Noelnadesan's Blog

தமிழர் புனர்வாழ்வுக்கழகம் -தோற்றம்.

சென்னையில் தமிழர் மருத்துவ நிறுவனம் தொடங்கியபோது வெலிக்கடை சிறையில் இருந்து உயிர் தப்பி வந்த டாக்டர் ஜெயகுலராஜா தலைவராக இருந்தார். நான் செயலாளராக இருந்தேன். போராளி இயக்கங்கள் ஐந்து எம்மோடு இணைந்து இருந்தது. ஒரு வருடத்திற்கு இந்தக்கூட்டு முயற்சி எதுவிதத் தடையற்று இருந்தது. இக்காலத்திலே புளட்டைத் தவிர்ந்த மற்றைய இயக்கங்கள் இணைந்திருந்தன. இயக்கத்தினருக்கும், அகதிகளுக்கும் எமது மருத்துவசேவை கிடைத்தது. அத்துடன் இந்திய வைத்தியர்கள் மற்றும் அரசியல் பிரமுகர்களிடையே வேலை செய்ய இந்தக்கூட்டு முயற்சி இலகுவாக இருந்தது.

எமது நிறுவனம் வெளிநாட்டில் தமிழர்கள், மற்றும் தொண்டு நிறுவனங்களிடமிருந்து இருந்து பெற்றபணத்தால் வளர்ந்து வந்தது. ஒரு வருடத்தின் பின்பு 86 ஆண்டு ஆரம்பக்காலத்தில் எமது முதலாவது வருடாந்தப்பொதுக்கூட்டம் நடக்கவிருந்தது.

144 சூளைமேட்டுத்தெருவில் மேல்மாடியில் காலை பத்து மணியளவில் கூட்டம் ஒழுங்குபடுத்தப்பட்டிருந்தது. செயலாளராக நான் எல்லாவிடயங்களையும் தயார் செய்துவிட்டு கூட்டத்திற்கு, அரைமணிக்கு முன்பாக மாம்பலத்தில் வசிக்கும் தலைவரை ஓட்டோவில் சென்று அழைத்துவரும்படி எங்களுக்கு உதவியாக இருந்து கருணாநிதியை அனுப்பினேன்.

தலைவருக்கு வாகனத்தை அனுப்புவது அதுவே முதல் தடவை. வழமையாக நான் அப்படிச் செய்யமாட்டேன்.ஆனால் அன்று மனத்தில் ஏதோ ஒரு பட்சி தலைவர் வருமாட்டார் எனச் சொன்னது. பத்துமணிக்கு மேலாகிவிட்டது. கூட்டம் தொடங்குவதற்கான நேரம் கடந்து விட்டது. உபதலைவராக இருந்த டாக்டர் சாந்தி இராஜசுந்தரம் வந்து விட்டார். விடுதலைப்புலிகளைத் தவிர மற்றைய இயக்கத்தின் பிரதிநிதிகளும் கூட்டத்திற்கு வந்திருந்தார்கள். தலைவருக்காகக் காத்திருந்தோம்.

சூழைமேடு தெருவில் மேல்மாடியில் உள்ளது எங்கள் நிறுவனம் தெருவில் கார்களையும் மற்றைய வாகனங்களினதும் இரைச்சலை மீறி படிகளில் ஏறிவந்த கருணாநிதியின் செருப்பின் காலடி சத்தம் தெளிவாக கேட்டது. அடுத்த செருப்புச் சத்தத்திற்காக எனது காது கூர்மையாகியது. கருணாநிதியைத்தொடர்ந்து தலைவர் வருவார் என விழித்திருந்தபோது கருணாநிதி மட்டும் வந்து எங்களுக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது.

கருணாநிதி தலையை நிமிர்த்தி எம்மைப் பார்த்தபடி ” டாக்டர் செங்கல்பட்டிலுள்ள செய்யாறு அகதிகள் முகாமிற்குப்போகவேண்டுமாம். தனக்கு வரநேரமில்லை ” என்றார். ”

எல்லோருக்கும் ஏற்பட்ட ஆச்சரியத்தை முகங்கள் காட்டிக்கொடுத்தது. ஆனால் வாய் திறக்கவில்லை. ஒரு நிறுவனத்தின் தலைவராக இருந்தவர் வருடாந்த பொதுக்கூட்டத்திற்கு வரவில்லை. அதைவிட வேறு ஒன்றிற்குப் போகவேண்டும் என்பது மிகவும் அசாதாரணமான விடயம். மற்றவர்களுக்கு ஆச்சரியம் ஏற்பட்டபோதும் எனக்கும் நிதிப்பொறுப்பாளரான டாக்டர் சிவநாதனுக்கும் அதிகம் வியப்பளிக்கவில்லை. ஆனால் அலட்சியமான தலைவரின் பதில் அவரின்மேல் வருத்தத்தை உருவாக்கியது.

அக்காலத்தில் அடையாறுக்கு அருகில் உள்ள செங்கல்பட்டு மாவட்ட புயல் பாதுகாப்பு மண்டபங்களில் இருந்த இரண்டு அகதிகள் முகாங்களுக்கு திருமதி அடல் பாலசிங்கம் போய் மருந்துகள் வினியோகிப்பதும் , அவரோடு டாக்டர் ஜெயகுலராஜா செல்லுவதும் , எனக்கும் டாக்டர் சிவநாதனுக்கும் தெரிந்த விடயம். அவர் அதைத் தனிப்பட்ட ரீதியாகச் செய்கிறார் என நினைத்திருந்தோம். ஆனால் தான் தலைவராக இருந்த நிறுவனத்தை இப்படி அந்தரத்தில் கைகழுவுவார் என நாம் கனவிலும் நினைக்கவில்லை. ஆனால் இந்த உண்மையை அன்று வந்திருந்த கூட்டத்தவரிடம் நாங்கள் பகிரவில்லை. உபதலைவரை வைத்து வருடாந்தக்கூட்டத்தை நடத்தினோம். அதன்பின் எமது நிறுவனத்தில் இருந்து விலகுவதாக டாக்டர் ஜெயகுலராஜா செய்தி அனுப்பிய பின்பு டாக்டர் சாந்தி இராஜசுந்தரம் எமது தலைவராக இயங்கினார்.

டாக்டர் ஜெயகுலராஜா, மிகவும் நேர்மையும் கனிவான உள்ளமும் கொண்டவர் . எந்த நேரத்திலும் குரலை உயர்த்திக் கூட பேசமாட்டார். அவரோடு நான் பழகிய காலத்தை இன்னமும் சந்தோசனமான காலமாக நினைக்கிறேன் அப்படிப்பட்டவரது செய்கைக்கு எமக்கு விளக்கம் தெரியவில்லை. பிற்காலத்தில் அவரே தமிழ் புனர் வாழ்வுக்கழகத்தின் தலைவராகினார். ஒருநாள் அவரை சந்தித்தபோது ‘ஏன் இப்படிச் செய்தீர்கள்? எங்களுக்கு சொல்லி விட்டு இராஜினாமா செய்திருக்கலாமே?’ என்றபோது ” “தம்பிக்கு நான் கடமைப்பட்டவன் ” என்றார் சுருக்கமாக. அவரது நிலை எமக்குத் தெரியாதபோது இதைத் தவறாக நாங்கள் கருதவில்லை.

இந்தத் தமிழர் மருத்துவ நிறுவனத்தை ஆரம்பிப்பதற்கு 12000 இந்திய ரூபாயை அமரிக்காவில் வதியும் எனது மைத்துனர் டாக்டர் ஜெயகுலராஜாவிடம் கொடுத்தார் என்பதையும் இங்கு நினைவு கொள்ளவேண்டும். அவர் அந்தப் பணத்தை எம்மிடம் தந்து கோடம்பாக்கம் வங்கிக் கிளையில் கணக்கை ஆரம்பிக்கச்சொன்னார்.எனவே இந்த நிறுவனத்தின் முக்கிய பங்காளி அவரே.

