Noelnadesan's Blog

By Terrence Anthonipillai
வலிகாமத்திலிருந்து வந்த மக்களின் தெகை அதிகரிக்க அதிகரிக்க எமது நிறுவனமும் தனது பணியாட்களின் தொகையை உயர்த வேண்டியிருந்தது. பதவி வெற்றிடங்களை பத்திரிகைகளில் விளம்பரபபடுத்தி விண்ணப்பதாரிகளின் சுயவிபரக்கோவைகளைப் பரிசிலீத்து நேர்முகப்பரீட்சை நடாத்தி பணியாட்களை தெரிவு செய்ய நீண்டநாட்கள் எடுக்கும். எனவே எனக்கு தெரிந்தவர்கள் மூலம் சிலரை நேர்முகப்பரீட்சைக்கு அழைத்திருந்தேன்.

8 வெற்றிடங்கட்கு 20 பேர் நேர்முகப்பரீட்சைக்கு சமூகம் அளித்திருந்தனர். காலை 9மணிக்கு ஆரம்பமாவிருந்த நேர்முகப்பரீட்சைக்கு 7..30 மணிக்கே பலர் வந்து விட்டனர். முதல் சிக்கல் வன்னியில் வசித்தவர்களுக்கா அல்லது இடம்பெயர்தவர்கட்கா முன்னுரிமை வழங்குவது என்று முடிவெடுப்பது.

வன்னிக்கல்விப்பொறுப்பாளர் ஒரு தடவை கதையோடு கதையாகக்கூறியது நினைவுக்கு வந்தது. ‘ முந்தி ஒரு துண்டு பஸ்ரைவரிட்டை கொடுத்து விட்டாடால் எல்லா அதிபர்மாரும் சொன்ன இடத்தில சொன்ன நேரத்திற்கு நிப்பினம். இந்த யாழ்ப்பாணத்தாங்கள் வந்து எல்லாத்தையும் பழுதாக்கிப்போட்டாங்கள்’

‘ஒரு ரீ குடியுங்கோ சேர்’ என்ற பியுன் பொடியன் கோப்பையை மேசையில் வைத்துவிட்டு பம்மிக்கொண்டு நின்றான். ‘என்ன விஷயம் சொல்லு’ என்றேன்.
வழமையாக தாமதமாக வேலைக்கு வரும் பணியாட்கள் சிலர் அன்று நேரகாலத்திற்கே கந்தோருக்கு வந்துவிட்டார்கள். அவர்கள் முன்கூட்டியே கந்தோருக்கு வந்த நோக்கத்தை புரிந்துகொள்ள எனக்கு அதிக நேரம் தேவைப்படவில்லை. தாங்கள் யார் யாரை சிபாரிசு செய்கிறார்கள் என்பதை மிகவும் பக்குவமாக் கூறிவிட்டு நைஸ்சாகச் சொல்லிவிட்டு தங்கள் மேசைகட்கு சென்று ஏதோ அவசரமாக வேலை செய்வதுபோல் பாசங்கு பண்ணத்தொடங்கினார்கள். ‘சேர் அதில சிவப்பு சேட்டோட நிக்கிற ஒல்லியனை மாத்திரம் எடுத்துப்போடாதையுங்கோ,

மல்லாவிக்காம்பிலை சித்திரவதை செய்ததில முன்னுக்கு நிண்டவன், கட்டாயம் புலனாய்வுத்துறை தான் அனுப்பியிருக்கவேணும்’ என்றார் பைல்லை புரட்டியவாறு எனது பக்கத்து சீட்காரர். நானும் ஒன்றும் கோளாதவன் போல் கடிதங்களை பிரித்துக்கொண்டிருந்தேன். அவரோ விட்டபாடாய்யில்லை. ‘ அந்தக் கட்டைத்தடியன் முந்தி பளைப்பொறுப்பாளராய் இருந்தவன் உவன் சாகவேண்டுமென்று அங்க ஒருத்தன் கிடாய் ஒண்டை நேர்ந்துவிட்டிருக்கிறான்’

புதிதாக ஆட்களை எடுக்கிறதை விட TROவிட்ட எல்லாத்தையும் கையளித்து விடுதல் மேல் என்ற எண்ணம் என்னையறியாமலே மனதில் வந்து போனது. என்னுடன் தேர்வுக்குழுவிலிருக்கும் மற்றய இருவரும் கையில் ஏதோவொரு லிஸ்ட்டுடன் வந்தார்கள். நேர்முகப்பரிட்சையில் முதலிரண்டு இடங்களையும் பளைப்பொறுப்பாளரும் மல்லாவிப்பொடியனும் தட்டிக்கொண்டார்கள்.

——————————————————————————————————————————————————————————–
யாழ்பாணத்திலிருந்து வன்னிக்கு இடம்பெயர்ந்து வந்தவர்களுக்கான தற்காலிக வீடுகளமைக்கும் வேலை முட்கொம்பனில் மும்மாரமாக நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்தது. ஊர் மக்களும் உள்ளுர் அரச சார்பற்ற நிறுவன பணியாட்களும் இடம்பெயர்ந்து வந்தவர்களுக்கு உதவி செய்து கொண்டிருந்தார்கள். சில வீடுகளின் கூரைகள் கிடுகுகளினால் வேய்யப்பட்டுக்கொண்டிருந்தன வேறு சிலவற்றில் மண்சுவர்கள் எழும்பிக்கொண்டிருந்தன. சர்வதேச அரசசார்பற்ற நிறுவனங்களின் நிதியுதவியுடன் தமிழர் புனர்வாழ்வுக்கழகம் வேலைத்திட்டங்களை உள்ளுர் அரசசார்பற்ற நிறுவனங்கள் ஊடாக நடைமுறைப்படுத்திக்கொண்டிருந்தது.
ஒவ்வொரு வீட்டிற்கு ஒதுக்கப்பட்ட தொகையில் வெறும் 30 சதவீதத்தை மாத்திரம் தான் செலவு செய்யப்பட்டிருக்குமென்பது ஊரறிந்த இரகசியம். ஒரு சில அரைகுறையாக முடிக்கப்பட்ட வீடுகளில் மக்கள் குடியமரத்தொடங்கிவிட்டார்கள். வேலை நடைபெற்றுக்கொண்டிருக்கும் இடங்களை நானும் சுற்றிப்பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன்.

‘ஜயா இதை ஒருக்கா பாருங்கோ’ என்று குருநாகலிலிருந்து வந்த கிடுகுகளில் சிலவற்றைக்காட்டினார் கொஞ்சமாகத் தண்ணி’ பாவித்த ஒருவர். புல பாதிக்கிடுகுகள் பெரிய கண்ணறைகள். ‘சிங்களவங்கள் எல்லாத்திலையும் தானே எங்களைப் பேய்க்காட்டுறாங்கள்’ என்று கூறியவர் காறித்துப்பிவிட்டு ‘ உவங்கள் எண்டாப்போல என்ன திறமே’ என கொஞ்சம் தொலையில் நின்ற TRO க்காறறைக்காட்டி சற்றே தணிந்த குரலில் சொன்னார். ‘சீமான்கள் வீடு கட்ட தந்த மரங்களைப்பாருங்கோ ஒண்டுக்கும் உதவாது ஒரு மாசம் நிண்டுபிடிக்குமோ தெரியாது எங்களை வைச்சு எத்தனை பேர்தான் காசடிக்கிறாங்கள்’ என்றார் யதார்த்தமாக. காட்டு வெக்கையின் கடுமை எல்லோரையும் வாட்டி வதைத்தது. நானும் அவர்களுடன் பாலைமரநிழலில் ஒதுங்கினேன்.


‘என்ன வந்திறங்கிய கிடுகுகள் மரங்கள் ஒண்டும் அவ்வளவாய் வாய்க்கவில்லை போலகிடக்குது’ என்றபடி அவர்களது சம்பாஷனையில் இணைந்து கொண்டேன். ‘ உங்களுக்கேன் நல்ல கிடுகும் மரங்களும் பொடியள் வலு கெதியாய் யாழ்ப்பாணத்தை திருப்பி பிடிப்பாங்கள் தானே’ என்றேன் நமட்டுச்சிரிப்புடன். ‘மண்ணாங்கட்டி மனுசனுக்கு விசர் வரப்பண்ணாதையுங்கோ வன்னியும் எப்ப பறிபோகுதோ தெரியாது’ என்ற அவரது குரலில் வெறுப்பு கோபம் வெறுமை எல்லாம் தென்பட்டது.

அப்பதான் சைக்கிளில் வந்திறங்கிய வயதானவொருவர் ‘நாளைக்கு எல்லாரையும் துயிலுமில்லத்தை துப்பரவு செய்ய வரட்டாம் இல்லாட்டி நிவாரணம் இல்லையாம்’ என்றார் கொதியுடன். ‘என்னத்தைச் சொன்னாலும் உவங்கள் ஆட்கள் கெட்டிக்காரர்கள் அரசாங்கம் தாறதைக் கொண்டு தங்கட வேலைகளை எங்களைக்கொண்டு சிம்பிளாகச் செய்து முடிக்கிறாங்கள்’

‘ரெட் குறஸ் உவங்களுக்கு கனக்க காசு குடுத்திருக்குப்போல கிடக்கு அவசர அவசரமாய் கக்கூஸ் கட்டட்டாம் இல்லாட்டி காசு திரும்பிப்போடுமாம்இ கக்கூஸ் கட்டி என்ன பிரியோசனம் தண்ணிக்கு எங்க போறது’

‘வந்தாரை வாழவைக்கும் வளம் கொழிக்கும் வன்னிக்கு வாங்கோ உங்களுக்கு ஒரு குறையும் இருக்காது’ என்று லவுட்ஸ் பீக்கரில எனவுன்ஸ் பண்ணியெல்லே எங்களை பேய்க்காட்டி இஞ்சாலை கூட்டி வந்தவங்கள் நாங்கள் எவ்வளவு பேயர் என்று அவங்களுக்கு நல்லாத்தெரியும்

‘இந்த இடப்பெயர்வுடன் எனக்கு கடவுள் நம்பிக்கையும் துப்பரவாய் போட்டுது கடவுளும் அவங்கட பக்கம் போலத்தான் கிடக்குது.’

‘சனங்களப்போல அப்பனுக்கும் மறதி கூடப்போல கோயில் நகைகளையும் விட்டாங்களே’ இப்படியாக இவர்களது உரையாடல் சுவாரிசயமாக தொடர்கையில் ‘ இந்த மண் எங்களின் சொந்த மண் இதன் எல்லையை மீறி யார் வந்தவன் நீர்வளம் உண்டு நிலவளம் உண்டு நிம்மதி ஒன்றுதான் இல்லை’ என்ற பாடல் ஒலிபெருக்கியில் ஓங்கி ஒலிக்க வாகனம் ஒன்று வந்முகொண்டிருந்தது.

‘உந்தா வருகுது பிள்ளைபிடிக்கிற கோஷ்டி உன்ட பொடியனை எங்கயாலும் ஒழிக்கச்கசொல்லு
‘உனக்கு விஷயம் தெரியாது போலகிடக்கு உவங்கள் எங்களையெல்லே ரெயினிங் எடுக்கெட்டாம் ஆண் , பெண் , கிழடுகட்டை எண்டஎந்த வேறுபாடும் கிடையாதாம் எல்லாரும் கட்டாயம் எடுக்க வேணுமாம் ஒண்டில் மாவீரர் அல்லது நாட்டுப்பற்றாளராக மாறவேண்டுமாம் இல்லாட்டி வீண்வில்லங்கம்தான’;

‘இதுதாண்ட அப்பா சமஉரிமைச்சமுதாயம் வாழ்க தமிழீழம்இ கெதியாய் வெளிக்கிடு கோப்பரேசனுக்கு.’

தொடரும்

தனந்தலா.துரை


தமிழ் புதினங்கள் வரிசையில் நொயல் நடேசன் அவர்களின் அசோகனின் வைத்தியசாலை நிச்சயமாக தனித்துவம் மிக்கது என்று நான் கருதுகிறேன்..இந்தப் புதினம் நிகழ்வதாக குறிப்பிடப்பட்டுள்ள தளம் தமிழுக்கு புதியது என்று நான் கருதக் காரணம் முழு புதினமும் விலங்குகளின் மருத்துவம் மருத்துவம் சார்ந்த விடயங்களாகவே இருக்கின்றன அத்துடன் மனித மனங்களின் நுட்பமான கூறுகள் செல்ல (pet)விலங்குகள் வளர்ப்பு அது சார்ந்த நுட்பமான விஷயங்கள் ஆகியவை மிகவும் அழகாகவும் அதனோடு இணைந்த மனித மனத்தின் கூறுகள் நுட்பமாக கதையில் கடத்திச் செல்லும் புதினமாக இது இருக்கிறது..

புலம்பெயர் தமிழர்களின் கொடை என்று இதை நான் குறிப்பிட விரும்புகிறேன். புலம்பெயர் தமிழர்களின் புதிய வாழ்விட சிக்கல் , மனவியல் சிரமங்கள்,பண்பாட்டு சிரமங்கள் ஆகியவை மிக நுட்பமாக எடுத்தாளப்பட்டிருக்கிறது. இந்தப் புதினத்தை புலம்பெயர் தமிழர் மற்றும் ஆஸ்திரேலிய மக்களின் வாழ்வியல் முறைகளும் கதையின் ஊடே சொல்லப்பட்டிருக்கின்றது…

எழுத்தும் நடையும் சரளமாகவும் சலிப்பு தட்டாமல் விறுவிறுப்பாகவும் கையாண்டிருப்பது மிகுந்த திறமைக்கு சான்றாக விளங்குவதாக நான் கருதுகிறேன்.

வெள்ளிக்கிழமையானதால் வேலையை சீக்கிரமாக முடித்துக் கொண்டு, கந்தோர் மோட்டர் சைக்கிளில் விடுதியை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தேன்.

தோளில் சாக்கு மூட்டையுடனும், கையில் பையுடனும் எதிரே சுப்பையா வந்து கொண்டிருந்தார். பாரத்தின் சுமை அவரது முகத்தில் தெரிந்தது.

‘எங்கே போகிறீர்கள்? ‘

‘யாழ்ப்பாணம். ‘

‘தோளில் என்ன மூட்டை? ‘

‘எலுமிச்சம்பழம். வீட்டை கொண்டு போகிறேன். ‘

‘ஏறுங்கோ சைக்கிளிலை,’ என்று கூறினேன்.

