Noelnadesan's Blog

கொலம்பியாவின் போகொட்டா விமான நிலயத்தில் காத்திருந்தபோது சில பெண்கள், குழந்தைகளை அழகான துணியால் கட்டி தோளில் ஊஞ்சலாக வைத்திருந்ததை கண்டேன். குழந்தைகள் அழாமல் அமைதியாக சிரித்தபடியே இருந்தார்கள். அந்தீஸ் மலைப் பகுதியில் வாழும் பெண்களிடம் இன்னமும் இந்த வழக்கம் மாறாமல் உள்ளது. மலையேறும்போது இலகுவாக பாரத்தைத் தூக்க ஏற்ப்பட்டது இப்பொழுது விமானமேறும் போதும் கடைப்பிடிக்கப்படுகிறது. விமான ஊழியர்களுக்கு இவர்கள் குழந்தைகளின் பிராமை கொண்டு செல்லும் வேலையைக் கொடுக்கவில்லை.

3310 மீட்டர் உயரத்தில் உள்ள குஸ்கோ எனப்படும் நகரம் பெரு நாட்டின் அந்திஸ் மலையின் ஒரு பள்ளத்தாக்கில் உள்ளது. விமானம் மலைக்கு மேலாக பறந்து தரை இறங்குவது மிகவும் அழகானது மட்டுமல்ல. மனத்துக்குள் மலைமுகட்டிலும் தட்டுப்படாது தரை இறங்கவேண்டும் என்ற பயத்தைக் உருவாக்கும்.

இன்கா மக்கள் இந்த நகரத்தை அவர்களது கச்சா மொழியில் குஸ்கோ என்பது தொப்புள் எனப் பொருள்படும்;. ஸ்பானியர் வந்தபோது இதுவே 11 மில்லியன் மக்கள் வாழ்த சாம்ராச்சியத்தின் தலைநகரம். தற்பொழுது கொஸ்கோவில்; 0.25; மில்லியன் மக்கள் வசிக்கிறார்கள். இந்த கச்சுவா மொழி பேசுவதாதால் கச்சுவா மக்களென தற்போது அறிப்படுவார்கள். இவர்களில் பெரும்பகுதியினர் அந்தீஸ் மக்களாக அடையாளம் காணமுடிந்தாலும் பெரும்பாலான ஸ்பானிய கலப்பு தெரிகிறது.

தென்னமரிக்காவின் முக்கிய உல்லாசப் பிராணிகள் செல்லும் இடமாகிய மச்சுபபிச்சுவுக்கு இங்கிருந்து நடந்தோ அல்லது இரயிலிலோ போகவேண்டும்.

ஆசிய நாட்டவர்களான எமக்கு தென்அமரிக்க தொலைவான நிலப்பகுதியாக இருப்பதன் காரணம் தூரத்தில் இருப்பது மடடுமல்ல. காலனித்துவ மரபில் வந்த நமது செய்திப் பத்திரிகைகள் தொடர்ச்சியாக எதிர்மறைச் செய்திகளையே நமக்கு காவிக் கொண்டுவருகின்றன. காலனி ஆதிகம் நீங்கிய பின்பாக இந்த நாடுகளில் நடப்பது இராணுவ ஆட்சியும், இடதுசாரி கொரில்லாக்களின் யுத்தமுமே என எதிர்மறைத் தோற்றத்தை பரப்பும் தேவை காலனித்துவ ஊடகங்களுக்கு இருக்கின்றன. நமது ஊடகங்களும் அதைப் பின்பற்றி விடயங்களை கொண்டு வருவதால் ஓரிரு அரசியல் தலைவர்கள் பெயர்களைத் தவிர மற்றவை நமக்கு நினைவுக்கு வருவதில்லை.

தென் அமரிக்காவும் மத்திய அமரிக்காவுமே நாம் உண்ணும் உணவில் பெரும்பாலானவையை எமக்கு கொடுத்தது. சோளம் உருளைக்கிளங்கு மிளகாய் கறி- மிளகாய் நிலக்கடலை எல்லாம் அங்கிருந்தே நமக்கு கிடைத்தன. தென்னமரிக்காவில் பன்னிரண்டாயிரம் விதமான உருளைக்கிழங்கு வகையில் 1200 வகை பெருவில் உள்ளது. நிலத்திற்கும் நீர்த்தன்மைக்கேற்ப பொருத்தமான கிழங்குவகையைப் பயிரிடுவார்கள். உருளைக்கிழங்கே இன்கா மக்களில் பிரதான உணவாக இருந்தது. வரலாற்றில் எக்காலத்திலும் பஞ்சத்திற்கான தடங்கள் இங்கில்லை.

இன்கா இனமக்கள் மிவும் பெரிய சாமராச்சியத்தை ஆண்டவர்கள். இவர்களது இராட்சியம் தற்போதய பெரு, சிலி,பொலிவியா, ஈகுவடோர் மற்றும் ஆஜர்ரீனா, கொலம்பியாவின் சில பகுதிகளை உள்ளடக்கியது. 5500 கிலோமீட்டர் வீதிகளை அமைத்து ஆண்டவர்கள். இவர்களது கச்சுவா மொழி 5000 வருடங்கள் பழமையானது. இதே அளவு பழமை வாய்ந்ததே களிமண்தட்டுகளில் எழுதிய பாபிலொனியரது எழுத்து வடிவமும. அந்த வகையில் கச்சுவா புராதன மொழிகளில் ஒன்றாகிறது. இவர்களது எழுத்துகள் கீப்பு என நூல் முடிச்சுகளில் அமைந்துள்ளது. ஐரோப்பியர் 15ம் நூற்றாண்டிலே பூச்சியத்தை ஏற்றுக்கொண்டார் ஆனால் அதற்கு முன்பாகவே இனகாவின மக்கள் பூச்சியத்தை பாவித்தார்கள்.

இவர்களது கட்டிடங்களையும் ஆடைகளையும் பார்த்த எனக்கு ஆச்சரியத்தை கொடுத்த சில விடயங்கள் உள்ளது. பொன், வெள்ளி, செப்பு போன்ற உலோகங்களை பிரித்து அதில் மிக அழகான உலோக வேலைகளை செய்தவர்கள், வெங்கல காலத்தைத் தாண்டி இரும்புக் காலத்திற்குள் செல்லவில்லை. இந்தியாவும் மத்திய கிழக்கினரும் 3500 வருடங்கள் முன்பு இரும்பையும், கரியையும் கலந்து உருக்கை செய்தார்கள்.இன்கா இனமக்கள் சக்கரங்கள் பாவிக்கவில்லை என்ற உண்மை தெரிந்தபோது மிகவும் வியப்பாக இருந்தது. பாரத்தை இழுக்கும் மாடுகள் இல்லை. வேகமாக செல்ல குதிரைகள் இல்லை. ஆனால் மாபெரும் சாம்ராச்சியத்தை 200 வருடங்களாக ஆண்டார்கள்.இவர்களது கண்டு பிடிப்புகள் இவர்களதே. எங்கிருந்தும் கடன் வாங்கவில்லை. இவர்களது ஆன்மீகம் ,மதம் என்பவை முக்கியமானவை. அவையும் உள்நாட்டில் உருவாகியவை

நாங்கள் குஸ்கோவில் தங்கிய இடம் ஓரு காலத்தில் இன்காகளின் அரச மாளிகையாக இருந்தது. பின்பு 16ம் நூற்றாணடில் குஸ்கோவை கைப்பற்றிய ஸ்பானியத் தளபதி தனக்காக புனருத்தாரணம் செய்த கவர்னர் மாளிகை. தற்பொழுது நவீன வசதிகளுடன் ஹோட்டேலாக்கப்பட்டிருந்தது. ஹோட்டேலின் வெளிச் சுவர்கள் முகப்பு மற்றும் பிரதான கட்டுமானங்கள் எல்லாம் இன்காவால் கட்டப்பட்டது. இன்னமும் உறுதியாக உள்ளது. வெளிசுவர்கள் சாந்து பூசாது பலகோணங்களைக் கொண்ட கருங்கற்களை அடுக்கி எதுவித இடைவெளியில்லாது கட்டப்பட்டிருந்தது. இப்படி கல்லுகள் எப்படி பொருந்துகின்றன என்பதை இன்னமும் தெளிவாக விளக்க முடியவில்லை. கருங்கற்கள் அமிலத்தால் ஒன்றாகின என்றும் ஒரு விளக்கமுள்ளது. எப்படிப் பார்த்தாலும் இன்காவின் கட்டிடக்கலை மிகவும் நுட்பமானது. முழுமையான குஸ்கோ நகரத்துத் தெருக்கள் சதுர வடிவமானது(Grid) மெல்பேனை நினைவுக்கு கொண்டு வந்தது. முழு நகரமும் பூமா என்ற புலியையின் வடிவத்தில் உள்ளது.

இயற்கைப் பாதுகாப்பு கொண்ட பள்ளத்தாக்கில் நகரம் அமைந்திருப்பது போர்வீரர்களால் இலகுவாக பாதுகாக்க முடியும். குஸ்கோவின் நான்கு பக்கத்தையும் வெளியூரோடு இணைக்கும் பாதைகள் மலைகளில் ஊடாக சென்றன.
இன்காவின் கட்டிடங்கள் புவி அதிர்சியைத் தாங்கக்கூடியவை என முன்பே அறிந்திருந்தேன். ஆனால் கட்டிடத்தைப் பார்த்தபோது அதன் உண்மை புரிந்தது கட்டிடத்தின் சுவர்கள் செவ்வகமானவையல்ல. ஒரு கூம்பு வடிவமானவை (trapezoidal) அந்த அமைப்பு புவியத்திர்ச்சியைத் உள்வாங்கும். கட்டிடங்களின் அத்திவாரத்தின் கீழ் சரளைகல்லுகள் பரவி இருப்பதால் முழுக்கட்டிடம் புவி அதிர்வின்போது நகர்ந்துவிட்டு மீண்டும் பழய நிலைக்கு திரும்பிவரமுடியும். தற்பொழுதுதான் கலிபோனியாவில் இப்படியான கட்டிடங்களுக்கு அத்திவாரம் போடுகிறார்கள்.

மதியத்தில் ஹோட்டேலுக்குள் போய் சேர்ந்ததும் எங்களுக்கு கொக்கோ இலையில் வடித்த தேநீர் தந்தார்கள். உயரத்தில் இருப்பதால் காற்றில் தேவையான அளவு பிராணவாயு இல்லை. அங்கு வாழ்ந்து பழக்கப்படாத எங்களுக்கு பிராணவாயு குறைவால் தலையிடி தலைசுத்தல் ஏற்படும். அதற்கு இந்த தேநீர் நல்லது என்றார்கள். இங்குள்ள ஹோட்டேல்களில் பிராணவாயு சிலிணடர்கள் வைத்துள்ளார்கள். தேவையானபோது கொண்டு வருவார்கள்

ஹோட்டலை விட்டு வெளியேறியறி வீதிக்கு வந்தபோது மெதுவான குளிர் வெயிலுடன் இருந்தது. காற்றில் கடப்பது போன்ற உணர்வு இருந்தது. மதியம் பசிக்கும் நேரமாகிவிட்ட போதிலும் பசி ஏற்படவில்லை.
வீதியில் வட்டமான முகத்துடன் மஞ்சள் நிறத்தில் சீனத்தோற்றத்தை அளித்தபோதும் விரிந்ததோள்களும் பலமான கைகளும் கால்களும் கொண்டவர்கள் இந்த கச்சுவா மக்கள். பலரில் ஸ்பானியக் கலப்புத் தெரிந்தது.

எமது ஹொட்டலுக்கு சிறிது துரத்தில் சான்டோ டொமிங்கே என்ற கிறிஸ்துவ ஆலயம் இருந்தது. அதில் ஏராளம் உல்லாசப் பிரயாணிகள் நின்றார்கள். முன்பகுதியில் கத்தோலிக்க ஆலயமாகவும் மற்றய பகுதிகள் தற்பொழுது இன்காக்களின் பகுதியாக பராமரிக்கப்படுகிறது. இந்த முழு பகுதியும் சூரியனுக்கான ஆலயம் (Sun temple – Qoricancha)) இருந்து. இந்துக்களுக்கு காசிபோல் புனிதமனது. 13ம் நூற்றண்டுகளில் கட்டப்பட்ட இந்த ஆலயம் முழு குஸ்கோ நகரை பூமா புலியின் வடிவமாகப் பார்த்தால் இந்த ஆலயம் வாலாக அமைந்து இருக்கிறது. உள்பகுதி நாலு பகுதிகளாக பிரிக்கப்பட்டு சந்திரன் நட்சந்திரங்கள் இடிமுழக்கம் வானவில் என்பற்றின் பகுதிகளாக இருந்தது. இதில் இன்கா அரச மம்மிகள் வைத்திருந்தார்கள் ஆலயத்தின் உள்புறம் வெளிப்புறம் மற்றும் கூரை அக்காலத்தில் தங்கத்தகடுகளால் சுவர்கள் மறைக்கப்பட்டிருந்தன். ஆலய முன்றலில் தங்கத்தில் பறவைகள் ஜகுவார் உருவங்கள் இருந்தன. ஸ்பானியர்கள் கைப்பற்றியதும் முழுத்தங்கமும் உருக்கப்பட்ட ஸ்பெயினுக்கு அனுபியதுடன் மம்மிகளை எரித்து ஆலயத்தை இடித்தார்கள். ஆலயத்தின் பெரும்பகுதிகளை இடிக்க முடியாதபோது அந்தப் பகுதிகளோடு செங்கட்டியால் கத்தோலிக்க தேவாலயம் கட்டினார்கள

1650 ல் இந்த பிரதேசத்தில் ஏற்பட்ட நில நடுக்கத்தில் ஸ்பானியர்களால் கட்டப்பட்ட சகல கட்டிடங்களும் பாதிப்படைந்தன இந்த தேவாலயத்தின் ஸ்பானியரின் கட்டுமானம் சிதைந்து மீண்டும் இன்கா ஆலயம் வெளித்தெரிந்தது. மீண்டும் தளராமல் கத்தோலிக்க மதகுருமார்களும் ஸ்பானிய காலனியினரும் பல கத்தோலிக்க தேவாலங்;களையும் மடாலாயங்களையும் புனருத்தாரணம் செய்தார்கள.

1950ல் மீண்டும் வந்த நில அதிர்வில் ஸ்பானியர்களது கட்டிடங்கள் உடைந்து இன்காகளின் கட்டங்கள் மீண்டும் வெளிவந்ததால் தற்பொழுது குஸ்கோவில் இன்கா கட்டிடங்களைக் கொண்ட நகராக வெளித்தெரிகின்றது.
வழிகாட்டியுடன் இரண்டு நாளில் ஆலயத்தின் உள்ளே செல்வதற்காக ஏற்பாடு உள்ளதால் நகரத்தை நோக்கி நடந்தோம். பாதைகள் எல்லாம் கருங்கற்கள் பதித்த நகரம் தற்பொழுது நகரில் அரைவாசியினர் உல்லாசப்பிரயாணிகளாகத் தெரிந்தனர்.

யார் இந்த இன்கா மக்கள்?

சூரிய வம்சத்தில் உதித்தவர்கள் எனக் தங்களைக்க சொல்லும் இவர்கள் பொலிவியாவுக்கும் பெருவிற்கும் இடையே உள்ள மிகப் பெரிய வாவியில் இருந்து வந்தார்கள் என அவர்கள் ஐதிகம் சொல்லுகிறது. ஆண்டவனால் களிமண்ணில் இருந்து படைக்கப்பட்ட நாலு ஆண்களும் நாலு பெண்களும் வளமான பிரதேசத்தை தேடிப் பயணம் செய்து இறுதியில் குஸ்கோ பள்ளத்தாக்கை அடைந்தார்கள் அவர்கள் கையில் வைத்துதிருந்த கோலை ஊன்றிய இடம் இந்த ஆலயம் அமைந்திருக்கும் இடமாகும் என அவர்களது ஐதீகக்கதைகள் சொல்கிறது இந்த இடத்தில் தங்களது தந்தையான சூரியனுக்கு கட்டிய ஆலயம் என்பதால் தொடர்சியாக இந்த ஆலயம் அவர்களுக்கு முக்கியத்துவமானது.இவர்களது ஆட்சியில் ஒரு தாரதிருமணம் அதுவும் 20 வயதுக்கு மேல் ஆண் செய்யமுடியும். குற்றங்களைத் தண்டிப்தற்காக சட்டங்கள் உருவாக்கப்பட்டன.

