வழமையான இடத்தில் காரை நிறுத்திவிட்டு மனைவியுடன் கடையை நோக்கிச் சென்றேன். சிகை அலங்கார நிலையத்திற்கும், மில்க்பார் என அழைக்கப்படும் கடைக்கும் இடையில் அமர்ந்திருக்கிறது இந்த ஸ்பைஸ் சொப். எமது நாட்டு பலசரக்கு சாமான்களை விற்கும் இடம் வாரம் ஒருமுறை சென்று இலங்கையில் இருந்து வரவழைக்கப்பட்ட மளிகைச் சாமான்களையும், தமிழ் நாட்டின் புதிய கலாச்சார வடிவங்களாக இறக்குமதியாகும் தமிழ் வீடியோக்களையும் வாடகைக்கு எடுத்து வருவது எமது வாராந்த கடமையில் ஒன்று.
கடையை அண்மித்தபோது, முன் கண்ணாடி ஊடாக கவுண்டரில் புதிய இளைஞன் நிற்பது தெரிந்தது. வழமையான கடைகாரன் இன்று இல்லைப்போல இருக்கிறது என நினைத்துக் கொண்டே கடைக்கு வெளியில் நின்றுகொண்டு மனைவியிடம் ”உள்ளே நிற்கும் இளைஞனின் முகத்தைப் பார்த்தால் எங்களோடு படித்த ஒருவரின் ஞாபகம் வரவில்லையா?”
”யாரை சொல்லிறீங்க?”
”பேராதனைப் பல்கலைக்கழகத்தில் ………….சந்திர சிறி நினைவு இல்லையா?”
உண்மைதான். அப்படியே முகம் இருக்கிறது. ஆனால் எங்களோடு படித்த சந்திர சிறிக்குக் குறைந்தது நாற்பத்தி எழு அல்லது நாற்பத்தி எட்டு வயதாவது இருக்கும். இவனுக்கு இருபது வயதுக்குமேல் இராதே?
எனது கருத்தில் உண்மை இருந்தாலும், ஆதாரம் கிடையாது எனச் சுட்டிக் காட்டினாள்.
”எங்களது மகனின் வயதுதான் இருக்கும். சரி எதுக்கும் அவனிடமே கேட்போம்” எனக் கூறிக்கொண்டு உள்ளே சென்றோம்.
எனது கூற்றிற்கு ஆதாரம் தேடும் ஆவல் அதிகரித்தது. மனைவி உள்ளே சென்று பொன்னி அரிசி, முருங்கக்காய் ரின்னுடன் கருவேப்பிலையும் கொண்டுவந்து மேசையில் வைத்தாள். நான் ஏதாவது புதிய தமிழ் படம் வந்து இருக்கிறதா எனக் கடையில் இருந்த பிளாஸ்ரிக் பைலை விரித்துப் பார்த்தேன்.
எல்லா தமிழ்ப்படங்களும் தற்பொழுது குப்பையாகத்தான் இருக்கிறது என்பது எனது அபிப்பிராயம் ஆனாலும் குப்பைகளை பார்த்துவிட்டு குப்பை என்பதில் எனக்கு அலாதி திருப்தி. தற்பொழுது மூன்றாம்தர தெலுங்குப் படங்களையும் டப்பண்ணிவிட்டு வீடியோவாக்கிய பின் புதிய தமிழ்ப்படம் என கடைகளுக்கு வந்து சேரும். இவை நித்திரை வராமல் திணறுபவர்களுக்கு தூக்கமாத்திரையாக அமையும்.
என்னால் புதிய படம் ஒன்றைத் தெரிவு செய்ய முடியாமல் கடைக்கார இளைஞனிடமே உதவி கேட்பது என முடிவுக்கு வந்தேன்.
”ஏதாவது புதிய தமிழ்ப்படம் வந்திருக்கிறதா?” என ஆங்கிலத்தில் கேட்டேன்.
”புதிதாக வந்திருக்கிறது’ ஆனால் ரஜனியின் பழய படம்” என யாழ்ப்பாணத் தமிழில்.
”என்ன, இப்பதான் யாழ்ப்பாணத்தில் இருந்து வந்ததா” என நட்பு கலந்த குரலில் கேட்டேன்.
”ஆம் இரண்டுநாள்தான். ‘ரேவில்’ படிக்க வந்திருக்கிறேன்.” குரல் பவ்வியமாக வந்தது.
”என்ன படிக்கப்போகிறாய்.?”
”குக்கிங் அன்ட் ஹொஸ்-பிராலிட்டி” என சொல்லும்போது சிரித்தபடியால் கடைசிப் பற்களும் வெளியே தெரிந்தன.
”உண்மையில் படிக்க விருப்பமா? அகதி விண்ணப்பம் போடுவதற்கு விருப்பமில்லையா?” என நேரடியாகக் கேட்டேன்.
எனது கேள்வி சிறிது அதிர்ச்சியைக் கொடுத்திருக்க வேண்டும்.
”இல்லை அண்ணே, அகதி கேட்கத்தான் ஆனால் படிக்க எண்டுதான் விசா எடுத்தனான்.” குழைந்தபடியே கூறினான்.
”அது பரவாயில்லை, பெயர் என்ன?”
”அகிலன்”
‘என்னை ஞாயிற்றுக்கிழமை மாலை வந்து சந்திக்கவும். என்னால் முடிந்த உதவிகளை செய்கிறேன’; எனக் கூறி எனது விலாசத்தைக் கொடுத்துவிட்டு விடை பெற்றேன். நாகரீகம் கருதி விசாரிக்க நினைத்த விடயத்தை விட்டுவிட்டேன்.
மேல் நாட்டவரைப்போல நேரம் தவறாமல் வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தான். தேநீரைக் கொடுத்து உபசரித்துவிட்டு, ”இப்ப உன்கதையை சொல்லு” எனக் கூறிவிட்டு பேனாவைத் திறந்தேன்.
‘என்கதை விசித்திரமானது”
”அப்படியா? நான் கேட்கத்தயார்.”
”முல்லைத்தீவு மாவட்டத்தின் கடற்கரையோரக் கிராமத்தில் நினைவு தெரிந்த காலம் தொடக்கம் அன்னம்மா பாட்டி என்னை வளர்த்தாள். கிராமத்து பாடசாலை இராணுவத்தினரின் ‘செல்’ பட்டு அழிந்துவிட்டது, மாதாகோயிலுக்கு முன்பு உள்ள மாமரத்தின் நிழலில் செகிட்டு வாத்தியார் பாடசாலை என்ற பெயரில் நடத்திவந்தார். பாடசாலை முடிந்ததும் இயக்கத்தினர் ஆயுதங்களுடன் வந்து அவற்றை துடைத்தும், பொருத்தியும், ஊர் பிள்ளைகளுக்கு காட்டுவது வழக்கம். அவர்களது உடைகளையும் ஆயுதங்களையும் பார்த்து எனது படிப்பைக் கோட்டை விட்டுவிட்டேன். இறுதியில் பள்ளிக்குப் போகாமலே அவர்கள் பின்னால் சுற்றித் திரிந்தேன். நான் சிறுவனாக இருந்ததால் ஆரம்பத்தில் திரத்தினார்கள். காலம் செல்ல ஆமி காம்பில் இருந்து வெளியேறுவதை தெரிந்து கொள்வதற்கு என்னை ரக்கியாகப் பாவித்தார்கள். பல அராக்கிற்கு (Attack) உதவி செய்த பின்பு என்னை இயக்கத்தில் சேர்த்து பயிற்சி அளித்தார்கள். படதடவை போரில் கலந்து கொண்டேன்.
இக்காலத்தில்தான் இலங்கை அரசாங்கத்திற்கும் புலிகளுக்கும் இடையில் யுத்தம் நிறுத்தம் வந்தது. யாழப்பாணத்துக்கு அரசியல் வேலைகளுக்காக அனுப்பப்பட்டேன். காட்டுப்பகுதியில் பதுங்குகுழிகளின் உள்ளே வாழ்ந்த எனக்கு யாழ்ப்பாணம் புதிய அனுபவமாக இருந்தது, காட்டுமுள்ளுகள் ஏறிக் காய்த்த பாதங்களுக்கு தார்ரோடுகள் இதமாக இருந்தன. போர் மீண்டும் ஆரம்பமாகும் என நினைத்துக் கொண்டிருந்தாலும் இடைப்பட சமாதான காலத்தை அனுபவிக்க நினைத்திருந்தேன்.
—–
ஒருநாள் வாக்கி டோக்கியில் அழைப்பு வந்தது.
”அகிலன், உன் பாட்டிக்கு உடல்நிலை சரியில்லை. சீரியஸ் எனச் சொல்கிறார்கள். உன்னை உடனடியாக வரட்டாம்” என சகதோழன் சாந்தனின் குரல்கேட்டது.
”கிழவி போனமாசம் நல்லாத்தானே இருந்தது! இப்ப என்ன நடந்தது?
”அது எனக்குத் தெரியாது. சாவகச்சேரிவரையும் பஸ்ஸில் வா. இஞ்சால வாகனம் ஒழுங்கு பண்ணுகிறோம்.”
—-
குடிசையின் முன் வாகனம் நிறுத்தப்பட்டதும் அகிலன் உள்ளே பாய்ந்தான். சாக்கு கட்டிலில் அன்னம்மா பாட்டி கிடத்தப்பட்டிருந்தாள். ”ஆச்சி, எனக் கூறியவாறு எலும்பும் தோலுமாக இருந்த கால்களைப் பற்றினான். போர்க்காலத்தில் சிதறிய மனித உடல்களையும், சிந்திய இரத்தங்களையும் பார்த்துப் பழகியவனுக்கு கண்ணீர் வரவில்லை, ஆனாலும் கிழவியின் சேடம் கேட்பதற்குப் பரிதாபமாக இருந்தது,
கண்களை விழித்த அன்னம்மா கிழவி அகிலனை நோக்கி கையசைத்தாள். அருகில் சென்ற அகிலனின் கரங்களை ஒருகையால் இழுத்தபடி சுற்றி நின்றவர்களை வெளியே செல்லும்படி மறுகையால் சைகை காட்டினாள்.
அகிலன் மட்டும் தனியே விடப்பட்டான்.
”தம்பி ராசா, நான் சாகப்போறதுக்கு முன்பு ஒருவிடயம் சொல்லவேணும். அதுதான் உன்னை அவசரமாக வரச்சொன்னேன் எனக் கூறும்போது இருகண்களிலும் இருந்து கண்ணீர் வடிந்தது.
அகிலன் பதில் சொல்ல முடியாமல் விழித்தான்.
”தம்பி நீ இந்த நாட்டை விட்டு எங்காவது ஓடிவிடு” எனக் கூறியபடி அகலனின் கைகளைத் தனது கன்னத்தில் வைத்தாள்.
”ஏன் கிழவி பிசத்துகிறாய்? சாகப்போகும் போது மூளை குழம்பி விட்டதா? எனக்கூறிக் கொண்டு கைகளை இழுத்துக் கொண்டு கட்டிலை விட்டு ஒதுங்கினான்.
”’எட துலைவானே, நான் சொல்வதைக் கேள். இதைச் சொல்வதற்காகத்தான் உயிரைப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்”.
”சரி கேட்கிறேன்” எனக் கூறியபடி கட்டிலின் ஓரத்தில் அமர்ந்தான்.
— ”80ஆண்டுகளில் நீர்கொழும்பு பகுதியில் இருந்து மீன் பிடிப்பதற்கு வந்த சிங்களக் குடும்பங்கள் கடற்கரையில் வாடிபோட்டாலும் சமையல் சாமான்கள் வாங்குவதற்கு ஊருக்குள் வருவார்கள். சீசன் காலத்தில் ஆயிரக் கணக்கில் கூடுவார்கள். ஊரே கலகலக்கும். சீசன் முடியிற காலத்தில் ஒரு சில குடும்பங்கள் மட்டும் இருந்த ஒருநாள் இரவு, இயக்கப் பொடியள் வந்து எல்லாச் சிங்களக் குடும்பத்தினரையும் லொறிகளில் ஏற்றிக்கொண்டு போய் விட்டார்கள். அந்த இரவு ஊரே பதகளித்துப் போனது. சனம் எல்லாம் விளக்கை அணைத்துவிட்டு வீடுகளுக்குள் பதுங்கிக் கொண்டார்கள். நடுஇரவில் வீட்டுக்குப் பின்னால் வெளிக்கு போக நான் போனபோது, தெற்கு கோடியில் உள்ள தென்னை மரத்தின் கீழ் மயக்கமாகக் கிடந்த உன்னைக் கண்டு எடுத்து வந்தேன். அப்போது உனக்கு வயது இரண்டு இருக்கும். ஊர் ஆட்களுக்கு என் பேத்தியின் பிள்ளை என்னோடு வளருது எனச் சொல்லி வந்தேன். அந்தக் காலத்தில் நீ என்னை அம்மே என அழைத்தாய். இதன்மூலம் நீ சிங்களக் குடும்பத்தில் பிறந்தவன் எனத் தெரிந்து கொண்டேன். உண்மையை சொல்லவும் முடியாமல் மெல்லவும் முடியாமல் என் தொண்டைக்குள் சிக்கிய சூடை மீன் முள்ளுப்போல் வைத்திருந்தேன். இந்த இருபது வருடங்கள் நான்பட்டபாடு. அந்த வற்றாப்பளை அம்மனுக்குத்தான் தெரியும். கடைசியில் சாகிறதுக்கு முன் உனக்குச் சொல்லாவிடில் எனது கட்டை வேகாது”. என மூச்சு விடாமல் கூறிவிட்டு அன்னம்மா கிழவி மூச்சை விட்டுவிட்டாள். அகிலன் பிரமை பிடித்தவன் போல் நின்றான்.
—–
”இதுதான் எனது கதையண்ணே. இதற்குப்பின் நான் எப்படி இயக்கத்தில் இருக்கிறது? சில நண்பர்கள் மூலமாகக் கொழும்புக்கு வந்து, அவுஸ்திரேலியாவுக்கு ஸ்ருடன்ட் விசா மூலம் வந்து சேர்ந்தேன். எனக்கு அகதி அந்தஸ்து கிடைக்குமா?”
”அகிலன், அகதிக்கே வரவிலக்கணம் நீதான். உனக்கு கிடைக்காமல் யாருக்குக் கிடைக்கும்” எனக் கூறிவிட்டு அகிலனின் கதையை வெள்ளைத்தாளில் எழுதினேன்.
குஜராத் மாநிலத்தில் எங்கள் பயணத்தின் இறுதிக்கட்டமாகக், கீர் விலங்குகள் சரணாலயத்திற்குப் போவதாக இருந்தது. அதற்கு முன்பாக ஜுனகாத் ( Junagadh) நகரில் இரவு தங்கினோம். நகரத்தின் மத்தியில் அழகான சமாதி (Mausoleum) இறந்த நவாப் ஒருவருக்காகக் கட்டப்பட்டிருந்தது. கோபுரங்கள் இஸ்லாமிய வடிவமும், வளைவுகள் ஐரோப்பிய முறையும் கலந்த கலவையாக அந்தக் கட்டிட வடிவம் இருந்தது. அந்த நகரத்தில் அதைப் பார்க்கப் பலர் வந்தார்கள். இந்தியாவின் பிரதான கவர்ச்சியாக இருக்கும் தாஜ்மகாலும் ஒரு சமாதி என்பதை நாம் மறந்து விடுகிறோம்.
ஜுனகாத் நகரில் பெரிய கோட்டையைச் சுற்றிப் பார்த்தோம். பழைய கோட்டை. அதிக பராமரிப்புள்ளதாகத் தெரியவில்லை. ஆனால், பிரமாண்டமாகத் தெரிந்தது.
எனக்கு ஜுனகாத்தில் முக்கியமெனத் தெரிந்த விடயம் அங்கிருந்த பல ஆழமான படிக் கிணறுகள். அவை, அழகான சிற்ப வேலைப்பாடுகள் கொண்ட வளைவுகளுடன் தெரிந்தன. கிணற்றின் கீழ்படிவரை சென்றால் அங்கு குளிரூட்டப்பட்ட இடங்கள் போல் குளிராக இருந்தது. எனது கற்பனைத்திரையில் தண்ணீர் எடுக்க வந்த பெண்கள், படிகளில் குந்தியிருந்து பேசி இளைப்பாறும் காட்சிகள் விரிந்தன . நான் பிறந்த எழுவைதீவில், தண்ணீர் எடுக்க அம்மா ஒரு கிலோமீட்டர் தூரம் செல்லும் போது நானும் அம்மாவோடு போவேன். தண்ணீர் அள்ளியபின்பு ஊர் விடயங்கள் பல அலசப்பட்ட பின்பே அம்மா மீண்டும் குடத்தை இடுப்பில் வைப்பார். பெண்களுக்கு இந்தத் தண்ணீர் எடுக்கும் இடங்கள், தற்போதைய முகநூல்போல், சுதந்திரமான வெளியாகவும், எதையும் பேசிக் கொள்ளும் ஊடக வலயமாக இருந்தன.
குஜராத்தில் பல இடங்களில் இப்படியான கிணறுகள், அக்காலத்தில் சிற்றரசர்களாலும் நவாப்புகளாலும் பொதுமக்களுக்கு கட்டப்பட்டிருந்தன. இந்தியாவின் தென் மாநிலங்களோடு ஒப்பிடும்போது, குஜராத் ஈரமற்ற மாநிலமாகத் தெரிந்து. சௌராஷ்டிரம் எனப்படும் இந்தப் பகுதியில் வருடத்திற்கு 550 MM மழையே பெய்கிறது. இது தார்பாவைனைத்தில் (313MM) பெய்யும் மழையிலும் சிறிதே கூடியது. நமது வறண்ட யாழ்ப்பாணத்தில் இதைவிட இரண்டு மடங்கு மழை பெய்கிறது. நாம் நீரைத் தேக்குவதில்லை ஒரு விதத்தில் குஜராத்தியினர் பலர் ஏன் வியாபாரிகளாக மாறினார்கள், வெளிநாடுகள் சென்றார்கள் என்பதை ஊகிக்க முடிந்தது.