இந்த நிகழ்வின் பின்பாக உருவாகியதே தமிழர் புனர்வாழ்வுக்கழகம். அதனது தலைவராக டாக்டர் ஜெயகுலராஜா செயல்ப்பட்டார் அவர்களிடம் வெள்ளை வான் ஒன்றிருந்தது. அந்த வானில் சென்றே விடுதலைப்புலிகள் தமிழர் நிவாரண நிதிக்காக தமிழக முதல்வர் தமிழ்நாட்டு மக்களிடம் சேகரித்த நான்குகோடியில், மூன்று கோடி ரூபாயைப் பெற்றுக்கொண்டதாக தினமணி நாளிதழில் படத்துடன் செய்தி வந்தது. இந்த நிறுவனமே பிற்காலத்தில் வெளிநாடுகளில் பெரும்பணத்தை ஆயுதத்திற்குச் சேகரிக்க உதவியது. நான் மெல்பேன் வந்தபின்பு டாக்டர் ஜோய்ஸ் மகேஸ்வரன் இந்த நிறுவனத்தின் சர்வதேசத்தலைவராகவும் பின்பு இலங்கை அரசாங்கத்துடன் நடந்த பேச்சுவார்த்தைக்குழுவில் ஒருவராகவும் இருந்தார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆரம்பத்தில் விடுதலைப்புலிகள் உட்பட ஐந்து இயக்கங்களை உள்ளடக்கியிருந்ததமிழர் மருத்துவ நிறுவனத்தை வெட்டி ஓடியதுடன், அதன் தலைவராக இருந்தவரை வைத்தே தமிழ் புனர்வாழ்வுக்கழகத்தை விடுதலைப்புலிகள் உருவாக்கினார்கள். இந்த நிகழ்வின் பின்பே மற்ற இயக்கங்களுடன் மோதல் உருவாகியது. மற்றைய இயக்கங்கள் உட்கட்சிப்போராட்டத்தில் ஈடுபட்டிருந்தபோது அக்கினிக்குஞ்சு ஒன்று எமது நிறுவனத்தில் எப்படி உருவாகியது என்பதைப் பார்க்கத்தவறினர் என்பதற்காக இதை விவரித்தேன். அரசியல், சமுத்திரத்தில் பாய்மரக்கப்பல் ஓடுவது போன்றது. சிறிய அசைவுகளை கவனிக்கத் தயங்கியவர்கள் உயிர் பிழைப்பதில்லை.

அந்த வருடாந்த கூட்டத்தின் பின்பு இருந்து விடுதலைப்புலிகளின் பிரிதிநிதிகள் எமது மாதாந்தக்கூட்டங்களுக்கு வாராதபோதிலும் எமது நிறுவனம் பல அகதி முகாங்களுக்கு தொடந்ந்து சேவை செய்தது. ஆனால் தமிழர் புனர்வாழ்வுக்கழகம் எங்களைப் போட்டியாளர்களாகப் பார்த்தார்கள்

ஆரம்பக்காலத்தில் இந்திய கரையில் அகதிகளாக வந்தவர்கள் பெரும்பாலானவர்கள் மன்னார்கரையோரப்பகுதியை சேர்ந்தவர்களும் சிறிதளவு தொகையில் இந்திய தொடர்புடன் மன்னார் பகுதியின் விவசாயப்பிராந்தியங்களில் வசித்தவர்கள். இந்த இரு பகுதியினரும், இயக்கங்களது தொடர்புகள்கொண்டவர்கள் என்பதாக இராணுவம் , கடற்படையின் நெருக்கடிக்கு உட்படுத்தியதால் வெளியேறினவர்கள். 85ன் கடைசிக்காலத்தில் இலங்கை இராணுவத்தாக்குதலால்
திருகோணமலைப்பிரதேசத்தினர் பலர் வந்து சேர்ந்தார்கள். அவர்களில் பலர் வல்வெட்டித்துறையில் கொண்டு, கொடுத்தவர்கள். இவர்கள் வந்து இறங்கியபோது நாகபட்டினம் பகுதி புயல் பாதுகாப்புமண்டபங்களில் தங்கினார்கள்.

தமிழர் மருத்துவ நிறுவனம் அவர்களில் பலருக்கு முதலுதவிகளைப் பயிற்சியை அளித்து இரு திருகோணமலையை சேர்ந்த இளைஞர்களை அங்கு நிரந்தரமாக பொறுப்பாக நியமித்தோம்

அவர்களில் ஒருவரான ரவி ஒரு நாள் அதிகாலையில் வந்து என்னிடம் “எங்களைப் புலிகள் இனி இந்தப்பக்கமே வரவேண்டாம். தமிழர் புனர்வாழ்வுக்கழகம் இங்கு சேவை செய்யும் எனத் துரத்திவிட்டார்கள். ஆனால் மக்கள் எங்களைத்தான் விரும்புகிறார்கள். அதிலும் யாரோ பிரபாகரனது மாமா முறையானவர் எங்கள் சார்பாகப் பேசிய பெண்களுக்கு தூசணத்தால் பேசி நாங்கள் தான் இந்த முகங்களுக்கு இனிப்பொறுப்பு எனச் சொல்லி விட்டார். நாங்கள் பயத்தில் ஓடிவந்து விட்டோம். ” என்றார்

இது என்னடா மருத்துவசேவை செய்ய வந்து புலியோடு பிரச்சனைப்படவேண்டியுள்ளது என் உள்ளுர பயம் ஏற்பட்டது. வெளிக்காட்டமுடியாது. நான் நிறுவனத்தின் செயலாளர். ஏதாவது செய்யவேண்டும். எனது மனப்பிராந்தியைக் காட்டாமல் ரவியிடம்

“யார் இப்பொழுது நாகபட்டினத்தில் இருப்பது?

” டாகடர் ஜெயகுலராஜா வந்து நாகபட்டணத்தில் தங்கியிருக்கிறார் ”

‘சரி, அவரோடு பேசுவோம்.’ என அவர்கள் மூலமாக வெள்ளிக்கிழமை வந்து பேசிப்பிரச்சனையை தீர்க்க விரும்புவதாகத் தகவல் அனுப்பினேன்

சென்னையில் இருந்து நானும் சிவநாதனும் ரவியுமாக வியாழக்கிழமை காலை நான்கு மணிக்கு நாகபட்டினம் சென்று ஐந்து மணிக்கு டாக்டர் ஜெயகுலராஜா தங்கியிருந்த ஹோட்டல் கதவைத்தட்டினோம்.

ஒரு நாள் முந்திச் சென்றதன் காரணம் வெள்ளிக்கிழமை நாங்கள் போவதைத் தெரிந்து எங்களைக்கடலுக்குள் படகில் கொண்டு சென்று கல்லைகட்டி கடலில் தள்ளிவிட்டால் யாருக்கும் தெரியாது. ஏற்கனவே ரெலோ, புளட், புலிகள் எல்லாம் தங்களவர்களை வள்ளத்தில் நடுக்கடலில் கொண்டு போய் நடுக்கடலில்
தள்ளிருக்கிறார்கள். அக்காலத்தில் இந்தியர்களுக்கு (தமிழ்நாட்டுப் புலன் ஆய்வுப்பிரிவு) கரையில் நடந்த குற்றங்களை புள்ளிவிவரத்திற்காக மட்டும் கணக்கு வைப்பார்கள். ஆனால் கடலில் நடந்த குற்றங்களுக்கு அவர்கள் கணக்கு வைப்பதில்லை. இவையெல்லாம் டாக்டர் சிவநாதனும் நானும் அறிந்து வைத்திருந்தோம்

பயந்து பயந்துதான் நானும் சிவநாதனும் திருகோணமலை ரவியும் பஸ்சில் பிரயாணம் செய்தோம். அன்று இரவு பஸ்சில் போட்ட திரைப்படத்தின் பெயர் தெரியாது என்றால் அதற்கு மேல் எமது மனநிலையை விளக்கவேண்டியது இல்லை.இப்படியான விடயங்களை வீட்டில் சொல்லவுமில்லை.

நாகபட்டினம் பஸ்நிலயத்தில் இறங்கியபோது விடியவில்லை. ஓர் இரு கடைகள் மட்டுமே திறந்திருந்தது. அங்கு ரீ குடித்துவிட்டு ஓட்டோவில் சென்று தட்டியபோது டாகடர் ஜெயகுலராஜா கதவைத் திறந்ததும் எங்களைப் பார்த்து திடுக்கிட்டார்.

“என்னடாப்பா இந்த வேளையில்? ”

உங்கட தம்பியின்ர ஆட்களுக்கு பயந்துதான் ஒரு நாள் முதல் வந்தோம் என அவரிடம் சொல்லமுடியாது.

“வேறு வேலையுமிருந்தது. அதையும் சேர்த்து ஒன்றாக முடிப்பதற்கு வந்தோம். அதிகாலையில் வந்தால்தான் நீங்கள் இருப்பீர்கள் என்பதால் இப்போது வந்தோம்’

“உள்ளே வாங்கோ”

“டாக்டர் உங்களுக்குத்தெரியும்தானே இந்த முகாங்களில் நாங்கள் உங்கள் காலத்தில் இருந்தே நாங்கள் வேலை செய்வது—”

“இவர்களுக்கு பேசத்தெரியது”

” பரவாயில்லை இங்கு பத்து அகதிமுகாங்களில் ஐந்தை நாங்கள் பார்க்கிறோம்’ நீங்கள் ஐந்தைப் பாருங்கள். சமூகசேவை செய்ய வந்து ஏன் பிரச்சனை? இல்லை எல்லாவற்றையும் நீங்கள் செய்வதன்றால் நாங்கள் அடுத்த மாவட்டதிற்கு போகிறோம் ” என்றேன்

” பரவாயில்லை நீங்கள் ஐந்தைச் செய்யுங்கள். நான் இவர்களுடன் பேசுகிறேன் ” என்றார்

டாகடர் ஜெயகுலராஜாஅறையை விட்டு வெளியே வரும்போது ரவி “இதுதான் எங்களை துரத்தியவர் பிரபாகரனது மாமாவாம் ”

நான் திரும்பியபோது அவர் முகத்தை திருப்பிக்கொண்டார். தொந்திக்குமேல் வெள்ளை சேட்டும்ம முழங்காலுக்கு மேல் உயர்த்திக் கட்டிய நீலக் கோட்டுச் சரமும் கறுத்த மயிர்கள் கொண்ட அவரது கால்களும் இன்னும் நினைவுள்ளது.
இதன் பின்பு அக்காலத்தில் தமிழர் புனர்வாழ்வுக்கழகத்தில் செயலாளராக இருந்த நாதன் என்பவர் என்னிடம் “யாழ்ப்பாணத்திற்கு வா பார்த்துக்கொள்வோம் ” என்றார்

சிரித்தபடியே அவரை விலத்திச் சென்றேன்.

