அமெரிக்காவில் 2020 இல் நடந்து முடிந்த தேர்தலை மதத்தில் நம்பிக்கை கொண்டவர்கள் எப்படி எதிர் கொள்வார்கள்?
அமெரிக்க மக்களில் அதிகமானவர்கள் இறை நம்பிக்கைகொண்டவர்கள். டொனால்ட் ட்ரம்ப்பும் சரி ஜோசப் பைடனும் சரி பைபிளில் தங்களது உறுதியை எடுத்துக் கொள்பவர்கள் . அதிலும் பைடன் ஒரு ஐரிஸ் கத்தோலிக்கர் . தலைவர்கள் அப்படிப்பட்டவர்கள் என்றால் மக்களும் அவ்வழியே . இல்லையா ?
ஆபிரகாமிய மதங்களது தொடக்கப்புள்ளியான ஆபிரகாம், கடவுள் சொன்னதற்காகத் தனது மகனைப் பலியிடத் துணிந்தவர். யூதர்கள் கடவுளின் நேரடியான கட்டுப்பாட்டில் உள்ளவர்கள். இருபகுதியும் ஒருவருக்கொருவர் உண்மையாக இருக்கவேண்டியவர்கள் (God’s covenant relationship with Israel required faithfulness on both parts) அதன் வழி வந்த வம்சத்தில் வந்தாலும் நாசரது யேசு அயலவர்களையும் நேசி என்றார் .
அயலவர்கள் என்பது பக்கத்து வீடல்ல.
(Cyrus 538 BC
அக்காலத்தில் யூதர்களல்லாத மற்றவர்கள், முக்கியமாக ஜெருசலத்தில் கிரேக்கர்கள் ஏராளமாக இருந்தார்கள் . இது எப்படி எனக்குத் தெரியுமெனக் கேட்டால், இரண்டு சான்றுகள் சொல்லமுடியும் . முதலாவது மத்தியூவினால் எழுதப்பட்ட புதிய வேதாகமம் கிரேக்க மொழியில் எழுதப்பட்டது. இரண்டாவது கிரேக்கர்களை ஜென்ரீயல் என அழைத்தார்கள் . ஆரம்பத்தில் யூதர்களில் ஒரு மதப்பிரிவாக இருந்த கிறிஸ்தவம் பின்பு கிரேக்கர்கள், எகிப்தியர், சிரியர், ஆர்மேனியர் எனப் பரந்து சென்றது.
அமெரிக்காவின் தேர்தலுக்கும் இதற்கும் என்ன சம்பந்தம் ?
பழைய வேதாகமத்தில் இரு அரசர்கள் வருகிறார்கள் அதில் பாபிலோனை ஆண்ட நெபுச்சன்னியர் (Nebuchadnezzar 597BC) ஜெருசலேமை அழித்து அங்குள்ள யூதர்களை பாபிலோனுக்கு அடிமையாகக் கொண்டு சென்றான். யூதர்கள் ஆண்டவனுக்கு அடிபணியாது , முக்கியமாக உருவ வழிபாடு மற்றைய தெய்வங்களை வணங்குதல் போன்ற பத்துக் கட்டளைக்கு விரோதமான விடயங்களைச் செய்தார்கள்.
இதைப் பொறுக்காத ஆண்டவனால் நெபுச்சன்னியர் அனுப்பப்பட்டு, இஸ்ரேலியரை தண்டித்ததாக தீர்க்கதரிசி ஜெருமையா சொல்கிறார். தண்டனைக்கு உட்பட்ட இஸ்ரேலியர்கள் கிட்டத்தட்ட 60 வருடங்கள் பாபிலோனியர்களிடம் சிறைப்பட்டு கடவுளிடம் மன்றாடியதால் விடுதலை பெறுகிறார்கள் என்கிறார்.
எப்படி?
பாரசீகத்தை ஆண்ட சைரஸ் (Cyrus 538 BC) பாபிலோனியாவைத் தாக்கி இஸ்ரேலியர்களை விடுவிப்பதுடன், அவர்களுக்கு மதவழிபாடு செய்யும் உரிமையையும் அளிக்கிறார் . சைரஸ் தற்போதைய அரசியலில் பல மதத்தவருக்கும் வழிபாட்டுச் சுதந்திரம் கொடுப்பதுபோல் அக்காலத்தில் மத கலாச்சாரத்திற்கு அனுமதியளித்ததால், யூதர்கள் தங்களது முக்கிய தீர்க்கதரிசியில் ஒருவராக சைரஸ்ஸை கொண்டாடுகிறார்கள். ( சைரஸ் மட்டுமே, யூதர் அல்லாத தீர்க்கதரிசியாகக் கொண்டாடப்படுகிறார்)
நெபுச்சன்னியர் ஜெருசலேமை தாக்கி அழித்துச் சிறைபிடித்ததற்கு இறைவனே காரணம், அதாவது தான்தோன்றித்தனமாக இருந்த இஸ்ரேலியர்கள் மீது தண்டனையாக அது நடந்தது . அதாவது இஸ்ரேலியர்கள் பாபிலோனிய மன்னனால் தண்டிக்கப்பட்டார்கள். ஆண்டவனின் விருப்பமில்லாது கடவுளின் குழந்தைகளுக்கு எதுவும் நடந்திராது என்பதை நாமும் ஜெருமையா போல் நம்பவேண்டும். இதன்பின் 60 வருடங்கள் பின்பாக பாரசீக பேரரசின் மன்னன் சைரஸ் வந்து இஸ்ரேலியர்களை விடுவிப்பதோடு அவர்களை தங்களது மத வழிபாட்டை நடத்துவதற்கும் உதவுகிறான். அதாவது நவீன பல் கலாச்சாரத்தின் தந்தை என நாம் கூட சைரஸைக் கொண்டாடலாம் .
2016 இல் இருந்து அமெரிக்கா ஒரு இனவாதியான, மற்றைய மதங்களை வெறுக்கும் , ஒருவரால் நான்கு வருடங்கள் ஆளப்பட்டது…? அதுவும் இறைவனது செயலே.
2020 இல் அந்த மக்கள் திருந்தி, மீண்டும் இறைவனிடம் மன்றாடி தங்களுக்கு புதிய ஒரு அரசனை அனுப்பும்படி வேண்டுகிறார்கள் . சைரஸ்போல் பல்கலாச்சாரத்தை ஏற்றுப் பெண்களை மதிப்பதும் மட்டுமல்லாது , பல பெண்களைத் தனது நிர்வாகத்தில் நியமித்து அரசை நடத்த முன்வந்துள்ள ஜோ பைடன் ஆண்டவனால் அனுப்பப்படுகிறான். அக்கால 60 வருடங்கள் 15 தடவைகளால் குறைக்கப்படுகிறது.
இறை நம்பிக்கை ஒரு நம்பிக்கைதான். வழிகாட்டுகிறது .
எப்படி?
வேதாகமத்தில் தொற்று நோய்களை அனுப்பி இஸ்ரேலியர்களை எகிப்திய (மன்னன்) ஃபரோ விடமிருந்து காப்பாற்றியது நினைவுள்ளதா?
அப்படியான விவிலிய அதிசயம் அடிக்கடி நடக்காது . ஆனால் 2020 இல் நடந்திருக்கிறது.
அஞ்சலிக்குறிப்பு: ‘ க்ரியா ‘ எஸ். ராமகிருஷ்ணன் தற்காலத் தமிழ் அகராதியை நீண்ட கால உழைப்பில் வரவாக்கிய இலக்கிய ஆளுமை !
முருகபூபதி
க்ரியா இராமகிருஷ்ணன் இன்று நவம்பர் 17 ஆம் திகதி, அதிகாலை சென்னையில் கொரோனோ தொற்றின் தாக்கத்திலிருந்து மீளாமலேயே நிரந்தரமாக விடைபெற்றுவிட்டார் என்ற அதிர்ச்சியான செய்தி வந்துள்ளது.
க்ரியா இராமகிருஷ்ணனின் திடீர் மறைவு தமிழ் இலக்கிய உலகில் ஏற்படுத்தியிருக்கும் வெற்றிடத்தை இனி யார் நிரப்புவார்கள்..? என்ற வினா மனதில் நிழலாட இந்த அஞ்சலிக்குறிப்பினை பதிவுசெய்கின்றேன்.
மகாகவி பாரதியின் அந்திமாகாலத்திற்கு முக்கிய காரணமாக விளங்கிய சென்னை திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதி கோயிலின் பிரகாரத்தில், எழுபத்தியைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் நடந்த ஒரு உண்மைச்சம்பவத்துடன் இந்த அஞ்சலிக்குறிப்பினை ஆரம்பிக்கின்றேன்.
ஒரு பெரிய குடும்பம் அங்கு தரிசனத்துக்கு சென்றது. அதில் பத்துப்பதினைந்து பேர் ஆண்கள், பெண்கள் , குழந்தைகள், முதியவர்கள் இருந்தார்கள்.
அதில் அத்தை உறவான ஒரு பெண் சற்று நோய்வாய்ப்பட்டு எப்பொழுதும் சோர்வாக இருப்பவர். நோஞ்சான் என்று வைத்துக்கொள்ளுங்கள். ஒரு சிறிய குழந்தை வாட்டசாட்டமான அத்துடன், கொழு கொழு என்று கொழுத்த குழந்தை. தூக்கினால் சற்று பாரமான குழந்தை.
இருவரையும் அழைத்துக்கொண்டு அந்தக்கோயிலை சுற்றிவந்து தரிசிப்பது அந்தப் பெரியகுடும்பத்திற்கு சிரமமாக இருந்திருக்கிறது. நோய்வாய்ப்பட்ட அத்தை ” தன்னிடம் குழந்தையை விட்டு விட்டு போய்வாருங்கள் நான் பார்த்துக்கொள்கின்றேன்” என்றார். உடனே மற்றவர்களும் அதற்கு சம்மதித்து குழந்தைய ஒரு படுக்கை விரிப்பில் கிடத்திவிட்டு அத்தையை பார்த்துக்கொள்ளச் சொல்லிவிட்டு சென்று விட்டார்கள்.
அத்தைக்கு உறக்கம் கண்களை சுழற்றியிருக்கிறது. அந்தக்கோயில் தூணில் சாய்ந்துவிட்டார். தரையில் குழந்தையும் ஆழ்ந்த உறக்கம்.
என்ன நடந்திருக்கும்…? அந்தக்கோயிலுக்கு வந்த பக்தர்கள் யாரோ ஏழைப்பெண் குழந்தையை தரையில் கிடத்திவிட்டு பிச்சைக்கு காத்திருக்கிறாள் என்று நினைத்துக்கொண்டு தத்தம் கைகளில் இருந்த சில்லறைக்காசை போட்டுவிட்டு போய்விட்டார்கள்.
கோயிலைச் சுற்றிப்பார்க்கச்சென்ற உறவினர்கள் வந்து பார்த்து அதிர்ச்சி அடைந்தனர். நடந்திருப்பதை ஊகித்துக்கொண்டு தரையில் கிடந்த சில்லறைகளை எடுத்து கோயில் உண்டியலில் போட்டுவிட்டு குழந்தையையும் தூக்கிக்கொண்டு, அந்த அத்தையையும் அழைத்துச்சென்றார்களாம்.
அந்தக்குழந்தை தமிழ் உலகில் ஆளுமைமிக்க செயற்பாட்டாளராக வளர்ந்து தனது 75 வயது பராயத்தில் இன்று நவம்பர் 17 ஆம் திகதி சென்னையில் மறைந்துவிட்டார். அவர்தான்‘க்ரியா’ இராமகிருஷ்ணன். அவருடைய க்ரியா பதிப்பகம் 1992 இல் பெறுமதி மிக்க தற்கால தமிழ் அகராதி நூலை தொகுத்த வெளியிட்டபோது, தமிழக தி.மு.க அரசு அதனைக்கண்டுகொள்ளவில்லை.
அதன் பிரதிகளை வாங்குவதற்கான முயற்சியில் தமிழக அரசின் நூலக ஆணையமும் முன்வரவில்லை. ஆனால், சிங்கப்பூர் அரசு, அதனை தனது நாட்டின் நூலகங்களுக்கு பரிந்துரை செய்து பெற்றுக்கொடுத்தது. தமிழ்நாவல்கள் பல எழுதிய அன்றைய முதல்வர் மு. கருணாநிதிக்கு தமிழ்நாவல் நூற்றாண்டையும் மற்றவர்கள்தான் குறிப்பாக இலங்கையிலிருந்துதான் நினைவூட்டவேண்டியிருந்தது.
க்ரியா இராமகிருஷ்ணனின் தாய் மொழி சுந்தரத்தெலுங்கு. ஆனால், அவர் தமிழுக்காகவே வாழ்ந்தவர். அவர் தனது குழந்தைப்பருவத்துக் கதையைத்தான் 1992 இல் முதல் பதிப்பாக வெளியிட்ட தற்காலத்தமிழ் அகராதியின் தோற்றம் பற்றிக்கூறும்போது சொல்லியிருந்தார்.
இந்த அகராதியின் முன்னுரையில் அந்த சுவாரசியமான கதையையும் குறிப்பிட்டு பலருடைய ஆதரவுடன் ஒரு கோயிலுக்கு அன்று சிறு உதவி கிடைத்தது போன்று இந்த அகராதியை தயாரிக்க பலரும் உதவினார்கள் எனச்சொல்லியிருந்தார். இந்தியாவில் சில மாநிலங்களிலிருந்தும் இலங்கை, அமெரிக்கா, பிரான்ஸ், ஜெர்மனி, மொரீஷியஸ், முதலான நாடுகளிலிருந்தும் பல அறிஞர்களின் ஆலோசனைகளைப்பெற்றும் இந்த அகராதியை அவர் தொகுத்திருந்தார்.
முதல் பதிப்பின் முன்னுரையை, அவர் நன்றியுரையாகவே இவ்வாறு எழுதியிருந்தார்.
“ இந்த அகராதி நிறைவுபெற்றிருக்கும் இந்தத் தருணத்தில் திரும்பிப்பார்க்கும்போது, அந்தக்குழந்தையின் இடத்தில் இந்த அகராதியைப் பார்க்கின்றேன். இந்த அகராதியை யாரோ ஒருவரின் நேர்த்திக்கடனாக நினைத்துக் கேட்கப்படாமலேயே, மனமுவந்து, மகிழ்ச்சி நிறைந்த பங்களிப்பைச் செய்தவர்கள் அநேகர். இவர்களில் ஒருவர் இல்லாதிருந்தாலும் இந்த அகராதி முழுமை அடைந்திருக்காது. இவர்கள் ஒவ்வொருவரையும் நான் கைகூப்பி வணங்குகிறேன். “ க்ரியா பதிப்பகத்தை இராமகிருஷ்ணன் ஆரம்பித்த காலத்தில் கணினி தொழில்நுட்ப வசதிகள் வளங்கள் இல்லாதிருந்தமையால், நூல்களின் மூலப்பிரதிகளை கையெழுத்திலேயே படித்தபோது, எழுத்தாளர்களின் எழுத்துப்பிழைகளை திருத்தி, செம்மைப்படுத்தும் சிரமங்களையும் சந்தித்தவர்.
குறிப்பாக மொழிபெயர்ப்புகளுக்கான கையெழுத்துப்பிரதிகளை செம்மைப்படுத்தும்போது அவருக்கு உதவியாக இருந்தவர் அவரது நண்பர் கே. நாராயணன் என்பவர்.
மொழிபெயர்ப்புகளில் தற்காலத்தமிழை கையாளுவதில் எதிர்நோக்கப்பட்ட பிரச்சினைகளை உடனுக்குடன் சிறிய சிறிய அட்டைகளில் குறித்துவைத்திருக்கிறார்.
1980 ஆம் ஆண்டுமுதல் இராமகிருஷ்ணன் அயர்ச்சியின்றி உழைத்ததன் பெறுபேறாகத்தான் நாம் க்ரியாவின் தற்காலத் தமிழ் அகராதியை பயன்படுத்திக்கொண்டிருக்கின்றோம். அதன்தேவையை அன்றைய முதல்வர் முத்தமிழ் அறிஞர் கலைஞரின் அரசு ஏன் கவனத்தில் கொள்ளவில்லை என்பது பேராச்சரியம்தான். மொழியை இனத்தை மதத்தை வைத்து அரசியல் நடத்துபவர்கள் சமூகத்திற்கு அவசியமான மக்களுக்கான அரசியல் நடத்தும் காலம் வரும்வரையில் நாம் புலம்பிக்கொண்டிருக்கவேண்டியதுதான். இராமகிருஷ்ணன் தமது க்ரியாவின் தற்காலத் தமிழ் அகராதியின் முதல் பதிப்பினை வெளியிட்டபோது, அதனை வாங்கிய தமிழ்நாட்டின் ஒரு அரசியல் பிரமுகர் இலங்கையில் தமக்கு மிகவும் பிடித்தமான ஒருவருக்கு பரிசாக அனுப்பியிருந்தார். அந்தப்பரிசினை பெற்றவர் விடுதலைப்புலிகளின் தலைவர் வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன். அதனைப்பார்த்த அவர் இந்த பெறுமதியான நூல் ஒவ்வொரு தமிழ் வீடுகளிலும் இருக்கவேண்டியது என்றும் தெரிவித்துள்ளார்.
எமது தமிழ்த்தலைவர்களிடம் இந்த அகராதி சென்றதா என்பதை அவர் கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டாரா என்பதும் தெரியவில்லை. இந்த அகராதியின் முதல் பதிப்பு ஏன் முக்கியத்துவம் பெற்றது..? தற்காலத் தமிழுக்கென்றே உருவாக்கப்பட்ட முதல் அகராதி. தற்காலத் தமிழில் சொல்லிலும் பொருளிலும் நிகழ்ந்துவரும் மாற்றங்களை எடுத்துக்காட்டும் முதல் அகராதி. தற்காலத் தமிழில் உள்ள சொற்களை எடுத்துக்காட்டு வாக்கியங்களோடு விளக்கும் முதல் அகராதி. இந்திய மொழிகளில் கணிப்பொறியின் உதவியுடன் உருவாக்கப்பட்ட முதல் அகராதியும் இதுதான். 15875 தலைச்சொற்கள். 23883 எடுத்துக்காட்டு வாக்கியங்கள் – தொடர்கள்.
பண்பாட்டுத் தொடர்புடைய சொற்களுக்கான 209 படங்கள். திருத்திய இரண்டாம் பதிப்பினயும் வெளியிட்டிருக்கும் இராமகிருஷ்ணன், கடந்த 2019 ஆம் ஆண்டு தொடக்கத்தில் சென்னையில் நடந்த புத்தகச்சந்தையின்போது, மேலும் புதிய புதிய சொற்பிரயோகங்களையும் உள்ளடக்கி மிகப்பெரிய ஆகராதியையும் வெளியிடவிருக்கும் எண்ணக்கருவை வெளிப்படுத்தியிருந்தவர். அந்த முயற்சியின் இறுதித்தருணத்தில் எதிர்பாராதாவகையில் கொரோனோ தொற்றுக்கு ஆளாகியிருந்த அவர் தனது விடா முயற்சியை சாதித்துவிட்டே விடைபெற்றுள்ளார். மரணப்படுக்கையில்தான் இருக்கிறேன் என்பது தெரிந்தோ தெரியாமலோ, மேலும் மேலும் செம்மைப்படுத்தப்பட்ட தற்காலத் தமிழ் அகராதியின் மற்றும் ஒரு பதிப்பினை எமக்கு வரவாக்கிவிட்டே விடைபெற்றிருக்கிறார் என்பதை அறியும்போது மனம் உறைந்துவிடுகிறது.
அவரது க்ரியா, பல பெறுமதியான மொழிபெயர்ப்பு நூல்களையும் பதிப்பித்து வெளியிட்டுள்ளது. கடந்த மாதமும் எமது மெல்பன் வாசகர் வட்டம் நடத்திய மாதந்த சந்திப்பில் க்ரியா வெளியிட்ட காமெல் தாவுத் எழுதிய பிரெஞ்சு மொழியிலிருந்து நேரடியாக – வெ. ஶ்ரீராம் தமிழுக்கு வரவாக்கிய மெர்சோ: மறுவிசாரணை நாவலைத்தான் விமர்சனத்திற்கு எடுத்துக்கொண்டது.
இந்த நாவலை காமெல் தாவுத் எழுதநேர்ந்தமைக்கு அல்பெர் காம்யுவின் நோபல் பரிசுபெற்ற அந்நியன் நாவல்தான் முக்கிய காரணம். இந்த நாவலுக்கு எதிர்வினையாக வெளியானதுதான் மெர்சோ: மறுவிசாரணை. இதிலிருந்து க்ரியா இராமகிருஷ்ணனின் பரந்த சிந்தனையையும் நாம் தெரிந்துகொள்கின்றோம்.
அவர் இலங்கை மற்றும் புலம்பெயர்ந்த இலங்கை எழுத்தாளர்கள், இலக்கியவாதிகளதும் அபிமானத்துக்குரியவர். தற்காலத் தமிழ் அகராதியின் தயாரிப்பில் இலங்கை எழுத்தாளர்களையும் இணைத்துக்கொண்டு, இலங்கை தமிழ்பேச்சுவழக்குகளுக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுத்தார். அவரது இழப்பு ஈடுசெய்யப்படவேண்டியது. —0— letchumananm@gmail.com
“The Surreptitious Cobras ” is the story by Ravi. It’s a satire on the mindset of a sample character of a person belonging to the older generation and a set of young people running a flourishing restaurant in Melbourne. The so-called love for the birthplace (Valvettithurai) in Yaalpaanam (Jaffna) seems to be withering away in the light of materialistic reality in Australia.
