டாக்டர் நடேசனின் நாவலான ‘கானல் தேசம்’ பற்றிய சிறு விமர்சனம். ( 1)
இராஜேஸ்வரி பாலசுப்பிரமணியம்-லண்டன்
‘கானல் தேசம்’ என்ற நாவல் தமிழ்த் தேசியத்தைக் காப்பாற்ற, பல பிரமாண்டமான எதிர்பார்ப்புகளுடன் ஆயுதம் தாங்கிய அற்புத அவதாரமாய்’ வளர்ந்த விடுதலைப் போராளிகளின் போராட்டம் என்னவென்று சட்டென்று அழிந்து சாம்பலானது என்பதை,ஒரு மருத்துவர் பல காயங்களுடன் இறந்துவிட்டவனின் உடலின் முக்கிய பகுதிகளை வெட்டியெடுத்து ஆராய்ந்து,அவனின் இறப்புக்குக் காரணங்களைத் தேடும் பிரேதப் பரிசோதனை செய்வதுபோல் டாக்டர் நடேசனால் ‘கானல் தேசம்’ என்ற நாவல் எழுதப் பட்டிருக்கிறது.
எதிர்காலத்தில் தமிழ் மாணவர்கள், இலங்கைத் தமிழரின் விடுதலைப் போராட்டம் பற்றி ஆய்வு செய்ய முயலும்போது,நடேசனின் ‘கானல் தேசம்’ என்ற நாவலும் மிக உதவும் என்ற குறிப்புடன் எனது சிறு விமர்சனத்தை முன்வைக்கிறேன்
இலங்கையில் தமிழர்களின் விடுதலைக்கான போராட்டம்,(1977-2009) தமிழ் சமுதாயம் சார்ந்தது என்ற வரையறையைத் தாண்டி,ஒரு சிறு இனத்தின் போராட்டம் எப்படி உலக அரசியலுடன் பின்னிப் பிணைந்தது, ஏன் படு தோல்வியுற்றார்கள் என்ற சரித்திரத்தின் வரலாற்றை, டாக்டர் நடேசன் ‘கானல் தேசம்’ என்ற தலைப்புடனான இலக்கியமாக்கியிருக்கிறார். நவகாலத்தில் வரும் பல இலக்கிய,கலைப் படைப்புக்கள், பழைமையான பல பழைய சமுதாயக் கட்டுடைப்புக்களைச் செய்கின்றன. அதே பாணியில். ‘தமிழ்ப் போராட்ட அரசியலில்’ பல கொடுமையான,மனித நேயத்திற்கப்பாற்பட்ட,தர்மத்தைக் காலிற்போட்டு மிதித்த அகங்காரமான செயற்பாடுகளை மனம் திறந்து பேசமுடியாத விடயங்களாக மூடிவைத்திருப்பதை உடைத்தெறிந்து பேசுகிறது.’கானல் தேசம்’.
அவரின் ‘உடல் இந்த நாட்டில் இருந்தாலும் எனது உயிர் இலங்கையிலிருக்கிறது'(பக்106) என்று அவரின் கதாபாத்திரம் சொல்வதாக எழுதியிருக்கிறார்.என்னைப் பொறுத்தவரையில், நடேசன் ‘பெற்ற தாயும் பிறந்த பொன்னாடும் நற்றவானிலும் நனி சிறந்தனவே’ என்று எங்கள் மூதாதையர்களால் சொல்லிக் கொடுக்கப் பட்ட அறத்தை உணர்ந்தவர். பிறந்த நாட்டிற் பிறந்த அத்தனை இன மக்களின் அமைதிக்கும்,மேன்மைக்கும் ஒரு நாட்டிற் பிறந்த பல சமுதாயங்களின் ஒன்றிணைவும்; புரிந்துணர்தலும் அடிப்படையானது என்ற தத்துவம் இந்நாவலின் ஆத்மிக மூச்சாக ஒலித்துக்கொண்டிருக்கிறது.
யாழ்ப்பாணத்தில் வேரூன்றியிருந்த,சாதி சமய,வர்க்க.பிராந்திய வெறிகளையுடைத்து,ஒட்டுமொத்தத் தமிழ் இளைஞர்களையும் தமிழர் விடுதலைக்கு ஒன்று சேர்த்த போராட்டம்தமிழ் உணர்வைத்’ தாண்டி,என்னவென்று புலம் பெயர்ந்த மேற்தட்டுத் தமிழர், தமிழரின் விடுதலைப் போராட்டத்தைத் தங்களின் இலாபம் ஈட்டும் வியாபாரமாக்கி விடுதலைப் போர் தோல்வியடைந்ததின் மிக முக்கிய காரணிகளாக இருந்தார்கள் என்பதை இப்படைப்பிலிருந்து தெரிந்து கொள்ளலாம்.
இக்கதை,1987ம் ஆண்டு ஒக்டோபர் மாதம் 16ம் திகதி இந்தியப் படையினரால் (பக்35) அனாதையாகிய ஒரு எட்டு வயது இளம் பையன் அசோகனையும் அவனைத் தேற்றித் தங்கள் மகனாக வளர்த்த ஒரு அருமைத் தமிழ்க் குடும்பத்தையும் வைத்துப் பின்னப் பட்டிருக்கிறது. அது அவர்களின் தனிக்கதை அல்ல. அன்றைய பெரும்பாலான தமிழர்களின் சோக வரலாறு. இந்நாவலில்,இந்திய ஆர்மிக்குப் பயந்து,புலிகளுக்குப் பயந்து அதற்கு முன் மற்ற இயக்கங்களுக்குப் பயந்து'(பக்38) வாழ்ந்த தமிழர்களின் துயர்க் கதைகள் பரந்து கிடக்கின்றன. அவர்களின் அந்தத் துயர்,’நோய் வந்தால் சாவது போல் இப்போது ஆயுததாரிகள் வந்திருக்கிறார்கள்'(பக்40)என்ற தமிழ்த் தாயின் பொருமலில் அந்தக் காலத்தில் அவர்கள் அனுபவித்த துயர் பீறிட்டுவெடிக்கிறது.பல்லாண்டுகளாக யாழ்ப்பாணத்தைத் தங்கள் தாயகமாகக் கொண்டு வாழ்ந்த ஆயிரக் கணக்கான இஸ்லாமிய மக்களை யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து ஒரு சோடி உடுப்பும் 500 ரூபாய்களுடனும் கண்ணீரும் கம்பலையுடனும் உடனடியாக விரட்டப்பட்ட காட்சி படிப்பவர்களின் கண்களைக் குளமாக்கும் விவரணச் சித்திரம்.(பக்294). அந்த நிமிடம்,’எம்மதமும் சம்மதமே என்ற அறத்தைத் தழுவி சைவத்தைப் பேணி வளர்த்த யாழ்ப்பாணத்துத் தமிழனைப் பார்த்து தர்மம் தலை குனிந்தழுத நேரமாகவிருக்கலாம்.
