் கொழுத்த சீதனத்தைத் தவிர வேறெதுவும் இருக்குமுடியாதெனத்தான் வாசிக்கும்போது நினைக்கத்தோன்றுகினறது). எனெனில் ஜூலியாவுடனான உறவிலிருக்கும்போது அரசியல் தத்துவம் இன்னபிற ஈடுபாடுகளை ஜூலியா பேசும்போது சந்திரனின் பாத்திரம் மனமுவகை கொள்கின்றது. தனக்கான அலைவரிசையில் ஒருவரைத் தேர்ந்தெடுக்காது இருக்கும் சந்திரன் (அல்லது சந்திரனைப் போன்றவர்கள்) ஷோபனா போன்றவர்கள் உளவியல்ரீதியான பிரச்சினைகளில் இல்லாது இயல்பாய் இருந்தாலும் இன்னொரு உறவைத் தேடி (இங்கே உடல்தேவைக்குப் பதிலாக, உளத்தேவைக்காய்) போகமாட்டார்கள் என்பதை எங்ஙனம் நம்புவது?
மேலும் சந்திரனின் இன்னொரு அறிவுஜீவி முகம் வேறொரு இடத்தில் வெளிப்படுகின்றது. காய்கறிக்கடையில் சந்திக்கும் வயது முதிர்ந்தவர், ‘தம்பிஉங்களைப்போலஇளம்பிள்ளையல்படிக்கவரலாம். எங்களைப்போலவயதானவர்கள்மருத்துவவசதியில்லாமல்சாகவேண்டியதா?’ என்று கூறும்போது சந்திரன் மகாத்மாகிவிடுகின்றார். இப்படிப்பட்ட ‘பொய்பித்தாலாட்டங்கள்’ காட்டி வருகின்றவர்கள் மீது சந்திரனுக்கு (அல்லது கதைசொல்லிக்கு) கோபம் வருகின்றது. இந்தச் சந்திரன் தீவிரமான போர்சூழலுக்குள் வாழ முயன்றிருந்தால், என்ன காரணம் காட்டியாவது ஈழத்தை விட்டு புலம்பெயரும் பிறரின் சோகத்தை விளங்கிக்கொள்ள முயன்றிருப்பார். ஆனால் அவர்தான் அசல் யாழ்ப்பாணத்தவர் ஆயிற்றே. படிப்பை முன்வைத்து பறந்துவந்துவிடுவார். படிப்பை மூலதனமாக்க முடியாதவர்கள் எப்படித் தப்பியோடிவருவது என சந்திரன் இன்னொரு ஆய்வை இன்னொரு கலாநிதிப் பட்டத்திற்காய்ச் செய்யவேண்டுமெனச் சொல்லவேண்டியிருக்கின்றது.
சந்திரனின் பாத்திரம் ஒரு சராசரி யாழ்ப்பாண அறிவுஜீவியாக வார்க்ப்பட்டதையும், ஆண்மய்ய பார்வையினுடாக நாவல் படைக்கப்பட்டதன் பலவீனங்களையும் மீறி, புலம்பெயர் சூழலை மையமாக கொண்டு இந்நாவல் எழுதப்பட்டதால் கவனத்துக்குரியதாகின்றது. மேலும் நமது சமூகம் எளிதாய்ப் புறக்கணிக்கும் உளவியல் பிரச்சினை என்பது ஏதேனும் ஒருவகையில் குடும்ப வாழ்வைச் சிதைக்கக் காரணமாகக்கூடுமென நாவல் சொல்லவரும் புள்ளி முக்கியமானது.
நமது தமிழ்ச்சமூகத்தில் பெற்றோராகும், ஆண்/பெண் பிறகு, தமது தனிப்பட்ட வாழ்வு குறித்து அக்கறை கொள்ளாதுபோகும் திசைகள் நோக்கி நாம் நமது உரையாடலை வளாத்தெடுக்கவேண்டும். உடலுறவு/தங்களுக்கென தனிப்பட்ட நேரம் ஒதுக்குதல்/தங்களுக்குப் பிடித்ததைச் செய்யாதிருத்தல் போன்றவற்றோடு குழந்தைகளே தமக்கான அனைத்துமென பெற்றோர்கள் மாறும்போது, -மத்தியவயதுகளில் பெற்றோராக இருப்போருக்கு- தமக்கிடையிலான உறவு மீதான சோர்வும்/சலிப்பும் வருவதைத் தடுப்பற்கான மாற்றுவழிகள் குறித்து நிறைய யோசிக்கவேண்டியிருக்கின்றது.
அவுஸ்திரேலியாவில் 13வருடங்கள் உதயம் இதழை நடத்திவிட்டு மூடிய பின்பு என்னிடம் இருந்த ஒளிப்படங்களைப் பார்த்தபோது அதிக அளவில் இருந்த படங்கள் கலாநிதி கந்தையாவுடையதாகும். உதயம் பத்திரிகையை ஆரம்பித்தபோது எனக்கு அறிமுகமானவர்கள் பலர். அவர்களில் ஒருவர் சிட்னியிலிருந்து உதயத்திற்கு அடிக்கடி விடயதானங்களும் ஒளிப்படங்களும் அனுப்பிக்கொண்டிருந்த கலாநிதி ஆ.கந்தையா. அவர் தனது நிகழ்ச்சியொன்றை அனுப்பி விட்டு அதைபிரசுரிக்க சொன்னபோது மறுத்துவிட்டேன். அந்த விடயம் இந்தியாவில் நடந்தது இங்கே அது முக்கியமானது அல்ல என்று மறுத்த போது அடுத்த முறை வேறு நிகழ்ச்சி பற்றிய படத்தை அனுப்புவார்.
அவுஸ்திரேலியாவில் உதயம் அவர் சம்பந்தப்பட்ட பல நிகழ்ச்சிகளை பிரசுரித்தது அவரைப் பொறுத்தமட்டில் சிறந்த களம் என்று கூடச் சொல்லலாம். சிட்னியில் அவருடைய ஏதாவது நூல்களின் வெளியீட்டு விழாக்கள் நடந்தால் அல்லது அவர் சம்பந்தப்பட்ட ஏதாவது ஒரு சமூக நிகழ்வு நடந்தால் நிச்சயமாக அவரிடமிருந்து செய்திக்குறிப்புகளுடன் ஒளிப்படங்களும் தாமதமின்றி உதயம் அலுவலகத்திற்கு வந்துவிடும். அனுப்பிவிட்டு மௌனமாக இருக்கமாட்டார். தபாலில் சேர்த்த மறுகணமோ அல்லது மின்னஞ்சல் அனுப்பி அடுத்த நிமிடமோ தொலைபேசி எடுத்து “ அனுப்பியிருக்கிறேன். பார்த்துக்கொள்ளுங்கள்” என்று பவ்வியமாக சொல்வார்.
கலாநிதி கந்தையா தொடர்ச்சியாக அயராமல் இயங்கியவர். இலங்கையில் களனி பல்கலைக்கழகத்தில் தமிழ்த்துறைத்தலைவராக 1978- 1980 காலப்பகுதியில் பணியாற்றியவர். பொதுநலவாய நாடுகளின் பல்கலைக்கழகங்களின் ஆணையம் மற்றும் யுனெஸ்கோ நிறுவனம் ஆகியனவற்றின் புலமைப்பரிசில்களில் கற்பித்தல் முறைகளை பயின்றவர். இலங்கை கல்விச்சேவை ஆணைக்குழுவில் அங்கம் வகித்தவர். அக்காலப்பகுதியில் பலருக்கு ஆசிரிய நியமனங்களை பெற்றுக்கொடுத்தவர். அதிலும் விமர்சனங்களை சந்தித்தவர். ஆங்கிலத்திலும் தமிழிலும் இதுவரையில் நாற்பதுக்கும் மேற்பட்ட நூல்களை எழுதியிருப்பவர். அதில் சுமார் இருபது நூல்கள் அவுஸ்திரேலியாவுக்கு அவர் புலம்பெயர்ந்தபின்பு எழுதப்பட்டவை.
கந்தையா அவுஸ்திரேலியாவில் செய்த ஒரு முக்கியமான பணி. கமல்ஹாஸன் நடித்து மணிரத்தினம் இயக்கத்தில் வெளியாகி கமலுக்கு தேசிய விருது கிடைத்த நாயகன் தண்ணீர் தண்ணீர் படங்களுக்கு ஆங்கில Sub Titles எழுதியவர்தான் கலாநிதி கந்தையா. இந்தப் படங்களை அவுஸ்திரேலிய தேசிய தொலைக்காட்சி SBS பல தடவைகள் ஒளிபரப்பியிருக்கிறது.
கலாநிதி கந்தையா எழுதியிருக்கும் சில நூல்கள் அவுஸ்திரேலியா பற்றி தமிழில் தெரிந்துகொள்ள ஆசைப்படும் பல வாசகர்களுக்கு சிறந்த ஆவணங்களாகத்திகழுகின்றன. கங்காருநாட்டில் தமிழரும் தமிழும் என்ற நூல் இங்குள்ள தமிழ் சமூக அமைப்புகள் மற்றும் கல்வி சார்ந்த பணிகளை முன்னெடுக்கும் அமைப்புகள், ஊடகங்கள் தொடர்பான விரிவான பதிவுகளைக்கொண்டது..
புலம் பெயர்ந்த பின்பு தனது அயராத இயக்கத்தின் ஊடாக அவுஸ்திரேலிய தமிழ் சமூகத்திற்கு பயனளித்தவர் கந்தையா. அவுஸ்திரேலியாவில் தமிழ் சமூகத்தில் மொழிபெயர்ப்புத்துறைக்கும் ஆவணப்படுத்தல் பணிகளுக்கும் முக்கியமானது. தமிழ், ஆங்கிலம் ஆகிய மொழிகளில் இதுவரை 45 நூல்களை எழுதியிருக்கிறார். வேங்கடேஸ்வரா பல்கலைக்கழகத்தின் முதனிலை வகுப்புகளுக்குப் பாடநூலாக இவரின் “மலரும் மணமும்” நூல் அமைந்தது
கந்தையா யாழ்ப்பாணத்தில் தென்மராட்சிப் பிரிவில், சாவகச்சேரி பிரதேச செயலாளர் பிரிவில் உள்ள மறவன்புலவு என்ற ஊரில் ஆறுமுகம், சிவகாமி ஆகியோருக்குப் பிறந்தார். தனது ஆரம்பக் கல்வியை மறவன்புலவு சகலகலாவல்லி வித்தியாசாலையிலும், நுணாவில் மகாலக்சுமி வித்தியாசாலையிலும் உயர்கல்வியை யாழ்ப்பாணம் இந்துக் கல்லூரியிலும் (1948-49) பயின்றார். பள்ளிப் படிப்பின் பின்னர் பலாலி ஆசிரியர் பயிற்சிக் கல்லூரியில் இணைந்து பயிற்சி பெற்ற ஆசிரியராக வெளியேறினார். 1953 முதல் 1955 வரை கொழும்பு இந்துக் கல்லூரியில் ஆரம்பப் பள்ளி ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார்.
1956 இல் சென்னை சென்று பச்சையப்பன் கல்லூரியில் முனைவர் மு. வரதராசன் போன்றோரின் வழிகாட்டலில் தமிழ்த் துறையில் பட்டம் பெற்றார். வரதராசனாரின் நெறியில் தந்தையின் பரிசு என்னும் நூலை எழுதியிருக்கிறார். இலண்டன் பல்கலைக்கழகத்தில் ‘பக்தி இலக்கியம்’ பற்றி ஆய்வு மேற்கொண்டு கலாநிதிப் பட்டம் பெற்றார். கொழும்பு திறந்த பல்கலைக்கழகத்தில் துணைவேந்தராக கடமையாற்றினார். இலண்டன் பல்கலைக்கழகத் தமிழ்த்துறையிலும், இலங்கைத் திறந்த பல்கலைக்கழகத்திலும் சிட்னிப் பல்கலைக்கழகத்திலும் தமிழை இரண்டாம் மொழியாகக் கற்பித்தார்.
1978-80ஆம் ஆண்டுகளில் இலங்கை களனிப் பல்கலைக்கழகத்தில் தமிழ்த்துறைத் தலைவராகப் பணியாற்றினார். 1984-85ஆம் ஆண்டுகளில் பிரித்தானியத் திறந்த பல்கலைக்கழகத்தில் தொலைக்கல்வி பயின்றவர். இலங்கைக் கல்விச் சேவை ஆணைக்குழுவின் உறுப்பினராக எட்டு ஆண்டுகள் பணியாற்றினார்.
.
கலாநிதி கந்தையா புதிதாக வந்து குடியேறிய இலங்கைத் தமிழரைப் பற்றி பல தொகுப்புகளை செய்திருக்கிறார். கல்வி சார்ந்த பணிகளில் மற்றும் மொழிபெயர்ப்புகளிலும் ஆவணங்களை தொகுப்பதிலும் ஈடுபட்டவர். சமூகத்தில் வரலாற்றை தொகுப்பது என்பது பெரிய விடயம். அந்த விடயத்தில் மொத்தமான தமிழ் சமூகமே பின் தங்கியுள்ளது. இலங்கை சிங்கள மக்களிடம் 2500 வருடங்களாக எழுதப்பட்ட சரித்திரம் உண்டு. அதை புத்த பிக்குகள் செய்தார்கள். ஆனால் இந்தியவிலோ இலங்கையிலோ அப்படியான வரலாறு எழுதப்படவில்லை. ஆனால் நாம் எழுதாத வரலாற்றை எடுத்து வைத்து கல்தோன்றி மண் தோன்றாத காலத்துக் குடி மற்றும் ஆண்ட குடி — என நீட்டி முழக்குகிறோம்.
பத்திரிகைகள் சமூகத்தின் நிகழ்வுகளை தொகுக்கின்றன. அத்துடன் எழுத்தில் இருப்பதால் காலத்தால் அழியாதவை. இந்த விடயத்தில் உதயம் விட்டுச் சென்ற வெற்றிடம் அவுஸ்திரேலிய தமிழ் சமூகத்தில் இன்னும் நிரப்பப்படவில்லை. புத்தகங்கள் மூலமாக சமூகத்தை ஆவணப்படுத்திய கலாநிதி கந்தையா மரணமானது நம்மிடையே பாரிய வெற்றிடத்தை உருவாக்கியுள்ளது
Tamils in Australia – A brief Survey (1998)
மழலை அமுதம் (சிறுவர் பாடல் தொகுப்பு, 1995)
தமிழ் நூல் பட்டியல் (மாநில நூலகம்)
Tamil Literature – A brief survey
Tamils in Australia – An updated survey
ஆஸ்திரேலியாவில் தமிழ் மொழி கற்பித்தல்
Teaching Tamil in Australia
Tamil without a Teacher – Book I
Tamil without Teacher – Book II
Quest for Tamil Identity
கங்காரு தாவித் தாவி ஓடுவதேன்? (சிறுவர் இலக்கியம், 1999)
வால் நீண்டது எப்படி? (சிறுவர் இலக்கியம், 1999)
Mistic Love in the Thevaram
கங்காரு நாட்டில் கன்னித் தமிழ் (2000)
A Selected Glossary for Australian Tamils
Gleanings from Tirukkural for a Multicultural Society
Today we are republishing the article written by Mr. S. Pottu Amman, head of the Intelligence Unit of the L.T.T.E in 2008, in remembrance of Colonel Charles.
That first week of 2008, was a time when the Mannar battlefield was under severe attack. I wanted to meet Commander Baanu. It was a journey where apart from our usual duties, we went to meet Baanu on my way and to see the situation in the battlefield. Meeting the Leader (Prabhakaran), to present my plan of my journey. The Leader raises his eyebrows: “Why do you want to go to Mannar now? What do you want to do there now?” When I answered his questions, knowing that I was ready, he said that the special teams of the enemy have taken hold of the Mannar battlefield. It is not safe to travel on the main road. I told him these are the usual moves of the enemy, the Leader told me decisively, that Baanu and Sornam, who are stationed there, have been told that the main road is not safe, so you don’t go.
The evening after our Leader prevented us from going to Mannar, the shocking news of the attack by our enemy reached us.
When I was thinking of the intelligence information our brother gave and how correct it was, I sought to find out who the victim of the attack was. The answer to my question came as a painful shock. Our Charles had had a heroic death. The leader of the Military Intelligence Unit, Commander our Charles had died as a hero.
At night, our leader remained alone and in pain due to the departure of Charles. When he was asked to come for the funeral of Charles, he said, “I want to remember his face the way I saw it last.” He also said, “the one who achieved is gone.” Without saying much, he took out and gave us something that was in his pocket. It was a computer typed copy of a report folded into four. This was the intelligence report Charles had sent three days back.
It was revealed that the special teams of the enemy were aiming to attack the main road, from behind the Mannar battlefield. This was a decisive report that contained information received from the important military intelligence unit.
Charles who predicted the enemy attacked on the Mannar main road, in his report, had fallen victim on the same road to the claymore attack of the enemy. What was the power that made him go to that place? Is it the merciless hand of fate?
There were the days, when the Indian Army had left our soil, and peace prevailed. It was the time when the L.T.T.E and the Premadasa government held talks. Everybody was wondering whether the Premadasa government would come forward and do something good for our people.
It was also the time, when the family of the Leader (Prabhakaran), that was split during the roundups of the Indian Army, had come together. – The report was received at that time. – A report that cannot be ignored by us all.
We had received the details of the plans of both the Minister of Defense at that time, Mr. Ranjan Wijeratne and the one incharge of the Intelligence unit in Palaly. The Udayan newspaper had published a short article about our leaders wife- Mathi Akka’s visit to the Nallur Kovil. The plan of Sri Lanka, was based on that article; their plans were to follow Mathi akkka, find the place of our Leader and kill our Leader.
This was the time when the insurgency of the JVP, in the south of Sri Lanka had been dealt with and the government had received new life and encouragement. In that same hope, they were moving with the hope of defeating our fight for liberation.
It was in the direct words of the Defense Minister, Mr. Ranjan Wijeratne, who was directly involved in quelling the JVP – the plan that was included in the report. The report was strong and clear. It was a direct command to follow Mathi akka, discover the place where the Leader lives and kill him.
The situation was clear. The Sinhalese did not carry out talks with honesty. It was clear that they were going in the path of deceit. The idea of the Sinhalese was to keep talking until he was killed and to hold talks until such time because it gave them an opportunity to kill.
It was a challenge to us, the fact that we knew Sri Lanka/s plan. Yet, what are we going to do? We knew what to do. Yes, we have to find an answer in the same way as theirs. How do we do it? Who will do it?
They have to be cornered in their city. We must prove that we can block their activities in Colombo as well.
Our Leader said this in his own words. This is what we need, skilled intelligence unit, that wasn’t only by name.
Until such time, we had not formed any sort of intelligence unit. We had it only in our minds, but not on an organized basis. I was then reminded of Charles.
In 1988, I was travelling from Welioya to Jaffna, regarding work for the Jaffna district. We rested in a village in Visvamadu. One of my assistants Kili introduced me to Charles. At that time, Charles was one of the fighting cadres, of Kilinochchi district. I identified Charles in my first meeting itself. It will be hyperbole (exaggeration) to say that I identified all his skills. He was a cadre who had the courage to go to Colombo and return, carrying the appropriate Identity Card issued by the Sri Lankan government.
When I remembered what the Leader said, that I may have to do things in Colombo, on that day itself I took him over. He became a cadre in civil clothes without arms.
Charles, who had gone to Colombo during the time of the Indian Army, on some other work and somewhat familiarized himself, came forward – “ I can do it Amman,” he said and stepped forward.
He was young and only 20 years old. With a heart full of anger, he journeyed forward to Colombo. Even now, I cannot forget that day. The train that stopped coming to Jaffna – the Yaldevi – took Charles from Chavahachcheri towards Colombo.
The train never came back. Charles returned as a hero. As one who made the world turn back and look towards their nation. He came back as one who had achieved it.