அதன் பின்பு இரண்டு வருடங்கள் சென்னை வீதிகளில் வெள்ளைவான் எதிரில் வந்தால் பக்கத்தில் ஏதாவது சந்து உள்ளதா எனப் பார்ப்பேன். போரை மட்டும் விடுதலைப்புலிகள் ஏகபோக குத்தகைக்கு எடுக்கவில்லை. தமிழ் மக்களுக்குச் செய்த மருத்துவச்சேவைகளுக்கும் அவர்களே ஏகபோக கொந்தராத்தை எடுக்க நினைத்தார்கள். இது தமிழ்நாட்டில் மட்டுமல்ல பிற்காலங்களில் தமிழர்கள் இருந்த எல்லா இடங்களுக்கும் விஸ்தரித்தார்கள்.
வருடங்களாகிய போதிலும், கொந்தராத்து எடுத்தவர்கள் மறைந்தாலும், கொந்தராத்து எடுத்த முறைகளின் நினைவுகள் மறையவில்லை. இவையெல்லாம் கடந்தகாலம் மறந்துவிடவேண்டும் என்றாலும் மறைந்துவிடுமா?

தொகுப்பாளர் சதாசிவம் ஜீவாகரன்

விடுதலைப்புலிகளை நம்பி, பிரபாகரனைத் ‘தம்பி’என வாய் நிரம்பச் சொல்லியபடி அவர்களால் கொலைசெய்யப்பட்டு உயிர் துறந்தவர்களில் எதிர்கட்சித்தலைர் அமிர்தலிங்கம், பத்மநாபா நான் அறிந்தவர்களில் முக்கியமானவர்கள். அதற்கு மாறாக நான் பழகியவர்களில் பல காலமாக பிரபாகரனை சரியாகப் புரிந்து இருந்தவர்களில், முன்னாள் வட- கிழக்கு மாகாண முதல்வர் வரதராஜப்பெருமாள் என். எல். எவ். ரி மற்றும் பிஎல். எவ். ரி யில் இருந்து, தற்பொழுது கனடாவில் வசிக்கும் மனேரஞ்சன், முன்றாவது தாயகம் ஆசிரியர் ஜோர்ஜ் குருசேவ் என்பவர்களாகும். வரதராஜப்பெருமாள் நாங்கள் அறியாக்காலத்திலே அரசியலுக்கு வந்து சிறை சென்றதுடன் பல்கலைக்கழகத்தில் படித்தவர்.அதேபோல் மனோரஞ்சன் யாழ்பாணத்தின் புழுதிபடியாதமேனியர். கண்டியில் மூவினங்களோடு படித்து வளர்ந்தவர். ஜோர்ச் குருசேவ் மட்டும் யாழ்பாணத்துச்சாதி, மத, மற்றும் குறிச்சி என்ற குறுநில மன்னவர்கள் மனப்பான்மையை மீறி உருவாகிய ஒரு சுயம்புலிங்கம்.

90களின் பின்னர் விடுதலைப்புலிகளால் கொலைசெய்யப்பட்டவர்களில் ஏராளமானவர்கள் சாமானியர்கள் அல்ல. நிட்சயமாக எமது தமிழ்மண்ணில் உதித்தவர்களில் அறிவும், தியாகமனப்பான்பையும் அளவுக்கு அதிகமாகக்கொண்டவர்கள்.பலர் வாய்ப்பிருந்தும் வெளிநாடு போக மறுத்தவர்கள்.சிலர் மேற்கு நாடுகளில் இருந்து போராட தாய்நாட்டுக்கு வந்தவர்கள். இவர்கள் எல்லாம் தாம் சார்ந்த சமூகத்திற்காக உடல், பொருளை மற்றும் குடும்ப உறவுகளைத் உதறித்தள்ளியவர்கள். ஆனால் பலர் இலகுவாக விடுதலைப்புலிகளால் வேட்டையாடப்பட்டு கொலை செய்யப்பட்டிருக்கிறார்கள். இவர்கள் பலர் விடுதலைப்புலிகளை ஏற்காதபோதிலும் மனத்தில் அவர்கள் மீது சிறிது நம்பிக்கையுடன் இருந்திருக்கிறார்கள். நாய்க்கு விசர் பிடித்த பின்பும் எனது நாய் என்னைக் கடியாது என்பது போன்ற மன நிலை இவர்களுக்கு இருந்திருக்கிறது. அல்லது இலங்கை அரசின் மீது வெறுப்பு கண்ணை மறைத்திருக்கலாம்.

இந்திய அமைதிபடைகாலத்தில் எந்த இயக்கச்சம்பந்தமில்லாத யாழ்ப்பாண வைத்தியசாலை பிணஅறையில்வேலை செய்தவர்கள், ஈபி எல் ஆர் எவ் ஆல் பிடிக்கப்பட்ட தமிழ்த்தேசிய இராணுவத்தினரையோ அல்லது இந்திய இராணுவத்திற்குப் பொருள்கள் வினியோகித்தால் கொலை செய்யப்பட்டவர்களை நான் இங்குசொல்லவில்லை . நான் குறிப்பிடுபவர்கள் மற்ற இயக்கங்களைப் புலிகள் தடைசெய்யப்பட்ட பின்பு யாழ்ப்பாணத்தில் வாழலாம் என நினைத்த இருந்த மாற்று இயக்கத்தினர், இடதுசாரிகள் மற்றும் பழைய தமிழ் அரசியல்க்கட்சிகளின் ஆதரவாளர்கள். இவர்களே துணுக்காய் வதை முகாமில் சாம்பலாகி உரமாகியவர்கள்.

சமீபத்தில் நான் ரொரண்ரோ, கனடா சென்றபோது எனது நண்பர் சிவா முருகுப்பிள்ளை ஒரு புத்தகத்தைத்திணித்தார். அதன் தலையங்கம் பழயகாலத்து நாவலின்(மங்கள நாயகம் தம்பையாவின் நொறுங்குண்ட இதயம்) பெயர் போல் ‘தாங்கொணாத் துயரம்’ என இருந்தது. அத்துடன் தொகுப்பு பத்தகமாக இருந்தது. தொகுப்பு புத்தகங்கள் சோம்பேறிகளால் வெளியிடப்படுபவை என எனது தனிப்பட்டகருத்து. எழுதுவதற்கு சோம்பலால் பலர் எழுதியதை தொகுத்துவிட்டுஆசிரியராகுவது. தற்காலத்தில் பலர் இப்படியான விடயங்களில் ஈடுபடுகிறார்கள் என்பதால் பெட்டிக்குள் வைத்துவிட்டேன்.

மெல்பேன் வந்து இரண்டு மாதங்களில் பிரயாணப்பெட்டியை எடுத்து, அடுக்க முயற்சித்தபோது கையிலெடுத்துப்பார்த்த பின்பு அதை கீழே வைக்கமுடியவில்லை. இதயத்தில் சுரண்டி இரத்தத்தைக்கசியவைக்கக்கூடியதாக முதல்க்கட்டுரை எழுதப்பட்டு இருந்தது.

அன்ரன் எனப்படும் விவேகானந்தன், கண்டியில் படித்த பிராமண குலத்தை சேர்ந்தவர். விசுவானந்ததேவனோடு பி.எல். எவ். ரி இயக்கத்தில் இருந்தவர். அவரது மனைவி சாந்தி தனது கணவனை எப்படி விடுதலைப்புலிகள் கொண்டு சென்றார்கள் என்பதையும், அவரைத்தேடி பல வருடங்களாக அவர்களது முகாங்களுக்கு மாறி மாறி அலைந்ததையும், இறுதியில் 2-9 1993யில் இவ்வுலகைவிட்டு விடுதலை செய்ததாக, தாங்கள் கொலை செய்ததை விடுதலைப்புலி உறுப்பினர்கள் 12-2 1995 ஆண்டு வந்துசொல்கிறார்கள். அதாவது ஒன்றரை வருடத்தின் பின்பு,

“நாங்கள் முன்னாலும் பின்னாலும் இவ்வளவு காலமும் திரிந்துகொண்டிருந்தோம். ஏன் இப்பொழுது எங்களுக்குகுச் சொல்கிறீர்கள்”என்கிறார் சாந்தி.

“இப்பொழுதான் உங்களுக்கு அறிவிக்கும்படியான அனுமதி கிடைத்தது.”