ஐந்து வருடகாலத்தில் தமிழர்கள் என்னவென்று இஸ்லாமியர்களை யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து வெளியேற்றினார்களோ அதே மாதிரி,இலங்கை இராணுவம் தமிழர்களை யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து 1995ம் ஆண்டு விரட்டியடிக்கியது.
அசோகனின் இளவயதில் அவருடன் விளையாடிய கணேசன்,சாதிக் கொடுமைகளால் ஊரை விட்டுத் துரத்தப் படுகிறான். அதை அவர் அசோகன் வாயிலாக விளக்கும்போது’நைனாதீவில் 1958ம் ஆண்டு இனவாதம் பிடித்த சிங்கள இராணுவத்தினன் எனது தாத்தாவுக்கு அவனின் மூத்திரத்தைப் பருக்கி உதைத்தபோது எனது மனம் காயமடைந்தது. இப்போது அவனை (அவரின் நண்பன் கணேசன்) விதானையார் பிரித்தபோது கோபம் கொண்டேன்.என் சிறுபிராயம் என்னிடமிருந்து பலாத்காரமாகப் பிரிக்கப் பட்டபோது நான் காயமடைந்ததாகத் தெரியவில்லை.(பக்.268) என்று சாதி சொல்லித் தமிழனைப் பிரித்தழிக்கும் யாழ்ப்பாண மேல்மட்டத்துச் சாதிக் கொடுமையைச் சாடுகிறார்
‘உணர்வுகளை வார்த்தைகளில் அதிகம் பயன்படுத்தாத ஈழத்தமிழாக வாழ்ந்தவன் அசோகன்’ என்று தன் கதாபாத்திரத்தில் மூலம் தமிழர் அனுபவித்த கொடுமைகளுக்குக் காரணம், ஒருத்தொருக்கொருத்தர் கலந்து பேசி வித்தியாசங்களைப் புரிந்துகொள்ளாமல் ஆயுதத்தால் முடிவு தேடி அழிவைத் தேடிக்கொண்டார்கள் என்பதைத்தான் சொல்கிறாரா என்ற கேள்வி வருகிறது.
யாரும் ஒரு டாக்டராகவோ, பத்திரிகையாளனாகவோ,பணம் படைக்கும் வியாபாரியாகவோ அல்லது இலக்கிய ரசனையுள்ள எழுத்தாளனாகவோ பிறப்பது கிடையாது.அவர்கள் பிறந்த இடத்து வாழ்க்கையமைப்பு, வசதி அல்லது வசதியற்ற சூழ்நிலை,அவர்களின் கல்வி நிலை என்பன ஒரு மனிதனின் எதிர்கால வாழ்க்கையுடன் சம்பந்தப்பட்ட வழியைத் தேட அறிவு நிலை சார்ந்த தூண்டுதலைக் கொடுக்கிறது.
திரு நடேசன் அவர்கள், தற்செயலாக இலங்கைத் தமிழ் இலக்கியத் துறைக்குள் தன்னையறியாமல் இணைத்துக் கொண்டவர்;. இலங்கையில் தமிழர்களுக்கு எதிராக இலங்கையில்,யு.என்.பி அரசு 1980ம் ஆண்டுகளில் கட்டவிழ்த்து விட்ட கொடுமைகளால் புலம் பெயர்ந்து அவுஸ்திரேலியாவில் வாழ்க்கையை அமைத்துக் கொண்டவர். காலக்கிரமத்தில் அங்கு அவர், இலங்கைத் தமிழர் பற்றிய அரசியலில், அவுஸ்திரேலியத் தமிழர்கள் சிலர் நடந்துகொண்ட நேர்மையற்ற,சுயநலமான,அரசியற் செய்கைகளால் கொதிப்படைந்தார்.அந்த ஆக்ரோஷத்தின் எதிர்ப்புக் குரலாக அவரால் ‘உதயம் பத்திரிகை வெளிவந்தது. அந்தப் பத்திரிகைக்குத் தமிழ்த் தேசியவாதிகளிடமிருந்து கிடைத்த வக்கிரமான எதிர்ப்பு,பயமுறுத்தல்கள்,வசைகள் என்பன அவரை ஒரு இலக்கியவாதியாக உருவெடுக்க உதவியிருக்கிறது என்பதை இந்நாவல் படிப்போர்கள் உணர்வார்கள்.
70ம் ஆண்டின் கடைசிக் கால கட்டத்திலிருந்து,முப்பது வருட காலம்,உலகத்திலேயே பிரமாண்டமாகப் பேசப்பட்ட ஒரு ஆயுதக் குழு ஒரு அடையாளமற்றதாக,2009ம் ஆண்டு வைகாசி மாதம்,இலங்கை அரசபடைகளால் அழித்தொழிக்கப் பட்டுவிட்டது.இதை அவர்,’பெரிய சமுத்திரமாகப் பேசப்பட்ட விடுதலைப் புலிகளின் இயக்கம்,கோடைக்காலத்தில் மணற்தரையில் இறைத்த நீராக, இருந்த அடையாளம் அற்றுப் போய்விட்டது'(பக் 367),என்று சொல்கிறார்.