In 1990, Charles was in Colombo. He was a very young man. He did not have proper contacts. He was moving around aimlessly. In Colombo everything was in Sinhala. Unable to stay in Sinhala Colombo, he moved around a lonely young man.
Things did not work out well at the beginning of his trip to Colombo. In his initial trips to Colombo, the one who accompanied him, got off at the Colombo railway station and as he slowly walked away, he stood alone, rested for awhile and stayed in a known place and then he ran his activity.
At one point in Colombo, Charles met a traitor who was also known in his village as one and tried to escape. Charles deceived the traitor and escaped from him with a sigh of relief until the traitor got tired of chasing him. However he was unable to leave Colombo, as he had to perform his duty..
When Charles was indirectly involved and stayed in the battlefield, he was somewhat fortunate. He also has had the experience of being arrested by the ENDLF, on compulsory recruitment, while travelling, and also by PLOTE at Vavuniya, during the time of the Indian Army, then when he was going to Colombo, there again by the Sri Lankan intelligence unit at Colombo airport.
His ability to talk, his cover stories combined with his personality helped him to escape. His assistants were not always people of exemplary conduct. A businessman in Jaffna gave us a lot of promises. When the businessman was here, we went secretly, night after night towards Thondamaanaam and Atchuveli to meet him. The man promised us that we can do things in Colombo but when Charles would go to Colombo, he would keep waiting at his doorstep without any help.
We met him, he would ask us to come in the evening or the following day. As days went on, he began to avoid meeting us at all. Although, he felt hopeless he used to go and sit at his doorstep. The Muslim gentleman of the next shop, who watched him daily said “Do not waste your time, he is a real cheat.” When he heard these words he was discouraged and lost hope.
Some supporters who were aiming at plundering money, would raise the price to Rs 3,000/= for an item, when the actual value is only Rs 300/=. Charles would give what they requested, pretending not to know about it. Charles knew that the businessperson had links with the Sinhala police and the army. He realized that their friendship was necessary for the safety of his activity, that money was the price he paid for it he believed, where as the businessman thinks that he was cheating Charles and had got the money little by little. As he became familiar with the people and places, he became matured in his secret activities. As his friends in Vanni and Jaffna gave him contacts, and places and people became known to him, Charles began to spread his wings in Colombo.
His motorbike would race on the roads, down the lanes and slum areas of the Sinhalese. In his journeys, when he is stopped by the police, he would relate stories or speed away and disappear.
Suruli acted as an agent in Colombo for Charles, providing him with goods. Major Suruli had a heroic death, when he made a mistake as he was examining an explosive and it exploded. However, Maathavan master, continued his duties from this point, although he was discouraged and depressed, by the heroic death of Major Suruli.
Maathavan pushed Natkunam, who was introduced by Geethan, to move forward . When Natkunam and Varathan who was introduced by LTTE Ravi joined Charles, rays of hope began to appear dispelling the darkness.
Varathan, was a valuable companion to Charles. A companion who cleared the path removing obstacles to the program of activities. As Varathan was familiar with Colombo, and knew the people, matters began to move fast.
Their victory target was already identified, because of Charles’ efforts. All they need to do was to accurately plan and implement it.
Planning… movements… black tigers …training- the wheel of intelligence operations – moved forward. The operators and black tigers went.
It was a time when he had little knowledge gained by experience. A disturbing situation occured when the person chosen to do the task, slipped and receded. Our plan was moving backwards. The plan moved forward, with quick training for the black tigers and other moves. Starting again from the place where we stopped with new plans we achieved victory! A rare victory!
As the whole world turned around to see Colombo, the Tamil Nation sailed in an ocean of happiness. A bomb was set in the capital city of Colombo, of the Sinhalese, who tried to block or destroy the struggle for liberation. It was a blow to them. “The enemy fell – Charles won!” Said his friends and embraced each other in happiness.
We moved fast, because the happiness and encouragement that our victory gave us, to match the idea Charles with Varathan’s efforts, a circle of supporters including Kuventhi, Ravi and Sister indra was formed. The preparations at the base matched with Charles’ speed – we achieved victory.
Like the first incident, this time too those who were involved in the activities, slipped and this caused a set back. Because of the lessons we learnt earlier, the 2nd black tiger Chandran arranged by Ahila, who was watching and waiting came forward. As Chandran came forward saying that everyman must have some sort of self respect, our plans moved forward without delay. Kuventhi drove the vehicle that carried the explosive with the inexperienced black tiger Chanran seated beside him. Charles followed on his motorcycle, to bring Kuventhi back. This time the Headquarters of the Joint Forces of Sri Lanka was destroyed.
When everybody was overjoyed with the victory achieved, this time also we had a setback. We thought that a vehicle carrying explosives weighing thousand kilos, nothing would be left as proof. But on the contrary our enemy was able to find the number plate of the vehicle of the black tigers which gave full evidence. When they looked out for Varathan, problems arose. Our hideouts were identified. Some who were with Sister Indra were arrested. Kuventhi, named himself after Chandran so as to remember him as the black tiger, Chandran of the Headquarters of the Joint Forces. Varathan asked Kuventhi to escape, took cyanide and had to a heroic death. The one side of the wheel intelligence unit, consisted of heroic deaths, arrests, torture, etc. On the other side there was agony filled with pain and sorrow – the network collapsed.
Young Charles, with fair siblings, was the fifth child and the pet in the family. Until he was a little older he used to hang on to his mother’s clothes and follow her. Like the other in the family he was bright in his studies but he would never set aside time for his studies as they did. His mother feared that he would not do well in his studies.
As he grew older, getting permission from his mother to do things became less. At that time, his home town was Point Pedro, where there was a large army camp. It was one of the biggest Army camps in the North. The young people of the village stood with the tigers around the camp, guarding it. From the time he was young, he had links with the members of the team of sentries posted at the military camp and his mother became anxious because his studies were being neglected. soon, Setting aside time for his studies completely stopped. His mother used to say with affection and stern words, “If you are going to be like this, when your sisters go to work, you will be their driver!”. However, When he got good results at the G.C.E O/L, the whole family was proud of him. Only his mother would say, “If you had paid a little more attention!” Which was a mother’s usual desire.
Not even a week after his O/L exams, the bird flew away from the nest! Charles had joined the movement.
Charles’s brother, during this time in 1980s, had given his name to join the movement along with his friend, Johnny. He did not want to go without telling his mother. When he came over to inform his mother, like all mothers she cried and pleaded with him, and stopped him from going. Charles did not face this kind of situation. Even after 15 years he used to make fun of his older brother, he would say, “Here’s the person, who came to inform his mother, even to join the movement.”
His relationship with his family members was very strange. More than their relationship as father, mother, and son, everyone in his family was under his control. Such was his personality.
It was amazing, and humorous for us to see him as a big leader and his parents and elder siblings giving into his control and authority, like those who are newly recruited to the movement.
As he grew older and became more mature, Charles became the leader of his family. It came to a point where all members of his family would come to him for advice on any issue. It was joy to watch the way he moved with his parents and siblings. Unlike the normal relationship between one’s parents and siblings they would get together like friends and have fun.
The role his parents and family played joining hands with Charles, and the duties they performed for liberation is another episode. They considered Charles’s friends as their own children and siblings and shared in all their joys and sorrows.
Charles’s birthday coincides with the day when we get together and remember in silence all our friends who had died heroic deaths. So every birthday was spent quietly. Even his mother’s desire to feed him and their family’s feelings towards him on his birthday would change because of us, they would take it as another day.
Charles lived as one who never gave up his desire for the struggle for liberation at any stage, for any reason, even for his young lover, who was a relative as well. At the camp, when they debated on the idea, whether it is best for the cadres to marry other cadres, Charles felt its impact and went to his lover. During their discussion, he tried to convince her to become a cadre, while she tried to get him out of the movement. But love failed. NO NO….Charles’s desire for the fight for liberation won. Their love affair stopped and Charles’s struggle for liberation continued.
After that he buried himself in his duties. For sometime, he did not find time to worry about his own life or to have a love affair. Time passed… after he returned from Batticoloa, where he was successful in his activities, his marriage took place.
He wanted a proposed marriage, probably because of his previous experience, or maybe because of his dedication to his continuous responsibilities, he became naturally inclined towards it. He took as his wife, a cadre from their medical unit and lived happily with three beautiful children. He was a good head of the family, who had equal respect to his partner and shared his life and his responsibility with her.
When his life partner had to be away from him for her medical studies for many months, he was a good father to his children and a good husband. He never let his duties interfere with his family life or vice versa, but his life moved on happily.
Charles was a leader at the Intelligence Unit, he began to work as a leader for one of the divisions of my External Intelligence Unit. They experience he gained from the victories in Colombo, and the encouragement given by the Leader and other leaders were a great support to him in his tasks.
Charles’s work at the Intelligence Unit began with, training of cadres and establishing bases in enemy territory. The authorities in Colombo, as well as their counter intelligence unit to defeat our activities was not the same as before. They had begun to expand their activities/operations.
Unlike earlier, he had to give intense training and instructions to those involved in our operations. So with training….intelligence sessions…new strategies…Charles’s personality developed. Charles’s incomparability in training the Black Tigers, and other member and the way he was moved with them and encouraging them was an example to all other leaders. He would joke, have fun with them, discipline and advise them while training them.
While in the field and while training alike, he would move closely with them and win them over.
Charles’s time would be spent at his chief training instructor Premanth’s training grounds and the firing ranges. During these times, he would build his relationship with the black tigers and evaluate them as well while his worked progressed. Whether it was a situation where you had to tie a rope around the waist of a person who cannot swim and let him down into the sea, or compete with young cadres in physical fitness and skills in using weapons or eating together and have fun and fellowship, Charles would move in such a way that he became a part of them.
In his military operations, he would get to know their condition, their suitability and then make his plans, and select the explosions. Charles would see whether each cadre could handle a particular weapon, in a particular way. He will never send them, by just putting a weapon in their hands.
Charles’s strategy and the things/items will be suitable to the person for a particular reason. It will match his acquaintance and evaluation of the cadres.
I personally do not know, Lieutenant Kaavalan, Lieutenant Suganthan and Lieutenant Weeramaravan who worked and had their heroic deaths with him. However, they would have been our future achievers. Charles’s choice/selection would have been such.
1997 was the time when we withdrew from Jaffna and made our base in the Wanni. The enemy had started operation Jayasikuru. To carry out operations in Colombo the environment in this base (Wanni) posed many obstacles. At the same time, the environment on the base at Batticoloa was favourable to carry out our operations. So we decided that one of our leaders should operate from there. When we hesitated to send Charles who had no experience of the environment in the Batticaloa base – he was determined and said, “I can do it.” Charles’s set off to Batticaloa as the leader of Internal Operations and the intelligence unit there.
In Batticaloa, Nixon had made the initial contacts and Gandhi built up the intelligence. Charles began to operate from this point. Charles brought the situation at the base in Batticaloa under his leadership. Bombs blasted in the towns of the Sinhalese as a retaliation of the military activities of the army, who took pride in defeating the LTTE. Not one or two, but many of the enemy’s targets fell.
Charles’s journey to victory progressed in the network established by Gandhi and Sinnavan, linking Colombo and Batticaloa. Charles’s personality and military plans brought the crown of victory to the network established by Gandhi.
His motorbike would race from Karadiyanaaru to Palukaam, all the time. The Intelligence Unit in Batticaloa began to develop as he encouraged his leaders Ilango, Mathan, Arulraj and Thooyamani master with his questions, commands and direct guidance.
He built his network by infiltrating and destroying the enemies and traitors. In whatever manner their intelligence network or moves maybe, to coordinate them and make it successful is the crown of victory. Charles was clever to undertake and complete chain of activities to victory.
Like all roads lead to Rome, all resources moved towards victory. Newton’s network would be waiting for a way to transport the items (explosives) after spying systematically. Anbu will be ready with this team after training them. Gandhi’s network, whose goal was transporting the items will be waiting to finish their task. Kapila Amman will have a method/way of pushing the black tiger towards the target overcoming all obstructions.
All of these efforts had to be brought together and pushed towards action. If you ask him, how to do this? Can you do it? Charles would answer, “I can!” and he will take charge of the whole operation. He will coordinate the spying-transporting items/explosives and sending man power altogether and he will not rest until he has achieved his victory, nor will he allow others who are involved with it to rest. The uniqueness of Charles in his ability to be gentle and at times be harsh after giving instructions to do things, and get people to do the tasks assigned to them.
In the Intelligence Unit, Charles shone as a special individual, with his personality and achievement. The man power and other resources joined together with that bright light. By drawing all primary resources to himself, he says, “I can do it!” and Charles had the ability to guarantee a victory.
A network was built around Negombo, and after spying, transport of items and manpower all fell in place, within and outside the base, the operation at Katunayake was a pressing issue on Vinayagam’s shoulders. Vinayagam crossed the military boundary and was going up and down towards Arripu to Mannar and Anbu’s training camp in Mullativu.
Vinayagam, unable to share his work, carried his burdens all alone, when those who went with him had heroic deaths during the cordoned search. At the appropriate time Charles arrived from Batticaloa, to put the bridle on Vinayagam and take care of him with love. “Why are you running around Amman, I’ll take care of it”, said Charles and took over.
Charles’s speedy plans, together with Vinayagam’s friendship, made the work move fast. At this moment, when Chetty, who was appropriated by Vinayagam as the Base Leader, had a heroic death, Charles stepped forward and said, “I can do it, Amman!” When Muththappan, who was under him took charge, the operations continued. Together with the plan and with the Leader’s suggestions, the use of long range heavy weapons, strategies for night firing and selecting suitable explosives… Which were in our thoughts, took shape when Charles took over.
When Charles took charge, plan moved with new speed. In an operation, as usual finances, documents, technology and all the network helped ours move to gain success. With the team that attacked gaining new strength, the victory of our black tigers in Katunayake became history.
Charles was very strong in maintaining the fundamental secrets of the Intelligence Unit. Like his achievements, he was popular for his anger. Bharathi (Indian poet) said, “Show anger when necessary”. Those who are tolerant of those who make mistakes, specifically in relation to intelligence activities and military strategy, need to learn from Charles to be stern and firm.
Someone will carelessly announce a secrecy message through their communication equipment, without using their code sheet. Then he would be reprimanded and shaken up by Charles to the extent that even to announce a simple message, such as, ‘we need a little petrol’, or ‘bring the umbrella it’s going to rain’, he would look for the code sheet.
Sometimes they would have indentified each other, or would have had a chance to identify themselves. Charles would explode in anger. The Leader of the particular camp would say, ‘I don’t want this responsibility let me go’, or when he (Charles) visited he would be more vigilant, not allow them to see each other.
Just as we put too much of salt, sometimes when cooking, Charles’s anger too would go beyond its boundary. “Didn’t they file the report before the deadline?” – without thinking who is in front of him, words would explode. Files would fly. Then Pottu Amman will be needed to make peace.
It is in his blood. The natural trait of Charles is to keep moving forward without meeting defeat and always trying to succeed. Even in normal sports like swimming or a ball game, he tries to avoid defeat. Although his natural trait is the basis for his many victories even amongst this friend his stubbornness would show, and burst out. Charles would often be confused whether to discuss with others and make a decision, or to decide by himself beforehand, and give orders.
In 1991, he had taken a house as the headquarters for the operation of the Joint Forces. Without discussing with Varathan he made an order as to who were going to stay there. As a result their relationship became strained.
Likewise in 2001, without consulting Kaanan, the Commander of the team for the operation at Katunayake, he removed Kaanathan the 2nd in command, and appointed Muhilan. Then matters became difficult.
His plans clearly shared the necessity to gain victory and his desire to put the country first before men. Charles would give priority to new ideas in the military plans. It was his nature to think differently and implement his ideas in different ways, before following to the normal way. This characteristic in him brought us victory in many places.
The planning of Katunayake; small team of spies went in and came out of the airport easily, so it was confirmed that there wouldn’t be any problems in sending in the bigger teams. At this stage, the debate began on the best way to destroy the aircrafts in the hanger and the on the runway.
It was suggested to go near the airplanes and place the time bombs, and if an emergency arises to leave on the airplane so that the explosives attached to the body will blast.
Charles argued it was far better to attack the airplanes from a distance by using dongans (40mm grenade launcher) and L.A.W (light Anti-tank weapons). “I can do it! Leave the training to use dongans to me,” said Charles. I was on Charles’s side. What happened at Katunayake proved Charles right.
Charles’s skill was demonstrated in his forward moves when he realized that even in a strong secure environment there will be a weak situation. Also in the way he pushed forward those who were involved with him, to do what was assigned to them.
Muththappan found a place to lay a land mine in Rajagiriya and informed about it. In Charles’s mind there is a change of plan. Charles commanded Muthappan to, “look for a suitable place for the team to stand in position…. Look for a house to hide.” Muthappan answered, “That is difficult, it is not possible.” “In that case, I’ll send someone else to do the job. – I can do it!” told Charles harshly. Then Muththappan tried once again. The day that followed and the plan that was drawn proved that Charles’s hopes were right. In a complex military plan, problems do arise. If there are negative thoughts regarding the outcome to face it with courage, present positive ideas and make them go ahead with the plan. You need a mind that is strong like a lion. Charles had that kind of mind and will power. This is the reason for his many victories.
There was another incident. In 1998, the Sri Lanka Jayasikuru forces were all ready to capture Kilinochchi. The Sinhalese leaders in Kandy, wanted to make it a political victory and celebrate the 50th Independence Day of Sri Lanka, as a day when they defeated the Tamils.
A plan was drawn, to teach a lesson to the Sinhalese in Kandy, and to give a strong blow to the core of the Sinhala leaders who tried to enslave the Tamils. When we asked, “Is it possible within a few days, with such short notice?” Charles answered, “I can do it!” and the plan was made speedily.
It was a situation when even the black tigers who have had completed their training were not ready. Charles’s immediate assistants and cadres who were doing other tasks were brought together and an instant black tiger team was formed.
It was an afternoon when the plan was ready, and a few minutes left for the vehicle carrying explosives to leave. The afternoon news of the Sri Lanka radio broadcast announced, ‘the liberation tigers were placing explosives in a vehicle in Batticaloa. According to this information all the forces have been alerted to capture the vehicle.” This was the headline of the news. Now this was a difficult situation. As mentioned in the news broadcast, at Palugama in Batticaloa, Charles and his friends were engaged in the final checking of the vehicle carrying the explosives.
This could be their tactic, to disturb us, so that we would abandon our plan or it could be a true report of the Intelligence Unit, which could have leaked to the news broadcasting station that announced this news.
Another intelligence report regarding this matter as received from a different source of secret information, at the same time. So it was clear that our enemy had gotten to know our plan and was now ready to defeat us.
In the meantime another complication arose, as some of the black tigers who were moving towards the target were captured by the enemy. The leader in charge of the operation and the black tigers had gone to meet each other in a certain area. Just before the time he was to meet the black tiger, the one in charge of the operation called Charles to confirm that the particular cadre was captured. The one who was captured knew the operator, the other team members, the target and the plan. It was a time that danger and pressure of the situation had reached a high point.
For ordinary people, it would have been a situation to stop and postpone the operation. But Charles was no ordinary person. He had the ability to think positively of the consequences and not negatively. He was an ironman who was fearless of the consequences. The plan moved on with a few security measures which were taken hurriedly. In the same village which the enemy announced in the radio news, on the same road that the enemy expected, and on the same day, the same plan was carried out – Victory was ours.
It was a victory of continued efforts of the black tigers who were close o Charles and understood him, and the long term secret operator of the intelligence unit. It was a victory gained by Charles’ s tireless work and will power. It was the result of his guidance and the victory gave identity to his personality.
Charles remained the chief operator if the Intelligence Unit. Though not on the administration level, on the practical level, he was next to me shouldering responsibility and made the plans move ahead in breath taking speed.
I feel heavy hearted when I think of him moving out of the Intelligence field to another field.
