Noelnadesan's Blog

விலங்கு மருத்துவராகவிருந்து இலக்கியப்படைப்பாளியான நடேசனின் நூல்கள் பற்றிய மதிப்பீடு

ரஸஞானி
படைப்பிலக்கியத்துறைக்கு வரும் பெரும்பாலானவர்கள் ” தாங்கள் எழுத்தாளரானதே ஒரு விபத்து ” என்றுதான் சொல்லிவருகிறார்கள். முதலில் வாசகர்களாக இருந்து, பின்னர் தாமும் எழுதிப்பார்ப்போம் என்று முனைந்தவர்கள், தமது படைப்புகளுக்கு கிட்டும் வாசகர் அங்கீகாரத்தை தக்கவைத்துக்கொள்வதற்காகவும் தொடர்ந்து எழுதி பிரகாசிக்கிறார்கள்.

தமக்கென ஒரு அடையாளத்தை உருவாக்கிக்கொண்டவர்களும் வாசகர் மதிப்பீட்டை காலத்திற்குக்காலம் கணித்துவைத்துக்கொண்டு, அடுத்த கட்டத்தை நோக்கி நகருகிறார்கள்.

இந்தப்பின்னணியில்தான், அவுஸ்திரேலியா மெல்பனில் கடந்த மூன்று தசாப்தங்களுக்கும் மேலாக வதியும் விலங்கு மருத்துவர் நொயல் நடேசன் அவர்கள், இலக்கியப்பிரதிகள் எழுதத் தொடங்கி சுமார் இருபது வருட காலத்துள் கவிதை தவிர்ந்த இலக்கியத்தின் இதர துறைகளிலும் தன்னை தக்கவைத்துக்கொண்டிருப்பதை அவதானிக்க முடிகிறது.

இவர் இங்கு தொடங்கிய உதயம் (இருமொழிப்பத்திரிகை) மாத இதழில் தனது தொழில் சார்ந்த அனுபவமாக முதலில் எழுதிய பத்தி: நடுக்காட்டில் பிரேத பரிசோதனை. நடேசன் விலங்கு மருத்துவராக மதவாச்சி தொகுதிக்கு அருகில் பதவியா பிரதேசத்தில் பணியாற்றியபோது, தந்தங்களுக்காக ஒரு யானையை சிலர் வேட்டையாடிக் கொன்றுவிடுகிறார்கள். அவர்களை தேடிக்கைது செய்த பொலிஸார், அந்த யானையின் சடலத்தை பரிசோதனை செய்து மரணச்சான்றிதழ் பெறுவதற்காக நடேசனை அழைத்துக்கொண்டு அந்த நடுக்காட்டிற்குச்சென்றார்கள்.

அந்த அனுபவத்தையே தனது முதல் பத்தி எழுத்தாக எழுதியிருந்தார் நடேசன். அத்தகைய புதிய பாணி எழுத்து வாசகர்களை ஈர்த்ததையடுத்து, தொடர்ந்தும் தனது தொழில் சார் அனுபவங்களை எழுதிவரலானார். அவ்வாறு எழுதப்பட்ட பத்தி எழுத்துக்களின் தொகுப்பு: வாழும் சுவடுகள். இதனை சென்னையில் ஈழத்தின் மூத்த எழுத்தாளர் ( அமரர்) எஸ். பொன்னுத்துரை நடத்திய மித்ர பதிப்பகம் வெளியிட்டது.

பின்னர், வாழும் சுவடுகள் தமிழ்நாடு காலச்சுவடு பதிப்பகத்தினால் இரண்டாம் பதிப்பும் வெளியானது.
அதனைத்தொடர்ந்து நடேசன் தனது பதவிய பிரதேச தொழில் சார் அனுபவங்களின் பின்னணியில் வண்ணாத்திக்குளம் என்ற நாவலையும் எழுதினார். இதனையும் மித்ரவே வெளியிட்டது.

இதன் இரண்டாம் பதிப்பினை இலங்கையில் டொமினிக்ஜீவா அவர்களின் மல்லிகைப்பந்தல் வெளியிட்டது.
வண்ணாத்திக்குளம் நாவலை மெல்பனில் வதியும் எழுத்தாளரும் மொழிபெயர்ப்பாளருமான திரு. நல்லைக்குமரன் குமாரசாமி ஆங்கிலத்திலும் (Butter fly Lake) , இலங்கையில் வதியும் எழுத்தாளரும் மொழிபெயர்ப்பாளருமான மடுளுகிரயே விஜேரத்தின சிங்களத்திலும் (சமணளவெவ) மொழிபெயர்த்தனர்.

தமிழ்ச்சிறுகதைகள், நாவல்களுக்கு திரைக்கதை வசனம் எழுதி படமாக்கி இயக்கியிருக்கும் ( அமரர்) ‘முள்ளும் மலரும்’ மகேந்திரனின் கவனத்தையும் இந்த வண்ணாத்திக்குளம் ஈர்த்ததனால், அவரும் இதற்கு திரைக்கதை வசனம் எழுதி படமாக்குவதற்கு முயற்சித்தார். கதையின் பின்னணி இலங்கை என்பதனால், எங்கள் தேசத்தின் அரசியல் நெருக்கடி சூழ்நிலைகளினால் அந்த முயற்சி கைவிடப்பட்டது.
நடேசன் சிறுகதைகளும், நாவல்களும், அரசியல் மற்றும் இலக்கியம் சார்ந்த ( நூல் விமர்சனங்கள்) கட்டுரைகளும், பயண இலக்கியங்களும் தொடர்ந்து எழுதிவருகிறார்.

இதுவரையில், வாழும் சுவடுகள் ( இரண்டு பதிப்புகள்) – வண்ணாத்திக்குளம் ( இரண்டு பதிப்புகள்) – உனையே மயல்கொண்டு – அசோகனின் வைத்தியசாலை – கானல் தேசம் (நாவல்) – நைல்நதிக்கரையோரம் ( பயண இலக்கியம்) மலேசியன் ஏர்லைன் 370 – எக்ஸைல் ( சுயவரலாறு) ஆகியனவற்றை வரவாக்கியுள்ளார்.
இவற்றில் உனையே மயல்கொண்டு நாவல் (Lost in you) ஆங்கிலத்தில் தமிழ்நாட்டைச்சேர்ந்த பார்வதி வாசுதேவ் அவர்களால் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது. அசோகனின் வைத்தியசாலை நாவலை தமிழ்நாட்டில் ( அமரர்) யுகமாயினி சித்தன் பிரசாத் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்துள்ளார்.

சமீபத்தில் வெளியான நடேசனின் எக்ஸைல் நூலை இலங்கையில் பல்கலைக்கழக விரிவுரையாளர் விமல் சாமிநாதன் சிங்களத்தில் மொழிபெயர்த்துள்ளார்.

இவ்வாறு இரண்டு தசாப்த காலத்துள் நடேசன் எழுதிய நூல்கள் குறித்து, ஜெயமோகன், எஸ்.ராமகிருஷ்ணன், பாவண்ணன், ராஜேஸ்வரி பாலசுப்பிரமணியம், கிரிதரன், சுமதி ரூபன், டீ.பி. எஸ். ஜெயராஜ்,… உட்பட பலர் தங்கள் வாசிப்பு அனுபவத்தை மதிப்பீடாக ஏற்கனவே எழுதியுள்ளனர்.

நடேசனின் நூல்கள், அவுஸ்திரேலியாவில் சில மாநில நகரங்களிலும் இலங்கையிலும் கனடாவிலும் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு விமர்சிக்கப்பட்டுள்ளன.

இந்தப்பின்னணியில், அண்மையில் மெல்பனில் நடேசன் எழுதிய அனைத்து நூல்களுடன் சமீபத்தில் வெளியான கானல் தேசம் மற்றும் எக்ஸைல் ஆகிய நூல்கள் அறிமுகத்திற்கும் விமர்சனத்திற்கும் உட்படுத்தப்பட்டன.

அறிமுகத்திற்கும் – விமர்சனத்திற்கும் இடையே வேறுபாடுகள் இருக்கின்றன. இந்த இரண்டு வகையான மதிப்பீடுகளும்தான் வாசகர்களுக்கும் படைப்பாளிக்கும் மத்தியில் உறவை பாலமாக உருவாக்குகின்றன.
வாசகரிடம் பரவலாக சென்றடையாத ஒரு நூலை அரங்கேற்றும்போது அதனைப்படித்தவர் விமர்சன ரீதியாக அணுகும்போது, வாசிப்பு அனுபவத்தின் ருசிபேதம் வாசகரை மயக்கமடையச்செய்யலாம்.
புதிய நூலை அறிமுகப்படுத்துவதற்கும் ஏற்கனவே வெளியான நூலை விமர்சிப்பதற்கும் இடையே பாரிய வேறுபாடுகள் இருக்கின்றன.
இதனையும் கவனத்தில்கொண்டு அண்மையில் மெல்பனில் வேர்மன்ட் தெற்கு கல்வி நிலையத்தில் நடந்த நடேசனின் நூல்கள் பற்றிய மதிப்பீட்டு அரங்கில் பின்வருவோர் தத்தம் கருத்துக்களை முன்வைத்தனர்.

புதிய நூல்களான கானல் தேசம் (நாவல்) எக்ஸைல் சுயவரலாறு ஆகியனவற்றை மருத்துவர் நரேந்திரன், கலாநிதி ஶ்ரீ கௌரி சங்கர் ஆகியோர் அறிமுகப்படுத்திப்பேசினர்.

வண்ணாத்திக்குளம் – உனையே மயல்கொண்டு – அசோகனின் வைத்தியசாலை ஆகிய நாவல்களை முறையே எழுத்தாளர் ஆவூரான் சந்திரன், வாசகிகள் கலாதேவி பாலசண்முகன், சாந்தி சிவக்குமார் ஆகியோரும், நைல்நதிக் கரையோரம் (பயண இலக்கியம்) வாழும் சுவடுகள் (தொழில் சார் அனுபவங்கள்) முதலானவற்றை எழுத்தாளர் சண்முகம் சபேசன், வாசகி விஜி இராமச்சந்திரன் ஆகியோரும் விமர்சித்துப்பேசினர்.

இந்நிகழ்ச்சிக்கு சிட்னியிலிருந்து வருகை தந்திருந்த இலக்கிய ஆர்வலர் திரு. செல்வராஜா தலைமை தாங்கினார். திரு. முருகபூபதி பேச்சாளர்களை அறிமுகப்படுத்தினார்.

வண்ணாத்திக்குளம் நாவல் இலங்கையின் வடமத்திய பிரதேசத்தில் ( மதவாச்சியா – பதவியா) காடும் காடு சார்ந்த பின்தங்கிய பகுதியில் வாழும் தமிழ் – சிங்கள ஆண் – பெண் காதல் உறவை சித்திரிக்கிறது.

உனையே மயல்கொண்டு நாவல் இலங்கை யில் 1983 கலவரத்தின் பின்னணியில் பாதிக்கப்பட்ட ஒரு இளம்பெண்ணின் பாலியல் சார்ந்த அகச்சிக்கல்களையும் அதனால் அவள் கணவனது மனப்பிரழ்வையும் சித்திரிக்கிறது.

அசோகனின் வைத்தியசாலை முற்று முழுவதும் அவுஸ்திரேலியாவில் மெல்பனை பின்புலமாகக்கொண்டு எழுதப்பட்ட முழுமையான புகலிட இலக்கிய வரவு.