இதற்கான அவரது பார்வையும் விளக்கங்களும் 399 பக்கங்களில் பல திருப்பங்களைக் கொண்ட துப்பறியும் நாவலாக எழுதப்பட்டிருப்பதுபோற் தோன்றினாலும்,புலிகள் எப்படித் தங்களைத் தாங்களே தோற்கடித்துக் கொண்டார்கள்; என்ற பரிதாபத்தை அவர் பல வழிகளிலும் விளக்க வருவது தெரிகிறது. இக்கதையில், காதல், காமம், என்ற தனிமனித உணர்வுகளின் வெளிப் படுத்தல்களுடன், சாதித்திமிர்,வர்க்க பேதம்,பாலியல் வக்கிரங்கள்,பல தரப்பட்ட சக்திகளின் உளவாளித்தனம், காட்டிக் கொடுப்பு,அவலப்படும் தமிழர்களுக்குச் சேர்த்த பணத்தைத் தங்களுக்காகக் கையாண்டு- குபேர வாழ்க்கை கண்ட,இன்னும் காணும் தமிழத்தேசியவாதிகளின்(?) கயமைத்தனம்,போன்ற பல முக்கிய விடயங்கள் காரசாரமாகப் பேசப்படுகின்றன.
புலிகளின் பாரதூரமான அந்தத் தோல்விக்குக் காரணங்களில் ஒன்று, புலிகளின் தெளிவற்ற அரசியல் பார்வையா அல்லது அவர்களை வளர்த்து வாழ்த்துப்பாடி, புலிகளையே தங்கள் வாழ்க்கையின் இலாபத்துக்காகப் பாவித்துக் கொண்ட மிக மிகச் சுயநலமான தமிழ்ச் சமுதாயத்தின்,ஊடகங்கள்,சமய,சமூகநலம் என்ற பெயர்களிலியங்கும் பரிமாணங்களா என்ற கேள்விக்கு இந்த நாவலில் பதில்களுள்ளன.
அடுத்தது,1970ம் ஆண்டுகள் தொடக்கம்,உலக அரங்கில், தங்களின் பொருளாதார தேவைக்கப்பால் எதையும் கணக்கெடுக்காத மேற்கு அரசுகளின் கபடநாடகங்களில் அகப்பட்டுக் கொண்டு பல இன்னல்களையும் அழிவுகளையும் அனுபவித்த, அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும் சமூகங்களில் இலங்கைத் தமிழினமும் ஒன்று என்பதைப் புலிகள் புரிந்து கொள்ளவில்லை என்பதை,ஆசிரியர் பல இடங்களிற் சொல்கிறார்.
1970களின் பிற்பகுதியில்,பாகிஸ்தான்,ஆப்கானிஸ்தான்,இலங்கை போன்ற நாடுகளில் மேற்கத்திய நாடுகளின் ஆளுமை தலைதூக்கியது மேற்கு நாடுகள்,இந்தியாவில் சீக்கியர்களின் தனி நாட்டுக் கொள்கைகளுக்குப் பாகிஸ்தான் மூலம் ஆதரவளித்தார்கள். அதனால்,இந்தியா, மேற்கு நாடுகளின் செல்லப் பிள்ளையான இலங்கை அரசில் உள்ள கோபத்தில் தமிழ்க் குழுக்களுக்குப் பயிற்சி கொடுத்தார்கள்.அந்தத் தமிழ்க் குழுக்கள் தங்களுக்குள் தாங்களே அடிபட்டுக் கடைசியில் ஒட்டுமொத்தத் தமிழரையும் அவலத்திற்காளாக்கினார்கள்.
போதாக் குறைக்கு இந்தியப் பிரதமரைக் கொலை (1991) செய்து அவர்களையும் தமிழர்களின் விடுதலைப் போருக்கு எதிரிகளாக்கினார்கள்.
அக்கால கட்டத்தில்,’இந்தியப் படைகளை இலங்கையிலிருந்து விரட்டத் தமிழரின் பரம வைரிகளான சிங்கள இராணுவத்தினரிடமிருந்து பொலனறுவை மற்றும் வன்னிக் காடுகளில் வைத்துப் பணமும் ஆயுதமும் வாங்கினர்’(பக் 247).இதிலிருந்து, புலிகள் எந்த விதமான கோட்பாட்டுக்குள்ளும் தங்களை வரையறுத்துக் கொள்ளாதவர்கள் என்பது மட்டுமல்ல தங்களின் சுய ஆதாயத்திற்கு யாருடனும் சேரத் தயங்காதவர்கள் என்பது சொல்லப் படுகிறது.
தாங்கள் வாழும் ஒட்டுமொத்த மக்களின் மேம்பாட்டுக்குமான ஒரு சமுதாயப் புரட்சிக்குத் தேவையான அரசியல் விளக்கங்கள்,ஆய்வுகள்,எதுவுமின்றி,ஒரு குறிப்பிட்டவர்களின் நலனை மட்டும் கருத்திற்கொண்டு ஒரு மாற்றத்திக்கான போராட்டத்தைத் தொடர்ந்தபோது அது நிச்சயம் தோல்வியடையும் என்பதைப் பல உதாரணங்களுடன் ஆசிரியர் பெரியப்பா சதாசிவம் என்ற இடதுசாரி வாயிலாக,'(ஆயுததாரிகள்) அழிவு கடவுள்கள்'(பக்60)
‘புலிகளால் தமிழர்களுக்கு அழிவுதான் ஏற்படும்'(பக்57)’
(பெரியப்பா)விடுதலைப் புலிகளை இராணுவ ரீதியான ஒரு பாஸிஸ்ட் அமைப்பு எனத் தீர்மானித்து விட்டார்,அதனை மனித மலத்தைப்போல் பார்க்கும் அவர்’பக்95) என்று ஆரம்பத்திலேயே விளக்குகிறார்.