“அவர் என்ன செய்தார்? அவர் யாரையாவது சுட்டாரா? அப்படியென்றால் அவரைப்பொதுமக்கள் முன்னிலையில் கொலை செய்திருக்கவேண்டும்.” மீண்டும் சாந்தி.

“அவர் துரோகி” எனக்கூறிச் சென்றார்கள்.

சாந்தியின் எழுத்து, இடதுசாரியாகிய அன்ரனது போராட்ட வரலாற்றைச் சொல்வதுடன் சாந்தியின் போராட்டத்தையும் சொல்கிறது. சிறிய குழந்தையை வைத்துக்கொண்டு விடுதலைப்புலிகளின் முகாங்களுக்கு வருடக்கணக்காகத் அலைந்த சாந்தியின் மன ஓட்டம் எழுத்தில் தெரிகிறது.

இதில் உள்ள சிறப்பான கட்டுரை மனேரஞ்சனுடையது. மனேரஞ்சன் எனக்குப் பழக்கமானவர் ஆனாலும் அவரது போராட்டகாலம் எனக்குத் தெரியாது. கண்டியில் படித்துக்கொண்டிருந்தாலும், போராட்டத்தைத்தேடி யாழ்ப்பாணம் வந்து இயக்கத்தில் சேருகிறார். இயக்கங்களில் சேருங்காலத்தில் இலங்கை அரசுக்கு எதிரான நோக்கத்தில் பலர் இளைஞர்கள் எந்த வள்ளம் கரைக்கு வருகிறதே அதில் ஏறிய காலத்தில் மனோரஞ்சன் போன்றவர்கள் ஆயுதத்திற்கு முதன்மையளிக்காது மக்களில் நம்பிக்கைகொண்டு இடதுசாரி இயக்கத்தில் சேருகிறார்கள்.

மனோரஞ்சனின் அரசியல் கட்டுரைகள் கூர்மையானவையாததால் அக்காலத்தில் உதயத்தில் நான் பிரசுரித்தேன்.

எனக்குப் பிரபாகரனும் அவரது பரிவாரங்களும் எத்தனை சாந்திகளை உருவாக்கியிருப்பார்கள்? இப்படியாக ஆயிரக்கணக்கானவர்களின் சாபங்கள் மட்டும் சாதாரணமானதா என எண்ணிப்பார்க்கத் தோன்றுகிறது. இந்து மற்றும் புத்த மதத்தின் கலாச்சாரத் தன்மை என்னில், என்னையறியாது உள்ளதால் மே 18 என்பது ஒருவிதத்தில் பிரமாண்டமான தீர்ப்பு(Judgement day) எழுதிய நாளாக இருக்கலாம் என மனத்தில் மோதுகிறது.

எழுதப்பட்டது அல்லது பதியப்பட்டதே வரலாறு. மற்றவை ,வரலாறுக்கு முந்தியவை என வரையறுக்கப்படுகிறது வரலாறு என்பதன் ஆங்கிலப்பதம் (History) கிரேக்க மொழியில் இருந்து வந்தது. இதன் கருத்து அறிந்து ஆராய்தல் – அல்லது விசாரித்து அறிதல் எனப்பொருள்படும். இதற்கு கிளையோ (Clio) என்ற பெண்தெய்வம் அருள் பாலிப்பதாக கிரேக்கர்களால் உருவகிக்கப்படுகிறது.

எகிப்திய வரலாறு மிகத்தொன்மையானது மட்டுமல்ல, பல புதிர்களையும், ஆச்சரியங்களையும் தொடர்ச்சியாக கொண்டிருக்கிறது. வரலாற்றாசிரியர்களால் கடந்த இரண்டு நூற்றாண்டுகளாக புதிர்களும், மர்மங்களும் கட்டுடைக்கப்பட்டுகிறது. இதனால் இந்த வரலாறு எகிப்தில் தற்காலத்தில் தொடர்ச்சியாக வளர்ந்து பெருகிக் கொண்டு வருகிறது.எகிப்திய நாட்டின் உருவாக்கம் கிறீஸ்துவுக்கு முன்பாக 3000 ஆண்டுகள் முன்பே தொடங்கியது.

ஹேரெடொரஸ் ( Herodotus) ஐந்தாம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த கிரேக்க வரலாற்றாசிரியர். இவரே வரலாற்றின் தந்தையாக கருதப்படுபவர். அவர் எகிப்து சென்று அங்கு கேட்டவை, கண்டவை என எழுதிய பல விடயங்கள் இக்காலத்தில் தவறாகிப் போய்விட்டது. தற்போதைய எகிப்தியலாளர்கள் விஞ்ஞானத்தின் பயனாக கிடைத்த பல கருவிகளின் துணைகொண்டு பல புதிய விடயங்களை அறிகிறார்கள் . அதே நேரத்தில் இன்றைக்கு அறிந்து கொள்ளும் விடயங்கள் பிற்காலத்தில் தவறாகவோ அல்லது மேலும் புதிய விடயங்களை இணைப்பதாகவோ மாறலாம். அப்பொழுது எகிப்தின் வரலாறு குறித்த பார்வை எமது இளம் சந்ததியினருக்கு மாறுபடலாம்.

எனது எகிப்திய பயணத்தின் நோக்கம் எகிப்தின் வரலாற்று சின்னங்களான பிரமிட், அக்கால மன்னர்களின் மம்மிகள் மற்றும் கோயில்களை நேரடியாக பார்ப்பதாகவே இருந்தது. காலம் காலமாக அங்கே சென்ற இலட்சக்கணக்கான உல்லாசப்பயணிகள்போலத்தான் நானும் அங்கு சென்றேன். நான் எதிர்பார்த்துச் சென்றவற்றைப் பார்த்ததும் – அவற்றின் தோற்றம், பின்புலம் என்பவற்றை வழிகாட்டி மூலம் அறிந்தபோது அவைகளின் மீது மீளமுடியாத காதல் தோன்றியது. எனது இந்தவயதில் எகிப்திய ஆராய்ச்சியாளனாகவோ அல்லது சிலகாலம் எகிப்தில் வாழ்வதாகவோ விரும்பினாலும் சாத்தியமற்றது என்பதை உணர்ந்தேன்.

பல நூல்களையும் சில பல்கலைக்கழக உரைகளையும் கேட்டு வரலாற்றை அறிந்துகொண்டாலும், அவை கைமண்ணளவு என்பது புரிந்தது. என் மனதில் எகிப்தை நினைவில் வைத்திருப்பதற்காக இருந்த ஒரே வழி நான் பார்த்த வரலாற்றுச் சின்னங்களையும் அவை எனக்குள் எழுப்பிய மனக்கிளர்ச்சிகளையும் பதிவுசெய்வதுதான். இது ஒரு வரலாற்று நூல் அல்ல. அத்துடன் வெறுமனே பயண அனுபவமும் இல்லை. இரண்டும் கலந்தது. திரைப்படங்களுக்கு படத்தின் சிறுபகுதியை காண்பிப்பதுபோல (Movie clips trailer). இந்த நூல் எகிப்திய வரலாற்றை அறிந்து கொள்ளவோ அல்லது எகிப்திற்கு செல்ல விரும்புபவரது ஆவலைத்துண்டும் விதமாக அமையவேண்டும் என்பதே எனது நோக்கம்.

நான் இணையத்தில் எழுதும்போது எழுத்துக்களை சரிபார்த்து ஆலோசனை தந்த எழுத்தாளர் முருகபூபதிக்கும், பதிவுகள் இணையத்தில் பிரசுரித்த நண்பர் கிரிதரனுக்கும் மேலும் எனது எகிப்திய அனுபவங்களை படித்து ஆலோசனைகள் தந்த எழுத்தாளர் P A கிருஸ்ணன் அவர்களுக்கு நன்றிகள் உரித்தாகுக.
இதைப் பதிப்பிக்க முன்வந்த எதிர் வெளியீட்டிற்கும் அதற்கு ஆவனசெய்த கவிஞர் கருணாகரனுக்கும் நான் கடமைப்பட்டுள்ளேன்

எகிப்தில் மிகவும் நெருக்கடி நிலைவரம் இருந்த காலகட்டத்தில் என்னுடன் பயணம் செய்த அன்பு நண்பன் துரைசிங்கம் இரவீந்திரராஜூக்கு இந்த நூல் சமர்ப்பணம்.

Review by Nadesan

General Kamal Gunaratna’s ‘Road to Nandikadal’ surveys the 30-year Sri Lankan separatist war through the eyes of an Army Officer. It is a remarkable book with factual matters reported as well as laced with his reflections on the war. This book in not a history of Eelam War and his views and facts are presented together as a creative nonfiction. History books are normally written with corroborative documents to back up the author’s thesis. Creative nonfiction contains true incidents along with authors’ reflections.
This book gives an insight into the operations of Sri Lankan Army during the 30 years of war and their sacrifices to defend their country. Without them, the country would have been divided like Somalia or Afghanistan. Some Tamils would have been happy if that happened. But the consequences of that scenario would have been disastrous. With the intransigent attitude of war-lord Prabhakaran, the chances are that we would still be fighting and many more killed, more on Tamil side and may be no young men and women left in Vanni.
Looking back it is clear that it is the failure of the politicians to properly identify the issues affecting both communities that gave rise to 3 different arm uprisings from both communities. Two rounds of JVP violent episodes of Janatha Vimukthi Peramuna resulted in comparable death and destruction. Apart from destruction, both developments also resulted in foreign intervention, with India stepping in to intervene in domestic affairs. Sinhala hardliners always indulge in anti- Indian rhetoric, but they should remember that the Sri Lankan government invited the Indians in the 1971 insurgency to rescue the country from JVP.