The next story has a long title – Can the fragrance of the Land be Forgotten – and it’s by Kallodaikkaran. The opening description of too cold Melbourne is well written.The character in the story is from Maddakkalappu (Batticaloa). He works hard with his machines and reminisces his fond memories in his own birthplace during the cold season in December. However, as the description goes “His whole house looked beautiful filled with many different electronic items and beautiful furniture. Though his house was filled with prosperity, his mind somehow was not fulfilled. He felt an identifiable vacuum there.” This story would be interesting to a non-Thamil reader who knows English as it gives aspects of Lankan Thamil life and customs. The male character dreams nostalgically of the lost past in distant Lanka. His wife brings him down from the clouds saying: ” Look here! Please think practically about what I tell…Why do you want to spoil the happiness we have hereby always thinking about our home village?” The story is a positive one in that it is not idealistic in the sense of blind mouthing of ‘patriotism’ from my point of view.
The late T Nithiyakeerthi wrote, “That was a Game of Age.”Here too the descriptive portrayal from the beginning makes one read further. Just two lines from the first paragraph: ” The cold air of Wellington coming through the space in the door was pricking her legs sharply and disturbing her waves of thought. Vaani raised her legs and folded them over the chair” The writer’s evocative and effective writing is beautiful and so is the translator’s ability and I wonder which of the two did the rendition. This story is an unfulfilled love story of a married woman with her son in America liberating herself from her unloving domineering man. Though the story takes place in New Zealand most of the happenings told had been in a rigid closed class conscious Yaalpaanam (Jaffna)
A Chandrahahasan’s story “Riding a Horse in a Round Frying Pan” loses its focus point by the irregularity in the narration but picks up at the end. The hypocrisy among a set of Lankan Thamils in Sydney is exposed satirically. While the father elected as President of an association wanted the parents to speak in Thamil so that their children would know Thamil, his wife scolds their son speaking to her in Thamil in public for she feared that the public would come to know that she couldn’t speak English.
” Meanings” is the title of Buvana Rajaratnam’s story. Hers is a story of a Grade 12 schoolboy in Australia, whose parents go for work before he awakes and they return only late in the night, thus depriving of his needs. Being frustrated he takes to smoking and drugs. The parent’s eagerness to earn more money to meet the expenses led them to ignore the needs of their son who became a drug addict. It was too late for the parents to realize that their earnings were meaningless.
Nadean’s Story “Possums” (Mammals) is a sort of story that reflects racist mentality. I quote a passage that traces the history of human habitation in Australia: ” Before humans could possess Australia in this manner from time to time, the animals called ‘marsupials’ were living here’ Love for the humankind and love for the animal kind should be the same as what the writer implies. It has a deeper meaning.
“Enmity” by Aavuuraan is about a Lankan family in Australia. Let me quote an observation by the writer: “They were people of several different cultures living in the province of Victoria. Perhaps the permanent Australians had the fear that their benefits and identities may change in the future ” This is a nice story reflecting love and human kindness transcending racial prejudices. But the writer forgets that in a short story particularity is essential instead of going here and there in the narration.
Ruthi’s story “A Pang of Guilt” has nothing to do with Lankan people although for a brief presentation of a Yaalpaanam Tamil woman in Chennai. The story is about two Malayalam couple and an exposition of the Mother -in -Law problem which is common in India.
Aasi Kantharajah’ “The Stolen Childhood” is about a Lankan girl studying in 4th standard in Australia. The typical insistence of mothers particularly that their children should be the first in class and force them to attend all the tuition classes without having a breath of freedom to enjoy the children’s childhood dreams. The satire comes through well.
” Turning Point” is the story by Arun Vijayarani. It’s an assurance of a disabled Lankan woman who was a victim of shelling in the North. She regains confidence in life in Australia after seeing a less-abled white woman driving a car and getting down from it and wheeling her chair with ease into a store. Her tomentation and the indifference of her husband makes her choose to live with her child in Australia. She asks her husband to leave her and go back to Lanka.I feel that the story could have been structured well. The translation too could have been better.
“Yet to Learn” is the title of L Murugapoopathy;s story. it’s an interesting one as it calls the relationship between a teacher and a student both of whom now live in Melbourne. Writing about life’s journey, the conversation includes this passage: “They (the Sinhala brethren)” says the teacher “tapped in 1958, tapped in 77, tapped in 81.tapped in 83. The people who were asleep have woken up brother…of those who woke up one section lost their lives….another portion like we found our way into foreign countries…the rest who could not have a way out, are under the bombing and shelling, holding their lives in their hands and keep moving and moving. Thus is a story with no end..”
The narrator in the story (the student) adds: “Master-a widower and a father who had given away his son to the freedom movement-was narrating the world affairs very enthusiastically while driving a car in a foreign land”
What most of the stories in this collection do as in this story is to narrate some aspects of life experienced by the diaspora in foreign lands. The Lankans who emigrated to foreign lands did so out of helplessness but they made their homes in foreign climes reassured and begin to erase out the bitter memories of their native land-Lanka.
“Those Transient Days with a Young Princess” by Aaliyaal is a well-written story in the first person present tense and translated beautifully by N Rajadurai.(This is the only place where the translator’s name is mentioned). But to be honest I didn’t understand the significance of the story. What I learned was that the conversation is between a grey-haired person and a boy whose mother is a ‘blend of Afghan and Pakistani Kashmiri races’
T Gnanasekeran’s story “Earthworm” is the story of Lankan grandparents witnessing shocking scenes in Sydney on their visit -for instance, two white Caucasians embracing as lovers in public places- The grandfather was shocked to hear from his grown-up grandson of the ‘Gay Festival’.But at the same time, the expatriates have not forgotten their cultural customs as one person in the story says -Even if they have migrated our people have not let go of the culture and traditions. Even here it is all celebrated like back home. Makes me very happy to see it” It is a fine story of the generation gap showing the reality in a fast-changing world.
Finally, a story by T Kalamani called “Michelle”. As the narrator in the story says ” The illusion to’lie like an Australian in Australia’ became the darkness in my life”. That is part of the theme in the story in relation to a co-worker in a factory -Michelle. But the story ends with a twist showing Michelle not as a flirt as generally believed by gossip mongers but a person who loves her lover who lost his fingers in the factory. I liked this story.
ஜோசஃப் ஜேம்ஸ் என்பவரைப் பற்றி சுந்தர ராமசாமி எழுதிய ஜே.ஜே குறிப்புகள் என்ற நாவலை வாசித்தபோது பேனாவாலும் ஹைலைட்டராலும் எனக்குப் பிடித்த பகுதிகளைக் கோடிட்டேன். புத்தகத்தின் பெரும்பாலான பக்கங்களில் கோடாகி, புத்தகத்தின் பக்கங்கள் வரிக்குதிரையின் தோலாக மாறிவிட்டது. மீண்டும் வாசித்தேன். அப்பொழுது மேலும் கோடுகளிட்டேன் . இதுவரை நான் எனது பாடப்புத்தகங்களைக் கூட இப்படிக் கோடிடவில்லை.
பல வருடங்களுக்கு முன்பு ஒரு முறை வாசிக்கக் கையில் எடுத்துவிட்டு, வார்த்தைகள் புரியவில்லை என வைத்துவிட்டேன் . இம்முறை கூர்ந்து வாசித்தபோது, பல வசனங்களை அவர் வழக்கமாக எல்லோரும் எழுதும் இலக்கண ஒழுங்கமைப்புக்கு மாறாக எழுதியிருப்பது தெரிந்தது.
‘உட்கார இடம் பிடிக்கும் முயற்சிகளில், பஸ்களில், தியேட்டர்களில் விருந்துகளில் பெரிய மனிதர்கள் சீரழிந்து சிறுத்துப் போவதைப் பார்க்கிறேன். ‘
இதைச் சாதாரணமானவர்கள் எழுதும்போது கீழே உள்ளவாறு எழுதியிருப்பார்கள். பெரிய மனிதர்கள் , பஸ்களில், தியேட்டர்களில் விருந்துகளில் உட்கார இடம் பிடிக்கும் முயற்சிகளில் சீரழிந்து சிறுத்துப் போவதைப் பார்க்கிறேன். ஆனால், சுந்தர ராமசாமி எழுதியிருப்பது கவிதைக்கான மொழி. வாசிக்கும்போது கவர்ச்சி தெரிகிறது . ஆனால் அவசரமாக வாசிப்பவர்களுக்கு அர்த்தம், அவசரத்தில் கையில் அள்ளிய நீராகி விடும்.
இந்த நாவல் ஒரு புளட் இல்லாத கதையான போதிலும், இங்கு நமக்கு ஜே ஜே என்ற ஒரு எழுத்தாளரது பாத்திரம் மனதில் கருங்கல்லில் செதுக்கிய சிற்பமாகப் பதிகிறது. அவரது மற்றைய இரு நாவல்களான “ஒரு புளியமரத்தின் கதை” “ குழந்தைகள் பெண்கள் ஆண்கள் “ யதார்த்தமானவை. அவற்றிலிருந்து ஜே.ஜே குறிப்புகள் மாறுபடுகிறது.
இப்படியான நாவலின் அவசியமென்ன ?
யாருக்காக எழுதப்பட்டிருக்கிறது ?
இந்த இரண்டு கேள்விகளுமே இதைப் படித்து முடித்ததும் எனது மனதில் எழுந்தது. சுந்தர ராமசாமி தமிழ்ச் சமூகத்தினதும் மேலும் முக்கியமாக எழுத்தாளர்களின் போதாமையையும் நையாண்டி செய்வதற்காக எழுதியிருக்கலாம் .
அப்படியென்றால் ஏன் ஒரு தமிழ் எழுத்தாளனை உருவகப்படுத்தமுடியாது? அவரது ஜோசஃப் ஜேம்ஸ் என்ற ஜேஜே க்கு பொருந்தக்கூடியவர் தமிழ் எழுத்துலகில் எவருமில்லையோ! இதனாலே மலையாள எழுத்துலகிலிருந்து ஒருவரைக் கற்பனை பண்ணியிருக்கிறாரோ?.
அதற்கு அவரே இந்தியப் பிறமொழி எழுத்தாளரை அறிமுகப்படுத்த எழுதுவதாக சொல்லி விட்டார் .
ஆனால் ‘சிவகாமி அம்மாள் அவளுடைய சபதத்தை நிறைவேற்றி விட்டாளா?’ என்ற ஒரே வார்த்தையை ஜேஜே விட்டுச் செல்வதன் மூலம் தமிழ் நாவலுலகப் பலூனில் ஊசியால் குத்திவிட்டார்.
‘கொல்லங்கோட்டு இளவரசி உம்மிணிக்குட்டியை அவளைத் துரத்திய அரசர்களிடமிருந்து, முடிவில் அவளைக் காப்பாற்றிய இளவரசனிடமிருந்தும் விடுவித்து, திருச்சூர் கோபாலன் நாயருக்கே மணம் முடித்து வைக்க என்னால் முடியுமென்றால், சரித்திர நாவல் எழுதும் அவஸ்தையிலிருந்து அவருக்கு நிரந்தர விமோசனம் கிடைக்கும். ஆனால் , கடவுளே எனக்கு அந்த சக்தி இல்லையே? ‘ . என்ற வசனத்தோடு ஆரம்பத்திலே நாவல் தொடங்குகிறது .
தமிழ்ச் சமூகம், தமிழ் எழுத்துலகத்திற்கு அப்பால் இடதுசாரிகள் மீதும் கைக்குண்டுகளை தூக்கிவீசுகிறார்.
‘நாட்டு வெடிகளை அவ்வப்போது வெடித்து புகையையும் சத்தத்தையும் கிளப்பி சமூக அமைப்பை மாற்றமுடியாது என்றாராம் அய்யப்பன். ‘ ‘மேலும் திருவிழாக்களில் வாணவேடிக்கைக்காரனைச்சுற்றி எப்போதும் ஒரு கூட்டம் நிற்கும். ‘
‘மூலதனமில்லாமல் முதலாளியாக இரண்டு முக்கியமான வழிகள் உள்ளன. அவற்றில் ஒன்று தொழிற்சங்கம் என்றும் மற்றது பாஷை என்றும் ஜேஜே சொல்கிறான். ‘
இவற்றைவிடப் பலமான விமர்சனத்தை எனக்குத் தெரிந்தவரையில் எமது சமூகத்தில் உள்ள எழுத்தாளர்கள் மீது எவரும் வைக்கவில்லை. வைக்கமுடியுமா?
நாவலை வாசிக்கும்போது நமது ஈழ வியாபாரத்திற்குப் பொருத்தமான இடங்களில் தடுக்கி விழுந்தேன்.
தன் கழுத்திலே பிணைக்கப்பட்ட கழியின் எதிர்முனையில் தொங்கும் உணவை எட்ட நிரந்தரம் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ‘குதிரையின் வியர்த்தம் ‘ ‘நாம் பின் திரும்பிப் பார்க்கும்போது இன்றைய தலைவர்களும், பிரபலங்களும், பூச்சி போல கொசுக்கள்போல, மூட்டைகள் போல நமக்குத் தெரிவார்கள் . அவர் அவர்களுக்கு உரிய நியாயமான உருவத்தை அன்று அவர்கள் அடைவார்கள் ‘ என்ற வார்த்தைகளை கண்ணில் அருத்தும்போது எமது அரசியலை, ஏன் தமிழ் அரசியலையே கடந்து போகமுடியாது .
யாருக்காக இந்தப் புத்தகம் எழுதப்பட்டுள்ளது..? என்ற எனது அடுத்த கேள்விக்கான பதிலென்ன?
தமிழில் இதுவரை வாசகருக்காகவே எழுதிய புத்தகங்களே அனைத்தும். அதிலும் கல்கி போன்றவர்களது அதிகற்பனை பதிவுகளை ஒருவிதமான கேளிக்கை உணர்வுக்கும் அதேவேளையில், பழம் பெருமைகளைப் பேசும் சமூகத்தை நோக்கி எறிந்த கருவாட்டுத் துண்டுகளாக எழுதியபோது மற்றையவர்கள் நீதி – காந்தியசிந்தனை என்று உபதேசமாக நாவல்களை எழுதினார்கள் . இடதுசாரிகள், எழுத்துகள் மூலம் வர்க்கப் புரட்சிக்குத் தயாராகினார்கள். அக்காலத்தில் யதார்த்தத்தை எழுதிய புதுமைப்பித்தனை முன்னெடுக்கச் சுந்தர ராமசாமி விரும்புவது ஆரம்ப பக்கங்களிலே தெரிகிறது.
இந்த நாவலில் பல வசனங்கள் பைபிளில் வருவதுபோல் நினைவில் நிலைத்திருக்கும். ‘மனைவிமார்களின் பெரிய எதிரி கணவனின் இலக்கிய நண்பனே. கணவர்களை தங்கள் கையிலிருந்து தட்டிப் பறித்துக்கொண்டு போய்விடுகிறார்களோ எனப் பயப்படுகிறார்கள். ‘
‘ வெள்ளைக்காரன் ஆட்சி செய்யும் திறமை கொண்டவன் என்று உள்ளூர நினைப்பு. நம்மவர்கள் மீது அவநம்பிக்கை . பெண்களிடம் இது அதிகம். அவர்களுக்கு தங்கள்புருஷர்களைத் தெரியும். குடும்பத்தையே நிர்வாகம் பண்ணத்தெரியாதவன். தேசத்தை எவ்வாறு நிர்வாகம் பண்ணப்போகிறான் என்ற எண்ணம் ‘
இப்படியான பல இடங்களைக் கோடு போட்டு புத்தகம் முழுவதும் வரிக்குதிரையாகிவிட்டது.
இலக்கியம், இலக்கணம், சமூகம் , அரசியல் என பல்வேறு துறைகளை அறிந்து கொள்ள, கல்லூரிகளில் தமிழ்ப்பாடமாக வைக்கப்படவேண்டிய புத்தகம் ஜே.ஜே சில குறிப்புகள்.
இணைய ஊடகத்துறையில் இணைந்திருக்கும் தோழர் ஜெமினி தோழர்கள் பிறப்பதில்லை உருவாக்கப்படுகிறார்கள் !
எனது எழுத்துலக வாழ்வு வெள்ளீயத்தில் தயாரிக்கப்பட்ட அச்சு ஊடகங்களில் ஆரம்பமாகி, பின்னாளில் இணைய ஊடகத்தை நோக்கி வளர்ந்தது. 1970 களில் எனது எழுத்துக்கள் வீரகேசரி, தினகரன் முதலான நாளேடுகளிலும் மல்லிகை, பூரணி, புதுயுகம், கதம்பம், மாணிக்கம் முதலான சிற்றிதழ்களிலும்தான் வெளிவந்தன. அவுஸ்திரேலியாவுக்கு வரும்வரையில் ஒவ்வொரு வெள்ளீய அச்சு எழுத்துக்களினால் கோர்க்கப்பட்டு அச்சாகிய எனது படைப்புகள், 2000 ஆம் ஆண்டிற்குப் பின்னர் கணினியில் பதிவாகி இணைய ஊடகங்களிலும் பரவத்தொடங்கியது. இணையத்தின் வருகையுடன், தமிழ் எழுத்து உருபுகளும் அறிமுகமானதும் அதுவரை காலமும் நடைமுறையிலிருந்த பேனையை எடுத்து, காகிதத்தில் எழுதி, தபாலில் அனுப்பும் வழக்கம் முற்றாக மறைந்தது. முதலில் பாமினி உருபுகளில் கணினியில் எழுதத்தொடங்கியதும், எனது மனைவி வழி உறவினரான திருமதி பாமினி என்பவர் , தனது அண்ணாதான் அந்த தமிழ் உருபை கண்டுபிடித்து, அதற்கு தனது பெயரையும் சூட்டினார் என்று சொன்னதும் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைந்தேன். அதன்பின்னர் யூனிகோட்டில் எழுதிப்பழகினேன். இவ்வாறு எழுதிக்கொண்டிருந்தபோதுதான் மெல்பன் நண்பர் எழுத்தாளர் நடேசன், எனக்கு தேனீ இணைய இதழை அறிமுகப்படுத்தினார். முதலில் அவர் ஊடாகவே எனது ஆக்கங்களை ஜெர்மனியிலிருந்து வெளிவந்த தேனீ இணைய இதழுக்கு அனுப்பினேன். அவற்றை ஏற்று தொடர்ச்சியாக பிரசுரித்த தேனீ இணையத்தளத்தை நடத்தும் ஜெமினி கங்காதரன், என்னுடன் தொலைபேசியில் தொடர்புகொண்டு, தோழமை பூண்டார்.
அதன்பிறகு நானே நேரடியாக அவருக்கு எனது ஆக்கங்களை அனுப்பத்தொடங்கினேன். இவ்வாறு தொடங்கிய எமது தோழமையினால், எனது இலக்கிய மற்றும் அரசியல் ஆய்வாளர்களான நண்பர்களின் ஆக்கங்களையும் தேனீக்கு அறிமுகப்படுத்தினேன். அவற்றையும் தேனீ ஆசிரியர் ஜெமினி கங்காதரன் மனமுவந்து ஏற்று பதிவேற்றினனார். தமிழ்நாட்டில் வெளியான யுகமாயினி இதழில் வெளியான எனது சொல்ல மறந்த கதைகள் தொடர், நடேசனின் வலைப்பூவிலும், அதேசமயம் , தேனீயிலும் தொடர்ந்து வெளியானது. அதற்கு நல்ல வரவேற்பிருந்தமையால், அதனை நூலாகத் தொகுத்து வெளியிடுமாறு கிளிநொச்சியிலிருந்து இலக்கிய நண்பர் கருணாகரன் தொடர்ந்து வலியுறுத்திவந்தார். பின்னர் அவரது ஏற்பாட்டிலேயே சொல்லமறந்த கதைகள் தமிழ்நாடு மலைகள் பதிப்பகத்தினால் 2014 ஆம் ஆண்டில் வெளியானது. அதன் வெளியீட்டு அரங்கு மெல்பனில் நடந்தபோது, தொலைபேசியில் என்னை வாழ்த்தியதோடு, அது போன்ற தொடர்களை தொடர்ந்தும் எழுதுமாறு தோழர் ஜெமினி கங்காதரன் உற்சாகமூட்டினார். அவரது ஊக்கமூட்டும் வார்த்தைகளினால்தான் எனது சொல்லவேண்டிய கதைகள், சொல்லத்தவறிய கதைகள் என்பனவும் அடுத்தடுத்து வெளியாகின.
சொல்லவேண்டிய கதைகள் யாழ்ப்பாணம் ஜீவநதி மாத இதழிலும் சொல்லத்தவறிய கதைகள் யாழ்ப்பாணம் காலைக்கதிர் வார இதழிலும் வெளியாகி, பின்னர் நூலுருப்பெற்றன. அவற்றில் வெளியான பல ஆக்கங்கள் அவுஸ்திரேலியா தமிழ் முரசு, அக்கினிக்குஞ்சு, கனடா பதிவுகள், தமிழ்நாடு திண்ணை ஆகிய இணைய இதழ்களிலும் கொழும்பில் தினக்குரல் வார இதழிலும் நடேசனின் வலைப்பூவிலும் மறுபிரசுரமாகியிருக்கின்றன. இவ்வாறு எனக்கு பரவலான வாசகர்களை தேடித்தந்திருக்கும் தோழர் ஜெமினி கங்காதரன், நான் அவரது தேனீக்கு அனுப்பும் அரசியல் சார்ந்த ஆக்கங்களில் இடம்பெறும் பெயர்களில் தவறுகள் நேர்ந்திருந்தால், தாமதிக்காமல் தொலைபேசி ஊடாக தொடர்புகொண்டு திருத்தங்களை பக்குவமாக எடுத்துச்சொல்லி, திருத்தியபின்னரே வெளியிடுவார்.