இக்கதை படிக்கும் பல தமிழர்களுக்கு, இக்கதையில்,ஆசிரியர் படைத்திருக்கும் கதாபாத்திரங்கள் தர்மசங்கடத்தையுண்டாக்கலாம். இலங்கையில் கத்தோலிக்க பாதிரிகள் ‘பயங்கரவாதிகள்’ என்று உலகத்தால் அடையாளம் காணப்பட்ட புலிகளின் வளர்ச்சிக்கு உதவுகிறார்கள்.பிற்காலத்தில் அசோகனைத் தங்கள் தேவைகளுக்குப் பாவிக்க, அவனது வறுமை நிலையைப் பாவித்துக் கத்தோலிக்க பாதிரியார் அவனை அவுஸ்திரேலியாவுக்கு அனுப்புகிறார்.அதை வெளியில் சொல்லும்போது, ‘பைபிள் படிக்க ரோமாபுரிக்கு அனுப்பவதாகக், கூறினார்கள்; (பக்49)
பல நாடுகளிலுமுள்ள படித்த தமிழர்கள், புலிகளின் கொடிய செயல்களைக் கண்டும் காணாமலிருந்துகொண்டு புலிகளுக்கு உதவுகிறார்கள்.இதன்மூலம் கிடைக்கும் கொமிஷன் மூலம் சமுதாயத்தில் பெரிய மனிதர்களாக வலம் வருகிறார்கள், புலிகள்; மற்ற தமிழ்க்குழுக்களுக்குச் செய்த சொல்ல முடியாத கொடுமைகளைத் தட்டிக்கேட்கத் தைரியமற்றவர்களாக இருப்பதால், புலிகளின் கொடுமைகள் வலுக்கின்றன. ‘வெளிநாட்டுத் தமிழர்கள் பலருக்குத் தங்களைப் பெரியவர்களாகக் காட்டிக்கொள்ள உள்நாட்டில் நடக்கும் போரும் வெளிநாட்டு அமைப்புக்களும் உதவுகிறார்கள்’ (பக்131) என்று எழுதித் துக்கப் படுகிறார்.
ஹிட்லர் ஆஷ்விச் என்ற இடத்திலும் வேறு பல இடங்களிலும் வைத்திருந்த சித்திரவதைக் கூடங்கள் மாதிரி துணுக்காய் போன்ற இடங்களில் புலிகள் பெரிய சித்திரவதை முகாம்களை வைத்திருந்து தங்களுக்குப் பிடிக்காத தமிழர்களைக் கொடுமை செய்கிறார்கள். அங்கு புலிகளால் சிறை பிடிக்கப்பட்டிருந்த ஒரு தமிழன்,’சிங்களவன் போராடத் தந்த சுதந்திரத்தையும் பறித்த மரண தேவதைகளே எனக் கூக்குரல் எழுப்புவான்'(பக்310) எனச் சொல்கிறார்.
அப்பாவித் தமிழரைப் பல சாட்டுகளை முன்வைத்துப் புலிகள் கொலை செய்வதை ஒரு சாதாரண விடயமாகப் பொதுமக்கள் எடுத்துக் கொண்டார்கள் என்பதை அசோகனின் இடதுசாரிப் பெரியப்பா சதாசிவத்தின் நாட்குறிப்பிலிருந்து படிக்கிறான். அவருடன் வேலை செய்த குணம் என்ற இளைஞனைச் சுட்டுக் கொலை செய்ததை,’தைமாதம் 1982ம் ஆண்டு ‘யாரையோ பொடியன்கள் சுட்டுப் போட்டிருக்கினம்’ என்ற வார்த்தை தமிழில் புதிதாக வந்த சொற்பதங்களாகின என்று விளக்குவதன் மூலம் பொது மக்களின் அசாதாரண மனநிலையைப் பெரியப்பாவின் டையறியைப் படிக்கும் அசோகன் தெரிந்து கொள்கிறான்.
புலிகளால் மற்ற இயக்கத்தைச் சேர்ந்த தமிழர்கள் ஆரியக்குளம் சந்தியில் வைத்து உயிருடன் கொழுத்திக் கொலை செய்யும்போது தமிழ்ப் பொதுமக்கள் பார்வையாளர்களாகப் பங்கு பற்றுகிறார்கள். எதிரித் தமிழனின் உயிரற்ற உடல் புலிகளால் கொலை செய்யப்பட்டுச் சந்தையிலொரு கம்பத்தில் தொங்குவதைச் சட்டை செய்யாமல் குழந்தை குட்டிகளுடன் கடை கண்ணிகளுக்குப் போய்வருகிறார்கள்.
அண்மையில் வந்த ‘டிமன்ஸ் ஒவ் பரடைஸ்’ என்ற டாக்குயுமென்டரியில் துணுக்காய்ச் சிறையிலிருந்த 3800 மேற்பட்ட தமிழர்களுக்கு என்ன நடந்தது என்ற கேள்வி கேட்கப் பட்டது. புலிகளால் கிட்டத்தட்ட 20.000 சாதாரண தமிழர்கள் கொல்லப் பட்டதாகச் சொல்லப் பட்டது.800-900 டெலோ போராளிகள் புலிகளால் கொல்லப் பட்டதாகவும், கொலை செய்த புலிகளுக்குத் தாகம் தீர்க்கப் பொது மக்கள் கோலா உடைத்துத் தந்ததாக அந்தக் கொலை நிகழ்வில் பங்கு பற்றிய வாசு என்பவர் குறிப்பிட்டார்.
2003ம் ஆண்டு அமெரிக்க இரட்டைக் கோபுரம் இஸ்லாமிய தீவிரவாதிகளால் தகர்க்கப்பட்டபின், மேற்கத்திய அரசுகள் ‘புலிகள் விடுதலைப் போராளிகள்’ என்ற கருத்திலிருந்து விலகி அவர்களைப் பயங்கரவாதிகளாகப் பார்க்கத் தொடங்கினார்கள். தென்னாசிய கடற்பரப்பில் புலிகளின் ஆயுதக் கப்பல்களைக் கண்காணிக்கத் தொடங்கினார்கள்.தென்னாசியக் கடற் பிராந்தியத்தில் புலிகளின் கடல் ஆதிக்கம் விரிகிறது. இதனால், சோமாலியா கடற் கொள்ளைக்காரர்கள் மாதிரிப் புலிகளும் மிக வலிமையான கடற் சக்தியாக வளர இடமுண்டு எனச் சிந்திக்கிறார்கள்.புலிகளை அழிக்க மேற்கு நாடுகள் திட்டம் தீட்டுகின்றன.
அதைத் தொடர்ந்து,இலங்கை,இந்தியா மட்டுமல்லாமல் பல நாட்டு உளவாளிகள்; வருகிறார்கள்.
