Noelnadesan's Blog

– நடேசன்-

“”ஜனற், உனது தாயார் இந்த ஓய்வு இல்லத்திற்கு இடம் பெயர்ந்து வந்தபோது உனது மனநிலை எப்படி இருந்தது””?

“”எனது மனத்தில் ஓர் ஆறுதல் உணர்வு ஏற்பட்டது. நான் வேலையில் இருந்து களைப்பாக வீடு வந்ததும் அம்மாவிடம் பேசவேண்டும். நாள் முழுவதும் தனியே இருந்த அம்மா நான் வந்ததும் என்னுடன் பேசுவதற்கு வருவார். நான் மனமும் உடலும் களைத்த நிலையில் சாவகாசமாக உரையாட முடியாது, நான் வந்தவுடன் எனக்காக அம்மா கஸ்டப்பட்டு சமைக்க வேண்டும். தான் உண்ணாவிடிலும் கூட, ஒரேவீட்டில் வாழும்போது இப்படியான எதிர்பார்ப்புகள் உண்டு. இதில் இருந்து பரஸ்பரம் விடுதலை பெறுவதற்கு இந்த ஓய்வு இல்லம் உதவுகிறது, வாரத்தில் ஒருநாள் நான் அம்மாவுடன் இரவு தங்குவேன்.”

என்னோடு வேலை செய்த ஜனற்றின் அம்மா தனது வசதியான பெரிய வீட்டை விற்றுவிட்டு ரிற்றயமண்ட் வில்லேஜ் எனப்படும் ஓய்வு இல்லத்தில் வீடு வாங்கிக் கொண்டு சென்றுவிட்டா¡ள் என அறிந்து இருவரையும் சந்திக்க ஓய்வு இல்லத்துக்கு சென்றேன்.

மருத்துவ நுட்பத்தாலும் புதிய மருந்துகளாலும் மனிதர்களில் வாழ்வுக்காலம், முன்னேறிய நாடுகளில் மட்டுமல்ல எல்லா நாடுகளிலும் கூடியுள்ளது, வாழும் காலம் கூடும்போது முக்கியமாக மூன்று தலைமுறையினர் வாழும்போது இவர்களது உடற்சக்தி, மனசிந்தனை மற்றும் தேவைகள் வேறுபடுகிறது, வேறுபட்ட தேவைகள் உள்ளவர்கள் ஓரிடத்தில் இருக்க முடியாது. ரீன் ஏஜ் (teen age) வயதுடையவர்களின் தேவைகள் அவர்களின் பெற்றோர்களின் தேவைகளில் இருந்து வேறுபடுகிறது. இதேபோல் அறுபது வயதுக்கு மேற்பட்டோர் மாடிவீடுகளிலும் வசிப்பதற்கு ஏற்பாகாது.

இந்தவகையில் உடல்நலம் குறைந்து பராமரிப்பு தேவைபடும் வரை அவர்கள் ஒத்த வயதானவர்களுடன் வாழ்வதற்கு ஏற்படுத்தப்பட்டது தான் இந்த ரிட்டயமன்ற் வில்லேஜ். ஆசிய நாடுகளில் இந்த முறை பெருமளவில் இன்னும் வரவில்லை.

வெகுவிரைவில் இந்தியா சீனா போன்ற இடங்களில் பெரும் முதலீட்டுடன் ஆரம்பிக்கப்பட்டாலும் ஆச்சரியமில்லை.

மெல்பேனில் வடபகுதியில் போக்னர் என்ற இடத்தில் நான் சென்ற இந்த ஓய்வில்லம் இருக்கிறது, இயற்கையின் தன்மையை நினைவுபடுத்தும் முகமாக அருகில் நேர்சிங்கோமும் முன்புறமாக போக்னா மயானமும் அமைந்துள்ளது,
மெல்போனின் குளிர்கால மாலைவேளையில் நான் சென்றபோது வாசலில் ஜனற் என்னை எதிர்கொண்டார். உள்ளே சென்றபோது இருநுற்றுக்கு மேற்பட்ட சிறிய வீடுகளைக் கொண்ட சிறிய கிராமம். சுத்தமான தெருக்களும், அளந்து வெட்டப்பட்ட புல்தரைகளும் கவர்ச்சியாக இருந்தது,
“¦ஐனற், ஏன் இவ்வளவு அமைதியாக இருக்கிறது?”

“இன்று ஞாயிற்றுக்கிழமை. பிள்ளைகள் வந்து தாய்தந்தையரை தங்களது வீட்டுக்கு கூட்டிக்கொண்டு சென்றுவிட்டார்கள். இரவானதும் மீண்டும் கூட்டிவருவார்கள.”
ஜனட்டின் தாயார் ஜொஸ் இருந்த மூலை வீட்டுக்குள் சென்றபோது அவர் என்னைக் கட்டி அனைத்துக் கன்னத்தில் முத்தமிட்டார்.
.
நானும் இரண்டு கன்னத்திலும் முத்தமிட்டேன். “”இரண்டு கன்னத்திலும் முத்தமிடுவது இத்தாலியர்கள்தான் ” எனக் கூறிச் சிரித்தார்.
.
“அப்படியா எனக்குப் பல கிரேக்க, இத்தாலிய மோல்ரிய நண்பர்கள் இருந்ததால் இந்தப் பழக்கம் வந்தது என்றேன்.”

கால் நுற்றாண்டுக்கு முன் ஐஸ் தனது கணவர் குழந்தைகளுடன் இங்கிலாந்தின் §ஐ¡க்சயர் பகுதியில் இருந்து வந்தாள். யோக்சயர் ஆங்கில உச்சரிப்பு இன்னமும் ஜொஸ்சிடம் மட்டுமல்ல ஜனட்டிடமும் உள்ளது,

மருத்துவ தாதியாக மெல்பேனில் பணியாற்றிக் கொண்டிருக்கும் போது கணவன் இறந்ததால் தனது வேலையை நிறுத்திவிட்டு குழந்தைகளை வளர்த்தாள். அவர்கள் வளர்ந்தது மீண்டும் பெண் மருத்துவ தாதியானாள். இவர்களது பெரிய வீடு கிளன்ரோய் பகுதியில் இருந்தது.
“ஜொஸ், எப்படி இந்த வீடு கிடைத்தது”” என்றேன்.
“
“ஒன்பது மாதங்கள் காத்திருந்து கிடைத்தது, என்றார். வீட்டைச் சுற்றிப் பார்த்தேன்.
ஒரு படுக்கை அறையுடன் அத்தோடு குளியல் அறை, குளியல் அறையில் கைபிடி . வழுக்காத தரையமைப்பு. வீட்டில் ஒவ்வொரு பகுதியிலும் அலாரம் பொருத்தப்பட்டுள்ளது, தீ அணைக்கும் கருவி பொருத்தப்பட்ட சிறிய சமையலறை.

மீண்டும் ஜொஸ்சிடம் “”இந்த வீடு கிடைக்க என்ன தகுதி வேண்டும்”” என்றபோது
“
“ஜம்பத்தைந்து வயது இருக்க வேண்டும்.”” என்றார்.

பொதுவான வசதிகளை எனக்குக் காட்டுவதற்கு தாயும் மகளும் என்னுடன் வந்தனர். நீச்சல்குளம் நூல்நிலையம், பிலியட்மேசை, ரேபிள் ரெனிஸ் ற்கான இடம். இதைவிட சிறிய நாடக அரங்கு இருந்தது,
இந்த நாடக அரங்கு ஏன்? என்றேன். “இங்கு பல நடிகர்கள் இருக்கிறார்கள். தாங்களாகவே நாடகம் போடுவார்கள். இதைவிட போல்ரூம் நடனத்திற்கு சங்கீத அரங்காகவும் பயன்படும்.””

இவ்வளவு வசதிகள் உள்ளதே. இந்த இடத்தை பற்றி ஏதாவது குறை சொல்லமுடியுமா”” என்றேன்.

“”இந்த இடத்தைப் பராமரிக்க எமது பென்சனில் இருந்து பணம் அறவிடுகிறார்கள். மிகுதியாக எதுவும் மிஞ்சுவதில்லை.””

வீடுகளின் பின்பகுதியில் வெளியான இடத்தில் சிலபகுதிகளில் காய்கறி செடிகள் இருந்தன. இதைப்பற்றி கேட்டபோது,

“”தோட்ட வேலையில் ஈடுபடுபவர்கள் இந்தபகுதியயை உபயோகிப்பார்கள்.”” என பதில் வந்தது,
ஜொஸ் தனது தோழியான பிலிஸன் வீட்டுக்கு என்னை அழைத்துச் சென்றாள். பிலிஸ். கடந்த பன்னிரண்டு வருடங்களாக இந்தவீட்டில் வசிக்கிறார்.

“”கடந்த வருடம் கணவன் இறந்ததால் தனது மனம் தவித்தாலும் இந்த கிராமத்தில் இருக்கும் மற்றையோரின் துணையால் ஆறுதல் அடைகிறேன்.”” என்றாள்.

“”உங்கள் பிள்ளைகளிடம் போவதில்லையா?”” என கேட்டபோது
“”எனக்கு எட்டு பிள்ளைகளும் பதினெட்டு பேரப்பிள்ளைகளும் உள்ளார்கள்.”” என பெருமிதமாக கூறியபடி அவர்களின்

போட்டோ அல்பத்தை எனக்கு காட்டினார்.
பலர் குழந்தைகளுடன் சிறிய வீட்டில் வசித்த பின் ஜம்பது, அறுபது வயதின் முன்பு மாடிவீடு கட்டுவார்கள். அக்காலத்தில் முள்ளந்தண்டு நோ. இடுப்பு வலி, என்பன கணவனுக்கோ மனைவிக்கோ வந்துவிட்டால் வீட்டைச் சீராக வைத்திருக்க முடியாது. ஓருவர் மாடிவீடு கட்டிவிட்டு முதுகு நோய் காரணமாக மாடிப்படிக்கு பக்கத்திலே இருக்கிறார்.
ஜனட்டிடமும் ¦ஜொஸ்சிடமும் விடைபெற்று வெளியே வந்தபோது மயானமும் நேசிங்கோமும் தெரிந்தது, இந்தப் பகுதியை நிர்மானித்த ரவுண் பிளானரை ( Town Planning) உண்மையாகவே வாழ்த்தினேன்.

இந்தியாவில் வாழ்ந்த (84-87) காலத்தில், காசி எனப்படும் வாரணாசிக்கு செல்வதற்கு எத்தனித்தேன். முடியவில்லை. பல வருடங்களுக்குப் பின்னர் அந்த சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது
அதுவும் ஒரு பகல், இரண்டு இரவுகள் மட்டுமே.

காசி பற்றிய முதல் தெரிந்துகொண்டது, எழுவைதீவில் 5 -6 வயதான எனது இளம் பருவத்தில். எனது தந்தை , கங்கை நீர் என இந்தியாவில் இருந்து போத்தலில் கொண்டுவந்தபோது, அம்மாவால் அதில் சில துளிகளை எனது தலையில் வைக்கப்பட்டது. ஊரில் பலர் அந்த நீரை கையால் தொட்டு தங்கள் தலையில் வைத்தது இப்பொழுதும் நினைவிலிருக்கிறது.

சிறுபராயத்திலேயே தமிழக புத்தகங்கள் சஞ்சிகைகளை வாசித்தேன் . கங்கையைப் பற்றி யார்தான் எழுதவில்லை?

அக்காலத்தில் நான் படித்த கல்கி வாரப்பத்திரிகையில் பல எழுத்தாளர்கள் கங்கையைப்பற்றி எழுதினார்கள். பிற்காலத்தில் ஜெயமோகனது புறப்பாட்டில் காசியைப் பற்றி சொல்கிறார். கங்கை அழுக்காவதும் பிரேதங்கள் மிதந்து செல்லும் எனப் பல விடயங்களை அதில் அக்கறையோடு படித்தேன். கங்கை நதியை, பார்க்க வேண்டும் என்ற நினைவு கிணற்றுள் விழுந்த கல்லாக அடிமனதில் பல காலமாக இருந்தது.

இந்திய வரலாற்றில், சிந்து நதிக்கரையில் மனித நாகரீகம், குடியேற்றம், நகரமயமாக்கம் நடந்தாலும் தொடர்ந்து அடுத்த கட்டத்திற்குப் போகாமல் அழிந்துவிட்டது . மக்கள் குடியேற்றத்துடன் தொடங்கி படிமுறையான தலைமை உருவாகி பின்பு அரச உருவாக்கம் நடந்தவிடம் கங்கை சமவெளியே. மவுரிய அரசே இந்திய நிலத்தில் முதலாவதாகத் தோன்றிய பேரரசு.

பொருளாதாரரீதியில் (Standing Army) இராணுவத்தை வைத்திருப்பதற்கு உபரியான உணவு உற்பத்தி தேவை . அக்கால இந்தியாவில் கங்கையை அண்டிய பகுதிகள் தானிய களஞ்சியமாக இருந்திருக்கிறது. அரசைத் தொடர்ந்து அங்கு நிலக்கரியை இரும்புடன் கலந்து போராயுதங்கள் தயாரிப்பு , விவசாயத்திற்கு சமாந்திரமாக நடந்திருக்கிறது,

இந்தியக் கலாச்சாரம் மற்றும் காவியங்களின் உருவாக்கம் கங்கை நதியை அடுத்து நடந்தது மாத்திரமல்ல, தென்கிழக்காசியாவில் பிறந்த ஒவ்வொருவரிலும், அவர் எந்த இனம், மொழி, மதமாக இருந்தாலும் அவரது இரத்தத்திலும் கங்கையாற்றின் சில துளிகள் கலந்துள்ளது.

நாங்கள் காசிக்கு, புதுடெல்லி வழியாகச் சென்ற காலம் கொரோனாவின் குழந்தைப் பருவம். எங்களிடம் சீனா, தென்கொரியா சென்றீர்களா…? என்றும் பின்பு சிங்கப்பூர் பேங்கொக் வழியாக கடந்த இரு கிழமைகளில் வந்தீர்களா…? எனக்கேட்டபோது, இல்லையெனப் பதிலளித்தோம்.

அவுஸ்திரேலியாவிலிருந்து ஒரு மாதத்தின் முன் இலங்கை , நேபாளம் சென்றதால் அவர்களது கேள்விகளிலிருந்து தப்பினோம். ஆனால், ஏர்போட் வரிசையில் எங்களுக்கு முன்பாக நின்ற முதிய அமெரிக்கப் பெண், பாங்கொக் ஊடாக வந்ததால் , வைத்திய சோதனைக்கு அனுப்பப்பட்டார்.

வெளியிலிருந்து வரும் வெளிநாட்டுப் பிரஜைகள் குறித்து, விமான நிலையங்களில் மிகவும் கறாராக இருந்தார்கள். வெளிநாட்டிலிருந்து வந்த இந்தியர்களே, இந்தியாவுக்குள் கொரோனாவைக் கொண்டு வந்தவர்கள். அவர்களைத் தனிமைப்படுத்துவது கடினம். ஆனால், முழு இந்தியாவிலும் ஊரடங்கை நடைமுறைப்படுத்தி, கட்டுப்படுத்தி இலகுவாகவும், குறைந்த செலவுடனும் செய்திருக்கலாம் என இப்பொழுது நினைக்கத் தோன்றுகிறது.
வாரணாசி விமான நிலையம் இந்தியாவில் நான் கண்ட மற்றைய விமான நிலையங்கள் போல் இருக்கவில்லை. அது மிகவும் சுத்தமாகவும் ஐரோப்பிய நாடுகளில் நான் கண்டவற்றைவிட அழகாக இருந்தது. வெளியே வந்து எங்கள் முகவரிடம் அதுபற்றிக் கேட்டபோது, “ வாரணாசி பிரதமர் மோதியின் தொகுதி . விமானநிலையம் அவரால் சமீபத்தில் திறக்கப்பட்டது . “ என்றார் .

விமான நிலையத்திலிருந்து எங்களது கார் ஓடிய வீதி இரண்டு வாகனங்கள் இரு பக்கத்திலும் ஓடும் நெடுஞ்சாலை. அதிகாரத்தில் உள்ளவர்களை மக்கள் தெரிவு செய்தால் அதில் வரும் லாபம் எப்படி இருக்கும்..? என்பதை என்னைச் சிந்திக்கவைத்தது.

கங்கைக் கரையில் உள்ள ஹோட்டல்களில் ஒன்று எங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்டது. கீழே ஓடும் கங்கை நதியை எட்டு மாடிக் கட்டிடத்திலிருந்து பார்த்தபோது, மின்சார ஒளியில் பொன்னாக உருகி ஓடியதை அவதானிக்கமுடிந்தது.

அதிகாலை ஆறு மணிக்குக் கங்கையில் படகில் போவதற்கான பயணம் ஏற்பாடாகி இருப்பதாக எங்கள் வழிகாட்டி சொல்லியிருந்தார். அன்றிலிருந்து மீன், இறைச்சியற்ற உணவே உண்ணவேண்டும் என்பது உள்துறை மற்றும் சுகாதார அமைச்சின் ஆணையாகவிருந்தது. காசியிலிருந்த இரவுகளில் பியர் மட்டும் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தது.

பல முறை இந்தியா சென்றிருந்தாலும் , காசிக்கு மனைவியுடன் போவதற்குத் தவிர்த்த ஒரு காரணம் ஜன நெருக்கடியாக இருக்குமென்பதே. தெய்வ நம்பிக்கையில்லாத உங்களுக்கு காசியில் என்ன வேலை…? எனக் கேட்கப்படும் என்பதால் மைசூர் , ராஜஸ்தான் , கேரளா எனப்போய் காசியைத் தவிர்த்தேன்.

காலையில் எங்களுக்காக தொப்பியுடன் பெரிய பொட்டு வைத்த புதிய வழிகாட்டி காத்திருந்தார். “ எந்த ஊர்…? “ என்று என்னைக் கேட்ட போது , இலங்கையில் பிறந்து அஸ்திரேலியாவில் வாழ்பவர்கள் என்றதும் , “ உங்களை உல்லாசப் பிரயாணிகள் போலல்லாது யாத்திரைக்கு வந்தவர்களாக நடத்தப்போகிறேன் “ என்றபோது, எனது மனதில் “ வேண்டாம் எனச் சொல்லிவிடு “ என அசரீரி ஒலித்தது. ஆனால், நான் வாய் திறப்பதற்கு முன்பே “ நாங்கள் இந்துக்கள் “ என எனது மனைவி சியாமளா சொல்லிவிட்டதால் அமைதியாகிவிட்டேன்.