********
அசோகனின் கட்டளைகள்,
மவுரியப் பேரரசன் அசோகனின் கட்டளைகள், பிராகிருத மொழியில் (Prahirit) பிராமி எழுத்து (Brahmi) வடிவத்தில் செதுக்கப்பட்ட பாறைகள் குஜராத்தில் உள்ள ஜுனகாத் ( Junagadh) இல் இருந்தன என்பது அங்கு போகும் வரை எனக்குத் தெரியாது . வழிகாட்டி அழைத்துக் கொண்டுபோனபோது ஏதோ பழைய சிற்பங்களைப் பார்க்கப் போகிறேன் என நினைத்தேன்.
2260 ஆண்டுகள் முன்பாக அசோக மன்னனால் 14 அரச கட்டளைகள் பாறையில் எழுதப்பட்டுள்ளது . அருகே நமக்குப் புரிய, ஆங்கிலத்தில் அதனது மொழியாக்கமுள்ளது. அதிலுள்ள இரண்டாவது அரச கட்டளை மனிதர்களுக்கும் மாடுகளுக்கும் வைத்திய வசதி செய்யப்படவேண்டும் என எழுதப்பட்டு இருந்தது. அதைப் படித்ததும் எனக்குக் கால்கள் நிலத்தில் நிற்கவில்லை. மிருக வைத்தியனாக ஒருவன் இருக்க வேண்டும் என்பது கிறிஸ்துவுக்கு 260 வருடங்கள் முன்பாக அரசகட்டளையாகி இருந்தது என்பதை ஏற்கனவே அறிந்ததன் காரணத்தால் எனது நாவலுக்கு அசோகனின் வைத்தியசாலை எனப் பெயர் வைத்தேன். ஆனால், அதை நேரில் பார்க்கும்போது எனக்கு ஏற்பட்ட உணர்வு, இளம் வயதில் வரும் காதலுணர்வுக்கு சமமாக இருந்தது.
ஐரோப்பாவில் ரிண்டபெஸ்ட் (Rinderpest) என்ற வைரசால் மாடுகள் இலட்சக்கணக்கில் இறந்ததால் அதற்கான வைத்தியம் மற்றும் நோயை ஆராய்வதற்காக 1762 இல் முதலாவது மிருக வைத்திய பல்கலைக்கழகம் பிரான்சில் உருவாக்கப்பட்டது (first veterinary college in Europe in Lyon, France in 1762). இங்கு மனிதர்களது உணவுத் தேவையே முக்கியமானதாகக் கருதப்பட்டது. ஆனால், அசோகனது கட்டளையில் ஜீவகாருண்யம் இருந்தது என்பதற்கு ஆதாரமாக அரச அடுக்களைச் சமையலில் மிகவும் குறைந்த அளவே மாமிசம் பாவிக்கப்பட்டதாகவும், அதாவது ஒரு நாள் மட்டும் மாமிசம் சமைத்தார்கள் எனவும் ஒரு புத்தகத்தில் படித்தேன்.
நேபாளத்தில் அசோகனது எழுத்துக்கள் உள்ள தூணைப்பார்த்தேன். ஆனால், அது மதச்சார்பான ரும்பினியில் இருந்தது அது பாடலிபுரத்திலிருந்து சில நூறு ( 218 miles) மைல்களே . ஜுனாகாத் மவுரியத் தலைநகரிலிருந்து ஆயிரம் (1143 miles) மைல்கள் தூரத்தில் உள்ள இடம். அக்காலத்தில் அவ்வளவு தூரத்தில் ஒரு அரசால் கட்டளை பிறப்பித்து அமுல் நடத்துவது இலகுவானதல்ல.
அசோகனது தாத்தாவான சந்திரகுப்த மவுரியனது காலத்தில் அரச கட்டளைகள் வாய் வடிவமாகவே சென்றன. அக்காலத்தில் எழுத்து இருக்கவில்லை. அத்துடன் அவனது அரண்மனை மரத்திலானது என்று கிரேக்க ( மசடோனியா ) நாட்டின் அரச தூதுவராகத் தங்கியிருந்த கிரேக்க நாட்டவர் (Megasthenes) கூறுகிறார்.
அவர்களின் கூற்றை வைத்துப் பார்த்தால் பிராமி எழுத்து வடிவம் அசோகன் காலத்திலோ அல்லது அவனது தந்தை பிந்துசாரனது காலத்திலோ இந்தியாவின் கங்கை சமவெளிக்கு வந்திருக்கலாம் என எண்ண இடமுண்டு.
இந்த பிராமி எழுத்துக்கும் சிந்து நதிக்கரையில் கண்டு பிடித்த மொழி வடிவத்திற்கும் தொடர்பில்லை என்கிறார்கள் ( சிந்து நதிக் கரை எழுத்துகள்- படங்கள் கொண்டது ) அத்துடன் பிரமி எழுத்து மத்திய கிழக்கிலிருந்து இருந்த அரமிக்கின் வடிவமே (Aramaic) என்கிறார்கள். அதே நேரத்தில் பிரமி எழுத்துக்கள் இலங்கையிலும் ( அநுராதபுரம், திசமகராம, கந்தரோடை ) மற்றும் தமிழகத்திலும் கிமு 600 ஆண்டுகளில் உள்ள மட்பாண்டங்களில் இருந்ததாகப் பல தகவல்கள் உள்ளது. அதன் அடிப்படையில் வட இந்தியாவிற்கு முன்பாக இலங்கை, தென் இந்தியாவுக்குக் கடல் மூலத்தொடர்புகளால் பிராமி எழுத்துவடிவம் வந்திருக்கலாம் என எண்ணமுடியும். இதை விடச் சிந்து நாகரீக எழுத்துகள், அந்த நாகரீகத்தின் அழிவின்பின்பு இந்தியாவின் மற்றைய இடங்களுக்குப் பரவியதா என்பதும் மொழி ஆராய்ச்சியாளர்களிற்கான கேள்வி. நமக்குத் தேவையற்றது.
அசோகனின் கட்டளைகளின் பின்பாக நாங்கள் சென்ற இடம் கீர் வனம்
இறுதியாக ஜுனாகத் (Junagadh) சமஸ்தானத்தை ஆண்ட நவாப் (Nawab Mohammad Mahabat Khanji III) இந்தியா- பாகிஸ்தான் சுதந்திரகாலத்தில் பாகிஸ்தானோடு தனது சமஸ்தானத்தைச் சேர்க்க முயன்று தோல்வியடைந்தபோது, பாகிஸ்தானிற்கு குடும்பத்தோடு சென்றார். ஆனால், அந்த நவாபின் நல்ல செயல் விடயமே நாம் செல்லும் சிங்கங்களின் சரணாலயம் . நவாப் தனது வேட்டைக்கு உருவாக்கிய காடே தற்பொழுது கீர் தேசிய வனமாக உள்ளது . இங்கு 500 மேற்பட்ட சிங்கங்கள் உள்ளன என்பதுடன் இனப்பெருக்கமடைகின்றன என்பதும் முக்கியமான விடயம் . இங்கு மட்டுமே ஆசியச் சிங்கங்கள் உள்ளன.
இங்கு நாங்கள் சென்ற காலம் வறண்ட கோடைக்காலம், அத்துடன் ஏராளமான இந்திய பயணிகள் வந்திருந்தார்கள். ஒரு நாள் முழுவதும் ஜீப்பில் சுற்றிய போதும் அங்கு சிங்கங்களைக் காணமுடியவில்லை. இதுவும் நேபாளத்தில் சிறுத்தைகளைத் தேடிய பயணம் போன்று முடிந்தது. இரைதேடும் மிருகங்களை காண்பதற்கு அதிஸ்டமிருக்கவேண்டும். ஏமாற்றமாக இருந்தாலும் ஏராளமான முதலைகள் மான்கள் மரைகள் என்பவற்றைக் காணமுடிந்தது .
ஆசியச் சிங்கங்கள் எல்லா இடங்களிலும் அழிந்த பின்பு இங்கு பாதுகாப்பாக இனப்பெருக்கம் செய்கின்றன என்பது மனதிற்கு திருப்தி தரும் விடயமாக இருந்தது . அத்துடன் அந்த வனத்தில் இன்னமும் பழங்குடி மக்கள் வசிப்பதையும் காணமுடிந்தது.
மீண்டும் அகமதாபாத் வந்தபோது, புது டில்லி போக உத்தேசித்திருந்த எமக்கு அங்குக் கலவரங்களும், அதன்பின் கொலரா தொற்றும் ஏற்படதாக அறிந்தபோது, சென்னையை நோக்கி வந்தோம். சென்னையில் ஒரு கிழமை நின்ற பின்னால், மெல்பன் வந்த இரு கிழமைகளில் கொரானாவுக்காக முழு நகரமும் மூடப்பட்டது.
இந்தப் பயணத்தில் புத்தர் பிறந்த, உபதேசம் செய்த இடங்களுடன் மகாத்மா காந்தி வாழ்ந்த இடங்களை பார்க்க முடிந்தது. இலங்கை, நேபாளம், மற்றும் இந்தியாவில் வாரணாசி, குஜராத் என ஆறு கிழமைப் பயணத்தின் நினைவுகள், எடுத்த ஒளிப்படங்கள் தற்போதைய கொரோனோ முடக்க நாட்களில் மனதைத் தெளிவாக வைத்திருக்க உதவுகிறது.
ஒரு மனிதன் தேவதையிடம் தனக்கு முத்து குவியல் வேண்டும் என வரம் கேட்டான். தேவதை ‘நீ அழுதால் வரும் கண்ணீர் ஒவ்வொன்றும் முத்தாகும்’ என வரம் கொடுத்தது.
அந்த மனிதன் அழத்தொடங்கினான். ஆனால் அழுகை வரவில்லை. இறந்து போன தாய் – தந்தையை நினைத்தான். சிறிதளவு வந்த கண்ணீர் துளிகள் முத்துகளாகின. பக்கத்தில் இருந்த கத்தியை எடுத்து தனது குடும்பத்தை குத்தத் தொடங்கினான். கண்ணீர் ஆறாகப் பெருகி வீட்டில் முத்துகளாகின.
கண்ணைத் துடைத்துக் கொண்டு சுற்றிப் பார்த்தபோது மனைவியும் ஒரே குழந்தையும் குத்தப்பட்டு இறந்து அருகில் கிடந்தன.
இலங்கையின் வட-கிழக்கில் வாழும் தமிழ் மக்களுக்கு செல்வநாயகம் – அமிர்தலிங்கம் தலைமையிலான கூட்டணியினர் தமிழ் ஈழம் என்ற பட்டு வேட்டிக்கு ஆசைப்படவைத்தனர்.பிரபாகரன் தலைமையிலான விடுதலைப்புலிகள் இப்பொழுது கோவணத்துணியும் இல்லாமல் அம்மணமாக விட்டு விட்டார்கள்.
தற்பொழுது மகிந்த இராஜபக்ச தலைமையில் உள்ள இலங்கை அரசாங்கம் உலக நாடுகளினதும் இந்தியாவினதும் வற்புறுத்தலின் பேரில் பதின்மூன்றாவது திருத்தச் சட்டத்தை அமுல் நடத்துவதாக வாக்களித்தது மூலம் தனது தோளில் தொங்கும் கரும் சிவப்பு துண்டை வட-கிழக்கு வாழும் தமிழ் மக்களுக்குக் கொடுத்து கோவணமாக அணியும்படி கொடுத்திருக்கிறார்.
இந்த திருத்தச் சட்டத்தை ஆதரிப்பதா இல்லையா என்ற கேள்வி வெளி நாட்டுத் தமிழர்கள்பலரிடம் உள்ளது. உள் நாட்டுத் தமிழர்கள் இலங்கை இராணுவம் விடுதலைப்புலிகள் மற்றும் பிள்ளையன் குழு என அடங்கி வாழவேண்டி இருக்கிறது. மேலும் இவ்வளவு காலம் நடந்த போருக்கும் அழிவுக்கும் இலங்கை அரசாங்கமும் புலிகளும் மட்டுமல்லவெளிநாட்டுத் தமிழர்கள்.அந்த எரியும் தீயில் நெய் ஊற்றி வளர்த்தவர்கள். இவர்கள் சுயநலத்துடன் முட்டாள்தனத்தையும் கலந்து ஊதி போர்க்கனல் வளர்த்தார்கள்.
முன்னாள் இலங்கை அதிபர் ஜெயவர்த்தனாவின் இந்தியா -இலங்கை ஒப்பந்தத்தில் இந்த திருத்தச் சட்டம் தற்காலிக வட-கிழக்கு இணைப்புடன் வந்தது. அக்காலத்தில் கிடைத்த வட-கிழக்கு இணைப்பு இப்போது இல்லை. சந்திரிகா குமாரதுங்கா காலத்தில் நீலன் திருச்செல்வம்த்தால் உருவாக்கப்பட்ட தீர்விலும் குறைவானது. இப்படியான ஒரு தீர்வை ஏன் நாம் ஆதரிக்கவேண்டும்?
தற்போது தமிழர்கள் இராணுவ , அரசியல், பொருளாதார, மனிதவளத்தில் வரலாறு காணாத நிலையில் பின் தள்ளப்பட்டு உள்ளார்கள். வடமாகாணம் பெரும்பகுதி அரசாங்க படைகளால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டுள்ளது. கிழக்கு மாகாண தமிழர்கள் பெரும்பான்மையோர்அகதி வாழ்க்கை நடத்துகிறார்கள். இலங்கையில் வாழும் வட-கிழக்கு தமிழர்கள் நாட்டின் நாட்டின் 12 விழுக்காட்டிலிருந்து 8 விழுக்காடாகிவிட்டனர். இதற்கு விடுதலைப்புலிகளுக்கு நன்றி உரித்தாகுக. தற்போதைய அரசாங்கம் சிறுபான்மை அரசாங்கம். இதன் ஆட்சியதிகாரம் ஜனதா விமுக்தி பெரமுனையின் ஆதரவில் தங்கி இருக்கிறது. ஜயவர்தனாவின் அரசுக்குப் பின்பு எந்த அரசுமே விரும்பினாலும் எதுவும் செய்ய முடியாதநிலையில் இருந்தன. சந்திரிகாவால் உருவாக்கப்பட்ட தீர்வை ஐக்கிய தேசிய கட்சியும் விடுதலைப்புலிகளும் குழப்பினார்கள். வட-கிழக்கு தமிழ் மக்கள் இணைந்த தீர்வு வேண்டும் என்பவர்கள் தற்போது கிழக்கு வாழ் மக்கள்
இந்த இணைப்புக்குச் சம்மதிக்கிறார்களா என்பதைச் சிந்திக்கவேண்டும். ஆராய்ந்து பார்த்தால் தமிழ்பேசும் இஸ்லாமியர்களும் கருணாவின் பிளவின் பின் பெரும்பாலான தமிழர்களும் வடக்கு மாகாண மக்களோடு இணைந்து வாழத்தயாராகவில்லை. வட மாகாணத்தவருக்கு கிழக்கு மாகாண மக்களோடு இணைந்து வாழவேண்டிய தேவையும் இல்லை. சிறிய மாநிலங்களாக இருப்பது அபிவிருத்தி அடைவதற்கு இசைவானது என்பது இந்தியாவின் அனுபவம். உத்தரப் பிரதேசத்திலிருந்து உத்தரகண்ட் எனவும் மத்தியப் பிரதேசத்திலிருந்து சத்திஸ்கார் எனப் பிரித்தார்கள். இப் பின்தங்கிய பிரதேசங்கள் தற்போது பொருளாதார முன்னேற்றம் அடைந்து இருப்பதால் ஆந்திராவிலிருந்து தெலுங்கானாவைப் பிரிப்பது உசிதம் என நினைக்கிறது இந்திய மத்திய அரசு.
தற்போது வடக்கிலும் கிழக்கிலும் தமிழர்கள்; அகதி நிலையிலிருந்து மீண்டும் சாதாரண மனிதர்களாக வாழும் நிலையை உருவாக்க இந்த பதின்மூன்றாவது திருத்தச் சட்டம் உதவும். மேலும்; இதை ஆரம்பப் புள்ளியாகக்கொண்டு வளர்த்து எடுக்கவேண்டும். இப்படி ஏற்று நடந்தால்
வடக்கில் டக்ளஸ் தேவானந்தாவையும் கிழக்கில் பிள்ளையனும் அரசியல் அதிகாரத்துக்கு வர வழிவகுக்கும்.. இது தற்போது உள்ள வன்முறை நிலையிலும் மேலானது.. இவர்கள் மண்ணின் மைந்தர்கள்தான்;. தற்போதுள்ள கள நிலையில் விடுதலைப் புலிகள் இராணுவம், சிங்கள குடியேற்றம் என்பவற்றுக்கு எதிராக இவர்கள் மட்டும் தான் தாங்கிப்பிடிப்பார்கள். இவர்களில் குறை காண்பவர்கள் உணரவேண்டியது வடக்கு-கிழக்கு மாகாணங்கள் எப்பொழுது ஜனநாயகம் தளைத்துச் செழித்த மண்ணல்ல. மேற்கு நாடுகளில் ஜனநாயக காற்றைச் சுவாசிக்கும் தமிழர்கள் கூட அமிர்தலிங்கம் , நீலன் திருச்செல்வம் போன்ற ஜனநாயக வாதிகளைக் கொன்ற போது களிப்படைந்து பாலசிங்கம், தமிழ்செல்வனுக்கு வாரக்கணக்கில் துக்கம் அனுஷ்டித்தவர்கள்தான்.
தற்போதைய கள நிலை
இந்தியாவில் நின்ற போது மூன்று விடுதலைப்புலிகள் எனச் சந்தேகத்தில் டெல்லியில் பிடித்த மறுநாள் முன்னாள் வட- கிழக்கு முதல்வர் வரதராஜப்பெருமாளை கொலை செய்யத் திட்டமிட்டதாகப் புலிகளின் உளவுப் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்கள் பலர் பிடிபட்டனர். இதன்பின்பு கருணாநிதி ஆட்சிக்கு நெருக்கடி உருவானது. கூட்டணியின் அங்கமான காங்கிரஸ் கட்சியும் எதிர்க்கட்சியான அ. தி.மு.க வும் சேர்ந்து கலைஞரைப் புலி ஆதரவுஎனக் குற்றம் சாட்டினர். கலைஞர் தனது ஆட்சியைக் காப்பாற்றத் தமிழ் நாட்டு உளவுத் துறையான Q பிரிவை முடுக்கிவிட்டார். சென்னையில் வாழும் புலிகளுடன் அகதித் தமிழர்களுக்கும் நெருக்கடி ஏற்பட்டுள்ளது.