சுப்பையாவுடனும், அவருடைய எலுமிச்சை மூட்டையையும் ஏற்றிக்கொண்டு ரயில்வே ஸ்ரேஷனுக்குச்சென்றேன்.

நான் கேட்காமலே’இங்கு எலுமிச்சம்பழம் ஒன்று ஐந்து சதம். ‘ என்றார் சுப்பையா.
‘இவ்வளவையும் என்ன செய்வீர்கள். வீட்டிலே ஊறுகாய் போடுவீர்களா? ‘

‘கொஞ்சத்தை ஊறுகாய் போட்டு விட்டு மிச்சத்தை வீட்டுக்கு பக்கத்துக் கடைக்காரனிடம் கொடுத்தால் காய் ஒன்றுக்கு இருபது சதம் தருவான்.’
‘நல்ல வியாபாரம் தான்’ என சிரித்தேன்.

‘உங்களுக்கென்ன இளந்தாரி குடும்பம் குட்டி இல்லை. ‘
அவரது குரலில் இருந்த அழுத்தம் உண்மையை உணர்த்தியது.

ஸ்ரேஷன் வாசலில் அவரையும், எலுமிச்சை மூட்டையையும் இறக்கி விட்டு மீண்டும் விடுதிக்குத்திரும்பினேன்.

விடுதிக்கு வந்தவுடன் ருக்மன்; ‘இன்று வெள்ளிக்கிழமை ஊருக்கு போகவில்லையா? ‘ என்று கேட்டான்.

‘இல்லை. ‘ என்று சன்னமாக பதிலளித்தேன்.

‘நீங்கள் வித்தியாசமான யாழ்ப்பாணத்தவராக இருக்கிறீர்கள். என்ன செய்வதாக உத்தேசம். ‘

‘கந்தோரில் ஒரு சின்ன வேலை கிடக்கிறது. ‘

‘பதவியா போவோமா? அதுவும் உங்கள் நிர்வாகம்; உள்ள பகுதி தானே? ‘

‘பதவியாவுக்கு வா, என்று அழைப்பதிலும் பார்க்க என் வீட்டை வாவென கூப்பிட்டிருக்கலாமே? ‘ என விளையாட்டாக கேட்டேன்.

ருக்மன்; சங்கடத்துடன் ‘அப்படி கேட்கத்தான் முதலில் நினைத்தேன்;. ஆனாலும் எங்கள் சிறிய கிராமத்துக்கு வருவீர்களோ என்ற
அவநம்பிக்கையால்தான் அப்படி கேட்டேன் ‘ என்றான்.

‘சரி நான் வருகிறேன். ‘

சனிக்கிழமை பத்து மணியளவில் ருக்மனுடன் மோட்டார் சைக்கிளில் புறப்பட்டேன்.

‘பதவியா ரோட்டு நல்லா இல்லை. கவனமாக ஓட்டுங்கள்.’

‘கவலைப்படாதே, நீ ஒழுங்காக வழியை காட்டு. ‘

‘ருக்மன்;, எனக்கு பதவியா பற்றி அதிகம் தெரியாது ‘

‘ காடுகள் அழித்து, குடியேற்றங்கள் அமைத்துக் கழனிகள் கண்ட பிரதேசங்களிலே பதவியாப்பகுதியும் ஒன்று. காணியற்ற, வேலையற்ற இளைஞர்கள் இந்தப்பகுதியிலே குடியேற்றப்பட்டார்கள். தென்னிலங்கை மக்களே அதிகமாக குடியேற்றப்பட்டார்கள். நிலமற்ற கண்டியச்சிங்களவர் சிலரும் குடியேற்றப்பட்டார்கள். அவ்வாறு குடியேறிவர்களுள் ஒருவர் என் தந்தை. இலவச காணி மட்டும் அன்றி, அரிசி பருப்பு ஆகிய உலர் உணவுகளும் மூன்று ஆண்டுகளுக்கு இலவசமாக வழங்கப்பட்டன. ஆரம்பகாலத்தில் வந்தவர்களில் என் தந்தையும் ஒருவர். ஆரம்பத்தில் இலவசமாக காணி கிடைத்தாலும் காட்டு பிரதேசமானதால் பலர் வரவில்லை. மேலும் மலேரியாவால் பலர் இறந்தனர். ஐந்து வயதுச்சிறுவனாக இருக்கும் போது எனது அண்ணன் மலேரியாவால் இறந்தானாம். நாங்கள் எல்லோரும் இங்குதான் பிறந்து வளர்ந்தோம். ‘

‘அப்பா எந்த இடம்? ‘

‘களுத்துறை. ‘

‘குடும்பத்தில் எத்தனை பேர்? ‘

‘அப்பா அம்மாவுடன், நானும், தங்கச்சியும் ‘

பேசிக்கொண்டே நாங்கள் பதவியா நீர் தேக்கத்திற்கு வந்து விட்டோம்.

பதவியா குளத்தை நோக்கிச்சென்றோம். குளம் ரோட்டில் இருந்து ஒதுங்கியதாக சிலமைல் தூரத்தில் உள்ளே இருந்தது.

பதவியாகுளம் நியாயமான பெரிய குளம் கண்ணுக்கெட்டிய தூரம்வரை நீராகத் தெரிந்தது. குளத்தின் இக்கரைப்பகுதியில் பல பெண்கள் குளித்துக்கொண்டிருந்தார்கள். பலருக்கு ருக்மனை தெரியுமாதலால் கையைக் காட்டினார்கள்.

‘பதவியா குளத்திற்கு ஒரு தமிழ் பெயர் உண்டு. தெரியுமா?’ என கேட்டான். அவன் கூறியதை செவியில் ஏற்றுக்கொள்ளாது, அந்த குளத்தின் அழகிலே சொக்கினேன். அவன் தொடர்ந்து பேசி என் ரசனையை கலைக்காது மௌனம் காத்தான்.

மீண்டும் பிரதான வழியே ருக்மனின் ஊரான சிறிபுராவுக்கு பயணித்தோம். அது மணற்பாதை. மேடும் பள்ளமுமாக இருந்தது. ருக்மன்; வழிநெடுக பலருக்கு கை காட்டி அவர்களுடைய உறவை அங்கீகரித்த படியே வந்தான்.

பதவியா பகுதி மக்களுக்கும் மதவாச்சியில் உள்ளவர்களுக்கும் பல வேறுபாடுகள் தெரிந்தன. இங்கு குடியேறியவர்கள் பரம்பரை விவசாயிகள் அல்லாதபடியால் இவர்கள் வீடுகள் பெரிதாகவும் வீட்டு வளவுகள் வேலிகளினால் அடைக்கப்பட்டு, எல்லைகள் இடப்பட்டும் இருந்தன. வளவுகளுள் பழமரங்கள் நட்டப்பட்டு இருந்தன.

கடைசியில் சிறிபுரவில் அந்தலையிலிருந்த ஒருவீட்டைக்;காட்டி, அதுதான் எங்கள் வீடு என சொல்லி மோட்டார் சைக்கிளை நிறுத்தும் படி கூறினான். வீடு சிறிதாக இருந்தாலும் ஓடால் வேயப்பட்டு இருந்தது. முற்றத்தில் உள்ள பலாமரத்தின் கீழ் சைக்கிளை நிறுத்தினேன்.

வீட்டை நோக்கி நடந்தபோது நடுத்தர வயதுடைய ஒருவர் எதிர்ப்பட்டார். அவர் சேட் அணிந்திருக்கவில்லை. நெஞ்சிலே கற்றையாக மயிர் முளைத்திருந்தது.
‘இது என் அப்பா’ எனக்கூறி என்னை அறிமுகப்படுத்தினான்.

உள்ளே சென்று நாற்காலி ஒன்றைக் கொண்டு வந்து முற்றத்தில் போட்டு அமரச்செய்தான்.

ருக்மனின் அம்மாவையும் அறிமுகப்படுத்தினான். ருக்மனின் சாயல் அப்படியே தெரிந்தது.

ருக்மனின் அம்மா, ‘ மாத்தையா யாழ்ப்பாணமோ?’ என்று கேட்டார்;.

‘ஆம்’ என்று கூறி நட்பான முறையில் சிரித்தேன்.

நான் எழுந்து ருக்மனின் வீட்டுக்குப்பின் புறமுள்ள பச்சை பசேலென்ற வயலைப் பார்த்து, ‘என்ன சாதி நெல்?’ என்று கேட்டேன்.
‘ஐஆர்; எட்டு’ என்று அப்பா பதில் சொன்னார்.

மதிய வெயிலுக்கு பச்சை பசேலென்ற வயல் கண்ணுக்கு இதமாக இருந்தது.

வயலைப்பார்த்துக்;கொண்டு நின்ற போது எனக்கு பின்னால் யாரோ நிற்பது போல உணர்ந்து திரும்பினேன்.

எனக்கு ஒரு கணம் மூச்சு நின்று விட்டது. என் முன்னால் நின்றவள் நிச்சயம் ஓர் அழகிதான். பேராதனையிலே படித்துக் கொண்டிருந்த காலத்தில் எத்தனை பெண்களைப்பார்த்திருக்கிறேன். ‘சுழட்டலாமோ’என்கிற நினைவினை எழுப்பியவர்களும் இருக்கிறார்கள். கண்டியை அழகிகள் கூடிக் கலையும் நகரம் என்று சொல்லலாம். மலையிலிருந்து வெயில் படாத மேனியர் இறங்குவதாகத் தோன்றும்.. இவள் அவர்கள் எல்லோரிலும் வேறுபட்டவளாக ஒரு கணத்தில் நெஞ்சில் பாந்தமாக பதிந்தாள்.

தட்டில் பெரிய கிளாஸ் நிறைய பச்சைத் தண்ணீரும், தேநீர் கோப்பையும் ஏந்தியபடி ஒரு தேவதையாக நிற்கிறாள்.

அவளுடைய ஒற்றைத் தலைப்பின்னல் முழங்கால் வரை சென்றது. அவளது விழி இமைகள் வண்ணத்திப்பூச்சியின் இறக்கைகளைப் போல் படபடத்தன.

என் நிதானத்தினைக் கைப்பற்றி சுதாகரித்துக் கொண்டு இரண்டு அடி வைத்து முன்னால் சென்றபோது ருக்மனின் குரல் பின்னால் இருந்து கேட்டது. ‘இவள் என் தங்கை சித்ரா’.

என் தடுமாற்றத்தை என் முகத்தில் ருக்மன் பார்த்து விடுவானோ என்ற அச்சத்தில் திரும்பிய போது, ருக்மன்; இன்னும் எனக்குப்பின்னால் நின்றான்.

வலக் கையால் தண்ணீர் கிளாஸைத் தொட்டு விட்டு தேநீர் கப்பை கையில் எடுத்தேன்.

‘சித்ரா என்ன செய்கிறாய்?’

‘பதவியா மகா வித்தியாலயத்தில் ஆசிரியை.’

‘என்ன பாடம் படிப்பிக்கிறாய்?’

‘சயன்ஸ்தான், நான் வேலைக்கு போக தொடங்கி ஆறு மாதம் தான்.

‘ நீ பரவாயில்லை. நான் வேலை செய்யத் தொடங்கி ஆறு நாட்கள் தான்.’

அவள் சிரித்தாள். கடற் சோகிகளை குலுக்கிப்போட்டது மாதிரி அச்சிரிப்பிலே இலேசான ஒலி கலந்திருந்தது.

ருக்மன்; தன் தங்கையிடம்;, ‘என்ன சாப்பாடு வைத்திருக்கிறாய்?. யாழ்ப்பாணம் போக இருந்தவரை போகவிடாமல் இங்கே கூட்டி வந்து இருக்கிறேன்.’

‘உங்கள் எல்லாரையும் சந்தித்ததே சாப்பாடு சாப்பிட்டது போலத்தான் நீங்கள் கவலைப்படவேண்டாம்.’

‘அழகாக பேசுகிறீர்கள்.’ என்றாள் சித்ரா.

அவளுடைய பாராட்டுத்; தேன் துளியாக இனித்தது. ருக்மனின்; மாட்டுப்பட்டியருகே சென்று பார்த்தேன். சிறிய புள்ளி மான் குட்டி ஒன்றும் அங்கே நின்றது.

‘காட்டில் ஆறுமாதங்களுக்கு முன் பிடித்தது. இப்போது மாடுகளுடன் வளருகிறது என்றான் ருக்மன்;. எனக்கு வியப்பாக இருந்தது.

நானும், ருக்மனும் பதவியா குளத்துக்கு சென்று குளித்து விட்டு வந்தோம். சித்ரா உணவு பரிமாறினாள். காட்டுப்பன்றி கறியுடன் ஒரு சம்பலும் பரிமாறப்பட்டது. என்ன சம்பல் என்று புலப்படவில்லை. நிச்சயமாக மாசிக் கருவாட்டு சம்பல் இல்லை. மற்றும் ஒன்று மரக்கறி போலத் தோன்றியது பிறகு அது என்ன என்ற நிதானித்து தெரிந்து கொண்டேன். அது ‘புளோஸ் கறி’ பிஞ்சு பலாக்காய் கறி. அதை கறியாக சமைப்பதற்கு சிங்கள சமையல் சிறந்த முறை. மிகவும் ருசியாக இருந்தது. ‘என்ன சம்பல்’ என்று கேட்டபோது சித்ரா, தாய், தந்தையார் எல்லோரும் சிரித்தனர்.

‘இதுதான் முள்ளம்பன்றியின் சம்பல் என்றான்’ ருக்மன்.

‘எப்படி தயாரிப்பது?

‘முள்ளம்பன்றியின் இறைச்சியை நெருப்பிலே உலர்த்திக் காயவைத்து தயாரிப்பது’ என விளக்கம் அளித்தான்.

‘நான் இவ்வளவு ருசியாக சாப்பிட்டது இல்லை’ என ருக்மனுக்கு கூறினாலும், என் கண்கள் சித்ராவின் கண்களைத் தேடின. அவளுடைய கண்களின் இமைகளாக இரண்டு வண்ணத்திப்பூச்சிகள் ஒட்டப்பட்டிருக்குமோ? என நினைத்தேன். என் கற்பனைகள் இவ்வாறு கட்டறுத்து அலைவதை நினைத்த போது எனக்கு வெட்கமாக இருந்தது.

பதவியாவுக்கு உடனடியாக வண்ணத்திக்குளம் என பெயர் மாற்றம் செய்ய வேண்டும் என நினைத்தபடி ருக்மனிடமும், குடும்பத்தினரிடமும் விடை பெற்றேன்.