இவ்வாறு சகோதர வாஞ்சையுடன் பழகியவர் கடந்த மார்ச் மாதம் முதல் உடல் நலக்குறைவினால் மருத்துவமனை – வீடு என அழைந்துகொண்டிருப்பது அறிந்து மிகவும் வேதனைப்படுகின்றேன். தேனீ இணைய இதழை நீண்டகாலமாக தனிமனிதராக நடத்திவந்தவர். சிறந்த அரசியல் ஆய்வுத் தொடர்களுக்கும் கலை, இலக்கிய படைப்புகளுக்கும் பயனுள்ள நேர்காணல்களுக்கும் மொழிபெயர்ப்புகளுக்கும் சிறந்த களம் வழங்கி, வாசகர்களிடம் சேர்ப்பித்தவர். அதற்காக எந்த ஊதியமும் பெறாமல் கருத்துக்களையும் எதிர்வினைகளையும் விமர்சனங்களையும் மாத்திரமே பெற்றுக்கொண்டவர். எனினும், தேனீயில் வரும் ஆக்கங்களுக்கு அவற்றை எழுதியவர்களே பொறுப்பு என்ற ஊடக தர்மத்தை பின்பற்றி, பாரதூரமான விமர்சனங்கள் வரும் பட்சத்தில், அவற்றை உரியவர்களுக்கே சேர்ப்பித்து கவனத்திற்குட்படுத்தி ஊடக தர்மத்தின் கண்ணியத்தையும் காப்பாற்றியவர். ஆங்கில ஊடகங்களில் ஏதேனும் சிறந்த அரசியல் ஆய்வுகள் வெளிவரும் பட்சத்தில் அவற்றை தெரிவுசெய்து இலங்கைக்கு அனுப்பி அங்கிருந்த ஒரு மொழிபெயர்ப்பாளரிடமிருந்து மொழிமாற்றம் செய்து தருவித்து, தானே கணினியில் பதிவுசெய்து வெளியிட்டவர்.
மணியம் என்பவர் தொடர்ச்சியாக எழுதிய ஈழப்போராட்டத்தின் உறைபொருளும் மறைபொருளும் தொனித்த நீண்ட கட்டுரைத் தொடரை தோழர் ஜெமினி கங்காதரனே தினமும் கண்விழித்திருந்து பதிவுசெய்து தேனீயில் வெளியிட்டார். கணினியில் தமிழில் பதிவு செய்யத் தெரியாத பலரதும் ஆக்கங்களையும் கையெழுத்துப்பிரதியில் பெற்றும் பதிவுசெய்து வெளியிட்டார். தனது குடும்பத்திற்காக இரவுநேர வேலைக்குச்சென்று, அதிகாலை வீடு திரும்பி, உறங்காமல் விழித்திருந்து தேனீயை பதிவேற்றிவிட்டே ஓய்வெடுத்துவந்தவர். புகலிட தேசத்தில் அவர் இணையத்தின் ஊடாக தமிழுக்கும் தமிழ் சமூகத்திற்கும் சேவையாற்றி அறிவார்ந்த தேடலையும் அமைதியாக விதைத்தவர். உலகடங்கிலும் வாழும் பலரைப்பற்றிய ஆக்கங்களும் தேனீயில் வெளியாகியிருக்கின்றன. நானே பல கலை, இலக்கிய, ஊடகத்துறை, சார்ந்த ஆளுமைகள் பற்றி தேனீயில் தொடர்ச்சியாக எழுதியிருக்கின்றேன். எனினும் அதற்கெல்லாம் அடிப்படைக்காரணமாக விளங்கிய தேனீ ஆசிரியர் தோழர் ஜெமினி கங்காதரன் பற்றி இதுவரையில் எங்கும் எதிலும் எழுதவில்லை என்ற மனக்குறையும் நீண்டகாலமாக எனது மனதை உறுத்திக்கொண்டிருந்தது. இணையத் தமிழ் இதழ்களின் வகைப்பாடு என்ற தலைப்பில் விகாஸ்பீடியா என்ற இணையத்தளத்தில் நான் வாசித்த பின்வரும் வரிகளை இங்கே இச்சந்தர்ப்பத்தில் பதிவுசெய்கின்றேன். இணையத்தில் இதழ்கள் தோன்றக் காரணம் அச்சு ஊடகம், ஒலி ஊடகம், காட்சி ஊடகம் என எல்லாவற்றையும் தன்னகத்தே கொண்டு உருவான இணைய ஊடகத்தின் வளர்ச்சி, கடந்த சில ஆண்டுகளில் பல மடங்கு உயர்ந்துள்ளது. ஆரம்பத்தில் மிக சாதாரணமாக கருதப்பட்ட இணைய ஊடகங்கள் கடந்த சில வருடங்களில் உள்ளடக்கம், கட்டமைப்பு என எல்லாவற்றிலும் முன்னேறியிருக்கின்றன. ஊடக மொழிகளில் இணையத்தைப் பயன்படுத்துவதில் தமிழின் பங்களிப்பு சிறப்பானதாகவே உள்ளது. இதற்குப் பெருமளவில் துணை நின்றவர்கள் புலம்பெயர் தமிழர்களும், தொழில் நிமித்தமாக அயல் நாடுகளுக்குச் சென்ற தமிழர்களுமேயாவர். நாடு, இனம், மொழி எனக் கடல்கடந்து சென்றாலும் தம் தமிழர்கள் பண்பாடு, மொழி, கலை போன்றவற்றால் தமக்கான அடையாளத்தோடு வாழ்ந்து வருகின்றனர்.
இவர்கள் தமிழைப் பேசவும், கேட்கவும் வழி இல்லாமல் இருந்த நிலையில் இணையம் மூலம் கருத்துக்களையும், தகவல்களையும் பரிமாறிக்கொள்ள இணையத் தளங்களையும், இணைய இதழ்களையும் தோற்றுவித்தனர்.
“தமிழில் இணைய தளங்கள் உருவாவதற்குப் பல்வேறு காரணங்கள் உண்டு. அரசியல் காரணங்களால் இலங்கையில் வாழ்ந்த தமிழர்கள் அயல்நாடுகளுக்குப் பரவி வாழ வேண்டிய தேவை 1983-ஆம் ஆண்டிற்குப் பிறகு ஏற்பட்டது. அதுபோல் தமிழகத் தமிழர்கள் பணியின் பொருட்டு அயல்நாடுகளுக்குச் செல்ல நேரிட்டது. இவ்வாறு தமிழகத்திலிருந்து பிரிந்து சென்ற மக்கள் தாயகத்துடன் தொடர்பு கொள்ளவும் பிற நாடுகளில் வாழுபவர்களுடன் தொடர்பு கொள்ளவும் இணைய தளங்களைப் பயன்படுத்த வேண்டிய தேவை ஏற்பட்டது. அதுபோல் தாம் வாழும் நாடுகளில் தமிழ் வளர்ச்சிப் பணிகளில் கவனம் செலுத்தினர். அதற்கெனத் தமிழ்ச் சங்கங்கள், அமைப்புகள், வளர்ச்சி நிறுவனங்களை உருவாக்கினர். தம் பணிகளை வெளிவுலகிற்கு வெளிப்படுத்த இணையதளங்களைப் பயன்படுத்தினர்.
அவ்வகையில் இணையத்தில் தமிழை அயல்நாட்டுத் தமிழர்கள் 1986 முதல் பயன்படுத்தத் தொடங்கினர். முதல் முயற்சியாகத் தாங்கள் உருவாக்கிய தமிழ் எழுத்துருக்களைக் கொண்டு மின்னஞ்சல் அனுப்பி, உறவை வளர்த்தனர். தமிழ் எழுத்துருக்களின் உருவாக்கத்தின் தொடர்ச்சியாக தமிழில் இணையதளங்கள், இணைய இதழ்கள் வடிவமைப்பதில் தொழிற்நுட்ப வல்லுநர்களும் தமிழறிஞர்களும் ஈடுபட்டனர். இதனால் முதல் தமிழ் இணைய இதழ் எது..? என்பதில் கருத்து வேறுபாடுகள் இன்னும் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கின்றன. இன்றைக்கு தமிழர்கள் வாழும் அனைத்து நாடுகளில் இருந்தும் தமிழ் இணைய இதழ்கள் வந்துகொண்டிருக்கின்றன. இதனால் உலகளவில் தமிழர்களின் உணர்வுகளையும், படைப்புக்களையும் காணமுடிகிறது.
( நன்றி: விகாஸ்பீடியா ) கடந்த 2019 ஆம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் தொடக்கத்தில் நான் பிரான்ஸிற்கு செல்லநேரிட்டது. எனது குழந்தைப்பருவத்தில் வித்தியாரம்பம் செய்வித்து ஏடு துவக்கிய ஆசான் ( அமரர் ) பண்டிதர் க. மயில்வாகனன் அவர்களின் நூற்றாண்டு விழாவுக்காக என்னை அழைத்திருந்தார்கள். எனது வருகை பற்றி தோழர் ஜெமினிக்கு தெரிவித்தேன். அந்தப்பயணத்தில் என்னை ஜேர்மனிக்கும் வருமாறு அழைத்தார். எனது பயண ஒழுங்குகள் பாரிஸ், லண்டன், தமிழ்நாடு, இலங்கை என்று தீர்மானிக்கப்பட்டிருப்பதனால் ஜேர்மனிக்கு இம்முறை வரமுடியாது, அடுத்த தடவை பார்ப்போம் என்றேன். “ அதனால் என்ன, நானே உங்களைப்பார்க்க பாரிஸுக்கு வருகிறேன் “ என்றார். சொன்னபடி ஜெர்மனியிலிருந்து ஒருநாள் அதிகாலையே ரயிலில் புறப்பட்டு என்னைத்தேடி வந்தார். தேனீயில் எனது எழுத்துக்களைப்படித்து என்னுடன் தோழமை பூண்டவரான ராயப்பு அழகிரி அவர்களும் நான் பாரிஸில் தங்கியிருந்த இடம்தேடிவந்து அழைத்துச்சென்றார். எமக்கான சந்திப்பு ஒன்றுகூடலுக்கான ஏற்பாட்டை , எனது நீண்ட கால நண்பரும் யாழ்ப்பாணம் ஈழநாடு இதழின் ஆசிரியரும் டான் தொலைக்காட்சி இயக்குநருமான எஸ். எஸ். குகநாதனின் துணைவியார் றஜனி குகநாதன் அவர்கள் பாரிஸில் தமது இல்லத்தில் செய்திருந்தார். தோழர் அழகிரியும் நானும் மற்றும் ஒரு தோழர் உதயகுமாரும் ரயில் நிலையம் சென்று தோழர் ஜெமனியை அழைத்துச்சென்றோம். அன்றைய தினத்தை மறக்கமுடியாது. யாழ். ஈழநாடு இதழில் முன்னர் பணியாற்றிய பத்திரிகையாளர் துரைசிங்கமும் வந்திருந்தார். அன்றைய பொழுது மிகவும் இனிமையாக கழிந்தது. மெல்பனில் எனது நண்பர்கள் எடுத்த ரஸஞானி ஆவணப்படத்தையும் பார்த்தனர். தேனீயில் தொடர்ந்து வெளிவந்து நூலுருப்பெற்ற எனது படைப்புகளையும் அன்று ஜெமினிக்கு வழங்கினேன். மாலையானதும் மீண்டும் தோழர் ஜெமினியை பாரிஸ் ரயில் நிலையத்திற்கு சற்றுத் தொலைவில் விட நேர்ந்தமைக்கு குறிப்பிட்ட பாரிஸ் வீதியில் அன்று ஏற்பட்ட போக்குவரத்து நெரிசல்தான் காரணம்.
ஜெர்மனிக்கான ரயிலுக்கு ஒரு சில நிமிடம்தான் இருந்தது. ஜெமினி ஓட்டமும் நடையுமாக சென்று ரயிலைப்பிடித்தார். ஒரு நிமிடம் தாமதித்திருந்தால், அன்று அவர் பாரிஸில்தான் நிற்கநேர்ந்திருக்கும். என்னைத்தேடி வந்த அந்த நல்லுள்ளத்தை அன்று அந்த எதிர்பாராத போக்குவரத்து நெருக்கடி கடுமையாக சோதித்துவிட்டது. அவர் ஜெர்மனிக்கு சென்று சேரும் வரையில் பதட்டத்துடன் இருந்தேன். மீண்டும் அய்ரோப்பாவுக்கு வரும்போது, ஜெர்மனிக்கும் வந்து தன்னோடு சில நாட்கள் நிற்குமாறு கூறியிருந்தார். இந்த ஆண்டு நடுப்பகுதியில் நோர்வேயில் ஒஸ்லோவில் நடக்கவிருந்த இலக்கிய சந்திப்பின் 50 ஆவது நிகழ்ச்சிகு செல்லவிருந்தேன். எதிர்பாராமல் கொரோனோ வந்து குந்தகம் செய்துவிட்டது.
தோழர் ஜெமினியும் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டதாக செய்தி கிடைத்ததும் தொடர்புகொண்டு பேசினேன். சிகிச்சை பற்றி விபரமாகச்சொன்னார். உலகடங்கிலும் தினமும் ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் தொடர்ச்சியாக பார்த்துப்படித்துவந்த தேனீ இணைய இதழ் கடந்த மார்ச் மாதத்தின் பின்னர் வெளிவரவில்லை. இறுதியாக ஈழத்தின் மூத்த எழுத்தாளர் நீர்வை பொன்னையனின் மறைவுச்செய்தியுடன் நான் எழுதிய அஞ்சலிக்குறிப்புகள் தேனீயில் வெளியானது. என்னூடாக தேனீக்கு தமது ஆக்கங்களை அனுப்பிக்கொண்டிருந்த சிலரும் தேனீக்கு என்ன நடந்தது என்று கேட்டவண்ணமிருந்தனர். இலங்கையில் மல்லிகை இதழை தங்கு தடையின்றி நான்கு தசாப்தங்களும் மேல் நடத்திவந்த டொமினிக்ஜீவா அவர்கள் உடல் உபாதைக்குள்ளானதும், மல்லிகை அதன்பின்னர் வெளிவரவில்லை. ஐம்பது ஆண்டு நிறைவை நெருங்கிய சமயத்தில் மல்லிகையும் நின்றுவிட்டது. நூற்றுக்கணக்கான எழுத்தாளர்கள், பேராசிரியர்கள், கலைஞர்கள், ஆய்வாளர்களுக்கு மல்லிகை எவ்வாறு களம் கொடுத்து ஊக்கமளித்ததோ, அவ்வாறே தோழர் ஜெமினியின் தேனீ இணைய இதழும் நூற்றுக்கணக்கான எழுத்தாளர்களுக்கு சிறந்த களம் வழங்கிவந்தது. எமது படைப்புகளுக்கு உரிய களம் வழங்கியவர்கள் பற்றி நாம் என்றைக்காவது எழுதியிருக்கின்றோமா..? என்ற உணர்வு அவற்றில் எழுதி தமது இருப்பை வெளிப்படுத்தியவர்களுக்குத் தோன்றவேண்டும் என்பதினாலேயே இந்தப் பதிவை எனது இனிய தோழர் ஜெமினி சார்ந்து எழுதுகின்றேன். எனது பேரபிமானத்துக்குரிய தோழர் ஜெமனி கெங்காதரன் பூரண சுகத்துடன் தேறிவரல் வேண்டும் என்று பிரார்த்திக்கின்றேன். Letchumananm@gmail.com
இந்தியாவில் வாழ்ந்த (84-87) காலத்தில், காசி எனப்படும் வாரணாசிக்கு செல்வதற்கு எத்தனித்தேன். முடியவில்லை. பல வருடங்களுக்குப் பின்னர் அந்த சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது அதுவும் ஒரு பகல், இரண்டு இரவுகள் மட்டுமே.
காசி பற்றிய முதல் தெரிந்துகொண்டது, எழுவைதீவில் 5 -6 வயதான எனது இளம் பருவத்தில். எனது தந்தை , கங்கை நீர் என இந்தியாவில் இருந்து போத்தலில் கொண்டுவந்தபோது, அம்மாவால் அதில் சில துளிகளை எனது தலையில் வைக்கப்பட்டது. ஊரில் பலர் அந்த நீரை கையால் தொட்டு தங்கள் தலையில் வைத்தது இப்பொழுதும் நினைவிலிருக்கிறது.
சிறுபராயத்திலேயே தமிழக புத்தகங்கள் சஞ்சிகைகளை வாசித்தேன் . கங்கையைப் பற்றி யார்தான் எழுதவில்லை?
அக்காலத்தில் நான் படித்த கல்கி வாரப்பத்திரிகையில் பல எழுத்தாளர்கள் கங்கையைப்பற்றி எழுதினார்கள். பிற்காலத்தில் ஜெயமோகனது புறப்பாட்டில் காசியைப் பற்றி சொல்கிறார். கங்கை அழுக்காவதும் பிரேதங்கள் மிதந்து செல்லும் எனப் பல விடயங்களை அதில் அக்கறையோடு படித்தேன். கங்கை நதியை, பார்க்க வேண்டும் என்ற நினைவு கிணற்றுள் விழுந்த கல்லாக அடிமனதில் பல காலமாக இருந்தது.
இந்திய வரலாற்றில், சிந்து நதிக்கரையில் மனித நாகரீகம், குடியேற்றம், நகரமயமாக்கம் நடந்தாலும் தொடர்ந்து அடுத்த கட்டத்திற்குப் போகாமல் அழிந்துவிட்டது . மக்கள் குடியேற்றத்துடன் தொடங்கி படிமுறையான தலைமை உருவாகி பின்பு அரச உருவாக்கம் நடந்தவிடம் கங்கை சமவெளியே. மவுரிய அரசே இந்திய நிலத்தில் முதலாவதாகத் தோன்றிய பேரரசு.
பொருளாதாரரீதியில் (Standing Army) இராணுவத்தை வைத்திருப்பதற்கு உபரியான உணவு உற்பத்தி தேவை . அக்கால இந்தியாவில் கங்கையை அண்டிய பகுதிகள் தானிய களஞ்சியமாக இருந்திருக்கிறது. அரசைத் தொடர்ந்து அங்கு நிலக்கரியை இரும்புடன் கலந்து போராயுதங்கள் தயாரிப்பு , விவசாயத்திற்கு சமாந்திரமாக நடந்திருக்கிறது,
இந்தியக் கலாச்சாரம் மற்றும் காவியங்களின் உருவாக்கம் கங்கை நதியை அடுத்து நடந்தது மாத்திரமல்ல, தென்கிழக்காசியாவில் பிறந்த ஒவ்வொருவரிலும், அவர் எந்த இனம், மொழி, மதமாக இருந்தாலும் அவரது இரத்தத்திலும் கங்கையாற்றின் சில துளிகள் கலந்துள்ளது.
நாங்கள் காசிக்கு, புதுடெல்லி வழியாகச் சென்ற காலம் கொரோனாவின் குழந்தைப் பருவம். எங்களிடம் சீனா, தென்கொரியா சென்றீர்களா…? என்றும் பின்பு சிங்கப்பூர் பேங்கொக் வழியாக கடந்த இரு கிழமைகளில் வந்தீர்களா…? எனக்கேட்டபோது, இல்லையெனப் பதிலளித்தோம்.
அவுஸ்திரேலியாவிலிருந்து ஒரு மாதத்தின் முன் இலங்கை , நேபாளம் சென்றதால் அவர்களது கேள்விகளிலிருந்து தப்பினோம். ஆனால், ஏர்போட் வரிசையில் எங்களுக்கு முன்பாக நின்ற முதிய அமெரிக்கப் பெண், பாங்கொக் ஊடாக வந்ததால் , வைத்திய சோதனைக்கு அனுப்பப்பட்டார்.
வெளியிலிருந்து வரும் வெளிநாட்டுப் பிரஜைகள் குறித்து, விமான நிலையங்களில் மிகவும் கறாராக இருந்தார்கள். வெளிநாட்டிலிருந்து வந்த இந்தியர்களே, இந்தியாவுக்குள் கொரோனாவைக் கொண்டு வந்தவர்கள். அவர்களைத் தனிமைப்படுத்துவது கடினம். ஆனால், முழு இந்தியாவிலும் ஊரடங்கை நடைமுறைப்படுத்தி, கட்டுப்படுத்தி இலகுவாகவும், குறைந்த செலவுடனும் செய்திருக்கலாம் என இப்பொழுது நினைக்கத் தோன்றுகிறது. வாரணாசி விமான நிலையம் இந்தியாவில் நான் கண்ட மற்றைய விமான நிலையங்கள் போல் இருக்கவில்லை. அது மிகவும் சுத்தமாகவும் ஐரோப்பிய நாடுகளில் நான் கண்டவற்றைவிட அழகாக இருந்தது. வெளியே வந்து எங்கள் முகவரிடம் அதுபற்றிக் கேட்டபோது, “ வாரணாசி பிரதமர் மோதியின் தொகுதி . விமானநிலையம் அவரால் சமீபத்தில் திறக்கப்பட்டது . “ என்றார் .
விமான நிலையத்திலிருந்து எங்களது கார் ஓடிய வீதி இரண்டு வாகனங்கள் இரு பக்கத்திலும் ஓடும் நெடுஞ்சாலை. அதிகாரத்தில் உள்ளவர்களை மக்கள் தெரிவு செய்தால் அதில் வரும் லாபம் எப்படி இருக்கும்..? என்பதை என்னைச் சிந்திக்கவைத்தது.
கங்கைக் கரையில் உள்ள ஹோட்டல்களில் ஒன்று எங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்டது. கீழே ஓடும் கங்கை நதியை எட்டு மாடிக் கட்டிடத்திலிருந்து பார்த்தபோது, மின்சார ஒளியில் பொன்னாக உருகி ஓடியதை அவதானிக்கமுடிந்தது.