It was a time when his responsibility towards the network took precedence over his normal relationships. Then our country was affected by the Tsunami, even our own people were overcome by sorrow. Charles had earned the respect of our Leader for his perseverance. Charles had matured enough that he was efficient and had the ability to give shape to an idea which was conceived in our Leader’s mind, on how to draw a military plan.
Our Leader decided to assign an individual unit to Charles, who possessed the skill, knowledge and ability to handle a single administrative unit.
2002
During the time of peace, a businessman from Colombo arrived and said that we can achieve great victories with a little amount of money. In his language it was a little amount of money. But what he requested was thirty million – he was none other than the businessman of Thondamanaaru, who in 1991 gave us false promises to help us and met Charles in Colombo many times and made him go behind him, but cheated him at the end. Now when Charles came to see him personally in Killinochchi, this is what he said, ’go and find out from Charles about how I have helped him, the role I planned in the attack on the Jointed Forces Headquarters and about me.”
Hidden behind this human was not only the deceit of those people whom we met, but Charles’s history and experience in his long life at the Intelligence unit. Apart from the attacks and the military activities the base of the intelligence unit and its meticulous work related to infiltration and changing minds was not foreign to Charles.
Another fact is that Charles was under constant pressure because of military activities. There wasn’t sufficient time to look into the intelligence work done at the base. One cannot deny the fact that his nature to be ‘cut and dry’ with is work – his way of demanding “Can you do it or not? Tell me now itself.” It was hard for him to be directly involved and at the same time be involved in his intelligence work.
Charles had achieved much in making the leaders of the Intelligence Unit, under his care, understand and learn the techniques of deep intelligence work, planning operations and making them move forward to bring victory.
We got to know useful men in the enemy’s military headquarters and the network of the enemy’s intelligence unit. Charles’s leadership and success in changing their minds, added strength to our liberation, and his intelligence moves are golden pages in the history of his intelligence work. Although the amount of pressure in the intelligence unit, under normal circumstances cannot be underestimated when there is an error in the moves of the intelligence unit, outside pressures mount.
During the enemy’s whole cordon search and crisis situations made by special search officers, we had to move with weapons, explosives or other plans. When we think of those moves while we are here (vanni) we can rarely sleep. Also sometimes if the particular black tigers are not used to the lifestyle of the city, it will be worse.
If we try to explain the pressure we faced it will be a long story. When this becomes the norm, my mind would look for support to face these pressures. Charles was my support when facing these pressures.
Charles had an aesthetic mind. He was interested in growing flower plants and caring for pets. By nature he had the ability to model camps, homes and other buildings. Tight schedules prevented him from spending time pursuing these interests, but whenever the appropriate time came, he displayed his love for aesthetics.
The writings of Charles who was interesting in reading and who possessed the ability to write, made good lessons in intelligence work and organizing administration for the cadres. At this point, Charles’s article on the topic ‘Leader’s Policy’, in the magazine released on account of our Leader’s 50th birthday, must be mentioned. The article revealed Charles’ understanding of our Leader, along with his solid writing skills.
When he gives orders to those who worked with him, he will lead them fully towards the goal. His orders will be exact, without having room to be influenced by feeling or opportunities to make other choices.
He gave priority to the struggle for liberation when he gave orders to his subordinates. Similarly he gave priority to his own life struggle for liberation.
As one who was operating directly from the field and as the one who co-ordinates from the base, the experience he gained were many. He possessed an encyclopedia of knowledge, gained from experiences in the intelligence unit of the Tamil Eelam, and their military activities.
His thinking revolved around deactivating his enemies using intelligence methods. His thoughts were constantly filled with making plans to move the black tigers towards victory.
He should have lived longer and achieved much more. His thoughst and activities in the military intelligence unit would have been directed towards military victories that could/would have been the key to Tamil Eelam. He had the knowledge, ability and the practical experience for it.
Charles who had predicted an enemy attack on the main road in Mannar and reported it before hand, fell victim to a claymore attack on the same road. Knowing the impending damage, what was the power that led him to travel towards the spot? Is it the merciless hand of fate?
No it was the task, related to the cadres who were guided by him. They had moved far away from the soil of their motherland, and were waiting in enemy territory. He felt their plight, their anxiety; the crisis that confronted them….. the enemy’s plan around them…he knew all of these. He knew they needed his guidance when they were facing a crisis.
He knew that for a young cadre who was frozen inside the enemy fortress his leader’s inquiring voice – “How are you?” His concern, “Do you need anything?” – and strict orders – “You have to do it some how,” worked liked magic to quicken his action.
That need and his binding duty – made him make that journey towards Mannar. His timely duty made him put aside thoughts for his own security and travels towards Mannar.
When Charles was in Colombo as a young field cadre, when the black tigers who were chosen fell back he was prepared to act for them. That was the high point of his willingness to sacrifice his life to fulfill the task. Similarly, now as well, he put aside the thought of danger and forged ahead to fulfill his task.
While he was traveling with a black tiger in a vehicle, they met the target unexpectedly – on that day that black tiger ignored Charles’s order to blast it and sent Charles back to us. The black tiger intended for this work to go on. Charles lived to make it a reality and lived for it. He died a great hero.
He lived as a black tiger…lived because of black tigers…lived with the black tiger, lived for the black tigers….was one with them until the end. Charles will make the dream of the liberation a reality and live as the hero of history.
As history that never ends…..”I can do it!” – Colonel Charles
அரிஸ்ரோட்டல் கருத்துப்படி, நாடக பாத்திரங்கள் தாம் நடிக்கும்போது அதன் வழியே மனித உணர்வுகளைத் தூண்டி பார்வையாளர்களது உணர்வுகளுக்கு வடிகாலாகவே நாடகங்களை நடத்தினார்கள் . திகில் , நகைச்சுவை முதலான இருவகையான நாடகங்களிலும் இதையே நோக்கமாக கொண்டிருந்தார்கள்.
நாடகங்களில் வரும் பாத்திரங்களுடன் தங்களை ஒன்றவைத்து பார்த்து ரசித்த மக்கள், அந்தப் பாத்திரங்களோடு தங்களைத் திணித்து, அவர்களது உணர்ச்சிளை ஏந்திய கிண்ணங்காக வெளியேவருவார்கள்.
ஹோலிவூட் திரைப்படத்துறையிலிருந்து நமது பாரதிராஜாவின் முதல் மரியாதை வரையிலும் இதே போஃர்முலாவை பின்பற்றினார்கள். இப்படியான பாத்திரங்களைப் பார்த்து கண்ணீர், வெறுப்பு, கோபம், ஆதங்கம், மற்றும் காதல் முதலான உணர்வுகள் ஏற்பட மூளையின் ரெம்பொரல் பகுதி (Temporal lobe sit behind the ears)) இதற்கு இசைவாக அமைந்திருக்கிறது .
பாசமலரை பார்த்து நாம் அழுவதும் மத்திய வயதில் உள்ளவர்கள் முதல் மரியாதை சிவாஜியாக மாறி ஆதங்கப்படுவதும், ஜெயகாந்தனின் சினிமாவுக்குபோன சித்தாளில் கணவனது பனியனுக்கு முத்தம் கொடுப்பதற்கும் மூளையின் ரெம்பொரலே காரணம் .
மூளையின் ரெம்பொரல் பகுதி மனிதர்கள் தொடர்ச்சியாக பாதுகாப்பாக வாழ்வதற்காகத் தேவை .
ஆதிகாலத்தில் சிறிய இனக்குழுவாக, வாழும்போது மிருகங்கள், மற்றைய எதிரான இனக்குழுக்களிலிருந்தும் மட்டுமல்ல, , இயற்கையின் சீற்றங்களிலிருந்து உறவுகளைப் பாதுகாத்து, இனப்பெருக்கமடைந்து வாழ்வதற்கு இசைவாக்கமடைந்த மூளையின் பகுதியாகும். இவை எமக்கான வாழ்க்கைப் பாதையில் பச்சை, சிவப்பு, மஞ்சள் சமிக்கை விளக்காக தொழில்படுகிறது . இந்த மூளையின் பகுதியையே கிரேக்க நாடகக்காரரிலிருந்து நமது சினிமா, சீரியல் மற்றும் இலக்கியகாரர்களும் சுரண்டி வாழ்கிறார்கள்.
மதத் தலைவர்கள் அரசியல்வாதிகள் எல்லோரும் சுரண்டும் பகுதியும் இதுவே. ஒரு விடலைப் பையன், பெண்ணின் மார்பகத்தை பார்க்கும் ஆவலுடன் இவர்கள் பார்க்கிறார்கள். மனித மூளையின் ரெம்பொரல் பகுதியில் தொட்டால் உணச்சிகள் லீட்டர் கணக்கில் சுரக்கும் கேப்பை மாட்டின் மடி போன்ற அமுதசுரபி என்பது இவர்களுக்குத் தெரியும்.
இப்படியான நாடகத்தின் மெலோ டிராமரிக்கான தன்மையை ரஷ்ஷிய நாடக ஆசிரியர் ஸ்ரனிஸ்லோவாக்கி ( Stanislavski) மாற்றினார். நாடகத்தில் உண்மையான தன்மைகளால் உணர்வுகளைக் கொண்டு வரவேண்டும் என நாடகப் பகுதியை மாற்றி அமைத்தார் . ஆனால், இங்கும் பார்ப்பவர்கள் பாத்திரங்களின் உணர்வுகளில் பங்கு பற்றுவது தேவைப்படுகிறது . மூளையின் ரெம்பொரல் பகுதிக்கு இங்கும் தேவை இருக்கிறது.
இப்படியாக ரசிகர்களது உணர்வுகளைச் சுரண்ட மறுத்து அறிவாக சிந்திக்க வைக்கும் முறையை நாடகத்தில் புகுத்தியவர் பேர்டல்ட் பிரட் (Bertolt Brecht) என்ற ஜெர்மனியர். இவரது எபிக் நாடகமுறை பார்வையாளரை நாடக கதாபாத்திரத்தில் பங்கு பற்றாது விலகி இருக்க வைக்கும்.
அதாவது நாடகத்தின் நடைமுறையில் (Alienation) புதிய விடயங்களைப் புரிய வைப்பதே இவரது நோக்கமாக இருந்தது. இங்கு பார்வையாளர் தங்களது மூளையின் முன்பகுதியால் (Frontal Lobe) சிந்திப்பார்கள்.
உதாரணமாகக் கயிறு ஒன்று மனிதனருகே தூங்குவதைப் பார்த்த பார்வையாளர்கள், அங்கு தூக்குத்தண்டனைக் கைதி இருப்பதாகக் கற்பனை செய்யவேண்டும். இம்முறையில் அமைந்த ஜோர்ஜ் ஓவலின் 1984 என்ற நாடகத்தைப் பார்த்தேன். ஒரு சர்வாதிகார அரசு எப்படி இயங்கும் என்பதை பார்வையாளர்களுக்கு சிந்திக்க வைப்பதே இந்த நாடகத்தின் நோக்கமாக இருந்தது.
நான் இங்கு குறிப்பிடும் இந்த மூன்று விதமான உதாரணங்களை தற்போதைய எமது ஈழ அரசியலில் உள்ள நாடகப்பாணியை புரிய வைப்பதற்காகவே எழுதினேன்.
1950 களின் கடைசியில் தொடங்கி சத்தியாக்கிரகம், கடையடைப்பு , சிங்களஶ்ரீ எதிர்ப்பு போராட்டம், பகிஷ்கரிப்பு முதலான மெலோடிறாமாக்கான நாடகங்கள் தமிழ் அரசியலில் நடத்தப்பட்டு, எங்களது மூளையின் ரெம்பொரல் அதிகமாக வேலை செய்து, அதன் மூலம் எங்களுக்குப் பரிசாகக் கிடைத்தது கடந்து முப்பது வருட யுத்தம்தான் !
இந்த யுத்தம் உடனே வரவில்லை. தொடர்ச்சியாக மக்களது உணர்வுகளை செல்வநாயகம் , அமிர்தலிங்கம் காசிஆனந்தன் எனக் கேப்பை மாட்டின் மடியைத் தடவி பால் கறப்பதற்கு தயார்பண்ணுவதுபோல் இளைஞர்கள் மனரீதியில் தயார் நிலைக்கு கொண்டு வரப்பட்டார்கள்.
முற்றாக பக்குவப்படாத இளைஞர்களை கஞ்சாப்புகை பாதிப்பதுபோல் கிட்டத்தட்ட 17- 20 வயதான இளைஞர்கள் பலியாகிறார்கள் . இருபது வருடங்கள் இந்த புகையடித்த விடயம் நடந்தது.
இதற்கு எதிர்விளைவாக ரனிஸ்லோவாக்கின் நாடகத்தன்மையான நடவடிக்கை மூலம் சிங்கள மக்கள் அவர்களது அரசியல்வாதிகளால் தள்ளப்படுகிறார்கள்.
அவர்கள் விடயத்தில் உண்மையான யதார்த்தமுள்ளது. அவர்களது 2500 வருட இந்திய எதிர்ப்பு உண்மையானது. சேர சோழ பாண்டிய நாயக்க அரசுகளின் படையெடுப்பால் காலம் காலமாக இலங்கை மக்கள் அழிந்தது உண்மை .
அதேபோல் அவர்கள் தங்களது பவுத்த மதத்திற்கு இந்தியாவால் ஆபத்துவருமென்று எண்ணியதால் மகாவம்சம் உருவாகியது. அதையும் பொய் எனச் சொல்லமுடியாது.
தென்னிந்தியாவில் இருந்து பவுத்த மதம் அழிந்துபோனதை அவர்கள் கண்டார்கள். அப்படி தங்களுக்கு வரலாம் என நினைக்கிறார்கள் . அந்தப் பயம் உண்மையா என்பது விவாதமில்லை
போராட்ட இயக்கங்களுக்கு போர் பயிற்சி இந்தியாவில் நடந்தது உண்மையானது பின்பு ராஜீவ் – ஜேஆர் ஒப்பந்தம் என்பன இந்தியாவின் திணிப்பு நடவடிக்கையே. பிற்காலத்தில் விடுதலைப்புலிகளைத் தேவையற்றபோது ஒடுக்குவதற்கு உதவினார்கள் என்பது அவர்களுக்கு வசதியானபோதே செய்தார்கள் .
தற்போது தமிழகத்தில் வாழும் இலங்கை அகதிகள் கூட ஒருகாலத்தில் இலங்கைமீதான இந்தியாவின் ஆதிக்கத்தில் பணயக் கைதிகளாக முடியும்.
இப்படியான தன்மைகளால் சிங்கள மக்கள் கிராமத்திற்குள் வழிதவறி வந்து மூலைக்குள் ஒதுங்கிய காட்டு மிருகத்தின் நிலைக்கு தள்ளப்படுகிறாரகள். இதுபோதாதென்று இலங்கையில் நடந்த இஸ்லாமிய தீவிரவாதிகளின் ஈஸ்டர்குண்டு வெடிப்பும் அவர்களை மேலும் பல பக்கங்களிலுமிருந்து வரும் அபாயமெனப் பயமுறுத்துகிறது. கடைசியாக நடந்த தேர்தல்களின் தெரிவுகள் இதையே காட்டுகின்றன.
75 வீதமான சிங்கள பவுத்த மத மக்கள் கொண்ட இலங்கையில் சமாதானம், இனங்களின் பரஸ்பர நல்லிணக்கத்தாலேதான் உருவாகமுடியும். மற்றைய தீர்வுகள் எந்த உருவில் வந்தாலும் எதுவும் நடைமுறைச்சாத்தியமற்றது. இதுவரை வட கிழக்கு தமிழருக்கு மட்டும் இருந்த நூடில்ஸ் போன்ற சிக்கல் இஸ்லாமியர்களும் இந்த விடயத்தில் சேர்ந்து இடியப்ப சிக்கலாகிறார்கள்.
தமிழர்களுக்கு, அரசியல்வாதிகளின் மடியைத் தடவி பால்கறக்க 20 வருடம் தேவைப்பட்டது. ஆனால் இஸ்லாமியரைப் பொறுத்தவரையில் இந்த வேகத்தில் போனால் பாதிக்காலம்தேவைப்படாது.
தற்பொழுது நமக்கு தேவையான விடயம் பேர்டல்ட் பிரட் (Bertolt Brecht) நாடகமுறையே. உணர்ச்சிவசப்படாத சிந்திக்கும் அரசியல். மற்றும் நேர்மையான அரசியல்வாதிகளின் தேவை.
மூன்று இனங்களும் இனவாதத்தால் கூர்மையாக்கப்படும்போது யாருக்கும் நன்மை வராது தொடர்ச்சியான முறுகல் நிலை ஏற்பட்டால் பாதிப்புகள்தான் தொடரும் . இலங்கை மீதோ அல்லது சிங்கள மக்கள் மீதோ உலக நாடுகளால் எந்த முடிவையும் திணிக்கமுடியாது. ஆனால், இலங்கையை ஒரு ஏமன் அல்லது சோமாலியாவாக்க முடியும்.
டொமினிக் ஜீவாவை, ஈழத்து மார்க்சிம் கோர்க்கி என்று ஒரு சிங்களப் பத்திரிகையில், நண்பர் மடுள்கிரியே விஜேரத்ன எழுதியிருந்தார் . உண்மையான நமது மார்க்சிம் கோர்க்கி என நாம் கொண்டாடவேண்டியவர் கவிஞர் புதுவை இரத்தினதுரையே. அந்தப் பெருமை அதற்கு உரியவரிடம் சேரவேணடும் என்பதால் இதை எழுதுகிறேன்.
“ரஷ்யாவின் சிறந்த கவிஞராகிய ஒருவர் போல்ஸ்விக்குகளால் கொலை செய்யப்படுவதைத் தடுக்கும்படி, லெனினிடம் கேட்டு அந்தக் கொலையைச்செய்ய தயாராகியிருந்தவர்களுக்கு அவசரத்தந்தி மூலம் தகவல் அனுப்புமாறு மார்க்சிம் கோர்க்கி கேட்கிறார்.
ஆனால், அந்தத் தந்தி உரிய இடத்தையடையுமுன்போ அல்லது, திட்டமிட்டபடியோ அந்தக் கவிஞர் கொலை செய்யப்படுகிறார்.
இதனால் மனமுடைந்த கோர்க்கி, 1922 இல் மீண்டும் நாட்டைவிட்டு வெளியேறி இத்தாலி செல்கிறார். அக்காலத்தில் அவருக்கு காசநோயும் பீடித்திருந்தது. அவர் செல்வது ஒருவகையில் லெனினுக்கு மகிழ்வைக் கொடுத்ததாக சொல்லப்படுகிறது.
” நீ போல்ஸ்விக் டாக்டர்களிடமிருந்தும் ரஷ்யாவிலிருந்தும் தூர இருப்பது எனக்கு மகிழ்ச்சி தருகிறது” என்று லெனின் சொல்லியதாக அறியப்படுகிறது.”
இலங்கையில் குறிப்பிடத்தகுந்த சிறந்த கவிஞரான புதுவை இரத்தினதுரையையும் , அன்று லெனின் சொன்னதுபோன்று பிரபாகரனும் வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பியிருந்தால் இப்பொழுதும் நாம் புதுவை இரத்தினதுரையுடன் பேசியிருக்க முடியும்.
அத்துடன் அவரும், தான் எப்படி நமது டொமினிக் ஜீவாவை உயிர் தப்ப வைத்தேன் என்பதை இணையவழி காணொளி அரங்கு – ஜீவா நினைவேந்தல் நிகழ்வில் சொல்லியிருந்திருப்பார்.