பதவியாவில் இருந்து வரும்போது சித்ராவின் எண்ணம் என் மனதை ஆக்கிரமித்துக் கொண்டிருந்ததால் பலமுறை மோட்டார் சைக்கிளின் வேகம் குறைந்து கூடியது. ஒரு இடத்தில் எருமை மாட்டுடன் மோதி சைக்கிள் நின்றது.

விடுதிக்கு வந்த போது அங்கு எவரும் இல்லை.

தேநீரை அருந்தி விட்டு எந்தநாளும் இல்லாமல் இரவு ஒன்பது மணிக்கே படுக்கைக்கு சென்று விட்டேன். சித்ராவின் சிரிப்பு அறை எங்கும் ஒலித்தது. பெண்ணின் நினைவாக மனம் இப்படி அலை மோதுவது வெட்கமாக இருந்தாலும் இன்பமான சுகம் உடலெங்கும் பரவியது.

கல்லூரியில் படித்த காலத்திலும், பல்கலைக்கழகத்திலும் பார்த்த எவரும் மனதில் இப்படி கோலம் போட்டது இல்லை. இதைத்தான் முதல் காதல் அனுபவம் என்பதோ என மனம் நினைத்தாலும் , காதல் ஒரு நாளில் அதுவும் சடுதியாக மேலும் ஒரு தலைப்பட்சமாக ஏற்படுமா என அறிவு முந்திரிக்கொட்டை போல் விவாதித்தது.

காலை எழுந்து சமையல் அறைப்பக்கம் சென்றபோது காமினி தேநீர் தயாரித்துக் கொண்டு இருந்தான்.

‘எப்படி பதவியா?’

‘நன்றாக இருந்தது. ருக்மன்; வீட்டு சாப்பாடு மிக்க விசேடமானது.’

எனக்கு தேநீரை தயாரித்துத்தந்து விட்டு, ‘நான் அநுராதபுரம் செல்கிறேன் வருகிறீர்களா,’ என்று கேட்டான்.

‘எனது துணிகளை தோய்த்து விட்டு மதியம் செல்வோமா’ எனக் கேட்டேன். அவனும் சம்மதித்தான்.

இருவரும் அநுராதபுரத்தின் பழைய நகரப்பகுதியை சுற்றிப் பார்த்தோம். வெள்ளரசு மரத்தை முதன்முறையாக பார்த்தேன். தங்கவேலியால் சுற்றி அடைத்திருந்தார்கள். அதிகம் மக்கள் இருக்க வில்லை. ஆங்காங்கு பெண்கள் வெள்ளைச்சேலை உடுத்திக்கொண்டு நின்று கொண்டிருந்தது மனதில் அமைதியைக்கொடுத்தது.


‘காமினி உனக்கு கடவுள் நம்பிக்கை இருக்கா?’

‘ஏன் இப்படி கேட்கிறீர்கள்.?’

‘பக்தியாக மக்கள் வழிபடும் இடத்திற்கு வந்து நாங்கள் இருவரும் சுற்றுலா பயணிகள் போல் நடந்து கொள்கிறோம். அதனால்தான் கேட்டேன் ‘

‘எனக்கு கடவுள் நம்பிக்கை உண்டு. ஆனால் விகாரைகளிலும் கோவில்களிலும் பிரார்த்தனை செய்வது மட்டும்தான் இறை நம்பிக்கையின் வெளிப்பாடு என நான் நினைக்கவில்லை. ‘

காமினியின் கருத்தை ஆமோதித்தபடி மேலே நடந்து இடிந்த விகாரைகளை அடைந்தோம்.

‘இந்த அடுக்கு மாடி கட்டிடம் புத்த குருமாருக்காக அரசனால் கட்டப்பட்டது. ஆனால், இந்தச் சிறு கட்டடத்தை பாருங்கள். இது தான் இராசாவின் மாளிகை’ என காமினி காட்டினான்.

‘அந்தக்காலத்திலும் புத்த குருமாருக்கு உயர்ந்த இடந் தான் அரசனால் அளிக்கப்பட்டுள்ளது. எனவே மொத்தத்தில் அந்தக்காலத்திற்கும், இந்தக்காலத்திற்கும் அவ்வளவு வித்தியாசம் இல்லை ‘ எனக் கூறிச் சிரித்தேன்.

நான் சொன்னதன் அர்த்தத்தைப் புரிந்து கொண்ட காமினி, ‘மக்களை ஆளும் அரசாங்கமும் சரி, அரசனும் சரி ஒரே தந்திரத்தைத்தான் இரண்டாயிரம் வருடங்களாக கையாண்டு வருகிறார்கள் ‘ என்றான்.

இருவரும் இளநீர் குடித்து விட்டு மோட்டார் சைக்கிளில் ஏறிய போது, ஒரு நண்பனிடம் போக வேண்டும் எனக்கூறி வயல் கரை வழியாக சென்றான்.

சில நிமிடநேரத்தின் பின் சிறிய வைக்கோலால் வேய்ந்த வீட்டின் முன்னால் வண்டி நின்றது. இறங்கினோம்.

‘சகோதரயா’, என குரல் கொடுத்தான் காமினி.

‘காமினி சகோதரயா’, என்றபடி இருபத்தைந்து வயதுடைய இளைஞன் சிறுதாடியுடன் வெளியே வந்தான். ஓர் அடையாளச்சின்னம் போன்ற அவன் முகத்தில் குறுந்தாடி மிளிர்ந்தது. அந்த இளைஞன் பண்டாரா என அறிமுகஞ் செய்து வைக்கப்பட்டான். அறிமுகத்தின் பின் வீட்டின் உள்ளே சென்றோம்.

வீட்டின் நடுப்பகுதியிலிருந்த சுவரிலே ரோகண விஜயவீரவின் படம் தொங்கியது.

‘மதவாச்சி எப்படி இருக்கு?’ என்று என்னைக் கேட்டான் பண்டார.
‘மிக நல்லா இருக்கு.’

‘யாழ்ப்பாணப்பிரச்சனை எப்படி?’

‘பிரச்சனை என்ற சொல் வந்தாலே பிரச்சனைதானே’,

‘புலி இயக்கத்திற்கு ஆதரவு எப்படி?’

‘நான் இரண்டு நாள் தான் யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்தேன். எனவே விபரமாக சொல்ல முடியாது. என்னைப் பொறுத்தவரையில் அரசாங்கத்தை எதிர்ப்பதற்கு ஒரே வழி புலிகள் இயக்கத்திற்கு ஆதரவளிப்பதுதான் என நினைக்கிறார்கள்,’ என நான் யதார்த்த நிலையைக் கூறினேன்.

‘புலிகள் நாட்டைப் பிரிக்கக் கேட்கிறார்கள். நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?’ என பண்டாரா கேட்டான்.

‘நாட்டை பிரிக்க முடியும், என்றோ நாட்டை பிரித்தால் தமிழர் பிரச்சனை தீரும் என்றோ நான் நினைக்கவில்லை. ஆனால் பண்டார, இந்த நாட்டை தொடர்ச்சியாக ஆண்டு வந்த சிங்கள கட்சிகள்தான் இன்றைய அவலங்கள் முழுவதற்கும் பொறுப்பேற்க வேண்டும்.’

‘அது உண்மைதான்,’ என்றான் காமினி.

‘ஏன் தமிழர் எங்களுடன் சேர்ந்து அரசாங்கத்தை எதிர்க்கக் கூடாது’, பண்டாரவின் கேள்வி.

‘எங்களுடன் என்றால் யாருடன்,’ விடை தெரிந்தாலும் பண்டாரவின் வாயின் மூலம் கூற வைக்க விரும்பினேன்.




‘மக்கள் விடுதலை முன்னணி- JVP ‘

இது பெரிய கேள்விதான்! கடந்த கால வரலாற்றில் இந்தக் கேள்விக்கு பதில் இல்லை. எதிர்காலத்தில்; எப்படியோ எனக்குத் தெரியாது.

அத்துடன் அரசியல் பேசுவதை நிறுத்த விரும்பி, ‘போவோமா’, என்றான் காமினி.

மதவாச்சியை நோக்கி வரும் போது காமினி மன்னிப்புக் கேட்டான்.

‘என்னை மன்னிக்க வேண்டும். நான் பண்டார அரசியல் பேசுவானென்று எதிர் பார்க்க வில்லை.’

‘காமினி, இது நாட்டுப்பிரச்சனை, இதிலிருந்து எவருமே தப்ப முடியாது. நான் மற்றவர் கருத்தை கேட்பதும் என்னுடைய கருத்தை தெரிவிப்பதுந்தானே பேச்சு சுதந்திரம் எனப்படும் அடிப்படை ஜனநாயகம்.’

‘நான் JVP அங்கத்தவன் இல்லை. ஆனால் அவர்கள் கொள்கைகளில் எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறது. இரண்டு மாதமளவில் ரோகண விஜயவீர சகோதரயா அநுராதபுரத்தில் பொதுக் கூட்டமொன்றிற்கு வருகிறார்.’

‘ நான் சந்திக்க விரும்புகிறேன்.’

‘அதற்கென்ன, பண்டாரதான் மாவட்டச் செயலாளர், நாங்கள் ஒழுங்கு பண்ணுகிறோம்.’

விடுதிக்கு வந்தவுடன் இருவரும் ஒன்றாகவே உணவு அருந்திவிட்டு நித்திரைக்கு எங்களது அறைகளுக்குச் சென்றோம்.

கண்ணை மூடியபடி இருந்து சனி, ஞாயிறு நாட்களிலும் எனக்கு ஏற்பட்ட அநுபவத்தை, நன்றாகப் புல்லு மேய்ந்த மாடு இரை மீட்பது போல மனக்கண்ணில் ஓட விட்டேன்.



சித்ராவின் வட்டமுகமும், நீளவிழிகளும் சமவெளியில்
கரைகளைத்தழுவிக் கொண்டு சத்தமில்லாமல் ஓடும் ஆற்றின் ஓட்டத்தைப் போல் இருந்தது. அநுராதபுரத்தின் இடிந்த கட்டிடங்களும், பண்டாரவின் வேகமான அரசியல் நிலை பற்றிய கேள்விகளும் கற்பாறையில் விழுந்தெழும் அருவியாக தெறித்து மனதில் நீர்த்திரையை உருவாக்கியது.

By Terrence Anthonipillai
வன்னி முழுவதும் கோவில் திருவிழா போல் காட்சியளித்தது. திரும்பிய இடமெல்லாம் சனத்திரள். மிருகங்கள் வாழும் காடுகளையும் சனம் விட்டு வைக்கவில்லை. கடந்த நாலைந்து நாட்களாக வந்திறங்கிய பத்தாயிரத்துக்கு மேற்பட்ட குடும்பங்களையே பராமரிக்க வன்னி தடுமாறிக்கொண்டிருக்கும்போது மேலும் ஆயிரக்கணக்கானோர் கிளாலியூடாக வந்திறங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள்.


கடற்கரையிலிருந்து கிளிநொச்சி நகருக்கான போக்குவரத்து ஒழுங்குகளை தமிழர் புனர்வாழ்வுக் கழகமும் புலிகளின் நிர்வாக சேவையும் மேற்;கொண்டிருந்தனர். பலர் ட்ரக்டர்கள் மூலமும் கொண்டுவரப்பட்டனர்
மழை இலேசாகத் தூறிக்கொண்டிருந்தது. நானும் எனது சகோதரப் பணியாளரும் சனம் வந்திறங்கும் கரையை நோக்கி மோட்டார் சைக்கிளில் சென்றுகொண்டிருந்தோம.;;;; ட்ரக்டரில் வந்துகொண்டிருக்கும் மக்களின் முகங்களைப் பார்தேன் – பிடிபட்ட தெருநாய்களை கூண்டுக்குள் அடைத்து கொண்டுசெல்லும் காட்சி மனக்கணில் சடாரென ஒருமுறை வந்துபோனது. அவர்களைப் பார்ப்பதற்கு மனதுக்கு மிக கஷ்டமாக இருந்தது.
மக்களை இந்த நிலைக்கு கொண்டுவந்த புலிகள் மீது ஏற்பட்ட ஆத்திரமும் வெறுப்பும் எனது உடலில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருக்க வேண்டும.; மோட்டார்சைக்கிளை ஓரமாக நிறுத்திவிட்டு ஒதுக்குப்புறம் தேடினேன.;

‘நான் எப்பவோ சொல்ல நினைத்தனான்… இப்பதான் செய்யிறாய்… எவ்வளவு நேரமாயதான் மனிசன் அடக்கிக்கொண்டிருப்பது….’ என்றார் பின்னாலிருந்த எனது சகோதர உத்தியோகஸ்தர்

‘ஏதோ ஆமி பலாலியிலிருந்து நச்சுப்புகை அடிக்கப்போறாங்களாம்,3 அல்லது 4 நாட்களிலை தாங்கள் எல்லாத்தையும் கிளியர் பண்ணிவிடுவம், அதுவரைக்கும் கொஞ்சம் தள்ளி சாவகச்சேரி பக்கம் போய் நிண்டிட்டு வாங்கோ எண்டெல்லே நாசமாய்போவாங்கள் முதலிலை சொன்னவங்கள், அவங்களின்ட பேச்சைக்கேட்டு ஒண்டையும் எடுக்காமல் எல்லாத்தையும் விட்டுடெல்லை வந்திட்டம்’

‘ நீ உதைச் சொல்லுறாய், நான் மண்மீட்பு நிதியோ மசிர் மீட்பு நிதியையோ எண்டு சுண்டுக்குளியிலை அவங்கட ஒபீசிலை நாலைஞ்சு மணித்தியாலமாய் கியூவிலை நிண்டு கட்டிப்போட்டு வீட்டை வரேக்கை… இடையில மனிசியும் பிள்ளைகளும் தூக்க முடியாதளவு சாமான்களையும உடுப்புக்களையும்; உரப்பைக்குள்ளை அடைஞ்சு தூக்கிக் கொண்டு வந்தவை…

‘என்னணை என்ன நடந்தது?’ என்று கேட்க முன்பே…’ஒருத்தரையும் நிக்க வேண்டாமாம், உடனயே வெளிக்கிடட்டாம்’ என்று இளைய மகன் சொன்னான். யார் சொன்னது?… எங்க போகட்டாம்?; என்று நான் கேட்ட கேள்வி ஒருத்தற்ற காதிலேயும் விழுந்ததாய் எனக்குத் தெரியவில்லை…

‘வட்டியும் போச்சு முதலும் போச்சு’
நகையும் போச்சுநாட்டிய சுந்தரியும் போச்சு’
‘சிரித்து வாழ்ந்த சின்னவீடும் போச்சு’ ….
என்று தங்கள் மனச்சுமைகளை அண்ணா சிலையடியில் கொட்டித் தீர்த்துக்கொண்டிருந்த எனது சொந்த ஊர் சினியர் சிட்டிசன்களுடன், வேலை முடிந்து வீடு திரும்பிக் கொண்டிருந்த நானும் இணைந்து கொண்டேன்.

