A beautiful poem by Mario de Andrade (San Paolo 1893-1945) Poet, novelist, essayist, and musicologist. One of the founders of Brazilian modernism.
கூகுளின் உதவியுடனும் எனது திறமையுடனும் தமிழ்படுத்தினேன். எனக்காக எழுதப்பட்டதுபோல் உள்ளதால்
—————————————————————– நான் என் ஆண்டுகளை எண்ணினேன், என்னிடம் மிகுதியாக வாழ குறைந்த நேரமே உள்ளது ,
நான் இதுவரை வாழ்ந்ததை விட. ஒரு தொகை மிட்டாய்களை வென்ற ஒரு குழந்தையைப் போல நான் உணர்கிறேன்: முதலில் குழந்தை அவற்றை மகிழ்ச்சியுடன் சாப்பிட்டது ஆனால் கொஞ்சம் மிச்சம் இருப்பதை உணர்ந்ததும், அவற்றை தீவிரமாக ரசிக்க ஆரம்பித்தது..
முடிவற்ற கூட்டங்களுக்கு எனக்கு நேரமில்லை சட்டங்கள், விதிகள், நடைமுறைகள் மற்றும் உள் விதிமுறைகள் விவாதிக்கப்படுகின்றன, அவைகளால் எதுவும் செய்யப்படாது என்பதை அறிவேன் .
எனக்கு இனி பொறுமை இல்லை அபத்தமான நபர்களுடன் உறவாட அவர்களின் வருடங்கள் ஏறிய வயது இருந்தபோதிலும், வளரவில்லை.
எனது நேரம் மிகக் குறைவு: எனக்கு உண்மையின் சாரம் வேண்டும், என் ஆன்மா அவசரத்தில் இருக்கிறது. என்னிடம் அதிக மிட்டாய் இல்லை எனது கலயம் வெறுமையாகிறது .
நான் மனிதர்களுக்கு அருகே வாழ விரும்புகிறேன், உண்மையை அறிந்த மிகவும் யதார்த்தமான மக்கள் தங்களின் தவறுகளைப் பார்த்து சிரித்தும் , தங்கள் சொந்த வெற்றிகளால் உயர்த்தப்படாதவர்கள் & அவர்களின் செயல்களுக்கு அவர்களே பொறுப்பேற்கிறார்கள்.
இந்த வழியில், மனித கவுரவம் பாதுகாக்கப்படுகிறது அதனால் நாங்கள் உண்மையிலும் நேர்மையிலும் வாழ்கிறோம். தேவைகள் வாழ்க்கையை பயனுள்ளதாக ஆக்குகின்றன. வாழ்க்கையின் வலி உள்ளவர்களின் இதயங்களைத் தொடுபவர்களையும் ஆன்மாவின் இனிமையாக தொடக் கூடியவர்கள் என்னைச் சுற்றி வாழ நான் விரும்புகிறேன்
ஆம், நான் அவசரத்தில் இருக்கிறேன். முதிர்ச்சி மட்டுமே தரக்கூடிய தீவிரத்துடன் வாழ நான் அவசரப்படுகிறேன். மீதமுள்ள எந்த இனிப்புகளையும் வீணாக்க நான் விரும்பவில்லை. அவர்கள் நேர்த்தியாக இருப்பார்கள் என்று நான் நம்புகிறேன், இதுவரை சாப்பிட்டதை விட அதிகம். முடிவை திருப்திப்படுத்துவதே எனது குறிக்கோள்
என் அன்புக்குரியவர்களுடனும் என் மனசாட்சியுடனும் சமாதானமாக இருங்கள். எங்களுக்கு இரண்டு உயிர்கள் உள்ளன உங்களிடம் ஒன்று மட்டுமே இருப்பதை நீங்கள் உணரும்போது இரண்டாவது தொடங்குகிறது.
மிருக வைத்தியத்தின் பின்னணியில் சமுதாயத்தின் பல தரப்பட்ட பிரச்சினைகளைப் படம் பிடிக்கும் கதைகள்.
கடந்த இருபது ஆண்டுகளாக அவுஸ்திரேலியாவில் வாழும் மிருக வைத்தியரான திரு நடேசன் அவர்கள், தன்னிடம் வரும் மிருகங்களையும் அந்த மிருகங்களை வளர்க்கும் மனிதர்களையும் பின்னணியாக வைத்து இருபது சிறு கதைகளைத் தொகுத்து இரண்டாவது முறையாகத் தமிழ் இலக்கிய உலகிற்குத் தந்திருக்கிறார்.