வாகனத்தில் சென்று, மக்கள் அதிகமாக நின்ற இடத்தில் இறங்கி, கங்கையின் படித்துறைக்கு நடந்தோம். நான் நினைத்தவாறு அவ்விடத்தில் மக்கள் அதிகமிருக்கவில்லை . இடமும் சுத்தமாக இருந்தது. படித்துறையை அடைந்தபோது ஏற்கனவே எங்களுக்காக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்த அங்கிருந்த ஒரு ஓடத்தில் ஏறினோம்.
சிறிது நேரத்தில் அந்த வழிகாட்டி, தனது பையில் இருந்து பூக்களை எடுத்து “ உங்கள் பெற்றோர்களைக் கண்ணை மூடியபடி நினைக்கவும். பின்பு இந்தப்பூக்களை கங்கையில் எறியவும் “ என்று சொன்னார். தினமும் பதினொரு ஆயிரம் கிலோ எடையுள்ள பூக்களை கங்கைக்குள் எறிகிறார்கள் என்பதையும் அறிந்துகொண்டேன். அதையே என்னையும் செய் என்றபோது , எனக்குள் ஒரு சேகுவேரா தலையெடுத்து மனதுள் விறைப்பு வந்துவிட்டது.

“பெற்றோர்கள் எல்லாம் போய் பலகாலமாகி விட்டது. “ என்று நான் சொன்னபோது சியாமளா என்னைப்பார்த்து முறைத்தார். அந்த வழிகாட்டி சமஸ்கிருதத்தில் தொடர்ச்சியாகச் சில மந்திரங்களைச் சொல்லியபோது, நான் கங்கையையும் அதன் கரைகளையும் படமெடுத்த படியிருந்தேன்.

எனது புறக்கணிப்பால் மனம் தளர்ந்த அந்த வழிகாட்டி விக்கிரமாதித்தன், சியாமளாவில் கவனம் செலுத்தியபடி ஒரு தீபத்தைக் கொளுத்தும்படி சொன்னபோது, அந்தச்சடங்கில் நானும் பங்கு பற்றினேன். “ உங்கள் தாய் தந்தையரை நினைத்தபடி கங்கையில் தீபத்தை விடுங்கள் “ என்று சொன்னதும், இருவரும் அவ்வாறு செய்தோம்.

கங்கையில் அதிகம் நீர் புரண்டோடவில்லை . சூரியன் உதிக்காததால் அங்கு ஒளியின் மாற்றங்கள் எதுவும் நதியில் தெரியாது, சாம்பல் பூத்த முகத்துடன் கங்கை உறங்கியபடி நகர்ந்தாள். ஆனால், நதிக்கரை உயிர்ப்பாகவும், அழகாகவும் அதேவேளையில் அமைதியாகவும் இருந்தது.

எங்களைப்போல் பலர் காலை வேளையில் தோணிகளில் சென்றனர். நான் எதிர்பார்த்ததைவிட நதிக்கரை சுத்தமாகவிருந்தது. கரையில் ஓரிடத்தில் மாணவர்கள் தங்கள் குருவிடம் படித்துக்கொண்டிருந்தனர். அன்று காலை அங்கு எந்த பிணமும் எரித்ததாக எனக்குத் தெரியவில்லை .

கங்கையில் குளிப்பதும் சாமியார்கள் மந்திரங்களைச் சொல்வதும் காலம் காலமாக நடப்பவைதான். அவை நடந்துகொண்டிருந்தன. ஆனால், பக்தர்களை மட்டும் கருத்தில் கொள்ளாது உல்லாசப் பிரயாணிகளுக்காக கரையெங்கும் சுத்தமாக வைத்திருந்தார்கள். சாமியார்கள் தங்களைப் படமெடுப்பதற்குப் பணம் வசூலித்தார்கள் .
நதியில் அரைமணி நேரப்பிரயாணம். அதிகாலையில் மனதிற்கு அமைதியாக இருந்தது. அப்பொழுது சூரிய உதயம் நிகழ்ந்தது. கங்கை நீரின் சாம்பல் நிறம் மாறி பொன்னாக உருமாறி உயிர் கொண்டது . பல நதிகளில் சூரிய உதயத்தைப் பார்த்தாலும், ஒவ்வொரு முறையும் புதிய அனுபவத்தைத் தருகிறது . ஏன் அது என்ற கேள்விக்கு, இயற்கைக்கு ஒளிந்து வீடுகளைக் குகைகளாக்கி வாழும் இக்காலத்தில் சூரிய உதயத்தை நதியில் பார்ப்பது அதிசயமாக இருக்கிறது என மனமே பதிலையும் கொடுத்தது. .
கரையில் இறங்கிய பின்னர் , காலங்களால் மாற்றமடையாத அங்குள்ள குறுக்கு சந்துகளில் நடமாடிய மாடுகள் நாய்களுடன் மோதிவிடாது, தரையில் சிந்தியிருந்த வெற்றிலைத் துப்பல்களையும் தவிர்த்து, கால்களைக் கவனமாக வைத்தபடி சென்றோம் .

கடைகள் எல்லாம் திறக்காத காலை நேரம் என்பதால் மனிதர்கள் நடமாட்டம் குறைவு. எனினும், தரையில் காணப்பட்ட மாடுகளது கோமயங்களை மிதிக்காது செல்லவேண்டும். இறுதியில் ஒரு கோவிலை அடைந்து அங்கு மாலை சாத்துவதற்கும் எமது பெயரில் விசேட பூசை செய்யவும் ஒழுங்கு பண்ணியிருந்தார் எமது வழிகாட்டி . நான் கோவிலுக்குச் சென்றபின்பு, அந்த விசேட பூசைக்கு மறுத்துவிட்டேன். வழிகாட்டியின் முகத்தில் ஏமாற்றம் தெரிந்தது. ஏற்கனவே நதியில் நடந்த பூசைக்கும் பணம் கொடுத்திருந்தோம். இந்தியக் கலை கலாச்சாரங்களை அறிந்துகொண்டு மதச் சடங்குகளைத் தவிர்ப்பது ஆற்று நீர் காலில் படாது ஆற்றைக்கடப்பது போன்ற சாகசச் செயலுக்கு ஒப்பானது.

சியாமளா ஒரு வைத்தியர் எனத் தெரிந்து கொண்டதால், தான் ஒரு வைத்தியரிடம் கொண்டுசெல்கிறேன் என்று சொன்ன அந்த வழிகாட்டி, ஒரு நாற்சார் வீட்டுக்கு எம்மை அழைத்துச் சென்றார். அந்த வீட்டின் மத்தியில் இரண்டு பெரிய மாடுகள் கட்டப்பட்டிருந்தன. தமிழ்நாடு, கேரளம் , கர்நாடகா முதலான தென்மாநிலங்களில் நான் பயணம் செய்தபோது அங்கே வீடுகளின் கொல்லையில் மாடுகளைப் பார்க்கமுடிந்தது. நடு வீடுகளில் அல்ல .
மாடுகளுக்கு வட இந்தியர்களது உறவுகள் நெருக்கமானது என்பது அரசியல் மட்டுமல்ல என்பதைப் புரிந்துகொண்டேன்.

ஒரு வயதானவர் உள்ளே இருந்து வந்து, வைத்தியர் என அறிமுகமானர். மிகவும் சாதுவாக இருந்த அவரிடம், எமது வழிகாட்டி எனது மனைவியை அறிமுகம் செய்ததும், அவர் உள்ளே அழைத்துச் சென்றபோது என்னையும் வரும்படி கேட்டார். நான் மறுத்துவிட்டு அந்த மாடுகளுடன் நேரத்தைச் செலவழித்தேன். அந்த வீட்டில் எங்களுக்குப் பால் கோப்பி தந்தார்கள். மிருக வைத்தியனான எனக்கு அந்த வீட்டில் கோமயம் , கோசலம் சகித்துக்கொள்ளக்கூடிய மணமாக இருந்தது.

கிட்டத்தட்ட அரைமணிநேரம் அந்த வைத்தியர் ஆங்கிலத்தில் மனைவியிடம் பேசி, மனைவியினது கான்சரை அறிந்து கொண்டு அதற்கான சூரணம் தைலங்களைக் கொடுப்பதற்கு தயாரானார். அஸ்திரேலியாவிற்கு அப்படியான எதையும் கொண்டுவரமுடியாது என்பதைச் சொன்னதால் அவரது வைத்திய முயற்சி எதுவும் கைகூடவில்லை.

அவர்கள் தந்த கோப்பிக்குப் பணம் கொடுக்க முயன்றேன். ஆனால், மறுத்துவிட்டார்கள். சுவிட்சர்லாந்தைச் சேர்ந்த இளம் சோடிகளான உல்லாசப்பயணிகள் உள்ளே வந்தபோது நாங்கள் விடைபெற்றோம்.

வழிகாட்டி மீண்டும் எமக்கு கோயிலொன்றைக் காட்டியபோது, “ எங்களை யாத்திரிகராக நினைக்கவேண்டாம். உல்லாசப் பயணிகளாக நினையுங்கள் “ எனச்சொன்னதும், அவரது முகம் மழைத்துளி பட்ட தொட்டாசுருங்கி செடியயாகியது.. காசியில் இருபதாயிரத்துக்கு மேல் கோயில்கள் உள்ளன எனப் படித்திருந்தேன். அதனால் ஒரு கோயில் என்பது எத்தனையில் போய்முடியுமோ..? என்ற ஒரு பயமுமிருந்தது.

மதன் மோகன் மாளவியாவால் உருவாக்கப்பட்ட பனாரஸ் பல்கலைக்கழகத்தைப்பற்றி கேள்விப்பட்டிருந்தேன். முக்கியமாக ஆயர் வேதத்தின் பிறப்பிடமாகக் காசியைச் சொல்வார்கள். அதனைப் பார்க்க விரும்புகிறேன். அங்கு போவோமா என்றதும், மீண்டும் வாகனத்தில் ஏறியபோது “ பிரதமர் மோடியின் தொகுதி என்பதால் எங்களுக்கு இந்த கங்கை சுத்தப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. இந்தப்பாதைகள், விமான நிலையம் எல்லாம் அவர் மூலம் கிடைத்தது . நான் இந்து , பிராமணன் , வேதங்கள் அறிந்தவன் . இந்தியா, இந்து நாடாகவேண்டும் என்பதில் என்ன தவறு? ஏற்கனவே ஐம்பதுக்கு மேல் கிறிஸ்துவ நாடுகளும், அதே அளவு இஸ்லாமிய நாடுகளும் உலகில் உள்ளன. அதை விட ஏற்கனவே இந்தியாவிலிருந்து இரண்டு நாடுகள் நாங்கள் இஸ்லாமியர்கள் இந்துக்களோடு வாழமுடியாது என்று பிரிந்து சென்றுவிட்டன. அவர்களே எங்களை இந்துக்கள் நாடென்றபோது நாம் ஏன் இந்து இந்தியா என பிரகடனப்படுத்த முடியாது “ என்றார் அந்த வழிகாட்டி.

பிஜேபி சார்ந்த அவரது அரசியல் புரிந்தது . என்னிடம் இலகுவான பதிலிருக்கவில்லை . அப்போது பனாரஸ் பல்கலைக்கழகத்துக்குள் நுழைந்தபோது, சமீபத்தில் கட்டிய புதிதான வைத்தியசாலையைப் பற்றி எமக்குக் கூறத்தொடங்கினார் .

பல்கலைக் கழகத்தை வாகனத்தில் சுற்றிவந்தோம்.
பல்கலைக்கழகத்தில் பெரும்பாலான பெண்கள் தூசிக்காக முகத்தைத் துப்பட்டாவால் மூடிக்கட்டியிருந்தார்கள்.
“ பனாரஸ் இந்து பல்கலைக்கழகத்தில் எல்லாப் பெண்களும் முஸ்லீம்களாகிவிட்டார்களா… ? என்று கேட்டதும், திடுக்கிட்டு

முன்சீட்டில் இருந்து திரும்பினார்.
அவரது இதயத்துடிப்பை அதிகரிக்க விரும்பாது “ இல்லை… எல்லோரும் தங்கள் முகத்தை ஆண்கள் பார்க்கக்கூடாது என மறைத்து இருக்கிறார்களா…? எனக்கேட்டதும், வலுக்கட்டாயமான சிரிப்பை வரவழைத்தார்.

இந்த வழிகாட்டியில் மட்டுமல்ல, தற்போது வட இந்தியாவின் அரசியல் ஓட்டத்தைப் பல இடங்களில் பார்க்க முடிந்தது. காந்தி உருவாக்கிய இந்தியத் தேசியம், ஜனநாயக ரீதியாக தொடர்ச்சியாக தன்னை வளர்த்துக் கொள்ள முடியாமல் போனதற்கு யார் பொறுப்பு ?
பெருமளவில் காங்கிரஸ்சும் சிறிதளவில் இடதுசாரிகளும் பொறுப்பாவார்களா?

நேரு, ஜனநாயகத்தைப் புறக்கணித்து குடும்ப அரசியலைக் கொண்டு வந்தது ஒரு காரணமா? ?

வலதுசாரிக் கட்சிகளுக்குள் உலகளாவிய ரீதியில் உட்கட்சி ஜனநாயகம் இருந்து வந்துள்ளது . இடதுசாரிகளே பெருமளவில் குடும்ப அரசியலை உருவாக்குகிறார்களா?

தொடரும்

தேர்ந்த கலை – இலக்கிய வாசகர் இராஜநாயகம் இராஜேந்திராவை இழந்தோம்

முருகபூபதி

மெல்பனில் கடந்த மூன்று தசாப்தங்களுக்கும் மேலாக என்னுடனும் மற்றும் அனைவருடனும் சிரித்த முகத்துடனும் பண்பான இயல்புகளுடனும் உறவாடிய அன்பர் இராஜநாயகம் இராஜேந்திரா அவர்கள் மறைந்தார் என்ற செய்தி அறிந்து அதிர்ச்சியுற்றேன்.

அவரை, இறுதியாக கடந்த ஆண்டில் இங்கு நடைபெற்ற நடன ஆசிரியை திருமதி அகிலா விக்னேஸ்வரனின் நடனப்பள்ளியின் ( Narthana Sorubalaya Classical Dance – NSCD ) மாணவர்களின் வருடாந்த நடன ஆற்றுகையின்போது சந்தித்து உரையாடியதுதான் உடனடியாக நினைவுக்கு வந்தது.

எங்கே காண நேர்ந்தாலும், எனது எழுத்துக்கள் பற்றிய தனது வாசிப்பு அனுபவத்தை அவர் சொல்வதற்கு தவறுவதில்லை. அவர் சிறந்த தமிழ் கலை, இலக்கிய பற்றாளர் என்பதை அவரது உரையாடலிலிருந்து தெரிந்துகொள்ளமுடியும்.

அவர் முகநூலிலும் அவ்வப்போது தனது கருத்துக்களை பதிவிடுபவர் என்று, எனது நண்பர்கள் சொல்லி அறிந்துள்ளேன். என்வசம் முகநூல் இல்லாதமையால் அதுபற்றி வேறு எதுவும் மேலதிகமாக என்னால் சொல்ல முடியவில்லை.

மெல்பனுக்கு புலம்பெயர்ந்து வந்த காலப்பகுதியில் 1989 ஆம் ஆண்டு, நண்பர் இராஜரட்ணம் சிவநாதனின் ஏற்பாட்டில் தமிழ்க்கலை மன்றத்தினால், பார்க்வில் பல்கலைக்கழக உயர்தரக் கல்லூரியில் ஒரு நவராத்திரி காலத்தில் கலைமகள் விழாவை நடத்தினோம்.

அக்காலப்பகுதியில் மெல்பனுக்கு என்னைப்போன்று வருகை தந்திருந்த கலை ஆர்வம் மிக்க இளைஞர்கள், கலையும் கண்ணீரும் என்ற நாடகத்தை அவ்விழாவுக்காக மேடையேற்றத் தயாரானார்கள் அதில் ஒரு பரத நாட்டியம் இடம்பெறவேண்டிய காட்சியும் உள்ளடக்கப்பட்டிருந்தது. அதற்கு ஏற்ற நடனம் நன்கு தெரிந்த ஒரு இளம்பிள்ளை தேவைப்பட்டது.

இதுபற்றி எமது இலக்கியச் சகோதரி திருமதி அருண் விஜயராணியிடம் நாம் சொன்னபோது, அவர் தனது சகோதரியின் மகள் செல்வி வாசுகி இராஜரட்ணத்தை எமக்கு அறிமுகப்படுத்தினார்.


இவரை இலங்கையிலும் அறிந்திருந்தேன். இலங்கையில் மிகவும் பிரபலமான நடன நர்த்தகி வாசுகி ஜெகதீஸ்வரனின் மாணவியாக ஏற்கனவே நடனப்பயிற்சி பெற்றிருந்தவர். இரண்டு வாசுகிகளையும் பம்பலப்பிட்டி கதிரேசன் மண்டபத்தில் நடந்த நடன ஆற்றுகையில் பார்த்துவிட்டு வந்து வீரகேசரியிலும் எழுதியிருக்கின்றேன்.

மெல்பன் நண்பர்களின் நாடகத்தின் கதைக்கு ஏற்ப, யாராவது தேர்ந்த நடனஆசிரியை தனக்கு பயிற்சி தந்தால் அக்காட்சியில் தோன்றுவதற்கு தான் தயார் என்றும் தமது பெற்றோரின் சம்மதத்துடன் செல்வி வாசுகி முன்வந்தார்.

அக்காலப்பகுதியில் மெல்பனில் பிரபல்யமாகியிருந்த நடன நர்த்தகி திருமதி சாந்தி இராஜேந்திரா அவர்களின் மாணவிகள் பங்கேற்ற சில நடன நிகழ்ச்சிகளை பார்த்திருக்கின்றேன். அதில் ஒரு நிகழ்ச்சியில் பாவேந்தர் பாரதிதாசனின் சங்கே முழங்கு பாடலுக்கு அம்மாணவிகள் அபிநயம் பிடித்து ஆடியிருந்தனர்.

இந்நிகழ்ச்சி நடந்தது 1988 ஆம் ஆண்டில் என நினைக்கின்றேன். அன்றையதினமே என்னை ஒரு பத்திரிகையாளர் என்று அறிந்துகொண்டு அறிமுகமாகி நண்பரானவர்தான் திரு. இராஜேந்திரா. எமது நண்பர் பேராசிரியர் க. கைலாசபதியின் உறவினர் என்பதையும் அன்றுதான் அறிந்துகொண்டேன்.