இலங்கையின் காங்கேசன் துறை முதல் பொத்துவில் வரையான கிழக்குப்பகுதி இலங்கைஇந்தியக் கடற்படைகளின் கூட்டு முயற்சியால் கடற்புலிகளின் போக்குவரவு தடைசெய்யப்பட்டுள்ளது. இராமேஸ்வரம் அண்டிய (தங்கச்சிமடம்) தமிழ் நாட்டுக் கரையிலிருந்து மன்னாரின் வடக்கு கரை (விடத்தல் தீவு) பகுதிகளுக்கே இப்பொழுது எரிபொருளும் கண்ணி வெடிக்குரிய மூலப்பொருட்களும் கடத்தப்படுகிறது. இந்த கடல்பகுதி ஆழம் அற்ற பகுதி. பாரிய கடல் படை கப்பல்கள் செல்லமுடியாது..இந்த கடத்தலைப் புலிகள் நேரடியாகச் செய்வதில்லை. தமிழக கடத்தல்காரரிடம் கொந்தராத்து விட்டுள்ளார்கள். இவர்கள் ஏழை மீனவர்கள் மூலம் இதைச் செய்கிறார்கள்.
இதை விடப் பலரது கருத்துப்படி விடுதலை புலிகளின் இராணுவ நடவடிக்கை உளவுப்பொறுப்பாளர் பொட்டம்மனிடம் சென்றுவிட்டது. இத்துடன் பிரபாகரனது காயத்தைப்பற்றிய செய்தியும் பலமாக உலாவுகிறது.. இதன்படி புலிகளின் தாக்குதல் சாதாரண சிங்கள மக்களுக்கு எதிராக மேலும் முடுக்கிவிடப்படலாம். இது இலங்கை அரசாங்கத்தின் கையை மேலும் பலப்படுத்தும்.ஏற்கனவே பல சக்திகள் புலிகளுக்கு எதிராக ஓவர்டைம் வேலை செய்கிறார்கள். பாகிஸ்தான் விமான ஓட்டிகள் குண்டு விமானம் ஓடுகிறூர்கள். 150 இலங்iகை விமான ஓட்டிகள் மிக் ரக விமானங்களுக்கு இந்திய பைலட்டுகளாலே இலங்கையிலே பயிற்றப்படுகிறார்கள். இந்தியக் கப்பற்படைகள் புலிகளுக்கு எதிராக ரோந்து செய்கின்றன. இது மட்டுமல்ல இலங்கை இராணுவ முகாங்களில் இந்திய ஆலோசகர்கள் உள்ளார்கள் என சில தகவல்கள் கசிகிறது.
இந்த நிலையில் வன்னியில் சிறுவர்களையும் தலை நரைத்த மத்திய வயதானவர்களையும் புலிப்படையில் சேர்த்து நிகழ்காலத்தை மட்டுமல்லாது தமிழர் எதிர்காலத்தையும் அழிப்பதா இல்லை 97ல் இறந்த ஈழத்தைக் கடந்த 20 வருடமாக விடுதலைப்புலிகள் இழுத்து திரிந்க இந்த பிரேதத்தை எரித்து சாம்பலை காடாத்திவிட்டு பதின்மூன்றாவது திருத்தச் சட்டம் ஏற்றுக்கொள்வதா என்பதே இப்பொழுது தமிழர் முன் உள்ள பிரச்சினையாகும்..
புல விடயங்களில் திராவிட இயக்கம் மோசமான முன் உதாரணமாக இருந்தாலும்திராவிடப்பிரிவனையை விட்டு இந்தியாவின் ஒருமைப்பாட்டை ஏற்றுக்கொண்டது நாம் எல்லோரும் கவனித்துப் பின்பற்ற வேண்டியதொன்றாகும். இதேவேளையில் திராவிடக்கோசம் தமிழ் நாட்டில் அவர்களை அரசுக் கட்டில் ஏற்றியது ஆனால் எங்களுக்கு……
Editorial in chief of the Uthayam, community paper based in Melbourne
(November 30, Melbourne, Sri Lanka Guardian) What no Tamil thought would happen in Jaffna is now shocking the world: the Tamils are carrying the Sri Lankan flag and hailing the victory of the Sri Lankan forces in Pooneryn.
We may not like it and say Sri Lankan Government propaganda. But even if one Tamil in Jaffna is voting with his/her feet, carrying the Sri Lankan flag, then who are we to say “NO”? This is a clear signal for the Tamils in the Diaspora to wake up and take notice of the responses of our desperate people. This new trend is not going to end here. The world is moving forward and away from LTTE. Tamils also moving away from Prabaharan’s dream except for some diehard Tamil expatriates and few self-seeking Tamilnadu politicians. It is going to gather momentum as the Tigers run abandoning the people. The people have nowhere to go except to embrace the Sri Lankan flag. They see hope in it more than in the Tiger flag. This is not surprising as the war-weary Tamils are yearning for peace – any sort of peace.
Over the years the Tamils have gone through enough suffering mainly due to the blind stupidity of our leadership. Our people see no salvation in fighting anymore. More fighting means more deaths, more widows, more hunger, more suffering. For how long our people are going to suffer for a political illusion that has wasted the best energies of our people?
Our Mahaveer heroes in the Tamil Diaspora have to seriously consider the future of the Tamils in Sri Lanka. Do they seriously believe that they can stop the Sri Lankan forces from advancing into Killinochchi? They are hanging around in Western capitals because they know that Prabhakaran cannot stop the advance. So they are running desperately behind their MPs and Churchmen to stop the forces. They have played all their cards and drawn a blank.
The Western capitals that were giving them a helping hand have now washed their hands off Prabhakaran. The last card was to activate Tamil Nadu. But what is the result? Chief Minister Karunanidhi double-crossed the Tamils and threw the resignation handed by his daughter into the wastepaper basket. It was big news when he threatened to pull out of the Manmohan Singh government. Is anybody talking about it now? How long are we going to deceive our own people? Our people have been living on a diet of false promises. The misguided Tamils in the diaspora are financing these false promises which are leading to more deaths. Neither the Tamil people nor the Tiger cadres can live on false promises forever. Sooner or later the truth will dawn on them and then they will realize that they can find some hope only in the Sri Lankan flag.
After thirty-odd years of failure everyone, we are forced to admit that what is needed now is not war but peace. We missed all the changes that were given to us when the Tigers shot the Ceasefire Agreement to pieces. We should have used the offer given to us and consolidated our position with the backing of the international community. Now we have nothing. As a last resort, our people are rushing to seek shelter behind the Sri Lankan flag. It is a slap in the face of the Velupillai Prabhakaran who promised everything and is now left with nothing. At least our people know that under the Sri Lankan flag no one would come knocking on their doors to drag our children to fight in a useless war that is heading towards a disastrous end.
At the moment everyone is waiting for the Heroes’ Day speech of Prabhakaran. He has lost the war. What can he offer now? He will blame everybody except himself? How does that help our people? Did he take the leadership to blame others? Or is he there to save our people? If so when? And how? More importantly, how can he save the people when he trying to save himself?
He will have no answers when he delivers his speech this time in some hide-out in Mullativu. If he has no answers then isn’t it time that we Tamils found another new leader who can give us peace? Any mug can give excuses or blame others. The leader who led the Tamils into war has failed. What we need is a new leader to bring peace and save our people from extinction –
சௌந்தர்ய உபாசகரின் எளிமையான வாழ்வை பேசும் சிறப்பு மலர்
முருகபூபதி
பல வருடங்களுக்கு முன்னர் ஈழத்தின் மூத்த எழுத்தாளர் செ. கணேசலிங்கனின் மண்ணும் மக்களும் என்ற நாவல் வெளிவந்தது. அந்த நாவலை, அது அதிதீவிரவாதம் பேசுகிறது என்ற காரணத்தினால் தடைசெய்தார்கள்.
சில வருடங்களுக்கு முன்னர் ஈழத்தின் மற்றும் ஒரு இலக்கிய ஆளுமை எஸ். எல். எம். ஹனீபா எழுதிய மக்கத்துச்சால்வை என்ற கதைத்தொகுப்பு வெளியானது. ஹனீபாவின் எழுத்துக்களை பிடிக்காத சில அதிமேதைகள் அவரை கிறுக்கன் என்று வர்ணித்தனர்.
அதற்கு அவர், “ நான் கிறுக்கன் எண்டா, எதுக்கடா என்னுடைய எழுத்துக்களை படிக்காங்கள் … ? “ என்று எதிர்க்கேள்வி போட்டவர்.
மகாகவி பாரதியைக்கூட அவன் வாழ்ந்த காலத்தில் கிறுக்கன் என்றுதான் சிலர் அழைத்தார்கள். எங்கள் புகலிட நாட்டில் ஒரு கவிஞர் தனக்கு கிறுக்கு பாரதி என்றே புனைபெயரும் வைத்து, அதனையே தனது மின்னஞ்சல் முகவரியுமாக்கியிருக்கிறார்.
எனவே கிறுக்கு என்பது மோசமான சொல் அல்ல.
எஸ். எல். எம். ஹனீபா அவர்களின் வாழ்வையும் பணிகளையும் விரிவாகப் பதிவுசெய்யும் மக்கத்துச்சால்வை மண்ணும் மக்களும் சிறப்பு மலர், இந்த கொரோனோ காலத்திலும் எப்படியே விமானம் ஏறி, பசுபிக் சமுத்திரத்தையும் கடந்து, அவுஸ்திரேலியாவில் எனது வீட்டு வாசலை வந்தடைந்துவிட்டது.
அனுப்பிவைத்த மலரின் தொகுப்பாளரான மக்கத்துச்சால்வை வாசகர் வட்டத்தின் தலைவர் எழுத்தாளர் ஓட்டமாவடி அறபாத் அவர்களுக்கும், மலர் கிடைத்த தகவலை தாமதமின்றி மின்னஞ்சல் வாயிலாக தெரிவித்துவிட்டேன்.
இதில் ஒரு ஒற்றுமையையும் என்னால் அவதானிக்க முடிந்தது.
ஹனீபாவையும் அறபாத்தையும் நான் முதல் முதலில் சந்தித்தது 2010 டிசம்பரில் கிழக்கிலங்கையில்தான். நான் எனது இலக்கிய நண்பர்களுடன் 2011 ஜனவரியில் இணைந்து கொழும்பில் நடத்திய சர்வதேச தமிழ் எழுத்தாளர் மாநாட்டுக்கான தகவல் அமர்வு நிகழ்ச்சிகளுக்காக இவர்களது வாழ்விடங்களுக்கு சென்றவேளையில்தான் அந்த முதல் சந்திப்பு நிகழ்ந்தது.
அதன்பின்னர் அறபாத்தை சந்திக்க சந்தர்ப்பம் கிடைக்கவில்லை. எனினும் ஹனீபாவை கடந்த 2019 இல் கிளிநொச்சியில் நடந்த 49 ஆவது இலக்கிய சந்திப்பில் காணமுடிந்தது. அந்த இரண்டு நாட்களும் மறக்கமுடியாத தருணங்கள். எனது நினைவறையில் சேமித்து வைத்துள்ளேன்.
எம்மத்தியில் நன்கு அறியப்பட்ட சில எழுத்தாளர்கள், அவர்களது பூர்வீக ஊரின் பெயரால் அல்லது அவர்கள் எழுதிப்புகழ்பெற்ற புத்தகத்தின் பெயரால் பிரபல்யமாகியிருப்பர்.
ஒரு கூடைக்கொழுந்து எனச்சொன்னவுடன் எமக்கு மலையக மூத்த படைப்பாளி என். எஸ். எம். இராமையா நினைவுக்கு வருவாரே, அதேபோன்று மக்கத்துச்சால்வை என்றவுடன் ஹனீபாதான் நினைவுக்கு வருவார்.
ஜெயமோகனின் விஷ்ணுபுரம் வாசகர் வட்டம், அவர் எழுதிய விஷ்ணுபுரம் நாவல் அதிகம் பேசப்பட்டதன் விளைவால் உருவானதுபோன்று, ஹனீபாவின் மக்கத்துச்சால்வை கதைத்தொகுதியினால் கிழக்கிலங்கையில் மக்கத்துச்சால்வை வாசகர் வட்டம் உருவாகியிருக்கிறது.
இந்த வாசகர் வட்டம் ஹனீபாவுக்காகவோ , அவரது புகழ் பரப்புவதற்காகவோ மாத்திரம் தோன்றவில்லை என்பதை இம்மலரின் முன்னுரை நம்பிக்கையின் நிழல் என்ற தலைப்பில் தரும் தகவல்கள் தெரிவித்துள்ளன.
இந்த வாசகர் வட்டம் சில இலக்கிய முயற்சிகளை முன்னெடுத்திருக்கிறது. அதில் ஒன்று இந்த சிறப்பு மலர்.
“ உனது சுயம் உனக்கே சொந்தம்… அன்பாக சக மனிதனை மதித்து வாழ்வோம். அடக்குமுறைக்கும் ஆணவத்துக்கும் பயந்து வாழ்வதைவிட அதை எதிர்த்து மடிதல் மேலானது “ என்ற எஸ். எல். எம். ஹனீபாவின் கூற்றோடு, அவர் தாவரங்களை காதலோடு நேசிக்கும் வண்ணப்படத்துடன் மலரின் ஆக்கங்கள் ஆரம்பமாகின்றன.
56 ஆக்கங்களுடன், மக்கத்துச்சால்வை வாசகர் வட்டத்தின் செயலாளர் எஸ். நளீமின் அன்பும் நன்றியும் குறிப்புகளுடன் இம்மலர் 220 பக்கங்களைக்கொண்டிருக்கிறது.
தான் வாழும் பிரதேசத்து மக்களின் மொழியைப்பேசி, அம்மக்களின் ஆத்மாவை தனது படைப்புகளில் பிரதிபலித்துக்கொண்டு இயங்கிவரும் ஹனீபாவின் இயல்புகளை சில ஆக்கங்கள் உணர்வுபூர்வமாகச் சொல்கின்றன.
மீராவோடை மண்ணில் சட்டி பானைத் தெருவில் 1946 ஆம் ஆண்டு கடலை நம்பி வாழ்ந்த தந்தைக்கும் மண்ணை நம்பி வாழ்ந்த தாய்க்கும் மூன்றாவது குழந்தையாக பிறந்திருக்கும் ஹனீபாவின் ஆரம்பக்கல்வி தொடக்கம், உயர் கல்வி, மற்றும் தொழில்துறை, பணியாற்றிய பிரதேசங்கள், இலக்கிய மற்றும் அரசியல், சமூக வாழ்க்கை பற்றி அறபாத் விரிவாகவே எழுதியிருக்கிறார்.
இந்தப்பதிவின் ஊடாக ஹனீபா பற்றிய முழுமையான தரிசனம் வாசகர்களுக்கு கிடைக்கிறது.
பேராசிரியர் எம். ஏ. நுஃமான் எழுதியிருக்கும் மநோரதியமும் யதார்த்தமும் என்ற ஹனீபாவின் சிறுகதைகள் குறித்த வாசிப்பு அனுபவம் வாசகரையும் உடன் அழைத்துச்செல்கிறது.
ஹனீபாவின் மக்கத்துச்சால்வை, அவளும் ஒரு பாற்கடல் ஆகிய தொகுதிகளில் இடம்பெற்ற கதைகள் பேசப்படுகின்றன.
நுஃமான், மிகவும் ஆழமாகவே இந்த ஆக்கத்தை எழுதியிருப்பது புலனாகிறது. நுனிப்புல் மேயாமல், ஹனீபாவின் படைப்பூக்கமும் படைப்பு மொழியும் எத்தகையது..? என்பதை விபரித்திருக்கின்றார்.
இக்கட்டுரைக்காக நுஃமான் செலவிட்டுள்ள நேரம் மிகவும் பெறுமதியானது என்றே சொல்லத்தோன்றுகிறது. எதிர்காலத்தில் பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் எவரேனும் ஹனீபாவின் சிறுகதைகள் குறித்து MPhil ஆய்வு மேற்கொள்ள முன்வந்தால், நுஃமானின் இந்த வாசிப்பு அனுபவம் சிறந்த உசாத்துணையாகத் திகழும்.
வேதாந்தி எழுதியிருக்கும் எஸ். எல். எம். என்றொரு மைல்கல், என்ற ஆக்கம், ஹனீபாவின் வடக்கு – கிழக்கு மாகாண சபையின் அற்பாயுள் காலம் பற்றி நாம் அறியாத பல செய்திகளை பேசுகிறது.
“ கரிசல் காட்டுக்கு ஒரு கி. ராஜநாராயணன் என்றால் மட்டக்களப்பு தமிழுக்கு ஒரு எஸ். எல். எம். என்று தயக்கமின்றி சொல்லலாம் “ என்கிறார் மருத்துவர் எம். கே. முருகானந்தன்.
இலங்கைக்கு வருகை தரும் தமிழக எழுத்தாளர்கள் தமது பயணங்கள் பற்றி எழுதுவது அபூர்வம்.
முனைவர் அ. ராமசாமி, தனது முதலாவது பயணத்தில் சந்தித்த ஹனீபாவை மீண்டும் இரண்டாவது பயணத்திலும் சந்திக்கத்தக்கதாக தனது பயண நிகழ்ச்சி நிரலை தயாரித்துக்கொண்டதாக தனது அன்பின் அலைகளால் நிரப்புபவர் எஸ். எல். எம். ஹனீபா என்று தமது ஆக்கத்தை தொடங்குகிறார்.
இவரும் ஹனீபாவின் சில கதைகளை தொட்டுத் தனது வாசிப்பு அனுபவங்களை பகிர்ந்துள்ளார்.
“ ஹனீபா, கதைக்கும் விடயங்களின் அருமையும் அதில் காணப்படும் நகைச்சுவைகளும் அவற்றைக்கூறவேண்டியதன் அவசியமும் ஒருங்கே சேரும்போது தான் அடையும் ஆனந்தம் மிக அதிகம் “ என எழுதுகிறார் மு.கா. மு. மன்சூர்.