Back to the “Road to Nandikadal”, the book gives an insight into the Army’s strengths and weaknesses during the years as well as the politicians’ inability of providing leadership to conduct the war during the years, resulting in the loss of many precious young lives from both sides of the conflict.
The army alone cannot win the war in any country. An army is always the sharp end of the arrow, but many factors govern the play of killing of the animal by an the arrow before it hits the target. This book only gives an inside view of the movement of the arrow, but many factors, including international and Indian support, intelligence, Tamils like Karuna and Douglas Devananda along with political and civilian leadership involved in finishing the LTTE are left out for others to contribute. To give an example, funds contributed by expatriate LTTErs from France and Australia came to a dead end in December 2005 after these two countries intervened to stop the flow of money. These two countries were contributing large amounts of funds to the LTTE coffer.

A majority of Tamils, a large section of Sinhalese and the international community, believed mistakenly that the LTTE could be brought to the negotiating table to discuss peace. But they failed to read Prabhaharan accurately. He was killing and torturing his own Tamil people not to make peace but to secure his position located deep in the inaccessible jungle. It was his survival and desire to hang on to power that drove him to the edge. He was not the first in the history. I can quote the UNITA leader Jonathan Malheiro Savimbi from Angola who was supported by the CIA. Even Donald Regan invited him to White House. But once America settled with Angola after the end of the cold war, he refused to give up his arms. His intransigence led to his end. He was killed in jungle like an animal and found many days later. He was survived by several wives and dozens of children the latter numbering at least 25, unlike Prabaharan.

The 4th Eelam war was fought ferociously by both sides, in a win or lose battle. This resulted in deaths of over 5800 army personnel and 25000 injured, according to the book . Probably more died in the LTTE camps. As a father I can feel the pain of parents and family. Pain does not have any race nor linguistic or religious identities.
Major General Kamal Gunaratna had an objective appraisal of his enemies. He did not belittle his enemy. He gives credit to the enemies’ bravery and ferocity. LTTE commander Theepan was praised for his Muhamalai battle with the Army.

I have been to Sri Lanka many times and met important people who were involved in the conflict. My understanding is that the communal passions among Sinhalese and Tamils do not run deep. Nor is it unresolvable . It was generated by politicians of two generations to achieve power or to maintain a seat in parliament. Unfortunately, it is the ordinary people who paid for the ambitions of the politicians with their lives. So politicians from both sides need to rethink with an imaginative and compassionate mind.
Tamils have been wallowing in self-pity eternally. This book gives the other side of the information about the war. By reading this book, we learn that everyone is a loser and there are no winners in the war.

There are minor errors in the book like blaming Indira Gandhi for Indian peace keeping forces, but she had already passed away. Another one is about killing Uma Maheswaran which was an inside job of the PLOTE. The printer’s error of duplicating some pages is also an irritation.
There are also a few ambiguities and errors that had crept in. Example : “When asked about his beliefs, he had stated he did not believe in a God”( Page 10). To whom did Prabaharan answer? In another page the author says : ” His (Prabharan’s) bleeding body was brought and dropped at my feet” (Page 2). Bleeding happens when someone is alive and within a few minutes blood clots.

Hopefully the book will be printed again, which will also give the opportunity for some revisions.

நடேசன்

“நந்திக்கடலை நோக்கி’ என்ற ஜெனரல் குணரத்தினாவின் புத்தகம் கடந்த 30 வருடகாலப் போரை ஒரு இராணுவ அதிகாரியின் பார்வையில் நமக்களிக்கிறது .

ஆங்கிலத்திலும் சிங்களத்திலும் வெளியாகிய இந்த புத்தகம் தென்னிலங்கை மக்களியே பிரபலமானது. இந்த புத்தகம் ஈழப்போரை பற்றிய வரலாற்று ஆவணமாக கொள்ளமுடியாது. வரலாறு என்பது பல ஆவணங்களை ஒருங்கு சேரப் பார்த்து எழுதுவது. . இந்தப் புத்தகம் வரலாற்றில் உள்ள உண்மை நிகழ்வோடு எழுதியவரினது மனவோட்டங்களையும் எமக்கு தருவதால் வாசிப்பதற்கு சுவையாக உள்ளது. தமிழினியின் கூர் வாளின் நிழல் போன்றது..

இந்த புத்தகத்தில் இலங்கை இராணுவத்தின் தியாகங்கள், மரணங்கள், அழிவுகள் எமக்குத் தெரியவருகிறது . இலங்கை இராணுவம் இந்தப்போரை வெல்லாவிடில் என்ன நடந்திருக்கும்? தொடந்து இன்னமும் யுத்தம் நடந்திருக்கும்? அல்லது பிரபாகரனால் ஒரு பகுதி வெல்லப்பட்டிருந்தாலும் அது சோமாலியாவோ அல்லது ஆவ்கானிஸ்தான்போன்ற ஒரு நாடாக இலங்கை இருக்கும். தொடர்ச்சியான விமானத்தாக்குதலில் எவ்வளவு தமிழர்கள் மிஞ்சியிருப்பார்கள்? இதற்கப்பால் வெளிநாடுகளின் விடுதலைபுலி முகவர்களின் அட்காசம் தொடர்ந்திருக்கும்.

தற்பொழுது நாம் திரும்பிப்பார்த்தால், இலங்கையில் தமிழர்கள் மட்டும் ஆயுதம் எடுக்கவில்லை. இரு தடவைகள் மக்கள் விடுதலை முன்னணியினர் அரசின் மீது போர்தொடுத்ததால் கடந்த 30 வருடப்போரின் விளைவுக்கு சமமான அளவில் உயிர்கள் பலியாகியிருக்கிறது. இந்தியாவின் படைகள் இருமுறை இலங்கை மண்ணில் ஆயுதங்களுடன் வந்திருக்கிறார்கள். இந்தியாவுக்கு எதிராக கோசமெழுப்பும் சிங்களத் தீவிரவாதிகள், இலங்கை அழைத்தே இந்தியா, இலங்கைக்கு வந்து இலங்கையரசைக் காப்பாற்றியது என்பதை மனத்தில் நினைக்கவேண்டும்.

மீண்டும் புத்தகத்தைப்பற்றி சொல்லவேண்டும். இதில் இராணுவத்தின் பலங்கள், பலவீனங்கள் தெரியவருவதுடன் நாட்டில் உள்ள அரசியல்வாதிகள் எப்படியான தலைமைத்துவத்தைக் கொடுத்தார்கள் என்பதும் புரிகிறது . இவர்களது தவறுகளால் இரு இனத்தின் இளைஞர்களும் ஒருவரோடு ஒருவராக போரிட்டு அழிந்தார்கள்.

இராணுவம் மட்டும் எந்த நாட்டிலும் தனியாக இயங்கமுடியாது. அது மிருகத்தை கொல்லும் அம்பின் கூர்முனை போன்ற தன்மைக்கு ஒப்பிட்டால் குறிபார்த்தல், பலம் தந்திரம், புஜபலம் என்பன அம்பைச் செலுத்தி மிருகத்தைக் கொல்லத்தேவை . அதேபோல் இலங்கை இராணுவம் மட்டும் புலிகளை அழிக்கவில்லை. விமானப்படை கடற்படை என்பனவற்றிற்கப்பால் வெளிநாடுகளின் உதவி , இந்தியர்களின் துணை, அரசியல் தலைமைத்துவம் என்பது கட்டாயமானது. அப்பால் தேவாநந்தா, கருணா போன்றவர்கள் பாத்திரம் முக்கியமானது. விடுதலைப்புலி இயக்கத்தினர் எதிரிகளை உருவாக்குவதில் கைவந்தவர்கள். பல தமிழர்களை தங்களுக்கு எதிராக மாற்றியவர்கள்.

வெளிநாடுகளின் பங்கிற்கு உதாரணமாக – மார்கழி 2005ன் பின்பு அவுஸ்திரேலியா பிரான்சில் விடுதலைப்புலி முகவர்கள் கைது செய்யப்பட்டபின்பு இந்த இரு நாடுகளிலும் இருந்து ஆயுதத்திற்கு பணம்போவது நின்றுவிட்டது. ( அதன்பின்பு அவர்கள் சேர்த்த பணம் எங்கே என்னைக் கேட்காதீர்கள்- நான் கொடுக்கவில்லை ஆதலால் கேட்க உரிமையில்லை)

பிரபாகரனை சரியாகப் புரிந்து கொள்ளத் தவறியதால்,பெரும்பாலான தமிழர்களும், குறிப்பிட்ட அளவு சிங்களவரும், மற்றும் மேற்கு நாட்டினரும் விடுதலைப்புலிகளுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்தமுடியும் என நினைத்தார்கள்.