புதிய நாவல் கானல்தேசம், இலங்கையில் நீடித்த போரில் சம்பந்தப்பட்ட இயக்கங்கள், இலங்கை – வெளிநாட்டு புலனாய்வுப்பிரிவு தொடர்பான பின்னணியில் காதலையும் காமத்தையும் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் கனவுகளையும் பேசுகிறது.

நைல் நதிக்கரையோரம் ( பயண இலக்கியம்) எகிப்தின் பிரமீட்களையும் பூத உடல்களை பதப்படுத்திய அக்கால மம்மிகளைப்பற்றியும் மத்திய கிழக்கின் முன்னைய அரசுகள் பற்றியும் பயணிகளுக்கு வழிகாட்டும் தகவல் களஞ்சியமாகி யிருக்கிறது.

வாழும் சுவடுகள் , விலங்கு மருத்துவத்தின் மகத்துவம் பற்றியும் ஜீவகாருண்யத்தையும் பற்றிய சுவாரசியமான கதைகளைச் சொல்கிறது.

புதிய நூல் எக்ஸைல், நடேசன் தமிழ்நாட்டில் வாழ்ந்த காலப்பகுதியில் தனது துணைவியார் மருத்துவர் சியாமளாவுடனும் ஆயுதம் ஏந்திய இயக்கங்களுடனும் இணைந்து போரினால் பாதிக்கப்பட்டு தாயகத்திலிருந்து தமிழகத்திற்கு அகதிகளாக வந்தவர்களுக்கு மேற்கொண்ட மருத்துவ உதவிகளைப்பற்றியும் அந்தப்பணியில் கிட்டிய அனுபவங்களையும் அங்கதச்சுவையுடன் பேசுகிறது.

மெல்பனில் நடந்த நிகழ்வில் உரையாற்றியவர்கள், நடேசனின் பன்முக அனுபவங்களை சிலாகித்துப்பேசினர். ஆரம்ப வகுப்பிலிருந்து உயர்தர வகுப்புக்குச்செல்லும் மாணவனின் கல்வி வளர்ச்சியின் படிமுறையை இனம்காண்பிப்பதுபோன்று எதிர்பாராமல் படைப்பிலக்கியவாதியான நடேசனின் இரண்டு தசாப்த கால எழுத்தூழியத்தை மதிப்பீடு செய்யும் வகையில் இந்த அரங்கு இடம்பெற்றது.
நிகழ்ச்சியின் இறுதியில் நடேசன் தனது ஏற்புரையில், தனது வாழ்வின் அனுபவங்களையே ஏனைய எழுத்தாளர்கள் போன்று சித்திரிக்க முயன்றிருப்பதாகவும், வாசகர்களின் கணிப்புகளை கவனிப்பதன் ஊடாக தன்னை மேலும் செம்மைப்படுத்திக்கொள்ளவும் முடியும் எனத் தெரிவித்தார்.

அவுஸ்திரேலியாவின் வெண்பனிக்கால பருவகாலத்தில் இதமாக நடந்த இந்த இலக்கிய ஒன்றுகூடல் பலதரப்பட்ட வாசிப்பு அனுபவங்களையும் சங்கமிக்கச்செய்தது.
—0—

விஜி ராம்

ஒரு கார்காலத்து சனிக்கிழமை மதியம் உங்கள் ஓய்வு நேரத்தில் இலக்கியம் பேசவும் கேட்கவும் சிந்திக்கவும் வந்திருக்கும் உங்களனைவருக்கும் என் பணிவான வணக்கங்கள். இந்த வாய்ப்பினை எனக்கு நல்கிய திரு நோயல் நடேசன் அவர்களுக்கு எனது மனமார்ந்த நன்றியும் வணக்கங்களும். எனக்கு கொடுக்கப்பட்ட “வாழும் சுவடுகள்” எனும் இந்த புத்தகம். 2015 காலச்சுவடு பதிப்பகம் வெளியிட்டுள்ளது. இந்த புத்தகத்திற்கு எழுத்தாளர் S. ராமகிருஷ்ணன் அவர்கள் பின்னுரை எழுதி இருக்கிறார்.
ஒரு மிருக வைத்தியராக தன் தொழில்சார் அனுபவங்கள், மற்றும் சம்பவங்களின் தொகுப்பு தான் இந்த புத்தகம். . மிக எளிய நடையில், அற்புதமாக ஒரு மருத்துவராக தன் அனுபவங்களை நேர்த்தியாக பதிவு செய்திருக்கிறார். 56 தலைப்புகளில் வெவ்வேறு சம்பவங்களை பதிவிட்டிருக்கிறார். ஜீவகாருண்யத்தை தொழிலோடு தொண்டாக செய்து வருகிறார் என்பது தெளிவாக விளங்குகிறது. மருத்துவத் தொழிலே தொண்டு தான்.

ஜீவகாருண்யத்தை ஒரு மனிதனுக்கு இருக்க வேண்டிய முக்கிய குணம் என்று நமது சமயங்களும், இலக்கியங்களும் வலியுறுத்துகிறது. சங்க இலக்கியம் கடையேழு வள்ளல்கள் முல்லைக்குத் தேர் கொடுத்த பாரி, மயிலுக்கு போர்வை தந்த பேகன், மனு நீதி சோழன், சிபிச்சக்கரவர்த்தி எனும் வரிசை.

காக்கை குருவி எங்கள் ஜாதி என்றான் பாரதி. பகுத்துண்டு பல்லுயிர் ஓம்புதல் நூலோர் தொகுத்தவற்றுள் எல்லாம் தலை என்றார் வள்ளுவன். இன்னும் ஒரு படி மேலே போய் வாடிய பயிரை கண்டபோதெல்லாம் வாடினேன் என்கிறார் வள்ளலார்.
நம் வீட்டில் வளர்த்த ஆடு, மாடு மற்றும் கோழிகள் நல்ல முறையில் பாசத்தோடு பராமரிக்கப்பட்டது என்றாலும் அதன் பின் ஒரு சுயநலம் கட்டாயம் இருக்கத்தான் செய்கிறது. எனக்குத் தெரிந்து எங்கள் ஊர்களில் வீட்டில் நாய் பூனை வளர்ப்பது மிக அபூர்வம். திரைப்படங்களில் செல்வந்தராக இருக்கும் கதாநாயகன் மற்றும் கதாநாயகியின் வீட்டில் தான் பார்த்திருக்கிறேன். அதிகாரத்தின் குறியீடாகவே காண்பிக்கப்பட்டது. தெருநாய்களுக்கு தவறாமல் உணவிடுவோம். பூனை அபசகுனத்தின் அடையாளமாகவே கருதப்பட்டதால் பாவம் திருடித்தான் வயிறை வளர்க்கும்.
மேற்கத்திய நாடுகளில் செல்லப் பிராணிகளாக இவை நாளொரு மேனி பொழுதொரு வண்ணமாக வளர்க்கப்படுவதை எண்ணி வியந்திருக்கிறேன் இது பிரதிபலன் பாரா அன்பின் உயர்ந்த நிலை என்றே தோன்றுகிறது.

நூற்றுக்கு நூறு வீதம் ஆஸ்திரேலிய குடிமக்களையே நுகர்வோராகக் கொண்டது இந்த தொழில் என்று குறிப்பிடும் போது செல்லப்பிராணிகளை வைத்திருப்பதும் அது சம்மந்தமாக செலவழிப்பதும் இந்த நாட்டின் பண்பாட்டு, விழுமியம் சம்மந்தமான விடயம் என்றும் சொல்கிறார்.

தான் அன்றாடம் பார்த்து பரவசப்பட்ட மிருகங்களைப் பற்றிய ஒரு நல்ல புரிதலை தரும் விதமாகவும், இவற்றை வளர்ப்போரின் மனநிலை, அவர்கள் இந்த உயிர்களின் பால் வைத்திருக்கும் அபரிமிதமான அன்பு, அவர்கள் வாழ்வின் சிக்கல்கள், சில விசித்திர குணமுள்ள மனிதர்கள், மிருகங்களுக்கு தோன்றும் நோய் அதன் பராமரிப்பு,நோய்த்தன்மை, அறிகுறிகள், மருத்துவ குறிப்புகள் என்று அங்கங்கு விவரணை செய்துள்ளார்.

அதனூடாக ஆஸ்திரேலிய மண்ணின் வரலாறு, பூகோள அமைப்பு, பண்பாடு கலாச்சாரம், பருவநிலை என்று சுவையாக கலந்து கொடுத்திருப்பது மிக சிறப்பு. இந்த மண்ணிற்கே உரிய வாழ்க்கை முறையை அங்கங்கு கூறியவண்ணம் வருகிறார்.
சாலை விபத்தில் அடிப்பட்ட ஒரு மிருகத்தை எவ்வளவு சிரமம் எடுத்து பொதுமக்கள், காவலர்கள் மருத்துவர்களுமாகக் கூடி காப்பாற்றுகிறார்கள் என்பதை முதல் கட்டுரையில் “கோடையில் ஒரு விபத்து” தலைப்பில் கூறுகிறார்.கடமையும் காருண்யமும் இணைந்தால் உலகம் எங்கோ சென்றுவிடும் என்கிறார்.
மேற்கத்திய நாடுகளில் விஞ்ஞானம் இவ்வளவு வளர்ந்துள்ள போதிலும்,2500 ஆண்டுகளுக்கு முன்னமே புத்தனின் கோட்பாடுகளால் கவரப்பட்ட அசோக சக்கரவர்த்தி இந்திய முழுவதிலுமாக மிருகங்களுக்கு வைத்திய சாலை உருவாக்கினான் எனும் வரலாற்றை நினைவு கூர்கிறார்.
பட்டப்படிப்பு, பல வருட தொழில் அனுபவம் எல்லாம் இருப்பினும் கற்றல் நடந்துகொண்டே இருப்பதை “கற்றது கையளவு ” எனும் தலைப்பில் சொல்கிறார்.
“கலவியில் காயம்” எனும் தலைப்பில் ஒரு காயம் பட்ட கோயில் மயிலுக்கும் தனுக்குமான ஒரு சுவையான கற்பனை உரையாடலை நிகழ்த்தி இருக்கிறார்.
“மிஸ்கா எனைத் தொடர்ந்து வரும்” என்ற கட்டுரையில் இந்த செல்லப் பிராணிகள் மரணத்திற்கு பின்னும் மரியாதையோடு அடக்கம் செய்யப்படுகிறது என்பது புரிகிறது.
“பொய் சொல்லிக் கசிப்பு” என்று ஒரு தலைப்பில் பிரசவ வேதனையால் துடி துடித்துக் கொண்டிருக்கிற ஒரு எருமை மாட்டை அறுவைசிகிச்சை செய்யப்போய் உணர்ச்சிவயப்பட்டதால் இடப்புறம் அறுப்பதற்கு பதிலாக வலப்புறம் அறுத்துவிட்ட வேதனை நடந்துவிடுகிறது. உதவியாளர் அமரசிங்க ஒரு பொய் சொல்லி சமாளிக்க, முடிவு சுமுகமாக அமைகிறது. அந்த