அதிகாலை ஆறு மணிக்குக் கங்கையில் படகில் போவதற்கான பயணம் ஏற்பாடாகி இருப்பதாக எங்கள் வழிகாட்டி சொல்லியிருந்தார். அன்றிலிருந்து மீன், இறைச்சியற்ற உணவே உண்ணவேண்டும் என்பது உள்துறை மற்றும் சுகாதார அமைச்சின் ஆணையாகவிருந்தது. காசியிலிருந்த இரவுகளில் பியர் மட்டும் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தது.
பல முறை இந்தியா சென்றிருந்தாலும் , காசிக்கு மனைவியுடன் போவதற்குத் தவிர்த்த ஒரு காரணம் ஜன நெருக்கடியாக இருக்குமென்பதே. தெய்வ நம்பிக்கையில்லாத உங்களுக்கு காசியில் என்ன வேலை…? எனக் கேட்கப்படும் என்பதால் மைசூர் , ராஜஸ்தான் , கேரளா எனப்போய் காசியைத் தவிர்த்தேன்.
காலையில் எங்களுக்காக தொப்பியுடன் பெரிய பொட்டு வைத்த புதிய வழிகாட்டி காத்திருந்தார். “ எந்த ஊர்…? “ என்று என்னைக் கேட்ட போது , இலங்கையில் பிறந்து அஸ்திரேலியாவில் வாழ்பவர்கள் என்றதும் , “ உங்களை உல்லாசப் பிரயாணிகள் போலல்லாது யாத்திரைக்கு வந்தவர்களாக நடத்தப்போகிறேன் “ என்றபோது, எனது மனதில் “ வேண்டாம் எனச் சொல்லிவிடு “ என அசரீரி ஒலித்தது. ஆனால், நான் வாய் திறப்பதற்கு முன்பே “ நாங்கள் இந்துக்கள் “ என எனது மனைவி சியாமளா சொல்லிவிட்டதால் அமைதியாகிவிட்டேன்.
வாகனத்தில் சென்று, மக்கள் அதிகமாக நின்ற இடத்தில் இறங்கி, கங்கையின் படித்துறைக்கு நடந்தோம். நான் நினைத்தவாறு அவ்விடத்தில் மக்கள் அதிகமிருக்கவில்லை . இடமும் சுத்தமாக இருந்தது. படித்துறையை அடைந்தபோது ஏற்கனவே எங்களுக்காக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்த அங்கிருந்த ஒரு ஓடத்தில் ஏறினோம். சிறிது நேரத்தில் அந்த வழிகாட்டி, தனது பையில் இருந்து பூக்களை எடுத்து “ உங்கள் பெற்றோர்களைக் கண்ணை மூடியபடி நினைக்கவும். பின்பு இந்தப்பூக்களை கங்கையில் எறியவும் “ என்று சொன்னார். தினமும் பதினொரு ஆயிரம் கிலோ எடையுள்ள பூக்களை கங்கைக்குள் எறிகிறார்கள் என்பதையும் அறிந்துகொண்டேன். அதையே என்னையும் செய் என்றபோது , எனக்குள் ஒரு சேகுவேரா தலையெடுத்து மனதுள் விறைப்பு வந்துவிட்டது.
“பெற்றோர்கள் எல்லாம் போய் பலகாலமாகி விட்டது. “ என்று நான் சொன்னபோது சியாமளா என்னைப்பார்த்து முறைத்தார். அந்த வழிகாட்டி சமஸ்கிருதத்தில் தொடர்ச்சியாகச் சில மந்திரங்களைச் சொல்லியபோது, நான் கங்கையையும் அதன் கரைகளையும் படமெடுத்த படியிருந்தேன்.
எனது புறக்கணிப்பால் மனம் தளர்ந்த அந்த வழிகாட்டி விக்கிரமாதித்தன், சியாமளாவில் கவனம் செலுத்தியபடி ஒரு தீபத்தைக் கொளுத்தும்படி சொன்னபோது, அந்தச்சடங்கில் நானும் பங்கு பற்றினேன். “ உங்கள் தாய் தந்தையரை நினைத்தபடி கங்கையில் தீபத்தை விடுங்கள் “ என்று சொன்னதும், இருவரும் அவ்வாறு செய்தோம்.
கங்கையில் அதிகம் நீர் புரண்டோடவில்லை . சூரியன் உதிக்காததால் அங்கு ஒளியின் மாற்றங்கள் எதுவும் நதியில் தெரியாது, சாம்பல் பூத்த முகத்துடன் கங்கை உறங்கியபடி நகர்ந்தாள். ஆனால், நதிக்கரை உயிர்ப்பாகவும், அழகாகவும் அதேவேளையில் அமைதியாகவும் இருந்தது.
எங்களைப்போல் பலர் காலை வேளையில் தோணிகளில் சென்றனர். நான் எதிர்பார்த்ததைவிட நதிக்கரை சுத்தமாகவிருந்தது. கரையில் ஓரிடத்தில் மாணவர்கள் தங்கள் குருவிடம் படித்துக்கொண்டிருந்தனர். அன்று காலை அங்கு எந்த பிணமும் எரித்ததாக எனக்குத் தெரியவில்லை .
கங்கையில் குளிப்பதும் சாமியார்கள் மந்திரங்களைச் சொல்வதும் காலம் காலமாக நடப்பவைதான். அவை நடந்துகொண்டிருந்தன. ஆனால், பக்தர்களை மட்டும் கருத்தில் கொள்ளாது உல்லாசப் பிரயாணிகளுக்காக கரையெங்கும் சுத்தமாக வைத்திருந்தார்கள். சாமியார்கள் தங்களைப் படமெடுப்பதற்குப் பணம் வசூலித்தார்கள் . நதியில் அரைமணி நேரப்பிரயாணம். அதிகாலையில் மனதிற்கு அமைதியாக இருந்தது. அப்பொழுது சூரிய உதயம் நிகழ்ந்தது. கங்கை நீரின் சாம்பல் நிறம் மாறி பொன்னாக உருமாறி உயிர் கொண்டது . பல நதிகளில் சூரிய உதயத்தைப் பார்த்தாலும், ஒவ்வொரு முறையும் புதிய அனுபவத்தைத் தருகிறது . ஏன் அது என்ற கேள்விக்கு, இயற்கைக்கு ஒளிந்து வீடுகளைக் குகைகளாக்கி வாழும் இக்காலத்தில் சூரிய உதயத்தை நதியில் பார்ப்பது அதிசயமாக இருக்கிறது என மனமே பதிலையும் கொடுத்தது. . கரையில் இறங்கிய பின்னர் , காலங்களால் மாற்றமடையாத அங்குள்ள குறுக்கு சந்துகளில் நடமாடிய மாடுகள் நாய்களுடன் மோதிவிடாது, தரையில் சிந்தியிருந்த வெற்றிலைத் துப்பல்களையும் தவிர்த்து, கால்களைக் கவனமாக வைத்தபடி சென்றோம் .
கடைகள் எல்லாம் திறக்காத காலை நேரம் என்பதால் மனிதர்கள் நடமாட்டம் குறைவு. எனினும், தரையில் காணப்பட்ட மாடுகளது கோமயங்களை மிதிக்காது செல்லவேண்டும். இறுதியில் ஒரு கோவிலை அடைந்து அங்கு மாலை சாத்துவதற்கும் எமது பெயரில் விசேட பூசை செய்யவும் ஒழுங்கு பண்ணியிருந்தார் எமது வழிகாட்டி . நான் கோவிலுக்குச் சென்றபின்பு, அந்த விசேட பூசைக்கு மறுத்துவிட்டேன். வழிகாட்டியின் முகத்தில் ஏமாற்றம் தெரிந்தது. ஏற்கனவே நதியில் நடந்த பூசைக்கும் பணம் கொடுத்திருந்தோம். இந்தியக் கலை கலாச்சாரங்களை அறிந்துகொண்டு மதச் சடங்குகளைத் தவிர்ப்பது ஆற்று நீர் காலில் படாது ஆற்றைக்கடப்பது போன்ற சாகசச் செயலுக்கு ஒப்பானது.
சியாமளா ஒரு வைத்தியர் எனத் தெரிந்து கொண்டதால், தான் ஒரு வைத்தியரிடம் கொண்டுசெல்கிறேன் என்று சொன்ன அந்த வழிகாட்டி, ஒரு நாற்சார் வீட்டுக்கு எம்மை அழைத்துச் சென்றார். அந்த வீட்டின் மத்தியில் இரண்டு பெரிய மாடுகள் கட்டப்பட்டிருந்தன. தமிழ்நாடு, கேரளம் , கர்நாடகா முதலான தென்மாநிலங்களில் நான் பயணம் செய்தபோது அங்கே வீடுகளின் கொல்லையில் மாடுகளைப் பார்க்கமுடிந்தது. நடு வீடுகளில் அல்ல . மாடுகளுக்கு வட இந்தியர்களது உறவுகள் நெருக்கமானது என்பது அரசியல் மட்டுமல்ல என்பதைப் புரிந்துகொண்டேன்.
ஒரு வயதானவர் உள்ளே இருந்து வந்து, வைத்தியர் என அறிமுகமானர். மிகவும் சாதுவாக இருந்த அவரிடம், எமது வழிகாட்டி எனது மனைவியை அறிமுகம் செய்ததும், அவர் உள்ளே அழைத்துச் சென்றபோது என்னையும் வரும்படி கேட்டார். நான் மறுத்துவிட்டு அந்த மாடுகளுடன் நேரத்தைச் செலவழித்தேன். அந்த வீட்டில் எங்களுக்குப் பால் கோப்பி தந்தார்கள். மிருக வைத்தியனான எனக்கு அந்த வீட்டில் கோமயம் , கோசலம் சகித்துக்கொள்ளக்கூடிய மணமாக இருந்தது.
கிட்டத்தட்ட அரைமணிநேரம் அந்த வைத்தியர் ஆங்கிலத்தில் மனைவியிடம் பேசி, மனைவியினது கான்சரை அறிந்து கொண்டு அதற்கான சூரணம் தைலங்களைக் கொடுப்பதற்கு தயாரானார். அஸ்திரேலியாவிற்கு அப்படியான எதையும் கொண்டுவரமுடியாது என்பதைச் சொன்னதால் அவரது வைத்திய முயற்சி எதுவும் கைகூடவில்லை.
அவர்கள் தந்த கோப்பிக்குப் பணம் கொடுக்க முயன்றேன். ஆனால், மறுத்துவிட்டார்கள். சுவிட்சர்லாந்தைச் சேர்ந்த இளம் சோடிகளான உல்லாசப்பயணிகள் உள்ளே வந்தபோது நாங்கள் விடைபெற்றோம்.
வழிகாட்டி மீண்டும் எமக்கு கோயிலொன்றைக் காட்டியபோது, “ எங்களை யாத்திரிகராக நினைக்கவேண்டாம். உல்லாசப் பயணிகளாக நினையுங்கள் “ எனச்சொன்னதும், அவரது முகம் மழைத்துளி பட்ட தொட்டாசுருங்கி செடியயாகியது.. காசியில் இருபதாயிரத்துக்கு மேல் கோயில்கள் உள்ளன எனப் படித்திருந்தேன். அதனால் ஒரு கோயில் என்பது எத்தனையில் போய்முடியுமோ..? என்ற ஒரு பயமுமிருந்தது.
மதன் மோகன் மாளவியாவால் உருவாக்கப்பட்ட பனாரஸ் பல்கலைக்கழகத்தைப்பற்றி கேள்விப்பட்டிருந்தேன். முக்கியமாக ஆயர் வேதத்தின் பிறப்பிடமாகக் காசியைச் சொல்வார்கள். அதனைப் பார்க்க விரும்புகிறேன். அங்கு போவோமா என்றதும், மீண்டும் வாகனத்தில் ஏறியபோது “ பிரதமர் மோடியின் தொகுதி என்பதால் எங்களுக்கு இந்த கங்கை சுத்தப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. இந்தப்பாதைகள், விமான நிலையம் எல்லாம் அவர் மூலம் கிடைத்தது . நான் இந்து , பிராமணன் , வேதங்கள் அறிந்தவன் . இந்தியா, இந்து நாடாகவேண்டும் என்பதில் என்ன தவறு? ஏற்கனவே ஐம்பதுக்கு மேல் கிறிஸ்துவ நாடுகளும், அதே அளவு இஸ்லாமிய நாடுகளும் உலகில் உள்ளன. அதை விட ஏற்கனவே இந்தியாவிலிருந்து இரண்டு நாடுகள் நாங்கள் இஸ்லாமியர்கள் இந்துக்களோடு வாழமுடியாது என்று பிரிந்து சென்றுவிட்டன. அவர்களே எங்களை இந்துக்கள் நாடென்றபோது நாம் ஏன் இந்து இந்தியா என பிரகடனப்படுத்த முடியாது “ என்றார் அந்த வழிகாட்டி.
பிஜேபி சார்ந்த அவரது அரசியல் புரிந்தது . என்னிடம் இலகுவான பதிலிருக்கவில்லை . அப்போது பனாரஸ் பல்கலைக்கழகத்துக்குள் நுழைந்தபோது, சமீபத்தில் கட்டிய புதிதான வைத்தியசாலையைப் பற்றி எமக்குக் கூறத்தொடங்கினார் .
பல்கலைக் கழகத்தை வாகனத்தில் சுற்றிவந்தோம். பல்கலைக்கழகத்தில் பெரும்பாலான பெண்கள் தூசிக்காக முகத்தைத் துப்பட்டாவால் மூடிக்கட்டியிருந்தார்கள்.
“ பனாரஸ் இந்து பல்கலைக்கழகத்தில் எல்லாப் பெண்களும் முஸ்லீம்களாகிவிட்டார்களா… ? என்று கேட்டதும், திடுக்கிட்டு முன்சீட்டில் இருந்து திரும்பினார்.
அவரது இதயத்துடிப்பை அதிகரிக்க விரும்பாது “ இல்லை… எல்லோரும் தங்கள் முகத்தை ஆண்கள் பார்க்கக்கூடாது என மறைத்து இருக்கிறார்களா…? எனக்கேட்டதும், வலுக்கட்டாயமான சிரிப்பை வரவழைத்தார்.
இந்த வழிகாட்டியில் மட்டுமல்ல, தற்போது வட இந்தியாவின் அரசியல் ஓட்டத்தைப் பல இடங்களில் பார்க்க முடிந்தது. காந்தி உருவாக்கிய இந்தியத் தேசியம், ஜனநாயக ரீதியாக தொடர்ச்சியாக தன்னை வளர்த்துக் கொள்ள முடியாமல் போனதற்கு யார் பொறுப்பு ? பெருமளவில் காங்கிரஸ்சும் சிறிதளவில் இடதுசாரிகளும் பொறுப்பாவார்களா?
நேரு, ஜனநாயகத்தைப் புறக்கணித்து குடும்ப அரசியலைக் கொண்டு வந்தது ஒரு காரணமா? ?
வலதுசாரிக் கட்சிகளுக்குள் உலகளாவிய ரீதியில் உட்கட்சி ஜனநாயகம் இருந்து வந்துள்ளது . இடதுசாரிகளே பெருமளவில் குடும்ப அரசியலை உருவாக்குகிறார்களா? சாரநாத் – பௌத்தத்தின் தோற்றுவாய் நடேசன்
காலையில் கங்கை நதிக்கரை மற்றும் காசியின் சந்துகளில் நடந்து முடிய மதியமாகிவிட்டது . பசி வயிற்றில் பற்றி எரித்தது . மீண்டும் ஹோட்டலிற்கு மதிய உணவிற்கு வந்தபோது “ மாலையில் கங்கைக்கரையில் நடக்கும் தீப ஆராதனையைப் பார்க்கப் போவோம் “ எனக் கூறியபோது, என்னை ஒரு இந்து தலயாத்திரீகராக நடத்துகிறேன் எனது வழிகாட்டி சொன்ன அர்த்தம் புரிந்தது . “எனக்கு சாரநாத் செல்லவேண்டும், அத்துடன் சியாமளாவுக்குக் காசியில் பட்டுச் சேலை வாங்கவேண்டும். பின்பு நேரமிருந்தால் தீப ஆராதனைக்கு நான் தயார் . “ என்றதும் நமது வழிகாட்டியின் முகம் மாறியது.
“ இரண்டு மணிக்குத் தயாராக இருங்கள் சாரநாத் போவோம் “ என்றார் . ஒரு பகலில் முழு நேரத்தையும் முடிந்தவரையில் பார்ப்பதற்காகச் செலவிட நினைத்திருந்தேன்.
இரண்டு மணிக்கு வழிகாட்டி வந்து , “காசியில் பட்டுச் சேலையைப் பார்த்துவிட்டு சாரநாத் செல்வோமா?” என்றபோது மீண்டும் எதிர் குரலெழுப்பினேன்.
சேலை எதுவும் வாங்காத போதிலும், அவற்றை கண்ணாலும் கையாலும் தடவியபடி பல மணிநேரத்தைச் செலவிடத் தயாராக இருக்கும் சியாமளாவை அனுமதித்தால், பத்து கிலோமீட்டர் தூரத்தில் உள்ள சாரநாத் போகமுடியாது. ஏற்கனவே புத்தர் பிறந்த இடமான லும்பினி சென்றதால் புத்தர், தர்மத்தை உபதேசித்த இடமான சாரநாத்தையும் பார்க்க வேண்டும் என்பது எனது ஆவலாக இருந்தது.
பத்து கிலோ மீட்டர் தூரத்தை, பத்து நிமிடத்தில் ஆஸ்திரேலியாவில் போகமுடியும். ஆனால், இந்தியாவில் அரை மணியிலிருந்து ஒரு மணித்தியாலத்திற்கான சாத்தியமுண்டு. இசுபத்தான என்ற பெயரில் கொழும்பில் ஒரு கல்லூரி உண்டு. அது எந்த மொழிப் பெயர் எனப் பலகாலம் நான் வியந்ததுண்டு. இசுபத்தான என்பது துறவிகள் தங்குமிடமென்பது அர்த்தம் என்பதும் சாரநாத் என்பது, சமஸ்கிருதத்தில் மான்களின் தங்குமிடம் என்பதும் என புதிதாக அறிந்தேன். ஒரு காலத்தில் மான்கள் பயமற்று புல் மேய்வதற்கான இடமாக காசி அரசனால் அந்தப்பகுதி உருவாக்கப்பட்டது.
புத்தர் , ஞானம் பெற்ற பின்பு தனது நான்கு உண்மைகளை தனது சீடர்களுக்கு இங்கு உபதேசித்தார். மழைக்காலத்தில் அவர் இங்கு தங்கியிருந்தபோது 60 சீடர்கள் சேர்ந்தார்கள். நாசரத்து யேசு கிறீஸ்துவின் 12 சீடர்களைப்போல் , இவர்களே பௌத்தத்தை , நாடு முழுவதும் ஆரம்பத்தில் எடுத்துச் சென்றவர்கள். ஒரு விதத்தில் சாரநாத்தை புத்த மதத்தின் பிறப்பிடமாகக் கருதமுடியும். தற்பொழுது பெரிய தூபியும் (Dhamekh Stupa built in the 6th century) துருக்கிய தளபதிகளால் இடியுண்ட பௌத்த குருமார்களது மட ஆலயங்களும் உள்ளன. இவைகள் செங்கட்டியால் கட்டப்பட்டவை . இந்திய வரலாற்றில் சந்திரகுப்த மௌரியனின் அரண்மனை மரத்தால் ஆனதாகக் கிரேக்க ராஜதந்திரியின் (Megasthenes) 302 -298 BCE) குறிப்பு கூறுகிறது. சாரநாத்தில் இப்போது காணப்படும் இடிந்த இடங்கள் குப்தர்களின் காலத்தில் கட்டப்பட்டது . இந்தியாவில் பௌத்தத்தின் உன்னதமான காலம் குப்தர்கள்( 4-6 Centuary) காலமே. பிராமணியத்தால் ஒதுக்கப்பட்ட நான்காம் வருணத்தவர்களை பேதமற்று புத்தமதம் உள்வாங்கிக்கொண்டது.
சீனத்துறவிகள் பிற்காலத்தில் வந்துபோன இடமாக வரலாற்றுக் குறிப்புகள் உள்ளது. ஒரு காலத்தில் 3000 இற்கும் மேற்பட்ட துறவிகள் இருந்த இடம் என்கிறார்கள். ஆரம்பத்தில் தேரவாத புத்தமும் பிற்காலத்தில் உருவாகிய திபெத்தியப் புத்த மதப்பிரிவான வஜ்ர மதத்தினது வேர்கள் இங்கிருந்தே உருவாகியது எனக் கருதப்படுகிறது. மாமன்னன் அசோகன் ஆணையால் இங்கிருந்த நினைவுத் தூணையும் மற்றும் அசோக சக்கரத்தையும் கண்டெடுத்து ஒரு மியுசியம் உண்டாக்கியிருக்கிறார்கள் இங்கிருந்தே தற்போதைய இந்தியாவின் தேசிய சின்னமாகிய நான்கு சிங்கங்கள் கொண்ட அசோக சக்கரம் கண்டெடுக்கப்பட்டு காட்சிக்கு வைக்கப்பட்டுள்ளது. சாரநாத்தின் வாசலில் எம்மைக் அழைத்துச் சென்று விட்டு விட்டு, எமது வழிகாட்டி போய்விட்டார். நல்ல மதிய நேரம் வெயில் தலையில் நேரடியாக இறங்கியது. உடைவுகள் இருந்த இடத்திற்கு அருகே தலிபான்களால் ஆப்கானிஸ்தானில் உடைக்கப்பட்ட புத்தர் சிலையின் தோற்றத்தில் தாய்லாந்து அரசால் கட்டப்பட்டுள்ளது. அதனருகே இலங்கையரான அனகாரிக தர்மபாலவால் கட்டப்பட்ட சிறிய விகாரையும் உள்ளது. இங்குள்ள மியுசியத்தில் அதிக நேரம் செலவிட முடியவில்லை. அருமையான குப்தர் கால சிற்பங்கள் பல இருந்தன. இங்கேயே அசோக சின்னம் பிரதான நுழைவாயிலில் உள்ளது. மியுசியத்திற்கு வெளியே வந்தபோது , இலங்கையைச் சேர்ந்த அனாகரிக தர்மபாலவின் சிலையுள்ளது.