முக்கியமாக அவரின் காதலியாக வரும் ஜெனி (ஜெனிபர்) என்பளும் ஒருத்தி. உளவாளிகளாக இக்கதையில் வரும் நியாஸ்,பர்னாந்து.மகிந்த,ரோனி,சாந்தன்,பாண்டியன், போன்ற பலரையும் விட ஜெனி வித்தியாசமானவளாகப் படைக்கப் பட்டிருக்கிறாள்.
சாணக்கிய தந்திரங்களில்,பெண்களைப் பாவித்து எதிரியை ‘வசியம்'(?) பண்ணுவது குறிப்பிடப்பட்டிருப்பாகத் தெரிகிறது. பெண்களின் இளமையான உடற் கவர்ச்சி, பெண்மையின் அடிப்படையான அன்பும் தாய்மை சேர்ந்த தொடர்புகளும் எந்த மனிதனையும் மனம் விட்டுப் பேசவைக்கும் என்ற உண்மை பலருக்கும் தெரியும். இந்த நாவலில்,கல்யாணம் வரைக்கும் தன் உடலைப் ‘பரிசுத்தமாக’ வைத்திருக்கும் இருபத்தைந்து வயதுத் தமிழ் இளைஞன் அசோகன்,இந்தியாவின் வடமேற்குப் பிரதேசமான ராஜஸ்தானின் பாலைவனத்து பூரணைநிலவும் இரவின் மோனமும் சிவப்பு வைனும் தந்த போதையில் ஜெனிபர் என்ற பெண்மையின் காமத்துக்கு முன்னால் நிலை தடுமாறிவிடுகிறான். அந்த சம்பவத்தை ஒரு நாள் உல்லாச ஞாபகம் என்று அவன் உதறிவிட நினைத்தாலும் அவள் அவனைத் தொடர்கிறாள்.
பிரித்தானியரால் அவுஸ்திரேலியாவுக்குக் கைதியாக அனுப்பப் பட்ட ஜரிஷ் ஜிப்ஸி பாரம்பரியத்தைச் சேர்ந்தவள் என்றுசொல்லிக் கொண்டு போதையில் முனகும் ஜெனிபர், ஜிப்ஸிகள் இந்தியாவிலிருந்து நாடோடிகளாகப் பல மேற்கத்திய நாடுகளுக்கும் சென்றவர்கள் என்ற சரித்திரத்தை அசோகனுக்குச் சொல்லி ‘இந்தியனான'(?) அசோகனுக்கும் தனக்கும் பூர்வீகத் தொடர்பு இருப்பதாகச் சொல்லிக் கொண்டு அவனைத் தொடர்கிறாள்.அவள் அவுஸ்திரேலிய நாட்டு உளவாளி என்பது தெரியாமல் அசோகன் அவளுடன் பழகுகிறான். அவனின் நேர்மை, அப்பாவித்தனம் என்பன அவளைக் கவர்கின்றன.அவனில் உண்மையாகவே அவளுக்குக் காதல் வருவதாகக் கதை தொடர்கிறது. ‘ஜிப்ஸிக்’கவர்ச்சிக் கன்னியாக வந்து இளைஞன் அசோகனைக் காதலால்(காமத்தால்) வயப்படுத்துகிறாள். ‘ஜேம்ஸ் பொண்ட்’ படங்களில் வரும் பல நாடுகளைச் சேர்ந்த கவர்ச்சிக் கன்னிகள் அந்தப் படம் வெற்றிபெற உதவுவதுபோல் இக்கதையில் அசோகனும் ஜெனியும் ‘ஒன்றுபடுமிடங்கள்'(!) மேற்கத்தியப் படங்களை ஞாபகப் படுத்துகின்றன. ஜெனிபரின் வேலை அவனைப் பின் தொடர்ந்து அவுஸ்திரேலியாவில்,பயங்கரவாதிகளாக உலகில் தடைசெய்யப் பட்ட புலிகளுக்காகப் பணம் சேகரிக்கும் தமிழ்க் கும்பலை வளைத்துப்பிடிப்பதாகும்.
ஜெனிபர்-அசோகன் காதலைவிட, புலிப் புலனாய்வுத் துறை சாந்தனுக்கும் அசோகனின் தங்கை கார்த்திகாவுக்கும் உண்டாகும் (தெய்வீகக்)காதல், புலியின் புலனாய்வுத்துறை ‘பொட்டம்மானுக்கும், மட்டக்களப்புப் போடியாரின் மகளுக்குமுண்டான காதலின் பிரதிபலிப்பா என்ற கேள்வி இந்நாவல் படிக்கும்போது எனக்குள் வந்தது.
இந்நாவலில் தமிழ் மக்களின் விடுதலைக்குத் தமிழ் இளைஞர்கள் தங்கள் உயிரையும் எதிர்காலத்தையும் தியாகம் செய்ய முன்வந்தார்கள் என்பதைப் புலிகளின் புலனாய்வுத்துறை உத்தியோகத்தனாக வரும் சாந்தன் மூலமும், தன் அன்புக்குரிய சினேகிதி கார்த்திகாவைத் தற்கொலைப் போராளியாப் பாவிக்கப் போகிறார்கள் என்று தெரிந்ததும் தன்னுயிரைத் தியாகம் செய்ய வந்த பெண்புலி செல்வியின் தியாகம் மனத்தை உலுக்கியது.
வசதியான குடும்பத்தில் பிறந்து, உடுவில் பெண்கள் பாடசாலையில் படித்த,ஆங்கிலம் தெரிந்த செல்வி, அவளது காதலன் அவளைக் கைவிட்டுக் கனடாவுக்கு ஓடியதால் தனது உயிரை மாய்த்துக் கொள்ளப் புலிப் போராளியாகிறாள். ஆனால் கார்த்திகா இயக்கங்களின் பயத்தால் புலிகளில் சேர்ந்தவள். கார்த்திகாவைக் காப்பாற்றத் தன் உயிரை மட்டுமல்லாமல்,அந்தச் செயற்பாட்டுக்காக அவளின் பெண்மை எதிர்கொண்ட பாலிய வன்முறைகளைத் தனது இனத்துக்காக மட்டுமல்ல உயரிய சினேகிதத்திற்கு தியாகம் செய்வதைப் படித்தபோது ,இப்படியான உயரிய கொள்ளையுள்ளவர்களை இந்தக் கொடி போர் பலிவாங்கியதை நினைத்து ஆத்திரம் வருகிறது.