விவசாயிக்கு இவர்கள் தேவா தூதர்களாகத் தெரிகிறார்கள். முடிவில் அவர்கள் கொடுத்த விருந்தில் கசிப்பு மட்டும் எரிவாக இல்லை சொன்ன பொய்யும் சேர்ந்து எரிவாக இருந்ததாக முடித்திருந்தார்.
சட்டம் ஒரு இருட்டறை எனும் தலைப்பில் செய்யும் தொழிலில் எவ்வளவு தான் நியாயமும் நேர்மையும் இருந்தாலும் சட்டத்தில் இருக்கும் ஓட்டை அநீதியின் பக்கம் நின்று வழக்கை வென்றுவிடும் பரிதாபத்தை எடுத்துச் சொல்கிறார்.
புத்தனுக்கு போதி மரம் எனும் கட்டுரையில் ஒரு முதியோர் இல்லத்தில் ஒரு பூனைக்கு கருணை கொலை செய்ய செல்கிறார். உணர்வுகளை இழந்து உயிரை மட்டுமே வைத்துக்கொண்டிருக்கும் அங்குள்ள மனிதர்களைப் பார்த்து அமைதியாக மரணத்தை தழுவ இருக்கும் இந்த பூனை அதிஷ்டசாலி என நினைக்கிறார்.
அது அவற்றுக்கு வரம் என்று தோன்றினாலும் அவை வாயில்லாப் பிராணிகள். அவற்றின் உள்ளுணர்வை நாம் புரிந்து கொள்ள இயலாது என்றே நான் நினைக்கிறன். ஒரு மருத்துவராக அவர் தன் கடமையை செய்கிறார். அதுவும் தான் வளர்த்த நாய் சாண்டிக்கு அப்படி ஒரு முடிவை தன் கையாலே செய்யும் கொடுமையை உணர்வுபூர்வமாக “நினைவுத் தடத்தில்” எனும் தலைப்பில் பதிவுட்டுளார்.
“மெல்பேர்னில் குதிரைப் பந்தயம்” எனும் தலைப்பில் இந்த நாட்டில் குரைப்பந்தயத்திற்கு தரப்படும் முக்கியத்துவம், அதற்காக தேர்ந்தெடுக்கப்படும் குதிரைகள், அவற்றின் இனவிருத்திக்கு கையாளப்படும் உத்திகள், மற்றும் போரில் வெற்றிக்கு குதிரைகளின் பங்களிப்பு என்று அடுக்கடுக்காக விடயங்களை பதிவிட்டுள்ளார்.

என்னை சிந்திக்க வைத்த தலைப்பு என்னவென்றால் “போசங்களின் வாழ்வு” எனும் கட்டுரை. இந்த கட்டுரையில் பல்லாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் ஆஸ்திரேலியாவில் வாழ்ந்த மசூபியல் வகையை சார்ந்த விலங்கு தான் இந்த போஸம் என்றும் பரிணாம வளர்ச்சியில் முலையூட்டிகளுக்கு முந்தியது என்றும் கூறுகையில் அதனை இந்த நாட்டின் ஆதிவாசி என்று குறிப்பிடுகிறார்.
இந்த கட்டுரையில் இந்த தேசத்தில் வீடு கட்டும் கலாச்சாரம், வீடு மாறுவது, அதற்கான காரணங்கள், இதனால் லாபமடையும் அரசாங்கம், வங்கி , மற்றும் தரகு நிர்வாகங்கள் என்று அழகான பொருளாதார கூற்றை விவரிக்கிறார். புனருத்தாரனம் எனும் அழகான சமஸ்க்ரித சொல்லை கை ஆளுகிறார். அப்படி புதுப்பித்துக் கொண்டிருக்கும் தன் வீட்டில் நுழைந்துவிட்ட இந்த போசங்களை விரட்டி அடிக்க இவர் எத்தனிக்கையில் இவருக்கு இந்த நாட்டின் பூர்வக் குடிகளை விரட்டி அடித்த வரலாறு நினைவிற்கு வருகிறது. அத்துடன் தன் மனதில் எழும் அறச்சிந்தனைகளையும், மனக்குமுறலையும் பதிவிடுகிறார்.

சில வார்த்தைப் பிரயோகங்கள் எனக்கு பிடிபட கொஞ்சம் கடினமாக இருந்தது. உதாரணமாக சில ஆங்கில வார்த்தைகளை தமிழில் யாழ்ப்பாணத்து உச்சரணையில் கையாண்டிருப்பது. அன்றி பெயரிக், ரெனிஸ் பந்து, ரியூனா மீன் போன்ற வார்த்தைகள். நான் மிகவும் தடுமாறிய வார்த்தை ரீரி எண்ணெய் (Tea Tree oil). சத்திர சிகிச்சை எனும் புதிய தமிழ் வார்த்தையை நான் கற்றுக்கொண்டேன். கலவியில் காயம் எனும் கட்டுரையில்” படைக்கும் தொழில் செய்யும் சிவன்” என்று குறிப்பிடுகிறார். அந்த தத்துவம் எனக்கு விளங்கவில்லை.

மொத்தத்தில் எளிமையான சொல்லாடல், வேடிக்கையான சில சம்பவங்கள், வியப்பூட்டும் தகவல்கள், சிந்தனையைத் தூண்டும் செய்திகள், என்று சுவாரஸ்யத்துடன் ரசிக்கும் வகையில் அமைந்துள்ளது இந்த புத்தகம். படித்து முடித்த பிறகு சில பல நாய்களும் பூனைகளும் என்னை சுற்றிச் சுற்றி வந்தவண்ணமே இருந்ததாய் உணர்ந்தேன். ஒரு நல்ல புத்தகத்தை படிக்கும் வாய்ப்பினைத் தந்த நோயல் நடேசன் அவர்களுக்கு நெஞ்சார்ந்த நன்றியும் பாராட்டுகளும் கூறி அமைகிறேன்.

ஈழத்து மல்லிகை ஜீவாவின் வாழ்வும் பணிகளும் – எழுத்தாளர் எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் படைப்புலகம் – கவிஞர் அம்பியின் கவிதை உலகம் பற்றியும் உரைகள் நிகழ்த்தப்படும்

கன்பராவில் வதியும் கலை – இலக்கிய அன்பர்களின் ஏற்பாட்டில் எதிர்வரும் 23 ஆம் திகதி ( 23-06-2019) ஞாயிற்றுக்கிழமை இலக்கிய சந்திப்பு – 2019 நிகழ்ச்சி நடைபெறவுள்ளது.

கலை, இலக்கிய ஆர்வலர் திரு. சிவசபேசன் தலைமையில் கன்பரா தமிழ் மூத்த பிரஜைகள் மண்டபத்தில் ( Canberra Tamil Senior Citizens’ Meeting Hall, 11, Bromby Street , Isaacs , ACT-2607) மாலை 4.00 மணிக்கு ஆரம்பமாகும் இலக்கிய சந்திப்பில், அமரர் கி. இலக்‌ஷ்மணன் அவர்கள் எழுதிய சிப்பிக்குள் முத்து (கட்டுரை) , இந்திய தத்துவஞானம் ( ஆய்வு) , நடேசன் எழுதிய கானல் தேசம் ( நாவல்) , எக்ஸைல் ( தன்வரலாறு) , முருகபூபதி எழுதிய சொல்லத்தவறிய கதைகள் ( புனைவு சாரத இலக்கியம்) ஆகிய நூல்கள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டு விமர்சிக்கப்படும்.

இந்நிகழ்ச்சியில், இந்தியாவில் சமீபத்தில் சாகித்திய அகடமி விருது பெற்ற பிரபல எழுத்தாளர் எஸ். ராமகிருஷ்ணனின் படைப்புலகம் பற்றியும், ஈழத்தின் மூத்த எழுத்தாளரும் இதழ் ஆசிரியருமான மல்லிகைஜீவாவின் வாழ்வும் பணியும் , மற்றும் அவுஸ்திரேலியா சிட்னியில் வதியும் மூத்த கவிஞர் அம்பியின் கவிதை உலகம் பற்றியும் உரைகள் நிகழ்த்தப்படும்.

திருமதி பாலம் லக்‌ஷ்மணன், தனது கணவர் அமரர் கி. லக்ஷ்மணன் அவர்களின் வாழ்வையும் பணிகளையும் பற்றியும் அவர் எழுதிய சிப்பிக்குள் முத்து கட்டுரைத் தொகுதி, தொகுக்கப்பட்டதன் பின்னணி பற்றியும் உரையாற்றுவார்.
இலக்கிய ஆர்வலர்களும் எழுத்தாளர்களுமான திருமதி யோகேஸ்வரி கணேசலிங்கம், மருத்துவர் கார்த்திக், திருவாளர்கள் யோகானந்தன், முருகபூபதி, மயூரன் சின்னத்துரை ஆகியோர் நூல் விமர்சன உரைகளை நிகழ்த்துவர்.
நூலாசிரியர்களின் ஏற்புரையும் இடம்பெறும்.

நிகழ்ச்சியின் இறுதியில் சுபா தயாரித்து இயக்கியிருக்கும் தெருத்தேங்காய் என்னும் குறும்படமும் காண்பிக்கப்படும். இந்நிகழ்ச்சிகளை திரு. நித்தி துரைராஜா ஒருங்கிணைத்துள்ளார்.
கலை, இலக்கிய ஆர்வலர்கள் அன்புடன் அழைக்கப்படுகின்றனர்.
—0—

“பண்பாட்டையும், விழுமியங்களையும் நெகிழ்த்திக் கொள்ளவில்லை என்றால் அவை பெரும் சுமையாகி போகும் ” என்பதை உணர்த்தும் நாவல்
விமர்சன உரை: சாந்தி சிவக்குமார்
( மெல்பனில் கடந்த 08 ஆம் திகதி நடைபெற்ற நடேசனின் நூல்கள் பற்றிய அறிமுக – விமர்சன அரங்கில் சமர்ப்பிக்கப்பட்ட கட்டுரை)

நடேசன் அவர்களுடைய “அசோகனின் வைத்தியசாலை நாவல்”, இரண்டு சிறப்புகளை உடையது. நான் முதன்மையாக கருதுவது புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களிடமிருந்து கடந்த கால வாழ்க்கையையும் ஏக்கங்களையும் மட்டுமே பிரதிபலிக்கிற கதைகளாக இல்லாமல் நிகழ்காலத்தில், அதுவும் புலம்பெயர்ந்த மண்ணை களமாக வைத்து அவர் எழுதியுள்ளது வரவேற்க வேண்டிய முக்கியமான நகர்வு. நீண்டகாலமாக எதிர்பார்க்கப்பட்டதுமாகும்.

சமீபத்தில் ஜே.கே. எழுதிய “விளமீன்” சிறுகதையைப் படித்தேன். தன் மகனுடன் அவுஸ்திரேலியாவில் வாழும் ஒரு தாயின் கதை. அந்த கதையின் தாற்பரியம், அதோட தாக்கம் என்று பல புரிதல்களுக்கு முன் எனக்கு ஒரு குழந்தையை வாரி அணைத்துக் கொண்ட உணர்வு. ஏன் என்று யோசித்த பொழுது சமீபத்தில் பலவிதமான வாசிப்பனுபவங்கள், விளிம்பு நிலை மக்களின் பாடுகள், பெண்கள் முன்னேற்றம், கல்வி, கவிதைகள் இப்படி பல அனுபவங்கள், கண் திறப்புகள் இருந்தாலும், இந்தக் கதையில் நான் இப்பொழுது வாழும் வாழ்க்கையையும், சூழலையும் பொருத்திப் பார்த்துக் கொள்ள முடிந்ததே அந்த உணர்விற்கான காரணம். இப்படிப்பட்ட கதைகள் வரத் தொடங்கியுள்ளதை வரவேற்பதில் நான் பெருமகிழ்ச்சி அடைகிறேன்.