அவர், இந்தியாவுக்கு வந்து சாரநாத்தையும் நேபாளத்தில் லும்பினியும் அழிந்து கிடந்ததைப் பார்த்துவிட்டு, இந்திய அரசிடமும் மற்றும் உலகிலிருக்கும் பவுத்த நாடுகளிடமும் சென்று உதவி கேட்டு மகாபோதி சங்கத்தை உருவாக்கினார். இந்த இரு இடங்களையும் புதுப்பித்தத்துடன் அகழ்வாராய்ச்சிக்கும் முக்கிய தூண்டுகோலாக இருந்தவர் அனாகரிக தர்மபால . இவரது முனைப்பினால், சாரநாத் அகழ்வாய்வுக்குட்பட்ட போதே அசோகனின் நான்கு சிங்கங்களுள்ள அசோக சக்கரவர்த்தியின் சின்னம் வெளிவந்தது. அதுவே தற்போதைய சுதந்திர இந்தியாவின் கொடியில் உள்ளது . இதை அங்குள்ள கல்வெட்டு சொல்கிறது. அனகாரிக தர்மபால, புத்தமதத்தில் முக்கிய ஒருவராக உலகம் முழுவதும் நினைவுகூரப்படுகிறார் . இந்தியாவில் 25 தடவைகள் மீண்டும் மீண்டும் பிறந்து பௌத்தத்திற்குத் தொண்டாற்றுவதே தனது விருப்பம் என்றாராம். அவர் இலங்கைத்தமிழர்களால் சிங்கள இனவாதி எனத்தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்பட்டவர் என நான் நினைக்கிறேன். அவர்பற்றிய தவறான நினைப்பைப் பலர் நம் மத்தியில் விதைத்துவிட்டார்கள்.
மீண்டும் காசி நகரில் எங்கள் பயணம் காசிப் பட்டுப் புடவைகளைப் பார்ப்பதில் தொடங்கியது . எமது வழிகாட்டி ஒரு பெரிய கடைக்கு கூட்டிச் சென்றார். அங்கு விதம்விதமான அழகிய பட்டுச்சேலைகள் பல்லாயிரக்கணக்கில் இருந்தன. நல்லவேளையாக சியாமளாவுக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஆனால், எனக்கு அது பிடித்தது. எமது வழிகாட்டிக்கும் பிடிக்கவில்லை.
மீண்டும் இரவு காசி விசுவநாதர் கோவில் செல்வதற்கு காசியின் சந்துகளுடாக போய் பார்த்தால், கோவிலை அரசு புனரமைப்பதால் ஒரு பக்கத்தாலே பக்தர்களை அனுமதித்தார்கள். அதற்கான வரிசை பல கிலோமீட்டர் தூரத்திற்கு பாம்பாகத் தெரிந்தது. விசுவநாதர் கோவிலை ஒரு மதிலிலுள்ள ஓட்டையூடாக பார்த்து விட்டுத் திரும்பியபோது, ஒரு கடையில் பல பட்டுசேலைகளையும் கொள்வனவு செய்யமுடிந்தது சியாமளாவுக்குத் திருப்தி. அந்திசாய்ந்தபின்னர், கங்கைக்கரையில் தினமும் நடக்கும் தீபாராதனைக்குச் சென்றோம். மேடை போட்டு மந்திரங்களைச் சொல்லியபடி சங்குகள் முழங்கக் கங்கை நதிக்குத் தீப ஆராதனை மாலைநேரத்தில் நடக்கும் . இந்தச் சடங்கு பிரபலமானது. இந்தியாவெங்குமிருந்து பல்லாயிரக்கணக்கில் பக்தர்கள் வந்து காத்திருந்து பார்ப்பார்கள். கங்கை நதியின் கரையில் மட்டுமல்ல, நதியின் மீது ஓடங்களிலும் மக்கள் கூட்டம் நிரம்பி வழியும் . ஆராதனையை விட எனக்கு நதியையும் அங்கிருந்த மக்களையும் பார்ப்பது மனமகிழ்வைத் தந்தது. குறைந்த பட்சம் ஒரு கிழமை தங்கிப் பார்க்க வேண்டிய இடத்தை ஒரு நாளில் பார்த்தது, அரைவாசி குடித்த ஐஸ்கிறீமை நிலத்தில் தவறவிட்ட சிறுவனின் நிலையில் என் மனமிருந்தது.
அடுத்தநாள் காலையில் புறப்பட்டோம் . அகமதாபாத் விமான நிலையத்தில் சில அமெரிக்க விமானங்கள் நின்றன. அதைப் பார்த்ததும் “அமெரிக்காவின் ஜனாதிபதி ட்ரம்பும் இரண்டு நாட்களில் அகமதாபாத் வருகிறார் “ என சியாமளாவிடம் சொன்னேன் .
KING ASOKA’S VETERINARY HOSPITAL by Noel Nadesan (2020) Amazon USA available from Amazon in paperback and Kindle
REVIEWED BY Jayantha Somasundaram, Canberra
In recent years a number of Sri Lanka expatriates in Australia have taken to creative writing. Some of the best known like Michelle de Kretser, Channa Wickremesekera and Ranjith Savanadasa are located in Melbourne. Adding to their number is Noel Nadesan from Sri Lanka who is also domiciled in Melbourne, the cultural metropolis.
A Veterinary Surgeon by training and profession, Nadesan published a bilingual Melbourne monthly newspaper called Uthayam and in 2013 turned to fiction with the release of Lost in You. His most recent novel King Asoka’s Veterinary Hospital was originally written and published in Tamil and an English edition has just been released.
King Asoka at one level is biographical, in that its narrator is a Sri Lanka expatriate Veterinarian who lives and works in Melbourne. Its title is drawn from the Buddhist King Ashoka, who ruled India 2,250 years ago, establishing hospitals to care for injured animals, prioritising animal welfare and restricting animal slaughter. In the words of Norm Phelps (), “one of the very few instances in world history of a government treating its animals as citizens who are as deserving of its protection as the human residents.”
While it does recount the trials and travails that migrants encounter in their country of settlement, the novel is only fleetingly autobiographical. It then moves into both the narration of human encounters and the understanding of human experiences. All this is through the eyes of a middle aged South Asian migrant attempting to understand, appreciate and come to terms with modern urban Melbourne life and mores.
Part of this is achieved by introducing the element of fantasy. The injection of the emotions and the commentary of articulate domestic animals. This provides a compassionate counter narrative to the abrasive interactions of the principal human characters.
The protagonist Siva Sundram Pillai had migrated to Australia with his young family to escape the bitter civil war that engulfed Sri Lanka. He takes up a position in a large public veterinary hospital in Melbourne where he initially finds security, friendship and professional satisfaction. This gives him the confidence to set down roots, buying a house in suburban Glen Waverly, socialising with his colleagues and becoming involved in their lives.
The novel explores love and romance, passion and greed, ego and ambition, jealousy and vindictiveness, as well as the abuse of power. The interpersonal relationships portrayed are not limited to the Veterinary Hospital where these emotions are generated. They follow the characters to the pubs, their homes, their professional conferences and their formative past. It is a bold depiction of human emotions and drama at it best and its worst; a path-breaking novel relevant to our changing times. Courtesy- Island
இன்று நவம்பர் 01 ஆம் திகதி – மிஸ்டர் தர்மிஸ்டரின் நினைவு தினம் ! அவச்சாவுகளைக்கண்ட அரசியல் சாணக்கியர் இயற்கை எய்திய தினம் !! அமெரிக்க ரேகனுக்கு யானைக்குட்டி வழங்கி, கியூபா காஷ்ரோவையும் அணைத்தவர் !!! முருகபூபதி
இலங்கை சுதந்திரம் பெறுவதற்கு முன்னர் 1943 ஆம் ஆண்டு நடந்த சட்ட சபைத்தேர்தலில் ஒருவர் வெற்றிபெற்றார். களனி பிரதேசத்திலிருந்து முதல் முதலாக அவர் தெரிவாகும்போது அவரது வயது 37. இலங்கையில் நீதித்துறை சார்ந்த ஒரு பெரியவருக்கும் செல்வந்த குடும்பத்திலிருந்து வந்த ஒரு பெண்மணிக்கும் பிறந்தவர்தான் அந்த களனி தொகுதியை பின்னாளில் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தியவர்.
அவர் பிறந்த இல்லம் எது…? என்பதைச் சொன்னால் எவருக்கும் ஆச்சரியமாகவும் அதிசயமாகவும் இருக்கலாம். ஆனால், அதுதான் உண்மை! அந்த இல்லம் கொழும்பு வடக்கில், களனி கங்கைக்கும் ஆமர் வீதிக்கும் நடுவில் வரும் கிராண்ட்பாஸ் வீதியில் 185 ஆம் இலக்கத்தில் அமைந்துள்ளது. இன்றும் நீங்கள் அந்த இல்லத்தின் முகப்பினை பார்க்கலாம். அந்த இல்லத்தில், நீதிக்கும் செல்வச்செழிப்பிற்கும் பெயர் பெற்ற அந்தக்குடும்பம் வாழ்ந்த காலத்தில் 1906 ஆம் ஆண்டு செப்டெம்பர் மாதம் 17 ஆம் திகதி பிறந்த குழந்தையின் பெயர் ஜூனியஸ் ரிச்சர்ட் ஜெயவர்தனா.
இலங்கை அரசியல் வரலாற்றின் ஏடுகளில் இவரது ஆளுமை குறிப்பிடத்தகுந்தது. எத்தனையோ சவால்களை முறியடித்து, தான் நினைத்தவற்றை பல்வேறு தந்திரோபாயங்களுடன் சாதித்தவர். இவரை ஜே.ஆர். எனவும் ஜே.ஆர். ஜெயவர்தனா எனவும் அழைப்பர். 1977 இல் நடந்த பொதுத்தேர்தலில் அறுதிப்பெரும்பான்மையுடன் வெற்றிபெற்றதையடுத்து, தார்மீக சமுதாயம் அமைப்பதுதான் தனது நோக்கம் என்றும் சொல்லி, அதனை தமது தாய் மொழியில் தர்மிஷ்ட சமாஜய என வர்ணித்தார். ஆனால், அந்த தார்மீக ஆட்சியில் 1977 – 1981 -1983 ஆம் ஆண்டுகளின் காலப்பகுதியில் நடந்த பல சம்பவங்களை பார்க்கும்போதும் அகில இலங்கை எங்கும் நிகழ்ந்த வன்முறைகள், தீவைப்புகள், படுகொலைகள் அனைத்தையும் சீர்தூக்கிப்பார்க்கும்போதும், அதுதான் அவர் கனவு கண்ட தார்மீக சமுதாயமா..? எனவும் கேட்கத்தோன்றும்.
இவரது பதவிக்காலத்தில்தான் யாழ்ப்பாணம் பொதுநூலகமும் கயவர்கள் ஏவிவிட்ட தீ அரக்கனுக்கும் பலியாகியது. அவரது அரசியல் எதிரிகள் அவரை “மிஸ்டர் தர்மிஸ்டர்” எனவும் அழைத்தனர். பதினொரு பிள்ளைகளில் மூத்த புதல்வனாக அவர் பிறந்த இல்லம்தான் ஒன்பது தசாப்தங்களுக்கு முன்பிருந்து வீரகேசரி நாளிதழ் வெளியாகும் கட்டிடம்! இலங்கை பிரித்தானியரின் ஆளுகைக்குள் இருந்த காலப்பகுதியில் பிறந்திருக்கும் ஜே.ஆர்., ஒரு கத்தோலிக்க குடும்பப்பின்னணியை கொண்டிருந்தவர். அவரது பெயரிலிருந்தே அதனையும் தெரிந்துகொள்ளமுடிகிறது. அவர் மட்டுமல்ல, சொலமன் டயஸ் பண்டாரநாயக்கா, ஃபீலிக்ஸ் டயஸ் பண்டாரநாயக்கா ஆகியோரும் கத்தோலிக்கப் பின்னணி கொண்டிருந்தவர்கள்தான். ஜே.ஆரின் அரசியல் பிரவேசம் 1938 இல் தொடங்குகிறது. இலங்கை தேசிய காங்கிரஸில் இணைந்து தீவிரமாக அரசியலில் ஈடுபட்டு, முதலில் புதுக்கடை வட்டாரத்திலிருந்து கொழும்பு மாநகர சபைக்குத் தெரிவாகி, அதன்பின்னர் களனி சட்டசபைத்தொகுதியின் பிரதிநிதியாக வந்தார்.
சட்டசபை உறுப்பினராக, சுதந்திரத்தின் பின்னர் நாடாளுமன்ற உறுப்பினராக, யூ. என்.பி. அரசுகளின் பதவிக்காலங்களில் நிதியமைச்சராக, ராஜாங்க அமைச்சராக, அக்கட்சி தோல்வி கண்டபோது 1970 இல் எதிர்க்கட்சித்தலைவராக, பின்னர் 1977 இல் அறுதிப்பெரும்பான்மையுடன் வென்றபோது முதலில் பிரதமராக அதனையடுத்து நிறைவேற்று அதிகாரம் பொருந்திய ஜனாதிபதியாக வளர்ந்தவர். அந்திம காலத்தில், ஜனாதிபதி பதவிக்காலம் முடிந்ததும், அமைதியாக அரசியலை விட்டு ஒதுங்கி, 1996 ஆம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் 1 ஆம் திகதி ( இன்றைய தினம் ) மறைந்தார். அவர் ஜனாதிபதியாக இருந்த காலத்தில், தனது நிறைவேற்று அதிகாரத்தை பயன்படுத்தி, மேற்கொண்ட நடவடிக்கைகள் இலங்கை அரசியலில் மிகுந்த கவனத்திற்குரியவை. அதிசிறந்த ராஜதந்திரி. அதிகம் பேசமாட்டார். ஆனால், அவர் வாய்திறந்தால் அங்கிருந்து கொட்டும் வார்த்தைகளில் பழுத்த அனுபவம் பேசும். அதனால் பாரதப்பிரதமர் இந்திராகாந்தி முதல் பல உலகத்தலைவர்கள் அவரை ” நரி” எனவும் அழைத்துள்ளனர். எனினும் பண்டாரநாயக்கா போன்று அவருக்கு தேசியத்தலைவர் என்ற மகிமை கிட்டவில்லை. எனினும் அவர் ஏனைய தலைவர்கள் போன்று வாரிசு அரசியலை தனது குடும்பத்திற்குள் நுழைக்கவில்லை. டீ. எஸ். சேனாநாயக்காவின் சகோதரர் ஆர். ஜீ. சேனாநாயக்கா, புதல்வர் டட்லி சேனாநாயக்கா, பேரன் ருக்மன் சேனாநாயக்கா ஆகியோரும், பண்டாரநாயக்கா குடும்பத்திலிருந்து அவரது மனைவி ஶ்ரீமாவோ, மற்றும் மகள் சந்திரிக்கா, அவரது கணவர் விஜயகுமாரணதுங்க, மகன் அநுரா பண்டார நாயக்கா ஆகியோரும், பிரேமதாசாவின் குடும்பத்திலிருந்து சஜித் பிரேமதாசா, மகிந்த ராஜபக்ஷ குடும்பத்திலிருந்து முதலில் ஜோர்ஜ் ராஜபக்ஷ, பின்னர் சாமல், சகோதரர்கள் கோதா, பஸில், மகன் நாமல் ஆகியோர் அரசியல் பிரவேசம் செய்தார்கள்.
ஜே.ஆர். ஜெயவர்தனாவின் துணைவியார் எலினா எளிமையாக வாழ்ந்தவர். மகன் ரவி ஜெயவர்தனாவை அரசியல் வாரிசாக்காமல், ஒரு விமானியாக்கி, போர்க்காலத்தில் விசேட அதிரடிப்படையை உருவாக்கும் சூத்திரதாரியாக்கினார். அமரர் பண்டாரநாயக்காவின் நினைவாக கொழும்பு 7 இல் சீன அரசாங்கம் பிரமாண்டமான சர்வதேச மாநாட்டு மண்டபம் அமைத்துக்கொடுத்திருக்கிறது. தனக்குப்பின்னர் தனது நினைவாக தான் நீண்ட காலம் அரசியல் செய்த தேசம் ஏதாவது நினைவு மண்டபம் அமைத்தால், அதற்கு தான் பிறந்த 185, கிராண்ட் பாஸ் வீதி இல்லத்தையே தெரிவுசெய்யவேண்டும் என்ற கனவும் விருப்பமும் ஜே.ஆரிடம் குடியிருந்தது.
அந்த இல்லம் வீரகேசரி பத்திரிகை வெளியிடும் நிறுவனமாக மாறியதற்கும் கதைகள் இருக்கின்றன. இந்தியா – தமிழ்நாட்டில் தனவணிகர் சமூகத்தைச்சேர்ந்தவர்கள் செறிந்து வாழ்ந்த செட்டி நாட்டு மண்ணில் ஆவணிப்பட்டி என்ற கிராமத்தில் பிறந்து, வளர்ந்து கொழும்புக்கு வர்த்தகம் செய்யவந்திருக்கும், பெரி. சுப்பிரமணியம் செட்டியார், 1930 ஆம் ஆண்டு ஓகஸ்ட் மாதம் 6 ஆம் திகதி வீரகேசரி என்ற பத்திரிகையை வெளியிட்டார். அவரது புதல்வர்களின் பெயர்கள்: அரசகேசரி, வீரகேசரி. தங்கள் பிள்ளைகளின் பெயர்களில் வீடு அமைப்பது, வர்த்தக நிலையங்கள் தொடங்குவது, பத்திரிகை – இதழ்கள் வெளியிடுவது முதலான கலாசாரம் அனைத்து இனத்தவர்களிடமும் இருக்கிறது. செட்டியாரின் வீரகேசரி, தொடக்கத்தில் தமிழ் தனவணிகர்களின் ஸ்தாபனங்கள் படிப்படியாக தொடங்கிய கொழும்பில் செட்டியார் தெரு என இன்றும் அழைக்கப்படும் வீதியில்தான் ஒரு கட்டிடத்தில் வெளியானது.
ஒரு பத்திரிகை காரியாலயம் இயங்குவதாயின், ஆசிரிய பீடம், அச்சுக்கோப்பாளர் பிரிவு, அச்சு இயந்திரப்பிரிவு – ஒப்புநோக்காளர் பிரிவு, நிருவாக பீடம், விநியோகம் – விளம்பரப்பிரிவு – கணக்காளர் பிரிவு என பல பகுதிகள் இடம்பெறும். இவை அனைத்தும் முதலில் செட்டியார் தெருவில் ஒரு கட்டித்திற்குள்தான் அமைந்திருந்தன. வீரகேசரி பத்திரிகை முதலில் தலைநகரிலும் பின்னர் படிப்படியாக வெளியூர் பதிப்புகளையும் வெளியிடத்தொடங்கியதும், அங்கு ஊழியர்களின் எண்ணிக்கையும் பெருகத்தொடங்கியது. செட்டியாருக்கு வேறு இடம் பார்க்கவேண்டிய நிர்ப்பந்தம் தோன்றியது.
அக்காலப்பகுதியில் இலக்கம் 185 இல் அமைந்திருந்த இல்லத்தில் வாழ்ந்த குடும்பம் கொழும்பு தெற்கிற்கு இடம்பெயர்ந்தமையால் குத்தகை அடிப்படையில், அந்த இல்லம் கைமாறியது. செட்டியார், அந்த இல்லத்தை குத்தகை அடிப்படையில் வாங்கி, அங்கிருந்து வீரகேசரி பத்திரிகையை அச்சிட்டு வெளியிட்டார். அவர் அதனை வாங்கிய நேரம் நல்லநேரமாக இருந்திருக்கவேண்டும். 1931 – 1932 காலப்பகுதியிலிருந்து கடந்த ஒன்பது தசாப்த கலமாக வீரகேசரி 185 ஆம் இலக்க இல்லத்திலிருந்து வெளியாகிக்கொண்டிருக்கிறது. குறிப்பிட்ட குத்தகை முறை பல தலைமுறைகளையும் கடந்து, நிருவாக பீடங்கள் இயக்குநர் சபைகள் மாறினாலும் வீரகேசரியும் அதன் சகோதர வெளியீடுகளும் இடம்பெயராமல் அந்த இல்லத்திலிருந்துதான் வெளியாகிக்கொண்டிருக்கின்றன. தான் பிறந்து தவழ்ந்த அந்த இல்லம் எப்படி இருக்கிறது என்பதைப்பார்ப்பதற்காக நீண்ட காலத்திற்குப்பின்னர் (1977 இற்குப்பின்னர்) ஜனாதிபதியாக அங்கு வருகை தந்தார் ஜே.ஆர். ஜெயவர்தனா. அவருடன் அச்சமயம் பிரதமராக இருந்த ரணசிங்க பிரேமதாசவும் வந்தார்.