இன்கா மன்னர்களில் 1438-1471 ) இருந்த பச்சக்குட்டி (Pachacuti ) மிகவும் பெருவீரனாக இன்கா சாம்ராச்சயத்தை விஸ்தரிததபோது; வென்ற இடங்களில் எல்லாம் சூரியனுக்கு ஆலயத்தை, குஸ்காவில் உள்ள ஆலயத்தின் பிரதியாகக் கட்டும்படி பணித்தான்

இன்கா மக்கள் மூதாதயர்களை வழிபடுவதால் தங்களது இறந்தவர்களை மம்மியாக்கி காப்பதுடன் பண்டிகை காலங்களில் அவைகளை வெளியே கொண்டுவந்து உணவுகள் கொடுத்தும் ஊர்வலமாக கொண்டாடுவாகள். இதற்கப்பால் மற்றய பிரதேசங்களை வெல்லும்போது அவர்களது மம்மிகளும் குஸ்கோவுக்கு இங்கு கொண்டு வரப்படும். இதன் மூலம் புதிதாக வந்தவர்கள் தங்களது மூதாதயர்களின் மம்மிகள் இருந்த இடத்தின் மீது பற்றாக இருப்பது, தொடர்ந்தும் இன்காக்களின் சாம்ராச்சியத்தைப் பெரிதாக்க உதவியது

பொது இடங்களான பிளாசா, ஆலயங்கள் மற்றும் வீதிகளைப் தொடர்சியாக பராமரிப்பதற்பதும், நாட்டின் சனத்தொகை கணக்கெடுப்பு, உணவுகள் பாதுகாப்பது, விநியோகிப்பதை என்ற விடயங்களை கவனிக்க முழு பிரதேசத்திற்கும் அதிகாரிகள் கணக்காளர்களை நியமித்திருந்தார்கள்.

மியுசியத்திற்கு சென்றபோது தென்அமரிக்காவில் இன்கா இனமக்களின் அரசிற்கு முன்பு பல நாகரீகங்கள் உருவாகி அழிந்துள்ளது புரிந்தது. கடற்கரைப் பிரதேசத்தில் இருந்தவர் பிற்காலத்தில் இயற்கையின் அழிவால் (El Nino) அவர்கள் உள்நாட்டுக்கு சென்று படிப்படியாக சென்றார்கள். அவர்கள் ஒருவருடன் ஒருவர் மோதியழிந்தும்,கலந்து உள்வாங்கி பல நாகரீகங்களை உருவாக்கியுளளார்கள். அந்தீஸ் மலைப் பிரதேசத்திலும் இருந்தவர்கள் தொடர்சியாக அமேசன் பிரதேசத்தில் உள்வர்களோடு தொடர்பு கொண்டு வாழ்தார்கள்.

தென்னமரிக்காவில் ஒரே ஒரு படைப்பு கடவுள் மனித உடலில் புலி முகம் கொண்டதன் பிரதிபலிப்பாக இருந்தது. (Fang Deity) இவற்றுடன் தொடர்சியாக தொடர்பு கொள்ளும் ஷமனிசம் (Shamanism)) இருந்தது. நோய்கள் எல்லாம் கெட்டஆவிகளால் உருவாகுவதாகவும் நல்ல ஆவிகள் தொடர்ந்து புவியில் வசிப்பதாகவும் நம்பினார்கள் . இதனாலயே மம்மிகளை உருவாக்கி பாதுகாத்தார்கள். எகிப்தியர்களுக்கு இரண்டாயிரம் வருடங்கள் முன்பாக தென்னமரிக்க மக்கள் மம்மிகளை உருவாக்கினார்கள் என்பது எனக்கு ஆச்சரியத்தை அளித்தது. எகிப்தியர்கள் மன்னர்களையும் பிரபுக்களையும் மம்மிக்கினார்கள் இங்கு சாதாரண மக்களது உருவங்களும் மம்மியாக்கப்படும். மம்மிகளுக்கு உணவுடன் இவர்களது பாரம்பரியமான பியரையும் வழங்குவார்கள்.

தங்கத்தையும் வெள்ளியையும் அகழ்தெடுத்து அதில் ஆபரணங்கள் செய்தல் இவர்களிடையே இருந்தாலும் இவைகள் பெறுமதி கொண்டவையாக இருக்கவில்லை. இறுதிவரையும் பண்டமாற்று வர்த்தகமே இருந்தது. தங்கம் வெள்ளியில் செய்தவை அலங்காரப்பொருளாகவே பாவித்திருக்கிறார்கள் என்பதை பாத்திரங்கள் பொம்மைகள் உருவாக்கியதில் தெரிகிறது. செம்பையும் தகரத்திலும் ஆயுதங்கள் உருவாக்கி வைத்திருந்தார்கள். கட்டிடவேலைக்கு மரங்களையும் ஆகாயத்தில் இருந்து வந்த கல்லையும் சுத்தியலாக பயன்படுத்தியிருக்கறார்கள்.

பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் பக்கம் நின்ற தீர்க்கதரிசியாக அயராமல் உழைத்துவரும் சமூகப்பணியாளர்
முருகபூபதி
சமூகப்பணிகளில் ஈடுபடுவதற்கு மூலதனமாக இருப்பது: பொறுமை, சகிப்புத்தன்மை, தியாக மனப்பான்மை, நெகிழ்ச்சியான இயல்புகள், அர்ப்பணிப்பு, இரக்க சிந்தனை.
இந்தப்பண்புகளை கொண்டிருப்பவர்கள் நண்பர்களாக கிடைப்பதும் பெரிய கொடுப்பினை. அவ்வாறு மெல்பனில் எனக்குக் கிடைத்த நண்பர்தான் திரு. சபாரத்தினம் சுந்தரமூர்த்தி அவர்கள்.
இவரை நாம் சுந்தர் எனச்செல்லமாக அழைப்பது வழக்கம். இலங்கையில் காரைநகர் களபூமியில் 31-05-1948 ஆம் திகதி பிறந்திருக்கும் சுந்தர், நேற்றைய தினம் தனது 70 வயதை அடைந்துள்ளார். அவருக்கு எனது மனமார்ந்த வாழ்த்துக்களை முதலில் தெரிவித்துக்கொண்டே, அவர் பற்றிய இந்தப்பதிவை தொடங்குகின்றேன்.

தனது ஆரம்ப – இடைநிலைக்கல்வியை கொழும்பில் பம்பலப்பிட்டி, இரத்மலானை இந்துக்கல்லூரிகளில் நிறைவுசெய்துகொண்டு, Times Of Ceylon நிறுவனத்தில் தொழில் ரீதியாக இணைந்துகொண்டிருக்கும் சுந்தர், தனது 23 வயதிலேயே சாம்பியா நாட்டிற்கு அச்சக நிறுவனம் ஒன்றில் தனக்குப்பிடித்தமான பயிற்சியை மேற்கொண்டு தேர்ச்சிபெற்று தாயகம் திரும்பினார்.
1974 இல் அவுஸ்திரேலியாவுக்கு புலம்பெயர்ந்து வந்து, சொந்தமாகவே ஒரு அச்சுக்கூடத்தை தொடங்கியவர். இவ்வாறு அந்நிய நாட்டில் தனக்குத்தெரிந்த தொழிலை முதல்கட்டத்திலேயே தொடங்குவதற்கு சற்று துணிவும் தன்னம்பிக்கையும் வேண்டும்.

குறிப்பிட்ட தொழில் துறையில் தாயகத்தில் ஈடுபட்டவர்களுக்கு புகலிடத்தில் தொடக்கத்தில் அதே துறையில் வேலை வாய்ப்புகள் கிடைப்பது அரிது. இலங்கையில் இவர் வாழ்ந்த காலத்தில் தலைநகரில் மூவின மக்களும் செறிந்து வாழும் பிரதேசத்தில் பெற்ற அனுபவங்களும் புகலிட நாட்டில் தன்னை ஸ்திரப்படுத்திக்கொள்ள மூலதனமாக இருந்திருக்கவேண்டும்.

மனிதர்களுக்கு தொழில் தொடர்பான Skill எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு அவசியமோ, அதேயளவு சமூகரீதியான மக்கள் தொடர்பாடல் Skill உம் அவசியம்தான். இரண்டு Skill உம் ஒருவகையில் கலைதான். இரண்டு கலைகளிலும் தேர்ந்தவர்தான் எமது இனிய நண்பர் சுந்தர்.
இலங்கையில் காலத்துக்கு காலம் தோன்றிய இனநெருக்கடிகள், இன ரீதியான அச்சுறுத்தல்கள், கல்வியில் ஏற்படுத்தப்பட்ட தரப்படுத்தல், இனப்பாகுபாடுகள் என்பவற்றை ஒரு பிரஜையாக அவதானித்து வந்திருக்கும் சுந்தர், புகலிடம் வந்தபின்னரும் தாயகம் குறித்த சிந்தனைவயப்பட்டவராகவே விளங்கியவர்.

தன்னாலும் தனது தாயகத்திற்கும் தமது இனத்திற்கும் ஏதும் ஆக்கபூர்வமாகச்செய்யவேண்டும் என்ற கனவுகளுடன் புகலிட வாழ்வை அமைதியாக ஆரம்பித்திருக்கிறார்.
பெரும்பாலானவர்கள், வெளிநாடுகளுக்கு வந்ததும் தானுண்டு தன்பாடுண்டு, தனது குடும்பம் உண்டென்ற மனப்போக்குடன் பொதுவாழ்வை நெருங்கமாட்டார்கள். ஒரு வட்டத்திற்குள்ளேயே தம்மை வரையறுத்துக்கொள்வார்கள். பொதுவாழ்வில் கண்டனங்கள், விமர்சனங்களை எதிர்கொள்ளத்திராணியற்றவர்களாகவும், எமக்கு ஏன் வம்பு என ஒதுங்கியிருப்பவர்களாகவும் பலரை சமூக வாழ்வில் பார்த்திருப்போம்!
ஆனால், சமூக ரீதியாகச்சிந்திப்பவர்கள் எப்பொழுதும் பொதுநோக்கத்துடனேயே செயல்படுபவர்கள், மக்கள் மத்தியில் Activist ஆக இனம் காணப்படுவார்கள். நண்பர் சுந்தரமூர்த்தி அவர்களும் மெல்பனில் சமூகப்பணியாளராக அடையாளம் பெற்றவர்.
நாம் வசிக்கும் விக்ரோரியா மாநிலத்தில் இயங்கிக்கொண்டிருக்கும் இலங்கைத்தமிழ்ச்சங்கத்தில் 1981 ஆம் இணைந்திருக்கும் சுந்தர், இச்சங்கத்தின் சமூக, கலை, கலாசார, கல்விப்பணிகளிலும் தீவிரமாக ஈடுபட்டு சங்கத்தின் தலைமைப்பீடம் உட்பட இதர உறுப்பினர்களின் நன்மதிப்பையும் பெற்றார். இச்சங்கத்தின் தற்போதைய பெயர் ஈழத்தமிழ்ச்சங்கம்.

1983 இல் இலங்கையில் இனக்கலவரத்தின் பின்னர், தமிழ்மக்கள் அகதிகளாக இந்தியாவுக்கும், வெளிநாடுகளுக்கும் புலம்பெயர்ந்தவேளையில், இம்மக்களின் எதிர்காலம் தொடர்பான அக்கறையில் விக்ரோரியா இலங்கை தமிழ்ச்சங்கம் தீவிரம் காண்பித்த காலகட்டத்தில் அவுஸ்திரேலியா அரசமட்டத்தில் நடந்த பேச்சுவார்த்தைகளிலும் சுந்தர் இடம்பெற்றிருந்தார்.
அத்துடன் இலங்கையில் 1983 இல் நடந்த இனக்கலவரத்தை கண்டித்து மெல்பனிலும் அவுஸ்திரேலியாவில் இதர மாநிலங்களிலும் நிகழ்ந்த கவனஈர்ப்பு நிகழ்வுகள் கூட்டங்களிலெல்லாம் சுந்தரும் கலந்துகொண்டார்.

அவுஸ்திரேலியாவுக்கு இலங்கை தமிழர்கள் அகதிகளாக வரத்தொடங்கியதும், அமைப்பு ரீதியாகவும் தனிப்பட்ட முறையிலும் பலரது தஞ்சக்கோரிக்கைகள் தொடர்பாகவும் கவனம் செலுத்தி வந்திருக்கும் சுந்தர், இலங்கைத்தமிழ்ச்சங்கத்தின் செய்தி ஏடான தென்துருவ தமிழ்முரசு இதழின் ஆசிரியராகவும் இயங்கினார். இவரது அச்சகத்திலிருந்தே இந்த இதழும், சங்கத்தின் பிரசுரங்களும் வெளிவந்தன.
இலங்கையில் இந்திய அமைதிப்படையின் பிரவேசத்திற்குப்பின்னரும், அதன் வெளியேற்றத்தின்போதும், அதனைத்தொடர்ந்து, மீண்டும் இலங்கை இராணுவத்தின் ஆக்கிரமிப்புகள் அதிகரித்தவேளைகளிலும் புகலிட தமிழ் அமைப்புகள் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் வாழ்வாதார விடயங்களிலும் கவனம் செலுத்தியதை அறிவோம். அவ்வாறு தொடங்கப்பட்ட தமிழர் புனர்வாழ்வுக்கழகத்தில் 1994 ஆம் ஆண்டில் இணைந்துகொண்ட சுந்தர், அதன்பொருட்டு நடத்தப்பட்ட நிதி சேகரிப்பு கலாசார நிகழ்ச்சிகளிலும் முன்னின்று உழைத்தார். அத்துடன் தமிழ் ஈழ பொருளாதார மேம்பாட்டு அமைப்பிலும் Tamil Elam Economic Development Organisation (TEEDOR) சுந்தரின் பங்களிப்பு முக்கியமானது.

இந்தத் தொண்டு நிறுவனங்களின் வாழ்வாதார உதவிகளை இலங்கையில் போரில் பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு நேரடியாக வழங்குவதற்கும் சுந்தர் பல தடவை இலங்கைக்கு பயணங்களை மேற்கொண்டார். ஏ. 9 பாதை மூட்ப்பட்டிருந்த கால கட்டத்தில் உயிரையும் பணயம் வைத்து கிளாலி கடல் ஏரி மார்க்கமாகவும் நிவாரண உதவிகளை கொண்டு சேர்ப்பித்த இவரது துணிவும் முன்னுதாரணமானது.

இவ்வாறு தாயகத்தில் போரில் பாதிக்கப்பட்டவர்களிடத்தில் மனிதநேயப்பண்புகளுடன் செயல்பட்டிருக்கும் சுந்தர் அவர்களுக்கு 2009 ஆண்டு மேமாதம் நடந்த இறுதிப்போரின் முடிவுகள் ஆழ்ந்த வேதனைகளைத்தந்திருந்தது. அதனால் எம்மவர் மத்தியில் விரக்திநிலைக்கு தள்ளப்பட்ட பலரை பார்த்திருப்போம்.

எப்பொழுதும் மனிதநேயப்பணிகளில் அக்கறையோடு செயல்படுபவர்களுக்கு தீர்க்கதரிசனப்பார்வையும் இருப்பதனால் அடுத்து என்ன செய்யவேண்டும் என்ற எண்ணமும் இவரிடம் குடியிருந்தது.
வன்னியில் செஞ்சோலை, அன்பு இல்லம், பாரதி இல்லம் முதலான போரில் பாதிக்கப்பட்ட குழந்தைகளை பராமரிக்கும் தொண்டு நிறுவனங்களுடனும் சுந்தருக்கு தொடர்பாடல்கள் இருந்தமையால், வடக்கு – கிழக்கு புனர்வாழ்வு மற்றும் அபிவிருத்தி என்னும் தன்னார்வ அமைப்புடன் North East Rehabilitation and Development Organization (NERDO) இணைந்து இயங்க ஆரம்பித்தார். இந்த அமைப்பின் மேற்பார்வையில் நூற்றுக்கணக்கான பெற்றோரை இழந்த குழந்தைகள் வன்னியில் பராமரிக்கப்படுகின்றனர்.
அந்தக்குழந்தைகளின் தேவைகளுக்காக அவ்வப்போது தாயாகத்திற்கு பயணிக்கும் சுந்தர், எப்பொழுதும் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் பக்கமே நிற்பவர் என்பதனால் எமக்கும் நெருக்கமானார்.
1974 ஆம் ஆண்டு அவுஸ்திரேலியாவுக்கு வந்தது முதல் பொதுவாழ்வில் பல மனிதநேய சமூகப்பணிகளில் ஈடுபட்டுவந்திருக்கும் சுந்தர் அவர்களுக்கு விக்ரோரியா மாநில அரசின் பல்லின கலாசார ஆணையம் காலம் கடந்துதான், 2016 ஆம் ஆண்டில் மகத்தான சமூகசேவைக்கான பாராட்டு விருதை வழங்கி கௌரவித்தது.