அருண். விஜயராணியின் ஏற்பாட்டில் நாம் அந்த இளைஞர்களின் நாடகத்தின் கதையுடன் செல்வி வாசுகியையும் அழைத்துக்கொண்டு திருமதி சாந்தி இராஜேந்திராவை சந்தித்தோம்.

அவரும் வாசுகிக்கு நல்ல பயற்சியை வழங்கினார். அத்துடன் தமது மாணவிகள் சிலரையும் நாடகத்தில் அபிநய முத்திரைகளுடன் சிலையாக தோன்றுவதற்கும் அனுமதி தந்தார். கலையும் கண்ணீரும் சரித்திர நாடகம் மேடையேறி நல்ல வரவேற்பும் பெற்றது.

அதனையடுத்து, வாசுகியின் பெற்றோருக்கு , இலங்கையில் பாதியில் விட்டு வந்த தமது மகளின் நடனக்கலையை இங்கும் வளர்ப்பதற்கு விரும்பி, திருமதி சாந்தி இராஜேந்திராவின் நடனப்பள்ளியில் இணைத்துவிட்டனர்.

1990 ஆம் ஆண்டில் செல்வி வாசுகி இராஜரட்ணத்தின் நடனஅரங்கேற்றம் மெல்பனில் லட்ரோப் பல்கலைக்கழகத்தின் அகோரா அரங்கில் வெகு சிறப்பாக நடந்தது.

அன்று வெளியிடப்பட்ட அரங்கேற்ற மலரில் தமிழும் இடம்பெற்றிருந்தமை குறிப்பிடத்தகுந்தது.


அதன் பின்னர், 1991 ஆம் ஆண்டு இராஜேந்திரா – சாந்தி தம்பதியரின் செல்வப் புதல்வி சங்கீதாவின் அரங்கேற்றம் மெல்பனில் ( Nunawading Arts Centre ) நனவாடிங் ஆர்ட்ஸ் சென்டரில் நடப்பதற்கு ஏற்பாடாகிக்கொண்டிருந்த வேளையில், அன்பர் இராஜேந்திரா என்னைத் தொடர்புகொண்டு அழைத்ததுடன், ஒரு வேண்டுகோளையும் முன்வைத்தார்.

தமது புதல்வியின் அரங்கேற்றத்தில் தமிழிலும் வரவேற்புரை வழங்கப்பட்டு , அரங்கேற்றத்தில் இடம்பெறும் நடனங்கள் பற்றிய அறிமுகக்குறிப்புகள் தமிழிலும் சொல்லப்படவேண்டும். அந்தப்பணியை வந்து செய்து தரமுடியுமா..? எனக்கேட்டார்.

அவருடைய அன்பான வேண்டுகோளில் இழையோடியிருந்த தமிழ்ப்பற்றை புரிந்துகொண்டேன். அவ்வாறே அவருடைய Mount Waverly இல்லத்திற்குச்சென்று திருமதி சாந்தி இராஜேந்திரா அவர்களிடம் குறிப்புகளை பெற்றுவந்து, அரங்கேற்றத்தில் உரையாற்றுவதற்கு நானும் பயிற்சி பெற்றேன். பரத நாட்டியம் தொடர்பாக எந்த பிரக்ஞையும் அற்றிருந்த என்னை , இராஜேந்திரா – சாந்தி தம்பதியர் அந்தத்துறையின் நுட்பங்களையும் நான் அறிந்துகொள்வதற்கு துணையாக நின்றனர்.

குறிப்பிட்ட அரங்கேற்றத்திற்கு முதல் நாள் இரவு நடந்த ஒத்திகை நிகழ்ச்சி அதே Nunawading Arts Centre மண்டபத்தில் இடம்பெற்றது. அதற்கும் அவர் அழைத்திருந்தார்.

அன்று இரவு அவரே என்னை அழைத்துவந்து வீட்டிலும் விட்டார். வரும்வழியில் அவர் உரையாடிய விடயங்களிலிருந்து அவரது தேர்ந்த வாசிப்பு அனுபவங்களைத் தெரிந்துகொண்டேன்.

அவர் தமது அருமைச்செல்வங்களுக்கு சங்கீதா – சாகித்தியன் என பெயர் சூட்டியிருப்பதிலிருந்து அவருக்கும் அவருடைய துணைவியாருக்கும் இருந்த உள்ளார்ந்த கலை, இலக்கிய தாகத்தை புரிந்துகொள்ளமுடியும்.

மறுநாள் செல்வி சங்கீதாவின் அரங்கேற்றமும் வெகு சிறப்பாக நடைபெற்றது. அந்த அரங்கேற்றத்தின் படங்களை இலங்கையிலும் , பிரான்ஸிலும் தமிழ் பத்திரிகைகளில் வெளியிடுவதற்கு நான் ஆவன செய்திருந்ததையிட்டு நன்றியையும் தெரிவித்தார். தொடர்ச்சியாக திருமதி சாந்தி இராஜேந்திராவிடம் கற்ற பல மாணவிகள் அரங்கேற்றம் கண்டுவிட்டனர். மெல்பனில் இதுவரையில் அதிகமான நடன அரங்கேற்றங்களை நடத்தியிருப்பவர்தான் திருமதி சாந்தி இராஜேந்திரா என்பதும் குறிப்பிடத்தகுந்தது.


அந்த அரங்கேற்றங்களின்போதெல்லாம் தமது அன்புத்துணைவியாருக்கு பக்கபலமாக இருந்தவர்தான் அன்பர் இராஜேந்திரா.

மனைவி அமைவதெல்லாம் இறைவன் கொடுத்த வரம் என்றும் – ஒவ்வொரு மனிதனின் வெற்றிக்கும் பின்னாலும் ஒரு பெண் ( தாய் அல்லது மனைவி ) இருப்பார் என்றும்தான் காலம் காலமாக எமது தமிழ்ச் சமூகம் சொல்லிவருகிறது.

ஆனால், பெண்களின் வெற்றிக்குப் பின்னாலும் ஆண்கள் இருந்திருக்கிறார்கள், என்பதையோ, கணவன் அமைவதெல்லாம் இறைவன் கொடுத்த வரம் என்றோ எவரும் சொல்வதில்லை.

ஆனால், அன்பர் இராஜேந்திரா அவர்கள் தனது மனைவியினதும் குடும்பத்தினரதும் மட்டுமல்ல, பல நடன மாணவிகளின் வெற்றிக்குப்பின்னாலும் ஒரு நிழல்போன்று தொடர்ந்து வந்தவர் என்றுதான் சொல்லவேண்டும்.

அவர் தொழில் நிமித்தம் சிட்னியில் வாழ்ந்தபோதிலும் அங்கு நடைபெறும் தமிழ் நிகழ்ச்சிகளிலும் முடிந்தவரையில் வருகைதந்து சிறப்பிப்பார். மெல்பனிலிருந்து அங்கு சென்றிருக்கும் நானே, அங்கு நடந்த பல நிகழ்ச்சிகளில் அவரை சந்தித்து உரையாடியிருக்கின்றேன்.

எப்பொழுதும் மலர்ந்த முகத்துடன் காட்சி தருபவர். மந்திரப்புன்னகையின் சொந்தக்காரர். அவுஸ்திரேலியாவில் வெளியான அனைத்து தமிழ் ஊடகங்களையும் இணைய இதழ்களையும் தவறாமல் படிப்பவர்.

அவருடனான சந்திப்புகளின்போதுதான், அவரது வாசிப்பு அனுபவங்களையும் கேட்டுத்தெரிந்துகொண்டேன்.

பல வருடங்களுக்கு முன்னர் மெல்பன் கரம்டவுன்ஸ் சிவா விஷ்ணு ஆலயத்தில் அவர் தரிசனத்திற்கு வந்திருந்தபோது அக்கோடை காலத்தில் எதிர்பாராதவகையில் அவர் மயக்கமுற்று உடனடியாக அம்புலன்ஸ் வரவழைக்கப்பட்டு மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச்செல்லப்பட்டபோது அருகில் நின்றதும் நினைவுக்கு வருகிறது. அவரது துணைவியார் சாந்தியும் உடன்சென்றார்.

பின்னர் சந்தித்து அவருடன் உரையாடியபோது, தனது உடல்நலம் பற்றி அதிகம் பேசாமல், எனது சுகங்களைத்தான் கேட்டறிந்தார். காரணம் நானும் இருதய பைபாஸ் சத்திர சிகிச்சைக்குட்பட்டவன் என்பது அவருக்கும் தெரியும்.

எனது எழுத்துக்களைப்படித்துவிட்டு, எமது சமூகம் சார்ந்து என்ன என்ன எழுதவேண்டும்…?! என்றெல்லாம் அவர் ஆலோசனைகள் சொல்வதற்கும் தவறுவதில்லை.

அதிர்ந்துபேசாத, இனிய சுபாவம்மிக்க இராஜேந்திரா பற்றி இப்போது எழுதநேர்ந்ததும் விதிப்பயன்தான். ஆனால், இதனை அவரது ஆத்மா படிக்குமாகவிருந்தால், “ அருமை நண்பரே….. இதனையே உங்களுக்கான எனது அஞ்சலிக்குறிப்பாக ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள் “ என்பேன்.


தமது குடும்பத்தலைவரை இழந்து ஆழ்ந்த துயரத்திலிருக்கும் அன்புத்துணைவியார் திருமதி சாந்தி இராஜேந்திரா, செல்வப்பிள்ளைகள் சங்கீதா, சாகித்தியன் ஆகியோரினதும் அன்னாரின் திடீர் மறைவினால் துயருற்றிருக்கும் உறவினர்கள் மற்றும் நண்பர்களினதும் வேதனையில் நானும் பங்கேற்கின்றேன்.

அமரத்துவம் எய்தியிருக்கும் இராஜேந்திராவின் ஆத்மாவுக்கு எமது இதய அஞ்சலி.

—-0—-

letchumananm@gmail.com

நடேசன்

மிருக வைத்தியராக நாற்பது வருடங்கள் வாழ்ந்து இளைப்பாறிய எனக்கு, வியப்புறும் விடயம் நான் பார்த்த மிருகங்களிடம் கண்ட வாழ்வதற்கான ஆசையே. அதை தீவிரமாக, அவற்றின் நடத்தைகள் மூலம் காணமுடிந்தது. வைத்தியராக என்னிடம் வந்தபோது அறிந்ததுடன், என் வீட்டில் வளர்ந்தவற்றிலும் அதை அவதானிக்க முடிந்தது.

பல செல்லப்பிராணிகளையும் அவற்றின் உரிமையாளர்களை பற்றியும் எனது வாழும் சுவடுகள் நூலில் எழுதியுள்ளேன்.

பூனைகள் நோயுற்றதும் தங்களைத் தேற்றிக்கொள்ள ஏதாவது ஒதுக்கமான தனிமையான இடத்தை நாடும். நாய்கள் ஒவ்வொன்றும் வித்தியாசமாக நடந்து கொள்ளும் – பொதுவாக அவை மனிதர்கள் அருகே வந்து விடும்.

இப்பொழுது எனது விட்டில் வளரும் சிண்டியை பற்றி எழுதவேண்டும். கொரோனா காலத்தில் வீட்டில் தனிமைப்படுத்தப்பட்டபோது , எங்களுடன் இணை பிரியாது வீட்டுக்குள் ஒரு சக உயிராக நடமாடுவதுடன் மட்டுமல்லாமல் , உடற்பயிற்சியாளராகவும் நடந்து கொண்டது. உடற்பயிற்சி கூடங்கள் மூடப்பட்டு பயிற்சியாளர்கள் வேலை செய்யாத காலமிது.

ஒவ்வொரு நாளும் மாலையில் நாங்கள் மூன்று கிலோ மீட்டார்கள் நடப்பதற்கான காரணியாக இருந்தது. குளிர்காலம், காற்று, மழை, கொரோனா என்பன எதுவும் எங்களுக்கு இடையூறாக இருக்கவில்லை. இரத்தத்தில் சீனி உள்ள எனக்கு மட்டுமல்ல, செயற்கை இடுப்பைக் கொண்ட என் மனைவிக்கும் இந்த நடைப் பயணத்தின் மூலம் சிண்டி மருத்துவராக இருக்கிறது. நடைப்பயிற்சியில் ஈடுபட்ட பின்னர் எனக்கு இரத்தத்தில் சீனி குறையும். மனைவிக்குக் காலில் வரும் விறைப்புக் குறைந்துவிடும்.



எமது செல்லப்பிராணி சிண்டி, நான் ஆஸ்திரேலியாவுக்கு புலம் பெயர்ந்து வீடு வாங்கிய பின்னர், நான் எனது வீட்டிற்குக் கொண்டு வந்த எங்களது மூன்றாவது நாய்.

சாண்டி எங்களது முதலாவது நாய் . அதுவும் லாபிரடோர் இனத்தினை சேர்ந்தது. நான்குமாத கால வயதில் வேறு ஒரு வீட்டில் அது வளர்ந்தபோது அந்தக் குடும்பம் பிரிந்தது. அவர்களால் வளர்க்க முடியாத நிலை வந்தபோது, நான் வேலை செய்த மிருக வைத்திய சாலையில் ஒப்படைத்ததும், நான் அதைப் பொறுப்பெடுத்தேன். அதன் பெயரில் மாற்றம் உண்டாக்கி அதைக் குழப்ப விரும்பாது அதன் பழைய பெயரான சாண்டியாகவே எங்கள் வீட்டிலும் தொடர்ந்து வளர்ந்தது.

சாண்டியைக் கொண்டு வந்தகாலத்தில் நாங்கள் வாழ்க்கையின் புலம்பெயர்ந்த வாழ்வில் நூறு கிலோமீட்டரில் ஓடும் காரின் சக்கரங்களில், சிறுவன் ஒருவன் ஒட்டிய சுவிங்கம்போல் ஓடிக்கொண்டிருந்தோம். வளரும் ரீன்ஏஜ் பருவத்தில் எமக்கு இரண்டு பிள்ளைகள்,

சொந்தமாகத் தொழில், அதை விட உதயம் என்ற இரு மொழி மாதப் பத்திரிகையையும் அஸ்திரேலியாவில் நடத்திக்கொண்டு, எனது எழுத்துப்பணியுடன் எனது நாட்களைச் செலவழித்தபோது, ஓய்வு நேரமென்பது கறுப்புப்பூனையை இருட்டில் தேடுவதுபோல் நழுவிவிடும்

பெரும்பாலான நாட்கள் சாண்டியை நடக்கக் கொண்டு செல்வது சாத்தியமில்லை. அதனுடன் நான் நேரம் செலவழிப்பதும் குறைவு . தானாக குப்பைமேட்டில் வளர்ந்த கருவேப்பிலைபோல் வீட்டில் வளர்ந்தது. ஆனால், பிள்ளைகள் மாமா, மாமி, என வீடு பம்பலாகப் பலர் இருந்தபடியால் அதற்கு எனது தேவை இருக்கவில்லை. இறுதிவரையும் எங்கள் கட்டிலுக்கருகே நிலத்தில் படுத்திருந்தது . கடைசிக்காலத்தில் அதனது குறட்டைச் சத்தம் புலி உறுமலாக இருந்தது.

தனது பிள்ளைகளை மற்றவர்கள்போல் ஏழு நாளும் வீட்டிலிருந்து பார்க்கவில்லை என்று எனது மனைவி சில நேரங்களில் சொல்வதைக் கேட்டுள்ளேன். மனிதர்கள் வாழ்க்கை வேகமாக ஓடும்போது செய்யாத பல விடயங்களைப் பற்றி பிற்காலத்தில் சிந்திப்பதுண்டு. எங்களைப்போல், அறுபத்தைந்து வயதைத் தாண்டியவர்களுக்கு நிச்சயமாக ஒவ்வொருவருக்கும் ஏதோ ஒன்றைத் திருப்தியாகச் செய்யவில்லை என நினைக்கத் தோன்றும். அதில் குற்ற உணர்வு கூட ஏற்படும் . அதே நேரத்தில் திருப்தியாகச் செய்த விடயங்களை நினைக்கத் தோன்றாது.

நாங்கள் ஓடியோடி வேலை செய்தோம் என்ற மனக்குறைக்கும் மத்தியில் சாண்டியும் 14 வருடங்கள் வீட்டில் வளர்ந்து கனிந்த வயதில் புற்றுநோயினால் இறந்தது.

பிள்ளைகளும் படித்து, குடும்பமாகி தனிக்குடித்தனம் போய்விட்டார்கள். பிள்ளைகள் விடயத்தில் தவறவிட்டதை கையிலிருந்து கடலில் நழுவிய மீன்குஞ்சு மாதிரி மீண்டும் பிடிக்கமுடியாது.

தற்போது எம்முடன் இருக்கும் சிண்டி என்ற பெயருள்ள நாய் குட்டிப்பருவத்தில் வந்தபோது, அதன் வயது இரண்டே மாதங்கள்தான். அதன் தந்தை கறுப்பு – தாய் பொன்னிற லாபிரடோர். பறவை வேட்டைக்காகத் தலைமுறையாக வளர்க்கப்பட்ட பரம்பரையில் இருந்து வந்தது. சிண்டி எங்கள் வீடு வந்து சேர்ந்த காலத்தில் எமது இரண்டு பிள்ளைகளும் கூண்டைவிட்டுப் பறந்த காலம். நாங்கள் இருவரும் வேலைகளைக் குறைந்து அதனைப் பகுதி நேரமாக்கிய காலம் குடும்பத்தில் ஒற்றைப்பிள்ளைபோல் சிண்டி வளர்ந்தது.

சிண்டியைப் பொறுத்தவரை மற்றைய நாய்களுடன் விளையாடுவது அதற்கு இஷ்டமில்லை. எங்களருகாமையே அதனது தேவை. அதனது தேவைகளும் குறைவு. காலை மாலை உணவுடன் கட்டாயமான நடைப்பயிற்சி. அத்துடன் எங்களது அருகாமை அதற்குக் கிடைக்கிறது. சத்தத்திற்குப் பயந்த சுபாவம் உள்ள நாயாக வளர்ந்துவிட்டது. பெண்களையும் சில ஆண்களையும் மட்டும் நெருங்கும்.

குழந்தைகளையும் நாடிச் செல்லாது. சிறிய நாய்களையும் குரைக்கிற நாய்களையும் அதற்குப்பிடிக்காது. வீட்டு வாசலில் யாராவது வந்தால் மட்டுமே குரைக்கும்.