அவர்களின் நோக்கம் அங்கு 1906 ஆம் ஆண்டு பிறந்த குழந்தையின் கனவை நிறைவேற்றுவதற்காகவே என்பதே எமது ஊகம். வீரகேசரி நிருவாகத்திற்கு அரசமட்டத்திலிருந்து அழுத்தங்கள் பிரயோகிக்கப்பட்டன. மட்டக்குளிய பிரதேசத்தில் நிலம் வாங்கி அங்கு புதிய கட்டிடம் அமைத்து வீரகேசரிக்கு நிரந்தர இடம் தேடுவதற்கும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. ஜே.ஆரின். நெருங்கிய நண்பராகவும் விளங்கியிருந்த அதன் அப்போதைய அதிபரும், சென். அந்தனீஸ், சின்டெக்ஸ் முதலான பெரிய நிறுவனங்களின் தலைவருமாக விளங்கியவரும் தலைநகரில் பெரிய வர்த்தகப்பிரமுகராகவும் திகழ்ந்த ஞானம் அவர்களின் பெரு முயற்சியினால், அரசின் அழுத்தம் குறைந்து மறைந்துபோனது. அவ்விடத்தில் ஜே.ஆருக்கென பிரமாண்டமான நினைவு மண்டபம் அமைப்பதாயின், அந்தப்பிரதேசத்தில் இயங்கிய பல வர்த்தக நிலையங்களை அப்புறப்படுத்தவேண்டிய நிலை தோன்றலாம். அங்குள்ள குடியிருப்பாளர்களையும் வெளியேற்றவேண்டிய நெருக்கடிகள் ஏற்படலாம். அது அரசுக்கு பல்வேறு சட்டச்சிக்கல்களையும் தோற்றுவிக்கலாம்.
ஒரு தேசத்தின் அதிபருக்காக பிரமாண்டமான நினைவில்லம் அமைவதாயின் அந்தப்பிரதேசம் நவீன முறையில் பாதுகாப்பு பிரதேசமாக உருவாக்கப்படவேண்டும். ஆனால், ஜனநெருக்கடியும் போக்குவரத்து நெரிசலும் நீடிக்கும் அவ்விடத்தை அவ்வாறு மாற்றும் முயற்சி இறுதியில் கைவிடப்பட்டது. இதுவிடயத்தில் அந்தத்தலைவர் தனது கனவை நனவாக்காமலேயே அமரத்துவம் எய்திவிட்டார்! ” நினைப்பதெல்லாம் நடந்துவிட்டால், தெய்வம் ஏதுமில்லை. நடந்ததையே நினைத்திருந்தால் நெஞ்சில் அமைதியில்லை. முடிந்த கதை தொடர்வதில்லை!” என்று கவியரசர் கண்ணதாசன் எழுதியிருப்பது போன்று, அந்தத்தலைவரும் ஒரு தீர்மானத்திற்கு வந்திருக்கவேண்டும்.
அவரது உறவினர்கள் ( விஜயவர்தனா குடும்பம்) தலைநகரில் ஏரிக்கரை அருகே ஒரு பெரிய இல்லத்தை உருவாக்கி மும்மொழிகளிலும் பத்திரிகைகளை வெளியிட்டார்கள். அதுதான் Lake House. இவ்வாறு இலங்கை தலைநகரில் தோன்றிய பல பத்திரிகைகளின் கதைகளின் பின்னால் பல சுவாரஸ்யமான செய்திகள் இருக்கின்றன. 1977 இற்குப்பின்னர் ஜே.ஆரின் பதவிக்காலத்தில்தான் இலங்கையில் தொகுதிவாரியான தேர்தல்கள் நிறுத்தப்பட்டு விகிதாசார பிரதிநிதித்துவத்தின் அடிப்படையில் மாவட்ட ரீதியாக உறுப்பினர்கள் நாடாளுமன்றத்திற்கு தெரிவானார்கள். அதனால்தான் இன்று பல கட்சிகள் நாடாளுமன்றினுள் பிரதிநிதித்துவம் பெற்றுள்ளன. அதற்காக அக்கட்சிகள் அவருக்குத்தான் நன்றி சொல்லவேண்டும். 1970 ஆம் ஆண்டு நடந்த பொதுத் தேர்தலின் முடிவுகளை பார்த்தபின்னர்தான் இத்தகைய திட்டத்தை அவர் நடைமுறைப்படுத்துவதற்கு மனதிற்குள் படம் வரைந்தார். அந்த தேர்தலில் அவரது ஐக்கிய தேசியக்கட்சி தோல்வியடைந்திருந்தாலும், முழு நாட்டிலும் அக்கட்சிதான் அதிகப்படியான வாக்குகளை பெற்றிருந்தது.
இடதுசாரிகள் ஶ்ரீலங்கா சுதந்திரக்கட்சிக்கு வழங்கிய ஆதரவை மீளப்பெற்றதனால், 1977 தேர்தலில் சமசமாஜகட்சியும், கம்யூனிஸ்ட் கட்சியும் படுதோல்வியடைந்தன். ஶ்ரீலங்கா சுதந்திரக்கட்சியினால் எதிர்கட்சி தலைவரைக்கூட தெரிவுசெய்யமுடியாமல், தமிழர் விடுதலைக்கூட்டணியின் செயலாளர் நாயகம் அ. அமிர்தலிங்கம் எதிர்க்கட்சித்தலைவரானார். ஜே.ஆரின் பதவிக்காலத்திலும் அவர் தமது கட்சிப்பிரதிநிதிகளின் அழுத்தங்களுக்கும் ஆளாகியிருந்தாலும் அனைத்தையும் சாதுரியமாக முறியடித்தார். அவரது உறவினரான உபாலி விஜேவர்தனாவை பாரிய கொழும்பு அபிவிருத்தி ஆணைக்குழுவின் தலைவராக்கியபோதும் கட்டுநாயக்காவில் அமையப்பெற்ற சுதந்திர வர்த்தக வலயத்தினை அவரது கண்காணிப்பிற்கு ஒப்படைத்தையடுத்தும் கட்சிக்குள் நிழல் யுத்தங்கள் தொடர்ந்தன.
உபாலி விஜேவர்தனா ஒரு விமான விபத்தில் காணாமலேபோய்விட்டார்.
ஐக்கிய தேசியக்கட்சியின் தொழிற்சங்கங்களின் கூட்டமைப்புத்தலைவரும் களனி தொகுதி எம்.பி.யும் விஞ்ஞான கைத்தொழில் அமைச்சருமான சிறில் மத்தியூவின் அடவடித்தனமான பேச்சுக்களை பொறுக்கமுடியாமல், அன்னாரின் அமைச்சுப்பதவியையும் ஜே.ஆர். பறிக்கநேர்ந்தது. இலங்கை இனப்பிரச்சினைக்கு தீர்வுகாண்பதற்கு இந்தியப்பிரதமர் ராஜீவ் காந்தியுடன் ஜே.ஆர் ஒப்பந்தம் செய்தபோது, பிரதமர் பிரேமதாசாவின் அதிருப்திக்கும் ஆளானார். 1977 ஓகஸ்ட் 18 ஆம் திகதி நாடாளுமன்றில் பொறுப்புவாய்ந்த பிரதமராக அவர் திருவாய் மலர்ந்தருளிய பேச்சு இன்றுவரை அரசியல் ஆய்வாளர்களினால் சொல்லப்படுகிறது. அந்த வரிகள்: “ போர் என்றால் போர். சமாதானம் என்றால் சமாதானம். “ 1978 பெப்ரவரி மாதம் முன்னைய ஶ்ரீமா அரசின் அரசியல் அமைப்பினை மாற்றி, ஜனநாயக சோசலிஷக் குடியரசு அரசியலமைப்பினை நடைமுறைப்படுத்தி, நிறைவேற்று அதிகாரம் கொண்ட ஜனாதிபதி ஆட்சி முறைக்கு வழிசமைத்து ஜனாதிபதியானார். அதன் மூலம் தன்னால் ஆணைப்பெண்ணாக்கமுடியாது. ஆனால், வேறு அனைத்தும் செய்யலாம் என்றார். மட்டக்களப்பு எம்.பி. செல்லையா இராசதுரை தமிழரசுக்கட்சியிலிருந்து விலகியதையடுத்து, அவரை அரவணைத்து அவருக்காகவே இந்து கலாசார அமைச்சினை உருவாக்கினார். அன்றுமுதல் அதற்கும் இதர மதங்களுக்காகவும் அமைச்சுக்கள் அறிமுகமாகின.
விஜயகுமரானதுங்க நடிகராகவிருந்து அரசியலுக்கு வந்தவர். முதலாவது ஜனாதிபதித்தேர்தலில் அவர் ஹெக்டர் கொப்பேகடுவவை ஆதரித்து தேர்தல் பிரசாரம் செய்தபோது அரசிக்கூப்பன் அச்சிட்டு விநியோகித்த குற்றச்சாட்டின் பேரில் கைதாகி தடுத்துவைக்கப்பட்டார். தமது கணவரை விடுவிப்பதற்காக விஜயகுமாரணதுங்கவின் மனை சந்திரிக்கா ஜே.ஆரை சந்தித்துப்பேச சென்றபோது, வரவேற்று உபசரித்த ஜே.ஆர். , விஜயகுமரணதுங்க அதுவரையில் நடித்த சிங்களப்படங்கள் பற்றி பேசி, உரையாடலை திசைதிருப்பினார். இதிலிருந்து வாசகர்கள் ஜே.ஆர். என்ன சொல்லவந்தார் என்பதையும் புரிந்துகொள்ளமுடியும்.
அவர் 1977 இல் பிரதமராக பதவி ஏற்றதும் அவரை குளிர்மைப்படுத்துவதற்கு அவரது கட்சி எம்.பி.க்கள் சிலர் அனைத்து அரச திணைக்களங்களிலும் முன்னாள் பிரதமர் ஶ்ரீமாவின் படங்கள் இருக்கின்றன. அவற்றை அப்புறப்படுத்தி உங்களது படம்தான் இனிமேல் அங்கிருக்கவேண்டும் என்று சொன்னபோது, “ வேண்டாம் அந்தப்படமும் அழகானது. அதுவும் இருக்கட்டுமே “ என்றவர்தான் நகைச்சுவையுணர்வும் மிக்க ஜே.ஆர். அப்போது நாடாளுமன்ற பார்வையாளர் களரியிலிருந்து அவரது மனைவி எலினா ஜெயவர்தனா சிரித்துக்கொண்டிருந்தார். அதே பதவிக்காலத்தில்தான் ஶ்ரீமாவின் குடியியல் உரிமையையும் மேடைகளில் பேசும் உரிமையையும் பறித்தார். ராஜீவ்காந்தி ஜே.ஆரை. முதல் முதலில் சந்தித்தபோது ராஜீவின் வயதைக் ஜே.ஆர். கேட்டபோது ராஜீவின் வயது 43. தான் 44 வருடங்களுக்கு முன்பே அரசியலுக்கு வந்துவிட்டதாக ஜே.ஆர் சொன்னார். இதிலிருந்து ஜே.ஆரின் உள்ளக்கிடக்கையை புரிந்துகொள்ள முடியும்.
ஜே.ஆரின். அரசியல் காலத்தில்தான் முதல் பிரதமர் டி. எஸ். சேனாநாயக்கா காலிமுகத்திடலில் குதிரை சவாரியின்போது தவறிவிழுந்து மரணமடைந்தார். பின்னாளில் மற்றும் ஒரு பிரதமர் பண்டாரநாயக்கா, ஒரு பிக்குவினால் சுட்டுக்கொல்லப்பட்டார். அதற்குப்பின்னர் அவரது கட்சியைச்சேர்ந்த லலித் அத்துலத்முதலி, காமினி திசாநாயக்க, ரஞ்சன் விஜேரத்தின, வீரசிங்க மல்லிமராச்சி, மற்றும் ஜனாதிபதி பிரேமதாச ஆகியோரும் படுகொலையுண்டனர். அயல்நாடான இந்தியாவில் இந்திரா காந்தியும் அவரது மகன் ராஜீவும் வேறு வேறு சந்தர்ப்பங்களில் படுகொலையுண்டனர். பாகிஸ்தான் பிரதமர் சுல்பிகார் அலி பூட்டோ தூக்கிலிடப்பட்டார். அவரது மகள் பெனாசிர் பூட்டோ சுட்டுக்கொல்லப்பட்டார். மற்றும் ஒரு பாக்கிஸ்தான் பிரதமர் ஷியாவுல்ஹக் விமான விபத்தில் கொல்லப்பட்டார். இலங்கையில் மேலும் பல தமிழ் – சிங்கள அரசியல் தலைவர்கள் படுகொலையுண்டனர்.
இவ்வளவு அவச்சாவுகளையும் தனது அரசியல் வாழ்வில் கண்டவரான ஜே.ஆர். ஜெயவர்தனா பல்வேறு பிரச்சினைகளுக்கு மத்தியிலும் இயற்கை மரணம் எய்தியது அவரது விதிப்பயன்தான். இலங்கை அரசியலில் தனக்குப்பின்னர் எந்தவொரு வாரிசையும் விட்டுச்செல்லாத தனித்துவமான தலைவர் என்ற பெயரையும் பெற்றார். அத்துடன் இன்றும் இலங்கை அரசியலில் அனைவரும் தலையை பிய்த்துக்கொண்டிருக்கும் நிறைவேற்று அதிகாரம் குறித்த அரசியல் பாதையை தனது நினைவாக விட்டுச்சென்றவரும் ஜே.ஆர். ஜெயவர்தனா அவர்கள்தான் ! அமெரிக்க முன்னாள் ஜனாதிபதி ரேகனுக்கு இலங்கை யானைக்குட்டியும் பரிசளித்தார். அமெரிக்காவின் எதிரியான கியூபா அதிபர் ஃபிடல் காஷ்ரோவையும் கட்டி அணைத்தார். —0— letchumananm@gmail.com
நான் மட்டுமல்ல, வடபகுதியில் காலம் காலமாக வாழ்ந்த இஸ்லாமியர்கள் எவரும் மறக்கமுடியாத அந்த நாள் வழக்கம் போலத்தான் விடிந்தது. நெருக்கமாக அமைந்த வீடுகளானதால் பக்கத்து வீட்டு குழந்தைகளின் அழுகை, பெரியவர்களின் படுக்கையறை முனகல்கள், முதியவர்களின் குறட்டையொலி எல்லாவற்றையும் இரவில் கேட்கலாம். சிறுவர்களின் கூக்குரலுடன் அவர்களை நோக்கிய உம்மாக்களின் அழைப்புகள், வாப்பாமாரின் பயமுறுத்தல்கள் என்பன காலையில் காதை அடைக்கும்.
அன்றும் வழமைபோல் எதிர்வீட்டு இஸ்மாயிலின் சேவல் கூவியது. மசூதியின் பாங்கொலி முழங்கியது. பாண்காரன், மரக்கறிக்காரன் எல்லோரும் அன்று தாமதமின்றி வந்தார்கள். ஒன்பது மணிக்கே சுள்ளென வெயில் அடிக்கத் தொடங்கியது. உம்மா தந்த கோப்பையில் காலை உணவாக, பாணைப் பருப்புடன் தொட்டபடி கதிரையில் அமர்ந்தேன்.
‘நம்ம நாட்டு நிலவரம் என்ன சொல்லுது? இன்றைக்கு எங்கு குண்டு வெடிச்சது? கொலை நடந்தது? எந்தப் பக்கம் எண்ணிக்கை அதிகம்? இதைத்தானே வருடக்கணக்கா சொல்கிறார்கள். சரி இன்றைக்கு என்னதான் ரெலிவிசனில் வருகிறது என சலிப்புடன் சமீபத்தில் கொழும்பில் இருந்து வாங்கிவந்த அந்த நாசனல் பனசோனிக் ரெலிவிசன் ரிமோட்டை முடுக்கிவிட்டு அதில் லயித்தேன்.
பாணைத் தின்று முடிக்கவில்லை. வெளியே இரைச்சல் கேட்டது. உம்மாவும் பர்வீனும் பதறியபடி வெளியே ஓடினார்கள். வாப்பாவுக்கு காது கேட்காது. அவர் அதிர்ஸ்டசாலி. அமைதியாக இருந்தார். காது, கண் எனச் சில புலன்கள் செயல்படாதவர்கள் யுத்தகாலத்தில் அதிர்ஸ்டசாலிகள் அதிலும் மனநோயாளிகளாக இருந்தால் துன்பம் இருந்தாலும் புரியாது இருக்கும் என்பது எனது தனிப்பட்ட கருத்து. உணவை முடிப்போம் என கடைசித் துண்டுப்பாணை வாயில் வைத்தேன். தூரத்தில் தோன்றிய இரைச்சல், மழைக்காலத்து இலங்கைத் தேசிய சேவை ரேடியோ ஸ்ரேசனின் ஒலிபரப்பு போலிருந்தது, இப்பொழுது நம்மை நோக்கி அருகில் வந்தபோது வர்த்தக சேவைபோல் துலக்கமாக கேட்டது. யாரோ வாகனத்தில் ஒலிபெருக்கி வைத்து தெருவழியாகப் பேசினார்கள்.
அந்தக்காலத்தில் தேர்தல் அறிவிப்புகள், சினிமாப்பட விளம்பரம் என்றால் இப்படி மைக்போட்டு சொல்வார்கள். ஏதாவது முத்தவெளியில் கலை நிகழ்ச்சிகள் நடந்தாலும் செய்வார்கள். இப்பொழுது அவையெல்லாம் இறந்தகால நிகழ்வுகளாகிவிட்டன. இயக்க வெடிகளும், விமானங்கள் வந்து குண்டுபோடும் இடியோசையும், தலைமேல் பறக்கும் விமானங்கள், ஹெலிகளின் இரைச்சல்களையும் மட்டுமே கேட்கப் பழகிவிட்டோம். பழகிய காதுகள் புதிய ஓசையை தெரிந்து கொள்ளத் தடுமாறுமா? இது புதிதாக இருக்கிறதே? கையைக் கழுவிவிட்டு வெளியே வந்தேன். ஒன்றுமில்லாத திருநாளாக இப்படி செய்கிறார்களே? யார் இவன்கள்? எனப் பார்த்தபோது தெருவிற்கு வந்த ஒருவர் ‘இயக்கம்’ என்றார்.
‘இவன்களுக்கு என்ன வேலை, சோனக தெருவில?” வெளியால் வந்தபோது ஏற்கனவே திரளாக மக்கள் தெருவுக்கு வந்து விட்டார்கள். குழந்தைகள், குமருகள், கிழவிகள் என எவரும் உள்ளேயில்லை;. எல்லோரும் தெருவிலே. அந்த குறுகிய தெருக்களில் நிற்க இடமில்லை. போதாக்குறைக்கு யன்னல்கள், கதவுகள் முகங்களாக பூத்தது. இந்தத் தெருவில் இவ்வளவு சனமா? என்று ஆச்சரியமுற்றேன்.
“என்ன சொல்கிறாங்க?”
“எல்லோரையும் ஒஸ்மானியா கல்லூரியின் மைதானத்தில் ஒன்று கூடும்படி சொன்னார்கள்” என்றான் பக்கத்து வீட்டு ராசீக்.
நான் நம்பவில்லை. உள்ளே செல்லாமல் வாசலில் நின்றபடி பார்த்தேன். இராணுவ உடுப்பணிந்து துப்பாக்கிகளுடன் வாகனங்களில் பொடியள் வீதியில் வரத்தொடங்கியிருந்தனர். “சாவகச்சேரியில் நடந்தது, எமக்கும் வருமென நினைக்கவில்லை. மன்னாரில் சனங்களை அவங்கள் வெளியேற்றிய போதும் நீ நம்பவில்லை. கடைசிவரையும் நீ நம்பாத விடயம் நடந்திருக்கு” என் தங்கைச்சி பர்வீன் எனக்கு நறுக்காக சொல்லியபோது முள்ளில் மிதித்தது போல் உணர்ந்தேன். பதில் வார்த்தை வரவில்லை. நம்மட கையில் எதுவும் இல்லை என்ற நிலையில் என்ன பதில் சொல்லமுடியும்?
கடைசியாக கல்லூரிக்குச் சென்ற குடும்பத்தில் எங்களது குடும்பமும் இருந்தது. இரண்டு மணிநேரம் அந்த மைதானத்தில் நின்றும் நிலத்தில் குந்தியிருந்தும் சத்தமாக சொல்லப் பயந்து வாய்க்குள்ளே வார்த்தைகளை அமுக்கியபடி பலர் திட்டியபடி இருந்தார்கள். அந்த வார்த்தைகள்- சாபங்கள். அந்த வார்த்தைகளுக்கு அப்போது ஓசை இல்லை: பெறுமதியில்லை: வலுவில்லை. ஊமைகளின் சாபங்களே. அவை எப்பொழுதாவது உண்மையாக மாறுமா? அல்லாவுக்குத் தெரியும். அப்பொழுது ஆசனிக்போல் காலமெடுத்து நஞ்சாக மாறினால் அவை அவர்கள் பாவிக்கும் சயனைட்டை விட வீரியம் வாய்ந்தவையாகத் தெரியும்.
பணக்காரரும் ஏழைகளும் சமமாக இந்த அந்த இரண்டு மணிநேரமும் நின்றிருந்தனர். குழந்தைகள் நிலைமையை உணராது அழத்தொடங்கின. ஆண்களிடம் பெண்கள் கைகளாலும் முகக்குறிப்பாலும் விளக்கம் கேட்டது அவர்களுக்குத் தெரியாது. ஆண்கள், பெண்களை அடக்கினாலும் சிறுவர்களை அடக்கமுடியவில்லை. பல்லாயிரத்திற்கு மேற்பட்டவர்கள் இருந்த அந்த இடம் அல்லோலகல்லோலப்பட்டது. எங்களுக்குப் பக்கத்தில் முகமது ஹாஜியார் குடும்பத்துடன் இருந்தார். வழக்கமாக அவருக்கு சலாம் போட்டு எழுந்து நிற்கும் எனது வாப்பா முகத்தை கால்களுக்குள் புதைத்தபடி, பாதங்களை சரத்தால் இழுத்தி மூடி, குல்லாய் மட்டும் வெளித்தெரிய இருந்தார். அவரது விரல்கள் பாடசாலையின் நிலத்தில் உள்ள கோரைப்புற்களில் வேகமாக மேய்ந்தன. ஒவ்வொன்றாக புற்களைப் பறித்து சிறிய கும்பலாக குவித்தார். அவரது வலது காலருகே கை நிறைந்த அளவு கோரைப்புல் சேர்ந்திருந்தது. வாப்பா அப்போது பட்ட மனக்கஸ்டத்தை புல்லைப் பறிப்பதில் காட்டியபடி அமைதியாக இருந்தார்.