அதே தளத்தில் ஒரு பெரிய நாவலை நடேசன் கொடுத்திருப்பது நான் முன் சொன்ன படி ஒரு பெரும் நகர்வு. பாராட்டுக்குரியதுமாகும்.

நகரத்தில் அமைந்திருக்கும் ஒரு மிருக வைத்தியசாலையில், மருத்துவராக பணி புரிந்த ஐந்து ஆண்டுகால அனுபவத்தையும் தான் அவதானித்ததையும் கற்பனையையும் சேர்த்து ஒரு சுவாரசியமான நாவலாக கொடுத்துள்ளார். சில இடங்களில் செய்திகளை வாசிப்பது போல் இருந்தாலும் Melbourne ground என்பதால் நடேசன் அடித்து ஆடியுள்ளார். புதிதாக மெல்பேர்ன் வந்திருக்கும் ஒருவர் இந்த நாவலைப் படித்தால் அவுஸ்திரேலியாவின் பல அடிப்படை நிகழ்வுகளை புரிந்து கொள்ளமுடியும்.
பல இன மக்கள் ஒன்று கூடி வாழ்வதும், அவர்களின் பண்பாடு, மெல்பேர்னின் வரலாறு, சீதோஷன நிலை என பல விடயங்களை புரிந்து கொள்ள முடியும்.

மெல்பேர்ன் நகரத்தின் வரலாற்றை ஒரு அத்தியாயத்தின் தொடக்கத்தில், கதாநாயகன் வீடு வாங்க முடிவு செய்யும் தருணத்தில், அழகாக விளக்குகிறார். பிரித்தானிய காலனியாக இருந்த காலத்தில் கானிக்கு சொந்தக்காரர்கள் மட்டுமே வாக்காளர்களாக இருக்கலாம் என்ற நியதி விக்டோரியாவில் இருந்த காரணத்தினால் பிற்காலத்தில் வந்த குடியேற்றவாசிகளுக்கும் அதே மனநிலை தொடர்கிறது.
சிட்னி பெருநகரம், குற்றவாளிகளின் குடியேற்றத்தால் உருவாக்கப்பட்டது. ஆனால், மெல்பேர்ன் அப்படியானவர்களின் குடியேற்றத்தால் உருவாகிய நகரமல்ல, மிகவும் வித்தியாசமான சரித்திரத்தை தன்னுள் கொண்டது. அவுஸ்திரேலியாவின் மற்ற இடங்களை ஆங்கிலேய காலனியர்கள், மனிதர்களாகவே கருதவில்லை எனவே எந்த மனிதர்களும் இல்லாத நிலப்பரப்பு என்ற கருத்தியலை தங்களது மன நிறைவு காணும் கொள்கைப் பிரகடனமாக வைத்து குடியேறியபோது, ஜான் பர்மன் எனும் ஆரம்ப குடியேற்றவாசி ஆதிவாசிகளிடம் இருந்து பண்டமாற்றாக மெல்பேர்னை 1835 வாங்கியதாக ஒப்பந்த பத்திரம் உள்ளது.

இது ஆங்கிலேய கவர்னரால் பின்னால் ரத்துச் செய்யப்பட்டாலும் ஆஸ்திரேலிய சரித்திரத்தில், முதலாவதாக இந்த நிலம் ஆதிவாசிகளுக்கு சொந்தம் என ஒரு ஆங்கிலேயரால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட சரித்திரம் உண்டு. 1851 இல் Bendigo, Ballarat முதலான இடங்களில் தங்கம் கிடைத்ததால் தொழிலாள வர்க்கத்தை சேர்ந்த ஆங்கிலேயர்கள் கப்பலில் வந்து குடியேறியதால் உருவான இந்த மெல்பேர்ன் இருபதாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்ப காலத்தில் மற்ற ஐரோப்பியர்கள் முக்கியமாக இத்தாலியர்கள், கிரேக்க தேசத்தவர்கள் குடியேறினார்கள். ஆசியர்களில் சீனர்கள் மட்டும்தான் தங்கம் தோண்ட ஹாங்காங்கில் இருந்து வந்தார்கள். தங்கத்தை தேடி வந்தவர்களால் உருவான இந்த மெல்பேர்னில் தற்போது 140 உலக நாடுகளைச் சேர்ந்தவர்கள் வசிக்கிறார்கள.
சில வருடங்கள் வரையும் ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் Football Match நடத்த கிறிஸ்தவ தேவாலயங்கள் எதிர்த்தன. அவர்களை கருத்தில் எடுத்து கிறிஸ்தவ தேவாலயங்களில் காலை வழிபாடுகள் முடிந்ததும் Football என்ற “மதத்தில்” மக்கள் ஒருங்கிணைவதற்கு வசதியாக என நண்பகலுக்கு மேல் விளையாட்டு தொடங்கும். ஃபுட்பால் இங்கு வேறு மதத்தவர்களை மட்டுமல்ல பல நாடுகளிலிருந்து வந்தவர்களையும் இணைக்கிறது. முதல் பரம்பரையினர் ஃபுட்பாலை புரிந்து கொள்ள சிறிது தடுமாறினாலும் இரண்டாவது தலைமுறையினரை வசீகரித்து உள்வாங்கி விடுகிறது

யூக்கலிப்டஸ் மரங்கள் பெண் தெய்வங்கள்.

இப்படி பல விஷயங்களை, அந்த இடத்திற்குத் தகுந்தாற்போல் கதை முழுக்க நடேசன்கொடுத்துள்ளார்.

முதன்மை சிறப்பிற்கான காரணம் மெல்பேர்ன் என்றால் இரண்டாவது சிறப்பு, மிருகங்களை கதாபாத்திரமாக மட்டும் சித்திரிக்காமல் அவற்றின் குணாதிசயங்களை ஒரு படிமமாக வைத்து கதையின் மாந்தர்க்கு இணையாக கதை முழுவதும் கொண்டுவந்துள்ளது புதிய யுத்தி. இதற்கு முன் ஜெயமோகனின் “யானை டாக்டர்” விலங்கியல் மருத்துவரை பற்றிய கதையாக நான் படித்த முதல் படைப்பு. ஓரளவு யானைகளைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ளக்கூடிய கதையுமாகும்.

பிரபஞ்சனின் “மனுஷி”, கி.ரா. வின் “குடும்பத்தில் ஒரு நபர்” போன்ற சிறுகதைகள் மாடுகள் எப்படி குடும்பத்தில் ஒரு அங்கமாக விளங்கியது என்பதை பேசினாலும் விஞ்ஞான வளர்ச்சியில் தமிழ் சமூகம் விலங்குகளை மறந்து வெகுதூரம் வந்து விட்ட சூழலில் இது மிகவும் முக்கியமான நாவல்.

அந்த மருத்துவமனையிலேயே செல்லப்பிராணியாக வசிக்கும் ஒரு பூனைக்கு பெயர் Collingwood. இது பேசும் பூனை. இந்தப் பூனை இந்த நாவலின் ஒரு முக்கியமான கதாபாத்திரமாகும். அந்த வைத்தியசாலையின் செயல்களை உள்வாங்கி, நாவலின் கதாநாயகன் சிவா சுந்தரம்பிள்ளையின் மனச்சாட்சியாக உலா வருகிறது.
நடேசனின் நக்கலும் நையாண்டியுமான பக்கத்தை கொலிங்வுட் மூலம் தெரிந்து கொள்ளலாம் (வடிவேலு மைண்ட் வாய்ஸ்). சிவா சுந்தரம்பிள்ளையும் கொலிங்வுட்டுக்கும் நடக்கும் உரையாடல்கள் அவரின் மன ஓட்டங்களாக மட்டும் இல்லாமல், கதையின் அறமாகவும் உருப்பெறுகிறது. தலைமை மருத்துவரின் அறம், உடன் வேலை செய்யும் செவிலியர்களின் அறம், நிர்வாகக் குழுவினரின் அறம், இந்த மருத்துவமனையை நிர்வகிக்கும் மேலாளரின் அறம் என இந்த நாவலை அறத்தின் அடிப்படையிலேயே கட்டமைத்திருக்கிறார்.

விலங்குகளைப் பற்றி பல சுவாரசியமான விஷயங்களையும் வரலாற்றில் அவற்றின் பங்கையும் வெகு இயல்பாக சொல்கிறார். உதாரணத்திற்கு நாம் வீட்டில் வளர்க்கும் செல்லப் பிராணி வெளியே ஓடிவிட்டாலோ, காணாமல் போய்விட்டாலோ அதனை ஒரு வாரத்திற்கு மேல் மருத்துவமனையில் பராமரிக்க வேண்டியதில்லை, அது கருணைக் கொலை செய்யப்படும் என்பதும், மிருகங்கள் எந்தச் சூழ்நிலைகளிலெல்லாம் கருணைக் கொலை செய்யப்படுகின்றன என்பதும் மிக அதிர்சியான ஒரு விஷயமாக இருந்தது.
அதே போல் தானியங்களை உற்பத்தி செய்துவிட்டு அது தனது குடும்பம் உற்றார் உறவினர்களுக்கு கொடுத்து உபரியானதை சேமித்து, எதிர்காலத்துக்காக வைத்தபோது, அதை நாடி வந்த எலிகளை உணவாக உன்ன தேடி வந்த பூனைகள் அப்படியே வீடுகளில் தங்கிக் கொண்டு பெண்களின் செல்லப்பிராணிகளாக மாறின என பூனை செல்லப்பிராணியான கதையை சொல்லியிருக்கிறார். இதேபோல் ராட்லிவர், ஜெர்மன் ஷெப்பர்ட் போன்ற நாய்களின் வரலாற்றையும் கதையோட்டத்தோடு இயல்பாக சொல்கிறார்.
மற்ற இனத்தவரை காட்டிலும் பெரும்பான்மை தமிழ் சமூகம் அண்மையில்தான் புலம்பெயர்ந்த சூழலில் வாழ நேர்ந்து காலூன்ற துவங்கியுள்ளது. இந்த கால கட்டத்தில் அவர்கள் எதிர்கொள்ளும் பல கலாச்சார முரண்களையும் அதனை கையாள்வதற்கான பரிந்துரைகளையும் அளித்துள்ளார். தங்களின் பண்பாட்டையும், விழுமியங்களையும் நெகிழ்த்திக் கொள்ளவில்லை என்றால் அவை பெரும் சுமையாகி போகும் என்ற உண்மையை “கலாச்சார மூட்டைகளைத் தோளில் சுமந்து இடம்பெயர்கிறோம்” போன்ற வரிகள் மூலம் வெளிப்படையாக தெரிவித்துள்ளார்.

என்னை கவர்ந்த மற்றுமொரு விஷயம் இன்னமும் நம் சமூகம் பேசத் தயங்கும் பாலியல் தொடர்பான விஷயங்களை, மருத்துவர் என்பதால், மிக எளிமையாக விளக்கியுள்ளார். புதிய இடத்தில் புதிய வாழ்க்கையை புது விதமாக அணுக வேண்டிய அவசியத்தை வலியுறுத்துகிறார்.