1981 முதல் 2006 வரையில் ஈழத்தமிழ்ச்சங்கத்தின் உறுப்பினராக, துணைத்தலைவராக, தலைவராக, இதழாசிரியராக பல்வேறு பதவிகளில் அங்கம் வகித்திருக்கும் சுந்தர், 1986 முதல் 2009 வரையில் தமிழர் ஒருங்கிணைப்புக்குழுவின் ஸ்தாபக உறுப்பினராகவும் இயங்கியவர். 1986 இலேயே அவுஸ்திரேலியா தொழில் கட்சியிலும் அங்கத்தவராக சேர்ந்தவர். 1991 முதல் 2004 வரையில் சமூகத்தொடர்புச் செயலாளராக அவுஸ்திரேலிய தமிழர் பேரவையிலும் Australasian Federation of Tamil Association (AFTA) 1994 முதல் 2005 வரையில் ஸ்தாபக உறுப்பினராகவும் இணைப்பாளராகவும் Tamil Eelam Economic Development Organisation (TEEDOR) என்னும் அமைப்பிலும் இயங்கிவந்திருப்பவர்.
இவ்வாறு தாயகம் சார்ந்த தன்னார்வத்தொண்டு அமைப்புகளிலும் மனித உரிமை அமைப்புகளிலும் அர்ப்பணிப்புடன் இயங்கிவந்திருக்கும் சுந்தர், தனக்கு புகலிடம் வழங்கிய தேசத்திற்கும் விசுவாசம் மிக்கவராக சிறுவர் நலன்கள் உரிமைகளை பேணும் ஒன்றியத்திலும், லயன்ஸ் கழகத்திலும் இணைந்திருப்பவர். விக்ரோரியா மாநிலத்தின் பல்லின கலாசார ஆணையத்தின் ஆலோசகராகவும் அங்கம் வகித்துவருகிறார்.

இந்தப்பதிவில் எனக்கும் சுந்தருக்கும் ஏற்பட்ட நட்பின் தொடக்க காலத்தையும் சமகாலத்தையும் நினைத்துப்பார்க்கின்றேன்.
1987 இல் நான் அவுஸ்திரேலியாவுக்கு வந்தபின்னர்தான் சுந்தர் எனக்கும் நண்பரானார்.அப்பொழுது அவர் இலங்கைத்தமிழ்ச்சங்கத்தின் தென்துருவ தமிழ் முரசு இதழின் ஆசிரியர். என்னையும் தங்கள் சங்கத்தில் இணைந்து குறிப்பிட்ட செய்திஏட்டில் எழுதுமாறும் அழைத்தார். அக்காலப்பகுதியில் நான் இங்கு அகதியாக இருந்தமையால், அவர் சம்பந்தப்பட்ட சங்கத்திலும் குறிப்பிட்ட செய்தி ஏட்டிலும் இணைந்துகொள்வதற்கு எனக்கு சற்று தயக்கம் இருந்தது. அந்தத்தயக்கம் கருத்தியல் சார்ந்திருந்தமையாலும் அவரிடம் எனது எண்ணத்தை பகிர்ந்துகொண்டேன்.
மற்றவர்களின் உணர்வுகளையும் எண்ணங்களையும் புரிந்துகொண்டு அதற்கேற்ப நட்புறவை வளர்த்துக்கொள்ளும் பண்புகள் சுந்தரிடம் இருந்தமையால் என்னால் மட்டுல்ல அவருடன் மாற்றுக்கருத்துக்கொண்டிருந்தவர்களும் அவருடன் நேசம் பாராட்டினார்கள். எனக்கும் சுந்தரமூர்த்திக்கும் இடையிலான நட்புறவு இற்றைவரையில் எந்த விக்கினமும் இல்லாமல் தொடருகின்றது.

1988 இல் நான் இங்கு வதியும் சில அன்பர்களுடன் தொடக்கிய இலங்கை மாணவர் கல்வி நிதியம் என்ற தன்னார்வ தொண்டு அமைப்புக்கு சுந்தர் அவர்கள் தனது தார்மீக ஆதரவை வழங்கினார்.
அந்த ஆண்டில் ஒருநாள், ஸ்பிரிங்வேலில் அமைந்திருந்த அவரது அச்சகத்திற்கு சென்றிருந்தேன். எமது கல்வி நிதியத்திலும் இணைந்து, ஒரு மாணவருக்கு உதவுவதற்கு முன்வந்த சுந்தர், நிதியத்திற்கான Letterhead ஐ இலவசமாகவும் அச்சிட்டுத்தந்தார். நீண்ட காலமாக, அந்த Letterhead ஐத்தான் சுமார் 25 வருடங்கள் பயன்படுத்தியிருக்கின்றோம். எமது கல்வி நிதியம் ஊடாக இலங்கைப்போரில் பாதிக்கப்பட்ட ஒரு மாணவருக்கு தொடர்ச்சியாக உதவி வந்திருக்கும் சுந்தர், தனது மகள் பிருந்தாவையும் எமது தொண்டு நிறுவனத்தில் இணைத்துவிட்டார். இன்று அவரும் ஒரு மாணவரின் கல்வி வளர்ச்சிக்கு உதவி வருகிறார்.
கடந்த மூன்று தசாப்த காலத்திற்கும் மேலாக எம்முடன் நேசம் பாராட்டிவரும் இனிய நண்பர் சுந்தர் சுந்தரமூர்த்தி அவர்கள் சிறந்த மொழிபெயர்ப்பாளருமாவார். மெல்பனில் நண்பர் நடேசன் சில வருடங்களுக்கு முன்னர் சமூகத்தின் கதை பகிர்தல் நிகழ்ச்சியை ஒழுங்குசெய்தவேளையில் இந்த நாட்டில் தஞ்சமடைந்திருக்கும் சிலர் தமது கதைகளை தமிழில் சொன்னபோது அவற்றை ஆங்கிலத்தில் அழகாக மொழிபெயர்த்தார்.

எழுத்தாளர்களும், சமூகப்பணியாளர்களும் தீர்க்கதரிசனத்துடன் இயங்கவேண்டியவர்கள். ஒரு காலகட்டத்தில் சரியென தீர்மானிக்கப்பட்ட விடயங்கள் பிறிதொரு காலகட்டத்தில் வேறு ஒரு பரிமாணத்தை வந்தடையும். அத்தகைய வேளைகளில் எழுத்தாளர்கள் சமூகப்பணியாளர்களுக்கு கடந்த கால நிலைப்பாடுகள் தொடர்பாக தளம்பலும் தோன்றும்.
அவ்வாறு தளம்பல் நிலைவந்தால் விரக்தியும் உடன் வரப்பார்க்கும். அதிலிருந்து மீண்டு, புத்தெழுச்சியுடன் இயங்குவதற்கு தீர்க்கதரிசனம்தான் பெரிதும் உதவும். அவ்வாறு 2009 இறுதிப்போருக்குப்பின்னரும் மனச்சோர்வடையாமல், பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் பக்கமே நிற்கும் நிலைப்பாட்டில் எந்தவொரு தளம்பலும் தடங்களும் இன்றி அயராமல் இயங்கிவரும் எமது இனிய நண்பர் “சுந்தர்” சுந்தரமூர்த்தி அவர்களுக்கு 70 வயது நிறைவடையும் இத்தருணத்தில் வாழ்த்தி மகிழ்கின்றோம். சுந்தர் நல்லாரோக்கியத்துடன் பல்லாண்டு வாழ வாழ்த்துகின்றோம்.
letchumananm@gmail.com
—0—

“உங்களிடம் நான் ஒன்று கேட்கிறேன். உண்மையை சொல்ல வேண்டும். என்னைக் கல்யாணம் செய்வதற்கு முன்பு யாரையாவது காதலித்தீர்களா? “

சந்திரனுக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது.

‘இருவருடங்களில் கேட்காத கேள்வியை கேட்கிறாளே யாராவது அவளிடம் சொல்லி விட்டார்களா. இலங்கைத் தமிழர்கள் அதிகம் வாழும் ஏரியா தான் ஓபன். சோபாவோ பெற்றோரோ மற்றவர்களோடு பேசிப் பழகுவது குறைவு. தாங்களும் தங்கள் குடும்பமும் என வாழ்பவர்கள் இவர்கள். பாடசாலையில் ஒன்றாக படித்தவர்களை தவிர மற்றவர்களை தெரியாது. ஏன்இப்படி தனியாக இருக்கிறார்கள் என சந்திரன் கூட நினைத்தது உண்டு. இப்படியான தனிமை குடும்ப உறவுகளில் ஓர் இறுக்கத்தை ஏற்படுத்தி விடுகிறது. இராசம்மாவின் மகளுக்கு திருமணம் நடந்த பின்னும், சோபா தனக்கு உரிமையானவள் என்ற உணர்வும், அதன் விளைவுகளும் சந்திரனைப் பல தடவை பாதித்தது.

“ஏன் பதில் இல்லை. காதலித்தீர்களா? பல்கலைக்கழகத்தில் எல்லோரும் போய்பிரெணட், கேள்பிரெண்ட வைத்திருப்பார்கள் என கேள்விப்பட்டேன்.”
தொடரும்

“அப்படி கேள்பிரெண்ட இருந்தால் என்ன? நான் பல்கலைக்கழகத்தில் படிக்கும்போது நீ பக்குவப்பட்டு இருக்க மாட்டாய்.” என சிரித்தான்.

இதைக்கூறியபோது மெய்யாகவே சந்திரனுக்கு சிரிப்பு வந்ததுஃ

“சுற்றி வளைத்துப் பேச்சை திருப்பாமல் உண்மையாக சொல்லுங்க .இருந்ததா, இல்லையா? “

“உனக்கு பொய் சொல்ல வேண்டிய அவசியம் இல்லை. நான் படித்த காலத்தில் என்னோடு ஒன்றாகப் படித்த பெண் ஒருவளோடு சிநேகிதம் இருந்தது. அதற்கு மேல் ஒன்றுமில்லை.”

“அவளது பெயர் என்ன? “

“மஞ்சுளா”

“ஏன் அவளைக் கல்யாணம் செய்யவில்லை? “

“உன்னை கல்யாணம் செய்யவேண்டும் என எனக்கு தலையில் எழுதப்பட்டிருந்தது.”

“மழுப்பாமல் சொல்லுங்கள் ஏன் அவளது குடும்பத்தில் ஒத்துக் கொள்ளவில்லையா?ஏதாவது சாதிப்பிரச்சனையா? “

“என்னைப் பார்த்தால் சாதி வித்தியாசம் பார்ப்பவன் போலவா தெரிகிறது?. மஞ்சுளாவின் தந்தை படித்துக் கொண்டிருக்கும்போது அகாலமரணம் அடைந்து விட்டார். ஐந்து பிள்ளைகளில் அவளே மூத்தபிள்ளையாக இருந்ததால் குடும்ப பொறுப்பு அவளது தலைமேல் விழுந்தது. மஞ்சுளாவிற்கு நைஜீரியாவில் வேலை கிடைத்ததும் போய்விட்டாள். அவளது பொறுப்புக்களை தானே ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்று கூறிவிட்டாள். அவளை தடுத்து அவளது பொறுப்புக்களை நான் எடுத்துக் கொள்வேன் எனகூற எனக்கு துணிவு இல்லை. நீயே பார்க்கிறாய் அவுஸ்திரேலியாவின் ஸ்கொலசிப்பில் பணத்தில் நாலு வருடங்களாக படிக்கிறேன். இருவரும் மனஒற்றுமையுடன் விலத்திக்கொண்டோம். இப்படியான பிரிவை காதல் தோல்வி என மஞ்சுளாவும் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. நானும் பெரிதுபடுத்த வில்லை.”

“நீங்கள் எவ்வளவு சுலபமாக எடுத்துக் கொண்டீர்கள். “

“நான் தமிழ் சினிமா நாயகன் போல் நடக்கவில்லை என்றா சொல்கிறாய்.? “

“மஞ்சுளாவை மறந்து விட்டீர்களா?.”

“மஞ்சுளா எனது காதலி என்பதை மறந்து விட்டேன் இன்னும் சிநேகிதி என்று மனதில் நினைக்கிறேன். உனக்கு ஏதாவது சிநேகிதம் இருந்ததா? “ எனக் கேட்டு பேச்சை மாற்ற முயன்றான்.

“ஒருவரும் இல்லை. மீனா என்று பெண் சிநேகிதி இருந்தாள். சமீபத்தில் அவளுடன் ரெலிபோனில் பேசினேன். தெரியுமா? அவள் கனடாவில் இருக்கிறாள்”.

“அப்படியா?”

“ஓரு விடயம் சொல்லவேண்டும் நான் இரண்டு மணி நேரம் அவளுடன் பேசினேன் “

“அடிப்பாவி, ரெலிபோன் பில் கட்ட இந்த மாத சம்பளப்பணம் முடிந்துவிடும். ஏன் அம்மா இல்லையா? நீ பேசும் போது.”

“என்னைப் பேச வேண்டாம். நானும் நல்ல மூட்டில் இருந்தேன். அப்பா அம்மா கோம்புஸ் போய் விட்டார்கள்.”

சந்திரனுக்கு மனத்தில் “இவளுக்கு நோய் குணமாகி வருகிறது. என நினைத்தேன். இன்னுமா மாறிவரும் மனநிலையில் இருக்கிறாள “.

மௌனமாக படுத்திருந்த சந்திரனிடம் “கமோன் கமோன் “ என அணைத்தாள்.

“ஏய் என்ன ரன்விக்கில் குதிரைப் பந்தயத்தில் ஓடும் ரேஸ் குதிரைகளை கூப்பிடுவது போல் கூப்பிடுகிறாய்”

“தயவு செய்து வாருங்கள் நான் உங்களோடு சண்டை பிடிக்க மாட்டேன். நீங்களும் என்னில் பிழை காணக் கூடாது.”

வேறுவழியில்லாமல் சோபாவை அணைத்தான். அன்றைய இரவு சோபாவின் இரவாக நீண்டது.
————-

சந்திரனால் மனத்தை ஒருமுகப்படுத்த முடியவில்லை.

நாலு வருடங்கள் செய்த ஆய்வின் தரவுகளை வைத்துக்கொண்டு மூன்று மாதத்தில் எழுதி முடிக்க வேண்டும். பேராசிரியர் முடிவுகளை கட்டுரையாக எழுதி விஞ்ஞான இதழ் ஒன்றில் வெளியிடவேண்டும் என கூறிவிட்டார். அவரை பொறுத்தவரை கட்டுரை தரமான விஞ்ஞான இதழில் வந்தால் தான் அந்த ஆய்வுக்கு மதிப்பு உண்டு. அதைக் கொண்டே ஆராய்ச்சிக்கு பணம் பெறமுடியும். ஆய்வுக்கு பணம் பெறுவதும் ஒருவிதத்தில் ஒலம்பிக்கில் வெற்றி பெறுவது போல் போட்டி நிலவும். பேராசிரியர் பணம் பெற்றால்தான்ஆராய்ச்சி மாணவர்களை நியமிக்க இயலும்.

மேசையில் இருந்து சிந்தித்து கட்டுரை எழுத முடியவில்லை. சோபாவும் ஜீலியாவும் மாறிமாறி வந்து போனார்கள். மனவோடை கலங்கி கிடக்கிறது. இந்த விடயத்தை எவரிடமும் பகிர்ந்து கொளளவும் இல்லை. இரகசியம் உடலில் வந்த கட்டிபோல நாள் போகப் போகப் பாதித்தது. இவ்வளவு காலம் மறைத்தது போதும். பிரண்ட்ஸ் யாரிடமாவது எனது அந்தரங்கங்களை பகிர்ந்து கொள்ளவேண்டும் என சந்திரன் தீர்மானித்தான்.

குண்டல்ராவின் அறைக்க சென்று “குண்டல்,உன்னிடம் ஒரு விடயம் பேச வேண்டும்”

“பேசு… எனக்கு நேரம் இருக்கிறது.”

“இங்கே பேச இயலாது. இரவு எனது அறைக்கு வருகிறாயா?” “

“ அப்படி என்ன இரகசியம்? “ என்றான் சிரித்தபடி.

“அப்படி இரகசியமில்லை. ஆனாலும் – -.”