பிரபாகரன் மற்ற இயக்கத்தினரை மட்டுமல்ல, தனது இயக்கத்தினரையே சித்திரவதை செய்து கொலை செய்த மனிதன். மாத்தயாவோடு கைது செய்யப்பட்ட பலருக்கு விரல்களில் நகங்கள் கிடையாது.கடைசிவரை இருந்த யோகி என்படும் நரேனுக்கே நகமில்லை என மிகவும் நெருங்கியவர் எனக்கு கூறினார். இப்படியான செயல்களின் விளைவாக தொடர்ந்து வாழ்ந்தாலும் அவுஸ்திரேலிய வம்பற்போல்(Wombat) பிரபாகரன் நாற்பது அடியின் கீழே மட்டுமே உயிர் வாழ்திருக்க முடியும். ஈழம் கண்டால் கூட இராணுவ அணிவகுப்பைப் பார்க்க முடியுமா? கிளிநோச்சியில் நடந்த பத்திரிகையாளர் மகாநாட்டிற்கு வந்தவர்களின் விரல் இடுக்குகுகளை உள்ளேவிடுவதற்கு முன்பாக சோதித்தர்கள்.

இப்படியானவர்கள் பலர் சரித்திரத்தில் இருந்திருக்கிறார்கள். அங்கோலாவில் ஜோனாதன் சவிம்பி என்பவர் சிஐஏயால் போசிக்கப்பட்ட யுனிட்டா என்ற இயக்கத்தை சேர்ந்தவர் . இவர் வெள்ளைமாளிகையில் டோனால்ட் ரீகனால் விடுதலைப்போராளி எனப் புகழப்பட்டவர் . வல்லரசுப் பனிப்போர் முடிந்தபின்பு, அமரிக்கா, அங்கோலாவுடன் சமரசம் செய்தது. ஆனால் இவர் ஆயுதத்தை கைவிட மறுத்தார். இறுதியில் காட்டு மிருகம்போல் நடுக்காட்டில் சுடப்பட்டு மரணமானார். இவருக்கு பல மனைவிகளும் 25 பிள்ளைகளும் இருந்தார்கள்.

நாலாவது ஈழப்போரில் 5800 மேற்பட்ட இராணுவத்தினர் மரணமாகியும் 25000 த்துக்மேல் காயமடைந்துமிருக்கிறார்கள். நிட்சயமாக விடுதலைப்புலிகளின் எண்ணிக்கை அதிகமாகும். இதைவிட பொதுமக்கள் தொகை எவ்வளவு? இப்படியான இழப்புகள் தமிழ், சிங்களம் என்ற இனவேறுபாடுகளுக்கு அப்பாற்பட்டவை. .நினைத்தால் வலிக்கும்

போரின்பின் இரண்டு தரப்பிலும் உள்ள பல்வேறுபட்டவர்களோடு பழகி பேசியதனால் நான் உணர்ந்த உண்மை தமிழர்கள் சிங்களவர்கள் கொண்டிருக்கும் விரோதம் ஆளமானதல்ல. பெரும்பாலானவை இரண்டு பக்க அரசியல்வாதிகளால் தங்களது பதவிகளைத் தக்க வைக்க ஊட்டபப்பட்ட நஞ்சு . இதை வெளியேற்றுவது இலகுவானது. ஆனால் இருபக்கத்தினரும் இதை உணர்ந்து புத்திசாலித்தனமாக அந்த முயற்சியில் ஈடுபடவேண்டும்.

சுயபச்சாபத்தில் தொடர்ந்து உழலும் தமிழ்மக்கள் இந்தப்புத்தகத்தை படிப்பதின் மூலம் அடுத்தபக்கத்தினரையும் அறிய முடியும். போரில் எவரும் வெல்வதில்லை. இரு பகுதியினரும் தோல்வியடைகின்றனர் ஆனால் அதிக ஜனத்தொகையுள்ளவர்கள் அந்ததோல்வியைத் தாங்குவார்கள் என்பதே உண்மை. .சாதாரண மொழியில் சொன்னால் சூதாட்டம்போல் எல்லோரும் பணத்தை இழப்போம் ஆனால் வசதியுள்ளவன் அதைத்தாங்கிக்கொள்வான்.

” இன நல்லிணக்கத்திற்காக இலங்கையிலும் -வெளிநாடுகளில் புலம் பெயர்ந்தும் வாழும் தமிழ் – சிங்கள எழுத்தாளர்கள் கடுமையாக உழைக்கவேண்டும்”
மெல்பன் தமிழ் எழுத்தாளர் விழாவில் இலங்கைப்படைப்பாளி மடுளுகிரியே விஜேரத்ன வலியுறுத்து

” இலங்கையில் தமிழ் – சிங்கள நல்லிணக்கத்தை ஏற்படுத்துவதற்கு அங்கிருக்கும் எழுத்தாளர்களும், புலம்பெயர்ந்து வாழும் எழுத்தாளர்களும் தம்மாலியன்ற பணிகளை தொடர்ச்சியாக முன்னெடுத்தல் வேண்டும். இரண்டு இனங்களினதும் தாய்மொழிகளுக்கு இடையில் கருத்து ரீதியாக அதிகம் ஒற்றுமை இருக்கிறது. மொழிகளுக்கிடையில் இருக்கும் தொன்மையான உறவு இனங்களிடத்திலும் நீடித்திருக்கவேண்டும்” என்று கடந்த சனிக்கிழமை மெல்பனில் நடந்த தமிழ் எழுத்தாளர் விழாவில் உரையாற்றிய இலங்கையின் பிரபல சிங்கள எழுத்தாளரும் மொழிபெயர்ப்பாளரும் தமிழ் அபிமானியுமான கலாநிதி மடுளுகிரியே விஜேரத்ன உரையாற்றினார்.

அவுஸ்திரேலியத் தமிழ் இலக்கிய கலைச்சங்கத்தின் அழைப்பை ஏற்று வருகை தந்திருந்த மடுளுகிரியே விஜேரத்ன இவ்விழாவில் தமிழில் சரளமாக உரையாடி சபையினரை வியப்பில் ஆழ்த்தினார்.

இலங்கையில் வதியும் தமிழ் எழுத்தாளர்கள் மற்றும் புலம்பெயர்ந்து வாழும் தமிழ் எழுத்தாளர்களின் படைப்பு இலக்கிய நூல்களை தமது தாய்மொழியான சிங்களத்திற்கு மொழிபெயர்த்திருக்கும், மடுளுகிரியே விஜேரத்ன, பல சிங்கள இலக்கியங்களையும் தமிழுக்கு மொழிபெயர்த்துள்ளார்.

” நல்லிணக்கமும் மொழிப்பரிவர்த்தனையும் ” என்ற தலைப்பில் அவர் உரையாற்றினார்.
அவர் மேலும் பேசுகையில், ” ஆறுமுகநாவலர் இலங்கையில் தோன்றியிராவிட்டால், இலங்கையில் தமிழ் மொழி தழைத்து ஓங்கியிருக்காது. அவர் தமிழுக்கும் சைவத்திற்கும் ஆற்றியுள்ள தொண்டு மகத்தானது. நான் எனது பட்டப்படிப்பு ஆய்விற்கு அவரது வாழ்வையும் பணிகளையுமே தெரிவுசெய்தேன்.
சின்னஞ்சிறுவயதிலேயே சகோதர தமிழ் மொழியையும் நேசித்து படித்தமையால் பின்னாளில் சங்க இலக்கியம் முதல் நவீன தமிழ் இலக்கியம் வரையில் மட்டுமல்ல இலங்கையிலிருந்து புலம்பெயர்ந்து சென்ற எம்மவர்களின் படைப்பு இலக்கியங்களையும் படித்து அவற்றையும் சிங்கள மொழிக்கு பெயர்த்து எமது சிங்கள வாசகர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்திவருகின்றேன்.

இவ்வாறு இரண்டு தரப்பிலும் மொழிபெயர்ப்பு முயற்சிகள் தொடர்ந்து நடைபெறல் வேண்டும். இரண்டு இனங்களும் பரஸ்பரம் மொழிகளை எழுதவும், பேசவும் முயன்றால், இனங்களின் உணர்வுகளையும் பண்பாட்டுக்கோலங்களையும் புரிந்துகொள்ள முடியும். நாம் இனநல்லிணக்கத்திற்காக கடந்து செல்லவேண்டிய தூரமும் அதிகம். சமகால ஈழத்து எழுத்தாளர்கள் மட்டுமல்ல புலம் பெயர்ந்து வாழும் எழுத்தாளர்களினாலும் அந்தத்தூரத்தை விரைந்து கடக்க முடியும் ” என்றும் நம்பிக்கை தெரிவித்தார்.