இவரது அனுபவம்தான் எனக்கும் கிளிநொச்சியில் மீண்டும் ஹனீபாவை சந்தித்தபோது கிட்டியது.
சுந்தரராமசாமி, ஹனீபாவுக்கு எழுதிய கடிதங்களையும் மேலும் சில கடிதங்களையும் மலர் தொகுப்பாளர்கள் தவறவிடாமல் மலரில் இணைத்துள்ளனர்.
என். ஆத்மா, எஸ். ராமகிருஷ்ணன், அஷ்ஷேய்க் எம். டீ. எம். றிஸ்வி, பேராசிரியர் செ. யோகராசா, ஏ. எல். பீர்முகம்மது, ஏ. எம். அப்துல் காதர், எஸ். றமீஸ் பர்ஸான், வி. ஏ. ஜுனைத் , நொயல் நடேசன், ஆபிதீன், ஜவாத்மரைக்கார், இளைய அப்துல்லா, நபீல், சாஜித், சிராஜ் மஸ்ஹ_ர் , அனார், கருணாகரன், டிசே தமிழன், அம்ரிதா ஏயெம், சப்ரி, எம். பௌசர், ஹஸீன், எஸ். நளீம், முருகபூபதி, ஏ.எம். றியாஸ் அகமட், தமயந்தி, சீவகன் பூபாலரட்ணம், இளங்கோ, தேவமுகுந்தன், மல்லியப்பு சந்தி திலகர், தெளிவத்தை ஜோசப், ஜெயமோகன், எச். எம். எம். இத்றீஸ் ஆகியோரின் ஆக்கங்களும் மலருக்கு மெருகூட்டுகின்றன.
அனைத்து ஆக்கங்களும் எஸ். எல். எம். ஹனீபாவின் மனிதநேயப்பண்புகளை நினைவூட்டுவனவாகவும், அவரது நகைச்சுவை உணர்வுகளை பகிர்ந்துகொள்வதாகவும் அமைந்துள்ளன.
அரசியலா …. சமூகமா… இலக்கியமா… குடும்பமா…. இதில் ஒரு எழுத்தாளன் எதனைத் தெரிவுசெய்யவேண்டும்..? என்ற கேள்வியை சுயமதிப்பீட்டுக்குட்படுத்தும் ஆக்கங்களாக சிலரது எழுத்துக்கள் ஹனீபாவின் மொழியிலேயே பேசுகின்றன.
வாழ்வை நாம் எழுதும்போது அதன் இடுக்குகளுக்குள்ளும் சென்று திரும்பவேண்டியிருக்கிறது என்பதையும் ஹனீபாவின் எழுத்துக்கள் அனைத்து தலைமுறை எழுத்தாளர்களுக்கும் சொல்லியிருப்பதும் இம்மலரின் உள்ளடகத்தின் தொனியாகியிருக்கிறது.
மக்கத்துச்சால்வை மண்ணும் மக்களும் சிறப்பு மலர், படைப்பு இலக்கியத்துறையிலும் இயற்கையை நேசிக்கும் பண்பிலும் தன்னை தொடர்ந்து ஈடுபடுத்தி வரும் ஒரு சௌந்தர்ய உபாசகரின் எளிமையான வாழ்வை அதன் உயிர்த்துடிப்போடு பேசுகிறது.
ஹனீபாவின் வாழ்வின் முக்கிய நிகழ்ச்சிகளில் எடுக்கப்பட்ட ஒளிப்படங்களும் மலரைச்சிறப்பிக்கின்றன. அத்துடன் அவரது சில முன்னைய ஆக்கங்களும் மீள் பிரசுரமாகியுள்ளன.
மலரின் பிரதிகளுக்கு:
மக்கத்து சால்வை வாசகர் வட்டம்
No. 159, MPCS Front Road, Mavadichenai, Valaichenai – 30400,
பேராதனைப் பல்கலைக்கழகம் செல்லும் பயணமே எனது முதல் ரயில் பயணம் என்பதால், அந்தப் பயணம் புதிய அனுபவமாக இருந்தது. ஏற்கனவே பிரச்சினைப்பட்டதால், எனது அப்புவுடனான பேச்சு வார்த்தைகள் கஞ்சத்தனமாக இருந்தது. கனைப்புகளும் தலையாட்டலும், தந்தையினதும் மகனதும் தொடர்பாக இருந்தது. அதைப்பற்றி இருவரும் கவலைப்படவில்லை.
கொடிகாமத்தை ரயில் தாண்டியதும் கைப்பையில் வைத்திருந்த உணவின் வாசம், நாசியால் சென்று , இரைப்பைக்கும் சிறுகுடலுக்கும் மத்தியில் போரை உருவாக்கியது . வீரகேசரிப் பத்திரிகையால் மடித்துக் கட்டித் தந்த பார்சலை திறந்தேன். உள்ளே வாட்டிய வாழையிலையில் , புட்டுடன், முட்டை பொரியல், உருளைக் கிழங்குக் கறியை வைத்துக் கட்டிய எனது உணவுப் பார்சலை திறந்தபோது, அப்புவும் திறந்தார். அம்மா எனக்கு இரண்டு முட்டைகளை ஒன்றாகப் பொரித்ததால் பெரிதாக இருந்தது.
மூத்தவனாக எனக்கு எப்பொழுதும் பாரபட்சம் வீட்டில் இருக்கும். யாழ்ப்பாணம் இந்துக்கல்லூரி விடுதியிலிருந்த காலத்தில் தொடங்கியது. வார விடுமுறைகளில் வீடு சென்றால் முட்டைகள் பொரித்த மீன்கள், சோற்றுக்கு வெளியில் ஒன்று அடியில் ஒன்று என இருக்கும். அவன் பாவம் கிழமை முழுவதும் போடிங்கில் வயிறு காய்ந்து விட்டு வாறான் என்பது அம்மாவின் பதில்.
விசில் ஊதியபோது பந்தயத்தில் ஓடும் விளையாட்டு வீரர்களாக, அவசரமாக பலர் உணவருந்த, ரயில் முழுவதும் உணவுக் கூடமாகியது. தொடர்ந்து பிரயாணம் செய்வதால் இலகுவாகச் சாப்பிடப் பாண் ரொட்டி எனப் பலர் வைத்திருந்தனர். நீற்றுப்பெட்டியில் அவித்த புட்டை இருந்த இடத்திலிருந்து கொண்டு உண்பது எனக்குச் சவாலாக இருந்தது.
இரயில், இரவை டெயிலரின் கத்திரியாக கிழித்தபடி தொடர்ந்து சென்றபோது கண்ணை மூடியபடி, அனுராதபுரம் செல்லும்வரை சியாமளாவுடன் நினைவுகளில் பயணித்தேன். தனிமை என்பது எக்காலத்திலும் என்னை வாட்டுவதில்லை. மனிதர் நிறைந்த இடத்தில் முகங்களைப் படித்துக் கொண்டிருப்பேன். எவரும் இல்லாதபோது கனவுலகத்தை உருவாக்கிவிடுவேன். அதிலும் காதல் கொண்ட காலத்தில் எனக்குத் தேவையான உலகத்தை மயனாக அமைத்துவிடுவேன்.
நடு இரவின் பின் சில மணிநேரம் தூங்கிவிட்டேன்.
அதிகாலையில் பொல்காவலையில் இறங்கினோம் . அங்கிருந்து இரு மணிநேரத்தின் பின்பு கண்டி செல்லும் ரயிலில் பயணம் செய்ய வேண்டும். அப்பு பத்து வருடங்கள் மலைநாட்டில் ஆசிரியராக வேலை செய்துகொண்டு 1958 இனக் கலவரம்வரை கடையொன்று வைத்திருந்தவர். அவருக்கு இந்த ரயில் பயணம் பழக்கமானது.
பொல்காவலையில் என்னைப்போலப் பல மாணவர்கள் சிறு கூட்டங்களாக நின்றார்கள். ஆனால் எனக்குத் தெரிந்தவர்கள் எவருமில்லை. அக்காலத்தில் றாக்கிங் பெரிதாக இருந்ததால் என்னை நான் பல்கலைக்கழக மாணவனாக இனம் காட்ட விரும்பவில்லை. பரீட்சை முடிவுகள் வந்தவுடன் ஒரு சிலரை யாழ்ப்பாணத்திலே வைத்து றாக்கிங் செய்தது கேள்விப்பட்டேன். பல்கலைக்கழகம் போகுமுன்பே காதலி இருந்த விடயம் தெரிந்து சிலர் என்னை விசேடமாக றாக்கிங் செய்யத் தயாராக இருப்பதாக ஒரு செய்தி உலாவியது. மேலும் அப்புவுடன் செல்லும்போது றாக்கிங்கில் நான் மாட்டிக் கொள்ளத் தயாராக இல்லை. அதற்காக நான் ஒரு விடயத்தைச் செய்தேன். பொல்காவலை ரயில் நிலைய கழிப்பறைக்குச் சென்று, எனது பாண்டை கழற்றி விட்டு எனது நீலக் கோட்டுச் சாரத்தை உடுத்துக் கொண்டேன் . அப்பு என்னைப் பார்த்துவிட்டு சிரித்தபடி இருந்தார்.
காலை ஆறுமணியளவில் கொழும்பிலிருந்து வந்த ரயிலில் ஏறியதும் அந்த ரயில் சென்ற பிரதேசம், எனக்குப் புதியது. யன்னலுக்கு வெளியே தென்னந்தோப்புகள், சோலைகள் மற்றும் வயலும் என மலை சார்ந்த பிரதேசத்தில் நிலத்திலிருந்து ஆகாயம் நோக்கி பச்சைக் கம்பளமாக நெய்திருந்தது. கண்கள் இரண்டையும் அந்தக் காட்சிகள் ரயிலுக்கு வெளியே கடத்திக் கொண்டு சென்றன. மலைகளின் சரிவில் நெல் விவசாயம், எருமைகளால் உழுதல் எனக்குப் புதுமையாக இருந்தது. கிடுகுவேலியால் அடைத்த வரிசையில், வீடுகளைப் பார்த்த எனக்கு மலை உச்சிகளிலும் சரிவுகளிலும் வீடுகளை யாரோ கொண்டுபோய் வைத்திருப்பது போலிருந்தது. குகைகளை ஊடறுத்தபடி ரயில் செல்லும்போது சில நிமிடங்கள் காட்சிகள் மறைந்துவிடும் .
காலை எட்டு மணியளவில் பேராதனைப் பல்கலைக்கழகத்திலுள்ள சரசவி உயன என்ற சிறிய ரயில் நிலயத்தை ரயில் அடைந்தபோது ரயில் பெட்டிகளில் பல மாணவர்கள் ஏறினார்கள். அவர்கள் புதிதாக வந்த மாணவர்கள் இருக்கிறார்களா..? எனத் தமிழிலும் சிங்களத்திலும் கேட்டார்கள். நான் சாரத்தைக் கொஞ்சம் மேலே இழுத்துவிட்டு முழங்கால் தெரிய விறைப்பாக இருந்தேன். பார்த்தவர்கள் பலர் சாதாரணமான பயணிகள் என்ற எண்ணத்தில் எங்களைக் கடந்தார்கள். ரயில் மீண்டும் புறப்பட்டபோது, ரயில் நிலையத்தில் இறங்கிய பல மாணவர்கள் மட்டுமல்ல மாணவிகளும் தங்கள் பெட்டிகளைத் தலையில் வைத்தபடி வரிசையாகச் சென்றார்கள். பலரது பெற்றோர்கள் அவர்களைப் பரிதாபமாகப் பார்த்தபடி வாலாக இழுபட்டனர்.
நாங்கள் கண்டி சென்று அங்கிருந்து வை எம் சி ஏ எனப்படும் கட்டிடத்தில் ஒரு அறையில் தங்கினோம். மதியத்தின் பின் வெளியே கண்டி வாவி உள்ள பிரதேசத்திற்குச் சென்றபோது அங்கும் வரிசையில் சில மாணவர்களை வைத்து பழைய மாணவர்கள் அணிவகுப்பு நடத்தியதைக் கண்டேன்.
அடுத்த நாள் காலை எனக்கு தரப்பட்ட சென்ட் கில்டா விடுதிக்கு சென்று பதிவு செய்துகொண்டதும் அப்பு திரும்பிச் சென்றுவிட்டார்.
எனக்குத் தரப்பட்ட அறையில் நான் மூன்றாவது ஆளாகச் சென்றேன். எனது அறையில் சசி கிருஷ்ணமூர்த்தி (விடுதலைப்புலிகள் தாக்கியழித்த விமானத்தில் கொல்லப்பட்டவர்) என்ற யாழ்ப்பாணத்தவரும் சார்ள்ஸ் தேவசகாயம் என்ற திருகோணமலையைச் சேர்ந்தவரும் இருந்தார்கள்.
தமிழர் மருத்துவ நிதியத்திற்கு சிறிது சிறிதாக பணம் சேர்ந்தபோது எமது நடவடிக்கைகளை அகலப்படுத்த முயற்சித்தோம். அப்போது எனது மனைவி சியாமளா மட்டும் மருத்துவ நடவடிக்கைகளை கவனித்தவண்ணமிருந்தார். அதிகமாக மருத்துவ வசதிகளைப் பயன்படுத்தியவர்கள், எமக்கு அருகில் இருந்த ஈழமக்கள் விடுதலை முன்னணியினர். அதைவிட அந்தப் பகுதியில் இலங்கையில் இருந்து இடம் பெயர்ந்து வந்திருந்த இலங்கைத் தமிழர்களும் சிகிச்சைக்காக வந்தார்கள். அயலில் இருந்த சென்னை வாழ் தமிழர்களும் வரும்போது எமக்கு வேலைப்பளு கூடியது.
மருத்துவ அறிவை தமிழ்நாட்டு அகதி முகாம்களில் உள்ளவர்களுக்கு ஊட்டும் விடயத்தில் முகாம்களில் வாழும் கல்வி கற்றவர்களில் முக்கியமாக இளம்பெண்களை சென்னைக்கு அழைத்து வந்து ஒரு வாரகாலத்துள் அடிப்படையான உடல்நல விடயங்களை கற்பித்தும் மற்றும் முதல் உதவி போன்றவற்றை பயிற்றுவிப்பதற்கும் திட்டமிட்டு செயற்பட்டோம்.
அகதிமுகாமில் மருத்துவ விழிப்புணர்வூட்டிய சிலரைத் தேர்வு செய்து திருப்பூரில் உள்ள அரசுசார்பற்ற நிறுவனம் ஒன்றின் மூலம் மேலும் இரண்டு வாரகாலப் பயிற்சிக்கும் ஒரு உடன்படிக்கையைச் செய்தோம்.
அக்காலத்தில் சென்னையில் உள்ள பல மருத்துவ நிபுணத்துவம் பெற்றவர்களுக்கு நாங்கள் கடிதம் கொடுத்தபோது குறைந்த பணத்திலோ அல்லது இலவசமாகவோ செய்தார்கள். அக்காலத்தில் தமிழ்நாட்டில் ஈழம் என்ற சொல் மந்திரமாக இருந்தது. இதைத் தவறாக பாவித்தவர்களையும் முக்கியமாக சில தமிழர்கள் தம்மை அகதி எனச் சொல்லி, தமிழ்நாடெங்கும் உள்ள கோயில்களுக்கு இலவசமாக இரயில்களில் யாத்திரை செய்தவர்களையும் எனக்குத் தெரியும்.
அகதி முகாம்களில் வசிப்பவர்களுக்கான மருத்துவ பயிற்சியை எனது மனைவியும் செய்யும்போது முகாம்களுக்குச் சென்று பயிற்சிக்கு ஆட்களை அழைத்துவருவதும் எனது தொழிலாகியது. கன்னியாகுமரி , தூத்துக்குடி முதலான இரண்டு மாவட்டங்களையும் தவிர்த்து மற்றைய எல்லா மாவட்டங்களுக்கும் சென்று வந்துள்ளேன். சென்னையில் இருந்து தெற்கே மண்டபம் வரையுமுள்ள தமிழ்நாட்டு கடற்கரையெங்கும் இலங்கை அகதிகள் இருந்த புயல் பாதுகாப்பு மண்டபங்களெங்கும் கால்கள் மணலில் புதைய தோளில் சுமந்த பொதியுடன் நடந்த காலங்கள் இனிமையானவை. ஏதோ ஒரு முக்கியமான கடமையை ஆற்றுவதற்காக இந்தியா வந்துள்ளேன் என நினைத்த நாட்கள் அவை.
இப்படி ஒரு நாள் நாகப்பட்டிணம் அருகே இருந்த அகதி முகாமிற்கு போக வேண்டியிருந்தது. பஸ்சில் இருந்து இறங்கி சில கிலோ மீட்டர் நடக்கவேண்டும். அன்று என்னுடன் கருணாநிதியும் துணையாக வந்தான். எமக்கு ஈரோஸ் இயக்கத்தைச் சேர்ந்த ஒரு தோழர் (பெயர்கள் நினைவு இல்லாமல் ஈரோஸ் மற்றும் ஈ.பி.ஆர். எல். எஃப். இனரை தோழர் என்பது இலகுவானது) என்னையும் உதவியாக இருந்த கருணாநிதியையும் தனது மோட்டார் சைக்கிளில் ஏற்றிக்கொண்டு மூன்று பேராக பயணித்தார்.
மூன்று பேர் ஒன்றாக ஒரே சைக்கிளில் செல்வதால் பொலிசின் கண்களில் இருந்து விலகுவதற்காக பிரதான பாதைகளை விலக்கி தோட்டப் பிரதேசங்களுடாக சென்றபோது மதியசூரியன் சுட்டெரித்தது. சைக்கிளில் நான் நடுவிலும் கருணாநிதி பின்னாலும் அமர்ந்திருக்க பழைய மோட்டார் சைக்கிள் சத்தமிட்டபடி அந்தப் பிரதேசத்தை ஊடறுத்துப் பயணித்தது. பனைகளும் தென்னைகளும் ஆங்காங்கு இருந்த மணல் தன்மையான தோட்டப்பிரதேசம்.