“அப்ப என்வீட்டுக்கு வா நீ தனியேதான் இருக்கிறாய். எங்கள் வீட்டில் இரவு சாப்பிடலாம்.”

“தயவு செய்து என் வீட்டுக்கு வா” என்றான் திட்டவட்டமாக.

“எட்டு மணியளவில் வருகிறேன்.”

அன்று இரவு சந்திரன் குண்டல்ராவுக்காக காத்திருந்தான். வீட்டில் இருக்கும் தென் கொரியத் தம்பதிகள் வெளியே போய்விட்டார்கள். ஆட்டிறைச்சியை வெட்டி சமைத்து விட்டு பியர் குடித்தபடி காத்திருந்தான்.

கதவை தட்டிக்கொண்டு உள்ளே வந்த குண்டல்ராவ் நேரடியாக பிரிஜ்க்கு சென்று ஒரு பியர் போத்தலை கையில் எடுத்தபடி “எங்கே கொரிய தம்பதிகள்? என்ன அவசரமான விடயம்? என்ன சமையல்” என்று பல கேள்விகள் அடுக்கிக் கொண்டே போனான்.

குண்டல்ராவின் பழக்கமே அப்படிதான். முதல் கேள்விக்கு விடையை எதிர்பார்க்காமல் அடுத்த கேள்விக்கு தாவுவான்.

“குண்டல் நான் ஒரு புயலில சிக்கி இருக்கிறேன். நீ என்னோடு கோல்ட்கோஸ்ட் வந்தது நினைவிருக்கிறதா? நீ இரண்டுநாளில் கொன்பிரன்ஸ் முடித்துவிட்டு வந்து விட்டாய் நான் அங்கு ஓர் இரவு அதிகமாகத் தங்கி வந்தேன். அன்று தொடங்கியது எனது பிரச்சனை” என்று எதையும் மறைக்காமல் கூறினான்.

“அடப்பாவி இவ்வளவு விடயங்கள் நடந்திருக்கு, எப்படி எனக்கு சொல்லாமல் விட்டாய்? “ என்று ஆச்சரியத்துடன் கேட்டான்.

இவை எல்லாம் சொல்லக் கூடியதா? “ எனச் சந்திரன் ஆத்திரத்துடன் பதில் கொடுத்தான்.

“இப்ப என்ன செய்யப் போகிறாய்.?”

“எனக்கு அதுதான் தெரியவில்லை. இரண்டு பெண்களிடம் தொடர்பு வைத்திருப்பது எனது ஆத்மாவுக்கு அசிங்கமாக இருக்கிறது.” ஒவ்வொரு முறையும் பொய்யாக நடப்பதும் மறைப்பதும் எவ்வளவு கஸ்டமாக இருக்கிறது தெரியுமா? “

“ஜுலியாவுக்கு உனது நிலைமைளை விளக்கிக் கூறிவிட்டு தொடர்பை துண்டித்துக்கொள். இதுதான் நீ செய்யக் கூடிய ஒரே காரியம் “

“ஜுலியாவிடம் எப்படி சொல்வேன். நட்பை துண்டித்துக் கொள்ளுதல் எவ்வளவு கஸ்டம். சோபாவை மனநல மருத்துவரிடம் கொண்டு செல்ல கூறி முகவரியை தந்ததும் ஜுலியாதான். எனது நிலையில் அவளது நட்பு எனது வலிக்கு ஒத்தடமாக இருக்கிறது.”

“அப்ப என்ன செய்யப் போகிறாய?”

“என்னால் எதுவும் முடிவு எடுக்க முடியவில்லை. இவ்விடயத்தை உன்னோடு பகிர்ந்து கொள்ளும் போது ஆறுதலாக இருக்கிறது. எங்கள் நாட்டை சோர்ந்தவர்களோடு இதைப்பற்றி பேசினால் என்னை சமூக விரோதியாக பிரகடனம் செய்து விடுவார்கள். சிண்டி போன்றவர்களுக்கும் நான் படும் அவலம் புரியாது. உயிருள்ள பிராணியை அப்படியே விழுங்கியது போன்ற உணர்வுகள் ஏற்படுன்றது. உன்னோடு பேசியதில் கொஞ்சம் பாரம் குறைந்துள்ளது.”

“அடுத்த கிழமை என் வீட்டுக்கு வா”.

தனது கையில் உள்ள வெறும் பியர் போத்தலை குப்பைக் கூடைக்குள் போட்டுவிட்டு வெளியேறினான்.

வாசலில் பனிப்புகையை ஊடறுத்துக் கொண்டு குண்டலாவ் நடப்பது தெரிந்தது. அவனது உருவம் மறையும் வரை பார்த்துக் கொண்டிருந்த சந்திரன் முதல்முறையாக குண்டல்ராவை பார்த்துப் பொறாமைப் பட்டான். “ஏன் என் வாழ்க்கையும் இவனது வாழ்க்கைபோல் நேராக சலனமின்றி ஓடும் நதிபோல் இருக்க கூடாது”.

சமையல்அறையின் பிறிஜில் இருந்து மீண்டும் ஒரு புதிய பியர் போத்தலை ஒன்றை எடுத்து அதன் மூடியை திருகினான்.

தொடரும்

சோபா காலையில் படுக்கையில் இருந்தபடி தனது கடந்த காலத்தை இரை மீட்டுக் கொணடிருந்தாள். எதிர்காலம் கேள்விக்குறியாக உள்ளபோது நினைக்க கூடியது கடந்தகாலம் மட்டும்தானே. எதிர்காலம் இல்லாத முதியவர்கள் மட்டும் தான் கடந்த காலத்தை நினைப்பார்கள். பதினெட்டு வயதில் திருமணமாகி பத்தொன்பது வயதில் குழந்தையைப் பெற்று இருபதாவது வயதில் கடந்த காலத்தில் மிதப்பவளின் மனோநிலையை என்னவென்று சொல்வது?

“தங்கச்சி இந்தா கோப்பி” என்று கையில் கொடுத்தார் இராசநாயகம்.

கையை நீட்டி மெதுவாக வாங்கியவள் தகப்பனின் முகத்தை பார்க்க வில்லை.

“பிள்ளை என்ன யோசிக்கிறாய்? “
………………
“மருந்தெடுத்தனியே? “ என அங்கலாய்த்தார்.
“அப்பா என்னை நீங்களும் நோயாளியாக்குகிறீர்கள் சந்திரன் அப்படி நினைத்துதான். வீட்டை விட்டுவிட்டு போய்விட்டார். நீங்களும் அப்படி என்னை நடாத்தாதீர்கள்.” என எரிச்சலுடன முனகினாள்.

“பிள்ளை, நான் என்ன சொல்லிப்போட்டன். மருந்து எடுத்தனியோ என்றுதான் கேட்டேன். இரவு முழுக்க ஏதோ புத்தகம் படித்துக் கொண்டிருந்தாய். அது தான் எனக்கு கவலையாக இருந்தது.”

“மருந்து எடுத்தனான், நல்லா இருக்கிறன். இப்ப போதுமா!” என்றபடி யன்னலை பார்த்தாள்.

காலை பத்து மணி இருக்கும் நீலம் போட்டு வெளுத்த வெண்மையான வானத்தில் புகைநிறத்தில் சில மேககூட்டங்கள் சிட்னி சாலையில் ஓடும் வாகனங்கள் போல் ஓடின. பலவித தோற்றங்களில் ஓடும் மேகங்களில் ஒன்று புகைநிற மேகக் கப்பல் போல் அமைந்திருந்தது.

‘இப்படி ஒரு கப்பலில் தானே யாழ்ப்பாணம் சென்றேன். மற்றவர்களை எல்லாம் அலைகளின் ஆட்டத்தில் கப்பலின் உள்ளே வாந்தி எடுத்தனர் கப்பல் எங்கும்,வாந்தியின் புளித்த மணம் நிறைந்திருந்தது. அப்பா அம்மா கார்த்திக்கூட வாந்தி எடுத்தார்கள். ஏன் எனக்கு மட்டும் வரவில்லை. அம்மாவின் மடியில் தலை வைத்திருந்தேன். ஆதனால் தான் வாந்தி வரவில்லையா? ஒருவீதியில் ஜீப்பின் வெளிச்சத்தில் இரத்தம் வழிய நின்றேனே. அதேபோல அம்மாவுக்கு முன் நிர்வாணமாக நின்றது நினைவுக்கு வரவிலை. பாத்ரூமில் கூட ஏன்டி உடுப்புடன் குளிக்கிறாய் என சத்தமிடுவாளே.

சுகமான நினைவுகள் இந்த மேக கூட்டம் போல் வேகமாக ஓடுகின்றன. கெட்ட நினைவுகள் துர்நாற்றம் போல் அந்த இடத்தை விட்டு விலகினாலும் மணக்கிறதே. உடலில் பட்ட அழுக்கை சோப்பால் கழுவ முடிகிறது. மனதில் பட்ட அழுக்கை என்ன செய்வது?

நல்ல உணர்வுகளும், கெட்ட உணர்வுகளும் மாறிமாறி வருவதைத்தான் ‘பைப்போலர் நோய்” என்கிறார்களா? என்னால் எப்படி கெட்ட நினைவுகளில் இருந்து மீள முடியும். அப்பா அம்மாவுக்கு கூட புரியாது. என்னை நோயாளி என நினைத்து சிறுகுழந்தை போல் கவனிக்க வேண்டும் என நினைக்கிறார்கள். சந்திரனும் என்னை விட்டு போய்விட்டாரா? வாழ்க்கையில் என்னோடு தொடர்ந்து வருவார் என நினைத்திருந்தேனே வாரத்துக்கு ஒருமுறை வீட்டுக்கு வருகிறது என்னைப் பார்க்கவா, அல்லது மகனைப் பார்க்கவா.?’

மனதின் ஓட்டத்தை இராசம்மா கலைத்தாள். “இந்தா சுமனைப்பிடி. நான் அரிசி போடவேண்டும்”.

சுமன் அரிசிப்பல்லைக் காட்டி சிரித்தான்.

“எனக்கு மிகவும் அவசரமாகப் பிறந்து என்னை தாயாக்கியதுமல்லாது இவரது அச்சொட்டாக பிறந்து இவரை நினைவுபடுத்துகிறானே” என்று கூறியபடி அணைத்து முத்தம் கொடுத்தாள்.

“வாடா, உங்கப்பனுக்கு போன் பண்ணுவம்.” என கூறிக் கொண்டே சுவரில் தொங்கிய தொலைபேசியின் நம்பரை அழுத்தினாள்.

தொலைபேசியில் சந்திரன், “எப்படி இருக்கிறாய்.” என அன்பாக விசாரித்தான்.

“நல்லா இருக்கிறேன். எப்ப வீட்டை வருகிறீர்கள்? “

“வெள்ளிக்கிழமை வருகிறேன்.”

“எனக்கு உங்களைப் பார்க்க வேண்டும் போல் இருக்கிறது. இப்படியே விட்டால் என்னை மறந்து விட்டுவிடுவீர்கள்”

“விசர்க்கதை கதைக்காதே. சுமன் எப்படி? “

“நல்லா இருக்கிறான். இன்றைக்கு வருவீர்களா? “

“எவ்வளவு வேலை இருக்கு. உடன் வரச்சொல்கிறாய்”?

“உங்களுக்கு என்னில் அன்பில்லை என்றால் ஏன் கல்யாணம் செய்ய வேண்டும்…….;?” என இழுத்தாள்

“இங்க பார். இந்த பேச்சை நிறுத்து. .சரி வாறன். ஆனால் ஏழுமணி செல்லும்.”

சந்திரனுக்கு தர்ம சங்கடமாகி விட்டது. இரண்டு பெண்களுக்கு இடையில் அகப்பட்டு அவதிப்படும் நிலைமை. ஜுலியாவிடம் இன்று வருவதாக உறுதியளித்தான. வார இறுதியில் சோபாவிடம் செல்வதும் வாரநாட்களில் ஜுலியாவிடம் செல்வதும் வழக்கமாகி விட்டது. ‘இன்றைக்கு இப்படி வரச்சொல்லி சோபா கட்டாயப்படுத்துகிறாளே ஜுலியாவுக்கு வருவதாக சொல்லிவிட்டேன் இரண்டு பேரையும் எப்படி சமாளிப்பது. ஓரே வழிதான். மதியத்துடன் ஜுலியா வீட்டுக்கு சென்று விட்டு மாலை சோபாவிடம் செல்லலாம் இரவு நேரங்களிலும் வேலை செய்வதால் ஆராச்சியை எழுதுவதில் எதுவித பிரச்சனையில்லை. சிண்டியிடம் சொல்லிவிட்டு மதியத்தோடு புறப்படலாம்’.

புறப்பட்ட ஒருமணி நேரத்தில் ஜுலியாவின் வீட்டுக்கு முன்பாக நின்றான். சிட்னி நகர வாகனங்கள் எல்லாம் இவனது ஏக்கத்துக்கு இணங்கி வழிவிட்டது. போல் இருந்தது. முன்வாசல் சாவி இப்போது சந்திரனின் கைவசம் உள்ளது. கதவை தட்டாமல் மெதுவாக திறந்தான்.

“ஏன் உங்களுக்கு வேலை செய்ய மனமில்லையோ? “ என்றாள் ஜுலியா.கட்டிலில் படுத்திருந்தபடி.

“உன்நினைப்பு சிட்னியின் மேற்குப்பகுதியில் இருந்த என்னை தென்கிழக்குக்கு கொண்டு வந்து நிறுத்தியுள்ளது” என்று கூறியபடி அவளது போர்வையை உயர்த்தினான். முழுநிர்வாணமாக படுத்ததிருப்பது கண்டதும் நாக்கில் உள்ள ஈரம் காய்ந்தது.

“என்ன இப்படி?” எனக்கூறி காலணிகளை கழட்டினான்.

““இப்போதுதான் குளித்துவிட்டு வந்தேன். நீ வருவாய் எனத்தெரியும்.”

“நாலுமணிக்கு தானே வருவதாக இருந்தேன். இப்போது இரண்டுமணிதானே ஆகிறது.”

“நீ வரும்வரை உன்னை நினைத்துக் கொண்டு நிர்வாணமாக படுத்திருப்பது எனத் தீர்மானித்தேன்”

‘நல்லவேளை நான் வந்தது. இல்லாவிட்டால் எவ்வளவு ஏமாற்றம். எதிர்பார்த்திருந்து காத்திருப்பது கொடுமையானது’ என நினைத்தபடி போர்வைக்குள் தஞ்சமாகினான்.

உடல் உறவில் ஈடுபட்டாலும் உள்ளத்தில் ஒருமூலையில் சோபாவைக் காண வீட்டுக்குப் போக வேண்டும் என்ற எண்ணம் காலணிக்குள் சிக்கிய சிறிய சரணைளக்கல் போல் உறுத்தியது. தூக்கி எறியவும் முடியவில்லை. அதேவேளையில் பொறுத்துக் கொள்ளவும் முடியவில்லை.

“ஏன் சந்திரன் ஏதாவது பிரச்சனையா? “

‘எவ்வளவு துல்லியமாக கணக்கு போடுகிறாள்’ என்று நினைத்துக் கொண்டு “பெரிதாக எதுவும் இல்லை இன்றைக்கு சோபா போன் பண்ணி வீட்டுக்கு வரும்படி வற்புறுத்தினாள.நான் உனக்கு ஏற்கனவே வருவதாக சொல்லியிருந்தேன்”.

“நீ சோபாவிடம் போயிருக்க வேண்டும். எனக்குத் தொலைபேசியில் சொல்லி விட்டுச் சென்றிருக்கலாம் மனபிறழ்ச்சியில் இருப்பவளுக்கு உனது ஆதரவு தேவை.”

“உனக்கு ஏமாற்றமாக இருக்கும் என நினைத்தேன்.”

“சந்திரன் உன்னை எனது நல்ல நண்பனாக கருதுகிறேன். நீ திருமணம் ஆனவன் என தெரிந்து கொண்டே உன்னுடன் உறவு கொள்கிறேன். இது சரியா பிழையா என தற்போது நான் சிந்திக்க போவதில்லை ஒருவிதத்தில் உனக்கும் எனக்கும் இப்படியான உறவு தேவையாக இருக்கிறது. ஓருவரை ஒருவர் புரிந்து கொண்ட அதே வேளையில் எங்களையும் நாங்கள் ஏமாற்றவில்லை. உன்மனைவி மகனுக்கு நீ முதலிடம் தரவேண்டும். அவர்கள் உன்னை நம்பி வாழ்கிறாரகள. நீ வராமல் இருந்தால் எனக்கு ஏமாற்றம் இராது என பொய் சொல்ல நான் தயாராக இல்லை. ஆனால் கோவிக்க மாட்டேன்.”