பறவைகளை ஓரளவு பொறுத்துக்கொள்ளும் ஆனால் பூனைகளைத் தனது எதிரியாக நினைத்துப் பாயும். எல்லாவற்றையும்விட எரிச்சலூட்டும் ஒரே ஒரு பிரச்சினை வெளியே போகும்போது காற்றில் ஏதாவது பறந்தால் அதைப் பிடிப்பதற்காகவே பாயும். துப்பாக்கியால் சுடப்பட்டு, நீர் நிலைகளில் வீழ்ந்த பறவைகளை நீரில் மூழ்கிக் கொண்டு வருவதற்காகத் தலைமுறையாகப் பழக்கப்பட்டதால் , அந்த இயல்பு இன்னமும் அதனது மூளையில் உள்ளது. மற்றும்படி அது தானும் தன்பாடும்.

வக்கியூம் கிளீனர், புல்வெட்டும் இயந்திரத்தின் சந்தங்கள் அதற்குப் பிடிக்காது. இரவில் எங்களது தும்மல், இருமல் சத்தம் அதைத் திடுக்கிட்டு எழுந்து குதிக்கப் பண்ணும். அதற்காகவே இரவில் தும்மல் – இருமலை நான் அடக்கி மெதுவாகத் தும்முவேன். எட்டு வருட காலமாகிவிட்டாலும் அதனது இந்த இயல்புகளில் மாற்றமில்லை.

அதனது பயந்த சுபாவத்திற்கு உதாரணமாக ஒரு சம்பவத்தை கூறலாம். நான்கு வருடங்களுக்கு முன்னர் நடந்தது. எங்களது பழைய வீட்டின் அருகே ஜெல்ஸ் பூங்கா உள்ளது. கிட்டத்தட்ட நான்கு கிலோமீட்டர் நீளமான பூங்கா. அத்துடன் அதன் அருகில் அரை கிலோமீட்டர் காட்டுப்பகுதி உள்ளது. ஒற்றையடி பாதையூடாக சங்கீதத்தைக் கேட்டபடி நான் நடந்தபோது, சிண்டி என்னைப் பின் தொடரும். யூகலிப்ரஸ் மரங்களின் நறுமணத்தை சுவாசித்தபடி நடக்கக் கூடிய எவருமற்ற ஏகாந்தமான பிரதேசம். எப்போதாவது ஓரிருவர் நாயுடனோ அல்லது சைக்கிளிலோ அந்தக் காட்டுப் பகுதிக்குள் வருவார்கள். வெய்யில் காலத்தில் மாலை வேளையில் அப்பகுதியில் ஊர்ந்து திரியும் ரைகர் பாம்புகளுக்காக மட்டும் அவதானமாக நடப்பேன்.

மழைத்தூறல் கொண்ட குளிர்காலத்தில் சிண்டியுடன் அங்கே நடந்து கொண்டிருந்த ஒருநாள் , எங்கள் எதிரில் ஒருவர் தனது சைக்கிளைத் தள்ளியபடி ஹெல்மெட் மற்றும் மழைக்கோட்டுடன் வந்து கொண்டிருந்தார். என்னை விளித்து “ உங்கள் நாய், ஓகேயா “ என்று அவர் கேட்ட போது, நான் “ கவலைப்படவேண்டாம் “ என்றவுடன் அவர் எம்மைக் கடந்தார். அதன் பின்பு சில நிமிடங்கள் நான் நடந்து கொண்டிருந்து விட்டுத் திரும்பியபோது சிண்டியைக் காணவில்லை.

அந்தக் காட்டுப்பகுதியில் அரைமணி நேரம் பதற்றத்துடன் அதனைத் தேடிக் களைத்து விட்டேன். அங்கலாய்ப்புடன் வீட்டுக்கு தொலைபேசியில் தொடர்புகொண்டபோது, சிண்டி வீட்டில் நிற்பதாக மனைவி சொன்னார்.

நான் வீடு திரும்பியபோது, அங்கு சிண்டி என்னை வாசலில் எதிர்கொண்டு வாலையாட்டியபடி நின்றது. கிட்டத்தட்ட இரு கிலோமீட்டர் தூரத்திற்கு பல வாகனப் போக்குவரத்துகள் கொண்ட வீதிகளைக் கடந்து வீடு வந்து சேர்ந்துள்ளது. தலைக்கவசமும் மழைக்கோட்டுமணிந்த அந்த மனிதனிடமிருந்து தன்னை நான் பாதுகாப்பேன் என்ற நம்பிக்கையற்று வளரும் இடத்தில் பாதுகாப்பு உள்ளதாக அது நினைத்துள்ளது.

சமீபத்தில் அந்த வீட்டை விற்று விட்டு தற்காலிகமாக வசித்த வீட்டில் சில திருத்தங்கள் செய்ய நினைத்திருந்தோம். நான்கு இளைஞர்கள் வந்து தாங்கள் செய்வதாகச் சொல்லியதுடன் கூரையில் ஏறி அங்கிருந்த உடைந்த ஓடுகளைக் காண்பித்தபோது, திருத்த வேண்டிய வேலைதானே… இவர்களுக்கு நாம் கொடுக்கும் பணம் பயனுள்ளது என்ற எண்ணத்தில் வேலைகளை ஒப்படைத்தோம்.

வண்ணப்பூச்சு வேலையும் செய்வதாகச் சொன்னார்கள். அதற்கும் பணம் கொடுத்தோம். இறுதியில் பார்த்தால், நாம் கொடுத்த பணத்திற்கு கால்வாசி வேலையும் நடக்கவில்லை. வந்தவர்களுக்கு அந்த வேலை தெரியாது. பின்னர் பெயின்டிங் தெரியாத பர்மிய அகதிகளைக் கொண்டு வந்தனர். இறுதியில் நீங்கள் செய்த வேலை போதும் என அவர்களை அனுப்பிட்டேன்.

அவர்கள் மீது கோபம் வரவில்லை. எந்த அறிமுகமும் அற்றவர்களிடம் நன்கு விசாரிக்காது வேலையைக் கொடுத்தது எனது தவறு என என்னை நானே நொந்துகொண்டேன்.

சிலநாட்களில் வீட்டுக்கு வெளியே சென்று திரும்பிவந்து போது வீட்டின் பின்பகுதிக்குச் செல்லும் கதவு திறந்து கிடந்ததைக்கண்டு அதிர்ச்சியடைந்தேன். எங்களது சிண்டியைக் காணவில்லை. யாரோ வந்து கதவைத் திறந்துவிட்டிருக்கிறார்கள் என்பதைப் புரிந்து கொண்டு பார்த்தபோது ஏற்கனவே அங்கு வந்து வேலை செய்தவர்கள் விட்டுச் சென்ற சில உபகரணங்களையும் காணவில்லை. அந்த அறுவான்கள் வந்து அவற்றை எடுத்துக்கொண்டு கதவையும் திறந்துவிட்டுப் போய்விட்டார்கள் எனத் திட்டியவாறு நானும் மனைவியும் சிண்டியைத் தேடினோம்.

இவ்வாறு தப்பித்தவறி வெளியேறிய நாய், பூனைகளை காண்பவர்கள் அவற்றை அருகில் உள்ள மிருக வைத்தியசாலைகளில் ஒப்படைப்பார்கள். அத்தகைய வைத்தியசாலைகளுக்கு போன் செய்தோம்.

கிட்டதட்ட மூன்று மணிநேரத் தேடலின் இறுதியில் பக்கத்து வீட்டில் வசித்த இந்தியக் குடும்பத்துப் பெண்ணிடம் கேட்டபோது, “ இரண்டு மணி நேரத்துக்கு முன்னர் தங்கள் வீட்டிற்கு வந்து , வாசலருகே சில நிமிடங்கள் நின்று விட்டுப் போனது “ என்றாள். அந்த பெண் மீது கோபம் வந்தது. ஆஸ்திரேலியர்களென்றால் நிச்சயமாக தங்கள் வீடுகளில் வைத்திருப்பார்கள். அல்லது மிருக வைத்தியசாலைக்குக் கொண்டு சேர்த்திருப்பார்கள்.

அந்தப்பெண்ணை மனதில் திட்டியபடி தொடர்ச்சியாக தேடினோம். எங்களது வீட்டிலிருந்து ஆறாவது வீடு ஆஸ்திரேலியர் ஒருவரது. அவர்களது நாய் மிகவும் சிறியது. அந்த வீட்டை கடக்கும் சந்தர்ப்பங்களில் பெரும்பாலும் அது வீட்டுக்குள் இருந்து சிண்டியைப் பார்த்துக் குரைக்கும்.

வழமையாக நாங்கள் நடக்கும்போது சிண்டியை அழைத்துச் செல்லும் பாதையில் இருக்கும் அந்த வீட்டின் முன்பகுதி புதராக இருந்தது. அங்கிருந்த பற்றையின் அடியிலிருந்த எங்கள் சிண்டி, எங்களைக் கண்டதும் பாய்ந்து வந்தது. வீடு வந்ததும் அது நிறையத் தண்ணீர் குடித்ததிலிருந்து அந்த புதரின் கீழ் மூன்று மணி நேரம் தஞ்சமடைந்திருந்தது என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.

காலையிலும் மாலையிலும் கொடுக்கும் உணவைவிட ஏதும் என்னிடமிருந்து கிடைக்காது என்பதால் எனது மனைவி சியாமளாவிடம் சென்று பக்கத்தில் நின்று ஏதும் பெற்றுக்கொள்ளும். இதனாலும் அதன் உடல் பருத்துவிட்டது. நிறையைக் குறைக்க விசேட உணவு கொடுக்கத் தொடங்கினோம் ஆரம்பத்தில் பிடிக்காதபோதும் பழகிவிட்டது. பசி வந்தால் தனது முகத்தை எங்கள் மீது உராய்ந்து மேலும் பெற்றுக்கொள்ளும்.

கொரோனா தொற்று இருந்த காலத்தில் இரவு நேரத்தில் அதனை நடைக்கு அழைத்துச் செல்வதால், வெளியே அதிகமானவர்களைக் காணமுடிவதில்லை. அத்துடன் எங்கள் வீட்டருகே உள்ள மைதானத்தில் வாரிலாமல் (LeashFree Park) நாய்கள் ஓடித்திரிய முடியும் . சிண்டி இல்லாவிட்டால் இந்தக் குளிர்கால இரவுகளில் ஒருமணி நேரம் நிச்சயமாக வெளியே நடக்கமாட்டோம் . தொலைக்காட்சிக்கு முன்பாக அமர்ந்து ஏதாவது பார்த்துக்கொண்டோ அல்லது முகநூலில் நோண்டியபடியோ இருப்பேன். அவ்வாறின்றி மூன்று கிலோமீட்டர்கள் நடந்ததாக எனது தொலைபேசியில் உள்ள அப்ஸ் காட்டும்போது, யாருக்கு நான் நன்றி சொல்வது..?

நாய் வளர்க்கும்போது அதன் உணவுக்குப் பணம் செலவாகும். வெளிநாடுகள் போகும்போது அதற்காக விசேட இடம் பார்க்கவேண்டும். வீட்டில் கொட்டும் அதன் மயிரை தொடர்ந்து வக்கியூம் செய்யவேண்டும். இப்படியாக வரும் சங்கடங்களுக்கு மத்தியில் இந்தக் கொரோனாவால் வீடடங்கிய காலத்தில் ஏற்படும் நன்மைகள், ரீன்ஏஜ் பருவத்தில் காதலை அனுபவித்தமைக்கு ஒப்பானது. இதனை அனுபவிக்காதவர்களுக்குச் சொன்னாலும் புரியாது.

பல குடும்பங்களில் கணவன் மனைவிக்குப் பிணக்குகள் – ஊடல்கள் இருந்தபோதும், வீட்டில் உள்ள செல்லப்பிராணிகளால் அவர்கள் பேசுவதும் அதன் பின்பு பிணக்குகள் தீர்ந்ததையும் கண்டுள்ளேன். வளர்ப்பு பிராணிகளால் ஏற்படும் மன அமைதி மற்றும் உடற்பயிற்சியாலான நன்மைகளை விட வேறு பல நன்மைகளுமுண்டு.

வயதானவர்கள் பலர் தங்களது வளர்ப்பு பிராணிகளுக்காக ஓய்வில்லங்களுக்குச் செல்லாது தொடர்ச்சியாக வீடுகளிருப்பார்கள். இவர்களை ஓய்விடங்களில் பராமரிப்பதிலும் பார்க்கச் சொந்தவீடுகளில் பராமரிப்பது நாட்டுக்கு நல்லது என்பதை இதுவரையில் வெளியான ஆய்வு முடிவுகளைப் பார்த்து தெரிந்துகொள்ளாதவர்களுக்கு கொரோனா தொற்று அந்த உண்மையைத் தெளிவாகக் காட்டிவிட்டது.

சமகாலத்தில் இங்கிலாந்து, இத்தாலி, பிரான்ஸ் எங்கும் இறந்தவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் ஓய்வில்லங்களில் இருந்தவர்களே.

செல்லப்பிராணிகளை வளர்க்காதவர்கள் ஆஸ்திரேலியாவில் வருடத்திற்கு 11 முறை வைத்தியரிடம் செல்பவர்கள். வளர்ப்பவர்கள் வருடத்திற்கு 9 தடவை வைத்தியரிடம் செல்வார்கள் என ஆய்வு கூறுகிறது. வளர்ப்புப்பிராணிகள் நாட்டின் சுகாதார செலவில் சேமிப்பு ஏற்படுத்துவதை இந்த ஆய்வு நமக்குக் காட்டுகிறது

மிருகங்களோடு சேர்ந்து வளரும் குழந்தைகள் மனிதாபிமானம் மற்றும் காருண்ணியத்தோடு வளர்வார்கள் என்று பல இடங்களிலும் படித்திருக்கிறேன். என்னைப் பொறுத்தவரையில் பொறுமை சகிப்புத்தன்மையை என்னிடம் ஏற்படுத்துகின்றன.

மனிதவாழ்வில் பரிணாமத்தில் பல்லாயிரம் வருடங்களாக இந்த வளர்ப்புப் பிராணிகள் பங்கெடுத்துவருகின்றன. தற்கால மதங்கள் நம்மிடம் வந்து சேர்வதற்கு முன்பாக வளர்ப்புப் பிராணிகள் வந்து குடும்பத்தோடு ஒன்றாகி விட்டன . வேட்டையாடும் காலத்திலே நாய்களும், விவசாயத்தில் தானியங்களைச் சேர்த்துவைத்த காலத்திலிருந்து பூனைகளும் மனிதர்களுடன் வளர்கின்றன.

நமக்கு ஆரம்பப் பாடசாலையில் எம்முடன் படித்த நண்பர்களின் நினைவுகள் நம்மோடு இருப்பது போன்று, இந்த நாய் பூனைகள் மனித குலத்தோடு தொடர்ந்து வருகின்றன. எமது எதிர்காலமும் அவர்களோடே.

—0—

இராஜேஸ்வரி பாலசுப்பிரமணியம்



நடேசனின்’ உனையே மயல் கொண்டால்” எல்லோருக்கும் தெரியவேண்டிய ஒரு முக்கிய விடயத்தைச்சொல்லும் நாவல்.
‘பைபோலார் டிஸீஸ்- (bipolar dieases-disorder (manic depression) என்று ஆங்கிலத்தில் சொல்லப்படும் ஒரு மனவியாதியால் துயர் படும் ஒரு பெண்ணையும் அவளைத் திருமணம் செய்து அல்லற்படும் கணவரையும் பின்னிப்பிணைந்த நாவல்.

மன நலம் பாதிக்கப்பட்ட ஆணோ பெண்ணோ சாதாரண மனிதர்கள் மாதிரி வாழ்க்கை நடத்துவது கடினம். தாம்பத்திய வாழ்வின் முக்கிய அம்சமான ‘பாலியல்’ உறவை மன நலம் பாதிக்கப்பட்டவர்களால் சந்தோசமாக அனுபவிக்க முடியாது.

பாலியல் உறவுக்கு ஆரோக்கியமான மனநிலை முக்கியம். உதாரணமாக,மனநிலை பாதிக்கப்பட்ட ஆண்கள், ஆண்மையின் பூரண விறைப்பையடைவதும், தாம்பத்திய உறவை அனுபவிப்பதும் மிகவும் கடினம். இதைப்புரியாமல் பலர் தங்களுக்கு ஏதோ ‘ பிழை’ இருப்பதாக நினைத்துக் குடிக்க தொடங்கி. அடுப்பில் இருந்து நழுவி நெருப்பில் விழுந்து அழிந்த கதையாக வாழ்க்கையை முடித்துக்கொள்வதுமுண்டு.

நடேசனின் நாவல் ‘ பைப்போலர்’ வருத்தம் வந்த சோபா என்ற பெண்னின் வாழ்க்கையைப் பற்றியது. பைப்போலார் வருத்தம் உள்ளவர்களுக்கு அடிக்கடி மூட் மாறும்(Mood swings) . மிக மிக சந்தோசமும் ஆழமான சோகமும் ( Deep depression) இவர்களை ஆட்டிப்படைக்கும்.

அமெரிக்காவில் 2.3 கோடி மக்கள் இந்த மனவருத்ததால் கஷ்டப்படுகிறார்கள். அதில் 20 வீதமானவர்கள் தற்கொலைக்கு முயற்சிக்கிறார்கள்.

இந்த வருத்ததிற்குக் காரணம் என்னவென்று தெரியாவிட்டாலும் ஒருமனிதனின் வாழ்க்கையில் நடந்த அதி துக்கமான சம்பவங்களும்((Trauma) , சிலவேளைகளில் பாரம்பரியமும்(Genetic ) காரணமாக இருக்கலாம் என்று சொல்லப்படுகிறது.

புலம் பெயர்ந்த நாடுகளில் வாழும் ஆசிய நாட்டுப்பெண்களில் 6% வீதமானவர்கள் ஏதோ ஒரு வித மன வருத்ததிற்கு ஆளாகிறார்கள் என்று லண்டன் மனவைத்திய அமைப்புக்கள் கணிப்பிட்டுகின்றன.இவர்களில் பலர் தங்களைத் தாங்களே வருத்திக்கொள்வதுமுண்டு(self harming).