மழைக்காலத்தில் மானாவாரியாக அங்கு கச்சான் கடலை சாகுபடி செய்து அறுவடைக்கு பயிர்கள் தயாராக இருந்தது. எதிரில் இருந்து வந்த காற்றில் கலந்திருந்த உப்புச்சுவை நாக்கில் கரித்தபோது கடற்கரைக்கு சிறிது துரம்தான் இருப்பதை உணர முடிந்தது.
பல பனை மரங்கள் வரிசையாக பாதையின் இருபுறமும் அணிவகுத்திருக்கும் காவலாளிபோல் நின்றிருத்த பிரதேசத்தில் பாதையூடாக சென்றபோது, திடீரென மரத்தின் மறைவில் இருந்து பத்துக்கும் மேற்பட்ட ஆண்கள் எமது மோட்டார் சைக்கிளை சூழ்ந்து கொண்டதும் எமது சைக்கிள் நிறுத்தப்பட்டது. திரும்பிப் போகும்படி கூச்சலிட்டபடி வந்தவர்கள், தர்ம அடியாக கைகளினால் எங்களை அடித்தார்கள். அடிகளில் விரோதமான வேகம் இருக்கவில்லை. மோட்டார் சைக்கிளில் நான் நடுவில் இருந்ததால் பெரும்பாலான அடி கருணாநிதிக்கும ஈரோஸ் தோழருக்கும் பட்டது. கருணாநிதி இறங்கி தனது தலையை பொத்திக் கொண்டதால் அடிகள் அவனது தோளில் விழுந்தது. அடி, உதைகளை வாழ்க்கையில் பார்க்காத நான் இன்னமும் சைக்கிளில் உறைந்து போய் இருந்தேன். ஈரோஸ் தோழர் தலையில் ஹெல்மெட் இருந்ததால் அவர் தலை தப்பியது. ஆனால் அவருக்கு தோளிலும் நெஞ்சிலும் அடிகள் விழுந்தன. சிறிது நேரத்தில் ஏதோ நினைத்தரோ ‘நாங்கள் ஈழத்தவர்’ என்று அவர் கூவியபோது விழுந்த அடி மந்திரத்தால் கட்டப்பட்டதுபோல உடனே நின்றது.
அடித்தவர்கள் உடனே மன்னிப்புக் கேட்டார்கள்.
அடித்தவர்களில் வெள்ளை வேட்டி கட்டியபடி தலைமை வகித்தவர் விடயத்தை விளக்கினார்.
அந்தக் கடலைத் தோட்டத்தை அறுவடை செய்ய உள்ளுர்த் தொழிலாளர்கள் அதிக கூலி கேட்டிருக்கிறார்கள. அதைக் கொடுக்க மறுத்த தோட்ட உரிமையாளர் வெளியூரில் இருந்து கூலியாட்களை கொண்டுவர இருந்ததால் அப்படி வருபவர்களை அடித்து திருப்பி அனுப்ப உள்ளுர்த் தொழிலாளர் பனைகளிடையே மறைந்திருந்தார்கள். அந்த இடத்தில் அந்த நேரத்தில் நாம் சென்றதால் எமக்கு தர்ம அடி கிடைத்தது. அடித்தவர்கள் தங்களது வீட்டிற்கு அழைத்து எங்களை உபசரித்தார்கள். அவர்களோடு சில நிமிடங்கள் இருந்துவிட்டு அகதி மக்கள் இருந்த புயல் பாதுகாப்பு மண்டபத்திற்கு சென்றோம்.
தமிழ்நாட்டில் வசித்தபோது நான் பார்த்த ஒரு விடயம் தமிழ்நாட்டவர்களிடம் மிக இலகுவாக கூட்டமாக (mob mentality) ஒரே மனப்பான்மைக்கு சென்று விடுவார்கள். இதற்கு அதிக காரணம் தேவையில்லை. ஆனால் தனியாக இருக்கும்போதுதான் உண்மைகளையும் நியாயங்களையும் புரிந்து கொள்வார்கள்.
எமது மருத்துவ நிலையத்தில் காலையில் வைத்திய சேவையளிப்பது என் மனைவியாக இருப்பதால் இரவு நேரத்திற்கு ஒருவரை நியமிப்பது என முடிவு செய்தோம். எமக்கு உதவியாக இருந்த கருணாநிதியுடன் ஒரு வைத்தியரை தொடர்ந்து வைப்பதற்கு முடிவு எடுத்தபோது, அக்காலத்தில் மலையகத்தில் இருந்து வன்முறையால் பாதிக்கப்பட்ட ஒருவர் பத்மநாபாவால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டார்.
அவரது சகோதரர் ஏற்கனவே ஈழமக்கள் விடுதலை முன்னணி உறுப்பினர் அல்லது ஆதரவாளர் என நினைக்கிறேன். டொக்டர் பொஸ் எனப்படும் இவர் தோட்ட வைத்திய அதிகாரியாக இருந்தவர். 83 இல் பாதிப்படைந்தவர். இரண்டு குழந்தைகள் உள்ள குடும்பஸ்தர் என்பதால் அவரை வேலைக்கு அமர்த்திவிட்டு பகலில் எனது மனைவி கிளினிக்கைப் பார்த்துக் கொள்வார். இரவில் நீங்கள் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள் என அவரைக்கேட்டுக்கொண்டோம். “ எங்களால் இந்தியப்பணத்தில் 500 ரூபாய் மட்டும் தரமுடியும். இதனை உங்களுக்கான வேதனமாக நினைக்கவேண்டாம். அப்படி வேதனம் கொடுக்கும் நிலையில் நாங்கள் இல்லை. ஆனால் உங்களுக்கு இந்தப் பணம் உதவும் என்ற நம்பிக்கை உள்ளது “ என்றேன்.
டொக்டர் பொஸ் வேலையை ஏற்றுக் கொண்டார். அவர் எப்பொழுதும் மடிப்புக் கலையாத முழுக்கை சட்டையும் அணிந்து அதனை முழுநீளமாக விடுவார். மலையக சீதோஸ்ணத்தில் பழகிய பழக்கம் சென்னை வெய்யிலிலும் அதை விடமறுத்தார்.
இந்தக் காலத்தில் இயக்கங்களில் கால் இழந்தவர்களையும் எம்மால் பார்க்க முடிந்தது. அப்பொழுது எமக்கு ஜெய்ப்பூர் காலணி பற்றிய விடயங்களையும் அறிய முடிந்தது.
86 ஆம் ஆண்டில் தமிழர் மருத்துவ நிதியத்தின் செயலாளரான நானும் நண்பன் டொக்டர் சிவநாதனும் அக்காலத்தில் ஜெய்ப்பூர் செயற்கை காலை அறிந்து, அங்கு சென்றோம்.
பம்பாயில் பரதம் பயின்ற சுதா சந்திரன் திருச்சியில் நடந்த விபத்தில் காலை இழந்து ஜெய்ப்பூர் செயற்கைக் காலை பொருத்திய பின் நடனமாடி மயூரி திரைப்படத்தின் மூலம் சினிமா நடிகையாக அறியப்பட்டார். இந்த விடயம் அக்காலத்தில் மிக முக்கியமாக பேசப்பட்டது.
எலும்பு சத்திர சிகிச்சை வைத்தியரான டொக்டர் பிரமோத் கரன் சேத்தி (Dr Pramod Kran Sethi) , ராம் சந்தரால் ( Ram Chandara ) ஆரம்பத்தில் வடிவமைக்கப்பட்ட அலுமினியத்தால் ஆன இந்த செயற்கைக் கால்கள் டொக்டர் சேத்தியினால் முன்னேற்றமாக தரப்படுத்தப்பட்டு பலருக்கும் பொருத்தப்பட்டது.
இந்தக் கால்கள், காலணி அணியாதவர்களுக்கு ஏற்றபடி உள்ளதால் மூன்றாம் உலக நாடுகளில் வாழ்பவர்களுக்கு உகந்தது. மிகக் குறைந்த செலவில் தயாரிக்க முடியும். நிலத்தில் காலை மடித்தபடி இருப்பது, வயலில் இறங்கி வேலை செய்வது முதலான நடைமுறைக்கு இந்த செயற்கைக் கால்கள் இலகுவானது. அக்காலத்தில் போர் நடந்த ஆப்கானிஸ்தான், மொசாம்பிக் போன்ற நாடுகளில் மிதிவெடியால் கால்களை இழந்தவர்களுக்கு இது பெரிதும் பயன்பட்டது.
முதலாவதாக ரயிலில் டெல்லி, பின்பு ஜெய்ப்பூர் சென்றது மறக்க முடியாத அனுபவம். கட்டிடங்களெல்லாம் மென்சிவப்பு நிறத்தில் இருந்ததும் வண்ணவண்ண தலைப்பாக்கள் கட்டிய மனிதர்கள் மொட்டாக்குப் போட்ட கலர்கலரான பெண்கள் பாதைகளில் ஓட்டகங்கள் என ஜெய்ப்பூர் அக்காலத்தில் எனக்கு ஆச்சரியத்தைக் கொடுத்தது.
ஜெய்பூருக்கு இரவு சென்றதும், ஹோட்டலில் தங்கிவிட்டு மறுநாள் நாங்கள் காலையில் சேவா மான்சிங் வைத்தியசாலைக்குச் சென்று விசாரித்தோம். அங்கு உள்ளவர்கள் தொலைபேசியில் “ இலங்கைத் தமிழர்கள் இருவர் உங்களை தேடிவந்திருக்கிறார்கள் “ என்றார்கள்.
“ உடனே அனுப்பவும் “
அந்த இளம் காலை நேரத்தில் டொக்டர் சேத்தியின் வீட்டில் உபசரிக்கப்பட்டோம்.
டொக்டர் சேத்தி , நாங்கள் சென்ற காலத்தில் தனது வேலையில் இருந்து இளைப்பாறியிருந்தாலும் தொடர்ச்சியாக ஜெய்ப்பூர் கால் விடயத்தில் ஈடுபாடு கொண்டிருந்தார்.
சர்வதேச செஞ்சிலுவைச் சங்கத்தின் அழைப்பில் தான் ஆப்கானிஸ்தான் சென்றதையும் அங்கே ஜெய்ப்பூர் செயற்கைக் கால் செய்வதற்கு தாங்கள் பயிற்றுவித்ததையும் எமக்குக் கூறினார் அந்த எளிமையான மனிதர்.
நாங்கள் இலங்கையில் நடக்கும் போரை விளக்கிவிட்டு, “ தற்பொழுது பெருமளவில் தேவை இல்லாவிடினும் எதிர்காலத் தேவையைக்கருதி சிலரை செயற்கை கால் செய்வதில் பயிற்றுவிக்க விரும்புகிறோம் “ என்றேன்.
அதற்காக ஆவன செய்வதாக உறுதியளித்தார். காலையுணவை அவரது வீட்டில் உண்ட பின்பு வெளியேறினோம்.
சில மணி நேரம் அவருடன் பேசியதில் அவரது எளிமையும் மனிதாபிமான உணர்வும் சேவை மனப்பான்மையும் என்னை மிகவும் கவர்ந்தது.
உலகப் புகழ் பெற்ற ஓதோபீடிக் சேர்ஜன் என்பதற்கான தன்மை எதுவும் அவரது வார்த்தையில் வெளிவரவில்லை. மருத்துவ சொற்கள் எதுவும் பாவிக்காது சாதாரண மனிதராக அவர் பேசினார்.
இறுதியில் “ நீங்களா இந்த ஜெய்ப்பூர் காலை வடிவமைத்தது? “ என்ற எனது கேள்விக்கு அமைதியாக “ அதன் பெருமை ராம் சந்தருக்கே சேரும் என்றார். “
டொக்டர் சேத்தி காசியில் பிறந்தவர். மருத்துவராகிய பின்பு எடின்பெரோவில் எலும்பு முறிவு சத்திரசிகிச்சையில் பயிற்றப்பட்டவர். ஆரம்பத்தில் மரத்திலும் இரப்பரிலும் ஜெய்ப்பூர் காலை வடிவமைத்த ராம் சந்தரின் வடிவமைப்பை பிற்காலத்தில் நாங்கள் பார்த்தபோது அலுமீனியத்தை உபயோகித்து அக்கால்களின் நிறையை குறைத்தார்கள்.
அதன் பின்பு மூன்றுதடவை ஜெய்ப்பூர் சென்று 18 இலங்கைத் தமிழர்களை பயிற்றுவித்தோம். இதன் பின்பே இலங்கையர் பலர் அரசாங்கத்தின் சார்பில் பயிற்றப்பட்டனர்.
எலும்பு சத்திரசிகிச்சை மருத்துவராகிய டொக்டர் பிரமோத் கரன் சேத்தி பேராசிரியராக இருந்து இளைப்பாறியவர். இவரது சேவைக்காக இந்திய அரசாங்கத்தால் பத்மஸ்ரீ விருதும், பிலிப்பைன்ஸ் அரசால் ராமன் மாக்சேசே விருதும் அளித்தும் கௌரவிக்கப்பட்டவர்.
இந்தியாவுக்கு மட்டுமல்ல உலகத்துக்கே சொந்தமான டொக்டர் சேத்தி தனது 80 ஆவது வயதில் 2008 ஜனவரி 6 ஆம் திகதி காலமானார்
மெல்பன்.
அக்காலத்தில் நான்கு வருடங்கள் லோட் சிமித் மிருக வைத்தியசாலையில் வேலை செய்தபோது, வாரத்தில் நான்கு நாட்கள் வேலைக்குப் போனாலும், கிட்டத்தட்ட கிழமையில் எட்டு மணித்தியாலங்கள் பயணத்தில் போய்விடும். பெரும்பாலும் வேலை பத்து மணித்தியாலங்கள் சிஃப்ட் ஆக இருக்கும். வீடு வந்தால் அடித்துத் துவைத்த பழைய பருத்திச் சேலையின் நிலையில் தேகமிருக்கும். மேலும் அந்த வைத்தியசாலையில் அந்த நான்கு வருடங்களும் கிட்டத்தட்ட ஒரே வேதனமாக இருந்தது. இரவு ஒன்பது மணியளவில் வந்து சேர்வதும், வார விடுமுறை நாட்களில் வேலை என்பது வீட்டில் பல சிக்கல்களை மனைவி பிள்ளைகளுக்குக் கொடுத்தது.
இந்த வேலையில் கிடைத்த அனுபவத்தில், எனக்கு எங்கும் வேலை எடுக்க முடியும் என்ற துணிவைக் கொடுத்தபோது ஏன் மற்றவர்களுக்கு வேலை செய்யவேண்டும் நானே ஒரு கிளினிக்கைத் தொடங்கக்கூடாது என்ற தைரியத்தையும் கொடுத்தது.
மெல்பனின் பல இடங்களில் கிளினிக் அமைக்க ஒரு இடத்தை தேடியபடி இருந்தேன். ஒரு நாள் எனது மனைவியுடன் காரில் போகும்போது இரு தெருக்கள் சந்திக்கும் முனையிலிருந்த ஒரு வீட்டைக் காட்டி, இப்படி ஒரு வீடு விற்பனைக்கு வந்தால், வாங்கி கிளினிக் அமைக்கலாம் என்று சொல்லிச் சென்றேன். இரண்டு கிழமையில் அந்த வீடு விற்பனைக்கு வந்தது . எந்த பேரமோ, பேச்சு வார்த்தையும் செய்யாது சொன்ன விலைக்கு வாங்கி, அதைத் திருத்தம் செய்தேன். ஐந்து வாகனங்கள் நிறுத்துமிடம் இருக்க வேண்டும். அத்துடன் பக்கங்களில் உள்ள வீட்டைச் சேர்ந்தவர்கள் மிருக வைத்தியசாலைக்கு ஆட்சேபமில்லை என எழுதித் தரவேண்டும். அவற்றைக் கொண்டு இங்குள்ள நகரசபையில் நான் அனுமதி பெறவேண்டும். அதற்கான சகல வேலையும் செய்து முடிக்க ஆறு மாதங்களாகியது. இதற்கு முன்பாக மருத்துவ கிளினிக் உருவாக்கிய அனுபவம் எனக்கு கை கொடுத்தது.
வீட்டிலிருந்து மூன்று கிலோமீட்டர் துரத்தில் இந்த இடமென்பது மிகவும் வசதியாக அமைந்தது. அத்துடன் ஏற்கனவே என்னோடு லோட் சிமித் வைத்தியசாலையில் வேலை செய்ய ஜேனின் என்ற நேர்ஸ் என்னுடன் வந்து வேலை செய்தாள். அறுபது கிலோமீட்டர் தூரத்திலிருந்து பயணித்து வந்தாள் கிட்டத்தட்ட நான்கு மாதங்கள் மட்டுமே அவளால் வேலை செய்ய முடிந்தாலும் , அவள் மூலமான ஆரம்பம் எனக்கு மிகவும் முக்கியமானது.
இக்காலத்தில் மெல்பன் தமிழர் மத்தியில் மூன்று சமூக வானொலிகள் இருந்தன. அவைகளெல்லாம் விடுதலைப்புலிகளின் பிரசாரப் பீரங்கியாக இயங்கின . மாற்றுக்குக் கருத்துக்கு எந்த இடமும் இல்லை. அரச வரிப்பணத்தில் தமிழ் மக்களுக்காக இயங்கிய விசேட வானொலி (SBS) அது ஒவ்வொரு வாரமும் மாறி மாறி சிட்னியிலும் மெல்பனிலும் இருந்து இயங்கும் .
மெல்பன் வானொலியில் விடுதலைப்புலிகளின் பேச்சுவார்த்தைக்குச் சென்ற ஜோய் மகேஸ் என்பவர் நடத்தினார் . அவரைப் பொறுத்தவரையில் தனது சொந்த வானொலியாகவே அதை பிரசாரத்திற்குப் பாவித்தார். .இப்படியான நிலையை இட்டு அக்காலத்தில் பல முறைப்பாடுகள் செய்தபோதும் மாற்றம் ஏதும் வரவில்லை ( தற்பொழுது கூட எந்த மாற்றமுமில்லை. ஆனால் சமூகவலைத்தளங்கள் உள்ளதால் வானொலிகளது முக்கியத்துவம் இப்பொழுது இல்லை )
இந்த நிலையில் எங்களைப்போல் சிந்தித்த சிலர் மொனாஷ் பல்கலைக்கழகத்தில் கூடி ஒரு பத்திரிகையை நடத்துவதற்கு ஆலோசனை செய்தோம். அதன் பிரகாரம் மேலும் மூன்று தடவைகள் கூடி, தனியாரது முக்கியத்துவமில்லாது அதை ஒரு குழுவாகச் செய்வது என முடிவு செய்தபோது, ஆரம்பத்தில் வந்தவர்கள் பலர் பின்னடித்தார்கள். சிலர் பணம் தருவதாகச் சொல்லி பின்பு தரமறுத்தார்கள். மிகுதியானவர்களுக்கு 1000-500 டொலர்கள் எனப் பங்குகள் வினியோகித்தோம்.