அவர்கள் புலிகளின் மேலுள்ள ஆத்திரத்;தை கொட்டித் திர்த்துக்கொண்டிருந்தனர்.

‘உவங்கள் வீட்டுக் கூரைகளை மட்டுமில்லை, வாசிகசாலை கூரைகளையும் கூட விட்டு வைச்சாங்களே? அவங்களுக்குள்ள போட்டியாம், எந்த குறூப் கூட ஓடு களட்டுறதென்று’
‘யாழ்பாண நூலகம் எரிந்ததைப்பற்றி பெரிசாக கவலைப்படும் எவருமே, ஒவ்வொரு ஊருக்குள்ளையும் இருந்த வாசிகசாலையில எத்தனையாயிhம் புத்தகங்கள் மழைக்கிள்ள கிடந்து நனைஞ்சு அழிஞ்சு போனது எண்டதைப்பற்றி வாய் திறக்கினமில்லை.’

அந்தநேரம் பார்த்து சில கிறிஸ்தவ பாதிரிமார் அங்த வழியால் ஒரு வாகனத்தில் பறந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

‘உவையளிண்ட பாடு பறவாய்யில்லை, உவையளிலையும் சிலபேர் ‘நாங்களாய் விரும்பித்தான் வன்னிக்கு வந்தனாங்கள்’ என்று அறிக்கையுமெல்லே விட்டவை. பெடியள் உவயளை நல்லாத்தான் கவனிக்கிறாங்கள். எல்லாத்திலையும் உவைக்குத்தான் முன்னுரிமை. உவையளில சிலர் அவங்களேட சேர்ந்துகொண்டு பிள்ளைகளை பிடிக்கிறதுக்கும் ஓம் எண்டு நிண்டவையெல்லே’

நேரம் போகப்போக அவர்களது உரையாடலின் சுவாரிசயமும் அதிகரித்தது, நானும் அவர்களுடன் இணைந்துகொண்டேன்.

‘அப்ப ஏன் உவங்கள் சனத்தை ஒரேயடியாக இடம்பெயரச் சொன்னவங்கள்’ என்று ஒன்றுமறியாத அப்பாவிமாதிரிக் கேட்டேன்.
உள்ளுர் உற்சாகபானத்தை மிதமாக அருந்திய ஒருவர் மிகவும் தெளிவாகவும் துணிவாகவும் கூறினார.;

‘அவங்களுக்கு நல்லாத்தெரியும் இனி ஆமியோட நிண்டு பிடிக்க ஏலாதென்று, தங்கட ஆயுதங்களையும் தளபாடங்களையும் இஞ்சால கொண்டு வாறதற்கு எங்களை கவசாமாய்யெல்லே பாவிச்சவங்கள். மனிதக் கேடயமென்பதற்கு நாங்கள் தான் மிகச்சிறந்த உதாரணம், ஏன்.. வெங்காயங்கள் என்றும் கூடச் சொல்லலாம்’ என்றார் சற்றே சத்தமாக.

கதைபோறபோக்கு தங்களையும் பிரச்சனைக்குள்ள மாட்டிவிடும் என்று நினைத்த ஒருவர் ‘உந்தக்கதையள விடுவம், எங்கட அலுவலை உந்தத் தம்பியோட கதைப்பம்’ என்று ஒரு நமட்டுச் சிரிப்புடன் என்னைப் பார்த்தார்.

‘சொல்லுங்கோ மாஸ்டர்’ என்றேன் மொட்டையாக.

‘தம்பி… நாங்கள் எல்லாரும் பென்சன் எடுக்கிறனாங்கள் என்று இப்போதைக்கு எங்களுக்கு நிவாரணம் இல்லையென்று விதானையார் சொல்லிப்போட்டார். நீ தான் தம்பி ஏதோ பார்த்து செய்யவேண்டும்’ என்றார் பெரியவர் உரிமையோடு.

நண்பர்கள், ஊரவர்கள், உறவினர்கள் உப்பிடி இக்கட்டான சூழ்நிலையில் தவிக்கும்போது,உந்தச் சட்டதிட்டங்களுக்கு தற்காலிக ஓய்வுகொடுக்கலாம் என்பதுதான் எனது நிலைப்பாடு. இது தவறு என்று தெரிந்தும் எப்படி இவர்களுக்கு உதவலாமென்று யோசித்தேன். வன்னி அனுபவம் என்னை நீண்டநேரம் யோசிக்கவிடவில்லை.
இரண்டு நாட்களுக்கு முன்னர் ஆறுமுக விதானையார் தனது லிஸ்ட்டில் எட்டுப்பேரின் பெயர்களை சேர்கவேண்டுமென்று கண்சிமிட்டியபடி சொன்னது என் ஞாபகத்திற்கு வந்தது. அவரிடம் இன்னும் ஆறு லிஸ்ட் இருக்கு என்பதும் எனக்குத் தெரியும்.

‘நீங்கள் எல்லாமாய் எத்தனை பேர்’

‘எட்டு’
இவர்களது பெயர்களை விதானையாரின்ட லிஸ்ட்டில் சேர்ப்பது அவ்வளவு வில்லங்கமான காரியமாக இருக்காது என்பதும் எனக்குத் தெரியும்.

விதானைமாரின் ஒவ்வொரு லிஸ்ட்டிலும் AGA அனுப்பும் கொஞ்சப் பெயர்களும் TRO வின் கொஞ்சப் பெயர்களும் மற்றும் போராளிகள் குடும்பம், மாவீரர் குடும்பம் என்று பலரின் பெயர்கள் சேர்க்கப்படுவது ஊர் அறிந்த இரகசியம். ஆனாலும் இந்த பென்சனியர்மார்களுக்கு நிவாரணம் கொடுப்பதில் ஒரு சிக்கல்.

இவர்கள் தங்கி இருக்கும் காம்பில் இவை எல்லாம் பென்சன்காரர்கள் என்று அநேகமாக எல்லாருக்கும் தெரியும். இவைக்கு எப்படி நிவாரணம் கிடைச்சது என்று சனம் கேட்க, நான் வேலை செய்கிற நிறுவனத்தின் பெயரை இவர்கள் சொல்ல, அடுத்த நாள் காலை நான் வேலைக்குப்போக முன்னரே சனம் கந்தோர் வாசலில நிக்க, எல்லாம் பெரிய சிக்கலில போய் முடியும். எனது சந்தேகத்தை அவர்களிடமே கேட்டேன்.

‘நிவாரணம் எடுத்த சனத்திட்ட காசுக்கு வாங்கினனாங்கள் என்று சொல்லுவம் பிள்ளைகளுக்குக் கொடுத்த கொப்பி புத்தகங்களையே வித்துட்டு தண்ணி அடிக்கிற குடிமக்கள் இருக்கும் வரை சனம் நாங்கள் சொல்லுறதை நம்பும்’ என்று திடமாகச்சொன்னார் முன்னாள் கிராமசபை உறுப்பினர். அந்த அனுபவசாலியுடன் முரண்பட அப்போது நான் தயாராக இருக்கவில்லை.

பிரேதப் பரிசோதனை

எல்லோரும் போனபின் நான் மட்டும் தனியாக இருந்து கோப்புகளை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தேன்.

என்னுடன் வேலை செய்பவர்களின் பேர்சனல் கோப்புகளை அவர்கள் இருக்கும் போது பார்ப்பது நாகரீகம் இல்லை என்பது என் நினைப்பு. ஐந்து மணிக்கு மேலாகி விட்டது. கோப்புகளை அலமாரியுள்ளே வைத்து பூட்டி விட்டு நாற்காலியில் வந்தமர்ந்து எனது இரண்டாம் நாள் வேலையை வெற்றி கரமாக முடித்து விட்டேன் என்கிற ஒருவகை திருப்தியுடன் ரிஜிஸ்டரில் கையெழுத்திட்டேன்.

அப்போது வெளியே ஒரு ஜீப் வந்து நின்றது.

என்னை நோக்கி நான்கு பொலிஸ்காரர்கள் இறங்கி வந்தார்கள்.

அவர்களுள் ஒருவர் ‘நான் தான் பதவியா இன்ஸ்பெக்டர் ‘ என தம்மை அறிமுகப்படுத்தினார். நான் என்ன செய்ய வேண்டும் என்பது போல அவரைப்பார்த்தேன்.

‘பதவியாவில் ஒரு யானைக்கு போஸ்மோட்டம் செய்ய வேண்டும் ‘ என்று பொலிசார் என்னைத்தேடி வந்த முகாந்திரத்தை விளக்கினார்.

எனக்கு தலையில் இடி இறங்கியது. வாயில் எச்சில் காய்ந்தது போன்ற உணர்வு.

யானைகளை கண்டிப் பெரஹராவிலும், தெஹிவளை மிருகக்காட்சிச் சாலையிலும் பார்த்திருக்கிறேன். சாதாரணமாக பொலிசார் மீது எனக்கு எப்போதும் நல்ல அபிப்பிராயம் இருந்ததில்லை. அவருக்கு என்ன பதில் சொல்வது என தெரியவில்லை.

நான் முழிப்பதை அசட்டை செய்து ‘நீங்கள் வந்து போஸ்மோட்டம் செய்யவேண்டும். மேலும் நாங்கள் யானையை சுட்ட சந்தேகநபர் இருவரைப்பிடித்திருக்கிறோம். ‘ பொலிசுக்கே உரிய அதிகார தோரணையில் இன்ஸ்பெக்டர் சொன்னார்..

உடன் வந்த பொலிசாரில் ஒருவன் ‘இரண்டு தந்தங்களையும் மீட்டு விட்டோம்’ என்று இன்ஸ்பெக்டருக்கு ஒத்து ஊதினான்;.

வேறு வழி இpருப்பதாகத்தோன்றவில்லை. ‘சரி எப்படி போவது? ‘

‘ஜீப்பில் ஏறுங்கள். ‘

சாரதிக்கும், இன்ஸ்பெக்டருக்கும் இடையில் முன் சீட்டில் நான் ஏறி அமர்ந்ததும்; ஜீப் புறப்பட்டது.

இன்ஸ்பெக்டர், ‘டாக்டர் யாழ்ப்பாணமா? ‘என்று கேட்டார்.

‘ஆமாம். ‘

‘எப்ப மதவாச்சி வந்தது? ‘

‘நேற்றைய தினம். அது சரி எப்போது யானை சுடப்பட்டது?’ என உரையாடலை திசை திருப்பினேன்.

‘சரியாக ஒருமாதம் இருக்கும். ‘

ஒருமாதத்தின் பின் எப்படி போஸ்மோட்டம் செய்வது என என் நெஞ்சு குறுகுறுத்தாலும்; இதை எப்படி இன்ஸ்பெக்டரிடம் கேட்பது? இன்ஸ்பெக்டர் கல்லுளிமங்கனைப்போல குந்தியிருந்ததால் நான் மௌனம் காத்தேன்.

‘டொக்டர் யாழ்ப்பாணம் பிரச்சனைகள் எப்படி? ‘ என்று வேறு ரூட்டிலே பேச்சை இழுத்தார்.

என்னை ஆழம் பார்க்கிறார் என்பது எனக்கு விளங்கியது. ‘இரண்டு நாள்தான் யாழ்ப்பாணம் இருந்தேன் மற்றப்படி கண்டியில் தான் வாழ்ந்;தேன்.’

இன்ஸ்பெக்டர் முகத்தில் ஏமாற்றம் தெரிந்தது. பட்டும் படாத என்னுடைய பதிலை அவர் ரசிக்கவில்லை என்பது புரிந்தது.

மதவாச்சிக்கும், பதவியாவுக்கும் இடைப்பட்ட பிரதேசம். இது முற்றிலும் விவசாய பிரதேசம். வழி நெடுகிலும் பெரிய மரங்கள் வீதியின் இரண்டு பக்கங்களிலும்; இருந்தன. கண்ணுக்கு பசுமையான வெளிகள். இடையிடையே வைக்கோலால் வேயப்பட்ட குடிசைகள் தெரிந்தன. வேலிகள் எதுவும் கிடையாது. யாழ்ப்பாணத்து ஓட்டுவீடுகளையும் ஆளுயரமான கிடுகு வேலிகளையும் பார்த்த எனக்கு, இது புதிய காட்சியாக இருந்தது.

ஜீப் சொல்லி வைத்தது போல் சிறு கடைகள் இருந்த இடத்தில் நின்றது. ‘ ர்P குடிப்போம் ‘ என கூறி இன்ஸ்பெக்டர் முதலில்; இறங்கினார்.

கடைக்காரன் எல்லோருக்கும் மிக மரியாதை செலுத்தி தேநீர் பரிமாறினான். பொலிஸ்காரரிடம் காட்டிய மரியாதையை எனக்குக்காட்டிய போது உடலில் அட்டை ஊர்வது போல இருந்தது.

யாரும் கேட்காமலே கடைக்காரர் இரண்டு பக்கெற் பிறிஸ்டல் சிகரெட்டை எடுத்து ஒன்றை இன்ஸ்பெக்டரிடமும் மற்றயதை மற்ற பொலிஸ்காரரிடமும் கொடுத்தான்.

என்னைப்பார்த்து ‘மாத்தைய சிகரெட் குடிப்பதா? ‘ என்றான்.

‘இல்லை,’ எனக் கூறியபடி பத்து ரூபா நோட் ஒன்றை எடுத்துக் கொடுத்தேன். கடைக்காரன் அதனை பெற்றுக்கொள்ள மறுத்து விட்டான்.

நான் இன்ஸ்பெக்டரை பார்த்தபோது ‘கடைக்காரர் எமக்கு வேண்டியவர் ‘ என்றார்.

பொலிசாருக்கு வேண்டியவர்கள் பரிதாபத்துக்கு உரியவர்கள் என நினைத்தேன்.

மீண்டும் ஜீப் புறப்பட்டு இப்பொழுது பற்றைக்காடுகள் உள்ள பகுதியூடாக, அரைமணி நேரம் சென்றது.