அதைச் சிலர் நம்பியும் பலர் நம்பாதும் இருப்பார்கள். ஏன் புதுவையே அதைச் சொல்லவேண்டிய அவசியமில்லை என்று அமைதிகாத்து, ஏனையோரைப்போன்று அமைதியாக ஜீவாவின் இளம்வயது சாதி அடக்குமுறைக்கு எதிரான இயக்கத்தையும் , மற்றும் 47 வருடகாலமாக மல்லிகை இதழை வெளியிட்ட அயராத முயற்சியையும்தான் பேசியிருப்பார். அத்துடன் தான் பீக்கிங் சார்பாக இருந்தாலும் மாஸ்கோ சார்பான ஜீவா தன்னோடு மனிதாபிமான மற்றும் ஜனநாயகப்பண்புடன் தோழமை பூண்டிருந்தார் எனவும் கூறியிருப்பார்.
இலங்கை கம்யூனிஸ்ட்கட்சியின் யாழ். பிரதேச பிரதிநிதியும் தொழிற்சங்க சம்மேளனத்தின் செயலாளருமான விஜயானந்தன் விடுதலைப்புலிகளால் கொலை செய்யப்பட்டதும், அந்தச்செய்தி கொழும்பு ஆங்கில ஊடகமொன்றில் டொமினிக் ஜீவா கொலை செய்யப்பட்டார் என்ற தவறான தகவலாக வந்தது.
அதனால் பதறியவர்கள் பலர் இறுதியில் அந்தச் செய்தி தவறானது என ஊர்ஜிதப்படுத்திக்கொண்டபோதிலும், ஜீவா அவரது சக தோழன் கொல்லப்பட்டமையால் மனமொடிந்து வேதனையுற்றிருந்தாரென அறிந்துகொண்டனர்.
இந்த நேரத்தில் விடுதலைப்புலிகளின் உளவுப்பிரிவுப் பொறுப்பாளரது கடிதம் வந்ததும், அவரை எச்சரித்து கொழும்புக்குப் போகச் சொன்னவர் புதுவை இரத்தினதுரையே ! அவ்வாறு கடிதம் வந்ததென்ற தகவலை ஜீவா, எனக்கும் எழுத்தாளர் ராஜேஸ்வரி பாலசுப்பிரமணித்திற்கும் போர்முடிந்த காலத்தில் கொழும்பில் வைத்து டொமினிக் ஜீவா சொன்னார்.
ஆனால், யாரால் தான் உயிர் தப்பினேன் என்பதை ஜீவா சொல்லவில்லை . நான் பின்னர் பல இடங்களில் விரலை விட்டு தோண்டி அறிந்தேன்.
நமது ஜீவா மட்டுமல்ல , புதுவை இரத்தினதுரையால் மற்றும் இரண்டு எழுத்தாளர்களும் உயிர் தப்பியது எனக்குத் தெரியும். அவர்களது சம்மதமில்லாது அவர்களது பெயர்களை வெளியே சொல்வது நாகரீகமில்லை.
அதில் ஒருவர் கவிஞர் மட்டுமல்ல கலைஞருமாவார்.
மற்றவர் எழுத்தாளர் மட்டுமல்ல நாடறிந்த பேச்சாளருமாவார்.
பாரதத்தில் வரும் கர்ணன் போன்று இறுதிவரையிலும், அதாவது “ ஈழப் “ போரின் இறுதியில் சரணடையும் வரையிலும் விடுதலைப்புலிகளுடன் சேர்த்திருந்தது மட்டுமல்லாமல், சரணடைய முன்பு இடுப்பில் சுமந்திருந்த கைத்துப்பாக்கியை புதருக்குள் மறைவாக எறிந்துவிட்டுச் சென்றவர் புதுவை இரத்தினதுரை.
கவிதைபற்றி தெரியாத பேராதனை பல்கலைக்கழகக் காலத்தில் அங்கு புதுவையையும் காசி ஆனந்தனையும் ஒரு கவியரங்க நிகழ்விற்கு அங்கே அழைத்திருநந்தார்கள் . அப்பொழுது நான் புதுவையின் கவிதையால் ஈர்க்கப்பட்டேன்.
நீடித்த போர் முடிவுக்கு வந்த பின்னர் நானும் எழுத்தாளர் முருகபூபதியும் 2010 ஆம் ஜனவரியில் திருகோணமலையில் புதுவையின் குடும்பத்தைச் சந்தித்தபோது இந்த விடயத்தை என்னால் மனதால் மட்டுமே நினைக்க முடிந்தது.
துக்கத்திலிருந்தவர்களிடம் சாதாரண வார்த்தைகள் பேசக்கூட முடியவில்லை.
இப்பொழுது சொல்லுங்கள் 1991 பின்பாக கிட்டத்தட்ட 30 வருடகாலங்கள் டொமினிக் ஜீவாவை வாழவைத்தது யார் ?
எமது இலங்கை மார்க்சிம் கோர்க்கி யார் ?
நாம் டொமினிக் ஜீவாவுடன் சேர்த்து நினைவு கூரவேண்டியவர் யார்..?
இந்தவிடயத்தை நான் இப்போது எழுதாவிட்டால் இனி எப்போது எழுதுவது ?
எழுதிய பின்னராவது இந்த விடயத்தை வெளியே பேசுவதற்குத் துணிவானவர்கள் யார்..??
ஸ்டுட்காட்டில் (Stuttgart, Germany) நண்பர் யோகநாதன் புத்திராவின் வீட்டில் பத்துப் பேர் சில வருடங்கள் முன்பாக என்னைச் சந்திக்க வந்திருந்தார்கள் அவர்கள் பலரில் ஒருவர், தலையில் கருமையான தொப்பியணிந்தபடி ஓரத்தில் அமர்ந்திருந்தார். அப்போது யோகநாதன் “இவர்தான் தேனி ஜெமினி “ என அறிமுகப்படுத்தியபோது “தேனியை நடத்திக் கொண்டு ஜெர்மனியில் எப்படி உங்களால் உயிர்வாழ முடிகிறது?” எனக் கேட்டேன்.
ஆரம்பத்தில் அவரிடமிருந்து புன்சிரிப்பு மட்டும் வந்தது.
சிறிது நேரத்தின் பின் “ எவரையும் எனது வீட்டுக்கு அனுமதிப்பதில்லை. ஒருவரையும் நம்பமுடியாது “ என்றார் .
எனக்கு ஜெமினி தொடர்ச்சியாக வீரமும் விவேகமுமாக போரை நடத்தும் ஒரு தளபதியாகத் தெரிந்தார்.
பாம்பு இறந்துவிட்டது என்பதால் பலர் முகநூலில் வீரவசனம் பேசும் இக்காலமல்ல, அக்காலம் . நாடு கடல் , கண்டம் கடந்து ஆலகால விஷம் கொண்ட அரவமாக முழு நஞ்சை காவியபடி இரைதேடி வேட்கையுடன் சீறிக்கொண்டு உலகமெங்கும் திரிந்த காலம். விதுரராக வில்லை ஒடித்துவிட்டு ஒத்துழைக்காதவர்கள் சிலர் இருந்தாலும் , விடுதலைப் புலிகளை நேராக விமர்சித்தவர்கள் மிகக் குறைவு. அதிலும் தொடர்ச்சியாக அவர்களது கொலை, சித்திரவதைகளை வெளிப்படுத்தி ஊடகம் நடத்தி அல்லது எழுதி உயிர் தப்பியவர்கள் ஒற்றைக்கை விரலில் எண்ணக்கூடியவர்கள். உயிரிழந்தவர்கள் பலர்.
13 வருடங்கள் அவுஸ்திரேலியாவில் நான் உதயம் நடத்தியபோது என்னைப் பாதுகாக்க நான் அவுஸ்திரேலிய தொழிற்கட்சியில்15 வருட அங்கத்துவம் வகித்தேன். அரசின் தொடர்பு மட்டுமல்ல, விக்ரோரியா மாநில பொலிஸ், அவுஸ்திரேலிய உளவு நிறுவனத்தினர் தொடர்பும் எனக்கு இருந்தது. மேலும் எனக்குப் பல நண்பர்கள் பாதுகாப்பிருந்தது.
கடல் சூழ்ந்த கண்டமாகிய அவுஸ்திரேலியாவில் பிரான்ஸில் செய்வதுபோல் கொலை செய்துவிட்டுத் தப்பிவிட முடியாது. உதயம் பத்திரிகை நடத்தும்போது விடுதலைப்புலி ஆதரவாளர்கள் பத்திரிகை கட்டுகளை எரித்து, தூக்கி எறிந்து எனது படத்தை ஓமந்தையில் வைத்து பல அச்சுறுத்தல்களை தொடர்ந்தார்கள்.
1997 இல் உதயத்தைத் தொடங்கியதிலிருந்து, தொடர்ந்த அபாயங்களை நான் அறிந்ததால் ஜெமினியிடம் அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டேன்.
தேனி -ஜெமினி என்னைப் பொறுத்தவரையில் நான் நிமிர்ந்து பார்க்கும் ஒரு சிலரில் ஒருவர் . அவரது அறிவு சார்ந்த தைரியம் , தொடர்ச்சியான செயற்பாடு, எக்காலத்திலும் ஊசலாடாத மனவுறுதி என்னைக் கவர்ந்ததால் , ஒரு முறை மட்டும் பார்த்தபோதும் , நான் தொடர்ச்சியாக பேசி நட்பாக உறவாடிவந்த மனிதர்.
அவுஸ்திரேலியாவில் உதயம் பத்திரிகைக்காக எழுதிய கட்டுரைகளைத் தொடர்ந்து தேனியில் பிரசுரித்ததன் மூலம் என்னைக் கனடா மற்றும் ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கும் அறிமுகப்படுத்தினார். அதற்காக நான் மட்டுமல்ல பல தமிழர்கள் நன்றி உடையவர்களாக இருக்கவேண்டும்.
2009 இல் சுனாமி வருகிறது எனப் பெருங்குரலில் எழுந்த எனது கூச்சலை தேனி வெளிக்கொண்டு சென்றது . அதை எவரும் பொருட்படுத்தவில்லை. தேனியில் மணியம் அவர்கள் விடுதலைப்புலிகள் வதைமுகாம் நிகழ்வுகள் எழுதியபோது தேனி அதைப் பிரசுரித்தது. இதை விட பல ஆங்கில கட்டுரைகளைத் தமிழில் பிரசுரித்தது. இலங்கையில் தமிழ் ஊடகங்கள் எல்லாம் கூட்டாகவே பம்பாய் சிவப்பு விளக்குப்பகுதியாக பத்திரிகைத்துறையில் தொழில் நடத்தியபோது, தனி ஒரு ஊடகமாக, இறுதியில் 40, 000 வாசகர்களைக் கொண்டு தேனியை நடத்திய துணிவு ஜெமினிக்கு இருந்தது.
எனது அரசியல் கட்டுரைகள் மட்டுமல்ல சிறுகதைகள், மிருக வைத்திய கதைகள் , பயணக்கதைகளை பிரசுரித்தது. அதற்கப்பால் பிற்காலத்தில் எனது நண்பர்கள் பலரைத் தேனியில் எழுத வைத்தேன்.
ஜெமினி எனது முகநூல் நண்பராக இருந்தபோது நகைச்சுவை துணுக்குகளை மட்டுமே பதிவு செய்வார் அதைப் பார்த்தபோது மிகவும் சீரியசான இணையத்தை நடத்தும் ஒருவர் அதன் சுவடுகள் இன்றி, நகைச்சுவையில் நண்பர்களுடாக சேர்ந்து சிரிக்கும் விடலைத்தனத்தையும் கண்டேன்.
நான் 2020 ஜனவரி மாத இறுதியில் இந்தியா – இலங்கை என விடுமுறைக்குப் போய்விட்டு மார்ச் மாத இறுதியில் வந்து மீண்டும் எழுத தேனியைத் தேடியபோது அது புதுப்பிக்கப்படவில்லை . மீண்டும் யோகநாதனை தொடர்பு கொண்டபோது கொரோனோ தொற்றால் ஜெமினி பீடிக்கப்பட்டு வைத்தியசாலையில் இருப்பதாக அறிந்தேன்.
அந்தத் தொற்றிலிருந்து மீண்டு குணமாகியபோதிலும் ஜெமினியின் உடல் உள்ளுறுப்புகள் பாதிக்கப்பட்டிருப்பதாக அறிந்தேன். பத்து மாதங்கள் கொரோனோவோடு போராடி வென்றபோதிலும், அதனது பாதிப்புகள் அவரது உயிரை கவர்ந்துவிட்டது. இறுதிச் சடங்குகளை வீடியோவில் பார்த்தபோது அந்த நோய் அவரது உள்ளுறுப்புகளுடன் உடலில் பாதியையும் தின்றுவிட்டது என்பது தெரிந்தது.
ஆரம்பத்தில் தேனி இணையத்தில் தங்கள் படங்கள் வருவதையோ, கட்டுரைகள் வருவதையோ விரும்பாமல் பயந்தவர்களும், பிற்காலத்தில் தேனிக்கு தங்கள் கட்டுரைகளை அனுப்பினார்கள். ஒவ்வொருநாளும் பதிவேற்றப்படும் தேனியில் சில நாட்கள் பத்துக் கட்டுரைகள் கூட வந்துள்ளன.
தற்போது வலைப்பதிவை நடத்தும் எனக்குத் தவறுகள் திருத்திய கட்டுரையைப் படத்துடன் பதிவேற்ற அரைமணி நேரமாகும் . அப்படிப் பார்த்தால் ஆறு கட்டுரைகள் பதிவேற்ற மூன்று மணி நேரமாகும் . கிட்டத்தட்ட கிழமையில் ஒரு நாள் இணையத்தில் செலவழிக்கவேண்டும் . இதற்கான நேரத்திற்கு எவ்வளவு மதிப்பு தெரியுமா?
புங்குடுதீவில் பிறந்து யாழ். இந்துக் கல்லூரியில் படித்த ஜெமினிக்கு காலத்தின் பெறுமதி தெரியும். ஆனால், எதுவித பிரதிபலனும் பார்க்காது மக்களுக்கு உண்மை சென்றடைய வேண்டுமென்பதால் பணம் மட்டுமல்ல மற்றைய இன்பங்களான நட்பு , உறவு என்பவற்றையும் இழந்து, தனது குடும்பத்திற்கான நேரத்தில் தேனிக்காக உழைத்தது இலகுவான காரியமில்லை .
இவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக ஜெமினி தன்னை அடையாளப்படுத்தாமல் உழைத்ததே தனித்தன்மை. இது இலகுவானதல்ல. இவைகளை செய்வதற்கு ஆசை துறந்து ஒரு கருமத்தைத் தவமாகச் செய்யும் ஜென் துறவியின் மன நிலைவேண்டும்.
வழியில் மலத்தில் உழன்ற பன்றிகளை விலக்கி பயணிக்கவேண்டும், முட்டாள்களின் உபதேசங்களைச் சிரித்தபடி கடக்கவேண்டும். குடும்ப உறவுகளாவது நம்மை அங்கீகரிக்கவேண்டும் என்ற அங்கலாய்ப்புடன் கரும மாற்றவேண்டும். இவை சாதாரணமானவர்களால் முடியாது.
தேனி என்ற இணையத்தளம் 2001 இலிருந்து தொடரியாக, உண்மையை உரைத்தபடி பாலைவனத்தின் நடுவே உண்மையைத் தேடியவர்களுக்கு தாகசாந்திக்குத் தண்ணீர்ப் பந்தலாகியது . பொய் பிரசாரத்தை அரங்கேற்ற விரும்பியவர்களுக்கு வயிற்றெரிச்சலைக் கொடுத்தது. தேனியை வாங்கி முடக்கப் பலர் பணத்துடன் தயாராக இருந்தார்கள் என்பதும் எனக்குத் தெரியும்.
மற்ற சமூகம் மாதிரியல்லாத நமது இனம், உவர் மண்கொண்ட திணை. இங்கிருந்து நற்பயிர்களாக மனிதர்கள் மாமாங்கத்திற்கு ஒரு முறை தோன்றுவார்கள் . அப்படி நெருக்கடியான காலத்தில் ஒரு தன்னலமற்ற சேவையைச் செய்து வந்த ஜெமினியின் மறைவு நண்பர்களிடம் மட்டுமல்ல, தமிழ் வெளியில் நிரப்ப முடியாத ஒரு வெளியை விட்டுச் சென்றுள்ளது.
அந்த இடம் எப்போது நிரப்பப்படும்?
இங்கு நாம் கற்கும் ஒரு படிப்பினை, தனிமனிதர்கள் முயற்சிகள் , அரசியல் என எந்தக் கருமங்களும் நல்லதோ கெட்டதோ ஒரு வரையறைக்கு மேலாக செல்லாது என்பதை டொமினிக் ஜீவாவின் மல்லிகை , ஜெமினியின் தேனி என்பன நமக்கு பறைசாற்றுகின்றன.
இன்று 29 ஆம் திகதி அதிகாலை ஒரு மணியளவில் எனது கைத்தொலைபேசி சிணுங்கியது. இந்த அகாலவேளையில் யார்…? எனப்பார்த்தேன்.
மறுமுனையில் இலக்கிய நண்பர் தெய்வீகன், “ உறக்கத்தை குழப்பியதற்கு மன்னிக்கவும் “ எனச்சொல்லிவிட்டு, எங்கள் மல்லிகை ஜீவா கொழும்பில் மறைந்துவிட்டார் என்ற ஆழ்ந்த துயரம்மிக்க செய்தியை சொன்னார்.
அத்துடன் எனது உறக்கம் முற்றாக களைந்துவிட்டது.
தனது வாழ்நாள் முழுவதும் களைக்காமல் ஓடி ஓடி ஈழத்து இலக்கிய வளர்ச்சிக்கு அயராமல் உழைத்த மல்லிகை ஜீவா இனியாவது நிரந்தரமாக ஓய்வுபெறட்டும். என்று என்னை நானே தேற்றிக்கொண்டு, பொங்கிவந்த கண்ணீரை சிரமப்பட்டு அடக்கியவாறு இந்த நினைவுப்பதிகையை அஞ்சலிக்குறிப்பாக சமர்ப்பிக்கின்றேன்.
யாழ்ப்பாணத்தில் ஜோசப் – அன்னம்மா தம்பதியருக்கு 1927 ஆம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் 27 ஆம் திகதி பிறந்திருக்கும் டொமினிக் ஜீவா, கொழும்பில் தனது ஏகபுதல்வன் திலீபனின் இல்லத்தில் இன்று 29 ஆம் திகதி ( 29 ஜனவரி 2021 ) தமது 93 வயதில் மறைந்தார்.
——-
யாழ்ப்பாணம் அரியாலையில் நாவலர் வீதியில் அமைந்த ஸ்ரான்லி கல்லூரியில் (தற்பொழுது கனகரத்தினம் மத்திய கல்லூரி) 1962 ஆம் ஆண்டளவில் எனக்கும் எனது மச்சான் முருகான ந்தனுக்கும் ஆறாம் வகுப்பில் புலமைப்பரிசில் அனுமதி கிடைத்தது. அப்பொழுது எனக்கு பதினொரு வயதிருக்கும்.
நான் முதல தடவையாக பனைமரங்களைப்பார்த்தது அக்காலத்தில்தான். அதற்கு முன்னர் அந்தக்கற்பகதருவை பாடசாலை பாடப்புத்தகங்களில்தான் பார்த்திருக்கின்றேன்.
ஈழவிடுதலைப்போராட்டம் ஆரம்பமானதன்பின்பு பல இலக்கிய மற்றும் ஆய்வு நூல்களில் பனைமரங்கள் அட்டைப்படமாகின.
ரஜனி திராணகம சம்பந்தப்பட்ட யாழ். பல்கலைக்கழக மனித உரிமை ஆசிரியர் சங்கத்தின் வெளியீடான முறிந்த பனை, மூத்த பத்திரிகையாளர் கார்மேகத்தின் ஈழத்தமிழர் எழுச்சி, செ.யோகநாதன் தொகுத்த ஈழச்சிறுகதைகள் வெள்ளிப்பாதசரம், ஜெயமோகனின் ஈழத்து இலக்கியம், பேராசிரியர் கா. சிவத்தம்பியின் யாழ்ப்பாணம் சமூகம் – பண்பாடு – கருத்துநிலை உட்பட பல நூல்கள் பனைமரத்தை ஒரு குறியீடாகவே அட்டைகளில் சித்திரித்துள்ளன.