மலையக நாட்டார் பாடல்கள் சிலவற்றையும் கவிஞர் வைரமுத்துவின் சில கவிதைகளையும் தாம் மொழிபெயர்த்திருக்கும் தகவலையும் அவர் சொன்னார். அத்துடன் அந்தப்பாடல்களை அவர் தமிழிலும் அவற்றை அதே ராகத்துடன் தாம் சிங்கள மொழிக்கு பெயர்த்திருப்பதையும் குறிப்பிட்டு பாடியும் காண்பித்தார்.
சமீபத்தில் அவர் சிங்களத்தில் மொழிபெயர்த்துள்ள அவுஸ்திரேலியாவில் வதியும் எழுத்தாளர் நடேசனின் ” மலேசியன் ஏர் லைன் 370 ” என்ற சிறுகதைத்தொகுதியையும் அறிமுகப்படுத்தி மூல நூலாசிரியருக்கு வழங்கினார்.

குறிப்பிட்ட தொகுதியில் இடம்பெற்றுள்ள நடேசனின் ” கிறுக்குப்பிடித்தாலும் ஆம்பிளைதானே ” சிறுகதைக்கு ” உமதுவுவத் ஒஹுத் பிரிமியெகி” எனத்தலைப்பிட்டு இத் தொகுதியை சிங்களத்தில் வரவாக்கியிருக்கும் மடுளுகிரியே விஜேரத்ன, தொடர்ந்தும் இவ்வாறு புலம்பெயர்ந்தோர் இலக்கியத்தை சிங்கள மொழியில் பெயர்த்து சிங்கள வாசகர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தவிருப்பதாகவும் குறிப்பிட்டார்.

கலைஞர் மாவை நித்தியானந்தனின் தலைமையில் எழுத்தாளர் விழா அமர்வுகள் நடைபெற்றன.

மெல்பனில் சமூகப்பணியாற்றியவர்களான மருத்துவ கலாநிதி அம்பலவாணர் பொன்னம்பலம், நாகை கு. சுகுமாரன், மடுளுகிரியே விஜேரத்ன, ஞானம் ஆசிரியர் மருத்துவர் தி. ஞான சேகரன், எழுத்தாளர் திருமதி ஞானலட்சுமி ஞானசேகரன் ஆகியோர் மங்கல விளக்கேற்றி எழுத்தாளர் விழாவை தொடக்கிவைத்தனர்.
திருமதி உஷா சிவநாதன், நிகழ்ச்சிகளை அறிவித்தார். சங்கத்தின் துணைத்தலைவர் திரு. சங்கர சுப்பிரமணியன் விழாவின் தொடக்கவுரையை நிகழ்த்தினார். செல்வன் ஹரிஷ் அழகேசனின் பாரதி பாடல் மெல்லிசையுடன் விழா நிகழ்ச்சிகள் ஆரம்பமாகின.
இலங்கையிலிருந்து வருகை தந்திருந்த ஞானம் ஆசிரியர் மருத்துவர் தி. ஞானசேகரன் ” ஈழத்து இலக்கியத்தின் இன்றைய நிலை ” என்னும் தலைப்பில் உரையாற்றுகையில், ” புலம்பெயர் இலக்கியமானது ஈழத்து இலக்கியத்தின் நீட்சி எனக்கொள்ளப்படுகிறது. அதாவது ஈழத்து இலக்கியம் ஈழத்து இலக்கியமாக மட்டுமில்லாமல் புலம்பெயர் இலக்கியமாகவும் உள்ளது. இது ஈழத்தமிழர்கள் படைக்கும் இலக்கியமாக இருக்கிறதேயொழிய இந்தியத் தமிழர்களின் இலக்கியமாக இருப்பதில்லை.

ஆரம்பகாலத்தில் புலம்பெயர் எழுத்தாளர்கள் தமது நாட்டினைப்பிரிந்த ஏக்கத்தினையும் சென்றடைந்த நாடுகளில் தமக்கு ஏற்பட்ட துன்ப அனுபவங்களையும் பதிவு செய்த இலக்கியமாக புலம்பெயர் இலக்கியம் இருந்தது.

புலம்பெயர் இலக்கியம் என்ற அடையாளப்படுத்தல் உருவான காலப்பகுதியில் இருந்த சூழல் இன்று இல்லை. பலநாடுகளிலும் புகலடைந்தவர்கள் அங்கு காலூன்றி நிலைத்துவிட்டார்கள். இவர்களுக்கு அறிவு விருத்தி, அனுபவ விசாலம், தொழில் நுட்பத்தோர்ச்சி, பொருளாதார அபிவிருத்தி, கலாசாரப்புரிந்துணர்வு முதலியன ஏற்பட்டுள்ளன. இவற்றிற்கேற்ப படைப்புகளின் உள்ளடக்க அம்சங்கள் மாற்றம் பெறத் தொடங்கிவிட்டன.” என்றார்.
அவர் மேலும் பேசுகையில், ” இந்த புலம்பெயர் எழுத்துக்களின் நிலைமை தற்காலிகமானது. இந்த நிலை ஒன்று அல்லது இரண்டு தசாப்தங்களில் மறைந்துவிடும். அதற்குப்பிறகு நிலைமை என்ன…?

ஏனெனில் புலம்பெயர் எழுத்தாளர்களது எதிர்காலத் தலைமுறைகள் தமிழில் இலக்கியம் படைக்கப்போவதில்லை. அதற்கான அறிகுறிகள் ஏதும் தென்படவில்லை. அவர்கள் யாரும் தமிழகப் பத்திரிகையில் எழுதுவதாகத் தெரியவில்லை. புலம் பெயர்ந்த நாடுகள் சிலவற்றில் அடுத்த தலைமுறையினரும் தமிழ்கற்றுத் தேறியிருக்கிறார்கள் என்று கூறுகிறார்கள். ஒருவேளை ஒருசிலர் எழுதினாலும் அவர்களின் அடுத்த தலைமுறை தமிழில் எழுதுமா? தமிழ் தெரிந்துவிட்டால் மட்டும் எழுத்தாளர்களாகிவிட முடியாது.

ஈழத்திலே இருந்து இலக்கியம் படைப்போரின் நிலைமை இதுவல்ல.

உலகத்தின் ஏனைய பகுதிகளில் வாழும் தமிழ்ச்சமூகத்தினினரிடமிருந்து வேறுபட்டு, நிலத்தால், வரலாற்றால், வாழ்க்கை முறைகளால், பண்பாட்டால் தனித்தன்மை கொண்டவர்களாக ஈழத்தமிழர்கள் இருக்கிறார்கள். ஈழத்தமிழரின் பேச்சு மொழி, வாழ்க்கைச்சூழல், சமூகக்கட்டமைப்பு, சமூக இயக்கமுறைமை, சமுகப்பிரச்சினைகள், இனவிடுதலைப்போராட்டம் போன்றவையெல்லாம் ஈழத்து இலக்கியத்தை தனித்துவமானதாக ஆக்கியிருக்கிறது. ஈழத்தில் இருந்து இலக்கியம் படைப்போர் ஈழத்துக்கேயுரிய தனித்துவத்துடன் இலக்கியம் படைக்கிறார்கள். ” எனவும் தெரிவித்தார்.
மொழிபெயர்ப்பு அரங்கில், திரு. ந. சுந்தரேசன், ” அவுஸ்திரேலிய உரைபெயர்ப்புத் துறையில் இன்றைய நிலைமை” என்னும் தலைப்பில் உரையாற்றினார்.
வாசிப்பு அனுபவப்பகிர்வு அமர்வில், திருமதிகள் கலாதேவி பாலசண்முகம், மாலதி முருகபூபதி, திருவாளர்கள் பொன்னரசு, முருகபூபதி, கலாநிதி ஶ்ரீகௌரி சங்கர் ஆகியோர் பங்குபற்றினர்.

கடவுள் தொடங்கிய இடம் – நாவல் ( அ.முத்துலிங்கம் ) என்றாவது ஒரு நாள் – (ஹென்றி லோசன் கதைகள் – மொழிபெயர்ப்பு கீதா மதிவாணன்) சித்திரக்கவித்திரட்டு ( திறனாய்வு – ஞானம் பாலச்சந்திரன் ) தமிழர் நாகரீகமும் பண்பாடும் ( வரலாற்றாய்வு – டாக்டர் அ. தட்சிணாமூர்த்தி) ஞானம் 200 ஆவது நேர்காணல் சிறப்பிதழ் என்பன இவ்விழாவின் வாசிப்பு அனுபவப்பகிர்வு அரங்கில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன.

மடுளுகிரியே விஜேரத்னவுக்கு விருது

தமிழ் அபிமானி கலாநிதி மடுளுகிரியே விஜேரத்ன மேற்கொள்ளும் மொழிபெயர்ப்பு மற்றும் இனநல்லிணக்கப்பணிகளுக்காக அவுஸ்திரேலியத் தமிழ் இலக்கிய கலைச்சங்கம், நடைபெற்ற 17 ஆவது தமிழ் எழுத்தாளர் விழாவில் பாராட்டு விருதும் வழங்கி கௌரவித்தது.
குறிப்பிட்ட விருதை முன்னிட்டு வெளியிடப்பட்ட பதிவில் இவ்வாறு குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது:
இலங்கையில் தமிழ் – சிங்கள மொழிப்பரிவர்த்தனையில் நீண்ட காலமாக ஈடுபட்டுவரும் கலாநிதி மடுளுகிரியே விஜேரத்தின அவர்கள், படைப்பிலக்கியவாதியாகவும், சிறந்த மொழிபெயர்ப்பாளராகவும் பன்னூல் ஆசிரியராகவும் அயற்சியின்றி தொடர்ந்து இயங்கிவருகின்றார்.
எமது அவுஸ்திரேலியத் தமிழ் இலக்கிய கலைச்சங்கத்தின் 17 ஆவது வருடாந்த தமிழ் எழுத்தாளர் விழாவில் இடம்பெறும் மொழிபெயர்ப்பு அரங்கில் உரையாற்ற வருகை தந்துள்ள இவரை பாராட்டி வாழ்த்துகின்றோம்.