நடேசனின் ”உனையே மயல் கொண்டால்” அவுஸ்திரேலியாவில் வாழும் ஒரு தமிழ்த் தம்பதிகளுக்குள் நடக்கும் பாலியற் பிரச்சினை, அந்தப் பிரச்சினை வருவதற்கான உந்துகோல்கள், பிரச்சினை வரும்போது ஒரு சாதாரண மனிதனின் சாதாரண உணர்வுகளின் போராட்டம், மனதை வெல்ல முடியாமல் காமத்தின் தணலுக்குள் வீழ்ந்துபோகும் அனுபவம் அதன் மூலம் தெரிந்து கொண்ட உண்மைகள், அந்த உறவாற் கிடைத்த குற்ற உணர்வு, கிடைத்த தண்டனை என்பனபற்றி மிகவும் எளிமையாகவும் யதார்த்தமாகவும் படைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

மனவியாதி பற்றிய தமிழ்ச் சமுகத்தின் கணிப்பும் கதாபாத்திரங்கள் மூலம் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

அத்துடன் கதையின் ஒரு நாயகியாகிய சோபாவுக்கு வந்த அதிர்ச்சிகளில் 83ம் ஆண்டு இனக்கலவரம் மட்டுமன்றி, சோபாவின் தமயன் கார்த்திக்கின் மரணமும் ஒன்று. அவன், டெலோ இயக்கத்தில் இருந்தான் என்ற குற்றத்தால் புலிகளால் எரித்துக்கொல்லப்பட்டவர்களில் ஒரு தமிழன்.

அந்தச் சம்பவம் அந்தக்குடும்பத்தின் அத்திவாரத்தையே அழித்த சம்பவம் என்பது சோபாவின் வாழ்க்கையின் குழப்பத்திலிருந்து தெளிவாகத் தெரிகிறது.

‘சிங்களவர் வீடு வாசலை எரித்தார்கள்,ஆனால் யாழ்ப்பாணத்தவர்கள் என் பிள்ளையை எரித்துக் கொன்று விட்டார்கள். சிங்களவன் நாங்கள் தமிழர்கள் என்ற காரணத்தால் எங்களை அடித்தார்கள்.யாழ்ப்பாணத்தவர்கள் என்ன காரணத்தால் என்பிள்ளையைக்கொன்றார்கள்” என்ற இராசம்மாவின் புலம்பல் இயக்கங்களில் சேர்ந்து இறந்த பல இளைஞர்களின் புலம்பலும் சோகமுமாகும்.

” எப்போது எனக்கு இந்த மனநிலையில் ஒரு மாற்றம் வந்தது? எண்பத்தி மூன்றில் காடையர்கள் என்னை நிர்வாணமாக்கியபோதா? கார்த்திக்கின் எரிந்த உடலை பார்த்தபோதா? கார்த்திக்கும் அவனது நண்பர்களும் எப்படித் தோட்டங்கள் வீடுகள் என ஒளிந்தபோது துரத்தித் துரதிச் சுட்டான்கள் எனக்கார்த்திக்கின் நண்பர்கள் விபரித்தபோதா” எனப்பலவாறு சோபாவின் மனம் குமைந்தது, என்கிறார் ஆசிரியர்.

இன்றைய கால கட்டத்தில் எனக்குப்பிடித்த தமிழ் எழுத்தாளர்களின் வரிசையில் அ. முத்துலிங்கம், பொ. கருணாஹரமூர்த்தி நடேசன் போன்றோரின் எழுத்தில் இலக்கியத்திறமை மட்டுமன்றி யதார்த்தமும் இருப்பதாகக் கூறுவேன்.இவர்கள் வார்த்தைகளை வைத்து ‘இலக்கிய விளையாட்டு’ விளையாடாதவர்கள். சொல்ல வந்ததை நேர்மையாகச் சொல்பவர்கள். சொல்லும் விடயத்தை, முடிந்தவரைக்கும் விளக்கமாகச் சொல்பவர்கள். இலக்கியத் தரத்துடன் சொல்பவர்கள். ‘புதிய உத்திகள்’ என்று எப்படியெல்லாமோ, எதையோ சொல்லி வாசகர்களைக்குழப்பாதவர்கள். தாங்கள் கண்ட அனுபவத்துடன் வாசகர்களையும் இனைத்துக்கொள்பவர்கள். எழுதும் விடயத்தை விறு விறுப்பாக எழுதுபவர்கள்.

நடேசனின் நாவல் புலம் பெயர்ந்த தமிழர்களின்’ பழைய’ வாழ்க்கையின் ஏக்கத்தையோ, புதிய உலகின் எதிர்பார்ப்பையோ காட்டாமல் நடைமுறைச் சம்பவங்களைக்கோர்த்த ஒரு யதார்த்தப்படைப்பு.

பல மனிதர்கள் சொல்ல விரும்பாத, சொல்லத்தயங்கும், மன நலப்பிரச்சினைகளும் அதன் பாதிப்பால் வரும் பாலியற் பிரச்சினைகளும் கதைப்பொருளாக எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.


நடேசன் வைத்தியத் துறையனுபவம் உள்ளவர் என்பதால் இந்தநாவலின் நாயகர்களான் கணவன் , மனைவி, காதலி என்போரின் மனநிலைப்பிரச்சினையை விரிவான, சமுதாய,பாலியல், விஞ்ஞானக் கண்ணோட்டத்தில் பார்க்கவும் உதவி செய்கிறார்.



கதையின் பரிமாணங்கள்.

-இலங்கையிலிருந்து மேற்துறைப்படிப்புக்காக அவுஸ்திரேலியாவுக்குப்போய் அங்கு வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொண்ட தமிழ் குடும்பஸ்தனைப்பற்றிய கதையிது.

-அவனது மனைவிக்குக் குழந்தை பிறந்தபின் மன நலப்பிரச்சினையேற்பட்டுக் குடும்பவாழ்க்கையின் அர்த்தத்தைக் கேள்வி கேட்கப்பண்னுகிறது. குடும்ப வாழ்வில் ஏற்படும் பாலியல் உறவின் வெறுமை கணவனுக்கும் மனைவிக்குமிடையில் எத்தனை பிளவையும், வெறுமையையும், சந்தேகங்களையும் சங்கடங்களையும் உண்டாக்குகிறது என்பதைப் பகிரங்கமாகச் சொல்கிற நாவல் இது.
–

மன நலப் பிரச்சினை வந்தால் ஆணோ பெண்ணோ தங்களின் பாலியலின் தேவைகளை எப்படி இழக்கிறார்கள், உணரும் சக்தியிழக்கிறார்கள் என்பதைச் சாதாரணமானக் குடும்பக்கதையூடாகக் காட்டியிருக்கிறார் நடேசன்.

-ஆசிய மக்களிடையே மனநல நோய் பற்றிக் கடைப்பிடிக்கும் இரகசியங்கள், பொய்மைகளை உடைத்து உண்மைகளுக்கு முகம் கொடுக்க இந்நாவல் மிகவும் உதவியாயிருக்கும்.

மனிதன் பேசத்தெரிந்த ஒரு மிருகம். மூன்று பெரு உணர்வுகள் மனிதனை ஆட்டிப்படைக்கின்றன. பசி,செக்ஸ், பாதுகாப்பு என்பன மிகவும் முக்கியமானவை.இன்றைய கால கட்டத்தில் மத்தியதர வாழ்க்கை நடத்தும் மனிதன் பசியை வெல்லத் தன் படிப்பைப் பாவித்துப் பிழைத்துக்கொல்கிறான்.

பசியை வெல்ல எடுத முயற்சிகளில் வெற்றி கொண்டதுபோல் பாலியலில் வெற்றி கொள்ளப் பெரும்பாலானவர்களால் முடியவில்லை. வயிறு நிறைந்தால் பசிபோய்விடும். பாலியிற் தேவை நினைவுகள் இரவும் பகலும் ஒரு மனிதனை ஆட்டிப்படைப்படைப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது. குடித்தால் வெறிப்பது மது, பெண்னைப் பார்த்தால் வெறிதருவது காமம் என்பதன் உண்மையை இந்நாவலின் பல இடங்களில் ஆசிரியர் படம் பிடிக்கிறார்.

எதையும் எளிதாக வாங்க முடியுமான மேற்கைய நாகரிகத்தில் உண்மையான அன்பை வாங்குவது கஷ்டம் என்பதும் கதையினூடே சொல்லப்படுகிறது.

கடந்த வாழ்க்கையின் தொடர்கள் எப்படி மனிதனை வாட்டுகிறது, உருக்குலைக்கிறது, உருப்படியாக்குகிறது, மாற்றுகிறது என்பதை இந்நாவலை ஆழமாகப் படிப்பவர்களுக்குப்புரியும்.

எங்கள் சமூகத்தில் சொல்லப்படாத சில விடயங்களை டாக்டர் நடேசன் சொல்கிறார்.

ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையில் நடந்த துயர் சம்பவங்கள் எப்படி அவள் வாழ்க்கையைப்பாதிக்கிறது, அந்தப்பாதிப்பை எப்படி நிவர்த்தி செய்யலாம் என்பதை இந்நாவல் படிப்பவர்கள் உணர்வார்கள்.

பாலியல் சம்பந்தப்பட்ட விடயங்களைப் பல பெண்கள் மனம் விட்டுப்பேச மாட்டார்கள். மனத்தின் அடியில் புதைத்து விடுவார்கள்.

நல்லா சாப்பாடு இல்லாத ஏழையைத் தொற்றுவியாதிக்கிருமிகள் தாக்கினால் ஏழையின் உடம்பு தாங்காது.

அதேபோல் மனதில் பல குழப்பங்களைப்புதைத்து வைத்திருக்கும் பெண்ணுக்கும், அவளின் வாழ்க்கையை சரியான விதத்தில் கொண்டு நடத்த அவள் மன நிலை விடாது. ‘ மூட்’ அடிக்கடி மாறும். ஒரு நேரம் சந்தோசமும் மறு நேரம் துக்கமுமாகித் தாங்களும் குழம்பி மற்றவர்களையும் குழப்பி விடுவார்கள். இதை ஆங்கிலத்தில்’ பைபோலார்’ நோய் என்று கூறுவார்கள்.

இந்த மன நிலைஉள்ளவர்களுடன் வாழ்க்கை நடத்துவது முள்போல் நடப்பதற்குச் சமம். இதைப்புரிந்து கொண்டு வைத்தியம் தேடாமல் இருப்பவர்கள் பலர். அதிலும் ஆசியா நாட்டவர்களைப் பொறுத்தவரையில் ‘ மன நலம்’ பற்றிய விடயங்கள் மிகவும் இரகசியமாகவைக்கப்படுகின்றன. தோல்வியான வாழ்க்கையாக மதிக்கப்படுகிறது. மன நலம் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் தனியாக பூட்டி வைத்திருக்கப்பட வேண்டியவர்கள் என்ற கண்ணோட்டம் இன்றும் எங்களிடையே பரவலாக இருக்கிறது.

எங்கள் தமிழர்களிற் பலர், ‘விசர்’ பிடித்தவர்கள் என்று மற்றவர்கள் சொல்லி விடுவார்கள் என்பதற்காக எதையும் மறைத்து வைத்து விடுவார்கள். இலங்கையில் எட்டு மாகாணங்களும் அங்கொடை என்ற பைத்திய வைத்தியசாலை மட்டும் இருக்கும்போது வடக்கு மாகாணத்திற்கு மட்டும் மேலதிகமாக இன்னுமொரு வைத்தியாசால மந்திகையில் தேவைப்படுகிறது என்பதன் மூலம், எங்களில் எத்தனைபேர் மன நல சேவையை வேண்டி நிற்கிறார்கள் என்பது புரியவரும்.

மன நலப் பிரச்சினைகள் மறைக்கப் படத்தேவையற்றவை. அதிகப்படி வேலைசெய்யும் இயந்திரம் பழுதடைவதுபோல் அதிகப்படி துன்ப துயர் அனுபவித்த மனங்களும் சிலவேளை குழம்பிப்போகின்றன. இவை சமுதாயத்திலிருந்து மறைத்து வைக்கப்படவேண்டியவையல்ல. மனிதர்கள் ஒருத்தருக்கொருத்தர் உண்மையான அன்பு காட்டுவதன் மூலமோ அல்லது மன நலத்தைச் சீர் படுத்தும் மருந்துகள் கொடுத்தோ குணமாக்கப்படவேண்டியவை என்பதை இக்கதைமூலம் சொல்லித் தமிழ் மக்களுக்கு ஒரு அரிய சேவை செய்திருக்கும் நடேசனுக்கு எனது பாராட்டுக்கள்.

நடேசன்

குடும்பத்தில் அமைதி நிலவ வேண்டுமென்ற காரணத்தால் நான் எனது மனைவியுடன் இலக்கிய விடயங்கள் பேசுவதில்லை. ஆனால், தொடர்ந்தும் நான் எதனையாவது படித்துவிட்டு, சிரித்தபடியே இருந்தால் “ என்னவென்று…? “ கேட்பாள். அவ்வாறுதான் ஒரு தருணம் மீண்டும் வந்தது, நௌஸாத் எழுதிய தீரதம் படித்துவிட்டும் சிரித்தேன். ‘என்ன விடயம்..? என்று கேட்டபோது, நௌஸாத்தின் கபடப் பறவைகள் கதையைப் பற்றி சுருக்கமாகச் சொன்னேன். இருவரும் சிரித்தோம்.

இந்தக் கதையில் வரும் ஒரு எழுத்தாளன், தனது புத்தகங்களைத்தான் தனது பொக்கிஷமாகச் சொல்லிவிட்டு இறந்துவிடுகிறான். ஆனால், அவனது குடும்பத்தினர் அதற்குள் பணமேதாவது இருக்கிறதா…? எனத் தேடுகிறார்கள். இறந்தவனது நாற்பதாம் நாள் செலவைச் செய்வதற்கு அவர்களுக்குப் பணம் தேவைப்படுகிறது.


அந்த எழுத்தாளன் புதைக்கப்பட்ட இடத்திலிருந்து அவனது ஆவி வெளியே வந்து வீட்டில் நடப்பதைப் பார்க்கிறது. அவனது நண்பர்கள் மூவர் குந்தியிருந்து இறந்த எழுத்தாளனுக்கு தாங்கள் கதை, கவிதை, என எழுதிக் கொடுத்ததாகவும் பேசிக்கொள்கின்றனர். அதில் ஒருவர், தனது சிபார்சிலேதான் அந்த எழுத்தாளனுக்கு கலாபூஷணம் பட்டம் கிடைத்ததாகவும் பேசிக்கொள்கிறார்.

குடும்பத்தினர் பணத்திற்காக அவனது அறையைத் தேடுகின்றனர். அவன் எழுதியவற்றை ஒழுங்காக வாசிக்க முடியவில்லை என்றும் ஆதங்கப்படுகின்றனர். தனது புத்தகங்களை “ எல்லோருக்கும் ஓசியில் கொடுத்து விட்டு ஒன்றே ஒன்று மிஞ்சியிருந்தது. அது அவனது சாகித்திய விருது பெற்ற கபடப்பறவைகள் கவிதைத் தொகுதி. அதன் மீது அவனது பேரக்குழந்தையொன்று பீ மூத்திரமடித்து நக்கரைத்துக்கொண்டிருந்தது( கால்களை மடித்து பூமியில் பிட்டம் பதிய நடத்தல்..அல்லது இழுபட்டுச் செல்லுதல்) இதற்கு மேலும் என்னால் இதுகளைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்க முடியவில்லை.

என் உயிர்ப்பறவை பறந்தபின் வீட்டில் வாழும் கபடப்பறவைகளின் நடத்தைகளைக் கண்டு சகியாமல் வீரெனப்பறந்து என் புதைகுழிக்குள் புகுந்தேன்– என்னை மௌத் ஆக்கியதற்கு மிக்க நன்றி இறைவனே . என்று துதிசெய்து கொண்டு நெடும்தூக்கத்தில் ஆழ்ந்தேன்” என நௌஸாத் அக்கதையை முடிக்கிறார்.

உண்மையில் மற்றவர்களை எள்ளிநகையாடி ஹாஸ்யமாக்குவது நகைச்சுவையல்ல. ஆனால், அதனை எவராலும் செய்யமுடியும். புதுமைப்பித்தனிலிருந்து அ.முத்துலிங்கத்தின் எழுத்துகள் வரையில் பார்த்திருக்கிறேன்.

தமிழ்த் திரையுலகம் இதற்குச் சிகரம் வைத்ததுபோல் கறுப்பானவர்கள்- கட்டையானவர்கள்- சறுக்கி விழுந்தவர்கள் முதலானோரை நகைச்சுவை பாத்திரமாக்கியது. கவுண்டமணி – செந்தில் அளித்த நகைச்சுவை இதில் மோசமான முன் உதாரணங்கள். உண்மையான நகைச்சுவை ஒருவன் தன்னைத்தானே நகைச்சுவையாக்க வேண்டும். இதையே நௌஸாத் அழகாக செய்திருக்கிறார்.

நான் வாசித்தவர்களில் எஸ். பொ. மற்றும் எஸ். எல் .எம் ஹனிபா போன்றவர்கள் வார்த்தைகளைத் தேர்ந்த சிற்பி, பெண்ணின் சிலையில் மூக்கையோ உதடுகளையோ உளிவைத்து செதுக்குவதுபோல் எழுத்துகளில் புனைவை வைத்துச் செதுக்கும் வித்தகர்கள். நௌஸாத் அப்படியல்ல. இவர் தமிழ் மொழியில் மிகவும் வித்தியாசமாக கதை புனைகிறார். கட்டிடக் கலைஞர் புதிதாக வடிவங்களை சித்திரிப்பது போன்று , ஐரோப்பாவில் அப்படிக் கதை சொல்பவராக காஃகாவைச் சொல்வார்கள்.

முதலாவது கதையில் ஒய்த்தா மாமா, சிறுவர்களின் குஞ்சாமணியை அறுத்தெறிபவர்’ என்ற பந்தியிலிருந்து மிகவும் அழகாகச் சுன்னத்துக்கல்யாணத்திற்கு அழைத்து செல்கிறார். அதேபோல் கள்ளக்கோழியையும் பேத்தியையும் சந்தேகிக்கும் பேரனின் கதை .


மறிக்கிடா, என்ற சிறுகதை மு. தளையசிங்கத்தின் தொழுகை மற்றும் ஜி. நாகராஜனது சிறுகதைகளுடன் ஒப்பீடு செய்யத்தக்கதாயினது அல்லது அவற்றைவிட வீரியமானது .
ஒவ்வொரு கதையும் முத்தானவை. இங்கே ஞானம் ஆசிரியரது முகவுரைபோல் இக் கதைகளைப் பற்றி நான் எழுதுவது நேரவிரயம். கதை ஒன்றை எப்படித் தொடங்கி வாசகரை உள்ளே அழைத்துப்போவது என்பது ஒரு கலை. பல எழுத்தாளர்கள் ரப்பராக இழுப்பார்கள். அரைவாசியில் போய் என்ன அறுப்படா எழுதியிருக்கிறான் என எம்மை அறியாமலே ரப்பரை அறுத்துவிட்டு திரும்பி விடுவோம்.