‘ இனிமேல் நடக்க வேண்டும்’ என்று கூறியபடி இன்ஸ்பெக்டர் இறங்கினார்.

நேரம் மாலை ஆறுமணிக்கு மேல் இருக்கும். ஆனாலும் சூரியவெளிச்சம் நன்றாக எறித்தது.

நடக்கத்தொடங்கினோம்.

எம்முடன் கிராமத்தைச்சேர்ந்த இருவர் சேர்ந்து கொண்டார்கள்.

கால்மணி நேர நடைக்கு பின்; ஒரு குளத்தின் அருகே வந்து சேர்ந்தோம்.

குளக்கரையின் வலக்கரைப் பக்கத்தை காட்டி, ‘இதுதான் யானை’ என இன்ஸ்பெக்டர் கூறினார்.

திடுதிப்பென திரும்பிப்பார்த்த எனக்கு அதிர்ச்சி காத்துக்கொண்டு இருந்தது. ஆறு அடி உயரத்தில் எலும்புக் குவியல். அதைச்சுற்றி கொழுப்பு உருகி பாசி போல் படர்ந்து இருந்தது. அதிகமாக மணக்கவில்லை. தசை, குடல் போன்ற பகுதிகள் எதுவும் காணப்படவில்லை. எலும்பும் சிறிது தோலுமே மிஞ்சி இருந்தது.

‘இன்ஸ்பெக்டர் இதில் நான் எப்படி போஸ்மோட்டம் பண்ண முடியும்.? ‘என்று என் இயலாமையை வெளிப்படுத்திக் கேட்டேன்.

‘உங்கள் ரிப்போட் இல்லாமல் நாங்கள் வழக்கு தாக்கல் செய்ய முடியாது. ‘ என்னிடம் எப்படியும் ரிப்போட் ஒன்று பெறுவதில் இன்ஸ்பெக்டர் குறியாக இருக்கிறார் என்பதை புரிந்து கொண்டேன். எலும்புக்குவியலின் அருகிலே சென்று பார்த்தேன். தலைமண்டை ஓட்டைத் தவிர்ந்த மற்றைய எலும்புகள் இருந்தன.
‘தலையைக்காணவில்லையே’ என்றேன்?

எனக்குப்பதிலாக இன்ஸ்பெக்டர் திருதிரு என முழித்தார்.
பிரச்சனையை இன்ஸ்பெக்டர் தலையில் போட்டு விட்டதில் எனக்கு மகிழ்ச்சி.

இன்ஸ்பெக்டர் பொலிசுக்கே உரியவிதத்தில் மூன்று பொலிசாரையும் காட்டுக்குள் சென்று தேடும்படி பணித்தார். கிராமத்தவர்களான சில்வாவையும், அப்புகாமியையும் குளத்தில் இறங்கித் தேட உத்தரவிட்டார்.

பத்து நிமிட தேடலின் பின் குளத்தில் இருந்து யானையின் தலை எலும்பு கொண்டு வரப்பட்டது.

தலை எலும்பை உற்றுப்பார்த்த போது, காதுக்கு அருகில் சிறு ஓட்டை இருந்தது தெரிந்தது. சில்வாவால் தலை எலும்பு கோடரியால் பிளக்கப்பட்ட போது அதற்குள் ஓர் ஈயக்குண்டு இருந்தது.

எனக்கும் இன்ஸ்பெக்டருக்கும் அளவிடமுடியாத சந்தோஷம். யானையை கொலை செய்ததற்கான ஆதாரம் கிடைத்துவிட்டதால் என்னால் போஸ்மோட்டம் ரிப்போட் எழுத முடியும். அதேநேரத்தில் வழக்கைத் தாக்கல் செய்யலாம் என இன்ஸ்பெக்டருக்கு சந்தோஷம்.
தொடரும்
அன்று அந்த பொலிஸ் ஜீப்பில் விடுதிக்கு வந்து சேர இரவு எட்டு மணிக்கு மேலாகி விட்டது.

விடுதலைப்புலிகளின் தலைவர் பிரபாகரன் வாழ்க்கையின் அம்சங்கள்
பிரபாகரனின் உடல் கண்டெடுக்கப்பட்ட தினம் ( 19-05-2009 ) இன்றாகும் !
( இக்கட்டுரையை டி . பி.எஸ் .ஜெயராஜ் பைனான்சியல் டைம்ஸ் இல் எழுதியுள்ளார் )