மேலும் மதம் சார்ந்த தன்னுடைய பார்வைகளையும் கேள்விகளையும் தயங்காமல் பதிவிட்டிருக்கிறார். உதாரணத்திற்கு “சாமானிய மனிதர்களில் இருந்து மதகுருவாக வந்தவர்கள் காமத்தில் மட்டுமல்ல மற்றைய குணங்களிலும் சாதாரணமானவர் போல் தான் நடப்பார்கள். ஆனால், சமூகம் அவர்களிடம் சமூக கோட்பாட்டின் கடிவாளத்தை கொடுத்து நீங்கள் கண்ணியமானவர்களாக நடக்கவேண்டும் என எதிர்பார்க்கிறது. இந்த எதிர்பார்ப்பு வெறும் கற்பனையால் ஆனது என காலம் காலமாக சகல மதபீடங்களும் நிரூபித்த வண்ணம் இருக்கின்றன.

கத்தோலிக்க போப் ஆண்டவருக்கோ, முல்லாவுக்கோ ஒரு கூட்டத்தின் தனித் தன்மையைப் பேணுவது அவர்கள் அதிகாரத்திற்கும் பிழைப்பிற்கும் தேவையாகிறது போன்ற வரிகள் இக்காலத்தில் மறுக்கமுடியாத உண்மையாகும்.

விஞ்ஞான பூர்வமாக யோசித்து மருத்துவம் செய்பவராக இருப்பினும் தத்துவ விசாரணைகளும், எண்ணங்களும் சிவா சுந்தரம் பிள்ளையின் நிழலாகத் தொடர்ந்து வருகிறது. அதில் எனக்குப் பிடித்த உண்மையான தத்துவம் “வாழ்க்கையில் எவரும் தனித்து நின்று சாதிப்பதில்லை. சுற்றியிருக்கும் பலரது அர்ப்பணிப்புகள் மீதுதான் சாதனைகள், வெற்றிகள் எங்கும் உருவாக்கப்படுகின்றன. சாம்ராஜ்யங்கள் முதல் தனிமனிதரின் சிறு வெற்றிகள், சாதனைகள் என எதைச் சொன்னாலும் தனியாக நின்று ஒருவர் சமூகத்தில் செய்யவில்லை.

“தவறுகள் மறுக்கவோ மறைக்கவோ முடியாது. விதைத்த பயிர் போல் அவை அறுவடைக்கு வந்தே தீரும் அவற்றை அலட்சியம் செய்வது நன்மை பயக்காது.“

“ தவறு நடந்தால் மன்னிப்பு கேட்ட பின்புதான் நல்லிணக்கம் ஏற்படும்” இது ஏதோ ஒரு சாதாரண வரி போல் தெரியலாம். ஆனால், எனக்கு நம் ஆஸ்திரேலிய மண்ணில் முன்னாள் பிரதமர் திரு கெவின் ரட் அவர்கள் கேட்ட மன்னிப்பும் அன்று பல ஆஸ்திரேலியர்களின் மனதில் இருந்த நெகிழ்ச்சியும் கண்முன்னே வந்து சென்றது. அன்று கேட்ட மன்னிப்பும், பாதிக்கப்பட்ட அபாரிஜின மக்களுக்கு பெரும் அங்கீகாரமாக மாறியதும் வரலாறு.

எழுத்தாளர் திரு ஜெயமோகன் அவர்கள் சொல்லியது போல் தமிழில் எழுதப்பட்ட ஒரு நாவலில் ஒரு அந்நிய நாட்டின் பண்பாட்டையும், சமூகவியலையும் இத்தனை நுட்பமாக விவரிக்கப்படுவது இதுவே முதல்முறை. அதோடல்லாமல் விலங்கியல் மருத்துவம், மதம், கடவுள் ஆகியவற்றைப் பற்றிய மெல்லிய விமர்சனம், மனிதர்களின் உளவியல் சிக்கல் என இந்த நாவல் பல இழைகளினூடாக பயணிக்கிறது.

நான் மேலும் இரண்டு விஷயங்களைக் குறிப்பிட்டு சொல்ல வேண்டும் என்று நினைக்கிறேன்.

புனிதம் என்று நமக்கு கற்பிக்கப்பட்டுள்ள பல விஷயங்களை பெரிய புரட்சி இல்லாமல் போகிற போக்கில் இந்த நாவலில் நடேசன் அவர்கள் கட்டுடைத்துள்ளார். அது இக்காலத்திற்கு தேவையான ஒன்றாகவும் நான் பார்க்கிறேன்.
இரண்டாவதாக இந்த நாவல் முழுக்க எதிர்மறையாக இல்லாமல், சிறு சிறு தோல்விகளும், குறைகளும், பிரச்சினைகளும் வாழ்க்கையில் இருந்தாலும் பொதுவாக ஒரு நேர்மறை எண்ணத்தோடு கொண்டு சென்றிருப்பது எனக்கு மிக பிடித்த விஷயம்.

“இலக்கியம், அறிவுரை முடிவுகளை தரக் கூடாது என்பதால் அவைகள் முடிவுகள் அல்ல கேள்விகள் மட்டுமே” என்று நடேசன் அவர்கள், தனது முன்னுரையில் கூறியிருப்பார். அதுபோலவே இந்த வைத்தியசாலையும் பல கேள்விகளை நம்முன் வைக்கிறது. அவரவர்கான விடையை அவரவர்களே தேட வேண்டும்.
–0–

முருகபூபதி
எந்தவொரு சமூகமும் ஒரு சிலரால்தான் இயங்கிவிருகிறது. அவ்வாறு சமூகத்திற்காக இயங்குபவர்கள் பல தரத்தினர். பதவிகள், அந்தஸ்துகள், தகுதிகள் , மதிப்பீடுகள் எதனையும் எதிர்பார்க்காமல் சமூகத்திற்காக தன்னால் முடிந்ததை அயற்சியின்றி செய்துவருபவர்களை எம்மத்தியில் காண்து அரிது.

அத்தகையவர்கள் யார் எனத்தேடினால் எமது தெரிவுக்குள் வருபவர்கள் ஒரு சிலர்தான். அந்த ஒரு சிலருள் ஒருவராகத்தான் உடன்பிறவாத சகோதர் திரு. அருணாசலம் ஶ்ரீதரனை நீண்டகாலமாகப் பார்க்கின்றேன்.
நான் அவுஸ்திரேலியாவுக்கு வந்து மூன்று (1987 -2019) தசாப்தங்களாகிவிட்டன. இக்காலப்பகுதியில் கலை, இலக்கியம், ஊடகம், சமூகம், கல்வி சார்ந்த தன்னார்வத்தொண்டுகளில் ஈடுபட்டுவந்தபோது, தன்னளவிலும் முடிந்ததை செய்வதற்காக எந்தவொரு நிபந்தனையுமின்றி எம்மோடு இணைந்து இயங்கியிருப்பவர்தான் அருணாசலம் ஶ்ரீதரன்.
நாம் வதியும் மெல்பனில் ஒரே பெயரில் பலர் இருக்கிறார்கள். அதனால், அழைப்பதற்கு ஏற்றவகையில் அவர்களது இயற்பெயருக்கு முன்பாக மற்றும் ஒரு துணைப்பெயரையும் இணைத்துக்கொள்வோம்.
ஶ்ரீதரன் என்ற பெயரிலும் பலர் இருப்பதனால், தாடி வளர்த்திருக்கும் இவரை தாடி ஶ்ரீ என்றே செல்லமாக அழைப்போம். அதுவே அவரது அடையாளமாகிவிட்டது!

இந்தப்பதிவில் நான் எழுதவிருக்கும் அருணாசலம் ஶ்ரீதரனுக்கு கடந்த ஜூன் 06 ஆம் திகதி 60 வயதாகின்றது. இந்த மணிவிழா நாயகன் பற்றி, எப்போதோ நான் எழுதியிருக்கவேண்டும்.அதற்கான காலம் கனிந்திருப்பது இக்காலத்தில்தான். இவரை அவுஸ்திரேலியா வந்தபின்னர்தான் அறிவேன். மெல்பனில் உருவான தமிழ்ச்சமூகம் சார்ந்த அமைப்புகளின் நிகழ்ச்சிகளிலெல்லாம் தன்னை ஈடுபடுத்திக்கொண்டு துரிதமாகச்செயற்படும் இயல்புகொண்டிருக்கும் ஶ்ரீதரன், மக்களை மாத்திரமல்ல, தாவரங்களையும் ஆழ்ந்து நேசிப்பவர்.

ஒருவருடைய இயல்புதான் அடிப்படை அழகு என்பார்கள். அந்த இயல்பு, குடும்பத்திலிருந்தும் கற்ற ஆசிரியர்களிடமிருந்தும் நண்பர்களிடமிருந்தும்தான் உருவாகும். அந்தவகையில் இவரிடமிருந்து தோன்றிய இயல்புகள் எளிமையானது. அதே சமயம் உணர்ச்சிமயமானது.

1959 ஆம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் 07 ஆம் திகதி, யாழ்ப்பாணம் கொக்குவிலில், அருணாசலம் – பொன்னம்மா தம்பதியரின் ஆறாவது பிள்ளையாகப்பிறந்திருக்கும் ஶ்ரீதரன், கரம்பன் ஆரம்பப் பாடசாலையிலும், அதன்பின்னர், முல்லைத்தீவு, யாழ்ப்பாணம், கொழும்பு ஆகிய நகரங்களில் சில கல்லூரிகளிலும் தனது கல்வியைத் தொடர்ந்து, வடபுலத்தில் மருதனாமடம் விவசாய பயிற்சிக்கல்லூரியில் இணைந்து, குண்டசாலை விவசாய பயிற்சிக்கல்லூரியில் தனது கல்வியை நிறைவுசெய்துகொண்டவர்.
அதனால், இளமைக்காலம் முதலே இவர் நேசித்தது தாவரங்களையும்தான். முல்லைத்தீவு விவசாய திணைக்களத்தில் உதவி ஆராய்ச்சியாளராக ( Field officer ) களப்பணியில் இறங்கினார். இதுவே இவர் தனது தொழில்துறையில் முதல் முதலில் தொடங்கிய வேலை. கல்வி கற்கின்ற காலத்திலேயே சமூகப்பணிகளிலும் ஈடுபட்டவர். இளம் விவசாயிகள் கழகம், கொக்குவில் இந்திரா சனசமூக நிலையம், ரோட்டரி கழகம் முதலானவற்றிலும் அங்கம் வகித்திருந்தவர்.
1983 தென்னிலங்கையில் நிகழ்ந்த இனவாத வன்முறைகளையடுத்து யாழ்ப்பாணத்திற்கு இடம்பெயர்ந்துவந்த அகதிகளுக்கு தங்குமிடங்களை தெரிவுசெய்தல், அவர்களின் தேவைகளை கவனித்தல் முதலான தொண்டூழியங்களில் ஈடுபட்டார்.
இவரது வாழ்வில் பல சுவாரசியமான சம்பவங்களும் நடந்துள்ளன.
1978 ஆம் ஆண்டு, இவர் இரத்மலானை இந்துக்கல்லூரி விடுதியில் தங்கியிருந்து படித்துக்கொண்டிருந்த காலப்பகுதியில் அருகிலிருந்த விமான நிலையத்தில் இலங்கையை அதிரவைத்த ஒரு சம்பவம் நடந்தது. 1978 செப்டெம்பர் மாதம் 07 ஆம் திகதி, இலங்கை அரசு வெளிநாடொன்றிலிருந்து கொள்வனவு செய்திருந்த அவ்ரோ 748 விமானத்தை சுபநேரம் பார்த்து பலாலிக்கு வெள்ளோட்டம் விட்டது. அது மீண்டும் திரும்பிவந்து, கட்டுநாயக்கா சர்வதேச விமான நிலையம் சென்று, அங்கிருந்து மும்பாய் பறக்கவிருந்தது.
இரத்மலானைக்கு அந்த அவ்ரோ வந்ததும், ஊழியர்கள் அதனை சுத்தம்செய்யும்போது அதிலிருந்த குண்டுவெடித்து சேதமுற்றது. குறிப்பிட்ட விமானம் அச்சமயம் காலிமுகத்திடலில் அமைந்திருந்த அன்றைய நாடாளுமன்றத்திற்கு மேலாக பறக்கும் வேளையில் வெடிக்கத்தக்கதாக இருந்திருக்கவேண்டும் என்று பின்னர் புலனாய்வாளர்கள் ஆராய்ந்திருந்தனர்.
தென்னிலங்கையை பரபரப்படைய வைத்திருந்த இந்தச்செய்தி பரவியிருந்த வேளையில், இரத்மலானையில் தங்கியிருந்த தமிழ்மாணவர்கள் பெரும் பதட்டத்திலிருந்தனர்.அவர்களை ஆசுவசப்படுத்துவதற்காகவும் அவர்களின் பாதுகாப்பு குறித்து ஆராய்வதற்காகவும் அன்றைய ஜனாதிபதி ஜே.ஆரும், பிரதமர் பிரேமதாசவும் கல்லூரிக்குச்சென்றனர்.
மாணவர்களுடன் இன்முகத்துடன் பேசிய தலைவர்கள், அவர்களை உற்சாகப்படுத்தவும் விரும்பினர். மாணவர் ஶ்ரீதரனைப்பார்த்து, ஒரு பாடல் பாடும்படி கேட்டிருக்கிறார் பிரேமதாச.