அவ்வாறு அந்த மண்ணில் நான் பரவசத்துடன் பார்த்த ஒரு மனிதரின் பெயர் டொமினிக்ஜீவா.
எங்கள் மாணவர் விடுதியின் சார்பாக மாதாந்தம் நடத்தப்படும் ஒரு நிகழ்வுக்கு அவர் பிரதம பேச்சாளராக அழைக்கப்பட்டிருந்தார். அதற்கு முன்னர் நான் அவரைப்பார்த்தது இல்லை. அவர் அருந்துவதற்கு ஒரேஞ்பார்லி போத்தல் ஒன்றை மேசையில் வைத்திருந்தார்கள்.
வெள்ளை வேட்டி வெள்ளை நஷனல் அணிந்து வந்திருந்தார். மேடையில் உரத்த குரலில் பேசினார். அவ்வப்போது கைகளை உயர்த்தினார்.
அமெரிக்க முன்னாள் ஜனாதிபதி ஆப்ரகாம் லிங்கனின் வாழ்க்கைச்சம்பவங்களை விபரித்தார். சங்கானையில் நடந்த ஒரு சாதிக்கலவரம் பற்றிச்சொன்னார்.
எனக்கு ஏதோ கொஞ்சம் புரிந்தது. அவரது முகத்தையும் மேசையிலிருந்த குளிர்பானப்போத்தலையும் பார்க்கிறேன். அவரது நெற்றி இடைக்கிடை புடைத்து நரம்புகளும் தெரிந்தன.
எனக்கு அந்த வயதில், அவர் ஏதோ கோபத்தில் பேசுவதாகவே புரிந்தது.
தனது உரை முடியும் வரையில் அவர் அந்த குளிர்பான போத்தலை தொடவே இல்லை. நீண்டநேரம் பேசியும் அவரது நா வரண்டுவிடவில்லை என்பதும் எனக்கு ஆச்சரியமானது.
காலப்போக்கில் சுமார் பத்தாண்டுகள் கழித்து அதாவது 1971 காலப்பகுதியிலும் அதே உணர்சிப்பிழம்பாக அவர் பேசியதை கண்ணுற்றபொழுது அதற்குப்பொருள் தர்மாவேசம் என்று புரிந்துகொண்டேன். அத்தருணத்தில் மகாகவி பாரதியின் ரௌத்திரம் பழகு என்ற சொற்பதத்தையும் தெரிந்துகொண்டிருந்தேன்.
இலங்கையில் முதல் முதலாக தமிழில் சிறுகதை இலக்கியத்திற்காக தேசிய சாகித்திய விருதைப்பெற்றவர். விருது பெற்ற அந்தக்கதைத்தொகுதியின் பெயர்: தண்ணீரும் கண்ணீரும். விருதை வாங்கிக்கொண்டு யாழ்ப்பாணத்துக்கு ரயிலில் திரும்பிவருகிறார். ஊர்மக்கள் அச்சமயம் யாழ்ப்பாண மேயராக பதவியிலிருந்த துரைராஜாவின் தலைமையில் மாலை அணிவித்து அவரை வரவேற்கின்றனர்.
யாழ். ரயில் நிலையத்துக்கு சமீபமாகவே அவரது வீடு அமைந்திருக்கிறது. அவருக்கு நேரம் சொல்வதற்கு அங்கு வரும் ரயில்கள் போதும்.
கஸ்தூரியார் வீதியில் தந்தையாரின் ஜோசப்சலூனை கவனித்துக்கொண்டார். அத்துடன் எழுதத்தொடங்கினார். புத்தகக்கடை பூபாலசிங்கமும் ராஜகோபல் என்ற அன்பரும் அவருக்கு வாசிக்கும் ஆர்வத்தை தூண்டியதுடன் சிறந்த நூல்களையும் படிக்கக்கொடுத்தனர்.
கம்யூனிஸ்ட் கட்சியிலும் அங்கத்துவம் பெற்றிருந்தார். ஐக்கியதேசியக்கட்சி பதவியிலிருந்த காலப்பகுதியில் ஒரு மேதின ஊர்வலத்தில் அவர் கலந்துகொண்டு தொழிலாள விவசாய பாட்டாளி மக்களுக்காக கோஷம் எழுப்பியவாறு சென்றபொழுது யாரோ எறிந்த கல் அவரது நெற்றியை பதம்பார்த்தது.
யாழ்ப்பாணம் பெரிய ஆஸ்பத்திரிக்கு கொண்டுசெல்லப்பட்டார். அங்கே கடமையிலிருந்த அவரது இலக்கிய நண்பரும் மருத்துவருமான டொக்டர் நந்தி அவரது காயத்துக்கு இழையும்போட்டு, மருந்திட்டு கட்டுப்போட்டு வீட்டிற்கு சென்று ஓய்வெடுக்குமாறு சொன்னார்.
ஆனால் இந்த தர்மாவேச சிங்கம் சும்மா இருக்குமா?
அந்த இரத்தம் கசிந்த நெற்றிக்கட்டுடன் மேதின மேடைக்குத்திரும்பி, “இதோ பாருங்கள் முதலாளித்துவ ஏகாதிபத்திய சக்திகளின் பரிசு… “ என்று இரத்தம் கசிந்த நெற்றியை காண்பித்து, “ சோஷலிஸம் மலரும் காலம் தூரத்தில் இல்லை” என்று ஆக்ரோஷமாக குரல் கொடுத்தார்.
இந்த வரலாற்றையெல்லாம் அவரது மல்லிகையில் 1972 இல் நான் எனது முதலாவது சிறுகதை எழுதியபின்புதான் தெரிந்துகொண்டேன்.
கனவுகளுடன் 1960 களில் யாழ்ப்பாணத்திற்கு படிக்கச்சென்று, கனவுகளுடனேயே திரும்பியிருந்தேன். எங்கள் வீட்டிலிருந்து பார்க்கும் தூரத்தில் கடல். அந்தக்கடலின் மாந்தர்களும் கனவுகளுடன்தான் வாழ்ந்தனர். எனது கனவுகளிலும் வந்தனர்.
“ என்னத்தைச் செல்லிய சோமலமாதாவே….” என்ற அவர்களது மொழி எனக்கோ கொஞ்சும்மொழி. நான் ரசிக்கும் பிரதேச மொழிவழக்கு.
அவர்களது பேச்சுமொழியில் கனவு என்ற தலைப்பில் ஒரு சிறுகதை எழுதி மல்லிகைக்கு அனுப்பியிருந்தேன். ஆசிரியர் டொமினிக்ஜீவா அதற்கு கனவுகள் ஆயிரம் என்ற பெயரைச்சூட்டி 1972 ஜூலை மாத மல்லிகையில் அச்சிட்டு எனக்கு ஒரு பிரதியை தபாலில் அனுப்பியிருந்தார்.
எனது பிறந்த நாளன்று குறிப்பிட்ட இதழ் என் வசம் கிடைத்தது தற்செயலானது. ஏதிர்பாராதது.
அன்று முதல் அவரை பயிலத்தொடங்கினேன். உறவாடினேன்.
அவருடன் பயணித்த அனுபவத்தின் அறுவடையாக 2001 இல் மல்லிகைஜீவா நினைவுகள் என்ற நூலை எழுதி அவருக்கும் வாசகர்களுக்கும் வழங்கினேன்.
தண்ணீரும் கண்ணீரும் கதைத்தொகுப்பைத் தொடர்ந்தும் சிறுகதைகள் எழுதிய ஜீவா, பின்னர் பாதுகை, சாலையின் திருப்பம், வாழ்வின் தரிசனம் முதலான தொகுதிகளையும் மேலும் சில நூல்களையும் இலக்கிய உலகிற்கு வரவாக்கியவர்.
சாலையின் திருப்பம் தொகுதிக்கு அவரது நீண்ட கால நண்பர் ஜெயகாந்தன் முன்னுரை எழுதியிருக்கிறார். தமிழகத்தின் சரஸ்வதி (1958), தாமரை (1968) முதலான இதழ்களும் ஜீவாவின் உருவப்படத்தை அட்டையில் பிரசுரித்து அவரைப்பற்றி எழுதி கௌரவித்திருக்கின்றன. குமுதம் இலவச இணைப்பாக ஜீவாவின் அனுபவமுத்திரைகள் கட்டுரைகளை மறுபிரசுரம் செய்து விநியோகித்திருக்கிறது.
இந்தத்தகவல்கள் யாவும் கடந்தகால செய்திகளே.
ஒரு சிறுகதை எழுத்தாளன், பெரிய பொருளாதார வசதிகளோ, உயர்ந்த கல்விப்பின்புலமோ இல்லாமல் தொடர்ச்சியாக 45 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக மல்லிகை இலக்கிய இதழை நடத்தியிருக்கிறார் என்ற சாதனையும் இன்று காலம் கடந்த செய்திதான்.
இலங்கை நாடாளுமன்றத்தில் விதந்து பேசப்பட்ட இலக்கியவாதியான டொமினிக் ஜீவாவுக்கு அந்தப்பெருமையை பெற்றுக்கொடுத்ததும் அவரது அயராத முயற்சியினால் வெளியாகிக்கொண்டிருந்த மல்லிகைதான்.
மாதாந்தம் மல்லிகையை வெளியிட்டவாறே ‘மல்லிகைப்பந்தல்’ பதிப்பகத்தின் மூலம் பல படைப்பாளிகளின் படைப்புகளையும் நூலுருவாக்கி விநியோகித்தார்.
எனது பாட்டி சொன்ன கதைகள், கங்கை மகள் என்பன மல்லிகைப்பந்தல் வெளியீடுகளே.
1975 இல் மல்லிகைப்பந்தல் என்ற பெயரை இலக்கிய சந்திப்புக்காகவே அவர் தெரிவு செய்திருந்தார். அந்தப்பந்தலில் யாழ்ப்பாணம் வீரசிங்கம் மண்டபத்தில் எனது முதலாவது (சுமையின் பங்காளிகள்) சிறுகதைத்தொகுதிக்கு வெளியீட்டு நிகழ்வை ஒழுங்குசெய்தவிட்டு, அஞ்சலட்டையில் அச்சிடப்பட்ட அழைப்பை எனக்கு அனுப்பியிருந்தார்.
அந்தப்பயணத்தில் யாழ்ப்பாணத்தில் டானியல், வரதர், புத்தகக்கடை பூபாலசிங்கம் ஆகியோரையும் குரும்பசிட்டியில் கனகசெந்திநாதன் உட்பட பல படைப்பாளிகளையும் எனக்கு அறிமுகப்படுத்தியதும் ஜீவாதான்.
யாழ்ப்பாணத்தில் மல்லிகை வெளியான காலங்களில் மாதாந்தம் ரயிலேறி கொழும்பு வந்து சில நாட்கள் தங்கியிருந்து, அலைந்து திரிந்து மல்லிகை பிரதிகளையும் விநியோகித்து இலக்கிய சந்திப்புகளிலும் கலந்துகொள்வார்.
கொழும்பு மலிபன் வீதியில் மல்லிகைக்கு தேவையான வெள்ளீய அச்சு எழுத்துக்கள் மற்றும் அச்சிடும் காகிதாதிகளை வாங்கி ஏதும் யாழ்ப்பாணம் செல்லும் லொறிகளில் ஏற்றிவிட்டு மீண்டும் ரயிலில் யாழ்ப்பாணம் திரும்புவார்.
கொழும்பு வருமுன்னர் எனக்கு ஒரு அஞ்சலட்டையில் தனது வருகை பற்றி எழுதிவிடுவார். எங்கள் நீர்கொழும்புக்கும் வருவார். எங்கள் ஊர் கடற்கரையில்தான் இலக்கிய சந்திப்புகள் நடைபெறும்.
அத்தகைய ஒரு கடற்கரைச்சந்திப்பில்தான் மல்லிகை நீர்கொழும்பு சிறப்பிதழ் யோசனை மலர்ந்தது.
1972 பெப்ரவரி மாத மல்லிகை, நீர்கொழும்பு சிறப்பிதழாக வந்தது. அதனை வெளியிட்டுவைப்பதற்கு மண்டபம் கிடைக்காத சூழ்நிலையில் எங்களது சூரியவீதி இல்லத்திலேயே அதனை 19-02-1972 ஆம் திகதி நடத்தினோம்.
யாழ்ப்பாணத்தில் போர்மேகங்கள் சூழ்ந்தன. அவரது தோழரும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் வடபிரதேச செயலாளருமான தோழர் விஜயானந்தன் கொல்லப்பட்டார். சிலருக்கு அச்சுறுத்தல் விடுக்கப்பட்டது. அத்தோடு ஜீவா யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து கொழும்புக்கு இடம்பெயர்ந்து கொழும்பு வாசியாகிவிட்டார். அவர் கொழும்பு வாசியாவதற்கு முன்பே நான் அவுஸ்திரேலியா வாசியாகிவிட்டேன்.
நீண்ட இடைவெளிக்குப்பின்பு, 1990 இல் மல்லிகை 25 ஆவது ஆண்டு மலர் வெளியான சந்தர்ப்பத்தில் ஜீவாவை சென்னைக்கு அழைத்து அங்கே அவருடன் ஊர் சுற்றினேன். இந்தப்பயணத்தில் கண்ணதாசனின் மனைவியின் இறுதிச்சடங்கிலும் கலந்துகொண்டோம். இங்குதான் சிவாஜிகணேசனையும் சந்தித்தோம்.
இலங்கையிலும் ஜீவாவுடன் பல பயணங்களை, குறிப்பாக கொழும்பில் மேற்கொண்டிருக்கின்றேன்.
1972 இல் ஒரு நாள் நீர்கொழும்பு கடற்கரை மணலில் அமர்ந்திருந்தபொழுது மல்லிகை நீர்கொழும்பு சிறப்பிதழ் சிந்தனை தோன்றியதுபோன்றே, பல வருடங்களுக்குப்பின்னர் 1999 இல் நீர்கொழும்பில் அதே சூரியவீதி இல்லத்தில் நண்பர் திக்குவல்லை கமாலுடனும் ஜீவாவுடனும் அமர்ந்து மதியவிருந்துண்டபோது உருவான சிந்தனைதான் மல்லிகையின் அவுஸ்திரேலியா சிறப்புமலர்.
2001 ஆம் ஆண்டு நாம் அவுஸ்திரேலியாவில் நடத்திய முதலாவது தமிழ் எழுத்தாளர் விழாவில் குறிப்பிட்ட மலர் வெளியிடப்பட்டது.
இம்மலரில், புவனா இராஜரட்ணம், நல்லைக்குமரன் குமாரசாமி, எஸ் சுந்தரதாஸ், பேராசிரியர் பொன்.பூலோகசிங்கம், பாலம்லக்ஷ்மணன், களுவாஞ்சிக்குடி யோகன், உரும்பைமகள், பிரவீணன் மகேந்திரராஜா, நடேசன், ஜெயசக்தி பத்மநாதன், தி.ஞானசேகரன், கலாநிதி வே. இ. பாக்கியநாதன், கவிஞர் அம்பி, மாவை நித்தியானந்தன், அருண். விஜயராணி, மாத்தளை சோமு, கனபரா யோகன், அ. சந்திரகாசன், பேராசிரியர் ஆ.சி கந்தராஜா, ரேணுகா தனஸ்கந்தா, த.கலாமணி, முருகபூபதி ஆகியோர் எழுதியிருந்தனர்.
மலரின் முகப்போவியத்தை அக்காலப்பகுதியில் சிட்னியிலிருந்த, தற்பொழுது யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து ஜீவநதி மாத இதழை வெளியிடும் கலாமணி பரணீதரன் வரைந்திருந்தார். குறிப்பிட்ட அவுஸ்திரேலியா மலர் இலக்கியத்தரமாகவும் கனதியாகவும் வெளியாகியது.
நீர்கொழும்பு சிறப்பிதழையடுத்து திக்குவல்லை, அநுராதபுரம், முல்லைத்தீவு உட்பட பல பிரதேச சிறப்பிதழ்கள் வெளியாகின.
ஆனால் அவுஸ்திரேலியா மல்லிகை சிறப்பு மலருக்குப்பின்னர் எந்த ஒரு புகலிட நாட்டினதும் மல்லிகை சிறப்பு மலர் வெளிவரவேயில்லை என்பதுடன் மல்லிகையின் வரவும் கடந்த ஆண்டு (2012) இறுதிக்குப்பின்னர் நின்றுவிட்டது என்பதும் காலத்தின் சோகம்.
1972 முதல் 2012 வரையிலான 40 ஆண்டு காலப்பகுதியில் ஜீவாவின் கனவுகள் சிலவற்றையாவது நனவாக்கியிருக்கின்றேன் என்ற மனநிறைவு எனக்குண்டு.
எனது கனவுகள் ஆயிரத்தை தமது மல்லிகையில் பதிந்து படரவிட்டவருக்கு நன்றிக்கடனாக அவரது சில கனவுகளையாவது நனவாக்க துணை நின்றேன் என்ற உள்ளப்பூரிப்பு எனக்கு என்றும் உள்ளது.
அதில் முக்கியமானது இலங்கையில் நாம் பலர் இணைந்து 2011இல் நடத்திய முதலாவது சர்வதேச தமிழ் எழுத்தாளர் மாநாடு.
குறிப்பிட்ட மாநாட்டு யோசனையும் அவருடைய கொழும்பு மல்லிகை காரியாலயத்தில் எனக்கு அவரால் அளிக்கப்பட்ட ஒரு தேநீர் விருந்துபசார சந்திப்பில்தான் உருவானது.
இயங்கிக்கொண்டிருப்பவர்களை முதுமையும் நோயும் அண்டாது என்பார்கள். அதற்கு ஒரு உதாரணமாக அவர் இயங்கினார்.
“ எல்லாம் போதும். போதுமப்பா…” என்று என்னிடம் அடிக்கடி சொல்லியிருக்கிறார். அவர் ஓய்வை விரும்பிய கணங்கள் அவை. ஆனால் அவர் உறங்கும்பொழுது மட்டுமே ஓய்வெடுப்பவர்.
மல்லிகை வேலைகளை முடித்து, அலைந்து களைத்து வீடு திரும்பியதும் வாசலில் கால் செருப்புகளை கழற்றிவிட்டது டன் அனைத்துக்கவலைகளையும் கழற்றிவிட்டுவிடும் இயல்புள்ளவர். இரவு உணவுக்குப்பின்னர் படுக்கையில் சாய்ந்தால் அவர் எந்தக்கவலையும் அற்று நித்திராதேவியுடன் சங்கமித்துவிடுவார்.
அதன் பின்னர் மறுநாள் காலைதான் கண்விழிப்பார்.
குண்டூசி விழுந்தாலும் அந்த ஓசையில் விழித்தெழும் எனக்கு, அவரது ஆழ்ந்த (இந்த விடயத்தில் அவர் கொடுத்துவைத்தவர்) உறக்கம் வியப்பானது. இனி அந்த உறக்கமே அவருக்கு நிரந்தரமானது!
இனி மல்லிகை பற்றியும் சில குறிப்புகள்:
மல்லிகை இலங்கை தமிழக எழுத்தாளர்கள் பலரது உருவப்படங்களையும் அட்டையில் பதிவுசெய்து அவர்களைப்பற்றிய ஆக்கங்களையும் பிரசுரித்துவந்தது. இதுவும் பெறுமதிமிக்க இலக்கியப்பணிதான்.