விடுதலைப்புலிகளின்தலைவரான வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன் 11 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இலங்கை ஆயுதப் படைகளுடன் போராடி 19 மே 2009 அன்று கொல்லப்பட்டார். வடஇலங்கையின் முல்லைத்தீவு மாவட்டத்தில் நந்திக்கடல் கரையில் புலிகள் இராணுவரீதியாக தோல்விகண்டதையடுத்து தெற்காசியாவின் மிக நீண்ட யுத்தம் முடிவுக்கு வந்தது.
பிரபாகரன் இல்லை என்றாலும், புலிகள் நடத்திய நீண்ட யுத்தத்தின் அழிவுகளிலிருந்து இலங்கை தமிழ் மக்கள் இன்னும் முழுமையாக மீளவில்லை. கோவீட் -19 தொற்றுநோய் மற்றும் நிலுவையாக இருந்துவரும் அரசியலமைப்பு நெருக்கடி பற்றிய செய்திகளால் இலங்கை ஊடகங்கள் கவனத்தை குவித்திருக்கும் ஒரு காலகட்டத்தில் பல ஆண்டுகளாக தீவு தேசத்தின் அரசியல்-இராணுவ போக்கை நிர்ணயித்த ஒரு மனிதனின் வாழ்க்கை மற்றும் காலகட்டத்தை இந்த கட்டுரை மையமாகக் கொண்டுள்ளது. .
குடும்பம் மற்றும் குழந்தைப் பருவம்
திருவேங்கடம் வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன் 1954 நவம்பர் 26 இல் பிறந்தார். குடும்பத்தில் இரண்டு ஆண் பிள்ளைகளும் இரண்டு பெண்பிள்ளைகளும். அவர் நான்கு குழந்தைகளில் இளையவர் என்பதால், பிரபாகரனின் செல்லப் பெயர் “தம்பி” ஆனது. அந்த செல்லப் பெயர் “தம்பி” அவரது வாழ்நாள் முழுவதும் ஒட்டிக்கொண்டது.
பிரபாகரனின் தந்தை வீராசாமி திருவேங்கடம் வேலுப்பிள்ளை . பிரபாகரனின் தாயின் பெயர் பார்வதிபிள்ளை. அவரது இயற்பெயரும் வேலுப்பிள்ளை . அவர்களிருவரும் இயற்கையாக மரணமடைந்துவிட்டனர்.
பிரபாகரனின் குடும்பம் வடக்கு கடலோர நகரமான வல்வெட்டித்துறை பகுதியைச் சேர்ந்தது. பொதுவாக வி.வி.டி என்று அது குறிப்பிடப்படுகிறது. அவர்கள் “திருமேனி குடும்பம்” அல்லது திருமேனி குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்று அறியப்பட்டனர். பிரபாகரனின் தந்தை வேலுப்பிள்ளை .அரசாங்க எழுதுவினைஞர் சேவையில் சேர்ந்தார். இறுதியில் மாவட்ட நில அதிகாரியாக ஆனார். மறைந்த காமினி திசாநாயக்க காணி அமைச்சராக இருந்தபோது அவர் அரசாங்க சேவையில் இருந்து ஓய்வு பெற்றார் என்று நினைக்கிறேன்.
பிரபாகரனின் தந்தை தொடர்ந்து இடமாற்றம் செய்யப்பட்டதால் யாழ்ப்பாணம், வவுனியா மற்றும் மட்டக்களப்பு என வெவ்வேறு பாடசாலைகளில் அவர் கல்வி பயின்றார். அவர் ஒரு முன்னுதாரணமான மாணவர் அல்ல. மேலும் அவர் க.பொ.த சாதாரணதரத்தில் கூட தேர்ச்சி பெறவில்லை. இது அவர் புத்திசாலித்தனம் இல்லாதவர் என்றோ அல்லது அறிவுத்தேடலை கொண்டிருக்கவில்லையென்றோ அர்த்தப்படுத்த வில்லை. முறையான கல்வியைக் காட்டிலும் பிற விட யங்களில் பிரபாகரன் அதிக அக்கறை காட்டியதே இதற்கு காரணம். தெளிவான ஞாபக சக்தியும் ஆர்வமும் கொண்ட வாசகர்.
வரலாற்றுப் போர்கள் மற்றும் வரலாற்றில் பிரபலமானவர்கள் பற்றியும் – வரலாற்றைப் படிப்பதிலும் அவர் மிகவும் விருப்பம் கொண்டவர் . இந்திய சுதந்திரப் போராட்டம் அவரைக் கவர்ந்தது. அவர் தனது இளம் வயதிலேயே மகாத்மா காந்தியின் சுயசரிதை நூலான ‘சத்தியசோதனை ’ தமிழ் பதிப்பைப் படித்திருந்தார் . ஆனால் அதிலும் அகிம்சைகொள்கையிலும் அவர் அதிகளவு ஈர்க்கப்படவில்லை.
பிரபாகரன் சிறந்த தலைவராக வரித்துக்கொண்டவர் நேதாஜி என்று அழைக்கப்படும் சுபாஷ் சந்திரபோஸ் ஆவார். ஒரு கட்டத்தில் நேதாஜி , காந்தியின் “அகிம்சை” யை மறுத்து, ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிராக ஆயுதப் போராட்டத்தைத் தொடங்க இந்திய தேசிய இராணுவத்தை (ஐ.என்.ஏ) உருவாக்கினார். நேதாஜியின் புகழ்மிக்க அறிவிப்பு: “எனது கடைசி சொட்டு இரத்தம் சிந்தும் வரை எனது மண்ணின் சுதந்திரத்திற்காக போராடுவேன்.” என்பதாகும். இந்த உணர்வுகளுக்கு பிரபாகரன் முழு மனதுடன் இடமளித்திருந்தார்.
பலருக்கு நம்புவது கடினம், ஆனால் பிரபாகரனிடமும் ஒரு அமைதியான, ஆன்மீக அம்சம் இருந்தது. “இதிஹாசமான ” ‘மகாபாரதம்’ அவரை கவர்ந்தது. அவர் அடையாளம் காட்டிய கதாபாத்திரங்கள் பீமன் மற்றும் கர்ணன் ஆகியோராவர் . ‘குருஷேத்ரா’ போர்க்களத்தில் அலைந்து திரிந்த அர்ஜுனனுக்கு கிருஷ்ணர் அறிவுரை வழங்கிய கதையை விவரிக்கும் ‘மகாபாரதம்’ இது. பாண்டவர்கள் மற்றும் கௌரவர்கள் (ஒன்றுவிட்ட சகோதரர்கள் ) போர் செய்ய கூடியிருந்தனர். ஆனால், அர்ஜுனன் தனது உறவினர்களுக்கு எதிராகப் போராடத் தயங்கி. தனது வில்லான ‘காண்டீபத்தை ’ நழுவ விடுகிறார்.
ஒவ்வொரு நபரும் தனது கடமையை நிறைவேற்ற விதிக்கப்பட்டுள்ளதாக கிருஷ்ணர் அவருக்கு அறிவுரை கூறுகிறார். உறவை பொருட்படுத்தாமல் தனது எதிரியைக் கொல்வது போர்வீரனின் கடமையாகும். எதிரியின் “உடலை” கொல்வது வீரத்தின் ஒரு பகுதி என்பது பகவான் கிருஷ்ணரின் கீதோபதேசத்தின் சாராம்சம். பிரபாகரனை ‘கீதையில்’ கூறப்பட்ட கொள்கைகள் பெரிதும் கவர்ந்திருந்தது.
‘மகாபாரதத்தை’ அடிப்படையாகக் கொண்ட ‘கர்ணன்’ என்ற தமிழ் படத்தில் கிருஷ்ணராக நடித்தவர் என்.டி. ராம ராவ். முத்துராமன் அர்ச்சுனனாக நடித்திருந்தார். கீதையின் ‘ கிளைக்கதை ”மரணத்தை எண்ணி கலங்கிடும் விஜயா ‘‘பாடலாக சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது. இது பிரபாகரனின் விருப்பமான பாடல்களில் ஒன்றாகும். இதை சீர்காழி கோவிந்தராஜன் பாடியுள்ளார்.
கீதையின் தத்துவத்தை மிக ஆழமாக பிரபாகரன் மனதில் பதித்திருந்தார் என்ற அப்பிராயத்தை தெரிவித்த ஒருவர் இலங்கையின் முன்னாள் இந்திய உயர்ஸ்தானிகர் ஜிதேந்திரநாத் தீட்சித் ஆவார். விடுதலைப்புலிகள் இந்திய இராணுவத்துடன் சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்த காலத்தில் இது நடந்தது. இதைச் சொன்னபோது தீட்சித் அதை ஒரு “பாராட்டாக ”குறிப்பிடுவதை என்னால் காண முடிந்தது.
அனைத்து உயர்மட்ட தமிழ் போராளித் தலைவர்களிடமும் பிரபாகரன் மட்டுமே கிளர்ந்தெழும் தன்மையை கொண்டிருந்தார் என்று முந்தைய சந்தர்ப்பத்தில் தீட்சித் என்னிடம் கூறியிருந்தார். புளொட்- உமாமகேஸ்வரன் ,டெலோ – சிறி சபாரத்தினம் , ஈ .பி .ஆர் . எல் . எப் -பத்மநாபா ,ஈரோஸ் – பாலகுமார் , விடுதலைப்புலிகள்-பிரபாகரன் ஆகிய ஐந்து உயர்மட்ட போராளிகள் குழுக்களின் தலைவர்களையும் சந்தித்தபின்னரே தீக்ஷித் இதனை கூறியிருந்தார்.
1985 ஆம் ஆண்டின் முற்பகுதியில் முன்னாள் தேசிய பாதுகாப்பு அமைச்சர் லலித் அதுலத் முதலியுடனான உரையாடலையும் நினைவு கூர்கிறேன். 1987 ஆம் ஆண்டு இலங்கை- இந்திய உடன்படிக்கைக்கு நீண்ட காலத்திற்கு முன்பே அனைத்து தமிழ் குழுக்களும் போராட்டத்தை கைவிட்டு விடுவார்கள் என்று அத்துலத்முதலி எதிர்வுகூறியிருந்தார். ஆனால், பிரபாகரன் அல்ல எனவும் அப்போது லலித் கூறினார். “அவர் ஒருபோதும் சமரசம் செய்ய மாட்டார், கடைசிவரை போராடுவார்” என்று அவர் கூறியிருந்தார். எவ்வளவு உண்மை!
பிரபாகரன் தமிழ் நாவல்களைப் படிக்க குறிப்பாக வரலாற்று பின்னணி கொண்டவற்றை படிக்க விரும்பினார் . அவருக்குப் பிடித்த வரலாற்று நாவல் ‘பொன்னியின் செல்வன்’, ‘கல்கி’ (ஆர். கிருஷ்ணமூர்த்தி) இன் மகத்தான படைப்பு. அகிலன் மற்றும் சாண்டில்யன் ஆகியோரின் வரலாற்று நாவல்களும் அவருக்குப் பிடித்திருந்தன . விடுதலைப்புலிகள் தமது முதல் கப்பலை வாங்கியபோது, சாண்டில்யன் எழுதிய நாவலுக்குப் பிறகு அதற்கு கடல்புறா என்று பெயரிடப்பட்டது. ஆனால் ர . சு. நல்லபெருமாள் எழுதிய ‘கல்லுக்குள் ஈரம் ‘ நாவல் பிரபாகரனால் திரும்ப திரும்ப பலமுறை வாசிக்கப்பட்டிருந்தது. இது ஆங்கிலேயருக்கு எதிரான இந்தியாவின் சுதந்திரப் போராட்டத்தின் பின்னணியை கொண்டதாகும். பிரதான கதாநாயகன் ரங்கமணி காந்தியின் “அஹிம்சை ” போராட்ட முறையை நம்பாதவர். மற்றும் இந்தியாவை விடுவிப்பதற்கான பொருத்தமான முறையாக வன்முறையை ஆதரிக்கிறார். பிரபாகரன் இந்த நாவலை நேசித்ததில் ஆச்சரியமில்லை. ஆனால், இறுதியில் மன மாற்றம் உள்ளது, ஆனால், நிஜ வாழ்க்கை கதாநாயகனுக்கு கல்லில் ஈரப்பதன் இல்லை.
சமகால விவகாரங்கள் மற்றும் சர்வதேச அரசியலில் பிரபாகரன் மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தார். பிரபாகரனின் படைக்கல முன்னாள் தோழர் தளையசிங்கம் சிவகுமார் அல்லது அன்டன் மாஸ்டர் அந்த நாட்களில் விடுதலைப்புலிகள் எவ்வாறு ‘டைம்’ மற்றும் ‘நியூஸ் வீக்’ சஞ்சிகைகளுக்கு சந்தா செலுத்தினர் என்பது பற்றி என்னிடம் கூறினார். கட்டுரைகளை மொழிபெயர்க்கவும் விளக்கவும் பிரபா ஆங்கிலத்தில் அறிவுள்ள நண்பர்களைக் கேட்பார்.
விடுதலைப்புலிகள் முழுமையான அமைப்பாக வளர்ச்சியடைந்திருந்த பிற்காலங்களில் பிரபாகரனுக்காக பத்திரிகைகள் மற்றும் முக்கியமான கட்டுரைகள் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டன. இராணுவ விவகாரங்கள் மற்றும் போர் பற்றிய பல புத்தகங்கள் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டன.
பிள்ளைப்பராய நாட்டங்கள்
ஒரு பள்ளி மாணவனாக, பிரபாகரன் தனது பராய பெரும்பாலான இளைஞர்களைப் போலவே சைக்கிள் ஓடுதல் மற்றும் கரப் பந்து மற்றும் கால்பந்து விளையாடுவதை விரும்பினார். ஆனால் அவர் எந்த விளையாட்டு வீரராகவும் இல்லை. அதிரடி படங்களை பார்க்க விரும்பினார். கிளின்ட் ஈஸ்ட்வுட் திரைப்படங்களிலிருந்து தனது சண்டை நுட்பங்களை கற்றுக்கொண்டதாக ஒரு அமெரிக்க பத்திரிகையாளரிடம் கூறியதற்காக அவர் அடிக்கடி கேலி செய்யப்படுகிறார். ஆனால் உண்மையில் நடந்தது என்னவென்றால், அவர் கியூபாவில் பயிற்சி பெற்றாரா என்று அமெரிக்க எழுத்தாளர் அவரிடம் கேள்வி எழுப்பி இருந்தார். அதற்கு ஈஸ்ட்வுட் டைமேற்கோள் காட்டி பிரபாகரன் பதிலளித்தது நகைச்சுவையாக இருந்தது.
சிறுவயதில் அவருக்கிருந்த மற்றொரு நாட்டம் அணில், பல்லி, அறனை பச்சோந்திகள் மற்றும் சிறிய பறவைகளை ஒரு கவண் கொண்டு குறிவைப்பதாகும். அவரது நினைவாற்றல் வியப்புணர்வை ஏற்படுத்துவதாகும். பல வருடங்களுக்கு முன்பு கடைசியாக யாரையாவது பார்த்த முகங்களும் பெயர்களும் நேரமும் பிரபாகரன் நினைவில் வைத்து இருப்பார். அவரது கண்கள் எப்பொழுதும் கூர்மையாகவும் சுற்றி சுழன்றவாறும் எப்போதும் எச்சரிக்கையாகவும் இருந்தன. அவரது கண்கள் பெரியதாகவும், கூர்மையாகவும் இருந்தன.
அதனால், “முழி யன்” என்றும் கிண்டல் செய்யப்பட்டது .
ஒழுக்கத்தை இறுக்கமாக கடைப்பிடிப்பவர்.