சந்திரன் எதுவும் பேசவில்லை.

‘இவளால் எப்படி இப்படி பேசமுடிகிறது. நான் இவளுடன் உறவாடும்போது குற்ற உணர்வுடனும் அதேவேளை இவளால் நியாயமான உணர்வுகளுடன் எப்படி இருக்க முடிகிறது.?

“ஜுலியா உன்மேல் எனக்கு அன்பா, ஆசையா ,இல்லை மதிப்பா என தெரியவில்லை?.”

“சரி குளிப்பதற்கு வா. இல்லாவிட்டல் மனைவியிடம் பிடிபட்டு விடுவாய்.”

சவரின் கீழ் சந்திரனை சிறுகுழந்தையை குளிப்பாட்டுவது போல் குளிப்பாட்டினாள்.

‘எப்படி இவளால் எந்த பொறாமையும் எரிச்சலும் இல்லாமல் உன் மனையிடம் போ என கூறமுடிகிறது. இப்படிப்பட்ட பெண்களின் நட்பு கிடைக்க நான் அதிஸ்டம் செய்திருக்க வேண்டும். அவளது மனம் கூட எவ்வளவு காயம்பட்டு உள்ளது. இவள் கடந்த பாதை எவ்வளவு கடினமானது. பெண்கள் விடயத்தில் நான் அதிஸ்டசாலியானதால் நல்ல மூன்று பெண்களை சந்தித்தேன். அதேவேளை என்னை துரத்தும் தூரதிர்ஸ்டத்தால் இவர்கள் ஒருவரோடாவது சரியாக வாழ முடிவில்லை. இதற்கு என் வளர்ப்புத்தான் காரணமாக இருக்கவேண்டும்.. நான் வாழ்ந்த சமூகவாழ்வியல் தான் அடிப்படைக்காரணி. மகிந்த அடிக்கடி சொல்லும் “சரியான யாழ்பாணத்தான்” என்ற வார்த்தையில் உண்மை உள்ளதுதான்’.

ஜுலியாவின் வீட்டை விட்டு வெளியேறும்போது ஆறுமணிக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. மேற்கு சிட்னி செல்லும் பிரதான பாதையில் கார் நத்தை போல் ஊர்ந்து சென்றது.

மெதுவாக கார் சென்றதால் மனசாட்சியின் நெருடல் பலமாக இருந்தது. காலியான பக்கத்து சீட்டில் மனச்சாட்சி உட்கார்ந்துகொண்டு, அதுவும் சீட் பெல்ட் போடாமல் சந்திரனை எச்சரித்தது. “நீ ஒரு மனிதனா? அந்நிய பெண்ணிடம் உடல் உறவில் ஈடுபட்டு விட்டு உன்னை ஆவலுடன் எதிர்பார்க்கும் மனைவியிடம் போகிறாயே.”

“எனக்கு சோபாவிடம் வாழும் வாழ்க்கை நிறைவில்லை. மனரீதியாகவும், உடல்ரீதியாகவும் அவளை நெருங்க முடியவில்லை. எனது காதல் வாழ்க்கை ஆபிரிக்கா நாடுகளின் அகதிகளின் உணவு நிலை போன்று உள்ளது. எவ்வளவு காலம் இப்படி வாழ்க்கை நடத்த முடியும்?. மனிதாபிமானத்தில் நான் சோபாவோடு ஒன்றாக வாழ்ந்தாலும் அது எப்படி தாம்பத்திய வாழ்க்கையாகும்.” இது சந்திரனின் சமாதானம். மனச்சாட்சி விடவில்லை.

“இப்பொழுது ஜுலியாவுடன் வாழும் வாழ்க்கை எவ்வளவு காலம் நீடிக்கும்?. சமூகத்தைப் புறக்கணித்தாலும் இது கள்ள காதல் தானே. உன்னிடம் ஜுலியாவுக்கு எவ்வித எதிர்பார்ப்பும் தற்போது இல்லை. எவ்வளவு காலத்துக்கு எதுவித எதிர்பார்ப்பும் இல்லாது ஆண்பெண் உறவு நீடிக்கும?. பணம், சமூகஅந்தஸ்து இப்படியான எதிர்பார்ப்பு ஏற்படலாம்தானே. குறைந்த பட்சம் வெளியே சென்று வருவதல், ஒன்றக உணவு அருந்துதல் இப்படியான சிறிய எதிர்பார்ப்புகளை புறக்கணித்தாலும் மனத்தளவில் எதிர்பார்ப்பு ஏற்படலாம் தானே. குறைந்தபட்ச தேவைகளை உன்னால் நிறைவேற்ற முடியுமா? இதன் வெளிப்பாடுகள் வெகுவிரைவில் உன்னை பாதிக்கும். அபபெழுதுதான் நீ திணறுவாய்”. மனச்சாட்சி சாபம் கொடுத்தது.

அப்போது மெதுவாக மழைதூறல் விழுந்தது. இந்த தூறல் அபாயமானது பாதைகளை வழுக்கப் பண்ணிவிடும். கவனமாக காரை செலுத்த எண்ணம் காரில் உள்ள தமிழ் சினிமா பாட்டு சிடிக்கு மாற்றினான்.

ஏதோ ஒரு காதல் பாட்டு வந்து மனதை நிறைத்து உள்ளத்தை வருடியது. மனசாட்சியின் குறுகுறுப்பு நின்றுவிட்டது.

வீட்டுக்குச் சமீபமாக கார் வந்து நின்ற போது மனதில் குற்ற உணர்வு மீண்டும் தலைதூக்கியது. உடலை அழுத்தி சோப்பை தேய்த்து வென்நீரில் குளித்தாலும் ஜுலியாவின் வாசனை நீங்கியதாக தெரியவில்லை. போட்டிருந்த ஆடைகள் காரணமோ?.

தலையைத் தடவி ஏதாவது பொன்னிற மயிர்கள் ஒட்டி வந்துவிட்டதா என்று கையால் தலையை தடவியும் பின்பு காரின் கண்ணாடியிலும் பார்த்தான். சேட்டின் பின்புறத்திலும் பாரக்க வேண்டும் என நினைத்தபடி வீட்டின் கீழ் உள்ள கராஜில் காரை நிறுத்திவிட்டு காரின் முன்பக்க லைட்டில் தனது காலணிகளை பார்த்துக் கொண்டான்.

வாசலுக்கு சென்றானுக்கு ஒரு தட்டிலே கதவு திறந்தது. இடுப்பில் சுமனை வைத்தபடி சோபா நின்றாள்.

“எப்படி இருக்கிறாய்? “ என சுமனை வாங்க முயன்றான்.

சுமனோடு விலகியபடி “இப்பத்தான் எங்களை தெரிகிறதா? “ என்றாள் கோபத்துடன்.

கண்கள் சிவந்து கலங்கி இருந்தது. இமைகள் கசக்கியதால் வீங்கி தடித்திருந்தது. அழுதிருக்க வேண்டும்.

“ஏன் அழுகிறாய்? நீ சொல்லிய உடனே வந்துவிட்டேனே” என சமாளித்தான்.

“எத்தனை நாட்கள் நாங்கள் தனியே இருப்பது.? “

“திங்கள்கிழமைதானே போனேன். வெள்ளிக்கிழமை வர இருந்தன். இன்று புதன்கிழமை .ஏன் கோபப்படுகிறாய்? அதுவும் வாசலில் வைத்து”,

“சரி உள்ளே வாங்க.”

ஹோலில் தொலக்காட்சியில் செய்திகளை பார்த்துக் கொண்டிருந்த இராசநாயகம் “தம்பி வாங்கோ” என எழுந்து வந்தார்.
“நீங்க இருங்க மாமா. நான் உள்ளே போறேன்”. எனக் கூறியபடி அறைக்குள் சென்றான்.

கட்டிலில் சுமனைக் கிடத்தினாள் சோபா. கட்டில் அழகாக விரிக்கப்பட்டு நீலநிற வெல்வெட்டு துணியால் மூடப்பட்டிருந்தது. எந்த பொருட்களும் வெளியே தெரியாமல் அறை சுத்தமாக இருந்தது. சோபாவின் காலணிகள் கட்டிலின் கீழ்வரிசையில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்தது.

சுமனது தொட்டில் கூட வெள்ளைத்துணியால் மூடப்பட்டிருந்தது. சோபா எந்தக் காலத்திலும் படுக்கையை விரிப்பதில்லை. சிறுவயதில் பழகவில்லை என் நினைத்தான். மற்ற விடயங்களோடு இதை ஒப்பிட்டு சந்திரன் பெரிது படுத்துவதில்லை. பலமுறை கட்டிலை ஒழுங்குபடுத்தி விரித்து விடுவான்.

ஒருவேளை இவளது மருந்து வேலை செய்கிறதோ அல்லது பைபோலரில் உள்ள சந்தோசமான நிலையில் இருக்கிறாளோ?.

“என்ன உங்கம்மாவை காணவில்லை. இன்றைக்கு என்ன பெரிய சமையலோ? “

“சமையலை விடுங்கள். என்னைப் பார்க்க ஏதும் வித்தியாசமாக தெரியவில்லையா?”

“இல்லை.” தலையை ஆட்டினான்.

“நான் உங்கள் கவனத்தில் இல்லை. அதுதான் தெரியவில்லை.”

“என்னைக் குற்றம் சாட்டாமல் நேரடியாக விடயத்தை சொல்லு”,

“இதோ நீங்கள் வேண்டித் தந்த தோடு” என கூறி தலையை திருப்பினாள்.

திருமணம் முடித்த சிலநாட்களில் சிட்னியில் உள்ள ஒரு நகைக்கடையொன்றில பெரிய முத்துப் பதித்த தோட்டை வாங்கி பரிசளித்தான். ஆரம்பத்தில் சில நாட்கள் அணிந்துவிட்டு காதில் வெட்டுவதாக கூறி பெட்டிக்குள் வைத்து விட்டாள்.

“உனக்கு நன்றாக இருக்கிறது”

“அப்படியே என்னைக் கட்டிப்பிடித்து சொல்லுங்கள்” என கூறியபடி சந்திரனின் மடியில் விழுந்தாள்.

வழக்கமாக சோபாவின் நெருக்கம் இரத்ததை சூடாக்கி இதயத்துடிப்பை அதிகரிக்கும். இன்று யாரோ இனம் தெரியாதவன் ஒருவன் பஸ்சில் பயணம் செய்யும்போது மடியில் தவறி விழுந்தால் ஏற்படுவது போன்ற உணர்வு ஏற்பட்டது. நடுப்பகலில் ஜுலியாவுடன் உடலுறவு கொண்டதால் ஏற்பட்ட உடல் சோர்வும் குற்ற உணர்வும் சேர்ந்து சோபாவை அன்னியப்படுத்தியது போன்ற உணர்வை ஏற்படுத்தியது.

“என்ன சின்னபிள்ளை போல் மடியில் விழுகிறாய? சுமன் பார்த்து கொண்டிருக்கிறான்.” என நாசூக்காக அவளை ஒதுக்க முயற்சி செய்தான்.

“என்னை கட்டிப்பிடித்தால் அவனுக்கு விருப்பம்தானே? அம்மா சந்தோசமாக இருப்பததை மகன் விரும்புவான்தானே?.

“சரி வா” எனக் கட்டிப்பிடித்தான். யாரோ தூரத்து பெண் உறவினர் ஒருவரை மரணவீட்டில் அணைத்து ஆறதல் சொல்வது போன்ற பாவனை இருந்தது. சோபா பாய்ந்து வரும் முயல்குட்டியை போன்று தாவி கழுத்தை கட்டிப்பிடித்து சூடான காற்றை சந்திரனது தோளில் சுவாசித்தாள். கழுத்தில் இருந்த அவளது கைகளால் அவனது தலைமயிருக்குள் விட்டு கோதியபடி “சந்திரன் என்னை விட்டு போகவேண்டாம் தயவு செய்து போக வேண்டாம் பிளீஸ்” என காதருகே முணுமுணுத்தாள்.

“தங்கச்சி அவரை சாப்பிட சொல்லு” என்று இராசம்மாவின் குரல் சமையல் அறையிலிருந்து ஒலித்தது.

“எழும்பு. எனக்கும் பசிக்கிறது.” என் சந்திரன் எழும்ப எத்தனித்தான்.

“அம்மாவுக்குச் சமையலைத் தவிர வேறு வேலை இல்லை” என கூறிவிட்டு சோபா எழுந்தாள்.

ஹோலில் உள்ள மேசையில் சாப்பாடு இருந்தது. கோழிக்கறி முருங்கைக்காய், வெண்டிக்காய் என இலங்கை மரக்கறிகள் இருந்தன.

“மாமா கோம்புஸ்க்கு போனீங்களா? “ என்றபடி கதிரையில் அமர்ந்தான்.

“ஓம் தம்பி.அங்கைதான் நல்லதா பார்த்து வாங்க முடியும். அதை விடுங்க. உங்களது படிப்பு எப்படி போகிறது? “ என்றபடி மற்றைய அறையிலிருந்து வந்தார் இராசநாயகம்.

“ஓரளவு ஆராய்ச்சி முடிந்து விட்டது. எழுத தொடங்கி விட்டேன். இன்னும் ஆறுமாதங்கள் ஏழுமாதங்கள் செல்லும் என நினைக்கிறேன். நீங்களும் வந்து சாப்பிடுங்கோ”

“நான் ஒவ்வொருநாளும் சாப்பிடுகிறனான்தானே. பிள்ளையும் நீங்களும் சாப்பிடுங்கோ”

மிக அமைதியாக சில வார்த்தைகள் மட்டும் பேசும் இராசநாயகத்தாரை சந்திரனுக்கு மிகவும் பிடிக்கும். பலமுறை இராசம்மாவை புறக்கணித்து அவரோடு மட்டும் பேசி இருக்கிறான். சோபா வந்து உணவைப் பரிமாறியபோது “சோபா, நான் எடுத்துச் சாப்பிடுகிறேன் நீரும் சாப்பிடும்” எனக்கூறினான்.

“நீங்கள் சாப்பிடுங்கள்”

கோப்பையில் இருந்த சாப்பாட்டில் இருந்து குழைத்து சோபாவின் வாய்க்குள் வைத்தான். எதிர்பாராத இந்த செய்கை சோபாவின் வாயை மட்டுமல்ல, கண்களையும் அகல விரிய பண்ணியது. ஊட்டிய சோறு புரைக்பேறியதும் சந்திரன் கைகளால் அவளது தலையை தட்டினான். சோபாவின் கண்களில் இருந்த வந்த கண்ணீரை தனது மறுகையால் துடைத்தான்.

‘இப்படியான அப்பாவிப் பெண்ணை ஏமாற்றி நான் இரட்டை வாழ்க்கை வாழுகிறேனே. இனிமேல் ஜுலியாவின் பக்கம் போககூடாது அவளுக்கு தொலைபேசியில் விளக்கமாக சொல்லி விடவேண்டும் உடலுறவு சுகம் இல்லாவிட்டாலும் நோய்காரியாக இருந்தாலும் உண்மையானவனாக இவளுடன் வாழ்வது ஆத்மாவுக்கு நல்லது இரட்டை வாழ்வு மற்றவர்களுக்கும் தெரியாமல் இரகசியாக வைத்திருந்தாலும் என்னை ஏமாற்றுகிறேனே. இது தவறு என்பதால் குற்ற உணர்வு உள்ளத்தில் ஏற்படுகிறது. நல்ல கணவனாக வாழாவிட்டாலும் குறைந்த பட்சம் சுமனுக்கு நல்ல தகப்பனாக வாழவேண்டும்.’

“என்ன பேசாமல் இருக்கிறியள். சாப்பிடவில்லையா? “ என கேட்டபொழுது சிந்தனை கலைந்தது.

“நான் உங்களுக்கு தீத்திவிடவா “ என சோபா ஆசையாகக் கேட்டாள்..

“ஓம்”

சந்திரனது கோப்பையில் இருந்த உணவை எடுத்து அவனது வாயில் ஊட்டினாள்.

இப்படியான நிலை கடந்த மூன்று வருடத்தில் ஒருநாளும் நடந்ததில்லை. ஏனோதானோ என்று சந்திரன் சாப்பிடுவான். சில நேரம் வீட்டில் சமையல் சாப்பாடு இராது. பாண், பட்டர், ஜாம் என பல நாட்கள் வயிற்றை நிரப்பி இருக்கிறான்.