தமிழக படைப்பாளிகள் ஜெயகாந்தன், சிதம்பர ரகுநாதன், தி;.க.சிவசங்கரன், வல்லிக்கண்ணன், நீலபத்மநாபன், பேராசிரியர் நா.வானமாமலை, பா.செயப்பிரகாசம், கவிஞர் அறிவுமதி, ஓவியர் மருது, சுதந்திர போராட்ட தியாகி சிந்துபூந்துறை அண்ணாச்சி சண்முகம் பிள்ளை, ஏ.ஏ. ஹெச். கே. கோரி மற்றும் வெளிநாடுகளில் வாழும் அ.முத்துலிங்கம் கவிஞர் அம்பி , வவுனியூர் இரா உதயணன் பத்மநாப ஐயர் , கவிஞர் சேரன் , நிலக்கிளி பாலமனோகரன் , க.பாலேந்திரா , எஸ்.பொ. வ.ஐ.ச.ஜெயபாலன் (நோர்வே) சுதாராஜ் , இளைய அப்துல்லாஹ் , முருகபூபதி ஆகியோரின் உருவப்படங்களையும் அவர்களைப்பற்றிய ஏனைய எழுத்தாளர்கள் எழுதிய ஆக்கங்களையும் மல்லிகை கடந்த காலங்களில் பிரசுரித்து அவர்களின் கலை, இலக்கிய, சமூகப் பணிகளை கௌரவித்திருக்கிறது.
அத்துடன் மல்லிகை ஜீவா என்ற இந்த ஈழத்து இலக்கியக்குரல் தமிழகத்துக்கு இலக்கியப்பாலமும் அமைத்தது.
குறிப்பிட்ட அட்டைப்படக்கட்டுரைகளும் பின்னர் தனித்தனி தொகுப்புகளாக மல்லிகைப்பந்தல் வெளியீடுகளாக நூலுருப்பெற்றன.
பல்கலைக்கழகப்படங்களுக்காகவும் தேசியப்பட்டங்களுக்காகவும் பலரும் ஆலாய்ப்பறந்துகொண்டிருக்கும் காலகட்டத்தில் இலங்கையில் யாழ்ப்பாணம் பல்கலைக்கழகம் 2001 ஆம் ஆண்டு முதுகலைமாணி பட்டம்வழங்கி கௌரவிக்க முனைந்து ஜீவாவுக்கு அழைப்பும் விடுத்தது.
ஜீவா என்னசெய்தார் தெரியுமா?
கல்வித்துறை சார்ந்த பட்டம் என்பதனால் அது தன்னை அவமானப்படுத்துவதற்காகவே வழங்கப்படுவதாகக் கருதி அதனை நிராகரித்தார். இவரது நிராகரிப்புத்தொடர்பாக பத்திரிகைகளில் காரசாரமான விவாதங்களும் எழுந்தன. பின்னர் குறிப்பிட்ட விவகாரமே ஒரு நூலையே வெளிவரச்செய்தது. பட்டம் மறுதலிப்பும் பல்வேறு சர்ச்சைகளும் என்ற தலைப்பில் கவிஞர் மேமன்கவி அந்தநூலை தொகுத்திருந்தார்.
பல்கலைக்கழக பட்டத்தை நிராகரித்த ஜீவா பிறிதொரு சந்தர்ப்பத்தில் இலங்கை அரசின் அதியுர் விருதான சாகித்திய ரத்னா, தேசத்தின் கண் ஆகியவற்றை பெற்றுக்கொண்டார். இவை இலக்கியம் சார்ந்திருந்தமையே அதற்குக்காரணம். அச்சந்தர்ப்பத்தில் இலங்கை ஜனாதிபதியிடம் தேசத்தின் கண் விருதினைப்பெற்றுக்கொண்ட மற்றுமொருவர் சர்வதேச புகழ்பெற்ற விஞ்ஞான எழுத்தாளர் ஆர்தர் சி. கிளார்க் ஆவார்.
கனடா இலக்கியத்தோட்டம் ஜீவாவுக்கு இயல்விருது வழங்கியபோது, நண்பர்பூரணி மகாலிங்கம் கொழும்பு வந்து தமிழ்ச்சங்க மண்டபத்தில் விழா நடத்தி அதனை அவரிடம் வழங்கினார். பலரது முகங்களை மல்லிகை முகப்பில் பதிவுசெய்த ஜீவாவை கனடா காலம் இதழ் அச்சமயம் முகப்பில் அலங்கரித்தது.
ஜீவாவின் சிறுகதைகள் ஆங்கில, சிங்கள மொழிகளிலும் பெயர்க்;கப்பட்டுள்ளன. இவரது பல கதைகளின் சிங்களமொழிபெயர்ப்பு பத்ரே பிரசூத்திய. (மொழிபெயர்த்தவர் இப்னு அஸுமத்)
ஜீவாவின் வாழ்க்கை வரலாற்று நூல் எழுதப்படாத கவிதைக்கு வரையப்படாத சித்திரம். இதனை Undrawn Portrait for Unwritten Poetry என்ற தலைப்பில் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தவர் அவுஸ்திரேலியாவில் வதியும் எழுத்தாளர் நல்லைக்குமரன் க. குமாரசாமி.
மல்லிகை இதழின் தோற்றத்தையும் வளர்ச்சியையும் பற்றி ஜீவா ஒரு நூல் எழுதியிருக்கிறார். அதன் பெயர்:- அச்சுத்தாளின் ஊடாக ஓர் அனுபவப்பயணம்.
இலக்கிய சிற்றேடுகள் வெளியிட துணிபவர்களுக்கு இந்நூல் சிறந்த பாடநூல். இலங்கையிலும் தமிழகத்திலும் இலக்கியச்சிற்றேடுகள் வெளியிட்டு சிரமப்பட்டு பின்வாங்கிக்கொண்டவர்களைப்பற்றியும் ஜீவா, மல்லிகையின் 44 ஆவது ஆண்டுமலரில் நினைவூட்டியிருக்கிறார்.
இவர்களில் கணேசலிங்கன், ரஹ்மான், வரதர் ஆகியோர் சொந்தமாக அச்சுக்கூடமே வைத்திருந்தவர்கள். இலங்கையில் மெய்கண்டான் கலண்டர்களை வருடந்தோறும் வெளியிடும் பிரபல அச்சகத்தினரும் நீர்கொழும்பில் சாந்தி அச்சகத்தினரும் இலக்கியச்சஞ்சிகைகளை நடத்தி கைவிட்டவர்களே.
இவற்றிலிருந்து புலனாவது….. அச்சகம் இருந்தால் மாத்திரம் ஒரு சிற்றிதழை நடத்திவிடலாம் என்பது அல்ல
இங்குதான் மல்லிகை ஜீவாவின் அசுர பலம் புலனாகியது.
ஒரு காலத்தில் மல்லிகையை ‘சிறுசோறு படைக்கும் சஞ்சிகை’ என்று கிண்டலாக விமர்சித்த பிரபல எழுத்தாளர் எஸ்.பொ.வின் உருவப்படத்தையும் மல்லிகை பிரசுரித்து கௌரவித்திருக்கிறது. எஸ்.பொ.வுக்கு 75 வயது (பவளவிழா) எனத்தெரிந்ததும் வாழ்த்துத்தெரிவித்து கட்டுரையும் பிரசுரித்தது. காலம்காலமாக மல்லிகையுடனும் ஜீவாவுடனும் முரண்பட்டவர்கள் கூட மல்லிகையின் அட்டைப்படங்களிலும் உள்ளடக்கத்திலும் இடம்பெற்றுள்ளனர்.
இந்தப்பண்பு இலங்கை இலக்கிய உலகத்திற்கு மட்டுமல்ல தமிழகத்து இலக்கியவாதிகளுக்கும் முன்னுதாரணமாகும்.
இச்சந்தர்ப்பத்தில் ஒரு தகவல்:-
கோமல் சுவாமிநாதனின் சுபமங்களாவில் ஜெயகாந்தனின் நேர்காணல் வெளிவரவே இல்லை. அதற்கான முயற்சியை பரீக்ஷா ஞாநி மேற்கொண்டபோதும் கோமல் அதற்கு உடன்படவில்லை.
தனிப்பட்ட விருப்பு வெறுப்புகளுக்கு அப்பால் இலக்கியவாதிகள் இயங்கவேண்டும் என்பதற்கும் மல்லிகை ஜீவா முன்னுதாரணமாகியிருந்தார்.
யாழ்ப்பாணத்தில் காங்கேசன்துறை வீதியில் ஒரு ஒழுங்கைக்குள்தான் முன்னர் மல்லிகை அலுவலகம் இயங்கியது. ஒருசமயம் இலங்கை இராணுவத்தின் எறிகணைத்தாக்குதலுக்கும் இலக்கானது. மல்லிகை சாதனங்கள் சேதமுற்றன. ஜீவாவும் அவருடன் அங்கே அச்சுக்கோப்பாளராக பணியாற்றிய சந்திரசேகரமும் உயிர்தப்பியது ஈழத்து இலக்கியம் செய்த புண்ணியமோ தெரியவில்லை.
1995 இற்குப்பின்னர் மல்லிகை ஜீவா கொழும்பு வாசியாகிறார். ஆனால் இந்த இடப்பெயர்வு அவராக விரும்பி ஏற்றுக்கொண்டதல்ல. மல்லிகைக்காகவே இடம்பெயர்ந்தார். தொடர்ந்தும் இயங்கினார். மல்லிகையும் மலர்ந்தது.
2012இற்குப்பின்னர் மல்லிகையின் வரவு தடைப்பட்டுவிட்டது தினக்குரல் ஞாயிறு இதழில் மல்லிகை ஜீவா பற்றிய தொடரை எழுதியவரும் ஜீவாவின் உற்ற நண்பருமான தெணியானும் மல்லிகை 50 ஆவது ஆண்டு மலர் வரையிலாவது வரவேண்டும் என்று என்னுடன் தொலைபேசியில் உரையாடும் சந்தர்ப்பங்களில் சொன்னார்.
இறுதியாக 2019 ஆம் ஆண்டு நானும் நண்பர் பூபாலசிங்கம் ஶ்ரீதரசிங்கும் அவரைப்பார்க்கச்சென்றோம்.
எம்மை அடையாளம் கண்டு மார்போடு அணைத்துக்கொண்டார்.
அவரது பூதவுடலை அணைக்கமுடியாமல் அந்நியநாட்டிலிருந்து தவிக்கின்றேன்.
எனக்கு ‘ஜமாத் ‘ என்றாலே என்னவென்று தெரியவில்லை. சுந்தரிப்பாட்டி , திருநங்கை ஜமாத்தைப்பற்றி எனக்கு டொச் மொழியில் விளக்கினார். “
இவ்வாறு தனுஜா, தன்வரலாற்று நூலில் பேசும் வரிகள் 133 ஆம் பக்கத்தில் இடம்பெறுகின்றன.
ஆம் , எமக்கும் திருநங்கை ஜமாத் பற்றி எதுவுமே அதன் அரிச்சுவடியே தெரியாதுதான்.
தமிழ்த்திரைப்படங்களில் திருநங்கைகளை ரசிகர்களை சிரிக்கவைக்கும் பாத்திரமாக படைத்து இயக்குநர்களும் தயாரிப்பாளர்களும் பணம் சம்பாதித்தனர்.
திருநங்கைகள் யார்..? அவர்கள் எத்தகைய பாதையை கடந்து வருகிறார்கள் என்பது பற்றியோ, அவர்களின் வலிகளையோ எவரும் அறிவுபூர்வமாகவும் உணர்ச்சியின் பாற்பட்டும் பதிவுசெய்து , நாம் படிக்காத சூழ்நிலையில் தனுஜாவின் நூல் எம்மை பேரதிர்ச்சிக்கும் ஆச்சரியத்திற்கும் வேதனைக்கும் ஆளாக்கியிருக்கிறது.
நண்பர் தெய்வீகன், சுமார் 150 கிலோ மீற்றர் தூரம் பயணித்து வந்து இந்த நூலை என்னிடம் தந்துவிட்டு விடைபெற்ற கணம் கையில் எடுத்து சில மணிநேரங்களில் படித்து முடித்தேன்.
ஒரு ஈழத்திருநங்கையின் பயணமும் போராட்டமும் எப்படி இருந்திருக்கிறது..? உலகடங்கிலும் வாழும் அனைத்து திருநங்கைகளின் வாழ்வோடும் எவ்வாறு பொருந்துகிறது,,? அவர்களுக்கும் எத்தகைய பண்பாட்டுக்கோலங்கள் அமைந்துள்ளன..? அவர்கள் தங்களை இச்சமூகத்தில் அடையாளப்படுத்தி , அங்கீகாரம் பெற்று வாழ்வதற்கு எத்தகைய போராட்டங்களையும் தியாகங்களையும் சந்திக்கிறார்கள்..? முதலான பல வினாக்களுக்கு இந்த நூல் விடையளித்துள்ளது.
இலங்கை வடபுலத்தில், புத்தரும் காந்தியும் வந்த திசையிலிருந்து அமைதிகாக்கவென வந்தவர்களுக்கும் மக்களுக்கு விடுதலை தேடித்தரப்போகின்றோம் எனச்சொன்னவர்களுக்கும் இடையில் மூண்ட போரின் பின்னணியில், “ இரண்டாவது ஈழப்போர் “ தொடங்கிய காலகட்டத்தில் அதாவது 1991 ஆம் ஆண்டு பிறந்திருக்கும் தனுஜன் எவ்வாறு தனுஜாவாக மாறினார் என்பதை பேசும் கதை இது!
“ நான் பிறக்கும்போதே அகதியாகத்தான் பிறந்தேன் “ என்று தொடங்கியிருக்கும் இந்நூல், அதன் முகப்பில் பதிப்பாளர் ஷோபா சக்தியால் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளவாறு, “அறியப்படாத வெளியும் மொழியும் தொன்மத்திற்கும் நவீனத்துவத்திற்கும் இடையே ஊசலாடும் வாழ்வு, சட்டகங்களை மீறும் திறந்த பிரதியாக “ எம் கண்முன்னே விரிகிறது.
தமிழ்நாடு கருப்பு பிரதிகள் முன்னர் வெளியிட்ட சாவின் வாசலில் நிறுத்தப்பட்டிருந்த குழந்தைப் போராளிகளின் மௌனத்தை உடைக்கும் புதினமான வழி தவறிச்சென்ற ஒரு ஆட்டுக்குட்டியின் கதை என்ற – அம்மாவை இழந்து துப்பாக்கியை ஏந்திய சைனா கெய்ரெற்சியின் குழந்தைப்போராளி நவீனம் படித்து அது பற்றி எழுதியிருந்தேன்.
அதற்குப்பின்னர், அதே கருப்புப்பிரதிகள் வெளியிட்டிருக்கும் தனுஜா நூல் திருநங்கைகளின் மௌனத்தை உடைக்கும் புதினமாகவும், இந்தப்பக்கம் குறித்து பேசாமல் கள்ள மௌனம் அனுஷ்டிப்பவர்களின் மனச்சாட்சியை உலுக்கும் வகையிலும் எழுதப்பட்டிருக்கிறது.
அத்துடன் வாசகர்களிடத்தில் திருநங்கைகள் குறித்த தேடுதலுக்கும் வாசல் திறக்கிறது.
தமிழகம் சென்றிருந்த ஒரு சில சந்தர்ப்பங்களில் பஸ், ரயில்களில் பயணிக்கும்போது கைகளை ஒன்றின் மேல் ஒன்றை வைத்து தட்டும் பெண்கள் யாசகம் கேட்பதை பார்த்திருக்கின்றேன். அவர்கள் யார் என்பதை எமது உறவினர்களிடம் கேட்டுத் தெரிந்துகொள்ளும் அளவுக்குத்தான் திருநங்கைகள் குறித்த புரிதல் எனக்கிருந்தது.
தனுஜாவின் தனுஜா பற்றிய நூல் ஒரு பல்கலைக்கழகம் தரவேண்டியளவுக்கு தகவல்களை அறிவார்ந்த தளத்தில் சொல்லி தெளிவுபடுத்துகிறது.
அதற்கான துணிச்சலையும் தன்னம்பிக்கையையும் அவர் சந்தித்த அனுபவங்களும் , ஆணாதிக்க சமுதாயம் அவருக்கு வழங்கிய குரூரமான தண்டனைகளும் வழங்கியிருப்பதையும் அறிந்துகொள்ளமுடிகிறது.
ஒவ்வொருவருக்கும் பாசமும் பரிவும் அக்கறையும் ஊற்றுக்கண்ணாக விளங்குவது அவரவர் குடும்பத்தில்தான். ஆனால், அந்த ஊற்றுக்கண் அடைபட்ட சூழ்நிலையில் அந்தக்கண்ணை திறப்பதற்கும் தனுஜா படாத பாடு பட்டுள்ளார். அந்த வரிகளை படித்தபோது விக்கித்துப்போனேன்.
தந்தையின் புறக்கணிப்பு, தமையனின் வெறுப்பு, பெற்றமனத்தின் இரண்டகத் தவிப்பு, இவை அனைத்துக்கும் மத்தியிலிருந்து படிப்படியாக தனுஜா விடுதலையாகி வருவதை இக்கதை பேசுகிறது.
இலங்கையின் வடபுலத்திலிருந்து அகதிக்குழந்தையாக வெளியேறி தமிழ்நாட்டில் தஞ்சமடைந்து, அதன்பின்னர் அய்ரோப்பா சென்று படித்தும் பரிதவித்தும் சுற்றியலைந்தும், பேராபத்துக்களிலிருந்து மீண்டும் மூத்த திருநங்கைகளின் சுரண்டலுக்கு ஆளாகியும், பல பட்டறிவுகளோடு இறுதியில் இதுதான் நான், இதுதான் எனது அடையாளம் என்பதை நிறுவியுள்ளார் இந்த சாதனைப்பெண் !
அவருக்கு விமானப்பணிப்பெண்ணாகவேண்டும் என்ற கனவும் வருகிறது. அதனை நனவாக்கவும் போராடுகிறார்.
தனுஜா பற்றிய குறிப்புகளையும் வானொலி ஊடக, தொலைக்காட்சி நேர்காணல்கள் பற்றியும் இந்த நூல் வெளிவந்தபின்னர்தான் தெரிந்துகொண்டேன்.
தனுஜா தன்னை அறிந்துகொண்ட சந்தர்ப்பத்தை இவ்வாறு விளக்குகிறார்.
“ என்போன்ற திருநங்கைகளுக்கு எப்போது எப்படி ஆபத்து நேரிடுமென்றெல்லாம் சொல்லவே முடியாது, மனிதர்கள் எல்லோருமே தங்களது உடலையும் மூளையையும் எண்ணங்களையும் விழிப்பாக வைத்திருப்பது அவசியமென்றாலும், திருநங்கைகளுக்கு அது பெருங்கட்டாயம். ஏனெனில் பொதுவான கலாசாரம், நாகரீகம், மொழி, சட்டம், மதம், தத்துவங்கள், விழுமியங்கள் எல்லாமே திருநங்கைகளை விலக்கியே வைத்திருக்கின்றன. எங்களை நாங்கள் மட்டுமே பாதுகாத்துக்கொள்ளவேண்டியிருக்கிறது.. “
இன்னுமோர் சந்தர்ப்பத்தில் இவ்வாறு சொல்கிறார்:
பெண்ணாவதற்கான போராட்டத்திலேயே என் வாழ்நாள் முழுவதையும் நான் செலவிட்டிருக்கின்றேன். என்னுடைய போராட்ட வாழ்க்கை, ஒரு சராசரிப்பெண்ணைவிட என்னை மனவலிமையுள்ளவளாகவும் அனுபவசாலியாகவும் ஆக்கிவைத்திருக்கிறது.
என்னுடைய உடல்காரணமாக நான் நிராகரிக்கப்படுவது அநீதியிலும் அநீதி. ஆகாயம் போல, வானவில் போல அருவிபோல , அலைபோல என்னுடைய பிறப்பும் இயற்கையாலானது. இயற்கையை தண்டிக்கமுடியாது. “
இதில் இயற்கையை தண்டிக்கமுடியாது என்ற வரிகள் நச்சென்று இந்த உலகத்தின் மீதும் சமூகத்தின் மீதும் அடியாக விழுகிறது.