சகோதர சிங்கள மொழியை தாய்மொழியாகக்கொண்டிருந்தபோதிலும், இலங்கையின் மற்றும் ஒரு தேசிய மொழியான தமிழையும் முறையாகக்கற்று, தமிழ்ப்பண்டிதர் பரீட்சையிலும் தோற்றி தேர்ச்சி பெற்றவர்.
அறிஞர் சுவாமி விபுலானந்தர் பற்றியும் சிங்களத்தில் நூல் எழுதி சிங்கள மக்களிடம் அவரை சிறப்பாக அறிமுகப்படுத்தியவர்.
மகாகவி பாரதியார், அழ. வள்ளியப்பா முதலான கவிஞர்களின் கவிதைகள் சிலவற்றையும் சிங்கள மொழியில் பெயர்த்திருப்பவர்.
அத்துடன், இலங்கையின் மூத்த தமிழ் எழுத்தாளர்களான டொமினிக்ஜீவா, செ. கணேசலிங்கன், செ. யோகநாதன், செங்கைஆழியான், தெணியான் முதலான இலக்கியவாதிகளின் தமிழ் நாவல்களையும் பல தமிழ் எழுத்தாளர்களின் சிறுகதைகள், கட்டுரைகளையும் சிங்கள மொழியில் பெயர்த்து சிங்கள மக்களுக்கும் குறிப்பாக, சிங்கள மாணவர் சமுதாயத்திற்கும் அறிமுகப்படுத்தியிருக்கிறார்.
அத்துடன், புலம்பெயர்ந்து வாழும் எழுத்தாளர்கள், ராஜேஸ்வரி பாலசுப்பிரமணியம், நடேசன் ஆகியோரின் நாவல்கள், சிறுகதைகளையும் மொழிபெயர்த்திருக்கும் கலாநிதி மடுளுகிரியே விஜேரத்தின, இதுவரையில் 75 இற்கும் மேற்பட்ட தமிழ்- சிங்கள நூல்களை எழுதியிருக்கிறார்.
அவ்வாறே பல சிங்கள இலக்கியங்களையும் தமிழ் மொழியில் பெயர்த்து இன நல்லுறவுக்கு பாலமாக விளங்குபவர்.
இவற்றில் சிலவற்றுக்கு இலங்கை தேசிய சாகித்திய விருதும் பெற்றவர்.
தமிழர் திருநாட்களான தைப்பொ ங்கல், சித்திரைப்புதுவருடப்பிறப்பு, தீபாவளி, சிவன்ராத்திரி பற்றியெல்லாம் சிங்களத்தில் நூல்கள் எழுதியிருப்பதுடன் குறிப்பிட்ட பண்டிகை காலங்களில் இலங்கையில் வெளியாகும் சிங்கள நாளேடுகளிலும் தொடர்ச்சியாக கட்டுரைகள் எழுதிவருபவர்.
இன நல்லிணக்கத்திற்காக இலக்கியரீதியில் தொடர்ச்சியாக பாடுபட்டுவரும் இவர், இலங்கையில் பல பாகங்களிலும் நடைபெற்ற இன நல்லிணக்க மாநாடுகள், கருத்தரங்குகளிலும் பங்குபற்றியவர்.

இலங்கை வங்கியில் உயர் அதிகாரியாக பணியாற்றியிருக்கும் இவர், கனடாவிலும் சில வருடங்கள் இலங்கைத்தூதரக மொழித்துறை அதிகாரியாக பணியாற்றியிருப்பவர்.

வானொலி, தொலைக்காட்சி ஊடகங்களிலும் இன நல்லிணக்கத்தை வலியுறுத்தி உரையாற்றி வருவதுடன், கலைத்துறையிலும் மிகுந்த ஈடுபாடுள்ளவர். அத்துடன் சிறந்த பாடகருமாவார்.

சிறந்த திரைப்படங்களின் தேர்விலும் நடுவராக இயங்கியிருக்கும் பல்துறை ஆற்றல் மிக்க ஆளுமையான இவரை எமது அவுஸ்திரேலியத் தமிழ் இலக்கிய கலைச்சங்கம் பாராட்டி விருது வழங்குகிறது.
—-0—

At this well attended meeting Kajan spoke at length about the future of the Tamil speaking people in Sri Lanka, no doubt in fluent English but telling only what everyone knew and had heard many times before. People who came to listen to him went home disappointed and empty handed.

I put two pertinent questions to him.

1. My first question: You said that the right of Tamils in Sri Lanka to self-determination is a legal right. Three independent experts in international law and post war reconciliation visited Sri Lanka about 2 years ago and held a seminar on post war reconciliation and lessons of international experience at the Public Library, Jaffna. One from Switzerland, one from South Africa and the last one was from Canada. When I posed a question on the Right of Self Determination to Tamils of Sri Lanka, the Swiss expert said in no uncertain terms that the International Law recognizes right to self-determination only to colonized countries and that it does not apply to ethnic communities within independent sovereign countries. Such rights have to be negotiated separately and democratically within the country concerned w/o invoking an international law, which does not exist.

Right to self-determination to oppressed nationalities including right to cession was first put forward by Lenin to mobilize all the different oppressed nationalities in the newly formed USSR after the Russian revolution in order to create this voluntary union. As far as I know this right to self –determination is not even in the Soviet Constitution. In light of these historical and current facts, I asked Kajan to explain his position.

He said from the existing international law applicable to colonised countries he can deduce through appropriate interpretation that Tamils have the right to self-determination. Then he went on to say that in any case Tamil Eelam is a colony of Sri Lanka!

Clearly his understanding of law is flawed and also his premise that Tamil Eelam is a Sri Lankan colony is childish. You have to be really naive or someone living in the cookoo land to believe all this. His whole political agenda and program is based on these false premises. With this kind of arguments he is intending now to get our rights through the UN like Mr.Vykunthavasan, who turned out to be joker and a laughing stock.

I personally like to see an international law recognizing the right of all oppressed nationalities to self-determination including the right to session. If this right was already in law our struggle for a separate state could have been a simple matter indeed. Mr. Satyendra, being an imminent lawyer, would have used to this full advantage. The fact is that no such effort was taken by anyone. So Mr. Kajan, living in a dream world, was simply letting out hot air only.

Mr. Kajan is misleading the Tamil people and once again attempting to entice and rouse our people to take the road to disaster. He is prescribing the same medicine which weakened and destroyed our community.

2. My second question: You have described the problem which everyone here knows already. What is missing in your talk is the solution and how you propose to achieve it.

This is where he stumbled and came out worse. His political bankruptcy became nakedly obvious. Having been badly rejected by the people at the last General Election (I think he lost his deposit like Dr.Vickramabahu, whose political credentials are far better) he said now he is going through the UN route to secure the rights of the Tamils. He is now on a globe-trotting mission, which he can afford to do with the amassed wealth of his father and grandfather, who voted with the UNP in the parliament to disenfranchise the plantation Tamils.

What surprises me is that nearly 100 professionals present at this meeting fell prey to Kajan’s killer medicine. The same failed “wine” in different bottles! Our people must speak their minds out. Otherwise we will always be taken for suicidal rides by our politicians.

People were swayed simply and easily by Kajan’s language skill and style of presentation in spite of the fact the content was disappointingly irrelevant – no depth, no substance, no facts, no philosophy, a lot of myth and there was in fact nothing. I was sad that I wasted a lot of time (half a day) in total vain. He did not talk anything about real issues faced by people.

He is part of the Colombo elite, living in a mansion in Colombo 7. He studied at Royal College. His family were aligned to the UNP, which have always been pro-imperialists and anti-people. They will not and have no reason to understand real issues faced by people.

The real issues are poverty, unemployment, education, development, attack on trade unions, how the legal profession is screwing poor people, attempt by IMF and Sri Lankan government to dismantle step by step our hard fought and won free NHS and free education system, setting up of private inferior universities to cater the rich and affluent, landlessness, homelessness, disappeared people, rule of law, good governance, large scale corruption, temporary labour contracts through agencies to replace permanent employment contracts (similar to Zero hour contract by the Tories here) and many other issues are not in Kajan’s political program. Kajan is hailing CM of Northern Province, who has done nothing for the people during the 3 years as CM of Northern Province except living in luxuries provided by the government.

Let us not be fooled by self-serving politicians all the time. Enough is enough!

In my opinion Kajan is not in this planet!

M.Sooriasegaram