“இவளுக்கு நோய் குணமாகி விட்டதா? எனக்கு மனைவி கிடைத்து விட்டாளா? எனக்கு மனைவி கிடைப்பதைவிட சுமனுக்கு அம்மா கிடைக்க வேண்டும.; மாமா மாமி எவ்வளவு காலம் இவளோடு இருக்க முடியும்?.”

சந்திரனது தட்டில் இருந்த உணவை இருவரும் பகிர்ந்ததால் தட்டு வெறுமையாகியது. வெறும் கோப்பையை சமையல் அறையில் வைத்துவிட்டு சிறு கிண்ணத்தில் தண்ணீரும் கொண்டு வந்தாள். எக்காலத்திலும் நடந்திராத படி கைகளை அந்த கிண்ணத்தில் உள்ள தண்ணீரில் கழுவினான்.

சந்திரனுக்கு வியப்பாக இருந்தது.

“ஏன் இன்று ராஜஉபசாரம் நடக்க்pறது.”?

“ராஜா பலகாலத்தின் பின் ராணியிடம் வந்ததால் அப்படி உபசரிப்பு நடக்கிறது” என்றாள் சோபா சிரித்துக்கொண்டே.

சந்திரனும் சோபாவும் ஹோலில் இருந்து கதைப்பதை பார்த்துவிட்டு பெற்றோர்கள் அறைக்குள் இருந்து விட்டனர்.

“அறைக்குள் வாருங்கள் அப்பா அம்மா சாப்பிட வேண்டும்” என்றாள் அதிகாரம் தொனித்த குரலில்

ஏதுவும் பேசாமல் அவளை பின்தொடர்ந்தான். கட்டில் அருகில் சென்றவனை தள்ளி கட்டிலில் விழுத்தி விட்டு தானும் கட்டிலில் படுத்தாள் சோபா.

“சோபா வயிறுநிரம்பி இருக்கு. பேசாமல் படு.”

“எப்படி படுக்க முடியும்? நீங்கள் எனக்காக ஆவலாக காத்திருப்பீர்கள் என நினைத்தேன். என்மீது விருப்பம் இல்லையா?” என சிணுங்கினாள்.

“உன்மீது பிரியம்தான். அது உனக்கு புரிவதில்லை” என யன்னல் பக்கம் பார்த்தபடி கூறினான்.

“உங்களிடம் நான் ஒன்று கேட்கிறேன்.

என் வாழ்க்கையில் இவ்வளவு அழகானது மட்டுமல்ல, வரவேற்று உபசரிப்பும் கொண்ட இரயிலைக் கண்டதில்லை. வர்ணிக்க விரும்பினால் வார்த்தைகளுக்குப் பஞ்சம் ஏற்படும்.

காலை நேரத்தில் இன்கா தலைநகரானன குஸ்காவில்இருந்து மச்சுப்பிச்சு செல்வதற்காக நாங்கள் ஏறிய சொகுசு இரயில் மச்சுபிசுவைக் கண்டறிந்த ஹரன் பிங்கம் என்ற ஜேல் பல்கலைக்கழகப் சரித்திரப் பேராசிரியரின் பெயரில் பெரு அரசால் நடத்தப்படுகிறது. அரசாங்கத்தின் சேவைகளும்நேர்த்தியாக நடத்த முடியும் என்பதற்கு இந்த இரயில் உதாரணமாக இருந்தது. மிகவும் வசதியான நாற்காலிகள் மேசைகள்அதன் மேல் மேசை விரிப்புகள் மற்றும் உணவுக் கரண்டிகள் கத்திகள் என ஐந்து நட்சத்திர ஹோட்டேல் ஒன்றின்உணவுச்சாலையாகக் காட்சியளித்தது. பரிமாறுமவர்கள் தொழில்முறையாகவும் கனிவாகவும் நடந்தார்கள். இந்த இரயில்அந்தீஸ் மலைகளை ஊடுறுத்து கிட்டத்தட்ட நான்கு மணிநேரத்தில் மச்சுப்பிச்சு செல்லும்.

இரயில் புறப்படுவதற்கு முன்பாக பாடி ஆடி வரவேற்று பிரயாணிகளை இரயிலில் ஏற்றிய பின்பு ஆசனங்களில்அமர்ந்தவுடன் உணவுகள் பரிமாறினார்கள்.இரயிலும் பாட்டு நடனம் தொடர்ந்து நடந்தது. தென்னமரிக்காவில் பாட்டுகள்,நடனங்கள் எனக்கொண்டாட்டங்கள் நடப்பதற்குப் பெரிய காரணங்கள் தேவையில்லை. அவர்கள் இரத்தத்தில் ஊறியது.ஸ்பானியார்கள் காலத்தில் மட்டுமல்ல இன்காக்களின் காலத்திலும் கிராமங்கள் தோறும் பண்டிகைகளை நடத்திஅவர்களுக்கே உரிய பியரை இலவசமாக வழங்கி பண்டிகையையும் அரச செலவில் நடத்துவார்கள்.

ஒருவித இராஜகாரியமாக உடல் உழைப்பை மக்கள் வரியாக அரசனுக்குக் கொடுப்பார்கள். நாணயமற்றபொருளாதாரத்தில் உற்பத்தியான உணவு, உடை மற்றும் கைவினைப் பொருட்களில் ஒருபகுதி அரசனுக்கு வரியாகக்கொடுக்கப்படுவதால் அரசர்கள் அதற்கு நன்றிசெலுத்தும் முகமாக இந்தப் பண்டிகைகளை ஒவ்வொரு ஊரிலும் அரசசெலவில் நடத்தித் தங்கள் நன்றியை மக்களுக்குத் தெரிவிப்பார்கள்.

அந்தீஸ் மலைப்பிரதேசம் உடை உணவுப்பற்றாக் குறையற்ற பிரதேசமாகக் காலம் காலமாக இருந்ததும் இதற்குக் காரணமாக இருக்கலாம். இவர்களிடம் நிலையானஇராணுவம் இருக்கவில்லை. விவசாயமற்ற காலத்தில் விவசாயிகளே இராணுவ காரியங்களில் ஈடுபட்டார்கள்.

இந்த நேரத்தில் எகிப்தியர்கள் தங்களது உபரி உணவைப் பாவித்து வரலாற்றில் முதன்முறையாகத் தனியானஇராணுவத்தை வைத்திருந்தனர். 3000 வருடங்கள் ரோமரின் படையெடுப்பு நடக்கும்வரை எகித்திய அரசுகளும்கலாச்சாரமும் தொடர்ச்சியாக நிலைத்ததற்கு அதுவும் ஒரு காரணமாக இருக்கலாம்.

இரயிலில் தேவைக்கு அதிகமான உணவும், வைனும் கிடைத்தது ஆனால் பெருவில் இருக்கும் வரையும் மதுபானம்அருந்துவதில்லை என உறுதி கொண்டிருந்தேன். ஏற்கனவே தலை இறுக்கமாக இருந்தபோது ஹோட்டலில் இருந்தஒட்சிகன் சிலிண்டரில் இருந்து சுவாசித்தேன். பிஸ்கோ சவர் எனப்படும் பிரத்தியேகமான பெருவின் மதுபானத்தை நாக்கால் மட்டும் நனைத்தேன். நமது ஊர் தென்னங்கள்ளின் சுவை தெரிந்தாலும் தொண்டைக்குள் இறங்கஅனுமதிக்கவில்லை.

அந்த இரயிலின் கடைசிப் பெட்டியில் நடந்த நடனங்களையும் பாட்டையும் இரசிக்க மற்றவர்கள் சென்றபோது நான்யன்னலோரமாக இருந்து ஊர் பார்த்தேன். நடனங்கள் எங்கும் பார்க்க முடியும்தானே?

உயரத்தில் இருந்து ஆயிரம் மீட்டர் கீழே நோக்கிச் செல்வதால் ஆரம்பம் அதிகம் பசுமையற்ற இடமாக இருந்தது. ஆனாலும் அழகான பனி படர்ந்த மலைச் சிகரங்கள், அதனிடையே பாம்பாக நெளியும் ஆறுகள், அதன் புருவங்களாகஅவுஸ்திரேலிய யூகலிகப்ரஸ் மரங்கள் மிகச் செழிப்பாக வளர்ந்திருந்தன.

மச்சுபிச்சுபகுதியை நெருங்கும்போது காடு மிகவும் பசுமையாக, அடர்த்தியாக இருந்தது. இந்தக் காடுகளே 500 வருடங்களாக மச்சுபிச்சுவின் இரகசியத்தை ஸ்பானியர்களிடமிருந்து பாதுகாத்தது. அந்தக் காடுகளுக்கு மனத்தால் நன்றி சொன்னேன்.

ஆறுகளை அண்டிய பள்ளத்தாக்குகளில் தற்பொழுது மாடுகளை வைத்து உழுகிறார்கள். ஸ்பானியர்கள் மாடுகள், குதிரைகளை அமரிக்காவிற்கு எடுத்துச் சென்றார்கள்.

மச்சுபிசுவுக்கு, குஸ்கொவில் இருந்து நடந்து போவதற்கு நான்கு நாட்கள் எடுக்கும் இதை இன்கா பாதை எனச்சொல்வார்கள் சமீபத்தில் இந்தத் தூரத்தை மரதன் ஓடிய ஒருவர் மூன்றரை மணி நேரத்தில் கடந்தார். இன்காக்கள் காலத்தில் செய்திகள் இப்படி ஓடுபவர்களாலே (Chaskis)கடத்தப்படும். ஒருவர் 10 இருந்து இருபது கிலோமீட்டர் ஓடி கீப்புமுறையில் செய்தியை மற்றவரிடம் கொடுப்பார் அவர் அதை பெற்றுக் கொண்டு ஓடுவார். இவர்களே இன்காக்களின் தபால்ச் சேவையாளர்கள்

ஒவ்வொரு நாளும் மச்சுபிச்சுவைப் பார்ப்பதற்கு குறிப்பிட்ட அளவே அனுமதிப்பார்கள்.அதனால் முன்பே அனுமதிச் சீட்டுகள் பெற்றிருக்கவேண்டும்.

ஹரன் பிங்கம் ஜேல் பல்கலைக்கழக சரித்திர பேராசிரியர். பல முறை தென்னமரிக்க வந்த போது இன்காகளின்தொலைந்த நகரைப் பார்ப்பதற்கு ஆவலாக குஸ்கோவில் இருந்து ஒரு பொலிசை தனது வழிகாட்டியாகக் கொண்டு இன்காபாதை வழியாக வந்தார் அப்பொழுது சிறு ஹோட்டலில் தங்கி உணவுண்டு இரவைக் கழித்தார். அடுத்த நாள் காலை ஒருஅந்திஸ் ஆதிவாசிக் குடும்பத்தினரிடம் இப்படி அழிந்த நகரத்தைக் காட்டுவதற்காக கேட்டபோது அந்தக் குடும்பத்தில்உள்ள சிறுவனை வழிகாட்டுவதற்காக விட்டுவிட்டு அந்தக் குடும்பம் தங்களது விவசாய வேலைகளைக் கவனிக்கச்சென்றது.

அதிக தூரம் அவர்கள் செல்லவேண்டி இருக்கவில்லை. அவர்கள் குடிசையின் சிறிது தூரத்திலே அழகாகக் கட்டப்பட்டிருந்த மச்சுபிச்சு இருந்தது ஆனால் எல்லா இடத்தில் மரங்கள் வளர்ந்து முற்றாக வெளியுலகத்தில் இருந்து மறைந்திருந்தது. அந்தப் பகுதி மக்கள் அருகே சில இடங்களில் மரங்களை வெட்டிக்குடிசைகள் போட்டிருந்தார்கள்.

உலக அதிசங்களில் ஒன்றாகக் கருதப்படும் மச்சுப்பிச்சு அங்கு இருந்தது அங்கு வாழ்ந்த அந்திஸ் மக்களுக்கு தெரியும். ஆனால் அவர்கள் அதைப் பொருட்டாக மதிக்கவில்லை. மேற்கு நாட்டவர்கள் அதைக் கண்டுபிடித்தாகச் சொல்வதில் உண்மை அமரிக்காவைக் கொலம்பஸ் கண்டுபிடித்தது போன்ற ஒன்றாகும். இந்த இடத்தைக் கண்டு பிடித்த 20 நூற்றாண்டின் மிகப்பெரும் சாதனையாகவும் பேராசிரியர் ஹரன் பிங்கம் முக்கியமானவராகவும் கருதப்பட்டுகவுரவிக்கப்பட்டுள்ளார்.

1952 இங்கு வந்த சேகுவாரா ‘தென்னமரிகாவின் கடைசிச் சுதந்திர மனிதர்கள் வசித்த இடம்’ என்றார்

கவிஞர் நேருடா மச்சுபிசுவிற்காக பாட்டெழுதினார்

1983ல் யுனஸ்கோவால் வரலாற்று முக்கியமான பிரதேசமாக பிரகடனபடுத்தப்பட்டு தற்பொழுது அந்திஸ் மக்களின்பிரதான கலாச்சார மையமாகப் பல உல்லாசப் பிரயாணிகளை கவர்கிறது

நாங்கள் சென்ற அன்று மாலையில் சுற்றிவர இருந்த மலைக்குன்றுகளின் இடையே சூரிய ஒளியில் அந்த இடத்தைப்பார்த்தபோது மச்சுப்பிச்சு ஏன் முக்கியத்துவம் வாய்ந்து எனப் புரிந்தது.

பச்சையாடையணிந்த மலைகளின் நடுவே பள்ளத்தாக்கில் பறக்கும் கொண்டோர் என்ற தென் அமரிக்க கழுகின் வடிவில்அந்த முழுக் கட்டிடமும் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது. அரைப்பகுதி கட்டிடங்கள் மறு அரைப்பகுதி விவசாயத்திற்காகஅமைக்கப்பட்ட படிமுறை அமைப்புகள். இந்த முழுக்கட்டிடம் ஒரு கருங்கல்லுக் குன்றை உடைத்துக் கட்டியிருப்பதற்குஅடையாளமாக அந்த இடத்தில் ஏற்கனவே கருங்கற்கள் குவறி உள்ளது. இன்னமும் அரைபகுதி வெட்டிய கற்கள் இருந்தன. கற்களின் சிறிய ஓட்டைகளில் மரத்தைச் செருகிவிட்டு தண்ணீரை ஊற்றினால் அந்த மரம் ஊதி கல்லுகளை வெடிக்கப்பண்ணும் முறையைக் இன்காக்கள் கையாண்டிருந்தார்கள். இதே முறையை எகிப்தில் கையாண்டிருந்ததையும் அறிந்தேன்.

மச்சுப்பிச்சு சாம்பல் நிற கருங்கல்லால் கட்டப்பட்ட முற்றாக பூரத்தியாகாத கட்டிடம் என்பது தெரிந்து. ஆனாலும் இங்கு சூரியனின் கன்னிகையர் எனப்படும் தெரிந்தெடுக்கப்பட்ட இன்காப் பெண்களும் குருமாராக விரும்பும் இளைஞர்களுமாக தேர்தெடுக்கப்பட்ட இன்காக்கள் வாழுமிடமாக இருந்திருக்கலாம் எனக் கருதப்படுகிறது. வாழும் பகுதியாக இருந்தபோது தொடர்ச்சியாக கட்டிட வேலைகள் நடந்தபடி இருக்கின்றன.

600 வருடங்கள் முன்பாக பச்சைக்குட்டி அரசனால் கட்டப்பட்டது. அரசன் ஆரம்பத்தில் தங்கி போவதற்காககட்டப்பட்டிருக்கலாம் எனக் கருதப்படுகிறது. கருங்கல்லால் அமைக்கப்பட்ட வாசல் அதுவும் புவியதிர்வில் இருந்து பாதுகாக்க சாய்வாக கட்டப்பட்டுள்ளது வாசலால் உள்ளே சென்றால் இரு பக்கத்திலும் அறைகள் உள்ளன வேறுபகுதிகள் பல விதமான கல்லுகளால் அமைக்கப்பட்ட சுவராக இருந்தது. சாந்து பூசப்பட்ட , பூசப்படாத சுவர்கள் மற்றும் வெளிப் பக்கத்திலும் உள்பக்கத்திலும் களிமண்ணும் வர்ணங்களும் கலந்த கலவையால் பூசப்பட்ட சுவர்கள் என இருந்து. முக்கியஅமைப்பாக ஆலயம் இங்கு சூரியக்கடவுளுக்கு அமைக்கபட்டள்ளது. இது இரண்டு யன்னலகள் உடையது நேர் எதிரே இன்காப்பாதை முடியும் இடத்தில் உள்ள மலை உச்சியில் அமைக்கப்பட்ட ஜுன் 21ம் திகதி சூரியன் வரும்போது இந்த ஒரு யன்னல் ஊடக ஒளிவரும் என்கிறார்கள் . மொத்தமான மச்சுபிசி கட்டிடமே வானசாஸ்திரத்தை தழுவிகட்டப்பட்டிருக்கிறதாக சொல்கிறார்கள் களஞ்சிய அறை அப்பால் 3 யன்னல்கள் கொண்ட ஆலயம் சந்திரனுக்கானதாகஇருக்கலாம் என்கிறார்கள் . இன்காக்கள் பிதாவாக சூரியனையும் மாதாவாகச் சந்திரனையும் வழிபடுகிறார்கள்.