இயற்கையை தண்டித்தால் என்ன நடக்கும் என்பதை கடந்த ஒரு வருடத்திற்கும் மேலாக நாம் அனுபவித்துக்கொண்டிருக்கிறோம்.
தனுஜாவின் வாழ்வில் வரும் பல ஆண்கள் பல்வேறு இயல்புகளைக்கொண்டவர்களாயிருந்தாலும், அவரை உடல் ரீதியாகவும் உளரீதியாகவும் வேதனைப்படுத்துவதில் பொதுத்தன்மையுடன் இயங்குகிறார்கள்.
காதலுடன் அவர்களை தனுஜா அணுகியிருந்தாலும், அதனைப்புரிந்துகொள்ளாமல் உடலை புரிந்துகொள்வதற்குத்தான் அவர்கள் பிரயத்தனப்படுகிறார்கள்.
தனுஜாவின் வலிநிரம்பிய இக்கதையை படித்துக்கொண்டு வந்தபோது, அவர் பட்டும் பட்டும் தெளிவுபெறமால் ஒரு உறுதியான முடிவுக்கு வரமுடியாமல் ஏன் தன்னை மேலும் மேலும் வருத்திக்கொண்டார்..? என்ற வினாவும் மனதில் எழுகிறது.
“ தனக்குத்தானே சூனியம் செய்துகொள்வது “ என்று எங்கள் தாயகத்தில் ஒரு சொலவடை இருக்கிறது.
தனுஜா என்ற சுயசரிதை எழுத்தாளரை மறந்து, யாரோ எழுதிய தனுஜாவின் கதையின் வாசகனாக இதனைப்படிக்கும் அனுபவத்தின் பாற்பட்டுத்தான் இந்தக்கருத்தை முன்வைக்கின்றேன்.
பட்டுத் தெளிதல் என்பார்கள். தனுஜா பட்டுத் தெளிவதற்கிடையில் எத்தனையோ ஆண்கள், எத்தனையோ திருநங்கை பாட்டிமார், தாய்மார் அவரது வாழ்வில் குறுக்கிட்டுவிடுகின்றனர்.
தொடக்கத்திலிருந்தே பெற்றமகளுக்கு புத்திமதிசொல்லிவரும் தாய் குடிகாரக்கணவனின் தொல்லைகளிலிருந்து மீண்டுவருவதற்கு போராடியவள். அத்துடன் திருநங்கையாக அவதாரம் எடுக்கும் புத்திரனுடன் முதலிலும் பின்னர் புத்திரியுடனும் போராடுகிறாள்.
உடலில் எத்தகைய மாற்றங்கள் நேர்ந்தாலும் அவள் எனது பிள்ளை அவளது எதிர்காலம் நன்றாக அமையவேண்டும் என்ற ஏக்கம் கொண்ட தாயாகவே அவர் இறுதிவரையில் வருகிறார்.
ஒரு திருநங்கை சித்தி “ தனுஜா மகளே ஒரு கண்ணை நாங்கள் எப்போதும் திறந்தே வைத்திருக்கவேண்டும் “ என்று புத்திமதி சொல்கிறார்.
திருநங்கைகளின் தோற்றத்திற்கு இயற்கையை மட்டும் காரணியாகச்சொல்வதுடன், மகாபாரதத்தில் குருஷேத்திரப்போரில் களப்பலியாகும் அரவான் பாத்திரம் பற்றிய செய்தியையும் அந்த அரவான் சாமியிடம் திருநங்கைகள் தாலி ஏற்கும் சடங்கு திருவிழாவையும் பதிவுசெய்து நூலை முழுமைப்படுத்தியிருக்கிறார்.
தமிழ்நாடு விழுப்புரம் மாவட்டத்தில் கூவாகம் என்ற பகுதியில் அமைந்துள்ள கூத்தாண்டவர் ஆலயத்தில் சித்திரை மாதம் நடைபெறும் இந்தத் திருவிழா மிகவும் பிரசித்திப் பெற்றது.
தனுஜாவின் எழுத்து நடை மிகவும் சிறப்பானது படைப்பூக்கம்கொண்டது. அவர் திருநங்கைகளின் உரிமைகளுக்காகவும் நலன்களுக்காகவும் போராடியவாறு இலக்கிய பிரதிகளும் எழுதவேண்டும் என்றும் வாழ்த்துகின்றேன்.
பெருநகரங்கள் நமது காதலிகள் போன்றவை. காதலியின் அகத்தையும் புறத்தையும் முழுமையாகத் தெரிந்து கொண்டோம் என நினைத்து திருமணத்திற்குத் தயாராகும் பொழுது அவர்கள் புதிதாக மாறிவிடுவார்கள்.
உங்களது பார்வையில் லியோனிடோ டாவின்சியின் ஓவியமாகத் தெரிந்தவர்கள் பின்பு , பிக்காசோவின் அரூப ஓவியமாக தெரிவார்கள். புதிய புதிய அர்த்தம் கொள்ளவைப்பார்கள். நீங்கள் பழைய காதலியைத் தேடும்போது அவர்கள் அங்கிருக்கமாட்டார்கள்.
ஆச்சரியம் , ஆதங்கம், ஏமாற்றம் ஏற்பட்டால் அதற்கு அவர்கள் பொறுப்பல்ல. அது இயல்பானது. பெரிய நகரங்களும் அப்படியே. மாற்றங்கள் , மாறாது தொடரும்
இற்ராலோ கல்வினோவின் ( Italo Giovanni) இன் விசிபிள் சிட்டிஸ்( Invisible Cities) என்ற நாவலில், இத்தாலியப் பயணியான மார்கோபோலோ(Marco Polo), வயதாகிய சீனப்பேரரசர் குப்பிளாய் கானுடன்(Kublai Khan) நகர்களைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்தார். குப்பிளாய் கான் கேட்டுக்கொண்டிருந்து விட்டு, இறுதியில் வெனிஸ் நகரப்பற்றிச் சொல்லும்படி வற்புறுத்திக் கேட்பார் . அப்பொழுது மார்கோ போலோ, இதுவரையும் நான் வெனிசை பற்றியே பேசினேன் என்பார்.
நகரங்கள் உருமாற்றமாவது மட்டுமல்ல. வினோதமானவையும்தான். நேரத்துக்கு ஒரு உடை மாற்றுவதுடன் இப்படித்தான் நிறமிருக்கும் எனச் சொல்லமுடியாத பச்சோந்திகள். ஒரு விதத்தில் ஓடும் நதியையும், வீசும் காற்றையும் அவைகளுக்கு ஒப்பிடலாம். என்ன கொஞ்சம் மெதுவான மாற்றங்கள் நகரத்தில் நடைபெறும்.
பிரான்சிய எழுத்தாளராகிய பால்சாக் (Balzac) , பாரீஸையும், சார்ள்ஸ் டிக்கன்ஸ் இலண்டன் நகரையும் அவர்களது நாவல்களில் ஓவியமாக வரைந்துள்ளார் . சார்ள்ஸ் டிக்கன்ஸின் (Charles Dickens) 19 ஆம் நூற்றாண்டு இலண்டன் பற்றிய சித்திரிப்புகளை வாசிக்கும்போது , எனக்குச் சில இந்திய நகரங்களை நினைவுக்குக் கொண்டு வரும். கைத்தொழில் புரட்சியின்போது தொடங்கிய தொழிற்சாலைகளில் வேலையைப் பெறுவதற்காக , நகரத்திற்கு மக்கள் வந்து குவியும்போது இடவசதிகளற்று வறுமையில் பல குடும்பங்கள் கூட்டமாக வசிக்கும் வர்ணனைகளை அதில் தத்துரூபமாக காணமுடியும்.
நிலக்கரி அடுப்புகள் எரிந்து வீட்டின் சிம்மினிகளுடாக வரும் புகையுடன் கொட்டிய பனியால் , வீதியில் நடக்கும் மனிதர்கள் அழுக்கு நிறமாவதாக குறிப்பிட்டுள்ளார்.
அமெரிக்க நகரங்களின் அமைப்புகளைப் பல நாவல்கள் சித்திரிக்கின்றன .
1990 களில் நான் பார்த்த ஆஸ்திரேலியா- மெல்பன் மாநகரம் எனது அசோகனின் வைத்தியசாலை நாவலில் தேவைக்கு அதிகமாகவே இடம் பெற்றுள்ளது.
நான் வசித்த யாழ்ப்பாணம் , கண்டி போன்ற இடங்களை நகரங்களென நினைத்துக் கொள்ள முடிவதில்லை. நகரங்களுக்குரிய எந்தச் சிறப்புகளும் அவைகளுக்கில்லை. பெரிய கிராமங்கள் என்றே அவற்றைச் சொல்ல முடியும்.
சென்னையில் மூன்று வருடங்கள் இருந்தபோது, அங்கு நகரத்திற்கான கூறுகளை முதல் முதலாக என்னால் பார்க்க முடிந்தது. வட சென்னையின் பல சந்துகள், வீதிகள், பகுதிகளை நடந்தும், மோட்டார் சைக்கிளிலும் மற்றைய வாகனங்களிலும் கடந்திருக்கிறேன்.
அவுஸ்திரேலியாவிலிருந்து சில வருடங்களுக்குப் பின்பு மீண்டும் சென்னை சென்ற போது, நாங்கள் அங்கே முன்பிருந்த வீட்டையோ, மகன் படித்த பாடசாலையையோ என்னால் இலகுவில் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை.
சமீபத்தில் மெல்பன் மாநகரத்திற்குச் சென்றபோது நான் முப்பது வருடங்களுக்கு முன்பார்த்த பகுதிகளைத் தேடினேன். கிடைக்கவில்லை.
மெல்பனில், எனது வீடு இருபத்தைந்து கிலோமீட்டர்கள் வெளியே உள்ள புற நகரமொன்றான போதிலும், எனது அதிர்ஸ்டவசமாக முதலாவது வேலை கிடைத்த இடம் நகரின் மத்திதான். அக்காலத்தில் மதியத்தில் கிடைக்கும் இடைவெளியை நானும் எனது நண்பர்களும் மெல்பன் நகரை ஆற்றில் விடப்பட்ட மீன்களைப்போல் பயன் படுத்திக்கொண்டோம்.
எனது நண்பர்களில் பலர் போர்த்துக்கல், இங்கிலாந்து, இத்தாலி, குரேசியா எனப் பல் தேசத்தவர்களாக இருந்ததால் மதிய உணவுகளுக்கு வித்தியாசமான கடைகளைத் தேடுவோம். மெல்பன் அந்த விடயத்தில் ஒரு பல் கலாசார உணவுச் சுரங்கம். ஒவ்வொரு சந்தியிலும் வித்தியாசமான நாட்டவர்களது உணவுக்கடைகள் இருக்கும். என்றைக்குமே மதியத்தில் மதுபானம் அருந்தாத நான், இந்த கடைகளுக்குச் சென்று அருந்திவிட்டு மீண்டும் வேலைக்கு வருவேன் .
நண்பர்களில் ஒருவர் எனது மேலதிகாரி என்பதால் தயக்கமின்றி குறைந்தது கிழமையில் மூன்று நாட்கள் மதிய நேரத்துத் தீர்த்தத்தை அருந்திவிட்டு உணவுண்போம். எங்களோடு ஒரு தச்சுவேலை செய்யும் இத்தாலியர் சேர்ந்து கொண்டார். அவருடன் சேர்ந்தால் இத்தாலிய உணவகங்கள் உள்ள கால்ரன் தெருவில் உணவின் முன்பும் மது அருந்திய நாம் அதன்பின்பும் சம்புக்கா என்ற மதுபானம் அருந்திய பின்பே எழுவோம்.
அக்காலத்தில் மெல்பனின் கிழக்குப்பகுதிகள் செல்வந்தர்களால் நிரம்பியிருந்த போதிலும், மேற்கிலும் வடக்கிலும் தொழிலாள வர்க்கத்தினர் இருந்தார்கள். மெல்பனில் பல காலணி, ஆடை, கார் உதிரிப்பாகங்கள் தயாரிக்கும் தொழிற்சாலைகள் இருந்தகாலம், இப்பொழுது இறந்தகாலமாகிவிட்டது.
2000 ஆம் ஆண்டிலிருந்து அவுஸ்திரேலியாவில் கார்கள் தயாரிப்பது குறைந்து, இப்பொழுது எதுவுமில்லை. காலணி, துணிகள் , மின்சார பாவனைப் பொருட்களைச் சீனாவிலிருந்து இறக்குமதி செய்கிறோம் . தொழிலாளர்கள் பலர் 2000 இல் வந்த விற்பனை வரியால் சிறு முதலாளிகளாக்கப்பட்டுள்ளார்கள்.
மேற்குப் பகுதியான மெல்பன் துறைமுகத்தை அண்டிய பிரதேசங்களில் அக்காலத்தில் மதுபான விடுதிகளும் விபசார விடுதிகளும் இரவு பார்கள் என ஏராளமாக இருந்தன. மதியத்தில் நடந்து போகும்போது இரண்டு விபசார விடுதிகளைக் காணமுடியும் .
எப்படித் தெரியும் ?
வாசலில் மஞ்சள் விளக்கு எரியும்.
“ ஏன்டா மதியத்தில் விளக்கு எரிகிறது ? “ எனக்கேட்டபோது எனது நண்பர்கள் என்னை பைத்தியக்காரனைப் பார்ப்பதுபோல் பார்த்தபோது எனது அறியாமையை உணர்ந்து, சிரித்து விட்டு, பின்பே பதில் சொன்னார்கள்.
இதைவிடப் பல மதுபான விடுதிகள் அக்கால துறைமுகத் தொழிலாளர் தாகசாந்தி செய்யும் தண்ணீர்ப் பந்தல்கள். பிற்காலத்தில் பல இன மக்களது உணவுக்கடைகள் வந்ததால் அவற்றின் வியாபாரம் படுத்தது. அப்படி இந்த மதுபான விடுதிகளில் வியாபாரம் குறைந்த நேரத்தில், பியர் வினியோகத்தில் மேலாடையற்ற பெண்களை இறக்குவார்கள். அப்பொழுது ஆரம்ப நாட்களில் தேர்த்திருவிழாவாகக் கூட்டமிருந்தாலும் சிறிது காலத்தில் அலுத்துவிடும். அந்த மதுபான விடுதி இழுத்து மூடப்படும் .
நான் அங்கிருந்த ஆறு வருடங்களில் குறைந்தது நான்கு மதுபான விடுதிகளாவது பூட்டப்பட்டன. இதை விட மதியத்தில் பெண்களின் போல் நடன விடுதிகளும் இருந்தன . இவைகள் பெரும்பாலும் மாபியாக்களினால் கறுப்புப் பணத்தை வெள்ளையாக்க நடத்தப்படுபவை. ஜி எஸ் ரி 2000 ஆம் ஆண்டு வந்தபோது கறுப்புப் பணம் குறைந்துவிட்டது.
பெரிய நகரம் பகலில் மட்டுமல்ல, இரவிலும் மக்களால் நிறைந்திருக்கவேண்டுமென்றால் இரவின் தேவைகளுக்கான சேவைகள் தேவை . இப்படியான விடயங்கள் நடப்பதால் டாக்சி சாரதி, நடனமாடும் பெண் , வாசலில் சில பவுன்சர் எனப் பலருக்குத் தொழில் கிடைக்கிறது . பகலில் ஒழுக்கமான மனிதர்கள் சூரியன் மறைய ஒழுக்கத்தை மறந்துவிடுவார்கள்.
எல்லோரும் ஒழுக்கமாக இருந்தால் நகரமும் ஒழுக்கமான மனிதர்கள் போல் அந்தியில் உறங்கி விடும். நான் ஜெனீவா சென்றபோது பகலில் உலகத்தின் மனித உரிமைகளின் தலைநகரமான விளங்கும் ஜெனிவா, எப்படி இரவில் மட்டுமல்ல காலை எட்டு மணிவரையும் விழித்திருந்ததைப் பார்த்தேன். கறுப்பு மஞ்சள் வெள்ளை பழுப்பு என வண்ணங்களாக பெண்கள் தெருக்களில் நிற்பார்கள்.
மெல்பன் பூங்காக்களின் நகராக வனப்புடன் தெரிவது பகல் நேரத்தில் மட்டுமல்ல, இரவு நேரத்திலும்தான். அழகான நகர். மற்றைய ஐரோப்பிய அமெரிக்கா பெருநகர்களைப்போல் அல்லாது இங்கே குற்றச் செயல்கள் குறைவு. நான் திரிந்த காலத்தில் கசினோ மட்டும் இருக்கவில்லை. பிற்காலத்தில் கசினோ பலரையும் உள்ளே இழுத்தது மட்டுமல்ல, பல கடைகள் தியேட்டர்கள் உணவகங்களையும் தன்னகத்தே கொண்டிருந்ததால், பல தரப்பட்ட மற்றைய வியாபாரங்களை ராட்சத மிருகமாக விழுங்கிவிட்டது. கறுப்புப் பணத்தை கசினோவில் கொண்டுபோய் நேரடியாக வெள்ளைப்பணமாக மாற்ற முடியுமென்றால் ஏன் பார்களையும் மதுசாலைகளையும் திறக்கவேண்டும் ?
கடந்த இருபத்தைந்து வருடங்களாகப் மெல்பன் புறநகரில் வேலையாக இருந்தாலும், இடையிடையே செல்லும்போது நான் பார்த்த இடங்கள் மாறுவதையும் அழிவதையும் புதிதாக உருவாகுவதையும் காணமுடிந்தது .
நான் முன்பு பார்த்த மேற்கு மெல்பன் , டொக்கியாட் எனப் புதிய நகரமாக உருமாறிவிட்டது. பெரிய கட்டிடங்களும் கடலருகே உணவகங்களும் மாடிக் குடியிருப்புகளும் உருவாகியிருந்தன.
தற்போது எனது மகள் நகரத்தில் வாழ்வதால் , ஒருநாள் மனைவியுடன் அங்கே சென்றேன். மனைவி மகளுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த போது, எனது மனம் இருபத்தைந்து வருடங்களுக்கு முன்பு அங்கிருந்த பகுதிகளைத் தேடியது. என்னைப் பொறுத்தவரை முதலாவதாக கிடைத்த வேலை நண்பர்கள் மற்றும் புதிய உலகைத் தேடிய வயது என்பதால் அக்காலம் பொற்காலமாக இருந்தது. அக்கால மனதின் பதிவுகள் அழியாதவை. ஆனால் காட்சிகள் மாறிவிட்டன.
அக்காலத்தில் இத்தாலியர்களும் லெபனான்காரர்களும் ஒரு சில வியட்நாமியர்களும் இருந்த விக்டோரியா சந்தை தற்பொழுது சீனர்கள் வசம் போய்விட்டது. சில ஆஃப்கானிஸ்தானியர்கள் தெரிந்தார்கள். பெரும்பகுதி கொரோனாவால் வெறுமையாகத் தெரிந்தது. விற்பவர்களும் வாங்குபவர்கள் அதிகமில்லை. ஒரு சில காபி கடைகளிலும் உணவுக்கடைகளிலும் இளையவர்கள் இடைவெளி விட்டு நின்றார்கள்
நாங்களும் ஒரு கடையில் காபி குடித்துவிட்டு அந்த மார்க்கட்டின் பின்புறத்திற்குச் சென்றோம். கட்டிடங்கள் மத்தியில் ஒரு இடம் காலியாக இருந்ததை பற்றி அங்கே கேட்டபோது, “ சிறிது தூரத்தில் பழைய மயானமுள்ளது “ என எனது மருமகன் சொன்னார். ஆதிவாசிகளிடம் புகையிலையும் மற்றும் சிறிய தொகையையும் கொடுத்து மெல்பனை எழுதி வாங்கிய பாட்மனின் சவக்குழியும் அங்குள்ளதால், அந்த இடத்தில் இன்னமும் அடுக்கு மாடிக்கட்டிடங்கள் வரவில்லை. உயரமான கிரேன்கள் தங்கள் வேலைக்குப் பொறுமையாகக் காத்து நின்றன.