இயக்கத்தின் பொறுப்பாளர் மதியம் வந்தார் “உங்கள் பாதுகாப்புக்கருதி எல்லோரையும் யாழ்ப்பாணத்தை விட்டு உடன் வெளியேறுபடி———-” தனது பணத்தைக் கவனமாகக் செலவு செய்யும் உலோபி போல் சில வார்த்தைகளில் சொன்னார். பெரும் கலகமே உருவாகும்போல் இருந்தது; மக்கள் கொதித்து எழுப்பிய கூக்குரல் இரைச்சலாக மாறியது; அந்த இடமே அதிர்ந்தது.
“அல்லாவுக்கு பொறுக்காது. இந்தக் கொடுமையை யாரும் கேட்கவில்லையா” என்ற வார்த்தைகள் மட்டும் புரிந்தன. ஆரம்பத்தில் மக்களின் நன்மைக்காக வெளியேற்றுவது போல் பொறுமையாக இருந்தவர்கள் கடுமையான குரலில் “இன்று கட்டாயம் வெளியேற வேண்டும்” என்றனர். மக்கள் குரலில் அவர்கள் சத்தம் அமிழ்ந்தது. பொறுமை இழந்த அவர்கள் துப்பாக்கிகளால் வானத்தை நோக்கி பல தடவைகள் சுட்டார்கள். அந்த சத்தத்தை கேட்ட கூட்டம் அமைதியாகியது;. சனங்கள் கதி கலங்கினார்கள். குழந்தைகள் தாய்மாரை கட்டிக்கொண்டும் மார்பிலும மடியிலும் முகம் புதைத்தும் மௌனமாக அழுதனர். வாப்பாவுக்கு துப்பாக்கிச் சத்தம் கேட்காத போதிலும் உயர்த்திய துப்பாக்கிகளைப் பார்த்தவுடன் இருந்த இடத்திலே தலையை வைத்து தொழத்தொடங்கினார். அம்மாவும் பர்வினும் பயத்தில் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்தபடி உறைந்து விட்டனர்.
“யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்து எல்லோரையும் வெளியேற்றுகிறார்கள்” என அன்வர் காக்கா கூறியது கேட்டது. அன்வரை புதிதாக மிருகக்காட்சிச்சாலைக்கு கொண்டு வரப்பட்ட வினோதமான மிருகத்தைப் பார்ப்பதுபோல் பார்த்தனர். ஒருவருடன் ஒருவர் பேசவில்லை. முகத்தில் பயத்தையும் வெறுப்பையும் அடர்த்தியாக குழைத்துப் பூசிய அவர்கள் எவரும் ஆறுதல் வார்த்தைகளை தேடவில்லை. மரணத்திற்கு நேரம் குறித்துவிட்டது போன்ற ஒரு நிலை ஒவ்வொருவர் முகங்களிலும் தெரிந்தது. நிறைமாத கர்ப்பிணி பெண்களையும் சிறுகுழந்தைகளை வைத்திருந்தவர்கள் மீது பரிதாபமான பார்வையால் மட்டும் மற்றவர்கள் ஆறுதல் அளிக்க முடிந்தது. வீடு திரும்பி அம்மா கையில் ஒரு துணிப்பெட்டியையும், தோளில் பர்வீனுக்கு வைத்திருந்த நகைகள் கொண்ட பையையும் எடுத்துக் கொண்டார். இதை விட வாப்பா இரண்டு பெரிய பெட்டிகளைக் கையில் எடுத்தார். நான் வழக்கமாக இரண்டு சேட்டும் இரண்டு சாரமும் மட்டும் வைத்த ஒரு பெட்டியில் ரொக்கமாக இருந்த காசை வைத்திருந்தேன். காசை இயக்கத்திற்கு கொடுத்து தற்காலிகமாகவேனும் சில நாள் அவகாசம் கேட்டு சமாளிக்கமுடியும் என மனதில் வர்த்தக எண்ணம் இழையோடியது.
அவர்கள் தயாராக வைத்திருந்த லொரிகளில் ஏறுவதற்கு வரிசையாக நின்ற போது மனோகரா தியேட்டரருகில் இதுவரையில் எதிர்பார்க்காத இடி விழுந்தது. “500 ரூபாவும் ஒரு சோடி உடுப்பு மட்டும் எடுத்துச் செல்லலாம்” என்றபோது எல்லோரும் அழத்தொடங்கினர். அதைப் பொருட்படுத்தாது தியேட்டருக்கு உள்ளே அனுப்பி வரிசையில் நிற்க வைத்து பொருட்களைப் பறித்தார்கள். நகைகளை கழற்றித்தரும்படி வாங்கினர். மறுத்தவர்களை ஆயதமுனையில் பயமுறுத்தினர். சிறுமிகள், குழந்தைகளை கூட விட்டு வைக்கவில்லை. குழந்தையின் காது தோட்டைக்கூட கேட்டு வாங்கினர்கள். அம்மாவிடம் இருந்து நகைப்பையைப் பறித்தபோது அம்மா கதறிய விதத்தை பார்க்க முடியாது நான் முகத்தை மூடியபடி இருந்தேன். யாரோ தோளில் தட்டியது போன்று இருந்தது. முகத்தில் இருந்து கையை எடுத்தேன். எதிரே நின்றவரில் இயக்கம் என்ற முத்திரை முகத்திலும் உடலிலும் தெரிந்தது. இராணுவ உடுப்பு அணியாது இடுப்பில் பிஸ்டல் வைத்திருந்தார்.
“நியாஸ்தானே”
“ஆ”தலையாட்டினேன்.
“அடையாள அட்டையையும் பெட்டியையும் தந்துவிட்டு என்னுடன் வாரும்” என மரியாதையாக கூறினார்.
அவருடன் நடந்து கே.கே.எஸ். வீதிவரையும் சென்றபோது சோனகத்தெருவில் வாழும் முதலாளிகள் பத்துப் பேர் வரையில் நின்றார்கள். அவர்களிடம் பேச முயன்றபோது தோளில் ஒரு ரைபிளின் பின்பகுதியால் அடி விழுந்தது. நோ தாங்கமுடியாது ‘ஆ உம்மா” எனக் கத்தியபடி குனிந்து, நெளிந்து அடி விழுந்த இடத்தை கையால் தடவிக் கொண்டிருந்தேன். யாழ்ப்பாணத்தின் பக்கம் இருந்து வந்த ஒரு ஜீப் சடுதியாக பிரேக்போட்டு நின்றது. அதனது பின்கதவுகள் திறந்ததும் அங்கிருந்த இருவர் வந்து ஏறச் சொன்னார்கள். ஏறியவுடன் எனது கண்கள் கரிய துணியால் கட்டப்பட்டன. கைகளும் பின்பக்கமாக வயரினால் பிணைக்கப்பட்டது. ஜீப்பின் தரையில் அழுத்தி இருத்தினார்கள். அடிபட்ட முதுகை தடவக்கூட முடியவில்லை. இருபது நிமிட பிரயாணத்தின் பின்பு ஒரு இடத்தில் நின்றது. அப்படியே சேர்ட்டில் பிடித்தபடி கயிற்றில் கட்டிய நாயைப்போல் இழுத்துக்கொண்டு சென்றார்கள். எனது பெட்டி என்றபோது “அதைப்பற்றிக் கவலை தேவையில்லை” எனப்பதில் வந்தது. படிகளில் வெறும் காலோடு ஏறியபோது அது ஒரு மாடி வீடு என நினைத்தேன். இறுதியில் ஒரு அறையில் தள்ளினார்கள்.
அன்று அறையில் கிடந்தேன். எனது கண்கள் கட்டியிருந்தாலும் அங்கு பலர் இருப்பதை அறிந்தேன். தண்ணீர் கேட்டபோது ஒருவன் வாயில் போத்தலை வைத்தான். அன்று இரவு உணவு இல்லை. சுவரில் சாய்ந்தபடி ஏன் கைது செய்தார்கள்? இவர்களுக்கு நான் என்ன செய்தேன்? இனியும் உயிர் வாழ்வேனா? பர்வினுக்கு என்ன நடந்தது? அம்மா வாப்பா என்ன செய்வார்கள்? உம்மாவிற்கு டயபட்டீஸ்க்கு இன்சுலின் எடுத்திருப்பாவா? வாப்பாவுக்கு பிரசர் குளிசை இருக்குமா? என்று குடும்பத்தவரை நினைத்தபடி கோயில் மணியொசையைக் கேட்டபடி என்னையறியாது கண்ணயர்ந்து விட்டேன்.
தட தடவென மாடியில் பூட்ஸ் காலின் பெரிய சத்தத்தின் பின் மணல் சீமெந்துப் படியில் உரசும் சிறிய ஓசை கண்ணாடித் துகள்களால் இதயத்தில் கீறுவதுபோல் இருந்தது. நள்ளிரவாக இருக்க வேண்டும். பலர் படிகளில் ஏறி வந்த சத்தம் கேட்டது. நித்திரையில் இருந்து எழுந்த என்னைத் தரதரவென வெளியே இழுத்தபோது சாரம் கழன்றது. “ஐயோ எனது சாரம்” என்றேன். என்னைப் பிடித்திருந்தவன் தோளில் இருந்த தனது பிடியைத் தளர்த்தாமல் ‘அது வரும் இப்பொழுது உனது பெண்டர் காணும்’ என இழுத்து ‘காலை உயர்த்தி வை’ என ஏற்றியதைப் பார்த்தபோது அதன் உயரத்தில் லாரி என நினைத்தேன். கண்களையோ கைக்கட்டையோ அவிழ்க்கவில்லை. கை பிடிக்காமல் நிற்கமுடிந்தது. அங்கு ஏற்கனவே பலர் நிற்கிறார் என்பது அவர்களது உடல் என்னில் உரசுவதைக் கொண்டு உணரமுடிந்தது. சாடின் தகரத்தில் மீன் அடைத்ததுபோல் அடைத்திருந்தார்கள். கதவை மூடியது தடார் என்ற பெரிய சத்தம். பின்னர் இரும்புச் சங்கிலியின் கிளிக் கிளிக் என இரண்டு சப்தத்துடன் லொரி வெளிக்கிட்டது. இதுவரையும் அமைதியாக இருந்தவர்களின் முனகல்களும் அனுங்கல்களும் கேட்கத் தொடங்கின. என்னைப்போல் பலர் இருப்பதாக உணர்ந்தேன்.
இவர்கள் அந்த சோனகத் தெருவில் வாழும் முதலாளிகளா? ஏன் ஒருவரும் பேசவில்லை? கண்ணைக் கட்டியிருப்பார்களா அல்லது பயத்தில் வாயடைத்து விட்டார்களா? நிச்சயமாக எங்களைக் கொல்லத்தான் ஆடு, மாடாக லொரியில் அடைத்து கொண்டு போகிறார்கள். கத்தியால் வெட்டுவதா? துப்பாக்கியா? ஏன் காசுக்கு வாங்கிய சன்னங்களைப் பாவிக்கவேண்டும் என நினைப்பார்களா?? எத்தனையே சக தமிழர்களையும், மாற்று இயக்கங்களையும் கொன்ற இவர்களுக்கு எங்களைக் கொல்வது பெரிய விடயமா? என்னை எதற்காக வந்து பிடித்தார்கள்? என் பெயரைச் சொல்லி நம்ம சோனக தெருக்காரன் யாராவது காட்டிக் கொடுத்திருப்பானா? அவங்களுக்கு நான் கெடுதல் செய்யவில்லையே? வியாபாரத்தில் என்னைப் போட்டியாக நினைப்பதற்கு வேறு ஒருவரும் எனது தொழில் செய்யவில்லையே! பொம்பிளை விடயத்திலும் நான் கிளீனே! பார்ப்பம் என்ன நடக்கிறது? மனமறிந்து எவனுக்கும் துரோகம் செய்ததில்லை. ஏதோ அல்லா விட்ட வழி என மனதுக்குள் ‘அல்லாஹ் அக்பர்’ என முனகிக்கொண்டேன்.
பலரது வியர்வை மணத்தை திரும்பிய பக்கமெல்லாம் மூக்கால் உணரமுடிந்து. என்னைப்போல் பலரும் உடையற்று நிற்கிறார்களோ! வாகன ஓட்டத்தில் பல முறை நிலைகுலைந்து சரிந்தாலும் நெருக்கமாக ஆட்களை ஏற்றியிருந்தபடியால் உலாய்ந்தபடி மீண்டும் நிற்க முடிந்தது. ஒருமுறை விழுந்தபோது மற்றவர்களின் கால்களுக்கு இடையில் இருப்பதாக உணர்வு ஏற்பட்டது. இடையே வந்த மூத்திர மணத்தை உணர்ந்தபோது சுன்னத்து செய்யாதவங்களா? அந்த லொறியில் தமிழர்கள் அம்மணமாக இருக்கிறார்களோ? என்ற கேள்வி ஏற்பட்டது. இறுதியில் வண்டி நிறுத்தப்பட்ட போது எனக்கு மேல் பலர் விழுந்தனர். ஆனால் நான் விழவில்லை. மற்றவர்களால் மீண்டும் பழைய நிலைக்கு வந்தேன்.
லொரி முக்கால் மணிநேரம் ஓடியிருக்கலாம். திடீரென நிறுத்தப்பட்டதுடன் லொரியின் கீழ்க்கதவு திறக்கப்பட்ட சத்தம் கேட்டது. “எல்லோரும் இறங்குங்கடா” என்ற சத்தம் கேட்டதும் விழுந்தபடியே எழும்பாமல் வழுக்கினேன். மிகவும் அருகில் நின்றதால் தரையில் விழுந்த என்னை ஒருவன் பிடித்து “இனி ஒரு பு……டை மகனுக்கும் கண் கட்டுத்தேவையில்லை” என கண்ணில் கட்டிய துணியை இழுத்தான்.
என்னை விழாமல் சமாளித்தபடி பார்த்தேன். கண் தெரிய சில நிமிடங்கள் தாமதமானது. மெதுவான பின்னிரவு நிலவொளியில் தென்னந்தோட்டமாக இருந்தது. தூரத்தில் வீடு. அதனது மேல்மாடியில் ஒரு பல்ப்பின் வெளிச்சம் மரங்களுடாகத் தெரிந்தது. குத்து மதிப்பாக ஐம்பது ஆண்கள் லொரியில் இருந்து இறங்கினார்கள். அவர்களைச் சுற்றி யூனிஃபோர்ம் அணிந்து துப்பாக்கி ஏந்திய பத்துப்பேர் வரையில் வளைத்து நின்றார்கள். எங்களது லொரிக்குப் பின்பாக தட்டிவானொன்று நின்றது. என்னிடம் ஒருவன் சாரத்தை நீட்டி எனது தோளில் போட்டான். கட்டிய கைகளாகியதால் சாரம் சால்வையாக தோளில் தொங்கியது.
“எனது பை?”
“அது தேவையில்லை”
“அதற்குள் காசு?”
“அது தமிழீழ விடுதலைக்கு முன்பணமாகப் போய்விட்டது. உங்கள் பெயரில் வரவு வைத்து, நாடு விடுதலையாகும் போது வட்டியுடன் தரலாம்”
எனது காசை வரவு வைத்து பண வரவு – செலவில் முறையாகத்தான் நடக்கிறார்கள். ஆனால், கொல்லக் கொண்டு வந்திருக்கும் அவர்களின் பதிலில் நம்பிக்கை இல்லாதபோதும் விடுதலை என்ற வார்த்தை மனதிற்கு ஆறுதல் அளித்தது;. அது எவ்வளவு மதிப்பு வாய்ந்தது. அந்த நாலு எழுத்து எனது இதயவலிக்கு மருந்தாகியது.
எங்களுக்கு முன்பாக ஒருவன் டோர்ச் லைட்டுடன் செல்ல அருகிலும் பின்னும் இயக்கத்தவர்கள் செல்லும் அந்த ஊர்வலம் சென்றது. ஐம்பது மனிதர்கள் கொலைக்களத்திற்கு போகும் காலடி ஓசை, மணல் செறிந்த அந்த பிரதேசத்தில் மெதுவாக ஒலித்து அமைதியைக் குலைத்தது. எவரும் அவசரமாக நடக்கவில்லை. யாரும் வாய் திறக்கவில்லை. சிறுகுடலில் விழுந்த முடிச்சுக்களால் எனக்கு கால்கள் பின்னியது. ச-ர-க்;-கெ-ன நீண்ட ஓசையுடன் தென்னைமரத்திலிருந்து விழுந்த காய்ந்த ஓலை நடந்தவர்களை தடை செய்தது. ஊர்வலத்தின் முன்னால் சென்றவன் துப்பாக்கியை முன்காட்டி, நடந்தவர்களை நிறுத்தி அந்த தென்னையை உச்சியிலிருந்த அடிவரை லைட்டடித்துப் பார்த்தான். அந்தக் கணம் எனக்கு சந்தோசத்தைக் கொடுத்தது. எனது உயிர் இந்தக்கணத்தால் உலகில் நீடிக்கப்படுகிறது. இவங்களும் மனப்பயத்தில் எங்களைப் போலதான். நாங்கள் இவங்களது துப்பாக்கிக்குப் பயப்படும்போது இவர்கள் தென்னோலைக்கே பயப்படுகிறார்கள். இருட்டில் தனியாக பயங்கரமாகத் தெரிந்த அந்த வீடு, பல அறைகளைக் கொண்ட மாடி வீடு.
அந்த வீடு அவர்களது முகாம்போல காட்சி தந்தது.
அங்கிருந்து ஒருவன் கண்ணைக் கசக்கியபடி வாசலுக்கு வந்தான். அவனுக்குப் பின்னால் பலர் நின்றார்கள். “இவர்களெல்லாம் உனது பொறுப்பு” என இதுவரையும் லைட்டுன் வந்தவன் சொல்லி விட்டு சில பைல்களைக் கையில் கொடுத்தான்.
என்னோடு வந்தவர்களில் அரைவாசிக்கு மேற்பட்டவர்கள் நாற்பது வயதானவர்கள். சாரமணிந்திந்திருந்தார்கள். மிகுதி இளைஞர்களில் சிலர் என்னைப்போல் உள்ளாடையுடன் மட்டும் இருந்தார்கள். இருவர் அறுபது வயதானவர்கள். ஒருவர் தாடியுடன் சேர்ட்டு நீளக்காற்சட்டை அணிந்திருந்தார். மற்றவர் வேட்டி சட்டையுடன் கிளீன் சவரம் செய்த முகமாக இருந்தார். அவர்களில் ஒருவரும் முஸ்லீம்களாகத் தெரியவில்லை. இவர்கள் எல்லோரும் தமிழர் போல தெரிகிறது. சோனகத்தெரு முதலாளிமாரை வேறு இடத்தில் வைத்திருக்கவேண்டும். எனது காசையும் எடுத்துவிட்டார்களே? என்னை மட்டும் இவர்களுடன் வைத்திருக்க காரணம் என்ன? நான் என்ன செய்தேன்? ஏன் ? ஏன் ? என்ற கேள்வி வெய்யில் காலத்தில் முகத்தை சுற்றி வரும் இலையானாகத் தொந்தரவு செய்தது.
மேல் மாடிக்கு அழைத்து செல்லப்பட்டு லைட்டுகள் எரியாத இரு அறைகளுக்குள் பிரித்து விடப்பட்டோம். திறந்து கிடந்த யன்னலால் வெளியே தென்னந்தோப்பு தெரிந்தது. தொலைவில் எதுவித வெளிச்சமும் இல்லை. நிலாவின் ஒளியால் சிறிது நேரத்தில் அறையின் உள்ளே கண்ணுக்கு உருவங்கள் தெரிந்தன. ஆனாலும் அடையாளங்களோ முகங்களோ தெரியவில்லை. யன்னலருகே பக்கத்தில் இருந்தவர்களின் உடலில் முட்டியபோது நெளிந்து தள்ளிப்படுத்தேன். அப்பொழுது “ஒருவருடன் முட்டாமல் படுப்பதற்கான தகுதியை நாம் இழந்துவிட்டோம்”எனக்குரல் வந்தது.
“நான் அந்த தகுதியை இழக்க என்ன செய்தேன் என எனக்குத் தெரியாது” அடுத்த பக்கத்தில் இருந்து “உன்னைப்போலத்தான் எல்லோரும். ஆனால் பகலில் பேசலாம். இரவில் சுவருக்குகூட காது இருக்கும்” என குரல் வந்தது. பின்புறமாக கட்டப்பட்ட கையுடன் நிமிர்ந்தோ, குப்புறவோ படுக்க முடியவில்லை. சரிந்து படுத்தேன். யன்னலூடகத் தெரிந்த தென்னை மரம் பார்ப்பதற்கு சாத்தானாக ஏளனம் செய்வது போல் தெரிந்தது. இவர்கள் என்னைப் பிடிப்பதற்கு என்ன செய்தேன் என்ற கேள்வியைக் கேட்டபடியிருந்தேன். பதில் வரவில்லை. பசியாக இருந்தது. என்ன செய்வது? காலையில் பருப்புடன் தின்ற பாண் மட்டுமே. அப்படியே கண்ணயர்ந்துவிட்டேன். அடுத்தநாள் கைக்கட்டு அவிழ்க்கப்பட்டது. கிட்டத்தட்ட 200 பேர் எனது நிலையில் இருந்தார்கள். நாங்கள் வரிசையாக மலம் கழிக்கும் இடத்திற்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டோம். பெரிய கிடங்குமேல் இரண்டு தென்னை மரக்குற்றிகள்போட்டு திறந்த வெளியாக விடப்பட்டிருந்தது. ஒருவருக்கு இரண்டு நிமிடம் எனச் சொல்லி ஒரு போத்தல் தண்ணீர் கொடுக்கப்பட்டது. அதன்பின் மீண்டும் அடைக்கப்பட்டோம். மற்ற இயக்கத்தினர் என சந்தேகத்தில் பெரும்பாலானவர்கள் பிடிக்கப்பட்டிருந்தனர். அதைவிட சில வைத்தியசாலை ஊழியர்கள் மற்றும் அரசாங்க உத்தியோகத்தினரும் இருந்தார்கள். பெரும்பாலானவர்கள் மீது இந்திய அமைதிப்படையின் காலத்தில் புலிகளுக்கு எதிராக இயங்கியவர்கள் என்ற குற்றசாட்டு இருந்தது.அதில் ஒருவர் இந்திய இராணுவத்திற்கு சப்பாத்தி போட்டு சமையல் வேலைக்கு உதவி செய்தவர். அவரது முதுகில் தோலே இல்லை. காயம் காய்ந்து நோன்புக்குத் தின்னும் பேரீச்சம் பழத்தின் தோலாக இருந்தது. கண்ணால் பார்க்க முடியவில்லை. பின்னிய வயரால் அடித்தார்கள் என்றார். எனது உடல் சிலிர்த்தது. பயம் பாம்பாக உடலில் நெளிந்தோடியது.