பலி பீடம் ஒன்று உள்ளது(Intiwantana) அதில் நான்கு திசைகளிலில மூலைகள் உள்ளது. அது சூரியனைக் கட்டும் கல் என்கிறார்கள்(Hitching post). சூரியன் வானத்தை விட்டுச் செல்லாமல் கட்டுவதாகச் சொல்லப்படுகிறது. விவசாய மக்களான இவர்கள் சூரியனது நகர்வை மிகவும் அவதானமாகக் கணித்துள்ளார்கள் என்பதுஅறிப்பட்டுளளது.

உல்லாசப் பிரயாணிகள் அந்தக் கல்லில் தொட்டு அதில் இருந்து சக்தியைப் பெறுகிறார்

கட்டிடங்களுக்குக் கீழே உள்ள பகுதிகளில் படிமுறை விவசாயத்திற்கு ஏற்பட்டவை. இடையிடையே தண்ணீர்க் கால்வாய்கள் உள்ளது.இதன் மூலம் இங்கு வாழ்பவர்கள் மற்றும் வேலை செய்பவர்கள் உணவில் தன்னிறைவாக வாழமுடியும். 1500 மேற்பட்டவர்கள் இந்தப் பகுதியில் இருந்து உணவு பெறமுடியும் என மதித்துள்ளார்கள்

அடுத்த நாள் சூரியக்கதவு அல்லது சன்கேற் எனப்படும் எதிரே உள்ள மலைக்கு இரண்டு மணிநேரம் ஏறினோம். மிகவும் குறுகியபாதை ஆனால் இன்காக்களால் அமைக்கப்பட்டது. உறுதியாக உள்ளது. இந்த சன்கேற்வழியாக சூரியன்உதிப்பதுடன் இன்கா அரசர்களும் இதன் வழியாகவே குஸ்காவில் இருந்து வருவார்கள். மிகவும் பாதுகாப்பான பிரதேசமாக இருந்திருக்கவேண்டும். இந்த மலையில் ஏறும் பாதை அக்காலத்தில் இன்காக்களால் அமைக்கப்பட்டது இன்னமும் நல்லநிலையில் உள்ளது.

(L)ஓக்கிட்வகை (R) கொக்கோ செடி

இந்தப்பாதையில் செல்லும்போதே உண்மையான மச்சுப்பிச்சுவின் அழகை இரசிக்கமுடியும். பாதை எங்கும் பல தரப்பான மரங்கள் வளரந்திருந்ததுடன், ஏராளமான ஓக்கிட்வகை செடிகள் மரங்களில் முளைத்திருந்தது என்னைக்கவர்ந்தது.அங்குதான் இயற்கையாக வளர்த்திருந்த கொக்கையின் போதை மருந்தெடுக்கும் கொக்கோ செடியைக்கண்டேன்.

இந்த மச்சுபிசுவை 1911 பேராசிரியர் ஹரன் பிங்கம் கண்டபோது அங்கு பலரது புதைகுழிகள் இருந்தன.. 164 புதைகுழிகளில் 102 பெண்களாக இருப்பதால் இது அதிகமாக இன்கா கன்னிகளும் அவர்கள் சார்ந்தவர்கள் வதியும் இடம் என்பதாக நினைக்கப்படுகிறது. ஒரு பெண் குந்தியிருந்தபடி அவளது நாயும் அவளது சில பாத்திரங்களும் புதைக்கப்பட்ட புதைகுழியிருந்தது.

இந்த மச்சுப்பிச்சி கட்டிடத்தில் எங்கும் மலசல கூடம் இருக்கவில்லை இன்காக்கள் மலசலகூடம் பாவிக்கவில்லை. நிலத்தில் இருந்து அதை மூடிவிடுவார்கள்.

இந்த இடம் ஸ்பானியர்களால் கைப்பற்றப்படவில்லை என்றால் இங்கிருந்தவர்களுக்கு என்ன நடந்தது என்வழிகாட்டியான பெண்ணிடம் கேட்டேன்.

ஸ்பானியரகளிடமிருந்து தப்பிவந்தவர்கள் பலர் அவர்களிடமிருந்து பெரியம்மை மற்றும் பால்வினை நோய்களைக் காவிவந்தார்கள். அதனால் மற்றவர்களும் அழிந்தார்கள்.

இந்த விளக்கம் சரியாக இருக்கலாம் என நினைக்க விடயங்கள் இருந்தது.

புதைகுழியில் இருந்த பெண் ஒருவரது எலும்பை ஆராய்ந்தபோது சிபிலிஸ் என்ற நோய் இருந்ததாகத் தகவல் உண்டு.

கடைசியாக சுதந்திரகாற்றை சுவாசித்தவர்கள் இருந்த இடம் என சேகுவாரா குறிப்பிட்டபோதும் அவர்கள் நோயாளிகளாகத் தங்கள் மரணத்தை தழுவியிருக்கிறார்கள் என்பது உண்மையாகும்.

அஞ்சலிக்குறிப்பு:

முருகபூபதி
” என்னுடைய கன்டென்ட் கஷ்டமானது, அதனால் நடையும் அப்படித்தான் இருக்கும். ” என்று சொல்லும் பாலகுமாரன், வித்தியாசமாக எழுதுகின்ற எழுத்தாளர் வரிசையில் முதன்மையானவரும் முக்கியமானவருமாவார்.
ஆரம்பத்தில் கணையாழியில் எழுத ஆரம்பித்த இவர், பின்னர் சாவி, மோனா, தாய், ஆனந்தவிகடன், குமுதம் போன்ற பரவலான சஞ்சிகைகளில் தனது வீரியமான கதைகளை விதைக்கத்தொடங்கினார்.

ஜிகினா வேலைசெய்து வாசகரை ஏமாற்றி இருட்டுக்கு இட்டுச்செல்லும் சில கதாசிரியர்கள் செய்யும் வேலையைச்செய்யாது, யதார்த்தங்களை அப்படியே சாயம் பூசாமல், மனதால் மட்டுமே எழுதிக்காட்டுபவர் பாலகுமாரன்.
இவரது நாவலான ‘ மெர்க்குரிப்பூக்கள்’ இவருக்கு கனதியான அந்தஸ்தத்தை தேடித்தந்தது. படுத்திருந்த பல வாசகர்களை இது நிமிர வைத்தது. அயர வைத்தது. போராட்டத்தைப்பற்றி சிந்திக்கவைத்தது.

சின்னச்சின்ன வட்டங்கள் இவரது முதல் சிறுகதைத்தொகுதி. அதைத்தொடர்ந்து வந்தவைய, ஏதோ ஒரு நதியில், அகல்யா, மௌனமே காதலாகி, இரும்புக்குதிரை என்பன.
இதைத்தவிர, நான் என்ன சொல்லிவிட்டேன், சேவல் பண்ணை, கல்யாண முருங்கை, என்றென்றும் அன்புடன், பனிவிழும் மலர் வனம், முதலிய வித்தியாசமான மாத நாவல்களையும் எழுதியுள்ளார்.
பாலகுமாரன் இன்னமும் பேசப்படுவார். அவரால் நாவல் இலக்கியமும் பேசப்படும் என்பது முகமூடி அணியப்படாத உண்மை”

இந்த வரிகளை சுமார் நாற்பது வருடங்களுக்கு முன்னரே வீரகேசரியில் இலக்கியச்செய்திகள் என்ற வாராந்த பத்தியில் எழுதியிருக்கின்றேன்.

அக்காலத்தில் அவரும் இளைஞர். கறுத்த மீசையுடன் அவரது படத்தையும் பதிவுசெய்து அந்தப்பதிவை எழுதியிருந்தேன்.
நேற்று 15 ஆம் திகதி அவர் சென்னையில் மறைந்தபின்னர் மீண்டும் அவர் நினைவுகளை மீட்டி இந்த அஞ்சலிக்குறிப்புகளை அவரது வெண்ணிற மீசை, தாடி தோற்றத்துடன் இந்தப்பதிவை எழுத நேர்ந்திருக்கிறது.
வாசிப்பு அனுபவமும் வயது வித்தியாசத்தினால் மாறிக்கொண்டே இருக்கும். ஜெயகாந்தனின் எழுத்துக்களை தீவிரமாக வாசித்துக்கொண்டிருக்கையில், தி. ஜானகிராமனும், கி. ராஜநாராயணனும், இந்திரா பார்த்தசாரதியும் இடையில் வந்து இணைந்தார்கள். இவர்களை வாசித்துக்கொண்டிருக்கையில் பாலகுமாரன் 1978 இற்குப்பின்னர் நெருங்கினார்.
அவரது எழுத்து நடை சற்றுவித்தியாசமாக இருந்தது. அவர் எழுதிய தாயுமானவன் என்ற நாவலில் என்னையும் கண்டுகொள்ளமுடிந்தது. அப்பொழுது நானும் ஒரு தந்தையாகியிருந்தமையும் முக்கிய காரணம். நான் மாத்திரமல்ல பல இளம் குடும்பத்தலைவர்களும் அந்த நாவலில் தங்களை இனம் கண்டார்கள்.
அதனால் பாலகுமாரன், அக்காலப்பகுதியில் என்னையும் கவர்ந்த படைப்பாளியானார்.

எதிர்பாராத சூழ்நிலையில் வேலையை இழந்துவிடும் ஒரு குடும்பத்தலைவன், மனைவியை வேலைக்கு அனுப்பிவிட்டு வீட்டிலிருந்து சமையல் முதல் குழந்தைகள் பராமரிப்பு, அவர்களை பாடசாலைக்கு அனுப்புவது, அவர்களின் எதிர்காலம் குறித்து கனவுகள் காண்பது என குடும்பச்சுமையை சுவாரஸ்யமாக அனுபவிக்கும் தாயுமானவன் என்ற அந்தக்கதை பல இளம் குடும்பத்தலைவர்களுக்கு நெருக்கமாகியிருந்தது.

பாலகுமாரனின் சித்திரிப்பு திரைப்படம் பார்க்கும் அனுபவத்தையும் தரவல்லது. தாயுமானவனைத் தொடர்ந்து அவரது மெர்க்குரிப்பூக்கள், இரும்புக்குதிரை, பந்தயப்புறா, கரையோர முதலைகள் முதலான பல நாவல்களையும் சிறுகதைகளையும் படித்தேன்.

சென்னை விமான நிலையத்தில் நடந்த குண்டுவெடிப்புச்சம்பவத்தில் ஈழத்தீவிரவாதிகளுக்கும் தொடர்பிருக்கலாம் என்ற சந்தேகம் எம். ஜி.ஆர். முதல்வராக இருந்த காலப்பகுதியில் எழுந்தபோது அதனைப்பின்னணியாகவும் பாலகுமாரன் ஒரு தொடர்கதையை கல்கியில் எழுதியிருந்தார். அதன் படைப்புமொழி என்னையும் கவர்ந்தமையால், அதன் பாதிப்பில் காலமும் கணங்களும் என்ற நெடுங்கதையும் எழுதியிருக்கின்றேன்.

இவ்வாறு பல மூத்த படைப்பாளிகளின் பாதிப்பில் கதைகள் எழுதுபவர்களை தற்காலத்திலும் காணமுடிகிறது.
1978 இல் வெளியான ருத்ரய்யாவின் அவள் அப்படித்தான் திரைப்படத்தைப் பார்த்திருந்த நண்பர், கவிஞர் சேரன், அதில் நடித்திருந்த ஶ்ரீபிரியாவை பார்க்கவேண்டும் என்ற ஆவலில், சென்னையில் பாலகுமாரனுடன் சென்று அவரைச்சந்தித்து உரையாடிய கதையை என்னிடத்தில் சொல்லியிருந்தார்.

இலங்கைத்தமிழ் மக்களிடத்தில் பாலகுமாரனுக்கும் நேசமும் அனுதாபமும் பிறந்தது 1983 கலவரத்திற்குப்பின்னர்தான் என்பதையும் அறிந்து வைத்திருந்தேன்.
எனினும் 1984 இல் தமிழகம் சென்றவேளையில் அவரை சந்திக்க நேரம் கிடைக்கவில்லை. 1990 இல் நண்பர், ஓவியர் மணியன் செல்வன் வீட்டிலிருந்து பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, பாலகுமாரன் பற்றி பிரஸ்தாபித்தேன். அப்போது இரவு எட்டுமணியிருக்கும்.
உடனே ஓவியர், பாலகுமாரனுடன் தொலைபேசியில் தொடர்புகொண்டு என்னை அறிமுகப்படுத்தி, அழைத்துவரட்டுமா? எனக்கேட்டதும், அவர் எந்த மறுப்பும் தெரிவிக்காமல் அழைத்தார். எனது குடும்பத்தினருடன் சென்று நீண்ட நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தேன்.

அக்காலத்தில் அவர் மணிரத்தினத்தின் நாயகன் படத்திற்கும் வசனம் எழுதியிருந்தார். தனது எழுத்துலகம், திரையுலகம் பற்றியெல்லாம் பேசிக்கொண்டிருந்தார்.
பாலச்சந்தரின், சிந்து பைரவி, பாக்கியராஜின் இது நம்மா ஆளு முதலான படங்களிலும் பணியாற்றியிருந்ததுடன், அவற்றில் சிறு காட்சிகளிலும் தோன்றியிருந்தார்.
பாலகுமாரனின் முன்கதைச்சுருக்கம் என்ற நூல் அவரது திரையுலக அனுபவங்களை சித்திரித்திருந்தது. அவரது நண்பர்கள் வஸந்த், மாலன் ஆகியோருடன் சா. விஸ்வநாதன் நடத்திய சாவி இதழில் பணிபுரிந்த அனுபவங்களை பகிர்ந்துகொண்டார்.
பின்னாளில் இந்த மூன்று நண்பர்களும் வேறு வேறு திசைகளில் பயணித்தனர். பாலகுமாரன் கதைகள், கவிதைகள், நாவல்கள் எழுதியவாறு திரைப்படங்களுக்கும் வசனம் எழுதினார்.
வஸந்த் கே. பாலச்சந்தருக்கு உதவியாளராகி, தானே படங்கள் இயக்கினார்.
மாலன், இந்தியா டுடே ( தமிழ்) குமுதம், புதிய தலைமுறை முதலான இதழ்களின் ஆசிரியராக முழுநேர இதழாளரானார்.

பாலகுமாரன் தனது படைப்புகளின் ஊடாக ஏராளமான வாசகர்களை கவர்ந்து, முழுநேர எழுத்தாளராகவே வாழ்ந்தவர். இவரது அருமை நண்பர் எழுத்தாளர் சுப்பிரமணிய ராஜூ ஒரு விபத்தில் கொல்லப்பட்டதனால் பெரிதும் வருந்தி, அவர் பற்றியும் சில பதிவுகள் எழுதியிருக்கிறார். நடிகை ஷோபா தற்கொலை செய்துகொண்டதை அறிந்ததும், உடனே அந்தவீட்டிற்குச்சென்று தூக்கில் தொங்கிக்கொண்டிருந்த ஷோபாவைப்பார்த்து பதறிக்கொண்டுவந்து, நெஞ்சை நெகிழவைக்கும் பதிவொன்றும் எழுதியிருந்தார்.
பாலகுமாரன், மென்மையான இயல்புகள் கொண்டிருந்தாலும் சில சமயங்களில் உரையாடலின்போது உணர்ச்சிவசப்படும் குணமும் அவருக்கிருந்தது. தர்மாவேசத்துடன் பேசிக்கொண்டிருந்தவாறே, எவரும் அமைதிப்படுத்தாமல், தானாகவே நிதானமாகிவிடுபவர்.