பிரபாகரனும் பல வழிகளில் ஒரு “கடும்கண்டிப்பாளர் ” ஆவார். இயக்கத்தின் ஆரம்ப நாட்களில் அவர் குடிப்பழக்கம் அல்லது , புகைத்தல் என்பனவுக்கு எதிராக மற்றும் பாலியல் தவிர்ப்பு போன்றவற்றை பின்பற்றுமாறு அறிவுறுத்தியிருந்தார் . ஒழுங்கு மற்றும் தூய்மை கிட்டத்தட்ட ஒரு ஆவேசமாகவே அவரிடம் இருந்தது. அவர் ஒழுக்கத்தில் கடும் கண்டிப்பானவராக இருந்தார். அவர் எப்போதும் “நீள சட்டைகள்” மற்றும் கட்டைக்கை சட்டைகளை விரும்புவார். மறைக்கப்பட்ட துப்பாக்கிகளை மூடி வைத்திருப்பதற்கு நீளச் சட்டை உதவியாக இருந்தது. போராட்டத்தின் ஆரம்ப கட்டங்களில் கடுமையான நிதி பற்றாக்குறை இருந்தபோது, பிரபாகரன் தனது சில துணிகளை தவறாமல் கழுவி சலவை செய்வார். எப்போதும் மிடுக்கான தோற்றத்தை பேணுவார் என்று கூறப்படுகிறது.
அவர் ஒரு நல்ல சமையல்காரர் மற்றும் நல்ல உணவை விரும்பினார். அவர் சீன உணவு வகைகளை விரும்புபவர். பிரபாகரன் பிட்டு, தேங்காய் சம்பல் மற்றும் பொரித்த இறால் போன்றவையும் அவருக்கு பிடிக்கும். உடும்பு மற்றும் ஆமை இறைச்சியை அவர் விரும்பினார். பழங்கள் மற்றும் இயற்கை தேனும் அவருக்கு விருப்பம்.
வழக்கமாக விடுதலை புலி உறுப்பினர்களுக்கு தண்டனையின் கீழ் சமையலறையில் கடமைகள் ஒதுக்கப்படுகின்றன. “ஒரு நல்ல சமையல்காரர் மட்டுமே ஒரு நல்ல கெரில்லாவாக இருக்க முடியும்” என்று பிரபாகரன் கேடர்களை சமைக்க ஊக்குவிப்பார். அவர் வீட்டில் இருக்கும்போது சமையலறையில் அடிக்கடி சமைப்பார் அல்லது உதவுவார். ஒருமுறை அவரைச் சந்தித்த ஒரு நெருங்கிய உறவினர், அஞ்சப்பட்ட கெரில்லா தலைவர் சமையலறையில் தேங்காய்களை பரபரப்பாக துருவுவதை கண்டு குழப்பமடைந்து உள்ளார்.
அரசியல் உந்துதல்
வல்வெட்டித்துறையில் பிரபாகரன் முந்தைய நூற்றாண்டின் அறுபதுகளின் பிற்பகுதியிலும் எழுபதுகளின் ஆரம்பத்திலும் அரசியல் உந்துதல் பெற்றார். முன்னாள் ஊர்காவற்றுறை எம்.பி. வ. நவரத்தினம் தமிழரசுக்கட்சியிலிருந்து வெளியேறிய காலகட்டத்தில் இது நிகழ்ந்திருந்தது
ஒரு காலத்தில் தமிழரசுக்கட்சியின் “தங்க மூளை” என்று வர்ணிக்கப்பட்ட நவரத்னம், 1968 ஆம் ஆண்டில் “தமிழர் சுயாட் சி கழகம்” அல்லது தமிழ் சுய-ஆட்சி கட்சியை உருவாக்கினார் . நவரத்னம் கூட்டாட்சி கோரிக்கையை கைவிட்டு அதற்கு பதிலாக “சுயாட் சி ” அல்லது “சுய-ஆட்சி” கோரிக்கையை முன்வைத்திருந்தார். சுயாட்சி என்பது ஒரு தனிஅரசுக்கான தன்மையை கொண்டதாகும் .
வேணுகோபால் மாஸ்டர் என்ற ஒரு கல்வியாளர் இருந்தார். அவர் மீது பிரபாகரனுக்கு மிகுந்த மரியாதையும் அன்பும் இருந்தது. வேணுகோபால் மாஸ்டர் நவரத்தினத்தின் தீவிர ஆதரவாளராக இருந்தவர். பிரபாகரன் உட்பட பல மாணவர்கள் அவரைப் பின்பற்றுபவர்களாக மாறி, தமிழ் சுயராஜ்யத்தின் தீவிர விசுவாசிகளாக மாறினர். சுயாட் சிக் கழகம் விடுதலை (சுதந்திரம்) என்ற செய்தித்தாளையும் ஆரம்பித்திருந்தது. லியோன் யூரிஸ் எழுதிய புகழ்பெற்ற நாவலான ‘எக்ஸோடஸை’ நவரத்தினம் தானே மொழிபெயர்த்து தொடர்ச்சியாக வெளியிட்டிருந்தார். அதற்கு ‘நமக்கென்றொரு நாடு’ (எங்கள் சொந்த நாடு) என்று பெயரிடப்பட்டது. இளம் பிரபாகரன் அதை ஆவலுடன் உள்வாங்கி கொண்டதுடன் , தமிழர்களுக்கான ஒரு நாட்டின் கனவில் இணைந்துவிட்டார் .
1970 தேர்தலில் தமிழ் சுயராஜ்யக் கட்சி தோற்கடிக்கப்பட்டது. நவரத்னம் உட்பட எந்த வேட்பாளரும் வெற்றி பெறவில்லை. ஆனால், பிரசாரத்தில் விதைக்கப்பட்ட சுயராஜ்யத்தின் விதைகள் “தம்பி” பிரபாகரனின் இதயத்திலும் மனதிலும் உறுதியாக வேரூன்றின.
புலிகளின் தோற்றம்
பிரபாகரன் வேறு சிலருடன் இணைந்து 1972 இல் தமிழ் புதிய புலிகளை உருவாக்கினார். தமிழ் புதிய புலிகள் தங்களை டி.என்.டி என்று அழைத்தனர். டி.என்.டி என்ற சுருக்கெழுத்து “டிரினிட்ரோடோலூயீன்” என்ற வெடிபொருள் கலவைக்கும் பொருந்தும்.
1975 ஆம் ஆண்டு ஜூலை மாதம் முன்னாள் யாழ்ப்பாண எம்.பி.யும் மேயருமான அல்பிரட் துரையப்பா பொன்னாலை வரதராஜபெருமாள் (விஷ்ணு) கோவிலில் வழிபட சென்றிருந்தபோது படுகொலை செய்யப்பட்டதன் மூலம் டி.என்.டி தனது அடையாளத்தை வெளிப்படுத்தியது. பிரபாகரன் உட்பட நான்கு இளைஞர்கள் இந்த கொலையில் ஈடுபட்டனர். இந்த கொலை அவரது “முதல் இராணுவ நடவடிக்கை” என்று பின்னர் பிரபாகரன் பதிவு செய்தார்.
டி.என்.டி 5 மே 1976 அன்று தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளாக உருமாறியது. தமிழ் ஐக்கிய முன்னணி (டி.யு.எப்) அதன் புகழ்பெற்ற வட்டுக்கோட்டை மாநாட்டை ஒன்பது நாட்களுக்குப் பிறகு 14 மே1 976 அன்று நடத்தியது. அப்போதுதான் தமிழர் ஐக்கிய முன்னணி , தமிழர் விடுதலை கூட்டணியாக மாறியதுடன் தமிழீழ கோரிக்கையையும் முறையாக ஏற்றுக்கொண்டது.
பிரபாகரன் 8 ஆம் வகுப்பில் இருந்தபோது, அவரது பாடப் புத்தகங்களில் ‘திருமாவளவன்’ பற்றி படித்திருந்தார் . சோழப் பேரரசர் கரிகாலன், திருமாவளவன் என்று அழைக்கப்படுபவர்.அவரின் ஆட்சியில் “புலிக்கொடி” “இமயம் முதல் குமரி வரை ” (இமயமலை முதல் குமரிமுனை வரை) பறந்ததாகக் பெருமையுடன் கூறப்படுகிறது. இதனால் பிரபாகரன் கரிகாலன் மற்றும் புலி கொடியால் ஈர்க்கப்பட்டார். தமிழில் “புலி” என்பது புலியைக் குறிக்கிறது, ஆனால், சோழக் கொடியில் புலி “வேங்கை” அல்லது சிறுத்தை இருந்துள்ளது. விடுதலைப் புலிகளின் கொடியில் வங்காள புலி பொறி ககப்பட்டிருந்தமை மிகவும் வேறுபட்டதொன்றாகும். மணி மற்றும் மணியம் என்று அழைக்கப்படும் பிரபாகரன் விரைவில் கரிகாலன் என்ற புனை பெயரை எடுத்துக் கொண்டார். சோழ சக்கரவர்த்திக்கு கரிகாலன் என்ற பெயர் அவர் தீயில் சிக்கி கால்கள் எரிந்திருந்ததால் வந்திருந்தது. கரிகாலன் என்றால் “இருண்ட அல்லது கறுப்பு கால்கள்” உடையவர் என்று பொருள். தனது இளமைப் பருவத்தில் வெடிபொருட்களை பரிசோதிக்கும் போது பிரபாகரனுக்கும் இதே போன்ற அனுபவம் ஏற்பட்டது. அங்கு ஒரு வெடிப்பு ஏற்பட்டது. மற்றும் அவரது கால்கள் எரிந்துவிட்டது . தோல் பல ஆண்டுகளாக கறுப்பாக இருந்தது. இதனால் “கரிகாலன்” என்ற பெயர் அவருக்குப் பொருத்தமாக அமைந்தது. பின்னர் பிரபாகரனின் வயர்லெஸ் குறியீட்டு பெயர் எச்.ஏ அல்லது ஹோட்டல் அல்பா. இது கரிகாலனில் இருந்து பெறப்பட்டது. அங்கு கரி ஹரியாகவும் பின்னர் எச்.ஏ.யாகவும் மாறியிருந்தது.
1976 இல் விடுதலை புலிகள் உருவாக்கப்பட்டபோது, பிரபாகரன் அதன் இராணுவத் தளபதி மட்டுமே. விடுதலைப் புலிகளின் ஐந்து உறுப்பினர்களைக் கொண்ட மத்திய குழுவின் தலைவர் உமாமகேஸ்வரன் ஆவார். பிரபாவும் மத்தியகுழு உறுப்பினராக இருந்தார். 1980 இல் விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பு உடைந்தது. உமாமகேஸ்வரன் புளோட்டை உருவாக்கினார். பிரபாகரனின் கீழ் உள்ள விடுதலைப் புலிகள் தங்கத்துரை மற்றும் குட்டிமணி தலைமையிலான டெலோவுடன் பணிபுரியும் உறவைக் கொண்டிருந்தனர். 1981 ஆம் ஆண்டில் பிரபாகரனின் முழுமையான தலைமையின் கீழ் விடுதலைப்புலிகள் மீண்டும் குழுவாக அமைந்தது.
திருமணம் மற்றும் குழந்தைகள்
“மன்மதன்” 1983-’84 இல் தனது ‘மலர்’ அம்புகளால் பிரபாகரனின் இதயத்தைத் துளைத்தார். 1983 இல் ‘கறுப்பு ஜூலை’ க்குப் பிறகு இடம்பெயர்ந்த சில பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் 1983 செப்டம்பரில் யாழ்ப்பாண பல்கலைக்கழக வளாகத்தில் உண்ணா விரதத்தில் ஈடுபட்டனர் . சில பெண் பிள்ளைகளின் நிலை மோசமடைந்தபோது, விடுதலைப் புலிகள் உண்ணாவிரதம் இருந்தவர்களைக் கடத்திச் சென்றனர். அவர்கள் தமிழகத்திற்கு கொண்டு செல்லபட்டனர்.
ஒரு கட்டத்தில் கடத்தப்பட்ட பெண்பிள்ளைகளில் நான்கு பேர் அன்டன் மற்றும் அடே ல் பாலசிங்கம் ஆகியோரின் இல்லத்தில் தங்கி அவர்களுடன் இந்திராநகரில் உள்ள விடுதலைப் புலிகளின் அலுவலகத்திற்குச் செல்வது வழக்கம். அவர்கள் அனைவரையும் விட மிக அழகானவர் மதிவதனி ஏரம்பு . அவரது தந்தை ஏரம்பு யாழ்ப்பாணத்தில் புங்குடுதீவை சேர்ந்த பாடசாலை ஆசிரியராக இருந்தார்.
இந்திய பண்டிகைகளில் ஒன்றான கோலி பண்டிகையின் போது வல்வெட்டித்துறை இளைஞனுக்கும் புங்குடுதீவு பெண்ணுக்கும் இடையில் புதிய உறவு மலர்ந்தது . பிரபாகரன், பாலசிங்கம் இல்லத்திற்கு அடிக்கடி செல்லத் தொடங்கினார். அவர் மதிக்கு பூக்கள் மற்றும் இனிப்புகளைக் கொண்டு வந்தார். பிரபாகரன் ஒரு கூச்ச சுபாவமுள்ளவராக இருந்தவர். இதற்கு முன்பு தனது குடும்பத்திற்கு வெளியே இருந்த பெண்களுடன் ஒருபோதும் பழகியிருக்கவில்லை. இது ஒரு புதிய அனுபவம். அன்டன் பாலசிங்கம் காதலை ஊக்குவித்தார். அவர்கள் 1984 இல் திருமணம் செய்து கொண்டனர். மதிவதனி-பிரபாகரனுக்கு மூன்று குழந்தைகள் இருந்தன. மூத்தவர் சார்ள்ஸ் அன்டனி 1985 இல் பிறந்தார். அவருக்கு பிரபாவின் சிறந்த நண்பரும் இராணுவத் தளபதியுமான சார்ள்ஸ் அன்டனி அல்லது சீலனின் பெயரிடப்பட்டது. சார்ள்ஸ் அன்டனி சாவகச்சேரி மீசாலையில் பிறந்திருந்தார். அடுத்தவர் 1986 ஆம் ஆண்டில் பிறந்த மகள் துவாரகா. அவருக்கு பிடித்த மெய்க்காப்பாளர் மயூரனின் பெயர் இடப்பட்டது. மயூரனின் உண்மையான பெயர் துவாரகன். மூன்றாவது 1997 இல் பிறந்த ஒரு மகனாவார். மதிவதனியின் சொந்த சகோதரரின் பெயர் அவருக்கு பாலச்சந்திரன் என்று சூட்டப்பட்டது. அவர் மதிவதனியின் சகோதரர். விடுதலைப்புலிகள் அமைப்பில் சேர்ந்து போரில் இறந்தார். மே 2009 இல் நடந்த போரின் இறுதிக் கட்டத்தில் பிரபாகரனும் அவரது குடும்ப உறுப்பினர்களும் கொல்லப்பட்டனர்.
அவரை பின்பற்றுவோரால்’ ‘ சூரிய தேவன் ” சூரியக்கடவுள் என்ற அந்தஸ்துக்கு உயர்த்தப்பட்டிருந்தவரும் சிலசமயம் உலகிலேயே மிகவும் சக்திவாய்ந்த கெரில்லா அமைப்பொன்றை தனது கட்டுப்பா ட்டின் கீழ் வைத்திருந்தவருமான பிரபாகரனின் மரணத்தால் அதிகாரத்தின் நிலையற்றதன்மை தெளிவாக விளக்கப்பட்டுள்ளது . பல ஆண்டுகளாக அதிகாரத்தின் உச்சத்தில் இருந்தபோதிலும் விருப்பமின்மை அல்லது நெகிழ்வுத்தன்மையின்மை காரணமாக பிரபாகரன் தனது இயக்கம், குடும்பம் மற்றும் எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவரது வாழ்க்கையை இழந்தார்.
தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளின் அதிஉயர் தலைவரான திருவேங்கடம் வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரனின் 54 வயது உடல் மே 19 செவ்வாய்க்கிழமை ‘நந்திகடல்’ என அழைக்கப்படும் முல்லைத்தீவு கடல்நீரேரி க்கு அருகே கண்டெடுக்கப்பட்டது.
( இக்கட்டுரையை டி . பி.எஸ் .ஜெயராஜ் பைனான்சியல் டைம்ஸ் இல் எழுதியுள்ளார் )
நன்றி: கொழும்பு ஞாயிறு 17-05-2020 தினக்குரல் )
—0—