அடுத்தது, காதலின் மேன்மையையுணர்ந்து எதிரியான சுனில் ஏக்கநாயக்காவுக்கு உயிர் கொடுத்த புலிகளின் புலனாய்வுத்துறைப் போராளி சாந்தனின்(பக்384) உயரிய பண்புகள் என்பன பூவை வைத்துப் போற்ற வேண்டியவை.புலிகள் இயக்கத்தை வைத்துப் பிழைக்கும் தமிழர்கள் இப்படி உயரிய உள்ளம் தமிழர்களைப் பலி எடுத்த சாத்தான்கள்.
இலங்கையில் இனப் போர் நீண்டகாலம் தொடர இரு பக்க அரசியல்வாதிகளும் தங்கள் சுயநலத்தில் மட்டும் கவனம் செலுத்திப் பொது மக்களை அழியப் பண்ணினார்கள் என்பதை,’விதை நெல்லை அவித்துத் தின்னும் விவசாயியாக இரண்டு இனத் தலைவர்களும்,மாறி மாறி இளைஞர்களை அழித்துவிட்டார்கள்'(பக் 131).’தர்மன் சூதாட்டத்தில் பாஞ்சாலியைப் பகடையாக வைத்தாடியதுபோல்,இன அரசியற் போராட்டத்தில் உயிருடன் நகர்த்தப்படும் பகடைக் காய்களாக அவனது ஒரு கண்ணிலும் மறுகண்ணில் அவர்கள் உயிர் வாழ்வதாகத் தொடர்ந்து போராடும் காவிய நாயகர்களாகவும் தெரிந்தனர்'(பக்157) என்று விவரிக்கிறார்.
புலிகளின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் அடிமைகள்போல் வாழ்ந்து போரின் தொடர்ச்சியால் துயர் படும் தமிழ் மக்களைப் பார்த்து,’பாலைவனத்தில் நாற்பது வருடங்களுக்கு மேலாக அலைந்த யூதர்களுடன் இவர்களை ஒப்பிட முடியுமா’என்றும், ‘கனவு தேசத்தில் கானலை நம்பி அலையும் மான்களா’ இவர்கள் என்றும் பெருமூச்சு விடுகிறார்.
புலிகள் மற்ற இயக்கத்தாரை மட்டுமல்ல தங்களுக்குச் சந்தேகமான புத்திஜீவிகளையம் அழித்ததோடு தங்கள் இயக்கத்துக்குள்ளேயே புலி இயக்கத்தின் முன்னோடிகளாயிருந்த மன்னார் விக்டர்,அதன் பின்னர் மாத்தையா.போன்றோரைப் போட்டுத் தள்ளியதையும் ஆவணப்படுத்தியிருக்கிறார்(பக்315).
ஆனால்,1986ம் ஆண்டுப் பகுதியில் புலிகளால் கொடுமையாக அழிக்கப்பட்ட மற்ற தமிழ்க் குழுக்களையோ அல்லது கிழக்குப் போராளிகள் பிரிவையோ அதைத் தொடர்ந்து கிழக்குப் போராளிகளுக்கெதிராக நடத்தப் பட்ட கொடுமைகளையோ அவர் எழுதவேயில்லை. புலிகளின் அழிவுக்கு அவர்கள் தங்கள் இனத்திற்குச் செய்த கொடுமைகளும் ஒருகாரணம் என்பது இப்பெரிய நாவலில் சில வார்த்தைகளாகவும் ஆவணப் படுத்தவில்லை.
அதாவது, இந்திய உளவு சக்திகளுடன் தொடர்பு வைத்திருந்ததாக 1986ல் டெலோ போராளிகள் யாழ்ப்பாணத்தில் சந்து பொந்துகளில் வைத்து மிருகங்களாக வேட்டையாடப்பட்டுப் புலிகளால்; கொலை செய்யப் படுகிறார்கள். 1987ம் அதே இந்தியாவை பூமாலை போட்டு பொங்கல் வைத்துப் புலிகள் வரவேற்கிறார்கள்.அந்த ஆரவாரம் சில மாதங்கள் நீடித்தாலும் இந்தியாவுடன் அக்டோபர் 1987ல் புலிகள் போர் தொடுத்ததால், புலிகள் டெலோவுக்குச் செய்த கொடுமைகளை இந்தியப் படைகள் தமிழ் மக்களுக்குச் செய்கிறார்கள். பொது மக்கள்; மிருகங்கள் மாதிரி வேட்டையாடப் பட்டுக் கொலை செய்யப்படுகிறார்கள்.
அதைத் தொடர்ந்து,1991ம் ஆண்டு இந்திப் பிரதமர் ராஜீவ் காந்தியைப் புலிகள் கொலை செய்ததால் இந்தியா புலிகளை; பயங்கரவாதிகளாகப் பிரகடனப்படுத்துகிறது. அதைப் பல மேற்கத்திய நாடுகளும் பின் பற்றுகின்றன. அந்த நாளிலிருந்து புலிகளின் வளர்ச்சியில் இறங்கு திசை தொடங்குகிறது.
அதே மாதிரி,10.4.2004ல் புலிகளிடமிருந்து பிரிந்த கிழக்கைச் சேர்ந்த 120 மேற்பட்ட பழைய பெண்புலிகள் வாகரையில் வைத்துப் பிரபாகரன் ஆதரவாளர்களால்க் கொடூரமான பாலியல் கொடுமைகளுக்காளாகி,உடல்கள் சிதைக்கப்பட்டு காடுகளில் அவர்களின் உடற் பாகங்கள் மிருகங்களின் உணவாக எறியப் பட்டன(கிராமவாசியின் வாக்குமூலம்).தட்டிக்கேட்பார் யாருமில்லை.அதே ஆண்டு.அந்தப் பெண்கள் அழிந்த எட்டே மாதங்களில் அவர்களின் சாபத்தில் பிறந்தெழுந்த அரக்கனாக 26.12.2004ம் ஆண்டு வந்த சுனாமிப் பேரலையில் வாகரை போன்ற கரையோரங்களிருந்து புலிப்போராளிகள் பலரும் அவர்களின் ஆயுதக் கிடங்குகளும் நாசமாகின.