நௌஸாத், ஒவ்வொரு கதையின் முடிவிலும் முரண்பாட்டையோ அல்லது புதிய அனுபவத்தையோ தந்து நமக்கு இதற்குமேல் எதுவும் சொல்வதற்கில்லை ( Logical exhaustion) என்ற உணர்வோடு முடித்திருக்கிறார்.

சினிமா – முகநூல் – சீரியல் எனப் பல ஊடகங்கள் இருக்கும் இக்காலத்தில் நாம் கதை சொல்லுகிறோம். வாசிக்கும்போது வாசகரைப் பங்குபற்ற வைக்கும் திறன் காட்சி ஊடகங்களுக்கு குறைவு . எம்.ஜி.ஆர்- சரோஜாதேவி போல் தங்களைக் கற்பனை பண்ணும் ரசிகர்கள் இன்னமும் இருக்கலாம் . ஆனால், கதை சொல்லிகளால் கதைகளில் வாசகர்களைப் பங்கு பற்றச்செய்து பயணிக்க வைக்க இலகுவாக முடியும். இதைச் செய்யும் போது கதைகளில் தொய்வேற்படாது கொண்டுவரும் திறமையே இக்காலத்தில் முக்கியமானது. அது நௌஸாத்திடம் அதிகமாக உள்ளது

இலங்கையின் ஒரு சிறந்த நாவலாசிரியரை இவரது கொல்வதெழுதல் நாவலைப் படித்த பின்பு இனம் கண்டுகொண்டேன் . தற்போது தீரதத்தில் அவர் சிறந்த சிறுகதையாசிரியராகவும் தெரிந்துகொண்டேன். இந்தத் தொகுப்பில் மிகவும் குறைந்த சிறிய கதைகளே உள்ளன ஆனால், அவை எல்லாம் வித்தியாசமானவை.

மிக அருகில் சென்று மணந்தால் மட்டுமே பெண் கூந்தலில் போட்ட ஷாம்பு மணக்கும். அப்படியிருக்க பாண்டிய மன்னன் மனைவியின் கூந்தலுக்கு மட்டுமல்ல உமாதேவியரின் கூந்தலுக்கும் இயற்கையில் மணமில்லை என்று சாதித்த நக்கீரன் பரம்பரையில் வந்த நான் சொல்ல ஒன்றிருக்கிறது:

எனக்கே தீரதம் என்றால் அர்த்தம் தெரியாது.! படித்தபின் ஊகிக்க முடிகிறது . இது என்ன சாமான் என்று நினைத்தபடி பார்த்துவிட்டு பலகாலம் படிக்கவில்லை. நானாக இருந்தால் இந்நூலுக்கு கபடப் பறவைகள் என வைத்திருப்பேன் .

சிறுகதை எழுதத் தொடங்குபவர்கள் வாசிக்கவேண்டிய கதைகள் தீரதத்தில் இடம்பெற்றுள்ளன. அவ்வளவுதான்.
—0—

காலம் காலமாக காதல் சோடிகள் காதலுக்காக உயிர்விடுவது காவியங்களாகியிருக்கிறது. அத்தகைய மரணங்களை ரோமியோ – ஜூலியட்டிலிருந்து அவதானிக்க முடிகிறது.

அவை பல நூறு கிலோமீட்டர்கள் ஆழ்கடலையும் நதிகளையும் தாண்டி வந்து, தாம் பிறந்த இடத்தில் முட்டையிட்டுவிட்டு அடுத்தநாள் இறக்கின்றன. இதுவரையும் சமனை உணவுத்தட்டிலும் சான்விச்சிலும் வைத்து உண்ட எனக்குச் சமனின் வாழ்க்கை வட்டம் புதுமையாக இருந்தது.

அலாஸ்காவில் உள்ள நதி, குளம், குட்டை போன்ற நன்னீர்த் தேக்கங்களில் முட்டையிலிருந்து வெளிவந்த சமன் மீன்கள், பல உருமாற்றங்களுடாக இளம் மீனாகப் பசுபிக் சமுத்திரத்தில் ( 2—4 வருடங்கள் ) வாழ்ந்து பருவமடைந்ததும், இனப்பெருக்கத்திற்காக தாங்கள் பிறந்த ஆறு, குளங்களுக்கு எதிர் நீச்சலடித்து வரும். அப்படி வந்தவை தங்களது முட்டைகளுக்குப் பாதுகாப்பான இடத்தில் முட்டையிடும். அதனருகே ஆண் மீன் விந்துகளைப் பீச்சிய பின் அடுத்த நாட்களில் இறந்துவிடும். இப்படி இறக்கும் சமன் மீன்கள் அங்குள்ள கரடிகள் பறவைகளுக்கு விருந்தாகும். மற்றவை அந்த இடங்களில் சேதன உரமாகும்.

நாங்கள் அலாஸ்கா சென்ற கடந்த செப்டம்பர் மாதத்தில் முட்டையிட வந்த பசுபிக் சமன் மீன்கள் ஏரிகளை நிறைத்திருந்தன. (அட்லாண்டிக் சமன் பல தடவை முட்டை இடும்)

பனி மலைகள் நிறைந்த பிரதேசமாக, முன்னர் படங்களில் பார்த்து ரசித்த அந்த இடத்தில் கால் பதிக்க ஒரு சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. நாங்கள் போவதற்கு சில நாட்கள் முன்பாக அலாஸ்காவின் காடுகளில் தீ பரவியதாக அறிந்தபோது ஆச்சரியப்பட்டேன். அங்கு சென்ற போது புவி வெப்பமடைவதை மிகவும் தெளிவாகப் பார்க்க முடிந்தது. இப்படியே போனால் அலாஸ்காவில் ஒரு போகம் கோதுமை விளைந்தாலும் ஆச்சரியமில்லை.

சில பறவைகள் இணைபிரிந்தால் மரணிக்கின்றன. நான் நேபாளம் சென்றபோதும் ஒருவகை நீர்ப் பறவைகள் ( Ruddy Shelducks அப்படியானவை என அறிந்தேன் . இயற்கையின் பரிணாம வளர்ச்சியில் மனிதருக்கு முன்பே உயிரினங்கள் சோடியாக இணைந்திருந்ததை அறிவோம். ஒரு காலத்தில் மனிதர்களிலும் ஆண் – பெண் இருபாலர்களும் ஒருவரில் ஒருவர் தங்கி வாழும் இயல்பு (serial monogamy) இருந்ததாகக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன்.

ஆதாம் – ஏவாளுக்கு முன்பே வாழ்வின் இருபாலருக்கும் பாதுகாப்புக் கூறாக, பரிணாம வளர்ச்சியில் இந்த இயல்பு உருவாகியிருக்கலாம் .

ஆனால், பசுபிக் சமன் மீன்கள் காதலுக்காக உயிரையே இழக்கின்றன என்ற செய்தியை அறிந்திருக்கிறீர்களா..?

குறூஸ் லைனர் கப்பலில் செல்லும்போது கரையோரமாக உள்ள அலஸ்காவின் மூன்று நகரங்களில் கப்பல் ஒவ்வொரு நாட்கள் தரித்திருக்கும். குறூஸ் லைனர் பயணம் இதுவே எமக்கு முதலானபடியால் – ஆவலுடன் எதிர்பார்த்த பயணம்.

நான் நினைத்ததுபோல் கப்பலுக்குள் ஒரு கிழமை அடைந்திருப்பது என் மனைவிக்கு இலகுவாக இருக்கவில்லை. தடிப்பான இரண்டு புத்தகங்களும் தொலைக்காட்சியும் எனக்கு இலகுவாக நேரத்தைப் போக்க உதவியது. ஆனால் எனது மனைவிக்கு ஆரம்ப நாட்கள் அங்கு கடினமாகக் கழிந்தது.
150 வருடங்களுக்கு முன்பாக ரஸ்ஷியாவின் பகுதியாக அலாஸ்கா இருந்தது. தொடர்ச்சியாகப் பராமரிப்பதும் பாதுகாப்பதும் கடினம் என்று கருதிய ரஸ்ஷியா அதனை 7.2 மில்லியன் டொலருக்கு (2Cents /kM) அமெரிக்காவிற்கு விற்றது.

சமீபத்தில் கிறீன்லாந்தையும் வாங்குவதற்கு அமெரிக்காவின் ஜனாதிபதி தயாராக இருந்தாரெனச் செய்திகள் தெரிவித்தன.

வன்கூவரில் இருந்த அலாஸ்காவிற்குப் பயணக் கப்பலில் 2000 இற்கு மேற்பட்டவர்களோடு போய் வருவதற்கு ஏழு நாட்கள் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது. அலாஸ்கா அமெரிக்காவின் , முக்கால் மில்லியனுக்கு குறைவான மக்கள் வாழும் பெரிய மாநிலம். குளிர்காலத்தில் துறைமுகங்கள் , பனிப்பாறைகளால் அடைத்திருக்கும். கோடை காலத்தில் மட்டுமே கப்பல்கள் போய் வரமுடியும் . அக்காலத்தில் ஒரு மில்லியன் உல்லாசப்பயணிகள் செல்வார்கள். இதனால் வான்கூவர் குறூஸ் லைனர் கப்பல்களுக்கு முக்கிய துறைமுகமாகும்.

ஜுனியோ (Juneau) அலாஸ்காவின் தலைநகர்.

ஏற்கனவே துறைமுகத்தில் இரண்டு கப்பல்கள் நங்கூரமிட்டிருந்தன . அங்கு இறங்கியவுடன் திட்டமிட்டபடி பனிக்கட்டி உருகுவதால் தோன்றிய ஒரு வாவியில்(
Mendenhall Glacier) சிறிய படகொன்றில் புறப்பட்டு, திமிங்கிலங்களை பார்க்கச் சென்றோம் . நாங்கள் அங்கு சென்றவேளையில் திமிங்கிலங்களைப் பார்க்க முடிந்தது. அத்துடன் சில கரடிகளையும் காணமுடிந்தது. 25 பிரயாணிகள். கிட்டத்தட்ட நான்கு மணி நேரப்பயணம். அந்த வாவியைச் சுற்றி மலைகள். குளிர் காலத்தில் நீக்கமற மென்னீல உறைபனியால் நிறைந்திருக்கும்.

GlacierBay

எங்கள் கப்பல் போகும்போது அலாஸ்காவின் பாதுகாக்கப்பட்ட 2000 சதுர கிலோமீட்டர் பிரதேசத்தின் அருகே பல மணிநேரம் தரித்து நின்றது. இதுவரை கவிதைகளில் பூ மலரும் ஓசை என்பதுபோல் பனி உடையும் சந்தமென்பது புனைவுதான். அதை நினைத்தபோது, நாங்கள் பார்த்துக் கொண்டிருக்கையிலேயே பனி உடையும் ஒலி தீபாவளி வெடி மாதிரி கேட்டது .

நிலப்பிரதேசத்தில் துருவ மிருகங்களான துருவக்கரடிகள் , நரிகள் , ஓநாய்கள் போன்று காடுகளில் குளிருக்கு இசைவாக்கமடைந்த மிருகங்கள் வாழும் . எங்களைப்பொறுத்தவரை எல்லாப் பக்கமும் பனியாகத் தெரிந்தது . பலரது கூற்றுப்படி இந்தப் பிரதேசங்களில் நிரந்தர உறைபனியின் தடிப்பு புவி வெப்பமடைவதால் வேகமாக குறைந்து வருகிறது.

ஸ்கக்வே (Skagway)

இந்த அலாஸ்காவில் பெரிய துறைமுகம் உள்ளது . இதனூடாகவே கனடாவின் பகுதியான யுகூன் பிரதேசத்திலிருந்து கனிமப்பொருட்கள் ஏற்றுமதியாகின்றன. அந்தக் கனிமப்பொருட்களைத் தோண்டுவதற்கான இயந்திரங்களின் இறக்குமதியும் நடக்கிறது.

இங்குள்ள யுகூன் மலைப்பகுதி 2888 அடி உயரமானது . அங்கு செல்ல ஒரு ரயில் பாதையுள்ளது . எங்களுக்குக் கிடைத்த ஒரு நாளில் அந்த ரயில் பாதையில் சென்று திரும்பும் 3 மணி நேரத்தில், மலைகள், ஆறுகள் , காடுகள் மலைக்குகைகளைக் காணமுடியும். இந்த பகுதியால் போகும்போது நாம் கண்ட காட்சிகள் அற்புதமானவை. இப்பொழுதும் எனது மனக்கண்ணில் அக்காட்சிகள் விரியும். நாங்கள் அங்கே சென்றபோது கோடை முடிந்து இலையுதிர்காலம் தொடங்கியிருந்தது. இயற்கையின் வண்ணங்கள் ரயில் பாதையின் இருமருங்கும் ராட்சத கன்வசாக விரிந்திருந்தது.

Ketchikan

மேற்கூறிய இரு நகரங்களுக்கும் வெளியே சென்றுவிட்டு கெச்சன் என்ற மூன்றாவது நகரை அடைந்தோம். உலகத்தின் சமன்களின் (மீன்கள் ) தலைநகரமென்பார்கள்.

இந்த நகரத்தைப் பார்ப்பதற்கு வழிகாட்டியாக ஒரு ஃபோட்டோகிராபரை ஒழுங்கு பண்ணியதால் அவர் எம்மை நகரத்தின் முக்கிய இடங்களுக்கு அழைத்துச் சென்றதுடன் போட்டோ எடுக்கும் முறையையும் சொல்லித் தந்தார்.
இங்கு ஏராளமான சமன் மீன்கள் பிடிக்கப்படுவதால் துறைமுகம் முழுவதும் மீன்பிடிக்கப்பல்களால் நிரம்பியிருந்தது.
இங்கும் பல இடங்களில் ஆதிகுடிகளது கதைகள் சீடார் மரக்கம்புகளில் செதுக்கப்பட்டிருந்து. ஆற்றில் சமன் மீன்பிடிப்பதும் சீடார் மரங்களைத் தோணிகளாகப் பயன்படுத்துவதும் அலாஸ்காவின் ஆதிக்குடிகளிடம் பார்க்கமுடிந்தது.

ஏழு நாளில் குறைந்த அளவே நேரம் நிலத்தில் மற்றபடி நேரமெல்லாம் பசிபிக் சமூத்திரத்தில் மிதக்கும் குருஸ் லைனரில்தான்.

குருஸ் லைனரில் மூன்றுவேளை உணவிற்குப்போகும்போது சக பிரயாணிகளை சந்தித்து உரையாடும்போது நெருங்கிப் பழக முடிந்தது. இங்கேயும் பெரும்பாலானவர்கள் கப்பல் பயணங்கள் உல்லாசப்பிரயாணமாக இருப்பதிலும் பார்க்க, தங்கள் கவலைகளை மறக்க பயணம் துணையாக இருப்பதை அறியமுடிந்தது. எமக்கு பலரது நோய்கள் சோகங்களைத் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. முதியவர்களுக்கு இப்படியான பயணங்கள் தற்காலிகமான நண்பர்களையும் கவனிப்பையும் கொடுக்கிறது.. ஒரு அமரிக்க மூதாட்டி தொடர்சியாக 10 வருடங்கள் தொடர்ந்து உலகம் முழுவதும் குருஸ் லைனரில் சுற்றிவிட்டு தனது ஓய்வு விடுதியிலும் பணச்செலவு குறைவாகவும் கவனிப்பு அதிகமாகவும் இருந்ததாக கூறினார்.

அலைமோதும் சமுத்திரங்களில் புயல்களை சமாளித்து நடந்த குருஸ் லைனர்களின் பயணங்களை கோரோனா தலைகீழாக கவிழ்த்துவிட்டது.
—0—

ஜெயகாந்தன்

நடேசனின் நைல்நதிக்கரையோரம்- கைக்கு அடக்கமாக களைத்திருக்கும் போதும் கையில் பிடித்தபடி படுத்திருந்து படிக்கு வசதியான அளவில் வந்திருக்கும் புத்தகம். அதன் உள்ளே பொதிந்திருப்பது எகிப்தின் வியத்தகு வரலாறுகளின் எச்சங்களே!

அவர் ஆரம்பத்தில் கூறுவது போல அது வரலாற்று நூல் அல்ல.பயணக் கட்டுரையும் அல்ல. என்று படிப்பவர்களால் ஒதுக்கிவிட முடியாது. பயணத்தின்போது அவரது அவதானங்களை மட்டுமன்றிப் பல சுவையான தகவல்களையும் தந்து அசத்தியிருக்கிறார்.

எனக்குப் பத்து வயதாக இருக்கும்போது பாடசாலையில் சரித்திர பாடம் கற்பித்த ஆசிரியை பற்றி இப்போது எனக்கு நினைவு வருகிறது. அவருடைய பெயர் யோகமலர்.அவர் சரித்திரப் பாடத்தைக் கற்பிக்கின்ற நேரத்தில் அதில் வரும் ஒரு சம்பவத்தை விளக்கும்போது பல உப கதைகளைக் கூறுவார், பொறுமையாக அவர்கூறிய அந்த சுவையான சம்பவங்களை எந்தப்புத்தகத்திலிருந்து தருகிறார் என்பதை நான் அப்போது ஆராயாவிட்டாலும், பின் பலதடவைகள் தேடியிருக்கிறேன். சிலவற்றை பாஸ்ஓவர் நிகழ்ச்சிகளில் பேசாத திரைஓவியங்களாக பார்த்திருக்கிறேன். அதன்பின் பத்துக்கட்டளைகள், பென்கர்போன்ற படங்களிலும் ஓடும் புளியம்பழமுமாகப் பல ஐதீகக் கதைகளை அறிந்திருக்கிறேன்.

இவையெல்லாம் எகிப்தின் வரலாற்றுடனும் மதங்களின் வளர்ச்சியுடனும் பின்னியுள்ளது என்ற விடயம் எனக்கு மகிழ்ச்சியைத்தந்தது. சில பல வரலாற்றுப் படிமங்களைக் குறிப்பிடும் ஆசிரியர் அவற்றுக்கான மூலம் எங்கேயுள்ளது என்பதை விபரமாகத்தரவில்லை என்பது குறைதான். ஆயினும், அவர் ஒரு பகுதிக்கான கொப்புநேரியை வெட்டித் திறந்துள்ளார்.அதன் வழியே நாம் அவருடன் கூடிச் சஞ்சரிக்கும் இடங்களில் அதன் அழகை வர்ணிக்க பெரும்பாலும் மறந்து போனவராக மம்மிகளையும் அவற்றின் பூர்வீகங்களிலும் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டு எகிப்தின் அரச பரம்பரையை விலாவாரியாக விளக்க முயல்கிறார். பல அரசர்கள் அவர்களது காலத்துடன் ஒருதடவையும், வாழ்க்கைமுறையில் ஒருதடவையும், மம்மியின் ஆய்வுகளில் ஒருதடவையுமாக வந்து போகின்றனர்.