உடனே எந்தத் தயக்கமும் இன்று ஶ்ரீதரன் பாடிய பாடல் பட்டிக்காடா பட்டணமா படத்தில் வரும் ” என்னடி ராக்காம்மா” அந்தப்பாடல் சிங்களத்திலும் மொழிமாற்றம் செய்யப்பட்டு பட்டி தொட்டி எங்கும் பிரபலமாகியிருந்தது.
தனக்கும் அந்தப்பாடல் பிடிக்கும் என்று சொன்ன பிரேமதாச மாணவர்களுடன் சேர்ந்து தானும் கைதட்டி பாடி ஆடி உற்சாகப்படுத்தியிருக்கிறார்.

அக்காலத்து ஜனாதிபதியும் பிரதமரும் தங்கள் தேர்தல் மேடைகளில் இசை நிகழ்ச்சிகளுக்கும் முன்னுரிமை கொடுத்திருந்ததை அறிவேன்.
முல்லைத்தீவில் ஶ்ரீதரன், விவசாய திணைக்களத்தில் பணியாற்றிய காலத்தில் இளைஞர் விவகார மற்றும் கல்வி அமைச்சராக இருந்தவர் ரணில் விக்கிரமசிங்கா. அவ்வேளையில் முல்லைத்தீவில் ஶ்ரீதரனும் சம்பந்தப்பட்ட எக்ஸ்போ 87 கண்காட்சி நடைபெற்றது.
அதனைப்பார்வையிட வந்துள்ள அமைச்சர், அந்தக்கண்காட்சியை விதந்து பாராட்டியுள்ளார். தனதும் மற்றவர்களினதும் உழைப்புக்கு கிடைத்த அந்த பாராட்டுதல்களை மறக்கமுடியாது என்று ஶ்ரீதரன் ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் என்னிடம் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
எந்தவொரு பொதுவேலைகளும் சிறந்த ஒருங்கிணைப்பினால்தான் சாத்தியமாகும். அதற்காக அமையப்பெறும் குழுக்களில் தன்முனைப்பற்றவர்களின் பணிகள்தான் கவனத்தில் கொள்ளப்படவேண்டியது. அவ்வாறு எந்தவொரு பொது வேலைகளிலும் தன்னை ஒரு தொண்டனாக்கிக்கொண்டு அர்ப்பணிப்புடன் இயங்கும் இவருடை இயல்பை தொடர்ந்து அவதானித்து வந்துள்ளேன். அதனால் எனக்கு மட்டுல்ல பலரதும் நெஞ்சத்திற்கு நெருக்கமானவர்.

1989 ஆம் ஆண்டில் மெல்பனுக்கு வருகைதந்த ஶ்ரீதரன், இங்கு அக்காலப்பகுதியில் தொடங்கப்பட்ட தமிழ் அகதிகள் கழகம், தமிழர் ஒன்றியம், தமிழர் ஒருங்கிணைப்புக்குழு, தமிழர் மருத்துவ நிதியம், தமிழர் புனர்வாழ்வுக்கழகம், அதற்கு முன்னரே தொடங்கியிருந்த அன்றைய இலங்கைத் தமிழ்ச்சங்கம் முதலான அமைப்புகளின் நிகழ்ச்சிகள் நடக்கும்வேளைகளில் மண்டபத்திற்கு வந்து தாமாகவே வேலைகளை இழுத்துப்போட்டுக்கொண்டு உற்சாகம் குன்றாமல் துரிதமாகவும் இயங்குவார்.
சுநாமி கடற்கோள் அநர்த்ததின்போது இலங்கையில் பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்குத் தேவையான பொருட்களை சேகரிப்பதிலும், செஞ்சோலை குழந்தைகள் தொடர்பான புனர்வாழ்வுப்பணிகளிலும், கண்பார்வையற்றவர்களுக்கு பிரம்புகள் அனுப்பும் பணிகளிலும் ஈடுபட்டிருந்த மெல்பன் வாழ் அன்பர்கள் பலருடன் அர்ப்பணிப்புடன் இயங்கியவர்.
மெல்பனில் எனது நண்பர்கள் பலரது வீடுகளில் வளர்ந்து நிற்கும் தாவரங்களின் பின்னால் ஶ்ரீதரனின் கதையும் இருக்கும். தாவரங்கள், கனிமரங்கள், பூமரங்கள் குறித்து ஆழ்ந்த அறிவும் அவற்றின் வளர்ச்சிக்கு பொருத்தமான பருவகாலங்கள் பற்றியும் நுட்பமான அறிவு மிக்கவர்.

அமைப்புகளின் பொது நிகழ்ச்சிகளில் மாத்திரமின்றி, மரணச்சடங்குகள், இறுதி நிகழ்வுகள் நடக்கும் தருணங்களிலும் அங்கு தோன்றி, தன்னால் இயன்றதை செய்து கொடுக்கும் பண்பும் கொண்டவர். அதனால் பலருக்கும் இவர் தேவையானவராகிவிட்டார்.
இசையிலும் நாட்டம் கொண்டிருக்கும் ஶ்ரீதரன், தனது பிள்ளைகளான நரேன், ஹரினி ஆகியோரையும் இந்தத்துறையில் ஈடுபடுத்தி அரங்கேற்றம் வரையில் கரைசேர்த்திருப்பவர்.
இந்தக்குழந்தைகளின் அரங்கேற்றத்தின்போது பிரபல பின்னணிப்பாடகி ஜானகி அம்மா, அரங்கத்தில் ஸ்கைப்பில் தோன்றி வாழ்த்துக்கூறியவர்.
தமிழக பின்னணி பாடகி ஹரினி ஶ்ரீதரன், விக்ரோரியா தமிழ் கத்தோலிக்க சங்கம் நடத்திய இசைவிழாவுக்கு வருகை தந்திருந்தபோது, எமது இல்லத்தில் சில நாட்கள் தங்கியிருந்தார். இவருடனான நேர்காணலையும் அக்காலப்பகுதியில் மெல்பனில் வெளியான உதயம் மாத இதழில் எழுதியிருக்கின்றேன். ஹரினியின் இனிய குரலினால் கவரப்பட்ட ஶ்ரீதரன் தனக்குப்பெண்குழந்தை பிறந்தால் அந்தப்பெயரையே சூட்டுவதற்கும் விரும்பினார்.

அவ்வாறே அக்காலப்பகுதியில் தனக்கு இரண்டாவது குழந்தையாகப்பிறந்த பெண் மகவுக்கு தமிழக பாடகி ஹரினியின் பெயரையே சூட்டியதுடன் இசைத்துறையிலும் ஊக்குவித்தார்.

பொதுவாழ்க்கை, இசை, தாவரவியல் முதலானவற்றிலே தனது கவனத்தை குவித்திருக்கும் ஶ்ரீதரன் அவர்கள் அருமைத்துணைவியார் அகிலா, அன்புச்செல்வங்கள் நரேன், ஹரினி ஆகியோருடன் பல்லாண்டு வாழவேண்டும் என்று அவரது மணிவிழாக்காலத்தில் வாழ்த்துகின்றோம்.
–0—

இந்தியாவில் வாழ்ந்தபோது ஏற்பட்ட ( 84-87) எனது அனுபவங்களையும் எண்ணங்களையும் இங்கு நான் எழுதியதன் நோக்கம் என்னைப் பெரிதாக்கவோ இல்லை மற்றவர்கள் தவறுகளை சுட்டிக்காட்டவோ அல்ல . எனது பார்வைகள் உண்மையானவை என வாதிடவுமில்லை. நான் சொல்லுவதால் எதுவித லாபம் யாருக்குமில்லை என்பதையும் தெரிந்தவன். சில சம்பவங்களைப் பார்த்தேன். சில மனிதர்களையும் சந்தித்தேன். அவைகள் -அவர்கள் எனக்கு எப்படித் தெரிந்தன என்ற எனது பார்வையே இங்கே தரப்படுகிறது.

83 களில் ஆயுதப்போராட்டத்தை ஆதரிக்காத தமிழர்களை விரல்களில் எண்ணிவிடலாம். வடக்கு கிழக்கு மலையகம் ஏன் கிழக்கு மாகாணத்தில் இஸ்லாமிய இளைஞர்கள் பலர் போராட்ட இயக்கங்களில் இருந்தார்கள். ஆனால், சகோதர யுத்தம் தொடங்கிய பின்பு இலங்கை இராணுவத்திலும் பார்க்க எம்மவர்களே எதிரிகளாக எனக்குத் தெரிந்தார்கள் என்பதைக் கூறுவதில் எந்தத் தயக்கமும் இல்லை. இலங்கை அரசை ஏற்கனவே எதிரியாக நினைத்து போராடியவர்களுக்கு எம்மினத்தில் இருந்து எதிரி உருவாகும்போது மனரீதியாக ஆத்திரமும் கோபமும் உடன்பிறந்த எதிரிகளை நோக்கியே வேகமாகத் திரும்பும். இது மனித சுபாவம்.

அதன் பின்பாக நடந்த ஆயுத அரசியல் நோய் மேலும் தமிழர்களை கொல்லும் என்பதில் தெளிவாக இருந்தேன் . பத்துப் பேர் உயிரிழந்து ஆயிரம் பேர் நன்மை பெற்றால் பல்லைக் கடித்தபடி ஏற்றுக்கொள்ளலாம். ஆனால் , இலட்சக்கணக்கானோர் சடலமாகி பத்துப்பேர் நன்மையடையும் போராட்டமாக மாறியது தெரிந்தபோது எப்படியாவது இந்தப் போராட்டம் நிறுத்தப்படவேண்டுமென விரும்பினேன்.
மிருகவைத்தியரான எனது கற்கையில் பெற்ற பாடம் – தொற்று நோய் ஏற்பட்டால் நோயுள்ள இடத்தைத் தனிமைப்படுத்தி நோய் கண்ட மிருகங்களை அழித்துவிடுவோம். நோயற்ற மிருகங்களை தடுப்பூசியினால் பாதுகாப்போம் . இந்த மருத்துவமுறையை தற்காலத்தில் மனிதர்களுக்குப் பாவிக்க முடியாது என மற்றவர்கள் சொல்லலாம். ஆனால், தற்போதைய அழிவுகளில் இருந்து அதுவே பாடமாகிறது என்ற என் கருத்தில் வேறுபடுபவர்களும் மறுக்கமுடியாது.