இந்த சுனாமியலையால் தொடக்கி வைக்கப்பட்ட சரிவு புலிகளின் அழிவுக்கு அத்திவாரம் போட்டது.
2002ம் ஆண்டில் சமாதான ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்து வைத்து விட்டு,இன்னொரு போருக்குப் புலிகள் தயாராகிக் கொண்டிருக்கும்போது,இலங்கையில் சுனாமிப்பேரலை வந்ததை,’விவிலிய வேதத்தில் சொல்லப் பட்ட வெள்ளப் பெருக்கோடு’ ஒப்பிடுவது மட்டுமல்லாமல், சுனாமிப் பேரலை,துன்பப் பட்ட தமிழ்ச்சமுதாயத்திற்குப் புலிகள் மேலும் துயரைக் கொடுப்பதைப் பார்த்து,’கடல் வெகுண்டு இத்தனை உயிர்களை அழித்தது ஏனென்று தெரியவில்லையா?இது மனிதர்களுக்கு அழிவைத் தடுக்கக் காட்டப்படும் சிறப்புக்கொடி,அதையாவது யோசித்துப் பார்க்கிறார்களா?’ என்று கேட்பது போலிருந்தது இந்நாவல் ஆசிரியர் துக்கப்படுகிறார்.
புலிகளும் இலங்கையரசும் வெளிநாட்டார் முன்னிலையில்; போர்நிறுத்தம் செய்த கால கட்டத்திலும், மற்ற இயக்கத்தினரையோ தங்களுக்குச் சந்தேகமானவர்களையோ அழித்தொழிப்பதைப் புலிகள் நிறுத்தவில்லை. சமாதான காலத்தில் பணம் படைத்தவர்கள் புலிகளுக்குப் பணம் கொடுத்துத் தங்கள் உறவினர்களைப் போராட்டத்திலிருந்து வெளியில் எடுத்து விடுகிறார்கள். ஒருசிலர் ‘சமாதானம் மக்களுக்கு’ கொடுத்த சந்தோசத்தில் புலிகள் இயக்கத்திலிருந்து வெளிநாடுகளுக்குத் தப்பிச் சென்றார்கள் ஆனாலும் புலிகள் ஊர் ஊராகச் சென்று இளவயதினரைப் போருக்குச் சேர்ப்பதைத் தொடர்ந்தார்கள்.
போருக்கு இருபகுதியினரும் தயாராகிக் கொண்டிருந்தாலும்,இலங்கை இராணுவத்துக்குள் புலிகளுக்காதரவான உளவாளிகள் இருந்தார்கள் என்று இந்த நாவலில் சொல்லப் படுகிறது.அத்துடன் இராணுவ அதிகாரிகளுக்குள் முறிவுகள், பிரிவுகள்,என்பன போரை நீட்டின. இதனால்,கடைசிக் கட்டத்தில் சில நடவடிக்கைகள் இராணுவ மட்டத்தில் மட்டுமல்லாது.பாதுகாப்பமைச்சின் நேரடி அதிகாரத்துக்குள்ளும் நடந்தன என்கிறார்(பக்388).
2009ம் ஆண்டு போர் முடிந்ததும் 11000 புலிப் போராளிகள் இலங்கை அரசால் கைதுசெய்யப் பட்டுப் புனர்வாழ்வு கொடுக்கப் பட்டனர்.ஆனால் புலிகளின் மேல்மட்ட தலைமையை வெளியில் விட்டால் அவர்களால் பிரச்சினை தொடரும் என்பதால் அவர்களை ‘அழித்து விடும்படி'(பிரபாகரன் உட்பட?) இராணுவத் தலைமை உத்தரவிட்டதாக எழுதியிருக்கிறார்(பக்387).
இந்நாவலைப் படித்து முடித்ததும் அவர் பல இடங்களில் மனிதநேயம், இன ஒற்றுமை, சமாதான செயற்பாடுகள் என்பவற்றில் எவ்வளவு அக்கறை காட்டுகிறார் என்பது புரியும்.
‘போர் என்பது எதிரியை மனிதன் அல்ல என நினைத்து,உடல் உள்ளம் எங்கும் மிருக வெறியைத் தேக்கி கொலை செய்வதற்கு அலைவது.சமாதானம் என்பது,காருண்ணியத்தை மனதிற் நிறைத்து எதிரியை இதயத்தால் தழுவி மனிதனாக நினைப்பது'(பக்227).என்று குறிப்பிடுகிறார்
நடேசனின் தமிழ் எழுத்து நடை மிகவும் ரசிக்கக்கூடிய விதத்தில் உள்ளது. அவர் எழுவைதீவுக் கிராமத்தில் சிறுவயதைக் கழித்தவர். சுவாரஸ்யமாக எழுதுபவர். இந்நாவலில் பழமொழிகள் கலந்த அவரின் நடையில் ஆச்சிகளின் சொல்லாடல்கள் சிலவும் மிகவும் ரசிக்கக் கூடியவை.