விக்டோரியா மார்க்கட் அருகே, இன்னமும் காலத்தை எதிர்த்து சவால் விட்டபடி சில தொடர் வீடுகள் உள்ளன. அதேபோல் கிங்ஸ் வீதிக்கு மேற்குப்பகுதியிலும் சில வீடுகள் இருந்தன. மற்றைய பகுதிகளில் புதிய கட்டிடங்கள் வந்துவிட்டன. புதிய கட்டிடங்கள், பொலிஸ் தலைமை நிலையம் இருந்த துறைமுகம் பகுதி சில முகமூடி மனிதர்களைத் தவிர்த்து கொரோனாவால் வெறுமையாகத் தெரிந்தது. எஞ்சியிருந்த ஒரு சில மதுபான விடுதிகள் பூட்டப்பட்டிருந்தன.
அவை மீண்டும் திறக்கப்படுமா..? என்பது சந்தேகமே.
பல்கலைக்கழகமும் வைத்தியசாலைகளும் பல கட்டிடங்களைக் குட்டி போட்டபடி சுற்று வட்டாரத்தை ஆக்கிரமித்து, தங்களைப் பெரிதாக்கிக் கொண்டிருந்தன . தற்போதைய நகரத்தினருக்கு அவையே தேவையாகிவிட்டது.
மெல்பன் கிரிக்கட் மைதானமும் ரயில் நிலையங்களும் மாறவில்லைத்தான் . ஆட் சென்ரர் கலை நிகழ்ச்சிகள் அரச உதவியோடு நடக்கும் இடம். அதன் அருகில் மெல்பனின் உயிர் நாடியாக விளங்கும் யாரா நதி சலனமற்று ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது .
மீண்டும் வீடு திரும்பும்போது எனது அசோகனின் வைத்தியசாலை நாவலில்1990 களில் தரிசித்து நான் எழுதிய காடசியை நினைத்துப் பார்க்கிறேன் ;-
“அந்த ஜன்னலின் அருகில் வெளியே பார்த்தபோது இளம் வயது ஆண்- பெண் ஜோடிகள் கைகளை பிடித்தபடியும், முத்தமிட்டவாறும் சாரி சாரியாக வந்து கொண்டிருந்தார்கள். பெரும்பாலானவர்கள் பல்கலைக்கழக வகுப்பை முடித்து விட்டும், சிலர் வேலைத்தலங்களில் இருந்தும் நேரடியாக அங்கே வருகிறார்கள். கோடைகாலத்தில் ஆபிரிக்க மிருகங்கள் பற்றிய விவரணப்படத்தில் அவை தண்ணீருக்காக வரிசையாக இடம் பெயரும் காட்சி நினைவுக்கு வந்தது. அந்த ஜன்னலுக்கு அப்பால் எலிசபெத் பரேட் என்ற அந்தப் பெரிய வீதி செல்கிறது. இந்த வீதியின் இரு பக்கத்திலும் வாகனங்களும் நடுபகுதியில் மெல்பனுக்கே பிரத்தியேகமான ட்ராம் ரோடு செல்கிறது. வேலை முடியும் நேரமானதால் மின்சாரத்தில் இயங்கும் ட்ராம் ஒன்று நிறைமாத கற்பிணிப் பெண்போல் மெதுவான ஒலியோடு செல்வது தெரிந்தது. இந்த மதுபான விடுதிக்கு எதிராக எலிசெபத் வீதியின் அடுத்த பக்கத்தில் ரோயல் பெண்கள் வைத்தியசாலை அமைந்துள்ளது. வீதியின் இருமருங்கும் நிற்கும் மரங்கள் மாலையின் மங்கிய வெளிச்சத்தில் மெல்பனுக்கே உரிய பூங்கா நகரம் என்ற பெயரை உறுதி செய்தது. மாலை சூரியனது ஒளிக்கதிர்கள் அடர்ந்த பச்சை இலைகொண்ட மரங்களை திரைச்சீலையாக்கி அற்புதமான ஓவியத்தை வரைந்து கொண்டிருப்பது பொறுக்காத சில பறவைகள் அந்த வண்ணக்கலவையில் தாங்களும் குளித்தபடி அங்கும் இங்கும் பறந்து திரிவது அந்த மதுசாலையின் கண்ணாடி யன்னல்கள் வழியாக தெரிந்து.”
ஆயிரத்தொரு இரவுகள் என்ற புனைவைப் பற்றி நாம் கேட்டிருப்போம். ஃபிரேம் (Frame) வகையான கதை சொல்லல் முறையில், அதாவது திரைப்படத்திற்கான காட்சிகள் ஒன்று – இரண்டு என எழுதப்படுவதுபோல் கதைக்குள் கதை வைத்துக் (Genre )கதை சொல்லல்.
ஆயிரத்தொரு இரவுகள் அரபிக் கதையல்ல. இந்தியாவிலிருந்து மேற்காக நகர்ந்தது . பஞ்சதந்திரம் மற்றும் ஜாதகக்கதைகள் இப்படியான பிரேம் கதைகளாக உருவாகி பாரசீகத்துடாக அரேபிய வியாபாரிகளால் வியாபாரப் பொதிகளோடு எடுத்துச் செல்லப்பட்டது. இப்படியான கதை சொல்லல் ஐரோப்பாவுக்குச் சென்று அங்குள்ள எழுத்தாளர்கள் மீது தாக்கத்தை உருவாக்கியது . கன்ரபரி கதைகள் (The Canterbury tales) போன்றவை ஆயிரத்தொரு இரவுகளின் தாக்கமே .
மாலையில் கன்னிப்பெண்yணை திருமணம் செய்து, இரவில் புணர்ந்து விட்டு கொலை செய்யும் பக்தாத் அரசனிடமிருந்து ( Caliph of Baghdad- Harin el- Rashid 786-809) ஷரசாட் (Shahrazad) என்ற மந்திரியின் பெண் உயிர் தப்புவதற்காக அரசனின் கட்டிலின் கீழ் உள்ள தங்கைக்குச் சொன்ன கதைகளின் தொகுப்பே ஆயிரத்தொரு இரவுகள் . ஒவ்வொரு இரவிலும் கிளைமாக்ஸில் கதை நிறுத்தப்படும். ஆனால், அதைக் கேட்பதற்காக அரசன் அடுத்த நாள் காத்திருப்பதால் கொலை நடக்காது. இப்படி ஆயிரத்தொரு இரவுகளின் பின்பு அரசன் திருந்தி ஷரசாட்டை மணமுடிக்கிறான்.
அ. முத்துலிங்கத்தின் உண்மை கலந்த நாட்குறிப்புகள் அவரது சுயசரிதை . அந்த சுயசரிதை தமிழகத்தில் மாத சஞ்சிகைகளில் சிறுகதைகளாக வெளிவந்தது. வெவ்வேறு துண்டுகளாக நான் படித்திருந்தேன் . ஒன்றாகவே படிக்கும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தபோது, அவரது நினைவுகளைக் கதைகளாக்கி அதற்குள் கதையை வைத்துள்ளது, எனக்கு உயிருக்குப் பயந்து ஷரசாட் சொன்ன கதைகளை நினைவூட்டியது. இதை நான் சொல்லக் காரணம் ஒவ்வொரு பகுதியிலும் சுவை குன்றாது எழுதியிருக்கிறார் . அத்துடன் ஒவ்வொரு கதையிலும் உள்ளே பல உப கதைகளை உள்ளே ( there are frame stories that contain nested narratives.) வைத்திருக்கிறார்.
கடந்த நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் அவரைச் சுற்றி, யாழ்ப்பாணத்திலும், கொழும்பிலும் பின்பு அவர் வேலை செய்த நாடுகளிலும் நடந்த கதைகள் இதிலுள்ளன. இந்தக் கதைகளில் எதுவித ஹீரோயிசத்தையும் காட்டாது சாதாரணமான யாழ்ப்பாணத்துக் கணக்காளராக தான் வாழ்ந்ததைக் காட்டியிருக்கிறார்.
அவரது நினைவில் தெரிந்த ஒரே கிளைமாக்ஸ் ஆக வருவது அவரது நண்பன் ஒரு பெண்ணை டாவடித்தபோது , அவனுக்கு உதவிசெய்யப் போன இடம் மட்டுமே. அதில்கூட அந்தப் பெண்ணே ஹீரோயினாகிறார். வெளிநாடு சென்று வேலை செய்து , அதன்பின் பிள்ளைகள் பேரக்குழந்தைகள் என்ற சாதாரண வாழ்வை சுவையாக எழுதமுடியும் எனக் காட்டியுள்ளார்.
இதுவரையில் மனிதவாழ்வின் பொதுவற்றவை அசாதாரணங்கள் என்பனவே கதையாகியது. ஆனால் முத்துலிங்கம் மொத்தத்தில் ஒரு சாதாரணமான யாழ்பாணத்தவனது வாழ்வை மிகவும் சுவையாகச் சொல்லியிருக்கிறார். அவரது பாணியில் சொல்வதானால் கொக்குவிலில் சுருட்டை சுத்தி விட்டு அதன் பின்பக்கத்தைக் கத்திரியால் அளவாக நறுக்குவதுபோல் கதைகளைத் தொய்வற்று நறுக்கி பெட்டிக்குள் வைத்திருக்கிறார் .
எழுதிய மொழியில் தனது ஆயுதங்களாக அவர் பாவிப்பது யாழ்ப்பாணத்து வழிவழியாக வந்த நக்கல். அடுத்தது படிமங்கள். மூன்றாவது சிமிலி (Simile )எனப்படும் உதாரணங்கள். கதைகளைச் சுவையோடு வாசிப்பதற்கு அவை உப்பு-புளி -காரமாகின்றன.
உதாரணமாக “ காரிக்குறிச்சி வாசிக்கும்போது அவருடைய கழுத்து படமெடுக்கும் பாம்பினுடையதுபோல உப்பிப் பெருக்கும். ஒரு திகில் நாவல்போல அடுத்து என்ன வரப்போகிறது என்ற எதிர்பார்ப்பு இருக்கும் . “
எழுத்தில் தேவைக்கு அதிகமாகச் சிமிலியிருப்பதுபோல் தோற்றமளிக்கும் . படிமம் இரண்டு வினைச் செயல்களை நம் மனக்கண்ணில் நிறுத்தி செம்புலத்து நீராகத் தெரியும். ஆனால், சிமிலி அதுபோல இது எனச் சொல்லி விட்டுப் போய்விடும், மறைந்து விடும், மணலில் மழைத்துளியாகிவிடும்.
இதற்கப்பால் இன்னொரு விடயம் தென்னிந்தியத் தமிழ்ச்சொற்களை வாசிப்பவர்களுக்காக வலிந்து செலுத்தாது, அதே வேளையில் புதிய தமிழ்ச் சொற்களைப் புகுத்தாது இயல்பாக எழுதியிருப்பது எனக்குப் பிடித்திருந்தது. தமிழ் நாட்டவரை யாழ்ப்பாண சொற்களை வாசிக்க வைத்த நித்திய பெருமை எழுத்தாளர் முத்துலிங்கத்திற்கே உரிய முதிசமானது.
நல்லூர் சப்பரத் திருவிழாவில் அம்மாவிடமிருந்து பிரிந்த சிறுவனாக நினைவுகள் துளிர்விட்டு முதுமையின் எஞ்சிய வாழ்நாளை எண்ணுவதாகக் கதை முடிகிறது என்பதால் இது அவரது வாழ்க்கை சரிதமெனவே சாதாரண மனம் கொண்டவர்களால் எண்ண முடியும்.
இந்த புத்தகத்தை வைத்து எனது சில கேள்விகள் இங்கு உள்ளன. அவை பொதுவானவை. தமிழர்கள் நாவலில் உண்மை வரவேண்டுமென விசித்திரமாக நினைப்பவர்கள். நான் எழுதிய கானல் தேசத்தைப் படித்துவிட்டு அதில் உண்மையில்லை எனக் கூச்சலிட்டவர்கள். அடப்பாவிகளே, இலங்கைப் பத்திரிகைகளில் எழுதும் ஒரு நிருபரையோ பத்திரிகையையோ ஏன் புனைவு வருகிறது என நீங்கள் கேட்டிருந்தால் நமக்கு நல்ல பத்திரிகைகள் கிடைத்திருக்கும். புனைவில் உண்மையையும் பத்திரிகைகளில் பொய்யையும் தேடும் புத்திசாலிகளை கொண்டது நமது சமூகம்.
பொதுவாக நாவல் எனப்படுவது கற்பனையான பாத்திரங்களால், கற்பனையாக எழுதப்படும் நீண்டதோர் எழுத்து வடிவம். ஆனால், அ. முத்துலிங்கத்தின் உண்மை கலந்த நாட்குறிப்புகளில் கதாநாயகன் முத்துலிங்கம் என்பவர் நமக்கு கற்பனை மனிதரல்ல. நமக்கு அறிந்த இரத்தமும் தசையும் கொண்டு வாழ்பவர் என்ற எண்ணத்தினூடே என்னால் படிக்கமுடிந்தது. அந்த எண்ணத்தால் சில கேள்விகள் எழுந்தபோது, புத்தகம் வெளிவந்தபின் புத்தகமும் வாசகர்களுமே எஞ்சியுள்ளார்கள், ஆசிரியரல்ல என்பதால் வாசகர்களிடம் அவற்றை வைக்கிறேன்.
நாவல் என்பதில் பாத்திரங்களின் நடத்தையாலும் மனவோட்டத்தாலும் நெசவாகும் ஒரு வண்ணக் கம்பளம் . அந்தப் பின்னலில் உள்ள ஒவ்வொரு பாவும் அந்த நாவலை முன்னோக்கித் தள்ளும். இழையும் பாவும் வண்ணத்தை உருவாக்குவதுபோல் அங்கே புளட் உருவாக்கப்படும். இது பொதுவானது.
பொது விதிக்கு கட்டுப்படாத நாவல்கள் உள்ளன. ஆனால் அவைகளின் ஒரு பாத்திரத்தின் முக்கியமான இயல்பில் பின்னப்படுகிறது. அப்படியான விசேட பாத்திரமாக இங்கே தெரியவில்லை. புளட் அற்ற பாத்திரத்தின் செய்கைகளால் பின்னப்பட்ட ஒரு நாவலாகத் தமிழில் எனக்கு நினைவுக்கு வருவது சுந்தர ராமசாமியின் ஜே.ஜே சில குறிப்புகள்.
உண்மை கலந்த நாட்குறிப்புகள் போல் கற்பனையற்ற நாவல்கள் (non-fiction novel) உள்ளது அனி பிராங் (Anne Frank ) எழுதிய டயரி ஒவ் ஏ யங்கேர்ள். அதேபோல் ஜோன் கேசி(John Hersey) எழுதிய ஹிரோசிமா( Hiroshima )என்பன முக்கியமானவை.
ஆனால், இவை இரண்டும் முறையே யூத இன ஒழிப்பு அமெரிக்காவின் அணுக்குணடுத் தாக்குதல் என மிகவும் முக்கியமான சம்பவங்களை வைத்துக் கதை பின்னுவதற்காக எழுதப்பட்டது. எதை எழுத்தில் சொல்ல விரும்புகிறோமோ அதுவே நாவலின் அமைப்பை உருவாக்கும்.
எஸ். பொன்னுத்துரை ‘வரலாற்றில் வாழ்தல்’ என்ற சுயசரிதையை தன்னுடைய வாழ்வுக்குறிப்பு என்பதுடன் நில்லாது தான் வாழ்ந்த சமூகத்தின் சரித்திரமாக்கியிருக்கிறார் . அவரது யாழ்ப்பாணத்து நினைவுகளை ‘நனைவிடை தோய்தல் ‘ என்று எழுதினார் . அதேபோன்று ஜெயமோகன் ‘புறப்பாடு’ மூலம் இளமைக்காலத்தை விறுவிறுப்பான கதையாக்கியிருக்கிறார். இவை வாழ்க்கை வரலாற்றை சுவைகுன்றாமல் அபுனைவாக எழுதலாம் என்பதற்கான உதாரணங்கள். உண்மையை எழுதுவதற்கு பல வகையான இலக்கிய வடிவங்கள் தற்போது உள்ளது. நாவலாக எழுதாமல், நினைவுகளில் இல்லாத பகுதியை இட்டு நிரப்பக் கடந்த 70 வருடங்களாக ( creative nonfiction )இலக்கியப்பகுதி( Genre) உள்ளது.
ஏர்னஸ்ட் ஹமிங்வே( Ernest Hemingway) தனது பாரிஸ் வாழ்வை அந்த வடிவத்தில் எழுதியுள்ளார் த வூமன் வாரியர் ( The Woman Warrior) என்ற புத்தகத்தை மக்சீன் கிங்ஸ்ரன்( Maxine Hong Kingston) எழுதியிருக்கிறார்.
உண்மைக்கும் புனைவுக்கு பெரிய இடைவெளி இருக்கிறது . உண்மையைப் புனைவாக எழுதலாம் என்ற வாசகத்தில் உண்மை உள்ளது. எல்லோரும் எழுதுகிறோம். சுயசரிதமெழுத முயற்சித்தபோது நினைவில் இல்லாதவற்றை இட்டு நிரப்பி நாவலாக்கிவிட்டேன் என்ற கூற்று வந்ததால் இவைகளைச் சொன்னேன்.
சுயபுனைவை நாவலாக ஏற்றுக்கொள்ளமுடியாது என்பதல்ல எனது வாதம். நாவலாக ஏற்றுக் கொள்ளுமிடத்தில் சில விடயங்களைக் குறிப்பிடவேண்டும்.
அ. முத்துலிங்கத்தின் உண்மை கலந்த நாட்குறிப்புகளில் கதாசிரியர் இரட்டை வேடமணிகிறார் . தன் முனைப்பான கதை சொல்லும்போது கதை சொல்லியே இங்கு கதாநாயகனாகிறார். நாவலில் அவரது (Subjective narrative) கருத்துகள் மட்டுமே வருகிறது .
இவை வரும்போது அவரது அப்பிராயங்கள், எண்ணங்கள் மற்றும் தீர்ப்புகள் வருகின்றன. அதாவது அவரே பொலிஸ் -வழக்கு தொகுப்பாளர் – நீதிபதியாகிறார்( Police -Prosecutor – judge) . நாங்களும் கதை சொல்லுபவரது தீர்ப்புகளின்படி நடக்கிறோம் .
இந்த நாவலில் கதை சொல்லுபவர் தன் ஆசிரியர் , தந்தை மற்றும் மனைவி என எல்லோர் மீதும் தனது தீர்ப்பை வழங்குகிறார். இப்படியான (Magisterial) தன்மை 19 ஆம் நூற்றாண்டு நாவல்களிலே உள்ளது. நவீன நாவல்களில் இந்தத் தன்மை தவிர்க்கப்படுகிறது. கதாபாத்திரங்கள் வழியாகவே தனிப்பட்டவர்கள் சமூகம் மீதான அபிப்பிராயங்கள் , எண்ணங்கள் செல்லப்படும்.
இங்கு நான் சுட்டிக்காட்டுபவை எதுவும் உண்மை கலந்த நாட்குறிப்புகளுக்கு எதிரானவையல்ல . ஆனால், எனது மனத்தில் ஏற்பட்ட கேள்விகளை வாசிக்கும் இலக்கிய வாசகர்களுக்கும் விமர்சகர்களுக்கும் முன்னே வைப்பதே என்போன்ற சக இலக்கிய பயணியின் கடமையாகும்.
மேலும் அ. முத்துலிங்கம் இலங்கைத் தமிழரில் முதன்மையாளராக கொண்டாடப்படுபவர் . அவரது உண்மை கலந்த நாட்குறிப்புகளில் நான் எழுப்பிய கேள்விகள் சரியா தவறா என அலசப்படுவது தமிழிலக்கியத்தின் தேவையாகும்.