87இன் ஆரம்பக் காலத்தில் ஈழம் என்பது ஒரு சடலமாகவே எனக்குத் தெரிந்தது. அதைப் பார்க்கக் கூடிய இடத்தில் நான் இருந்தேன். அந்தச் சடலத்தை எப்பொழுது யார் வெளியே எடுத்துப் புதைப்பார்கள் என்பதே அடுத்த கால் நூற்றாண்டுகள் எனது வினாவாக இருந்தது. உருவாக்கிய இந்தியாவே செய்திருந்தால் கூட ஆனந்தப்பட்டிருப்பேன்.

விடுதலைப்புலிகள் மட்டுமல்ல மற்றவர்களும் தவறு செய்தார்கள் என்பதை நான் ஏற்றுக் கொள்வதோடு, அவர்களையும் விமர்சித்து இந்த நூலில் எழுதியிருக்கிறேன். அவர்களை அழித்த பின்பு விடுதலைப்புலிகளுக்கு முழு ஈழமக்களுக்கும் தலைமை தாங்கும் சந்தர்ப்பம் , இலங்கை- இந்திய ஒப்பந்தத்திலும் பின்பு இலங்கை அரசின் கீழும் பல தடவைகள் கிடைத்தது . அவர்களது தவறுகளை திருத்தி தமிழர்களுக்கு நியாயமான தீர்வு பெறுவதற்கான எதனையும் அவர்கள் இறுதிவரையும் செய்யவில்லை.

மற்றவர்களை அழித்தும் மீண்டும் எந்த நன்மையையும் தராமல் விடுதலைப்புலிகள் அழிந்தபோது அவர்கள் செய்த அதர்மம் இரு மடங்காகிறது.

பாவத்தின் சம்பளம் மரணம் என்பதுபோல் ஈழத்திற்கான நியாயமான போராட்டத்தை அழித்ததில் பலருக்கும் பங்கிருந்தாலும் முதற் குற்றவாளியாக தண்டனை கொடுக்கப்படவேண்டியவர் பிரபாகரனே என்பதால், நான் அதற்காகப் பலகாலங்கள் காத்திருந்தேன்.
22 வருடங்கள் காத்திருக்க வேண்டியிருந்தது.

77 ஆம் ஆண்டு தமிழர்கள் முன்னெடுத்த ஆயுதமற்ற அரசியல் ஆயுதத்தோடு அழிவில் முடிந்திருக்கிறது என வரலாறு சொல்கிறது. அதை அனுபவித்திருக்கிறோம். ஆனால், தற்பொழுது அதே குருக்குத்தி பிடித்த மரத்தில் இருந்தே புதிய கிளைகளை உருவாக்கி விவசாயம் செய்ய முயலும் நாடகம் அரங்கேறுகிறது. இதனை ஒருவர் இருவரல்ல, பலரும் செய்கிறார்கள். நாம் வரலாற்றில் இருந்து பாடத்தை கற்கவில்லை என்பதையே இந்த நடவடிக்கை காட்டுகிறது.

முப்பது வருடமாக அழிந்த சமூகத்தில் இருந்த ஒருவனாக இதை எழுதும்போது மனதில் சந்தோசமில்லை . நான் பிறந்த இனத்தையும் எமது தலைவர்களையும் குறைசொல்லுவது இலகுவானதல்ல. சொந்த குடும்பத்தைக் குறைசொல்வது போன்ற விடயம். ஆனால், எதிர்கால ஈழத்தமிழ் சந்ததியினரை நினைத்து இதைச் செய்யவேண்டியுள்ளது. புண்ணுக்கு புனுகு தடவுபன் நல்ல வைத்தியனாக முடியாது. சீரழிவுகளை மூடிமறைக்க முடியாது

மாற்றங்களைச் சந்திக்கவேண்டும். செயல்படுத்தவேண்டும் . விடுதலைப்புலிகளைக் குறை கூறும் நாம் இப்போதுள்ள தலைவர்களை குறை சொல்லும் நாள் வெகு தூரமில்லை.

இந்தப்புத்தகத்தில் மற்றைய இயக்கங்களைச் சாடும் நான், ஈழ மக்கள் புரட்சிகர முன்னணியை மென்மையான கோணத்தில் பார்க்கிறேன். அதற்கு இரண்டு காரணங்கள். அவர்களும் தமிழ் மக்கள் விடுதலைக் கழகத்தினரும் எக்காலத்திலும் சிங்கள மக்கள் மீது இனத்துவேசமான கருத்தை வைக்கவில்லை. முடிந்தவரை சிங்கள இடதுசாரிகளுடன் சேர்ந்து வேலை செய்தார்கள். இரண்டாவது இலங்கை – இந்திய ஒப்பந்தமே தமிழ்மக்களின் 30 வருட போராட்டத்தில் கிடைத்த ஒரே நன்மை. அதில் முக்கியமாக நான் கருதும் விடயம் பிரஜா உரிமையற்ற பெரும் தொகையான மலையக மக்கள் இலங்கைப் பிரஜைகளாகியது . மலையகமக்களின் இந்த விடயத்தில் பெரிதளவு கரிசனையாக இருந்தவர்கள் ஈழ மக்கள் புரட்சிகர முன்னணியினரும் மற்றும் ஈரோஸ் அமைப்பினரும் என்பதால் இந்த மூன்று இயக்கங்களையும் வெவ்வேறு அளவில் எனக்குப் பிடித்திருந்தது.

இறுதிவரையிலும் தங்களது உள்வேறுபாடுகளைத் தீர்ப்பதற்காக வன்முறையைப் பாவிக்காததால், 87 ஜுலைக்கு முற்பட்ட ஈழ மக்கள் புரட்சிகர முன்னணியை அவர்களது தவறுகளை பொருத்தமற்ற கோட்பாடுகளுக்கு அப்பால் நான் பார்க்கிறேன். அரசியலில் பல பகுதிகளாகப் பிரிந்து நின்றாலும் அவர்களது இந்தன்மையே அரசியலில் அவர்களைத் தக்க வைத்தது.

அதேவேளையில் விடுதலைப்புலிகளும் ரெலோ அமைப்பினரும் சுத்தமான இராணுவ அமைப்பினர். அவர்களால் எக்காலத்திலும் மக்களுக்கு நன்மை வராது என்பது எனது நினைப்பு. உண்மையில் விடுதலைப்புலிகள், ரெலோ அமைப்பினரை கொலை செய்யாமல் அப்படியே உள்வாங்கியிருக்கலாம் என்று கூட நான் நினைப்பதுண்டு.

எல்லா அமைப்பிலும் நண்பர்கள் இருந்தார்கள் . அவர்களது இறப்புகள் என்னைப் பாதித்தது. எல்லா இயக்கத்திலும் இருந்தவர்கள் எமது சமூகத்தின் மேலானவர்கள். ஆனால், அவர்களே தேயிலைக் கொழுந்துமாதிரி கடந்த 30 வருடப் போரில் கிள்ளியெடுக்கப்பட்டவர்கள். அவர்களில் பலரை நினைவு கூர்வதுடன், இந்தத் தென்னிந்திய நினைவுகளை எனது தமிழர் மருத்துவ நிறுவனத்திற்குள் கைபிடித்து அனுப்பியவரும் தொடர்ந்தும் நான் தோழர் எனச் சொல்லுபவருமான டக்ளஸ் தேவானந்தாவுக்கு சமர்ப்பணம் செய்கிறேன்.

கடந்த வருடம் ரஷ்யாவுக்கு போனபோது, நான் ஒரு காலத்தில் கேள்விப்பட்ட கோர்க்கி வீதியைத் தேடினேன். காணவில்லை.சோவியத் ரஷ்யா என்ற நாடே காணாமல் போய்விட்டதே என்று ஆறுதலடைந்தேன்.

1990 இல் யாரையாவது சோவியத் யூனியன் விண்வெளிக்குஅனுப்பியிருந்தால் மீண்டும் காசக்தானில் ( Kazakhstan) வந்து இறங்கியபோது பாஸ்போட் தேவைப்பட்டிருக்கும். அல்லது கைதாகயிருக்கலாம் என்ற நகைச்சுவை உணர்வு வந்தது.

பைபிளுக்கு அடுத்ததாக உலகம் முழுவதும் அதிகம் பதிக்கப்பட்ட நூல் மக்சிம் கார்க்கியின் மதர் என்ற நாவலை ( தொ. மு.சி. ரகுநாதனது தமிழ்மொழி பெயர்ப்பான தாய்) இந்த வருட ஆரம்பத்தில் சென்னை புத்தககண்காட்சியில் பாரதி புத்தக நிறுவனத்தில் வாங்கினேன்.
83- 87இல் நான் மார்க்சிய புத்தகங்களை படித்த காலத்தில் ஏதோ காரணத்தால் என்னிடமிருந்து தப்பிவிட்டது. தமிழில் பலஇடதுசாரிகளது எழுத்துக்கு ஆதார சுருதியாக இருந்திருக்க வேண்டுமென வாசிக்கும்போது அதனது நடையில் அறிந்தேன்.

புத்தகத்தைப் பற்றி அதிகமெழுதத் தேவையில்லை. பலர் வாசித்திருப்பார்கள். மொழி பெயர்ப்பில் நாவல் வாசிப்பது எப்பொழுதும் மாங்கொட்டை சூப்புவது போன்ற விடயம்.முக்கியமானவை தப்பித்துவிடும். அதிலும் தமிழில்- தும்பெல்லாம் போய் தனிக் கொட்டையை நக்குவதுபோல். அதற்குக்காரணம் மொழி பெயர்ப்பை மீண்டும் மீண்டும் வாசித்து சீர்படுத்துவதில்லை. மொழி வருடத்திற்கு வருடம் குழந்தைகள் போல் வளர்கிறது.

ஆங்கிலத்தில் பிறமொழி செவ்வியல் நாவலுக்குப் பல மொழிபெயர்ப்புகள் இருக்கும்)

நாவலின் மொழிபெயர்ப்பில் பெரிதாகக் குறை கண்டுபிடிக்க முடியாது. தமிழ்நாட்டு மொழிக்கமைய மொழி பெயர்க்கப்பட்டிருக்கிறது. என்னைப் பொறுத்தவரை பிரச்சார நாவலாகத் தெரிந்த போதிலும் பல நல்ல அம்சங்கள்தெரிகிறது .

நாம் கஷ்டப்பட்டு படிக்கவேண்டிய நாவல்.

168ஆம் பக்கத்தில் கிறீஸ்துவுக்கு மகிமை உண்டாவதற்காக ஜனங்கள் தங்கள் உயிர்களை இழக்காதிருந்தால் கிறீஸ்துவே இருந்திருக்கமாட்டார் என்ற வசனம் வருகிறது. அது ஜனங்கள் மத்தியில் கிறீஸ்துவுக்கு மகிமை உண்டாகியதற்குக் காரணம் அவர் உயிர் இழந்ததே. இது மொழி பெயர்ப்பில் உருவாகிய கருத்து மாற்றம் என நினைக்கிறேன் .