ஆச்சி பயத்தில் நடுங்குவதை,’நெஞ்சு சுளகு போல படக்கு படக்கு என்று அடிக்கிறது'(பக்43)
ஆங்கிலம் படித்த ஜெனிபர் விசிலடிப்பதை,
-‘கூவிற பெட்டைக் கோழியும் விசிலடிக்கிற பொம்பிளயும் குடும்பத்திற்குதவாது'(பக் 72) என்றும்
இடம் பெயர்ந்த தமிழர்கள் தங்கள் குழந்தை குட்டிகள்,சாமான்களுடன் அலைவதை,
-‘பெட்டை நாய் குட்டிகளை இடத்துகிடம் காவியது'(பக்39),
-‘பழிவாங்குவதால் இழப்பின் வேதனை தீர்ந்து விடுமா?'(பக்143),
-‘எங்களது சங்கக்கடை வியாபாரம்போல் இறுதியில்;(புலிகளின் ஆயதப்போராட்டம்)நட்டத்திலேதான் முடியும்'(பக்144)
-‘வெளி நாடுகளில் பணம் சேர்ப்பது தேனெடுக்கும் தொழில்.விரலை நக்குவதும்,கைகளில் அள்ளிக் குடிப்பதும் அவரவர் இயல்பைப் பொறுத்தது'(பக்163)
– பெரியம்மாவின் கொய்யகச் சேலையில் முடிந்த சில்லறையாகத் தொங்கிக் கொண்டு வந்தவள்'(பக்176)
-‘இலையில் ஒட்டியிருந்த கூட்டுப்புழு பட்டாம் பூச்சியான கதை கடந்த ஐந்து வருடத்தில் நடந்திருக்கிறது'(பக்176)
-‘அவர்கள் கேட்கும் உயிர்ப்பலியைக் கொடுக்கத்தானே வேணும்'(பக்283)
-‘இருபது வயதையொட்டிய இளைஞர்கள் சித்திரவதைகளைப் பலவிதமாகச் செய்கிறார்கள்'(பக்305)
-‘மரணமடைந்த நாயிலிருந்து வெளியே வந்த தெள்ளாகினர்'(பக்332)
-‘சமாதானத்திற்கான விருப்பம் ஒதுக்குப் புறமான பழைய கட்டிடத்தில் விழுந்த ஆலம் விதைபோல் இயக்கத்தில் பலரிடம் முளை விட்டது'(பக்345)
-‘கொத்தும்போது மண்ணுக்கு வலியா வெட்டும்போது பயிருக்கு நோவா என்ற விவசாயி பார்ப்பானா?'(பக்352)
-‘வார்த்தைகளுக்கு அவசியமற்றபோது,உடையற்ற உயிர்கள்.மொழியற்ற மூதாதையர்களின் காலத்திற்குப் பயணமாயின-இனம்-மதம்-என எதுவுமற்ற காலம்.விரும்பிய உள்ளங்கள் உடல்களால் சேருவதற்குத் தடையற்ற காலத்திற்கு இருவரும் பயணமாயினர்'(பக்375)
என்ற சொல்லாடல்கள் மூலம் பெரிய சம்பவங்களின் விளக்கத்தை ஒரு வரியிலோ சில வரிகளிலோ அற்புதமான கவிதை நடையில்; விளக்குகிறார்.
இந்நாவல் பல பரிமாணங்களில் ஆய்வு செய்யப்பட வேண்டியது.அரசியல் நாவலா,போரின் சரித்திரமா என்ற கேள்விகளைத் தாண்டி மனித உணர்வுகளுடன் பின்னிப்பேரிணைந்த ‘மஜிக்கல்’ றியலிசம் என்ற கோட்பாட்டுக்குள் இந்நாவலை ஆராயலாம்.
ஆனால் சில இடங்களில் ஜெனியும் அசோகனும்(காதலா காமமா?) சேருமிடங்களில் பாவிக்கப்படும் வசனநடையில் சிறு கவனம் செலுத்தியிருந்தால் இந்த நாவலைப் படிக்கும் இளம் தலைமுறையினரின் தர்மசங்கடத்தைத் தவிர்த்திருக்கலாம் என நினைக்கிறேன்.
இந்நாவல் ஒரு சாதாரண நாவலல்ல,இலங்கைத் தமிழரின் போராட்ட காலத்தின் மிக முக்கியமான கால கட்டத்தை அடிப்படையாக வைத்து எழுதப்பட்ட ஒரு ‘இலக்கிய’ ஆவணம். ஆனால் போரின் முக்கியமான சில சம்பவங்களை ஏன் எழுதாமல் விட்டார் என்று சில இடங்களில் தோன்றுகிறது. அதாவது:
இதில் இந்நாவலுக்கு வலிமை கொடுக்கக் கூடிய பல தகவல்கள் சொல்லப்படவில்லை,அவை வேண்டுமென்றே தவிர்க்கப் பட்டதா அல்லது இக்கதையில் புலிகளின் அழிவுக்கான காரணிகளாகப் பல கதைகள் சொல்லும் ‘புலனாய்வாளர்கள்'(உளவாளிகள்!) சொல்ல வேண்டிய வேண்டிய பலவற்றைத் தவிர்த்தார்களா என்ற கேள்வியும் வருகிறது.
-2005ம் ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் இலங்கை வெளிநாட்டமைச்சர் லஷ்மன் கதிர்காமர்,’புலிகளால்(?) ‘ கொலை செய்யப் பட்டது அதைத் தொடர்ந்து,புலித்தலைமை,2005ம் ஆண்டு இலங்கைப் பாராளுமன்றத் தேர்தலைப் புறக்கணித்து,ரணில் விக்கிரம சிங்காவைப் பதவிக்கு வராமற் தடுத்து மஹிந்தாவைப் பதவிக்குக் கொண்டு வந்ததன் மூலம் புலிகள் தங்கள் அழிவுக்குத் தங்களின் சொந்தப் பணத்தில் தங்கள் அழிவைத் தேடிச் சூனியம் வைத்தார்கள். இளம் தலைமுறையின் கழுத்தில்; சையனைட்டைக் கட்டிப் போர்க்களம் அனுப்பிய தலைவர் வெள்ளை சேர்ட்டுடன் எதிரியிடம் சரணடைய வந்ததாக வந்த செய்தி உண்மையானால் அது ஒரு போர்த் தலைவனின் தர்மமான செயற்பாடா?
இக்கதை படிக்கும் தமிழ் வாசகர்கள் கேட்கக்கூடிய கேள்விகளில் ஒன்று. இலங்கை இராணுவம்,தனது நாட்டைப் பாதுகாக்க சிங்கள,தமிழ். என்ற வேறுபாடின்றி நாட்டுக்கு எதிராக ஆயதம் எடுத்தவர்களை அழித்து முடிப்போம் என சிங்கள இராணுவ அதிகாரி மகிந்த தயாரெத்ன சொல்வதாக ஆசிரியர் சொல்கிறார். இலங்கைத் தமிழர்களை ஆயுதம் எடுக்கப் பண்ணியதே 1958ம் ஆண்டு தொடக்கம் தமிழர்களுக்கு எதிராகப் பாய்ந்த இலங்கை இராணுவத்தின் அரச பயங்கரவாதமே என்ற உண்மையான சரித்திரத்தை அசோகன் சொல்லாமல் விட்டது ஏன்? அதை எழுத இரண்டு வரிகள் போதுமே.