கட்டுரையாக வெளிவந்து நூலாக்கம் செய்யப்பட்டது என்பதை அது தெரிவிக்கிறது. என்றாலும் நூலாக்கம் செய்யும் போது கூறியது கூறல் என்ற விதிமுறையை கொண்டிருப்பது நல்லதல்ல.வாசிக்கும் ஓவ்வொருவரையும் உள்ளிழுத்துச்செல்லும் கட்டுரைகள் புத்தகத்தை கீழே வைக்க அனுமதிக்கவில்லை. பரபரப்போ கிளர்ச்சியோ இல்லாமலே வாசகரைக் கட்டிப்போட்ட திறமை எழுத்தாளருடைய மிகப் பெரிய வித்தையாக இருக்கிறது. உதாரணமாக முதலாவது கட்டுரையே கட்டுரையின் முடிவை எமக்குத் தெரிவித்தாலும் அதில் சுவாரஸ்யம் குறையவில்லை. அந்த அனுபவம் ஒவ்வொருவரும் எங்காவது கோவில் திருவிழாவிலாவது அனுபவித்ததாக இருப்பதால். சம்பவத்தின் இறுதியில் குற்றவாளிகள் இவரைக்குற்றவாளியாக்கும்போது வாய்விட்டுச் சிரித்து விட்டேன் . இது ஒரு சின்ன சம்பவம் மிகைப்படுத்தல் இல்லை என்றாலும் மனதைத் தொட்டது.

கெய்ரோ பற்றிய அறிமுகமும் பண்டைய எகிப்திய மக்களின் வாழ்வும் பின்னர் வரலாற்றுத்தடங்கள் நீக்கப்பட்டமையும் சாதாரணமாக அந்நியப்படையெடுப்புகளில் நடப்பவைதான். ஒரு பெரும் சாம்ராஜ்ஜியமாகத் திகழ்ந்த ரோம சாம்ராஜ்ஜியமும் எகிப்து என்பவையும் எப்படி அழிக்கப்பட்டன என்பதுடன், படையெடுப்புகளின் வகைகள் என்பன விபரிக்கப்பட்டிருந்தாலும் அவற்றில் ஒரு தொகுப்பு ஒழுங்கு காணப்படவில்லை. மன்னர்களுடைய மம்மிகளை வைத்து அதன் பின்னணியிலேயே இந்தப்படையெடுப்புக்ள் வருவதால் கால ஒழுங்கைக் காணவில்லை. .

000000000000000000000000000000000000000



ஜெயகாந்தன் நூலாசிரியர் முதலே சொல்லிவிட்டார், “நான் வரலாற்றையோ அல்லது பயணக்கட்டுரையோ எழுதவில்லை என் அனுபவங்களையே பதிவு செய்கிறேன்” என்று. அவருடைய அனுபங்களாக, அடிக்கடி மனைவியை கடைத்தெருவுகளில் தொலைப்பதும் விடுதியில் புகைப்பதும் மதுபானப்போத்தல்களை லஞ்சம் கொடுத்துக் காப்பாற்றுவதுமாக சிற்சில இடங்களில் வந்தாலும் அவர் மிக்கரசனையுள்ளவர் என்பதை அவரது கலைத்தேடல்களிலும் ஆங்காங்கே காணக்கிடைத்த படங்களிலும் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார்.

கீசா பெரிய பிரமிட்டை கட்டவும் லக்சர் கோவில் என்பவை கட்டி முடிக்க இயந்திரங்கள் இல்லாத அந்தக்காலத்தில் மனிதர்கள் எவ்வளவு கஸ்டப்பட்டிருப்பார்கள் என்று அவர் வியந்ததற்கும், நான் தஞ்சைப் பெரிய கோவிலைப்பார்த்து நான் வியந்ததற்கும் எவ்வித வேறுபாடும் இருக்காது.

ஆசிய நாடுகளிலிருந்து பெருமளவு யானைகள் மேல்நாடுகளுக்கு திறையாகவும் விலையாகவும் பெற்றுச் செல்லப்பட்டன. இவையும் இந்த வேலைகளில் ஈடுபடுத்தப்பட்டன. தஞ்சைக்கோவிலுக்கான கோபுரத்திற்கு திருச்சியிலிருந்து சாரம் அமைக்கப்பட்டதாகவும் ஒவ்வொரு கிராம மக்களுக்கு ஒருநாள் முறை வைத்து கற்றூண்களை மேலேற்றியதாகவும் தஞ்சையில் ஒரு பெரியவர், அவரது பாட்டனார் கூறியதாகச் சொன்னார். எனக்கு அந்தக்கதை இந்த தூண்கள் பற்றிய கதையிலும் நினைவுக்கு வருகிறது.





எந்த நாட்டையும் தன்வசப்படுத்தும் அந்நியர்கள் அந்நாட்டின் பண்பாடு நாகரீகம் கலாச்சார விழுமியங்களை மாற்றிவிட்டு தமது கலாச்சாரங்களை அங்கு விதைப்பது வரலாற்று உண்மை. இன்றும் எமது ஆண்கள் அணியும் ஆடைகளுடன் பேசும் மொழியிலும் மட்டுமல்ல எமது தனிப்பணபாட்டு நிகழ்ச்சிகளில்கூட பிரித்தானியா பகுதியாகவோ அல்லது முழுமையாகவோ புகுந்திருப்பதை நம்மால் மறுக்க முடியாது. இதே பண்பாட்டிழப்பு எகிப்திலும் வருகிறது. எப்படியோ அவர்கள் தம் பூர்வீகத்தைக் காப்பாற்ற மம்மிகளை பாதுகாக்கவும் கலைப்படைப்புகளைக் காப்பாற்றவும் அரும்பாடுபட்டிருக்கிறர்கள் என்பதை நூலாசிரியர் மிகக் கவலையோடு பரிமாறுகிறார்.

இராம்சி துட்டகாமன், நெபிரிட்டி, சீசர், கிளியோபாட்ரா இவர்களுக்கு முன் சலாடினின் தந்திரம், சாம்சனின் தலைமுடி என்பவை இன்றைய தலைமுறை அறியாத கதைகள் என்பதில் சந்தேகமில்லை. மதம் தொழில்நுட்பம், பொறியியல், மம்மியாக்கம் என்பவை எகிப்திலிருந்துதான் தோற்றம் பெற்றன என்கிறார் நூலாசிரியர் .ஐந்தாம் நூற்றாண்டின் சரித்திர நூலாசிரியரான கெரடோடஸ் என்பவரை பின்வந்த வரலாற்றாய்வாளர்கள் முழுமையாக ஏற்கவில்லை என்றாலும் இங்கே அவருடைய ஆய்வுகள் பல முன்னோக்காக கொண்டுவரப்பட்டுள்ளது என்பது நூலாசிரியரியரின் திறமையான ஆய்வு முயற்சிகளுக்கு(முயற்சிகளுக்கு மட்டும்) சான்றாகிறது.





மண்மூடிப் போன சரித்திரச் சான்றுகளைக் கண்மூடிப்போக மறைத்துவிடும் பண்பாடுள்ள அரசுகள் மத்தியில், எகிப்தின் மண்மூடிப்போன கோவில்களை தோண்டியெடுக்கும் முயற்சிக்கு பெருமளவு செலவும் முயற்சியும் நடப்பதை கேள்விப்பட அந்த மக்கள்மீது ஒரு அளப்பரிய பாசம் ஏற்படுவதை உணரமுடிகிறது. அவர்கள் தங்கள் வரலாற்றை மட்டும் மீட்கவில்லை, உலகுக்கேயுரிய பழைமையான வரலாற்றை உலக அதிசயத்தை காப்பவர்களாகிறார்கள். அதுமட்டுமன்றி, அவர்களுடன் வாழ்ந்த செல்லப்பிராணிகளுக்கும்கூட மம்மிகள் இருப்பது விநோதம்தான்.

காலத்தால் அழியாத பதிவு நடேசனின் நைல் நதிக்கரையோரம். என்றாலும் அங்கு செல்லவேண்டும் என விரும்புவோருக்கு அது வழிகாட்டவில்லை.உல்லாசப்பயணம் செல்வதும் நாட்கணக்கில் பழைமையான இடங்களை தரிசிப்பதும் உலகம் முழுதும் ஏராளமான மக்களால் செய்யப்படுவதுதான். அதை எல்லோரும் பதிவு செய்து மற்றவர்களுக்கு அளிப்பதில்லை. அப்படி அளித்தாலும் பெரும்பாலும் தம்மைப்பற்றிய பிரலாபங்களையே பெரிதும் கொட்டி நிரவுவார்கள். இங்கே அதற்குமாறாக பயணம் செய்யும் இடங்களின் வரலாறு, அதுபற்றிய ஐதிகக் கதைகள் அங்கு நடந்த படையெடுப்புக்கள், ஆட்சியாளர்கள் என அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம். மேலும் பல மதங்களின் அடிவேரையும் அவற்றின் பரம்பற் காலத்தையும் இதிகாசங்களை வைத்து அலசுகிறார். இவற்றின் சாராம்சங்களிலிருந்து இவர் பெறும் தெளிவற்ற ஒரு நிலையை வாசகர்களிடம் திருப்பிவிடும் கட்டுரையாக பாலஸ்தீனிய இஸ்ரேலிய முரண்பாட்டையே சகோதர முரண்பாடா என்ற கேள்வியை எழுப்பிவிடுகிறார். அதற்கு அவர் மதங்களில் தோற்றுவாய்களிலிருந்து ஆதாரத்தை எடுக்கிறார். நம்புவதும் நம்பாமல் போவதும் அவரவர் உரிமை

இந்த நூலில் தர்க்கிப்பதற்கும் நிறைய விடயங்கள் இருக்கிறது. எல்லைகடந்து போய்விட்ட மம்மிகளைப்போல விரவி நிற்கும் சந்தேகங்களாக மம்மிகள், கற்பகாலமுதல் உருவான மதங்கள் பற்றிய ஐதீகங்கள் என இட்டு நிரப்பிய எதுவும் எந்த ஆதாரங்களின் அடிப்படையில் என்பதற்கான உசாத்துணைகள் இல்லை.

எழுதப்பட்ட வரலாறு இல்லாத ஒரு இனமோ அல்லது நாடோ தனக்கான வரலாற்றை அங்குள்ள பழைய கிராமங்களில் வழக்கிலுள்ள நாட்டாரால் வழிவழி பேசப்படும் கதைகளை வைத்து உருவாக்கிக் கொள்ளலாம். அதுவே சாத்தியமானதும் சரியானதுமாகும் என்று வரலாறு அறிஞர்களின கூற்றை ஏற்று இந்நுலையும் ஏற்கலாம் எனபதைவிட, நல்லதொரு எழுத்துநடை, தெளிவான பகுப்பாக்கம், இறுதிவரை சுவை குன்றாத விவரணம், இந்த நூலின் ஆசிரியர்க்கு இந்த நூல் படைக்கப்பட்டதின் திருப்தியை வெற்றிகரமாக வழங்கியுள்ளது என்பதுடன் வாசகருக்கும் திருப்தியான ஒரு நாட்டில் உலவிய மகிழ்ச்சியை தருகிறது என்பதே உண்மையாகும்.

நன்றி நடு இணையம்

நைல்நதிக்கரை ஏழில்மிகுந்தது மட்டுமல்ல வளம் மிகுந்ததுமாகும். என்பதை ஒரு பக்கப்பாடாக அள்ளித்தரும் நூலுக்காக நடேசனை பாராட்டலாம்.

ஜெயகாந்தன்-இலங்கை

நடேசன்

1945 ஆகஸ்ட் 6 ம் திகதி காலை 8.15 மணிக்கு ஹீரோசிமா மீது அமெரிக்கர்களால் அணுக்குண்டு போடப்படுகிறது. 1946 ஆம் ஆண்டு ஜோன் ஹேசி (John Hersey) இதைப்பற்றி எழுதுவதற்கு நியூயோக்கர் சஞ்சிகையால் யப்பானுக்கு அனுப்பப்படுகிறார்.

அமெரிக்கா அணுக்குண்டை ஹீரோசிமாவில் போட்ட அன்று காலையில் 8.15 மணியிலிருந்து ஒரு இலட்சம் பேருக்கு மேல் இறக்க , உயிர் தப்பிய ஆறு யப்பானியர்களின் வாழ்வு ஜோன் ஹேசியால் விவரிக்கப்படுகிறது. அந்த விவரிப்பு நியூயோக்கர் சஞ்சிகையில் வேறெந்த விடயங்களுமில்லாது முழுவதுமாக பிரசுரிக்கப்படுகிறது. அந்த ஆறு யப்பானியர்களும் தாங்களாகவே பேசுகிறார்கள்.

அந்த விவரிப்பை எழுதும் ஜோன் ஹேசி, அதில் தனது கருத்துக்களாக எதனையும் புகுத்தாமல், அந்த அறுவரையும் பேசவைக்கிறார் . குண்டுவீச்சென்ற மையப்புள்ளியில் உருவாகும் மனிதர்கள் ஆறுபேரது வாழ்வு சுழலும் வட்டங்களாகும். பத்திரிகையாளராக புனைவற்று எழுதப்படும் முறைமையில் புனைவு நாவலுக்கான வரைவிலக்கணம் அழிந்து புனைவற்ற நாவல் (Non fiction novel) என விமர்சகர்களால் பெயரிடப்படுகிறது.

இந்த குண்டுவீச்சில் ஆரம்பத்தில் வீடுகள் உடைந்து நெருப்பு பற்றுகிறது. அதன்பின்பு கதிரியக்கம் , தொடர்ந்து பெய்யும் மழை அதனால் வெள்ளம் என்பன வரும்போது – இதில் வரும் பாத்திரங்களது செய்கையும் சிந்தனையும் கதாசிரியரது இடையூறு அற்று ஹீரோசிமா என்ற புத்தகத்தில் வருகிறது.
குண்டுபோட்ட அமெரிக்காவின் அரசியல் தலைமை , இதுவரையும் அந்த குண்டுவீச்சு பல அமெரிக்க உயிர்களைப் பாதுகாக்கவே அவசியப்பட்டது என்றே தர்க்கித்து வந்தது. அந்தக் கற்பனைவாதம் இந்தப் புத்தகத்தால் உடைகிறது.

தமிழில் இப்படியான புத்தகங்கள் உருவாகியதா…? என்பது தெரியாது. சமீபத்தில் நான் படித்த ‘ஏதிலி’ தமிழ்நாட்டின் அகதி முகாம்களில் வாழும் மக்களின் பதினான்கு கதைகளைக் கொண்டது. இதற்கு முன்னுரை எழுதிய சோளகர் தொட்டி நாவலைப் படைத்திருக்கும் பாலமுருகன் , இது ஒரு நாவலென சொல்லிவிட்டு இலகுவாகக் கடந்து செல்கிறார்.

இந்த புத்தகத்தில் சில புனைவுகள் இருக்கலாம். கடைசிப் பகுதியில் சில இடங்களில் கதாசிரியர் தனது தலையை நீட்டிய போதிலும் இதில் உள்ளவை எல்லாம் உண்மையானவை.

84-87 காலங்கள் இலங்கை அகதிகள் இந்தியா வந்தகாலம் ஆகும். அக்காலத்தில் சென்னையில் தொடங்கப்பட்ட ஒஃபர் என்ற நிறுவனம் சந்திரகாசன் தலைமையில் கல்வி விடயங்களில் பல முயற்சிகளை எடுத்து தமிழக அரசின் கல்வி நடைமுறைகளோடு இணைத்தது.

அதற்கு முதல்வர் எம். ஜி . ராமச்சந்திரனது உதவியுமிருந்தது. அக்காலத்தில் கல்வி அமைச்சராகவிருந்த அரங்கநாயகத்தை சந்திப்பதற்காக, மருத்துவக் கல்வியையும் இடையில் நிறுத்திவிட்டு, தமிழகத்திற்கு அகதியாக வந்திருந்தவர்கள் சார்பாக குறிப்பிட்ட ஒஃபர் சார்பில் நானும் சென்றேன்.

முகாமில் தொடர்ச்சியான கல்வி நடவடிக்கை நடந்ததற்கு ஒஃபரின் உழைப்பு அளப்பரியது. பிற்காலத்தில் வந்த இலங்கை அகதிகள் தொடர்ந்தும் படிப்பதற்கும், மற்றைய வசதிகளைப் பெறவும் இந்தத் தொண்டு நிறுவனம், மேற்கொண்ட தொடர்ச்சியான நடவடிக்கைகளை நான் அறிவேன்.
மருத்துவ நிறுவனமாகத் தமிழர் மருத்துவ நிலயத்தை அங்கு மூன்று வருடங்கள் நடத்தி விட்டு, இந்திய அமைதிப் படைகள் இலங்கை சென்ற காலத்தில் , இனி எல்லாம் முடிந்தது. இனி அமைதி வரும் என்ற நம்பிக்கையில் அந்த நிறுவனத்தை விட்டுவிலகி, ஆஸ்திரேலியா வந்தேன். ஆனால், தொடர்ந்து போரை நடத்துவதற்கு விடுதலைப்புலிகள் விரும்பினார்கள். எல்லாம் தலைகீழானது.

1983 இலிருந்து ஒஃபர் ஒரு தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனமாகத் தொடர்ந்து இயங்கிவருவது பெரிய விடயம். ஆனால், குழந்தைகள் வளர்ந்த பின் பெற்றோர்கள் தேவையில்லை என்பது மட்டுமல்ல அவர்கள் ஒரு பிரச்சினையாகத் தெரிவார்கள் என்ற ஒரு கதை நடைமுறையில் உள்ளது.
அப்படியான ஒரு கதையொன்றால்கூட, இந்த ஏதிலி என்ற புத்தகத்தின் முக்கியத்துவம் குறையவில்லை. இலங்கை அகதிகளை தொடர்ச்சியாக இந்தியாவில் வைத்திருப்பது அவர்களிடம் தன்னம்பிக்கையைச் சீரழித்து எதிர்காலத்தை அழிப்பதற்கு ஒப்பான செயல்.