மக்சிம் கார்க்கியே ரஷ்ஷிய எழுத்தாளர்களில் சாதாரணமான மத்திய வகுப்பு வர்க்கத்திலிருந்து உருவாகி, சாதாரண மக்களைப்பற்றி முதலாவதாக எழுதியவர் – அதாவது வெறுங்கால் மக்கள் (Barefoot people) என்பார்கள். ஆரம்பத்தில் சிறு கதைளை எழுதியதால் பிரபலமடைந்த இவரை மக்கள் எழுத்தாளர் என டால்ஸ்டாயே கூறினார். ஆனால் அது கார்க்கிக்குப் பிடிக்கவில்லை

இவரது தந்தை காதலித்த பெண்ணுடன் ஊரை விட்டோடி 1000 கிலோமீட்டர் தூரத்தில் உள்ள வோல்கா நதிக்கரையில் வாழ்ந்தபோது வந்த காலராவால் மரணமடைந்தார்.

மகனிலிருந்தே, காலரா தொற்றியதால் தாய் மகனை வெறுத்தபோது பாட்டி பேரனை மீண்டும் கொண்டு வருகிறார் . வொல்காநதியில் கப்பலில் வரும்போது பாட்டி பேரனுக்குப் பல ரஷ்ஷியக் கிராமியக் கதைகளைச் சொல்லியபடி வருகிறார் .

சிறுவயதில் தந்தையின் சடலத்தைப் புதைத்தபோது, அந்தக் குழியில் பாய்ந்த தவளையே பிற்காலத்தில் கார்க்கியின் நினைவில் இருந்தது. தாத்தாவின் கண்டிப்பும் அடிக்கும் தண்டனைகளும் இருந்ததால் இளமையில் வீட்டை விட்டு விலகிச் செல்கிறார்
இளைஞனாகியதும் கார்க்கி, ரஷ்யா முழுவதும் அலைந்து அனுபவத்தைப் பெற்று சாதாரண மக்களின் கதைகளை எழுதுகிறார். அதுவரையும் எவரும் அப்படி எழுதவில்லை. ஆரம்பகால இலக்கியவாதிகள் பிரபுத்துவ வம்சத்திலிருந்தோ அல்லது பணம்படைத்தவர்களிலிருந்தோ தோன்றினார்கள்

கார்க்கியின் ஒரு நாடகம் (The Lower Depths) மாஸ்கோ திரையரங்கில் அரங்கேற்றப்பட்டபோது, அவரது பகழ் ரஷ்யாவில் மட்டுமல்ல ஐரோப்பா,அமெரிக்கா எங்கும் பரவுகிறது. ஒருகாலத்தில் டால்ஸ்டோயின் புகழைவிட உச்சமடைகிறது.

கார்க்கி, ஜார் மன்னனுக்கு எதிரான கிளர்ச்சி சமூகத்தில் ஏற்படும்போது அதில் தன்னை ஈடுபடுத்திக்கொள்கிறார் . 1906 இல் புரட்சி தோல்வியடைந்த நிலையில் புரட்சியாளர்களுக்கு ஆதரவளிக்கும் முகமாக அமெரிக்கா செல்கிறார்.
அங்கு அமெரிக்க புத்திஜீவிகள் அவரை வரவேற்கிறார்கள் . அக்காலத்தில் ரஷ்ஷியாவில் மனைவியை விவாகரத்து செய்வதற்கு சட்டமில்லை. தனது இரண்டாவது மனைவியான மாஸ்கோ நாடக நடிகையுடன் அவர் செல்வதால், அதை ஜாரின் ராஜாங்கஅமெரிக்க பிரதிநிதிகள் ” ஒழுக்கமற்றவர் ஒருவர் வருகிறார். இதனால் நியூயோர்க் நகரின் ஒழுக்கம் கெட்டுவிடும் ” எனப்பிரசாரம் செய்கின்றனர்.
வரவேற்புக்குழுவில் தலைமை வகித்திருந்த பிரபல இலக்கியவாதியான மார்க் ருவைன், இதைக் கேட்டு ஓடிவிடுகிறார்.இதனால் கார்க்கியும் காதலியும் ஹோட்டலில் இருந்து இரவில் வெளியேற்றப்படுகின்றனர். அவர்களுக்கு இளம் மெய்யியல்பேராசிரியர்(John Dewey) ஒருவர் அடைக்கலம் கொடுக்கிறார். அமெரிக்காவில் இருந்து சென்று இத்தாலியத் தீவில் இருந்தே தாய் நாவலைகார்க்கி எழுதுகிறார்.

தாய் நாவலைப் படித்தபோது, அதில் தாயாக உருவகிக்கப்படும் பெண் கார்க்கியின் பாட்டியாக( Akulina) இருக்கவேண்டும். பல இடங்களில் தனது சுயசரிதை எழுத்துகளில் பாட்டியைப் பற்றி புகழ்ந்து எழுதியிருக்கிறார் . அதேபோல் பாட்டி தனதுகவிதையொன்றில், பேரனான கார்க்கியைக் கடவுள் நரகத்திற்கு கொண்டு செல்கிறார் . அங்கு கடவுள், எப்படி இந்த இடமெனக்கேட்டபோது உங்களது இடம் புகையாக இருக்கிறது என கார்க்கி முகத்தைச் சுழிப்பதாக எழுதியிருப்பது பேரனது பிடிவாதத்தை காட்டுவதற்காகவே.

கார்க்கி, டால்ஸ்ரோய் மற்றும் செக்கோவ் பற்றியும் புத்தகங்கள் எழுதியியிருக்றார். டால்ஸ்ரோய், கார்க்கியை விவசாய, தொழிலாளிகள் பிரதிநிதியாகப் பார்ப்பது கார்க்கிக்கு பிடிக்கவில்லை. அதேபோல் செக்கோவ் அவரை ஆராய்ந்து அவதானமாகநடக்கும்படி புத்திமதி சொல்வதும் கார்க்கிக்கு ஏற்புடையதாக இருக்கவில்லை.

லெனினுக்கும் கார்க்கிக்கு உள்ள நெருங்கிய நட்பால் ரஷ்ஷிய புரட்சியின் பின்பு பல எழுத்தாளர்கள், இலக்கியவாதிகள் கார்க்கியால் காப்பாற்றப்படுகிறார்கள். அதேநேரத்தில் போல்ஸ்விக் கட்சியினரது வன்முறைக் கொலைகள் கார்க்கியை அதிர்ச்சியடையச் செய்கிறது. அதைக்கண்டித்து எழுதும் கட்டுரைகளை லெனின் நட்பின் காரணமாக ஆரம்பத்தில் பொறுத்துக்கொள்கிறார். இறுதியில் லெனினால் அந்தப்பத்திரிகை மூடப்படுகிறது .

இதன் பின்பு உலகத்தின் பிரபலமான இலக்கியங்களை மொழி பெயர்த்து மக்களிடம் மலிவு விலையில் கொடுக்கும் முயற்சியால் ஈடுபடுகிறார். ரஷ்ஷியாவின் சிறந்த கவிஞராகிய ஒருவர் போல்ஸ்விக்குகளால் கொலை செய்யப்படுவதை தடுக்கும்படி லெனினிடம் கேட்டு அந்தக் கொலைக்கு பொறுப்பாக இருந்தவர்களுக்கு தந்தியடிக்கும்படி கேட்கிறார். ஆனால், அந்தத் தந்தி உரிய இடத்தையடைய முன்போ அல்லது திட்டமிட்டபடியோ அந்தக் கவிஞர் கொலை செய்யப்படுகிறார். இதனால் மனமுடைந்த கார்க்கி, 1922 இல் மீண்டும் நாட்டைவிட்டு வெளியேறி இத்தாலி செல்கிறார். அக்காலத்தில் அவருக்கு காசநோயும் பீடித்திருந்தது. அவர் செல்வது ஒருவகையில் லெனினுக்கு மகிழ்வைக் கொடுத்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது.லெனின், ” நீ போல்ஸ்விக் டாக்டர்களிடமும் ரஷ்யாவிலும் இருந்து தூர இருப்பது எனக்கு மகிழ்ச்சி தருகிறது” என்று சொல்வதாகஅறியப்படுகிறது.

1927 இல் கார்க்கி, லெனின் இறந்தபின்பு மீண்டும் ஸ்ராலினின் உறுதிமொழிக்கமைய திரும்பி வரும்போது, மிகவும் சிறந்த வரவேற்பு அளிக்கப்படுகிறது. ஆனால், ஸ்ராலினின் புதிய அரசால் எழுத்தாளர் ஒன்றியம் உருவாக்கப்பட்டு சோசலிஷ யதார்த்தம் எனும் புதிதான இலக்கிய வடிவத்திற்கு அமைவாக, எல்லா எழுத்தாளர்களும் எழுதப் பணிக்கப்படுகிறார்கள்.

இதன் மூலம் பல எழுத்தாளர்கள் உள்வாங்கப்பட்டு அரசிற்கு ஆதரவான நூல்களை எழுதினார்கள். இதுவரையும் ஏற்ற தாழ்வும், நல்லது கெட்டதுமாக இருந்த சமூகத்தில் இலக்கியம் படைத்தவர்கள் சமதர்ம சமூகத்தில் தடுமாறுகிறார்கள். காதலியை விட ட்ராக்ரர்களை நேசிக்கும் சமூகமாக இருப்பதால் திணறுகிறார்கள் .

1930 களில் ஸ்ராலின், பால்டிக் கடலையும் கருங்கடலையும் இணைக்கும் திட்டத்தில், இலட்சக்கணக்கானோர் கொடுமையான காலநிலையிலும் உணவற்றும் இறக்கிறார்கள். இவைகள் சீர்திருத்த முகாம்கள் என்ற பெயரில் இயங்கி வேலை வாங்கப்படுவதை கார்க்கி பார்த்து அதை ஆதரித்து எழுதுகிறார் . மற்றைய இலக்கியவாதிகள், கார்க்கியை ஸ்ராலினின் கையாளாக பார்க்கிறார்கள்.
பிற்காலத்தில் பேரும் புகழும் கார்க்கிக்குக் கிடைத்தபோதும் கார்க்கி பிற்காலத்தில் மனஅழுத்தமடைகிறார். சந்தேகத்துக்குஇடமளிக்கும் வகையில் மரணமடைகிறார்.

கார்க்கி நகரம் – தெரு என்பன அவரது பெயரில் ஸ்ராலின் காலத்தில் இருந்து பின்பு பழைய பெயர்களுக்கு மாறிவிட்டாலும் சந்தேகத்துக்கிட்டமில்லாத சிறந்த இலக்கியவாதியாக ரஷ்ஷியாவை மிகவும் நேசித்தவர். அதே நேரத்தில் போல்ஸ்விக்கட்சியினருக்கு ஆதரவாக இருந்தவர் . பல எழுத்தாளர்களை உயிர் தப்ப வைத்தும் உணவளித்தும் காப்பாற்றியவர் கார்க்கி.கார்க்கியின் செய்கைகளை அவரது காலமே தீர்மானித்தது.
Tverskaya Street has known between 1935 and 1990 as Gorky Street
Nizhny Novgorod was named Gorky city and now back to the old name.