அக்காலத்தில் எனது கிளினிக் தொடங்க இருந்ததால் பத்திரிகை நிர்வாகமும் என்னிடம் வந்தது. இது வரை எந்த எழுத்து அனுபவமுமில்லாத என்னிடம் வந்தபோது நண்பர்களான முருகபூபதி, மாவை நித்தியானந்தன் மற்றும் சிவநாதன் ஆகியோர் பல வழிகளில் உதவினார்கள்.
உதயத்தின் முதல் இரண்டு இதழ்களும் மறைந்த டாக்டர் சத்தியநாதனால் வடிவமைக்கப்பட்டது. அவருக்குப் பக்கத்திலிருந்து நானும் நண்பர் முருகபூபதியும் உதவினோம். அக்காலத்தில் ஆசியர்களை வெளியேற்றவேண்டுமென கோசம் போட்ட போலின் கான்சனிடம் நண்பர் குமரன் தங்கராஜா முதல் பக்க பேட்டி எடுத்துத் தந்தார்.
1997 ஏப்ரல் மாதம் எனது காரில் உதயம் பிரதிகளை எடுத்து வந்து மெல்பனின் தென்பகுதியில் பல இலங்கை – இந்தியக் கடைகளுக்கு வினியோகித்தேன் உதயம் மாத இதழ், மெல்பன் – சிட்னி – பேர்த் எங்கும் வினியோகிக்கப்பட்டது. ஆரம்பத்தில் சேர்த்த பணத்தில் பாதி முதலாவது இதழ் அச்சடித்தபோது முடிந்து விட்டது. விளம்பரங்கள் சேர்ப்பதற்கு நண்பர் சிவநாதனும் அவரோடு அக்காலத்தில் வேலை செய்த நண்பர் பால சுந்தரமும் உதவினார்கள்.
இரண்டாவது பத்திரிகைக்கு நான் எனது நடுக்காட்டில் பிரேத பரிசோதனை என்ற எனது முதல் எழுத்தை எழுதி நண்பர் மாவை நித்தியானந்தனிடம் கொடுத்தபோது. அவர் அதில் பெரிதாக வெட்டிவிட்டு இதை முருகபூபதியிடம் கொடுத்து வடிவாக எழுதவும் என்றார் . அதன்பின்பு அந்தக்கதை இரண்டாவது இதழில் பிரசுரமாகியது.
பத்திரிகையை நிர்வகித்த பின்பு எழுத்தாளராகியது எனது கதை.
1984-85ம் ஆண்டுகளில் இந்தியாவில் இருந்தபொழுது எனது உடல்நிறை 56மப. அக்காலத்தில் எனக்கு அறிமுகமானவர்களில் ஒல்லியானவர்களை நான் காணவில்லை. சென்னையில் ஈழ மக்கள் புரட்சிகர முன்னணியின் தோழர் என கேதீசை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தினார் இரஞ்சன் எனும் பத்மநாபா. தடிப்பான மூக்குக்கண்ணாடி (இந்திய தமிழில் சோடாபுட்டி), மிகவும் தீர்க்கமான பார்வை, ஒல்லியாக உயரமான அவரது தோளில் சிவப்பு கோடிட்ட சேட் ஒரு ஹங்கரில் தொங்குவதுபோல் தொங்கியது. ஒரு 48 கிலோ இருப்பார்.
‘தோழர்’ என என்னை விளித்தார்.
இவரை பார்த்தது என்னிலும் பார்க்க ஒல்லியான ஒருவரை கண்ட சந்தோசம் அடைந்தாலும் இந்த மனிதரை ஈழமக்கள் புரட்சிகர முன்னணிகாரர் சாப்பாடு கொடுக்காமலே கொன்றுவிடப்போகிறார்களே என பரிதாப உணர்வும் மேலிட்டது. இயக்கங்களில் பட்டினியால் கஷ்டப்படுபவர்கள் இவர்கள்தான். கேதீசை பலமுறை சந்தித்ததன் மூலம் கேதீசின் அறிவு கூர்மை உணர்ந்தேன். அதைவிட ஈழமக்கள் புரட்சிகர முன்னணியின் ஆங்கில பிரசுரங்கள் சகலதும் கேதீசின் புலமைக்கு சான்றுகள் என தெரியவந்தது.
அவுஸ்திரேலியாவுக்கு வந்தவுடன் தொடர்பு அற்றுவிட்டாலும் சத்தியா என்ற பெயரில் டெய்லிமிரரில் எழுதப்படும் கட்டுரைகளை வாசித்துவந்தேன். சத்தியா என்பது கேதீஸ் சில காலத்துக்கு முன்பே அறிந்துகொண்டேன். இந்த கட்டுரைகள் பக்க சார்பாக இல்லாமல் விடுதலைப்புலிகள், அரசபடைகள் எல்லாவற்றினதும் வன்செயல்களுக்கு எதிராகவும், அரசியல் தீர்வை நோக்கியும் அமைந்திருக்கும்.
புலிகள் தலைவர் தமிழர்களின் ஏகப்பிரதிநிதியென்றால் தமிழர்களில் ஏக எதிர்க்கட்சித் தலைவராக டக்ளஸ் தேவானந்தா இருக்க முயல்கிறார் என முதல்முறையாக எழுதியதும் கேதீசேயாகும்.
கேதீஸ் சமாதானபேரவையில் நியமிக்கப்படஇருந்தபோது அவுஸ்திரேலியாவில் உள்ள சில சிங்களவர் கேதீசின் நியமனத்தை எதிர்த்தார்கள். அவர்களில் ஒருவரை நான் சந்தித்தபோது கேதீசை ஏன் எதிர்க்கிறீர்கள்? என்று கேட்டபோது ‘கேதீஸ் புலிசார்பாக இருக்கலாம்’ என நினைக்கிறோம் என்றார். நான் சிரித்துவிட்டு கேதீசை தமிழன் என்ற ஒரே காரணத்தால் மட்டுமே நீங்கள் எதிர்க்கலாம் என்றேன்.
விடுதலைப்புலிகளை பொறுத்தவரை கேதீசின் அபிப்பிராயம் எக்காலத்திலும் ஒரேமாதிரி இருந்தது என நான் நினைக்கிறேன். புலிகளால் தமிழருக்கு நன்மை எதுவும் எக்காலத்திலும் கிடைக்காது என்பதில் தெளிவாக இருந்த மிக சிலரில் ஒருவர். தற்காலத்தில் விடுதலைப்புலி எதிர்ப்பாளர்களான டக்ளஸ் தேவானந்தா, கூட்டணி தலைவர் ஆனந்தசங்கரி போன்றவர்கள் வெவ்வேறு காலத்தில் புலிகளை நம்பியவர்கள்தான். புலிகள் கேதீசை கொலை செய்தது தற்செயலான சம்பவமோ அல்லது உறுதிபடுத்த முடியாத நிகழ்ச்சியோ இல்லை. வெளிநாட்டில் உள்ள புலி ஆதரவாளர்கள் கேதீசை நோர்வேயில் கொலை செய்ய ஒருமுறை முயன்றார்கள்.
87ஆம் ஆண்டு ஒக்ரோபரில் ஒஸ்லோவில் அப்போதைய பாராளுமன்ற உறுப்பினர் சுரேஸ் பிரேமச்சந்திரனுடன் கேதீசும் மற்றும் மூன்றுபேரும் இலங்கை அகதிகளை சந்தித்து பேசிக்கொண்டிருந்தபோது விடுதலைப்புலிகளின் ஆதரவாளர்கள் 50பேர் பொல்லுகளுடனும் மிளகாய்த்தூள் பக்கற்றுகளுடனும் இவர்களை தாக்கினார்கள். சுரேஸ் பிரேமச்சந்திரனுக்கு ஏற்பட்ட காயத்தில் தையல்போடவேண்டி இருந்தது. கேதீசுக்கு பலமான அடி மிளகாய்த்தூளால் கண்களை திறக்கமுடியாமல் இருந்தது. நுரையீரல் ஓட்டையானது. விலா எலும்பு உடைந்து பலமான அடிவிழுந்தது.
இவ்வளவுக்கும் சுரேஸ் பிரேமச்சந்திரன் நோர்வேயின் அரசாங்க விருந்தாளி. கேதீஸ் நோர்வே விவசாய பல்கலைக்கழகத்தில் ஆராய்ச்சியாளர்.
சுரேஸ் பிரேமச்சந்திரன் புத்தி சாதுரியமாக தனது இடத்தை மாற்றிக்கொண்டார்.
கொள்கையில் பிடித்தமாக வாழ்ந்து வந்தார் கேதீஸ்வரன்.
மாற்றுசிந்தனையாளர்கள், புத்திஜீவிகள் எவரும் உயிர்வாழ உரிமை மறுக்கப்பட்ட வரண்ட நிலமாக மாறிவிட்டது எமது தேசம். புத்திசுவாதீனம் அற்ற மனிதர்களிடம் குத்தகைக்கு விடப்பட்டுள்ளதே! என தோன்றுகிறது. நீட்சேயோ, ருசோ எவராவது இலங்கையின் வடக்கு-கிழக்கு பகுதியில் ஏன் கொழும்பில் தமிழராய் பிறந்திருந்தால் கூட புலிகளால் கொலை செய்யப்பட்டிருப்பார்கள்தானே என்ற ஆறுதலுடன் இந்த நினைவுக்கட்டுரையை முடிக்கிறேன்.
எனது குஜராத் பயணத்தின் முக்கிய நோக்கமாக இருந்தது சோமநாத் ஆலயத்திற்குச் செல்வதே.
ஆனால் தெய்வ நம்பிக்கையோ அல்லது மத நம்பிக்கையோ இல்லாத நான் ஏன் போகவேண்டும் ?
தற்போதைய இந்திய இந்துத்துவா அரசியலின் வரலாறு அங்கே தொடங்குகிறது. இந்தியாவின் முக்கிய தலைவர்களாக மகாத்மா காந்தி, வல்லபாய் பட்டேல், மோதி என்பவர்கள் ஒரு மாநிலத்திலிருந்து வந்தார்கள்.
வரலாறு என்பது வலை போன்றது. விரித்தபின் விரும்பியபோது வெளிவரமுடியாது. வரலாற்றால் சிறைபிடிக்கப்பட்ட பல நாடுகள் உலகில் உள்ளன. அதில் ஈராக், ஈரான், இந்தியா, நமது இலங்கை என்பன முக்கியமான நாடுகளாகும். அவுஸ்திரேலியா அமெரிக்கா, கனடா போன்ற நாடுகளின் வரலாறு, இரண்டு நூற்றாண்டுகள் மட்டுமே. வரலாறு அதிகம் இல்லாதவர்களுக்கு, வரலாற்றின் சுமையில்லை.
ஈராக்கில் உள்ள கார்பாலா என்ற நகரில் 10-10-680 இல் தீர்க்கதரிசி முகமது நபியின் மகள் வழிப்பேரன் குசேன் அலி கொலை செய்யப்பட்டதால், அங்கு இஸ்லாம் மதத்தில் பிளவு உருவாகிறது. ஈராக்கில் கார்பாலா, ஷியா முஸ்லிம்களின் புனித பிரதேசமாகிறது. அந்தக் கொலையால் அன்றிலிருந்து இன்றுவரை மத்திய கிழக்கில் தொடர்ந்து வன்முறை நீடிக்கிறது. தற்போது சிரியா, ஈராக், யேமன், நாடுகளில் நடக்கும் குண்டு வீச்சு, கொலைகள், பட்டினி என்பவற்றிற்கு, அன்றைய முகராம் நாளில் நடந்த கொலையே காரணம். மேற்கு நாடுகள், காலனித்துவம் இஸ்ரவேல், கச்சா எண்ணெய் வளம் என்பன எல்லாம் பிற்காலத்தில் வந்தவை. அவை நிச்சயமாக ஏற்கனவே உள்ள பிளவுக்கு உரம் போடுகின்றன.
அதேபோன்றது வரலாற்றில், தொடரான தென்னிந்தியர்களது இலங்கை மீதான படை எடுப்புகள். முக்கியமாக மகாவம்சத்தில் வரும் தமிழ் மன்னன் எல்லாளனதும், சிங்கள இளவரசன் துட்டகைமுனுவினதும் போரானது, கார்பாலா போன்று தரவுகள் இல்லாதபோதும், இருவரது போர் வரலாறு மனங்களில் இனவரலாறாக அழுத்தமாகப் பதிந்துள்ளது.
தற்போது இந்தியாவில், இந்துக்கள் ஒற்றுமையை வலியுறுத்தி அதை இந்துத்துவம் என்ற அரசியல் கோட்பாடாக வைத்து இரண்டு தேர்தலில் வெற்றி பெற்ற ஆளும் கட்சியான பாஜகவின் கார்பாலா, குஜராத்திலுள்ள சோமநாதத்தாகும்.
நாங்கள் அங்கு சென்ற காலம் பெப்ரவரியின் மிதமான கால நிலை. அலை ஓசையுடன், நாக்கில் உப்புக் கரிக்கும் காற்று வீசும், அரபிக் கடலண்டிய கடற்கரை பிரதேசம்.
மதியத்தில் சோமநாதபுரம் சென்று மாலையில் ஆலயத்திற்குச் செல்லத் தயாராகினோம் . எமது வழிகாட்டி கட்ச் பிரதேசத்தைச் சேர்ந்த 70 வயதான மின்சார பொறியியலாளர். இளைப்பாறிய பின்பு வழிகாட்டியாகத் தொழில் செய்கிறார். அவர் பாஜகவின் ஆதரவாளர். அவரது தொழில் சம்பந்தமாக ஒரு விடயத்தைக் கூறினார். “ குஜராத்தில் மோதி முதல்வராக வந்த ஆரம்பக் காலத்தில் தொடர்ச்சியாக மின்வெட்டு வரும் . அப்பொழுது விவசாயிகள், தொழிற்சாலைகள், வீட்டுபாவனையாளர் பாதிக்கப்படுவார்கள். முதல்வர் மோதி மின்பாவனையை மூன்றாகப் பிரித்து விவசாயிகள், தொழிற்சாலைகள், வீட்டுபாவனையாளர் எனத் தனியாக மின்சாரம் வழங்குவதற்கு ஏற்பாடு செய்தார். தற்பொழுது மின்வெட்டு இல்லை. அப்படி வந்தால் ஏதோ ஒரு பகுதி மட்டுமே பாதிக்கப்படுகிறது “ என்றார். நமக்கு மின்சார விநியோகம் பற்றிய அறிவில்லாத போதும் அது முன்னேற்றமான விடயம் எனப்புரிந்தது.
சோமநாத் ஆலயம், தங்க வர்ணம் பூசப்பட்டு கட்டிடத்தின் வெளிப்பக்கம் முழுவதும் சிற்பங்கள் செதுக்கப்பட்டுள்ளது. தென்னிந்திய கோவில்களில் உள்ள சிற்பங்களோடு அல்லது கட்டுமானத்தோடு ஒப்பிடும்போது மிகவும் சாதாரணம். ஆலயத்தைச் சுற்றி மூன்று பக்கமும் இரும்பு வேலியுடன் கோட்டைபோல் பாதுகாப்பாக இருந்தது. மற்றைய பக்கம் அரபிக்கடல்.
சோமநாத் ஆலயம் இந்தியாவில் உள்ள முக்கிய 12 சிவாலயங்களில் முதன்மையானது . அத்துடன் ஆரம்ப ஆலயத்தைக் கட்டியவர் யார் என்று தெரியாததால் பல கதைகள் உள்ளன. இங்கிருந்தே கிருஷ்ணர் மேலுலகம் சென்றதாகக் கூறப்படுவதால் மேலும் இந்த இடம் முக்கியமாகிறது . சோமநாத் ஆலயம் செல்வம் நிறைந்திருந்ததாலே கஜினி முகம்மது மட்டுமல்ல பிற்கால சுல்தான்கள், போர்த்துக்கேயர்கள் முதலானோர் தொடர்ந்து கொள்ளை அடித்தார்கள்
பல முறை அழிக்கப்பட்ட ஆலயத்தை மீண்டும்1950 களில் கட்டிய முன்னாள் உதவிப் பிரதமர் சர்தார் வல்லபாய் பட்டேலின் சிலை முன்றலில் நிற்கிறது. சோமநாத் ஆலயம் உள்ள பிரதேசம் பெரிதானதல்ல . கோயிலைச் சுற்றிய பகுதி மிகவும் சுத்தமானதாகவும் இருந்தது .
உல்லாசப் பிரயாணியாக நான் செல்லும்போது எனக்கு மற்றைய பக்தர்களின் மத்தில் நிற்பது ஒரு குற்ற உணர்வைக் கொடுக்கும். எனவே விரைவாக வெளியே வந்து வெளிப்பிரகாரத்தைப் பார்த்தேன். இருளாகிய பின்பு ஒரு ஒளிப்படம் காட்டுவதாக இருந்தது . அதற்காகப் பலர் காத்திருந்தார்கள்.
அந்த ஒளிப்படத்தில் கோயிலையே திரையாக்கி வரலாறு சொல்லப்பட்டது. அந்த வரலாறு கேட்பவர்களுக்கு, கோவிலைத் தொடர்ச்சியாக்க கொள்ளையடித்தவர்கள் மேல் விரோதத்தையும் வெறுப்பையும் ஏற்படுத்தும்.
வேறுநாட்டைச் சேர்ந்த எனக்கு அது வரலாறு . ஆனால், இந்து ஒருவனது மனதில் என்ன ஓடும் என்பதை என்னால் சிந்திக்க முடிந்தது.