மத்திய , மாநில அரசுகள் குறைந்தபட்சமாக அவர்களில் விருப்பமானவர்கள் மற்றும் இந்திய வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்களுக்காவது இந்தியக் குடியுரிமையைக் கொடுக்கவேண்டும். ஏனையோரை ஏதாவது ஒரு உடன்படிக்கை மூலம் இலங்கைக்கு அனுப்பவேண்டும்.
இலங்கையிலுள்ள பிரச்சினைகளைத் தூக்கிப் பிடிக்கும் தமிழ்நாட்டு ஊடகங்கள் , அரசியல்வாதிகள் இந்த அகதி மக்கள் வாழ்வு விடயத்தில் தொடர்ச்சியான அலட்சியம் காட்டுகிறார்கள். அதேபோல் நமது இலங்கையில் தமிழ் அரசியல்வாதிகள் அடிக்கடி புதுடில்லி போவார்கள். ஆனால் இவர்களைப் பற்றிப் பேசுவதில்லை . இலங்கை அரசு போரை முடித்திருந்த காலத்தில் நான் இதைப்பற்றி இலங்கை அரசோடு கடிதத் தொடர்பு கொண்டபோது “தற்பொழுது நாட்டில் உள்ள அகதிகளை குடியமர்த்திய பின்பு பார்ப்போம் “ என்ற பதில் கிடைத்தது.

இப்படி எவரும் அக்கறைப்படாத மக்களின் கதைகளே இந்தப் புத்தகத்தில் உள்ளவை. இவர்களது கதைகள் எல்லாம் அகதி முகாம் என்ற மத்திய புள்ளியில் இயங்குகின்றன. அதனாலே இது புனைவற்ற நாவல் போல வருகிறது.
ஒவ்வொரு கதையும் வித்தியாசமானவை. முகாமில் இடம்பெறும் காதல் , திருமணம் , பிரிவு , போரிலிருந்து தப்பியோடுதல் முதலான தனி மனிதர்களது போராட்டத்திலிருந்து , முகாமில் வெளிப்படையாக நடக்கும் அதிகாரப்போட்டி , மதநம்பிக்கைகள் , அரசியல் உண்ணாவிரதமெனப் பலவிடயங்கள் வருகின்றன.

அகதிவாழ்வு என்பது மிகவும் கொடுமையானது . எதிர்கால வாழ்வின் கனவற்று அன்றைய வாழ்க்கையை மட்டும் வாழ்வது போர்காலத்தில வாழ்வதை விட மிகக் கடினமானது. போர்க்காலத்தில் உயிர் தப்புவது என்ற இலட்சியத்தோடு வாழமுடியும் என்ற ஒரு நம்பிக்கையிருந்தது. ஆனால், அகதிவாழ்வில் அதுவில்லை. மேற்குலக நாடுகள் குறிப்பாக ஐரோப்பா ஆஸ்திரேலியா கனடா போன்ற நாடுகளில் அகதியாக வந்தவர்களுக்குச் சிலகாலத்திற்கு மற்றவர்கள்போல் வாழ்வதற்குரிய வசதிகளை செய்கிறார்கள்.
தமிழக முகாம்களில் பல விடயங்களில் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டு முகாம்கள் கிராமங்களாக மாறியபோதிலும், மாற்றமற்று இருப்பது அவர்களது எதிர்காலமே. தற்பொழுது சிலர் அங்கே மூன்று தலைமுறையாக வாழ்கிறார்கள்.
நான் இந்தியாவில் இருந்தபோது அங்குள்ள புயல் பாதுகாப்பு மண்டபங்களில் வைத்திருந்தவர்களைச் சந்திக்கச் செங்கல்பட்டிலிருந்து
தூத்துக்குடிவரையுமுள்ள முகாம்களைப் பார்க்க கடற்கரை மண்ணில் கால் புதைய, விடிந்தும் விடியாத கருக்கலிலும் நடந்திருக்கிறேன்.
அப்பொழுது இது ஒரு தற்காலிகமான வாழ்வு. போராட்டம் முடிந்து விரைவில் மக்கள் தாயகம் போவார்கள் என்ற நம்பிக்கையிருந்தது. நான் ஆஸ்திரேலியா வந்த பின்பும், தமிழ்நாடு செல்லும் சமயங்களில் ஒஃபருக்கு போவேன். ஒரு முறை சந்திரகாசனிடம் பேசியபோது ஒஃபரின் ஓலைக் கூரையைக் காட்டி “இது தற்காலிகமானது. தாய் நாட்டுக்கு எப்பொழுதும் போக ஆயுத்தமாக இருக்கிறோம்” என்றார்

இந்த நாவலின் அமைப்பு இதுவரை தமிழுக்கு வந்தவற்றில் புதுமையானது. கதாபாத்திரங்களைப் பேசவைத்து அவர்களது அக உணர்வைச் சொல்கிறது. அத்துடன் மக்களது புற அவலங்களாக தமிழ்நாட்டு பொலிஸ் மற்றும் அதிகாரிகளால் எப்படி நடத்தப்படுகிறர்கள் என்பதையும், கல்விக்கான வசதிகள் இருந்த போதிலும் சூழல் நிலைமை எப்படி மக்களை கல்வியில் இருந்து விலக்கி வைக்கிறது என்பதையும் சித்திரிக் கிறது.

இந்த நாவல் இந்தியாவில் முக்கியமாக அரசியல்வாதிகள் மட்டுமல்ல ஊடகம் சார்ந்தவர்களும் படிக்கவேண்டியது. புலம்பெயர்ந்தவர்கள் எழுதுவதை புதிய திணையாக படித்தவர்கள் இந்த நாவலை எங்கு வைப்பார்கள்…? தமிழ் மண்ணில் இவர்கள் எந்தத் திணை ? நிலங்களைக் கொண்டு பிரித்த தமிழர் வாழ்வில் இந்த இலங்கை அகதிகளுக்கு நிலமில்லை.

ஆற்றுநீரில் மிதந்தபடி செல்லும் நீர் லில்லியைக் கண்டிருக்கிறேன். அதை வியட்னாம் போன்ற நாடுகளில் பயிருக்கு உரமாக போடுவார்கள் . அதுபோல் தமிழ்நாட்டில் வாழும் ஈழ அகதிகள் நிலமற்று தண்ணீரில் மிதக்கும் நீர்த் தாவரமாக வளர்கிறார்கள் என்பதை ஏதிலிகள் மூலமாக எமக்குத் தந்த விஜிதரனுக்கும், இந்தப் புத்தகத்தை பதிப்பித்த சென்னை சித்தன் பதிப்பகத்திற்கும், அழகான முன்னுரை எழுதிய எழுத்தாளர் பாலமுருகனுக்கும் நாம் நன்றி சொல்லவேண்டும்.

—0—

நடேசன்

எனது வீட்டில் உள்ள லாபிரடோர் சின்டியும் கனேடியக் கரடிகளும், வன்கூவர் துறைமுகத்தைச் சுற்றியுள்ள கற்பாறைகளில் குடும்பங்களாக குளிர்காய்ந்துகொண்டிருந்த சீல்களும் உறவினர்களாக இருக்கவேண்டும் என்ற கணிப்பு, கனடாவிற்கு போன பின்பே மிருக வைத்தியனாகிய எனக்குத் தெரிந்தது .

வன்கூவரின் துறைமுகம் சார்ந்த பகுதிகளை ஒரு மோட்டார் வள்ளத்தில் சுற்றிப்பார்த்தபோது, அங்கே கடலுக்குள் பெரிய கப்பல்கள் தரித்து நின்றதை அவதானித்தேன். கரையோரப் பாறைகளில் அமைதியாக கூட்டம் கூட்டமாகச் சீல்கள் படுத்து உறங்கின . அந்தச் சீல்களைப் பார்த்தபோது அவற்றில் எனது வீட்டில் வளரும் லாபிரடோரின் முகச்சாடை கொஞ்சம் இருந்தது என்பது மட்டும் எனது கணிப்பு. எனது வழிகாட்டி அந்தச் சீல்கள் நாய்களின் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவையென்றான்.

கனிபோர்மியா (Caniformia) என்ற குடும்பத்திலிருந்து நாய்கள், கரடிகள், ஓநாய்கள் முதலான பிராணிகள் யாவும் 47 மில்லியன் வருடங்களுக்கு முன்பாக பிரிந்து சென்று விட்டன. சின்னத்தம்பி வாத்தியாரின் பிள்ளைகள் கனடா, அவுஸ்திரேலியா, ஜேர்மனி எனப்பிரிந்து குடிபெயர்ந்தது போன்றது அந்த பிராணிகளின் பிரிவு. இயற்கையில் பரிணாம வளர்ச்சி எப்படியானது..? என்பதை இந்த உதாரணத்தால் புரிந்து கொள்ளமுடியும். இந்தக் குடும்பத்தின் முக்கியமான இயல்பு தீவிரமான மோப்ப சக்திதான். மனிதர்கள் சூழலைக் கண்ணால் அறிந்துகொள்வதுபோல் இவை நாசியால் நுகர்ந்து தங்களை பாதுகாத்துக் கொள்கின்றன.

மூன்று நாட்கள் வான்கூவர் நகரின் மத்தியில் தங்கினோம் . ஒரு விதத்தில் அவுஸ்திரேலியாவில் சிட்னி நகரை ஒத்த பசுபிக் கடலருகே உள்ள துறைமுக நகரம் .

உலகத்தில் வாழ்வதற்குச் சிறந்த நகரங்கள் என்ற கணிப்பில் மெல்பன் – சிட்னியோடு போட்டி போடும் நகரமென அறிவேன். ஆனால், மெல்பன் – சிட்னிபோன்று பந்திப்பாயை உதறி விரித்து கால் ஏக்கர் காணியில் கத்தரிக்காய் வைக்கமுடியும் என்பது போலில்லாதது, முக்கியமான இடங்களில் மாத்திரம் உயரமான கட்டிடங்கள் அமைத்து மக்கள் அடர்த்தியாகக் குடியேறுகிறார்கள். இதன் மூலம் அந்த கடற்கரைப் பிரதேசங்களில் தேவையற்று மக்கள் தொடர்ந்து பரவுவதும் அதன் பின்பு அங்கெல்லாம் பாடசாலை, பாதைகள் என நகரவாக்கம் நடப்பதும் குறையும் . இயற்கை வளங்களான காடழிந்து, தண்ணீர் , காற்று அசுத்தமாவதும் தடுக்கப்படும்.

கனடாவில் வாழ்வதற்குப் பணம் அதிகம் தேவையான நகரமாக வன்கூவர் உள்ளது. இங்கு பணமதிகமிருக்கும் எந்த நாட்டவர்களும் மேக்ன் இளவரசர் ஹரி போன்று வந்து தங்கலாம். பணமிருந்தால் எத்தனை வீடுகளும் வாங்கலாம் . இதனால் கறுப்புப் பணத்தை வெள்ளையாக மாற்ற முடியும். சிகரட்போல் கஞ்சா குடிக்கவும் இங்கே பல காலமாக அனுமதியுண்டு. வட அமெரிக்காவின் மேற்குக்கரையில் ஒரு ஆம்ஸ்ரடாம் எனலாம்.



நகரின் மத்தியில் நின்றதால் பல விடயங்களுக்கு வசதியாக இருந்தது . நாங்கள் பல அமெரிக்க குடும்பங்களைச் சந்தித்தோம் . சியாட்ரலில் இருந்து வாரவிடுமுறைக்கு வந்து போவார்கள்.
காலை பத்து மணியளவில் எழுந்து மக்டொனால்ட்ஸின் காலை உணவை உண்பதற்காக அங்கே சென்றபோது ஒரு இளைஞனும் அவனது நாயும் அன்னியோன்னியமாகக் கடைவாசலருகே ஆழமான உறக்கத்திலிருந்தார்கள். முக்கிய மாக வாரவிடுமுறைநாளில் பல இடங்களில் கடைகளின் முன்பு உறங்குபவர்களைப் பார்க்க முடிந்தது. கனடாவில் குளிர் குறைந்த இடமென்பது வன்கூவர் என்பது உண்மைதான். டொரண்டோவில் படுத்திருந்தால் பனிக் கட்டியாக உறைந்திருப்பார்கள் .

பசுபிக் சமுத்திரத்தில் இருப்பதால் கனடாவில் பெரியதாகவும் வட அமெரிக்காவிலே மூன்றாவது பெரிய துறைமுகமாகவும் வான்கூவர் விளங்குகிறது . இங்கிருந்து இறக்குமதியான பொருட்கள், கிழக்கு நகரங்களுக்கு ரயிலில் போகின்றன. அதேபோல் மூலப்பொருட்கள் வான்கூவருடாக மற்றைய நாடுகளுக்குச் செல்கின்றன .

வான்கூவரில் நான்கு நாட்கள் சுற்றுலா சென்றபோது, ஏராளமான உல்லாசக்கப்பல்களை கண்டோம். அந்தக்காட்சி, சென்னை கோயம்பேடு பஸ் நிலையத்தில் பேருந்துகள் தரித்து நிற்கும் காட்சியை நினைவுபடுத்தியது. அந்தக்கப்பல்கள் இங்கிருந்தே அலாஸ்கா போய் வருகின்றன. மிக இலகுவில் கப்பல் மாறி, வரிசையில் நிற்பதற்கான சாத்தியமும் உண்டு. அமெரிக்காவிற்கான விசா உள்ளதா எனப் பார்த்து அனுப்பிவிடுவார்கள்.

மெல்பனை பூங்காக்களின் நகரமென நினைத்த எனக்கு, வான்கூவரில் நகரத்தின் மையத்தில் காணப்பட்ட பல பூங்காக்கள் அதனையும் பூங்காக்களின் நகரம்தான் எனச்சொல்லத்தோன்றுகிறது. வான்கூவர் மக்களுக்கு தேவைக்கதிகமான பிராணவாயுவும் அங்குள்ள வனங்களில் உருவாக்கப்படுகிறது என நினைத்தேன். அவர்கள் அமேசன் எரிவதைப் பற்றி கவலைப்படத் தேவையில்லை
துறைமுகத்தைச் சுற்றி இயற்கை வனமாக ஸ்ரான்லி பூங்கா உள்ளது . அங்கிருந்தும் நகரத்தைப் பார்க்கமுடியும் .
நாமெல்லாம் கதை சொல்வதற்குக் காகிதத்தில் எழுதுவோம். தென்னமெரிக்கா போனபோது கயிறுகளின் முடிச்சுகளில் இன்கா மக்கள் கதை சொல்வதைப்பார்த்தேன் . அவுஸ்திரேலிய ஆதிகுடிகள் புள்ளிக்கோடுகளால் தங்கள் கதைகளை வரைவார்கள். அதே போன்று, அதற்கு இணையாக கனேடிய ஆதிக்குடிகள் (The Totem Poles) மரக்கம்பங்களில் சித்திர வேலைப்பாடுகளை செதுக்குகிறார்கள். ஒருவிதத்தில் அவை, நமது மகாபாரதம் போன்ற தொன்மைக் கதைகளுக்கு இணையானவை. இதற்கு அவர்கள் பாவிப்பது சிவப்பு சிடர் மரங்களே .

வன்கூவர் மத்தியில் செல்லும் கபிலானோ ஆற்றுக்கு மேலே 230 அடி உயரத்தில் (Capilano Suspension Bridge ) இதன்மேல் இரும்புக்கம்பிகளால் அமைந்த 70 மீட்டர் தூரத்திற்கு ஒரு ஒரு தொங்கு பாலமுள்ளது. தொடர்ச்சியாக ஆடியபடி இருக்கும். இந்தப் பாலத்தில் வருபவர்கள் சிலர், அதன் ஆட்டத்தைப் பார்த்துவிட்டு பாதிவழியில் திரும்பிவிடுவாரகள் . பாலத்தைக் கடந்து முடித்தால் ஒரு சான்றிதழ் கொடுப்பார்கள் . செயற்கை இடுப்புடன் எனது மனைவி சியாமளா அந்தப்பாலத்தில் நடந்தது சாதனையேதான். இந்தப் பாலத்திலிருந்து குழந்தையைத் தூக்கிப் போட்ட தாய்மார் மற்றும் தவறி விழுந்து மரணமானவர்கள் என துன்பியல் வரலாறும் உண்டு .
என்ன… நின்று நிதானமாக கடக்கமுடியாது! தொடர்ச்சியாகப் பார்வையாளர்கள் வந்து கொண்டிருந்தார்கள் . அதைக்கடந்து சென்றால் அழகான பல உயரமான மரங்களைக்கொண்ட வனமுள்ளது

வான்கூவரின் நகரின் மத்தியிலே 4200 அடி உயரமான மலை (Grouse Mountain) தென்படுகிறது. குளிர்காலத்தில் பனி விளையாட்டுகளுக்குத் தேவையான பனியும் பெய்யும். நாங்கள் அங்கு சென்ற கோடைக்காலத்திலும் உச்சிக்குப் போனபோது குளிர்ந்தது. இங்கு கிரைண்டேர் Grinder 2001 என்ற பிரவுன் கரடி வசிக்கிறது . அல்பேட்டா மலைப்பிரதேசத்தில் தனித்து விடப்பட்டபோது 4.5 கிலோ நிறையுள்ள குட்டி பின்னர் 300 கிலோவுக்கு உருமாறியது போலிருக்கும்.

மனிதர்கள் ஒரு மாதம் படுக்கையில் கிடந்தால் எலும்பு தசை போன்றவை தளர்ந்துவிடும். ஆனால் கரடிகள் ஆறுமாதம் பனிக்குளிரில் இருக்கும்போது எப்படி எலும்பு, தசையை பராமரிக்கின்றன என்ற கேள்விக்கு கிரைண்டரும் கூலாவும் பதில் தருகின்றன. குளிர் காலத்திற்கான குகையை உருவாக்கி அவைகளுக்கு கொடுத்தபோது அங்கு கெமரா வைக்கப்பட்டது. பகல் நேரத்தில் இந்தக் கரடிக்குட்டிகள் நித்திரையில் நடக்கும் மனிதரைப்போல் எழுந்து நடந்துவிட்டு மீண்டும் படுக்கின்றன. அக்கரடி இதை ஒவ்வொரு நாளும் செய்ததாக கமெராவால் கண்டு பிடிக்கப்பட்டது . கரடிக் குகைக்குள் போய் அறிந்துவர முடியாத விடயத்தை அறிய இந்த இரண்டு குட்டிகளும் உதவின என்றார்கள்.

வனத்தில் பார்க்க முடியாத பிரவுன் கரடியை இந்த மலையில் பார்த்தபோது எனது சின்டியின் உறவினர்களைப் பார்த்தேன் என்று வீட்டில் சொல்லமுடியும்.
—0—