இலக்கிய வாசகர் முற்றத்தில் இணைந்திருக்கும்
“ தமிழ்க்குரல் “ சண்முகம் சபேசன்
அரசியல் கருத்து முரண்பாடுகளுக்கு அப்பால் நேசிக்கும் பண்பாளர்
முருகபூபதி
அவுஸ்திரேலியாவுக்கு நான் புலம்பெயர்ந்து வந்தபின்னர் எனக்கு அறிமுகமாகி, நான் உறவாடி மகிழ்ந்தவர்களில் கலை, இலக்கியம், கல்வி, ஊடகம் முதலான துறைகளிலும் மற்றும் சமூகப்பணிகளிலும் ஈடுபட்ட பலரைப்பற்றி தொடர்ச்சியாக எழுதிவந்துள்ளேன்.
அந்த வரிசையில் தீவிரமான வாசிப்பு பயிற்சியிலிருப்பவர்கள் தொடர்பாக வாசகர் முற்றம் என்ற தலைப்பிலும் சிலரது வாசிப்பு அனுபவங்களை கேட்டு எழுதி பதிவுசெய்துவந்துள்ளேன்.
அந்த வரிசையில் மெல்பனில் நீண்டகாலமாக என்னுடன் உறவு பாராட்டிவரும் நண்பர் சண்முகம் சபேசன் பற்றியும், அவரது வாசிப்பு அனுபவங்களையும் பற்றியும் விரிவாக எழுதவேண்டும் என்ற எண்ணத்திலிருந்தபோது, இந்த கொரோனா வைரஸ் தாக்கத்தின் செறிவு குறையட்டும் சந்தித்துப்பேசுவோம் என்று சொன்னார்.
இன்னமும் அந்த வைரஸின் அச்சுறுத்தல் முடிவுக்கு வராமலிருக்கும் இக்காலப்பகுதியில், நண்பர் சபேசன் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டுள்ளார் என்ற செய்தி செவிக்கு எட்டி மிகவும் வருந்தினேன்.
இச்செய்தியை முதலில் என்னுடன் பகிர்ந்து கொண்ட நண்பர் “ சுந்தர் “ சுந்தரமூர்த்தி, மற்றும் நடேசன் ஆகியோரைத்தொடர்ந்து சட்டத்தரணி ரவீந்திரன் மற்றும் எழுத்தாளர் பாடும்மீன் சிறிகந்தராசா ஆகியோருடனும் பரஸ்பரம் சபேசனின் உடல் நலம் பற்றி விசாரித்துக்கொண்டோம்.
சட்டத்தரணி ரவீந்திரன் அவர்கள் தமது மனைவியாரின் உறவு முறையிலும் சபேசனை நன்கு அறிந்தவர். அண்மைக்காலத்தில் சமூக இடைவெளியை பேணல் வேண்டும் என்ற அறிவுறுத்தலினால், மருத்துவமனையில் சிகிச்சைக்காக அனுமதிக்கப்பட்டுள்ள நண்பர் சபேசனை நேரில் சென்று பார்க்கமுடியாத இக்கட்டான நிலையையும் கடக்க நேர்ந்துள்ளது.
எனினும் எங்கள் சட்டத்தரணி ரவி அண்ணன் அவர்கள் தமது புதல்வர் ஆரூரணை மருத்துவமனைக்கு அனுப்பி சபேசனின் உடல் நலனை விசாரித்தறிந்து எம்முடன் தகவல்களை பகிர்ந்துகொண்டார்.
இன்றைய தினம் உலகெங்கும் 2009 இல் இதே காலப்பகுதியில் முள்ளிவாய்க்கால் பேரவலத்தை நினைவுகூர்ந்து, உயிரிழந்தவர்களை மனதிலிருத்தும் நாளில் மருத்துவமனையிலிருந்தவாறு சபேசனும் தான் உளமாற நேசித்த தலைவரையும் விடைபெற்ற உறவுகளையும் வித்தாகிப்போன உயிர்களையும் நினைத்துக்கொண்டிருப்பார்.
நண்பர் சபேசன் விரைவில் பூரண சுகம் பெற்று வீடு திரும்பி, தொடர்ந்தும் தனது வாசிப்பு பயிற்சியை தொடரவேண்டும், தொடர்ந்தும் எழுதவேண்டும் எனவும் வேண்டிக்கொண்டு, சபேசன் பற்றி எனக்குத் தெரிந்தவற்றையும் , அவருடன் பழகிய அருமையான தருணங்கள் பற்றியும் எழுதலாம் என நினைக்கின்றேன்.
மெல்பனில் எனக்குத் தெரிந்த சில சபேசன்கள் இருக்கிறார்கள். நண்பர் சண்முகம் சபேசனை, 3 CR சபேசன் என்று அடையாளப்படுத்தினால்தான் பொதுவாக இங்குள்ள தமிழ் சமூகத்தவர் அறிவர்.
மெல்பனில் Fitzroy smith street இலிருந்து 1976 ஆம் ஆண்டு முதல் இயங்கும் 3 CR சமூக வானொலி கலையகத்திற்கு கால் நூற்றாண்டு காலத்திற்கும் ( இருபத்தியைந்து வருடங்களுக்கும் ) மேல் வாராந்தம் சென்று தமிழ் ஒலிபரப்பை நிகழ்த்தியவர் சபேசன்.
அந்த ஒலிபரப்பு கலையகத்திற்கு பல தடவை என்னையும் அழைத்து நேர்காணல் உட்பட பல உரைகளையும் நிகழ்த்தவைத்தவர்.
1988 ஆம் ஆண்டு காலப்பகுதியில், சபேசன் என்னை அங்கே அழைத்து, நாம் அக்காலப்பகுதியில் ஆரம்பித்திருந்த இலங்கை மாணவர் கல்வி நிதியம் என்ற தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனத்தின் செயற்பாடுகளை நேயர்கள் அறியும் வகையில் அவரது நண்பர் திரு. ரவி கிருஷ்ணா மூலம் என்னுடன் ஒரு சந்திப்பையும் ஒழுங்குசெய்திருந்தார்.
பின்னர் அந்த நேர்காணலின் எழுத்து வடிவம், பிரான்ஸிலிருந்து வெளியான பாரிஸ் ஈழநாடு இதழிலும் வெளியாகியதையடுத்து, கனடா மற்றும் ஐரோப்பிய நாடுகளிலிருந்தும் இரக்கமுள்ள அன்பர்கள் எமது உருக்கமான வேண்டுகோளை அந்த நேர்காணலில் படித்துவிட்டு இலங்கையில் நீடித்த போரில் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்ட ஏழைத்தமிழ் மாணவர்களுக்கு உதவ முன்வந்தனர்.
இவ்வாறு நண்பர் சபேசன் குறிப்பிட்ட 3 CR வானொலி ஊடாக பல தன்னார்வ சமூகப்பணிகள் குறித்த செய்திகளை மக்களிடம் பகிர்ந்துகொள்வதற்கு ஆக்கபூர்வமாக பணியாற்றினார்.
அவ்வாறு அவர் முக்கியத்துவம் வழங்கிய மற்றும் ஒரு தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனம் தமிழர் புனர்வாழ்வுக்கழகம். விக்ரோரியா தமிழ்ச்சங்கம், தமிழர் ஒருங்கிணைப்புக்குழு உட்பட பல சமூக அமைப்புகளின் நிகழ்ச்சிகளுக்கும் முன்னுரிமை கொடுத்து ஒலிபரப்பினர்.
சிட்னியில் மறைந்த இலங்கை வானொலி, லண்டன் பி.பி.சி புகழ் ‘அப்பல்லோ ‘ சுந்தா சுந்தரலிங்கம், மெல்பனில் மறைந்த ஓவியர் கே. ரி. செல்லத்துரை அய்யா ஆகியோர் மறைந்தவேளையிலும் எனது இரங்கல் உரைகளை அந்த வானொலியில் ஒலிபரப்பியதுடன், பல தடவைகள் என்னையும் எழுத்தாளர் ( அமரர் ) நித்தியகீர்த்தியையும் கலையகத்திற்கு அழைத்து இலக்கிய சந்திப்பு உரைகளையும் ஒலிபரப்பினார்.
நண்பர் சபேசன், தமிழ்த்தேசியத்திலும் பேச்சுவார்த்தை மற்றும் ஆயுதப்போராட்டத்தின் ஊடாக தொடர்ந்து ஈழ விடுதலைப்போராட்டத்தை முன்னெடுத்த வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரனிடத்திலும் ஆழ்ந்த நேசம் கொண்டிருந்தவர்.
பதினொரு வருடங்களிற்கு முன்னர், இதே காலப்பகுதியில் நேர்ந்துவிட்ட ஈடுசெய்யப்படமுடியாத இழப்புகளினால் கலங்கியிருந்தவர்.
அக்கலக்கத்தையும் துயரத்தையும் தீவிரமான வாசிப்பிலிருந்து கடந்து செல்வதற்கு முயன்று வருபவர். எனினும் தீராத துயரம் அது. எனதும் இவரதும் நண்பருமான கவிஞர் புதுவை ரத்தினதுரை, இவரை வன்னியில் சந்தித்தபோது எனக்காக கொடுத்தனுப்பிய இயக்கத்தின் தமிழ்த்தாய் வெளியீடான தனது நினைவழியா நாட்கள் கவிதைத் தொகுதியை எடுத்துவந்து தந்ததுடன், நண்பர் யாதவன் ஊடாக பெற்ற புதுவையின் நேர்காணல் பதிவையும் 3 CR வானொலி தமிழ்க்குரலில் ஒலிபரப்பினார்.
“ யு.கே.க்குப்போக யூ.ரி.ஏ ஏறாமல்
ஏ.கே. தூக்கி இறந்தவர்கள் எத்தனைபேர்…..
இங்கே பற்பலர் பேசிக்களித்தனர்
எம்நாடு எரிகையில் ஓடிப்பறந்தனர்
சங்கமாடிய தமிழ் எனப்பேசிய
தம்பிமார் எல்லாம் கடலைக்கடந்தனர் “
என்று புலம்பெயர்ந்தவர்கள் பற்றி கவிதை பாடிய கவிஞர் புதுவை ரத்தினதுரை எழுதிய புலுனிக்குஞ்சுகளும் பூவரசம் வேலியும் என்ற நூலையும் புலம்பெயர்ந்த தமிழர்கள் வெளிநாடுகளில் வெளியிட்டு வைத்தபோது, மெல்பனிலும் அந்த நூலின் வெளியீட்டு விழாவை முன்னின்று நடத்தியவர்தான் சபேசன்.
என்னையும் அழைத்துப்பேசவைத்தார்.
தமிழீழ விடுதலைப்புலிகளின் அரசியல் குழு வௌியிட்ட “ இஸ்லாமியத் தமிழரும் தமிழீழ விடுதலைப்போராட்டமும் “ என்ற நூல் எனக்கு கிடைத்தபோது, அதுபற்றிய எனது வாசிப்பு அனுபவத்தையும் தனது வானொலி ஒலிபரப்பில் சபேசன் சேர்த்துக்கொண்டார். அந்த நூலை தமிழீழ விடுதலைப்போரில் முதற் களப்பலியான இஸ்லாமியத் தமிழ் வீர மறவன் விடுதலைப்புலிகள் இயக்கத்தின் லெப்டினன்ட் ஜூனைதீனுக்கு சமர்ப்பணம் செய்திருந்தனர்.
அக்கட்டுரை பின்னர் கொழும்பு தினக்குரல் வார இதழிலும் வெளியானது. மூத்த இலக்கிய ஆளுமைகளான, மகாகவி பாரதி, புதுமைப்பித்தன், கண்ணதாசன், ஜெயகாந்தன், அகிலன், தி. ஜானகிராமன், எஸ். பொன்னுத்துரை, டொமினிக்ஜீவா, இரசிகமணி கனகசெந்திநாதன், கவிஞர் அம்பி முதலானோரின் சுவாரசியமான மறுபக்கங்கள் குறித்து நான் எழுதியிருந்த தொடரையும் தனது 3 CR தமிழ்க்குரலில் அவரே வாசித்து ஒலிபரப்பினார்.
சபேசனுக்கு தமிழ்நாட்டின் தமிழ் உணர்வாளர்கள் பேராசிரியர் சுப வீரபாண்டியன், பழ. நெடுமாறன், ஓவியர் புகழேந்தி, கவிஞரும் திரைப்பட வசன கர்த்தாவுமான அறிவுமதி, இயக்குநர் தங்கர்பச்சான், கவிஞர் வைரமுத்து ஆகியோருடனும் நட்புறவு கொண்டிருந்தவர்
மெல்பனுக்கு சுப. வீரபாண்டியன், ஈழவேந்தன், உலகத் தமிழர் பேரவையைச்சேர்ந்த வண. பிதா இமானுவேல் அடிகளார் உட்பட பல தமிழ் உணர்வாளர்கள் வருகை தந்த சந்தர்ப்பங்களில் சபேசனின் இல்லத்தில் அன்பான உபசரிப்பில் திழைத்திருக்கிறார்கள்.
அரசியலில் கலை, இலக்கியத்தில் மாற்றுக்கருத்துக்கொண்டவர்களுடனும் சிநேகபூர்வமாக பழகும் மென்மையான இயல்புகளையும் தன்னகத்தே கொண்டிருப்பவர் சபேசன்.
நவீன தமிழ் இலக்கியத்தில் இவருக்கிருந்த தீவிர நாட்டத்தினால், தரமான இலக்கியச் சிற்றிதழ்களையும் நூல்களையும் தருவித்து படிப்பவர். சென்னையில் நடைபெறும் புத்தகத் திருவிழாவுக்கும் சென்று வந்து தனது அனுபவங்களை எம்முடன் பகிர்ந்துகொள்வார்.
இவரது வாசிப்பு அனுபவத்தின் தீவிரம், இவரை புதுச்சேரியில் வதியும் கரிசல் இலக்கிய வேந்தர் என வர்ணிக்கப்படும் மூத்த படைப்பாளி கி. ராஜநாரயணன் அவர்களையும் தேடிச்சென்று உறவாட வைத்தது.
ஈழத்து இலக்கியத்தின் மீதும் புகலிட இலக்கிய முயற்சிகள் குறித்தும் ஆர்வம் காண்பிக்கும் கி. ரா. அவர்கள், சபேசன் உடனான அந்த சந்திப்பிற்குப்பின்னர், தீராநதி இதழில் ஒரு கட்டுரையும் எழுதினார். அதற்கு Cover Story முக்கியத்துவமும் வழங்கப்பட்டிருந்தது.
2001 ஆம் ஆண்டில் ஜனவரி மாதம் முற்பகுதியில் மெல்பனில் நாம் அடுத்தடுத்து இரண்டு நாட்கள் தமிழ் எழுத்தாளர் விழாவை நடத்தியபோது, அதனை புறக்கணித்து பகிஷ்கரிக்குமாறு ஒரு பிரசாரமும் சிலரால் தொடங்கப்பட்டபோது, சபேசனின் நிலைமை ஒரு சூழ்நிலையின் கைதிக்கு ஒப்பானதாக மாறியிருந்தது. அதற்காக பின்னாளில் அவர் வருந்தவும் நேரிட்டது.
எனினும் 2012 ஆம் ஆண்டில், அதாவது பதினோரு ஆண்டுகளின் பின்னர், அவர் மெல்பனில் நடைபெற்ற 12 ஆவது தமிழ் எழுத்தாளர் விழா அச்சமயம் எமது தமிழ் இலக்கிய கலைச்சங்கத்தின் தலைவராக இருந்த பாடும்மீன் சு. சிறீகந்தராசா தலைமையில் நடந்தபோது, அதில் கலந்துகொண்டு உரையாற்றினார்.
அச்சமயம் அவருக்கு “ எதற்கும் காலம் பதில் சொல்லும் “ என்று இரத்தினச்சுருக்கமாக சொன்னபோது தோளில் தட்டி புன்னகை சிந்தினார்.
நண்பர் நடேசனுக்கும் சபேசனுக்கும் இடையில் அரசியல் ரீதியில் நிறைய கருத்து முரண்பாடுகள் இருந்தபோதிலும் இவர்களின் நட்புக்கு என்றைக்கும் குந்தகம் ஏற்படவில்லை. அந்த நட்பினை சபேசன் இவ்வாறு வர்ணிப்பார்.
மூதறிஞர் ராஜாஜி ஆத்மீகவாதி. தந்தை பெரியார் நாத்தீகவாதி. கொள்கையால் இணையாத வேறு வேறு துருவங்கள். ஆனால், இறுதிவரையில் நல்ல நண்பர்களாக விளங்கினார்களே… ! அப்படித்தான் எமது நட்புறவும் என்று புன்னகையுடன் கடந்து செல்வார்.
சபேசனின் வானொலி உரைகள் ஏராளமாக அவரது சேகரிப்பில் இருக்கின்றன. அவற்றை வானொலியில் நிகழ்த்தும்போது அருகில் ஒரு தண்ணீர் போத்தலுடன்தான், ஒலிவாங்கிக்கு முன்னால் அமருவார். இருமல் வந்து உபத்திரவம் கொடுக்கும்போதெல்லாம் அந்த தண்ணீர்ப்போத்தல்தான் அவருக்கு பக்கத்துணை.
சில கட்டுரைகள் ஊடகங்களில் வெளிவந்துள்ளன. மூத்த சட்டத்தரணி நடேசன் சத்தியேந்திரா முதல் முன்னாள் இலங்கை வெளிவிவகார அமைச்சர் லக்‌ஷ்மண் கதிர்காமர் வரையில் சபேசனின் சில உரைகள் தமிழிலும் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பூடாகவும் சென்றிருக்கும் செய்திகள் பலரும் அறியாதது.
குறிப்பிட்ட உரைகளை தொகுத்து நூலாக வெளியிடவேண்டும், பூபதி நீங்கள்தான் அவற்றை பார்வையிட்டு கால வரிசைப்படி செப்பனிட்டுத்தரல் வேண்டும் என்று எனக்கு தொலைபேசி அழைப்பு எடுக்கும் வேளைகளில் எல்லாம் சொல்வார். அவரது நண்பர் ‘ சுந்தர் ‘ சுந்தரமூர்த்தியும் அந்த பதிப்பு வேலையை தாமதிக்கவேண்டாம் என்றுதான் அடிக்கடி சபேசனை நினைவூட்டுவார்.
2020 ஆம் ஆண்டு பிறந்ததும் அந்த வேலைகளை ஆரம்பிப்போம் என்ற தீர்மானத்திற்கு வந்திருந்தவேளையில் எதிர்பாராமல் கொரோனா வந்து இடைவெளியை ஏற்படுத்திவிட்டது.
கடந்த ஆண்டில் மெல்பனில் நடைபெற்ற நடேசனின் நூல்கள் குறித்த அறிமுக அரங்கிலும் சபேசன் கலந்துகொண்டு, நடேசன் எழுதிய நைல் நதிக்கரையில் பயண இலக்கிய நூல் குறித்தும் உரையாற்றினார்.
இந்த ஆண்டு தொடக்கத்தில் சிட்னியில் எங்கள் நீண்டகால நண்பர் கலைவளன் சிசு.நாகேந்திரன் அய்யா, மறைந்த செய்தியை அறிந்த சபேசன் என்னுடன் துயர் பகிர அழைப்பெடுத்தபோது, நான் அந்த இறுதி நிகழ்விற்காக சிட்னிக்குப் புறப்பட்டுக்கொண்டிருந்தேன்.
தனது உடல் நிலையினால் அங்கு வரமுடியாதிருப்பதாக கனத்த மனதுடன் அவர் குலுங்கி அழுதபோது நெகிழ்ந்துவிட்டேன். மெல்பனில் சிசு அய்யாவுக்கு நாம் இரங்கல் நிகழ்வு நடத்தும்போது வந்து உரையாற்றுங்கள் என்று அழைத்திருந்தேன்.
அந்த நிகழ்வும் திட்டமிட்டவாறு நடக்கவிருந்த வேளையில் சபேசனும் உரையாற்றவிருந்தார். எனினும் சமூக இடைவௌியை பேணவேண்டியிருந்தமையால் அந்த நிகழ்ச்சியையும் இறுதி நேரத்தில் இரத்துச்செய்துவிட்டோம்.
கடந்த ஆண்டு இலங்கையில் மறைந்த சிறந்த சமய சமூகப்பணியாளர் அருட்தந்தை ஜேம்ஸ் பத்திநாதரும் சபேசனின் உறவினர். மருத்துவமனையிலிருந்தவாறு, ஜேம்ஸ் பத்திநாதரின் மருமகன் ஆருரண் ரவீந்திரனிடத்தில், அன்னாரையும் தலைவர் பிரபாகரனையும் நினைவுபடுத்தி சபேசன் பேசியதாக அறிய முடிந்தது.
உடல் உபாதைகளுக்கு மத்தியிலும் இழப்பின் துயரங்கள் குறித்த நினைகளுடனேயே மருத்துவமனையில் இருக்கும் இனிய நண்பர் சபேசன் பூரண சுகத்துடன் மீண்டு வந்து தனது பணிகளை தொடரவேண்டும்.
—0—