அடுத்த நாள் மீண்டும் கோவிலுக்குப் போனோம். சியாமளா கோவில் அருகே சென்று வணங்கியபோது, நான் உள்ளே போகாது அலை மோதும் அரபிக்கடலருகே நின்று இரவு கேட்ட வரலாற்றோடு எனக்குத் தெரிந்ததையும் மனதில் அசை போட்டேன்
குஜராத்தின் அரேபியக்கரையில் அமைந்துள்ள சிவனுக்கான ஆலயம் சோமநாத். முகமட் கஜினி 17 முறை இந்தியாமீது படை எடுத்தவன் என்பார்கள் – அவனால் 1026 இல் சோமநாதபுரத்தில் இருந்த பெருமளவான செல்வம் கொள்ளையடிக்கப்பட்டது. அத்துடன் சிவலிங்கம் உடைக்கப்பட்டதாகவும் ஆயிரக்கணக்கானோர் கொல்லப்பட்டதாகவும் வரலாற்றில் உள்ளது.
அதன்பின் இந்து மன்னர்களால் மீண்டும் புனரமைக்கப்பட்டுக் கட்டப்பட்ட ஆலயம். அலாவுடின் கில்ஜியால் 1299 மீண்டும் உடைக்கப்பட்டது 1665 மீண்டும் அவுரங்கசீப்பால் உடைக்கப்பட்டது.
சுதந்திரத்தின் பின் இந்தியா – பாகிஸ்தானாகப் பிரிந்தபோது சோமநாத் ஆலயம் இருந்த, ஜுனகத் ( Junagadh ) சமஸ்தானம் பாகிஸ்தானோடு சேர்ந்தது. ஆனால் சில நாட்களின் பின்பு இந்தியா , படைகளை அனுப்பி இந்தியாவோடு ஒன்றாக இணைத்தது
இப்படியாக இஸ்லாமிய மன்னர்களால் உடைக்கப்பட்டும், பாகிஸ்தானோடு சேர முயன்ற பிரதேசத்திலுள்ள சோமநாத் ஆலயம் சுதந்திரத்தின் பின்பு முக்கியத்துவம் பெறுவது வியப்பில்லை. அத்துடன் துவாரகைக்கு அருகில் உள்ளது.
இந்தியச் சுதந்திரத்தின்போது மதச்சார்பின்மையை காந்தி , நேரு முன்வைத்தாலும், அது தோல்வியில் முடிந்தது. உலக அரசியலில் சோசலிசம் என்ற சித்தாந்தம் இடையில் வந்து, வந்த வழியே திரும்பிவிட்டது. அரசியலில் மதத்தை விலக்கி வைத்த மேற்கு நாடுகளே திண்டாடும் காலமிது .
அத்துடன் அடக்குமுறை ஆட்சி நடத்திய மன்னர் ஷாவுக்கு எதிராக இஸ்லாம் மதத்தை அயதுல்லா கொமெய்னி கையில் எடுத்து வெற்றி கண்டதற்கு முன்னுதாரணமாக ஈரான் இருக்கின்றது. இதைப் பின்பற்றி தலிபான் – ஐ சிஸ் போன்ற தீவிரவாத இயக்கங்கள் அந்தந்த நாடுகளில் உள்ள அடக்கு முறைக்கு எதிராகப் போராடுகிறது. அதேபோல் இலங்கையில் விடுதலைப்புலிகளைத் தோற்கடிக்க நிச்சயமாகப் பவுத்த சிங்களம் என்ற இனம், மொழி, மதம் கலந்த கூட்டுச்சிந்தனை உதவியது. பர்மாவில் தற்போதைய இராணுவ ஆட்சி பவுத்தத்தைக் கையில் எடுத்து வருங்காலத்தில் மக்களது ஆதரவை பெற முயலலாம்.
எது சரி, ஏது தவறு எனப் பார்ப்பது எனது நோக்கமில்லை. பின் நவீனத்துக்காலத்தில் அதற்குத் தேவையுமில்லை. மக்களை வென்றெடுக்கும் அரசியல் தத்துவமாக ஏதோ ஒன்று மக்கள் ஜனநாயக ஆட்சியில் தேவைப்படுகிறது. 75 வீதமான இந்துக்கள் உள்ள இந்தியாவில் இந்துத்துவ சிந்தனை குறைந்த பட்சம் 15- 20 வருட அரசியலுக்கு ஏற்புடையது. அதிலும் வட இந்தியர்களது வரலாற்றில் பாகிஸ்தான், சோமநாத் என்பன தொடர்ச்சியான அரசியலுக்கு உதவும் காரணிகளாக விளங்கும் .
ஆனால் தென்னிந்தியாவின் நிலை வேறானது – பின்பு பார்ப்போம்.
ஊரைத் தழுவி ஓடிக்கொண்டிருந்த ஆற்று நீர், மதிய வெயிலில்,அலுமினியத் தகடாய்ப் பள பளத்துக்கொண்டிருந்தபோது,அவள் தனது சேலையை முழங்காலுக்கு மேல் உயர்த்திப் பிடித்துக்கொண்டு ஆற்றைக் கடந்து வந்தாள்.
வைகாசி மாதமென்றபடியால்,ஆற்றில் பெரிய வெள்ளமில்லை.ஆறு ஒடுங்கிய கரைகளில்,உயர்ந்து வளர்ந்திருந்த நாணல்களுக்கிடையில் பல்நூறுன கொக்குகள் தங்கள் கழுத்தை வெட்டி வெட்டிக் குனிந்து மீன்பிடித்துக் கொண்டிருந்தன.
மெல்லிய சிவப்புக் கால்களுடன்,மிக நீண்ட கழுத்துடைய கொக்குகள் இரை பிடிப்பதை,சேற்றுக்குள் புதைந்து கிடக்கும் காட்டெருமைகள் சோம்பேறித்தனமாகப் பார்த்துக் கிடக்கின்றன.
ஆற்றில் அங்கொங்றும் இங்கொன்றுமாக மீன்பிடிக்கும் தோணிகள் தெரிந்தன.
ஆற்றுக்கு அப்பால்,கடற்கரை ஓரமாக இராணுவமுகாமிருப்பதால்,ஊர்ப் பையன்கள் இப்போது அதிகமான பையன்கள் ஆற்றில் நீச்சலடித்து விளையாடுவதில்லை.
தென்னம் சோலைகளாலும் மாமரங்களாலும் நிறைந்த அந்த ஊரில்,மாமரத்து நிழலில் படுத்திருந்த ஒன்றிரண்டு வயதுபோனவர்கள், மதிய நேரத்தில்,இராணுவ முகாம் தாண்டி,ஆற்றைக்கடந்து,தன்னம் தனியாக வரும் அந்தப் பெண்ணை ஆச்சரியத்துடன் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள்.
இராணுவ முகாமைத் தாண்டியதும்,அரச வைத்தியசாலையிருக்கிறது.இப்போதெல்லாம் இளம் வயது ஆண்கள் தங்களுக்கு என்ன வருத்தம் வந்தாலும் அந்த வைத்தியசாலையை நாடுவது கிடையாது. வைத்தியசாலைக்கும் இராணுவமுகாமுக்கும் பக்கத்தில் ஊர் மக்களின் பொதுவிடமான சுடுகாடிருக்கிறது.
ஊரின் சம்பிரதாயப்படி பெண்கள் ஒரு நாளும் அந்த சுடுகாட்டுப் பக்கம் போவது கிடையாது. வைத்தியசாலைக்குக்கூடப் பெண்கள் தனியாகப் போவது கிடையாது.மனைவியை கணவர்மார் கூட்டிச் செல்வர். இளம் பெண்களைத் தாய் தகப்பன் அழைத்துச் செல்வர். அல்லது,வயது போன கிழவிகள் அவர்களுடன் பாதுகாப்பாகச் செல்வார்கள்.
அவள் தனியாக நடந்து வருகிறாள். நாணல் மறைவில்,மலசலம் கழித்துக்கொண்டிருந்த ஒரு சில ஆண்கள்;,பெண்ணொருத்தி வருவதைக் கண்டதும் அவசரமாக எழுந்து குதத்தைக் கழுவிக்கொணடு ஊருக்கு விரைந்தார்கள்.
ஊருக்கு நடுவில் ஒரு கடையிருக்கிறது.அந்தக்கடையிற் கூடிப் பேசுபவர்களால்,அவர்களுக்குத் தெரிந்த உலக விடயமெல்லாம் அலசப்படும். முப்பது வருடங்களுக்குமுன்,பச்சைமிளகாய் வெண்காயம்,சோடாப்போத்தல் விற்க,றோட்டோரத்தில் ஆரம்பிக்கப் பட்ட சிறிய கடை, இன்று கடையின் ஒருபக்கத்தில்,ஒரு சாப்பாட்டுக்கடையாகவும் விரிவு பெற்றிருக்கிறது.
கடையின் ஒரு பக்கத்தில பலசரக்குகள், அடுத்த பக்கத்தில்,இரண்டு மேசைகளும், எட்டு கதிரைகளும் போடப்பட்டு வியாபாரம் நடக்கிறது.றோட்டையண்டி ஒருசில பெஞ்சுகளும் போடப்பட்டிருக்கிறது.அவற்றில்,எப்போதும் ஒரு சிலர் கூடியிருந்து பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள். வயது வித்தியாசமின்றி கூடியிருந்து பலதையும் பேசிக் கொண்டிருப்பார்கள்.
சிலவேளைகளில் அவ்விடம் வயது போனவர்களாலும், இன்னொரு வேளையில் வாலிபர் கூட்டத்தாலும் நிறைந்திருக்கும். ஆனால்,தூரத்தில் இராணுவ ஜீப்பைக்கண்டால் அங்கு யாரும் இருக்க மாட்டார்கள். அடுத்த ஊரில் ஒரு கண்ணி வெடி வெடித்தால்,இந்த ஊர் மட்டுமல்ல அக்கம் பக்கத்துத் தமிழ்க் கிராமங்களெல்லாம் இராணுவத்தின்’சுற்றி வளைப்புக்கு என்ற பேரில்’ தமிழ்’மனித வேட்டைக்கு ஆளாகித் துயர் படும்.
அப்போது பல தமிழ் இளைஞர்களைப் பிடித்துக்கொண்டு வந்து ஊரின் நடுவில, இந்தக் கடைப் பக்கத்தில் வைத்து,விசாரணை என்ற பெயரில் சித்திரவதை செய்வார்கள். ஓரு தரம், ஊரார் முன்னிலையில் ஒரு சில தமிழ் இளைஞர்களை நாய்களைச் சுடுவதுபோல் சுட்டுத் தள்ளினார்கள். அதைப்பார்த்த தமிழ் மூதாட்டி ஒருவர் அதிர்சியில் மாரடைப்பு வந்து,அந்த இடத்திலேயே விழுந்து இறந்த விட்டாள்.
இன்றைய மதிய நேரத்தில் அந்தக் கடையில் ஒன்றிரண்டு இளைஞர்கள் சோடா குடித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இன்று காலையில,இராணுவ ரோந்து நடந்து முடிந்து விட்டதால்,அவர்களின் முகத்தில் நிம்மதி தெரிகிறது.
ஆற்றைக் கடந்து வந்து அந்த நடுத்தர வயதுள்ள பெண், ஒழுங்கை தாண்டி வந்து கடையடியில் நின்றாள். அவள் முகத்தில் ஒரு புன்னகை, ஏன் எதற்கு அந்தப் புன்னகை என்று யாருக்கும் தெரியவில்லை.
சோடா குடித்துக்கொண்டிருந்த இளைஞரில் ஒருத்தன் அவளை உற்றுப்பார்த்தான். அவனுக்கு இந்த ஊரிலுள்ளவர்களை மட்டுமல்ல அக்கம் பக்கத்து ஊரிலுள்ளவர்களையும் பரவலாகத் தெரியும்.
ஊருக்குள் அடிக்கடி வரும் முஸ்லிம் வியாபாரிகளை நன்றாகத் தெரியும் சிலவேளைகளில் முஸ்லிம் பெண்களும் எதையோ விற்க வருவார்கள்.இந்தப் பெண்ணின் தலையில் சாமான்கள் விற்கும் எந்தக் கடகமும் இல்லை. தலைமயிரை மறைக்கும் முக்காடுமில்லை.
இவளுக்கு வயது கிட்டத்தட்ட அறுபது இருக்கலாம் சாடையான நரை மயிர்கள் அங்குமிங்கும் தெரிந்தன. அங்கும் இங்கும் பர பரக்கும் குழம்பிய பார்வையும் முகபாவமும் ஆனாலும்,அவள் முகத்தில் தெரியும் புன்னகை அப்படியே இருந்தது.அந்தப் பெண் கடையடியிற் போட்டிருந்த வாங்கு ஒன்றில் வந்து உட்கார்ந்தாள். ஊர்ப் பெண்கள் ஒருநாளும் பகிரங்கமான இடத்தில் ஆண்களுக்குப் பக்கத்தில் உட்கார மாட்டார்கள்.
அவள் வாங்கில் வந்து இருந்ததும் அதில் உட்கார்ந்திருந்தவன் உடனே எழும்பி ஒதுங்கினான்.
சோடா குடித்துக் கொண்டிருந்த இளைஞர்கள் ஒருத்தரை ஒருத்தர் அர்த்தத்துடன் பார்த்துக் கொண்டனர்.
ஓருத்தன்,கொஞ்சம் உயரமானவன், சட்டென்று எழும்பிப்போனான். மற்றொருத்தன் குட்டையானவன் அவன் முகத்தில் சிரிப்பை யாரும் ஒருநாளும் கண்டில்லை. அவன் அவளைச் சாடையாகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
கடைக்காரக் கிழவனின் மகன் தனக்கு முன்னால் நடக்கும் விடயங்களைக் கவனமாக அவதானித்துக் கொண்டிருக்கிறான். அந்தப் பெண்ணையும் இளைஞர்களின் முகபாவங்களையும்; கூர்மையாகப் பார்த்தான்.
‘உனக்கு என்னவேணும்?’ கடைக்காரப் பையன் அதட்டலாக அந்தப் பெண்ணைக் கேட்டான்.அந்த அதட்டல்,இளைஞர்களை அவதானித்தால் வந்த பயத்தின் பிரதி பலிப்பு.
இளைஞர்கள் இயக்கத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்.அந்த ஊருக்கு யார் வந்தாலும், ஒரு சில மணித்தியாலங்களில் அவர்களைப் பற்றிய அத்தனை விபரங்களையும் ‘எப்படியோ’ எடுத்து விடுவார்கள்.
அவர்கள் இவளை நோட்டம் விடுகிறார்கள்.
கடைக்கு வந்து அனாயசமாக உடகார்ந்திருக்கும் அந்தப் பெண்ணிடம்,கடைக்காரப்பையன் வந்தான். அவள் தன் முந்தானையால் தன் முகத்தில் வடியும் வியர்வையைத் துடைத்துக்கொண்டாள்.
‘தேத்தண்ணி வேணுமா?’ கடைக்காரப்பையன் அவளை இன்னொருதரம் கேட்டான் இயக்க இளைஞர்கள் அவளுக்குப் பின்னால் வந்து நின்றார்கள்.
‘மொணாத?’(என்ன?) அவள் கடைக்காரப்பையன் தமிழிற் கேட்ட கேள்விக்குப் பதில் சொல்லாமல் சிங்களத்தில் அவனிடம் கேள்வி கேட்டுச் சிரித்தாள்.கறைபடிந்த அவள் பற்கள் அருவருப்பாகவிருந்தன.
சிங்கள் மக்கள் பெரும்பான்பையாக வாழுமிடங்களுக்கும் தமிழ் மக்கள்; பெரும்பாலாக வாழுமிடங்களுக்கும் சில மைல்கள் வித்தியாசம் இரு இனத்திற்கும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் விளங்கிக் கொள்ளும் மொழி கிடையது. சிங்களம் தெரியாத கடைக்காரப் பையன் இயக்க இளைஞர்களைப் பார்த்தான்.
இயக்க இளைஞர்களிற் கொஞ்சம் படித்தவன்போற் காணப்பட்டவன்,முன்னால் வந்து நின்று அவளைப் பார்த்தான்.பின்னர், ‘தே ஒணத’ (தேநீர் வேண்டுமா?) என்று அவளைச் சிங்களத்திற் கேட்டான்.
அவள் மறுமொழி சொல்லாமல் கிக்கி கிக்கி என்று சத்தம் போட்டுச்
கடைக்காரப்பையன் கொடுத்த சுடுதேனிரை ஊதி ஊதி அவள் குடித்துக்கொண்டிருக்கும்போது,இவள் கடைக்கு வந்ததும் உடனடியாக எழும்பிப்போன இளைஞன் இன்னொருத்தனுடன் வந்தான்.
புதிதாக வந்தவனைக் கண்டதும் மற்றவர்கள் முகத்தில் ஒரு மரியாதை தெரிந்தது.அவன் அவர்களது தலைவனாக இருக்கவேண்டும் என்பது அவர்களின் முகங்களில் ஏற்பட்ட மாறுதல்களிலிருந்து தெரிந்தது.
அங்கு வந்த தலைவன் உதடுகளைத் தன் நாக்கால் நனைத்துக்கொண்டான்.தன் தலையை ஒருபக்கம் சாய்த்து இவளைப் பார்த்தான்.
‘எந்த ஊர்?’ தலைவன் தமிழில் அவளைக் கேட்டான்.
‘தெமிழ தன்னின’ (தமிழ் தெரியாது) அவள் இன்னொருதரம் பெரிய சத்தம் போட்டுச் சிரித்தாள்.அவள் தனக்குத் தமிழ் தெரியாது என்று சொன்னதோ அல்லது அவள் ‘தலைவனைப் பார்த்தச் சிரித்ததோ,ஏதோ ஒரு காரணம் தலைவனின் முகத்தில் கோபத்தைக் காட்டியது.
அவன் மற்றவர்களை வரச்சொல்லி விட்டுத் தூரத்தில் நின்ற மாமரத்தின் நிழலிற் போய் நின்றான். மாமரத்தில் குயில்கள் கூவிக்கொண்டிருந்தன.தூரத்தில் மத்தியான பூசைக்கான மணியோசை கேட்டது. றோட்டில் மாட்டு வண்டிகள் ஒன்றிரண்டு கட கடவென ஓடின.