ஒரு தடவை திரையுலகத்தினர் குறித்து அவர் வெளியிட்ட கருத்தினால் சில இயக்குநர்கள் அவர் வீட்டு வாசலில் முற்றுகையிட்டனர். இறுதியில் மன்னிப்புக்கேட்டு அவர்களை சமாதானப்படுத்தி அனுப்பிவைத்தார்.
கமல், ரஜனி உட்பட பல முன்னணி நாயகர்கள் நடித்த படங்களுக்கும் வசனம் எழுதியிருக்கும் பாலகுமாரன், தனது திரையுலக அனுபவங்களையும் கதைகளாக்கியிருந்தார்.
முதலும் இறுதியுமாக அன்று சந்தித்தவேளையில் நீண்ட காலம் நட்பு பாராட்டியவர் போன்று எளிமையாகப்பழகினார். அந்த இயல்பும் அவரது குணாதிசயம்தான். தனது சில நாவல்களை தனது கையொப்பம் இட்டுத்தந்தார்.
பாலகுமாரனின் மேய்ச்சல் மைதானம் என்ற நாவல் என்னை கோபமடையச்செய்திருந்தது. ஈழப்பெண் போராளி பற்றிய கதை. ஈழப்போராட்டத்தை அவர் கொச்சைப்படுத்திவிட்டார் என்ற கோபத்தில் நானும் உடனடியாகவே எனது எதிர்வினையை எழுதியிருக்கின்றேன்.

பிறிதொரு சந்தர்ப்பத்தில் அவர் இலங்கை வந்து, கேள்வி ஞானத்தில் ஈழப்போரட்டம் பற்றியும் ஒரு நாவல் எழுதப்போவதாக பேட்டியளித்திருந்தார். அதற்கும் எதிர்வினையாற்றி ஒரு கட்டுரை எழுதியிருந்தேன்.
அவர், சினிமாவுக்குள் வேகமாகச்சென்று அதே வேகத்தில் திரும்பி வந்து, ஆன்மீகப்பாதையை தேர்ந்தெடுத்தார். சினிமாவுக்காக அவர் எழுதிய பல ‘பஞ்ச்’ உரையாடல்கள் இன்றும் பேசப்படுகின்றன.

அவர் உடையார் முதலான வரலாற்று நாவல்களில் கவனம் செலுத்தியவேளையில், எனது வாசிப்பு அனுபவம், ஜெயமோகன், எஸ். ராமகிருஷ்ணன் திசையில் திரும்பியிருந்தது.
பாலகுமாரன் ஆரம்பத்தில் சிகரட் புகைக்கும் பழக்கத்திற்கும் அடிமையாக இருந்தவர். விசிறிச்சாமியார் என்ற திருவண்ணாமலை மகான் யோகி ராம்சுரத்குமாரை தன் குருநாதராக ஏற்றுக்கொண்டபின்னர், அந்தப்பழக்கத்திலிருந்து முற்றாக விடுபட்டார்.

ஜெயகாந்தன், ஓங்கூர் சாமியாரைச்சந்தித்த பின்னரே கஞ்சா புகைக்கப் பழகியதாக அறிந்தேன்.
பாரதியாருக்கும் இந்தப்பழக்கம் சாமியார்கள், சித்தர்களிடமிருந்து வந்திருக்கவேண்டும்.

பாலகுமாரன் இதுவிடயத்தில் விதிவிலக்கானவர். பொன்னியின் செல்வன் நாவலுக்காக கல்கி கிருஷ்ணமூர்த்தி, இலங்கை உட்பட பல பிரதேசங்களும் சென்று களஆய்வு செய்திருப்பதுபோன்று, பாலகுமாரனும் தனது உடையார் பெருந்தொகுப்பு நாவலுக்காக இருதய உபாதைகளுக்கு மத்தியிலும் பயணங்கள் மேற்கொண்டவர்.

திரைப்படங்களில் நல்ல மறக்கமுடியாத வசனங்களை எழுதியிருக்கும் பாலகுமாரனிடம், ஏன் திரையுலகை விட்டு ஒதுங்கினீர்கள் எனக்கேட்டதற்கு, அவ்வாறு விலகியதனால்தான் தான்னால் உடையார் எழுத முடிந்தது என்று ஒரு நேர்காணலில் சொன்னார்.

ஒரு காலகட்டத்தில் தமிழ் வாசகர்களை தன்பால் ஈர்த்துக்கொண்ட பாலகுமாரன், படைப்பிலக்கியம், திரைப்படம், வரலாற்று நாவல் முதலான துறைகளில் தன்னை ஆழமாக நிலை நிறுத்திவிட்டே விடைபெற்றுள்ளார்.
இலக்கியச் சிந்தனை விருது , கலைமாமணி விருது உட்பட பல விருதுகளையும் பெற்றவர், சித்தம் போக்கு சிவன் போக்கு என்பதுபோல், ஆன்மீகம் நோக்கி தனது சிந்தனைகளை திருப்பியவர். அதனாலும் இவர் எழுத்துச்சித்தர் என்ற பெயரும் பெற்றார்.

பாலகுமாரன் உலகெங்கும் நண்பர்களை சம்பாதித்தவர். இலக்கியம், திரைப்படம், ஆன்மீகம் என அந்த நண்பர்கள் வட்டம் விரிந்துகொண்டேயிருந்தது.
அவுஸ்திரேலியா மெல்பனில் வதியும் இலக்கிய ஆர்வலர் நண்பர் நவரத்தினம் இளங்கோ, தமிழகம் செல்லும் வேளைகளில் பாலகுமாரனை சந்திப்பது வழக்கம். அவருடனான உரையாடல் அனுபவங்களை இளங்கோ என்னுடன் பகிர்ந்துகொள்வார். அந்தக்கணங்களில் பாலகுமாரன் இருந்தார்.
நேற்றும் நாமிருவரும், அவர் மறைந்துவிட்ட வேளையிலும் அவர் பற்றி பேசிக்கொண்டோம்.
நேற்றைய தினம் அவர் பேசுவதை நிறுத்திக்கொண்டார். இனி, அவரது எழுத்துக்கள்தான் பேசிக்கொண்டிருக்கும். அன்னாரின் குடும்பத்தினருக்கு எனது ஆழ்ந்த அனுதாபங்கள்.
letchumananm@gmail.com

Written By: L. Murugapoopathy, Australia

“Some might say that if a Sinhala man marries a Tamil woman or a Tamil man marries a Sinhala woman, then national unity will be born. I don’t think so. If people of different ethnic origin get married, only the children would be born as a natural consequence” quipped Ven. M Ratnavansa Thero- a Buddhist monk much loved and respected by Tamil writers and community members alike.
Late K.G. Amaradasa is someone of similar calibre who also held the strong belief that national unity is not a one -way street. He is a remarkable man who learned and excelled in the Tamil literature and who pioneered the way in introducing the great Tamil national poet Mahakavi Barathiyar to the Sinhala people.
Due to the introduction of the controversial Sinhala Only legislation in 1950s and the promotion of Sinhala as a compulsory subject in the curriculum, a large number of Tamils who held government positions learned Sinhala and mastered that language. Many Tamil writers also proceeded to learn Sinhala literary forms and translated them in Tamil. Sinhala cinema and drama productions were also subject of Tamil literary critique. In contrast, there was little or no reciprocal engagement by Sinhala literary figures and community members with the Tamil language and its rich literature. K.G Amaradasa was one of the handful of Sinhala writers who deeply regretted this situation and recognised that it ought to change even as early as 1970s.
He was a man of resolution who acted on his preaching. He learned Tamil and was able to speak our language fluently. His Tamil pronunciation had the beauty a child ‘s utterings and he also had the dedication to constantly ask his Tamil friends for feedback so that he can improve his Tamil language command. The warmth and generosity of his character was something deeply endearing.
He made his entry into the literary world in 1957. Only gradually he grasped the bitter reality of the ethnic question unfolding at the time. He envisaged that preserving the millennium long Sinhala -Tamil relationships from the devastating political catastrophe is an utmost duty of each and every writer of that divisive era.
He embarked on translating many Tamil literary works and introduced them to the Sinhala readers through newspapers. As he commenced working at the Department of Cultural Affairs he became a friend of many Tamil literary figures and writers. It is said that “Friends are not born -they are created”. The strong friendship that flourished between K.G Amaradasa and many Tamil writers was a living proof of this.

The sudden death of Professor Kailasapathi devastated Amaradasa. He wrote a moving tribute for his friend in Tamil which he titled as “Ayubovan My Brother!”:
“Along the ranges of Himalayas -there lies the impenetrable peak of Kailash!
So have I read in many books.
Its beauty and majesty compete with each other, and there resides the omnipotent Lord Shiva!
So have I heard as well.
To date, I have not witnessed that splendid sight.
Beyond the point of Kumari, in our holy land
There also lived a Kailash -atop the Tamil literary Himalayas
For 49 blessed years!
It cast its light, burning bright and rid the literary world
Of the misery of darkness in every fold and made life anew!
Alas! That Kailash was felled by a lightening blow and I am grief -stricken!
I wonder whether Lord Shiva resented a mortal competitor to the repute of his majestic abode!
My dearest friend, why did you abandon us without any warning?
Wander where you wish, but do not tread on Himalayas -your place is here and here only!
May your soul live on and serve this blessed land of Sri Lanka.
Be born and re-born for thousands of years- here and here only!
So that art and literature can live on and chant your name endlessly!
Until we meet next time-Ayubovan my brother!”

This deeply moving tribute farewelling Professor Kailasapathi was published in the Tamil daily “Veerakesari” in 1982. Sadly, today, we have also farewelled KG.
There is absolutely nothing wrong in our two ethnic groups learning each other’s language. Many of those, who were adamant that they would not learn Sinhala language had subsequently been forced to learn foreign languages such as French-Italian-Norwegian-Dutch and Danish due to the harsh reality of emigration.
It is said that Karl Marx knew and mastered 7 languages. No language has ever inflicted any wrong on another ethnic community. It is those extremists whose toxic presence blight every ethnic community, had used language as a tool of oppression and had harmed their fellow human beings through their actions.
KG had the vision to understand that Sinhala extremism pushed Tamils to the point of separatism. However, he did not become an activist by openly expressing his views and condemning such developments. Rather, he defined himself as a writer/literary figure whose pursuit of national unity and reconciliation was confined to that framework only. But ultimately, he remained a true humanist.

Whenever I met him in Colombo, we would exchange our views and passionate thoughts on ethnic issues. I happily bore the responsibility of critiquing many of his translated works. He introduced me to many Sinhala writers and journalists who broadened my perspectives.
“When the issue of inflation cripples the nation, frequently shooting up the price of basic necessities such as plain flour-bread-rice-sugar- fuel-cigarette and liquor, the State treats everyone on par. But when it takes key decisions concerning education-job opportunities-government job promotion etc, the State crudely plays the ethnic card and discriminates against people on ground of their ethnicity” a frustrated KG would comment!
Once, he learned that a son of his Tamil literary friend from Jaffna was injured during a shell attack. He was sleepless and was so distraught about the suffering of his friend. His own family had no idea as to the identity of this friend. His son Abaya Amaradasa shared this information with us during KG’s funeral which was held in Dehiwela. I subsequently mentioned this in my tribute for KG which was published in “Veerakesari”. Even at that point, I was not aware of the identity of this specific Tamil friend of KG.
Few weeks later, one of my literary friends- N.K Ragunathan met me in a distressed state and asked for KG’s home address. Only then I realised that it was Ragunathan’s son who was injured during that shell attack. Ragunathan also visited KG’s house and paid his condolences to his family. KG had translated some of Ragunathan’s literary works as well. He earned the enduring friendships of many Tamil writers through his tireless service.

That was an unforgettable day -Amaradasa’s body was laid in his home and a large crowd had gathered to pay its last respects. Along with friends Premji, Manikkavasakar, Thelivathai Joseph, Ranganathan and Raja Srikanthan, I also paid my last respects to him and came outside. Many chairs were lined up to accommodate the visitors. We were all seated in silence. There was a small table set up with newspapers to occupy us. Among the English-Sinhala language dailies, I also spotted “Veerakesari”,“Thinakaran” and “Thinapathi”. I was amazed beyond words. I shared my astonishment with KG’s son. “Father buys all the newspapers. He would read them regularly. He would share any useful information with us. He would also urge us to read Tamil” he responded.
How many of us would be truly trilingual readers like KG?
There is a long raging controversy accusing Mahakavi Barathiyar of ignorance and lack of vision about the Sri Lankan history for his poetic statement “let us build a bridge to the island of Sinhala”. Those who debate about this statement and even denounce Barathiyar for his supposed narrow -minded nationalism forget an important fact.
The great poet Barathiyar is not someone confined to the Tamil literary world alone. He is someone whose thoughts transcended beyond narrow ethnic and national divides. He is an internationalist in his philosophy and reach.
Barathiyar had inspired the Sinhala community in its pursuit of independence as well. Therefore, KG was keen to introduce him to the modern Sinhala readers. His desire was fulfilled during the centenary of the Mahakavi.

KG translated the book “Mahakavi Barathi”-written by our friend S.M. Hanifa. It was published by the Kandi -Kalhinnai Tamil Society. Another notable work was “Barathi Pathya”. In it, he translated number of prominent Barathiyar songs including “Wake up song for Mother India”; “Our Country”; “Prayer for Goddess of Independence”; “Thirst for Independence”; “Indian Society “; “Song of Independence”; “The Departing India and Emerging India”; “New Russia”; “Liberation”.
This remarkable book was published during the Barathiyar Centenary celebrations by the Sri Lankan Progressive Writers Society. It also contained few other Barathiyar songs translated by Ratna Nanayakkara (who had worked in the Sri Lankan Movie Corporation).
KG was the key person who introduced Dominic Jeeva-Editor of “Malligai” to the Sinhala readership. Though some of Jeeva’s short stories had already been translated in Sinhala by some other Sinhala writers (including Gunasena Vithana), it was KG who facilitated the publication of Jeeva’s critical interview in the popular Sinhala daily “Divayina”.
During 1980, KG contacted me by telephone and confirmed the details of Jeeva’s travel plan to Colombo. He then organised the meeting between Jeeva and a journalist from “Divayina” which took place in Art Gallery ( Kalabavanam), Colombo. Both KG and myself translated the questions posed by the interviewer and Jeeva’s responses. That interview was duly published in “Divayina” much to the critical acclaim of the readers and fellow journalists.

In particular, the interview highlighted the apposite statement by Jeeva that “Sinhala readers are largely ignorant of Tamil literary works and Tamil literary thinking in contrast to the significant level of engagement by Tamil readers in the Sinhala literary works. Regrettably, the Tamil names that Sinhala readers are most familiar with are Amirthalingam and Kuttimani only”.
Many Sinhala readers and Sinhala politicians took note of both Jeeva and “Malligai” after the publication of this popular statement. Among them, some of the most noteworthy were the elder daughter of Martin Vikramasingha (the renowned Sinhala literary figure) and Mr Sarath Amunugama (who had served as both a Government Minister as well as Secretary of the Ministry). I have met them on other occasions on behalf of “Malligai”. KG had introduced me to them along with many other remarkable Sinhala author and literary figures.
During the period he served as the Secretary of the Department of Cultural Affairs (1976), the National Sahitya Award Ceremony took place at the Bathalagethara Teaching Institute, Athanagala. The prestigious awards were given out to Tamil-Sinhala writers by Hon William Koppallawa (the first President of Sri Lanka). Under the Tamil literary award category, writers Shanthan, Sengai Aliyan, Athmajothi Muthaiah, Thamilaruvi Sanmugasuntharam (former Principal of Mahajana College) and myself were meant to be honoured with certificates and prize money. Apart from Sengai Aliyan (Dr.K.Kunarasa), all four of us attended the ceremony. Intriguingly, we were only handed with cheques on the day!
KG -who was the serving Departmental Secretary, took us apart and profusely apologised to us for not being able to get the certificates printed in Tamil. “It is unacceptable that we could not print the certificates in Tamil and therefore I could not bring myself to give out those certificates to you all today” he reiterated.
Many months later, I collected my certificate from his office in person. I still preserve that precious document which carried his translation and hand -written signature in Tamil! Indeed, during those times of dire lack of Tamil translators and Tamil typists in the Department of Cultural Affairs, KG had carried out those duties himself!
Today, adoption of bilingual policy is widely advocated in the post-war Sri Lanka. On a personal level, by religiously adopting that policy and rigorously upholding standards of utmost human dignity, KG had stood out and provided exceptional leadership for generations to follow.
K.G Amaradasa was an exemplary man of deep, peaceful nature. He read widely and reflected intensely. He reached out to all with genuine love and generosity. He was deeply loved and respected by us all.
I was only able to find minimal references to him and his works (it referred to my previous essay on KG which was published in the book “Nejil Nilaitha Nenjangal- “Hearts etched in my heart”).
( Translated By Nivethana Achchuthan)