பத்துமணிக்கு வெறும் பாணும் கறுப்புத் தேனீரும் வந்தது. கிட்டத்தட்ட இருபத்தினாலு மணிநேரத்தின் பின்பாக நான் சாப்பிடும் உணவு. அந்தத் துண்டுப்பாணில் நியாஸ் எனப் பெயர் எழுதி வைத்த அல்லாவுக்கு நன்றி சொன்னபோது கண்ணீர் வந்தது. சில நிமிடங்கள் அழுதேன். அழுதபடியே உண்டபோது “தம்பி அழு. துன்பங்கள் வந்தால் அதன்பின்பு இன்பம் வரப்போகிறது என்றே நினைக்கவேண்டும்” என்றார் அந்த தாடிக்காரர்.
அந்த நேரத்தில் அவரின் தத்துவம் எரிச்சலைத்தந்தது. வயதானவர் என்பதால் அடக்கிக் கொண்டிருந்தேன்.
“ஐயா இங்கு தொழ முடியுமா?” “தாரளமாக செய். நீ இஸ்லாமியனா?” தலையாட்டினேன்.;;
“எல்லாரையும் விட்டு விட்டு ஏன் உன்னை பிடித்தார்கள்?”
“அதுதான் எனக்குத் தெரியவில்லை” ஒரு கிழமை கழிந்தது. மாலையில் முகாம் பொறுப்பாளர் பசீர் வரச் சொல்லியதாக என்னைக் கொண்டு சென்றார்கள். ஒரு இஸ்லாமியன் பெயராக இருந்ததால் எனக்கு ஏற்பட்ட மகிழ்சிக்கு அளவேயில்லை. துள்ளவேண்டும் போல் இருந்தது. அல்லாவுக்கு நன்றி என வாய்விட்டு சொன்ன போது அவர்கள் முறைத்தார்கள். எப்படி இவர்கள் முஸ்லீமை வைத்திருப்பார்கள்? இது இவர்களின் புனை பெயர் என பொறிதட்டியதும் சந்தோசம் நீரில் கரைந்த வெல்லமாகியது. ஆனாலும், அந்தக் கணநேர மகிழ்வே கடந்த ஒரு கிழமையில் நான் சுகமாக அனுபவித்தது. அதற்காக பசீர் எனப் பெயர் வைத்த அவர்களுக்கு நன்றி சொன்னேன்.
நான் அழைத்து செல்லப்பட்ட தென்னந்தோட்டவளவில், வீட்டுக்கு எதிரில் அமைந்திருந்த நாலுபக்கமும் திறந்த சிறிய கொட்டில் தென்னோலையால் வேயப்பட்டிருந்தது. பள்ளம் திட்டியான தரை மண்ணால் மெழுகப்பட்டிருந்தது. அந்த மண் தரையில் சில கறுப்பான உலக வரைபடம் போன்ற பகுதிகள் மனித இரத்தமோ எனச் சந்தேகமாகவிருந்தது. முன்னொருகாலத்தில் பார்த்த மாடறுக்கும் கொட்டில் என்னையறியது மனதில் வந்து போனது. தோல் உரிக்கப்பட்டு கணுக்கால்களில் கொக்கிபோட்டு தொங்கும் தலையறுந்த மாடுகள் என்னையறியாது கண்ணுக்குள் வந்துபோனது.
கொட்டிலின் கிழக்குப் பக்கத்தில் பனை வரிச்சுக்கட்டி விறகுகளை இடுப்புயரத்திற்கு அடுக்கி வைத்திருந்தார்கள். அவை சமையலுக்கான விறகுக்கட்டைகள். கொட்டிலின் மேற்கும் பகுதி வெறுமையாக இருந்தது.அங்கு ஒரு சிறிய மேசையின் முன்புள்ள கதிரையில் பசீர் எனப்படுபவர் அமர்ந்திருந்தார். முகத்தில் எந்தச் சலனமும் இல்லை. இரானுவ கால்சட்டையும் வெள்ளை கைவைத்த பனியனும் அணிந்து மிகவும் குட்டையாக வெட்டிய தலைமயிருடன் இருந்தார். மெல்லிய உதடுகளுடன் சின்ன வாய். முகம் மொத்தமாக சவரம் செய்யப்பட்டதால் கடுமையாக இருந்தது. கழுத்தில் கறுத்த நூல் தெரிந்தது. கண்கள் என்னை கத்தியாக ஊடுருவின. இவ்வளவிற்கும் இருபத்தைந்து வயதுதான் இருக்கும். மெலிந்த உடல். ஆனால், கருங்காலியில் செதுக்கியது போல் நிறமும் உறுதியும் தெரிந்தது. எப்படித்தான் இவர்களுக்கு இப்படி நடக்க முடிகிறது? மிருகங்கள் உள்ளே குடிவந்துவிடுகிறதா?
இருபுறமும் சீருடையணிந்த இருபது வயதான மீசைகூட முளைக்காத பால்வடியும் முகத்துடன் இருவர் துப்பாக்கிகளுடன் நின்றனர். பஷீர் முன்னிலையில் எனது கைவிலங்கு அகற்றப்பட்டது. கையைப் பார்த்தபோது கண்டியிருந்தது. மேசையில் நீலம் பச்சையாக இரண்டு வயர்கள் ஒன்றாக பின்னப்பட்டு இருந்தன. இங்கு இதுவே பிடித்தமானதும் அதிகம் பாவிக்கப்படுவதுமான ஆயுதம் என அறிந்திருந்தேன். அதைவிட கொட்டான் தடி, ஒரு சுத்தியல், மின்சார ஊழியர்கள் பாவிக்கும் குறடு என்பனவும் இருந்தன. அவற்றைப் பார்த்ததும் எனது இதயம் மேளமடித்தபடி வாய்வழியாக வருவதற்குத் துடித்தது. பற்கள் ஒன்றுடன் ஒன்று மோதுவதாக உணர்ந்தேன். வயிற்றில் மிருகம் புகுந்து வெளிவந்ததுபோல் வலித்தது. கால்கள் நடுங்கியபடியே தந்தியடித்தன.
“உனது பெயர் என்ன?” என கேட்டுவிட்டு தனது கோப்பைப் பார்த்தார்.
“நியாஸ்”
“சோனியா?”
பதில் சொல்லவில்லை.
“என்னடா பு…டை மகனே வாய்க்குள் என்ன இருக்கு? சாரத்தைக் கழட்டுங்கடா.” இப்பொழுது பிறந்த மேனியுடன் நின்றேன்.
“உனது குற்றம் தெரியுமா?” பசீர் கண்களை அகல விழித்தபடி
“இல்லை”எனது நடுக்கமோ இதயத்துடிப்போ குறையவில்லை
மேசையில் இருந்த பொருட்களைக் காட்டி “உனக்கு எது பிடிக்கும்?” உணவில் எது பிடிக்கும் என பட்சணக் கடையில் வேலை செய்பவன் கேட்பதுபோல் அவனது கேள்வியிருந்தது.
மௌனமாக இருந்தேன். ஓடும் இரயில் முன்பு தண்டவாளத்தில் தலைவைத்துப் படுத்திருந்து காத்திருப்பது போல் இருந்தது. பஷீர் கதிரையைத் தள்ளிவிட்டு எழுந்து பின்பக்கமாக வந்தான். அவன் கையில் பின்னிய வயர் தொங்கியது . எந்த எச்சரிக்கையுமற்று பின்னிய வயரால் எனது முதுகில் பட பட என இரண்டு அடி குருசு வடிவத்தில் விழுந்தது. உயிர் போய் உயிர் வந்தது.
“உண்மையிலே தெரியாது. தயவு செய்து சொல்லிவிட்டு அடியுங்கள்” என வலியில் ஆகாயத்திற்கும் நிலத்திற்கும் குதித்தேன். சிறிய இடைவெளியல் எனது குதிப்பை நிறுத்தி மேசையில் கையை வைத்தபோது மீண்டும் பசீரின் கை ஓங்கி காலுக்கு கீழ் அடிக்க முனைந்தபோது “அல்லாவின்மேல் ஆணையாகத் தெரியாது. ”என நிலத்தில் தொழுவதுபோல் தலையையும் கையையும் வைத்தபடி அழுதேன்.
மீண்டும் பசீர் கதிரையில் சென்று அமர்ந்தபடி “நான் சொல்லுகிறேன். நீ ரெலோக்காரர்களுக்கு மன்னாரில் போட் எஞ்ஜின் வித்தாயல்லவா?”
அப்போதுதான் எனக்கு நினைவு வந்தது: 84-85 ஆம் ஆண்டுகளில் கொழும்பில் இருந்து எஞ்ஜின்களை மன்னாரில் உள்ள மீனவர்களுக்கு விற்பேன். தமிழர்கள் கொழும்பில் நேரடியாக எஞ்ஜின்களை வாங்க முடியாத காலத்தில் அந்த வியாபாரத்தை செய்தேன். அதுவும் நான் வங்காலைச் சம்மாட்டிமாருக்குத்தான் விற்றேன். அவர்கள் இயக்கத்திற்கு மீண்டும், விற்றோ அல்லது கொடுத்தோ இருந்தால் அதற்கு நான் என்ன செய்யமுடியும்? நான் நிரபராதி. இப்பொழுது ஓரளவு துணிவு வந்தது. நான் செய்தது குற்றமல்ல; வியாபாரமே. அதைச்சொல்லி புரியவைத்தால் என்னை இவர்கள் விடுவார்களென நினைத்து எவ்வளவு எஞ்ஜின் வாங்கினேன், யாரிடம் விற்றேன் என்று விபரங்களை சொன்னபோது அந்த பொறுப்பாளர் எல்லாவற்றையும் எழுதினார். அரைமணி நேரத்தின் பின்பு எனக்கு தேநீர் தரப்பட்டது.
“நீ உண்மையை சொல்லியதாக எமது அம்மான் கருதினால் உனக்கு விடுதலை. இனிமேல் உனக்கு கைக்கட்டு கிடையாது. புதிதாக சரம் சேர்ட்டு தரச்சொல்கிறேன். நாளை விசாரணையில் ஏதாவது விட்டுப் போனால் நீயாக வந்து சொல். இதைவிட நீ ஏதாவது பொய் சொல்லியிருந்தால் உன்பாடு அதோகதிதான்.. ” பசீரின் குரல் எனக்கு விடுதலை அளிக்கும் நீதிபதியின் குரலைப்போல் நெஞ்சில் குளிர்ந்தது. நான் அறைக்குப் போனேன். மேற்கே சூரியன் மறைந்து கொண்டிருந்தது. அந்தத் திசையைப் பார்த்து தொழுதேன். அதன்பின் பர்வீன், உம்மா, வாப்பா எங்கிருக்கிறார்கள்? அவர்களுக்கு சாப்பாடு தண்ணீர் கிடைக்குமா என கவலைப்பட்டேன். வயரால் அடித்த இடம் கொதித்தது. அதை தடவியபடி இருந்தேன்.
அந்தத்தாடிக்காரர் “தம்பி இரண்டு அடி மட்டுமே வாங்கியிருக்கிறாய். நீ அதிர்ஸ்டசாலி. கால் உடைபட்டவன், கையுடைபட்டவன், பல்லுடைந்தவன், விதை வீங்கியவன், மூத்திரம் பெய்யமுடியாதவன் என பலரை நான் பார்த்திருக்கிறேன்” என சிரிப்புடன் வார்த்தைகளை எறிந்தார் அந்த வயதானவர்
“அப்படியா? நீங்கள் ஏனையா இங்கு வந்தீர்கள்? உங்கள் வயதில் இவர்களுக்கு விரோதமாக என்ன செய்தீர்கள்?” அவர்மீது வந்த ஆத்திரத்தை அடக்கியபடி.
“தம்பி, இவர்களுக்கு எதிராக நீ இயங்க வேண்டியதில்லை. ஏன் நினைக்கவேண்டியதில்லை. இவர்களுக்கு எதிராக மனதில் நினைக்கிறாய் என அவர்களுக்கு சந்தேகம் வந்தாலே போதும் . உன்பாடு அதோ கதிதான். நான் துரோகமென இவர்கள் நினைப்பதைச் செய்திருக்கிறேன். இவர்களில் முக்கியமான ஒருவர் எங்களது ஊரில் அரசியல் கூட்டம்போட்டு ஆட்கள் சேர்த்தார்கள். அவர்களிடம் நான் அரசியல் பேசினேன். புரட்சிக்கும் உங்களுக்கும் சம்பந்தமில்லை எனக்கூறி ஹோசிமினது வாழ்க்கை வரலாற்றுப் புத்தகத்தை உங்கள் தலைவரிடம் கொடுக்கச் சொல்லி கொடுத்தேன். ஏற்கனவே தாடியுடன் இருப்பது இவர்களுக்கு என் மேல் சந்தேகத்தை வரவழைத்தது” எனத் தனது நரைத்த தாடியை தடவி விட்டார். “நான் சொன்னதைக் கேட்டு அந்த முக்கியமானவர் ‘தலைவருக்கு இதெல்லாம் தெரியும். உனக்கு புரட்சியை நாங்கள் புரியவைக்கிறோம்’ எனக்கூறி இங்கு கொண்டு வந்திருக்கிறார்கள்.”
“எவ்வளவு காலம்?”
“நல்லூரில் இரண்டு முகாமில் ஒரு மாதமாக இவர்களது சித்திரவதையை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன். இப்பொழுது இங்கு என்னைக் கொண்டு வந்திருக்கிறார்கள். ஆனால், பாவம் என்ன வேடிக்கை என்றால், இவர்கள் இவற்றையெல்லாம் உண்மையில் புரட்சியென நம்பி செய்கிறார்கள். ஒரு விதத்தில் இவர்கள் பரிதாபத்திற்கு உரியவர்கள் ஏனென்றால் இவர்களுக்கு மண்டையில் சரக்கில்லை. அதேவேளையில் அபாயம் என்னவெனில் அதனால் சரக்கிருப்பவனை எல்லாம் மண்டையில் போட்டு முடித்துவிட்டுத்தான் ஆறுலடைவார்கள்”
“உங்களுக்கு எதுவும் செய்யவில்லையா?” சந்தேகத்துடன் கேட்டேன்.
“எனக்கு அடித்தால் செத்துப்போவேன் என அவர்களுக்குத் தெரியும். எனக்கு இதய வருத்தம் உள்ளது. தங்களது செயலை என்னைப் பார்க்க வைப்பதே எனக்குச் செய்யும் சித்திரவதை என நினைக்கிறார்கள். எனக்கு மருந்தெடுக்க அனுமதி கொடுத்திருக்கிறார்கள். அத்துடன் வீட்டில் இருந்து மனைவி மாதா மாதம் மருந்து கொண்டுவருகிறார்”
“கொஞ்சம் வித்தியாசமாக இருக்கே? உங்கள் வயதை நினைத்து மரணதண்டனையை கொடுக்காமல் இருக்கிறார்களோ?”
“அப்படி நினைக்க வேண்டாம். இவர்கள் இலேசானவர்கள் அல்லர். மரணத்திலும் பார்க்க அவர்களது செயலைப் பார்பதே எனக்க மிகப் கொடூரமான தண்டனை என்பதை அறிந்து வைத்திருக்கிறார்கள் . பயங்கரமான சாடிஸ்ருகள். அதனால்தான் என்னை உயிரோடு வைத்திருக்கிறார்கள்.” எனக்கூறிய அந்தப் பெரியவர் தனது நீலதுணியாலான மருந்துப் பையில் இருந்து எண்ணையை எடுத்து எனது முதுகில் தடவினார். சிறுவயதில் இருமல் வந்தபோது வாப்பா முதுகில் விக்ஸ் தடவியதுபோல் இருந்தது. என்னையறியாமல் கண்ணீர் வந்தது.
மெல்பன் பொலிஸ் இலாகாவில் பணிபுரியும் சிமித் தம்பதியரின் செல்லப் பிராணி பூனை. பெயர் ரைகர். பக்கத்துவீட்டு நாய், சிமித் வீட்டினுள் அத்துமீறி நுழைந்ததுமல்லாமல் அவர்களின் அருமையான பூனையையும் கடித்து பதம் பார்த்துவிட்டது. பக்கத்துவீட்டு- லிண்டா அந்த நாயின் சொந்தக்காரி Single mother . தன் பிள்ளைகளையே பொறுப்பாகக் கவனிப்பதில்லை. இந்தஇலட்சணத்தில் தனது நாயை மாத்திரம் பொறுப்போடு கவனிப்பாளா?”” – இது திருமதி சிமித்தின் வாதம். Single mother வாழ்வு வாழும் பெண்கள் மீது வித்தியாசமான பார்வை கொள்பவர்களின் சராசரிக் கணிப்புடன் அவளைத்திட்டிக்கொண்டிருந்தாள்
திருமதி சிமித். சிமித்தின் பூனையை மேசையில் ஏற்றிப் பரிசோதித்தேன். அதன் வலது பின்னங்காலில் இரண்டு முறிவுகள். அதன் இடுப்பின் கீழும் பாதங்களிலும் உணர்ச்சி இல்லை. எலும்பு முறிவை சிறுசத்திரசிகிச்சை மூலம் சுகப்படுத்தலாம். ஆனால் காலில் நரம்பு இயங்காவிட்டால் பலன் இல்லை. நிலைமைகளை சோதனையின் பின்பு சிமித்திடம் கூறினேன். எவ்வளவு செலவானாலும் பரவாயில்லை காலை பிக்ஸ் பண்ணிவிடுங்கள்.”” அவள் அழாத குறையாகக் கெஞ்சினாள். எலும்பைப் பொருத்தலாம். நரம்பு இயங்காதுபோனால் பூனையால் நடக்கவும் முடியாதே என்று விளக்கினேன்.
சட்டப்படி அந்தப் பக்கத்து வீட்டுக்காரிதான் உங்கள் பூனையின் மருத்துவச் செலவுகளை பொறுப்பேற்க வேண்டும். இல்லாவிடில்நீங்கள் அவவுக்கு எதிராக வழக்குத் தொடரலாம்” – என்றேன்.
சத்திரசிகிச்சை மூலம் எலும்புகளைப் பொருத்துவோம். ஆனால் கால் மீண்டும் பழைய உணர்வு நிலைக்குத் திரும்பாது விட்டால் காலையே எடுத்துவிடத்தான் நேரும் – எனவும் சொன்னேன்.
ஏதோ உங்களால் முடிந்ததைச் செய்யுங்கள்” என்று என் பொறுப்பில் அந்தப் பூனையை ஒப்படைத்துத் திருமதி சிமித் அகன்றாள்.
தீர்மானித்தவாறு சிகிச்சை மேற்கொண்டு எலும்புகளை பொருத்தியாயிற்று. ஆனால் காலில் உணர்ச்சி இல்லை என்பது இரண்டுவார காலத்தில் தெரிந்தது. அது குண்டான பூனை. தனது பருமனான தேகத்தை சுமந்தவாறு பின்காலை இழுத்து இழுத்து நடந்ததைப் பார்க்க பரிதாபமாகஇருந்தது.
ஒரு மாதமாகியும் நிலைமை அப்படித்தான். சிமித் தம்பதியரிடம் பூனையின் நிலையைச் சொன்னேன். திருமதி சிமித் மீண்டும் பக்கத்து வீட்டுக்காரியை திட்டினாள். எனினும்- பூனையின் முதலாவது சத்திரசிகிச்சைக்கு அந்த பக்கத்துவீட்டுக்காரியே செலவு செய்திருப்பதனால்-இனிமேல் அவள் கவனமாக இருப்பாள் எனச் சொன்னேன்.
சிமித் தம்பதியின் அனுமதியுடன் பூனையின் குறிப்பிட்ட கால் மற்றுமொரு சத்திரசிகிச்சையின் மூலம் அகற்றப்பட்டது. நாலுகால்பிராணியின் ஒரு காலை அகற்றுவது என்பது கவலையான விடயம். எனினும் இந்தத் தொழிலில் அந்தக் கவலையை புறம் ஒதுக்க நேர்ந்தது. பூனை ஒரு காலை இழந்த நிலையில் மீண்டும் சிமித் வீட்டுக்குச் சென்றது.
தற்பொழுது அந்தப்பூனை உற்சாகமாக ஓடி ஆடித் திரிகிறது என்றும் – மூன்று கால்களினாலேயே வீட்டுக்கூரையில் ஏறி விளையாடுகிறது என்றும் அறிகிறேன்.
அதன் அங்கத்தில் குறை நேர்ந்தாலும் திருமதி சிமித்தின் கண்முன்னே அது வழமைபோன்று விளையாடுகின்றது, மூன்றுகால்களின் துணையுடன்.