பக்கத்து. பனங்காட்டு ஊரிலிருந்து காலையிளம் நேரத்தில் சந்தைக்குச் சாமான் வாங்கப்போனவர்கள், தலையிலும் கைகளிலும் சுமைகளுடன் சுடு தார் றோட்டின் சூடு தாங்காமல்; அவசரமாக விரைந்து கொண்டிருந்தார்கள்.
தலைவனும் அவனுடன் இருந்த இருவரும் அந்த இடத்தை விட்டுப்போக, அந்தக் குட்டையன் இவளிடம் வந்தான்.தன்னோடு வரச் சொல்லி சைகை காட்டிவிட்டு நடந்தான்.
அவள் தான் குடித்த தேனிர்க் கிளாசைக் கடற்காரப் பையனிடம் காட்டிச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
கொஞ்ச தூரம் போன குட்டையன் திரும்பி வந்தான்.
தன்னுடன் வரச் சொல்லித் திரும்பவும் சைகை செய்தான் அவள் மசிய வில்லை. தொடர்ந்து சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள்.குட்டையன் அவளையிழுத்தான் அவள் அவனின் கையை உதறி விட்டு விடாமற் சிரித்துக் கொண்டாள். குட்டையனுக்குக் கோபம் வந்தது.
‘ஏய் சிங்களப் பிசாசு” அவன் காறித் துப்பினான்.
அவள் அதற்கும் சத்தம் போட்டுச் சிரித்தாள்.
கடைசியாக அவன் அந்த இடத்தை விட்டுப்போய்விட்டான்.
அவள் தனது முந்தானையை விரித்துத்துக் கொண்டு மாமர நிழலில் படுத்துவிட்டாள்.
கடைக்கு வந்த ஒன்றிரண்டு பெண்கள் மாமரத்துக்குக்கீழ்ப் படுத்திருந்து அயர்ந்த நித்திரை செய்யும் அந்தப் பெண்ணை வியப்புடன் பார்த்து விட்டுச் சென்றார்கள்.
ஓன்றிரண்டு மணித்தியாலங்களின்பின், ‘அவளைச் சிங்களப் பிசாசு’ என்று திட்டியவன் திரும்பி வந்தான். அவனுடன் ஒரு பெண்ணும் வந்திருந்தாள்.அவள் வேறோரு ஊரைச்சேர்ந்தவள்.
வந்த இளம்பெண்,அவளுக்கு வயத மூத்த,அயர்ந்து நித்திரை செய்யும் அந்தப்பெண்ணைக் காலால் எட்டியுதைத்து எழுப்பினாள்.
காலில் பட்ட உதையால் சட்டென்று விழித்த அந்தப் பெண் கொஞ்ச நேரர்தில் பழையபடி கிக்கி கிக்கி என்று சத்தம் போட்டுச் சிரிக்கத் தொடங்கி விட்டாள்.
‘என்ன அப்பாவி மாதிரி வேசம் போட்டு நாடகம் போட்டு நடிக்கிறாயா?’ காலால் எட்டியுதைத்த இளம்பெண் மிரட்டினாள். இப்போது அங்கு பலரும் கூடிவிட்டார்கள்.குழந்தைகளிற் சிலர் அவளைப்போல சிரித்துக் காட்டினார்கள் குழந்தைகளின் தாய்மார் குழந்தைகளை அடக்கவில்லை.
காலால் உதைத்த இளம் பெண் சிரித்துக்கொண்டிருக்கும் பெண்ணைப் பார்த்த’ எழும்பு’ என்று கத்தினாள்
அந்தப் பெண் இப்போது கொஞ்ச நேரம் சிரிக்கவில்லை. பசியோ என்னவோ, தன் வயிற்றைத்தடவிக் காட்டினாள்.
கடைக்காரப் பையன் ஒரு துண்டுப் பாணும் கொஞ்சம் தேனிரும் அவளுக்குக் கொடுத்தான்.
அங்கு நின்றிருந்த குட்டையன் ஒரு பணநோட்டை அனாயசமாக எடுத்துக் கடைக்காரப் பையனிடம் வீசினான்.அவள் ஆசையுடன் அந்தத் துண்டுப் பாணைத் தின்னும்போது,இளம் பெண் அவளைத் தன்னுடன் வரச் சொல்லிச் சிங்களத்திற் சொன்னாள்.
விடாமற் சிரிக்கும் அந்தப் பெண் அந்த இளப்பெண்ணைத் தொடர்வதைக் கடைக்காரப் பையன் பரிதாபத்துடன் பார்த்துக் கொண்டான்.
….
ஊருக்கு நடுவில் உள்ள அந்தப் பெரிய கல் வீட்டில் இயக்கக்காரர்கள் குடியிருந்தார்கள்.
வீட்டுக்குச் சொந்தக்காரரைப் பக்கத்து வளவிலிருந்த அவரின் பழைய மண் வீட்டுக்குப்போகச் சொல்லி விட்டு அவரின் வீட்டைச் சுவிகரித்துக்கொண்டிருந்தார்கள்;.
வீட்டுக்காரரின் இருமகன்களையும் சிங்கள இராணுவம்,தமிழ்ப்(?)’பயங்கரவாதிகளைச்’ சுற்றி வளைத்துப்படிக்கும்போது,அவர்களையும் பிடித்துத் தாய் தகப்பனுக்கு முன் சுட்டு வீழ்த்தினார்கள். அரைகுறை உயிருடனிருந்த அந்த இளைஞர்களைக் கடற்கரையிற் புதைத்தார்கள்.
அந்த அதிர்ச்சியில் வீட்டுக்காரரின் மனைவி வாய்திறப்பதில்லை.ஆனால் ஏதோ நடமாடித் திரிகிறாள் வீட்டுக்காரரருக்கு இரண்டு பெண் குழந்தைகள் முதற் பெண்ணுக்குச் சிறுவயதில் போலியோ வந்ததால் அவள் நடக்க முடியாமலிருக்கிறாள்.கடைசிப் பெண்ணுக்கு இப்போது ஏழவயது. அவர் மிக மிகக் கஷ்டப் பட்டு கட்டிய பெருவீட்டில்,அவரின் இளையமகள் விளக்கு வைப்பாள் என்ற நம்பிக்கை அவருக்கில்லை.
அவரின் கல் வீட்டை அவர்கள் எடுத்து விட்டார்கள்.
ஓலையால் வேய்ந்த அவரின் மண்வீட்டிலிருந்துகொண்டு,தன் வீட்டை எடுத்துக்கொண்ட அவர்களின்’ ஆதிக்கத்தை அவர் பெருமூச்சுடன் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறார்.
அவர்கள் அந்தப் பெண்ணை அவரின் பெரிய வீட்டுக்குக் கொண்டு வந்தபோது இருள் பரவும் நேரம். காகங்கள் கரைந்துகொண்டு மரங்களில் ஏறின. கோழிகள் கூடுதேடி ஓடின.ஆடுகள் மாடுகள் பட்டிகளில் அடைக்கப் பட்டன.
‘யாரோ,எங்களை உளவு பார்க்க வந்த சிங்களத்தி.என்ன துணிவு எங்கட ஊருக்குள்ள வர’ வீட்டுக்காரர் தனது கிணற்றடிக்குத் தண்ணீர் எடுக்கப்போனபோது அவளைக் கூட்டிக்கொண்டு வந்தவர்களில் ஒருத்தனான குட்டையன் அவருக்குச் சொன்னான். அவர் மவுனமாகத் தலையாட்டிக் கொண்டார்.இப்போதெல்லாம் தமிழர்களுக்கு மவுனம் ஒரு சிறந்த ஆயுதம். யாரும் பறித்துக்கொண்டு போக முடியாது.
தூரத்தில்,கோயிலில் இரவு பூசைக்கு மணியோசை கேட்டது. வைகாசி மாதத்துப் பௌர்ணமி வானத்தில் பவனி வரத் தொடங்கியது.
இரவின் அமைதியில் உலகம் தன்னைப் புதைத்துக்கொள்ள முனையும்போது, பெரிய கல்வீட்டிலிருந்து அந்தப் பெண்ணின் அவலக்குரல் கேட்கத் தொடங்கியது. அண்டை அயலாருக்கு இப்படியான சத்தங்களை அடிக்கடி கேட்டுப் பழக்கமாததலால் அவர்கள், ஒரு அசட்டையும் செய்யாமல் தங்கள் வேலைகளில் ஈடுபட்டார்கள்.
வீட்டுக்காரும்,போலியோ வந்து படுத்திருக்கும் மகளும், மவுனமான தாயும் தங்கள் வீட்டிலிருந்து வரும் மரண ஓலத்தைச் சலனமற்றுக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். அந்த வீட்டுக்காரரின் மனைவியின் முகத்தில் எந்தச் உணர்ச்சியுமில்லை.அவளின் காதில் ஏதும் ஏறாது.யாரின் மரண ஓலத்திலும் அவளின் முகத்தில் எந்த சலனமும் வராது. சிங்கள இனவாத இராணுவத்தின் கொடுமையால் அவளின் இருமகன்களும் சட்டென்ற தறிபட்ட கிளைகளாக,இராணுவத்தின் குண்டுகளுகளால் அவள் முன்னால் விழுந்தபோது மரத்துப்போன அவள் உணர்வுகளைத் தமிழர்கள் செய்யும் கொடுமையாற் துடிக்கும் ஒரு அபலைப் பெண்ணின் மரண ஓலமிடும் தட்டி எழுப்பவில்லை.
அவர்கள் ஒருகாலத்தில் பூசையறையாகப் பாவித்த அறையிலிருந்து அந்த மரண ஓலங்கள் வருகின்றன.
‘வக்ரதுண்ட மஹாகாயே,சூரியகோடி சம பிரவஹ,நிர்விக்னம் குருமேவ சர்வ காரியசு சுவாஹா’என்று எந்தத் தொழிலுக்கும் ஆரம்ப வணக்கம் சொல்லும் மந்திரம் கேட்கவில்லை.அதற்குப் பதில் தாங்க முடியாத வலியுடன் துடிக்கும் ஒரு பெண்ணின் வேதனைக்குரல் பூசையறையிலிருந்து வருகிறது.
காக்கும் கடவுள் கணேசருக்கும்,கலைத் தெய்வம் சரஸ்வதிக்கும், செல்வத்தின் தெய்வம் இலட்சுமிக்கும் பூசை செய்த அறையில் தமிழ் விடுதவைப்போராளிகள், தங்களைத் துப்பறிய வந்ததாகச் சொல்லி ஒரு சிங்கள் மூதாட்டிக்குப் ‘பூசை’ போடுகிறார்கள்.
வானத்தை வெறித்துப்பார்த்துக்கொண்டு வீட்டுக்காரர் பெருமூச்சு விட,அவரின் கடைசி மகள் உரலில் ஏறி நின்று, தங்களின் பூசை அறையில் என்ன அழுகை என்று எட்டிப் பார்க்கிறாள்.
அவர் ஓடிப்போய்த் தன் மகளை இழுந்து வந்தார்.வானத்து முழு நிலவு இந்தக் கொடுமையைப் பார்க்காமல் முகிலுக்குள் நுழைந்து மறைந்தது. பெரிய இலுப்பை மரங்களில் தலைகீழாகத் தொங்கிய வவ்வால்கள், வயதுபோன,உடலும் குரலும் தளர்ந்த ஒருபெண்ணின் வேதனைக் குரலால் நிலை குலைந்து பறந்து திரிந்தன.
மகளை இழுத்துக்கொண்டு வரப்போனவரின் கண்களில்,அறைக்குள் அந்தக் குட்டையனும், இளம் பெண்ணும் அரக்க வெறியில் அந்தப் பெண்ணையடிப்பது தெரிந்தது. சுவரெல்லாம குருதி சிதறிப் பரவிக் கிடந்தது.
அந்தப் பெண்,அந்த அறைக்குள் நுழையும் வரை சிரித்துக்கொண்டிருந்தவள், பேச்சு மூச்சற்று,முகம் வீங்கி, உடல் வீங்கிய பயங்கர தோற்றத்தடன் ஒரு மூலையிற் சுருண்டு கிடந்தாள்.
அந்தக் காட்சி அவருக்கு வயிற்றைக் குமட்டிக்கொண்ட வரப்பண்ணியது. கணவனின் வெளுத்த முகத்தை வெறித்துப் பார்த்தாள் அவர் மனைவி.
‘யாரோ உளவு பார்க்க வந்த பொம்புளையாம்,உண்மையை அவளிட்ட இருந்து எடுக்கஅடிக்கினம்’ அவர் முணுமுணுத்தார்.
இரவின் தொடர்ச்சியில்,அறையிற் கேட்ட அலறல்,கதறல் என்பன குறைந்த மெல்லிய முனகல்களாக வந்து கடைசியல் மரண அமைதி பரவியது.
ஏதோ சத்தம் கேட்டுத் திடுக்கிட்டு எழுந்தார் அந்த வீட்டுக்காரர்.
அவரின் வீட்டிலிருக்கும் இயக்கத்தினர் ஒரு சாக்கு மூட்டையை ட்ரக்டரில் ஏற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள.
அந்த ட்ரக்டரும் அவருடையதுதான்.அவருடைய வீடு, மூத்த மகன் வைத்திருந்த ட்ரக்டர், இளைய மகன் வைத்திருந்த மோட்டார் சைக்கிள் எல்லாவற்றையும் தங்கள் உடமையாக்கி விட்டனர் இயக்கத்தினர்.பலதேவைகளுக்கும் பாவித்துக்கொள்வார்கள்.
விடிந்தது!
ஏழு வயது மகள்,தங்கள் மண்வீட்டிலுள்ள கடவுள் படங்களுக்கு வைக்க மல்லிகைப்பூ பறித்துக்கொண்டிருந்தாள் தாய் தன் போலியோ வந்த மகளுக்கு முகம் கழுவிக் கொண்டிருந்தாள்.
எந்தக் காரணங்களுமற்றுச் சிரித்துக்கொண்டு,நேற்று மதியம்,ஊருக்குள் நுழைந்த அந்தப் பெண்,அலறி அழுது உயிர் விட்டு ஒரு குப்பையாக ஏற்றப்பட்டதை அவர் அடிவானத்தில் அக்கினி பகவான் தரிசனம் கொடுத்த வேளையில்,தன் இருண்ட சிந்தனையுடன் கருத்திற் பதித்துக்கொண்டார்
அவரின் கல் வீட்டை, அந்தக் குட்டையன் கழுவிக் கொண்டிருந்தான். குரதி கலந்த சிவப்பு நுரைத் தண்ணீர் முற்றத்தை நனைத்தது. குருதி வாடை மூக்கைத் துழைத்தது.
… நேற்றைக்கு மாதிரி. இன்றும் ஒரு மதிய நேரத்தில் ஒரு குடும்பம், இவர்களின் ஊரோடு சேர்ந்தோடும் ஆற்றைக் கடந்து வந்து கொண்டிருந்தார்கள். ஓருதாய்,அவளின் இடுப்பில் ஒரு கைக்குழந்தை,அவளின் முந்தானையைப் பிடித்துக் கொண்டு ஒரு பெண் குழந்தை,நான்கு வயதாக இருக்கலாம் அவளுக்குப் பின்னால் ஒரு ஆண்குழந்தை ஏழுவயதிருக்கலாம்..
ஊர்க் கடையை அண்டியதும், மாமர நிழலிற் படுத்திருக்கும் ஒரு கிழவனைக் கேள்விக் குறியுடன் அவள் பார்த்தாள்.
கிழவர் அவளை ஏற இறங்கப் பார்த்தார். ‘ஐயா,நேற்று ஒரு வயது போன பொம்பள இந்த ஊருக்கு வந்தாங்களா?’
கிழவர் முகத்தைத் திருப்பிக் கொண்டார்.
‘. அந்த அம்மா இந்த ஆற்றைக் கடந்து உங்கட ஊருக்குள்ள வந்தாவாம், ஹஸ்பிட்டலில் கடையில சொன்னாங்க’
‘ஐயா,நல்லா யோசிச்சுப் பாருங்க,….அவ ஒரு பைத்தியம் என்ர புருசன்ர தாய்..என்னுடைய அவர் சிங்கள மனிசன்,கொஞ்ச நாளைக்கு முன்னால் இந்த ஆசுபத்திரிக்குப் பக்கத்தில நடந்த கண்ணி வெடியில் செத்தப்போனார் அதுக்குப் பிறகு, என்ர மாமி பைத்தியமாகிட்டா.தன்ர மகனை நினைச்சி அந்த மனிசி இந்த ஆசுபத்திரிப் பக்கம் அடிக்கடி வந்து வழி தவறிப்போகும்’;.
கிழவரின் கண்களில் நீர் மல்கிறது.’மகே புத்தாவ பளாண்ட ஓண’(என் மகனை நான் பார்க்க வேணும்) என்று அவள் அந்தக் கல் வீட்டில் அலறியதை அவரும் கேட்டிருந்தார்.
தன் கண்ணீரை அவளுக்கு மறைத்துக் கொண்டு முகத்தைத் திருப்பி,’நான் யாரையும் நேற்றுக் காணல்ல,கடையில போய்க்கேளு’ என்றார்.
மனிதம் அழிந்த கலியுகத்தில் உண்மைகளுக்கு இடமெங்கே?
கடைக்காரப் பையன் அவளைப் பாதாபமாகப் பார்க்கிறான்.
நேற்றுச் செய்ததுபோல் அந்தப் பெண்ணுக்கும் குழந்தைகளுக்கம் பாணும் தேத்தண்ணியும் கொடுக்கிறான்.
‘என்ர பாட்டி இந்தப் பக்கம் வந்தாங்களா’ ஏழுவயதுப் பையன் சுத்தத் தமிழில் கடைக்காரப் பையனைக் கேட்கிறான்.
கடைக்காரப் பையன் மறுமொழி வாயாற் சொல்லாமல்,’தான் அந்தப் பையனின் பாட்டியைக் காணவில்லை’ என்பதைத் தலையாட்டு மூலம் சொல்கிறான்.
கடை வாசிலிற் போட்டிருக்கும் வாங்கிலிருக்கும் ‘இயக்கத்துப் பெடியன்கள்’; இந்தக் குடும்பத்தைக் கூர்ந்து பார்க்கிறார்கள்.;