இவர், மிருகங்கள் பற்றிய தனது படைப்புக்களுக்கு, இங்கிலாந்தில் வாழ்ந்து, மிருகங்களையும் அந்த மிருகங்களை வளர்க்கும் மனிதர்களையும் பற்றிப்பல படைப்புக்களைப் படைத்த மிருவைத்திய நிபுணர் திரு ஜேம்ஸ் ஹரியட் என்பவர் முன்னோடியாய் இருந்தார் என்று கூறுகிறார்.
ஜேம்ஸ் ஹரியட் என்ற ஆங்கிலேய மிருக வைத்தியர் , 1916ம் ஆண்டு பிறந்து 1995ல் மறைந்தவர். தனது அனுபவங்களைப் புதினங்களாக எழுதி மக்களிடையேயும் இலக்கிய வட்டத்திலும் மிக மதிப்புப் பெற்றவர். இவர் எழுதிய ”( இறைவனின்) எல்லாப் படைப்புக்களும் மிகவும் பெரியதும் மிகவும் சிறியனவுமாவை” என்ற படைப்பு 1975ல் திரைப்படமாக வெளிவந்தது. 1978ல் டெலிவிசனில் 12 வருடங்களாக 90 தடவைகள் தொடர்ந்து மக்களை மகிழ்வூட்டின.
அமெரிக்காவில், டிஸ்னி வேர்ல்ட் மூலம் மிருகங்கள் பற்றிய பல படங்கள் வந்தாலும் , ஜேம்ஸ் ஹரியட் அவர்களின் படைப்புக்கள் வித்தியாசமானவை. மிருகங்கள் மட்டுமன்றி , அந்த மிருகங்களை வளர்க்கும் மனிதர்கள் , அவர்கள் வாழும் சூழ்நிலை என்பன பற்றியும் விரிவாக எழுதி மனிதனுக்கும் அவன் வளர்க்கும் மிருகத்துக்கும் உள்ள பன்முக உறவைச் சுவையாகச் சொன்னார்.
நடேசனின் படைப்புக்களில் , மிருகங்களைப்பற்றியும் , அவைகளை வளர்க்கும் மனிதர்கள் மட்டுமல்லாது,அந்த உறவின் பின்னணிகளான, அரசியல் பொருளாதார, சரித்திர ஆதாரங்கள் பற்றியும் ஆங்காங்கே பல ஆழமானவையும் விரிவானவையுமான தகவல்களைச் சொல்கிறார். இவர் இதுவரை நான்கு படைப்புக்களைத் தமிழ் மக்களுக்குத் தந்திருக்கிறார். இவருக்குத் தெரிந்தோ தெரியாமலோ இவரின் மனக்கருத்துக்களில் ஆழ்ந்து கிடக்கும் சில உண்மைகள் அனுபவங்கள், துயர உணர்வுகள் என்ற பல வித்தியாசமான விடயங்கள் இவரின் படைப்புக்களில் வந்துபோகின்றன.
உதாரணமாக, இந்தத் தொகுதியில் வரும் முதலாவது கதையான ” ஆதிவாசிகளின் அவலம்’ என்ற கதையில் ‘பொசம்’ (பெரியதொரு எலி வகையைச் சேர்ந்தது) என்ற பிராணியின் மூலம், அவுஸ்திரேலியாவின் ஆதிவாசிகளான அப்ரெஜெனியன் மக்களின் அவல நிலை பற்றிச் சொல்ல வருகிறாரா அல்லது அயல் நாட்டுக்கு வந்து வழிதடுமாறி யாரோ உதவியைத் தேடித் தவிக்கும் தமிழ் அகதியைப் பின்புலத்தில் படைக்கிறாரா என்ற கேள்வி தொக்கி நிற்கிறது.
தன் வீட்டுக்கு வந்த வெறும் பிராணிதானே என்று தூக்கியெறியாமல், அந்தப் பிராணிக்குப் பாதுகாப்புக் கொடுத்துஇ ஒவ்வொருநாளும் அந்தப்பிராணியின் நிலைபற்றி எட்டிப்பார்க்கும் மனப்பான்மை இன்று பொருளாதார மேம்பாட்டுக்குள் தன்னைப்பிணைத்துக்கொண்ட ‘சாதாரண’ மனிதர்களால் புரிந்துகொள்ள முடியாத பெருந்தன்மையான விடயம்.
இன்றைய உலகில், தன் வீட்டுக்கு அருகில் யார் இருக்கிறார்கள் என்று தெரியாமல் வாழும் சமுதாயத்தில் மிருகங்களுக்கும் தனது வாழ்வில் ஒரு சிறு இடம் கொடுக்க மிகப் பெரிய மனித நேயம் உள்ளவர்களாற்தான் முடியும்.
இன்னொரு கதையான ”மிஸ்கா என்னைத் தொடர்ந்து வரும் என்ற கதையில்” மிருகத்தின் சொந்தக்காரி, வழக்கம்போல் தனது நாய் தன்னைத் தொடர்ந்து வரும் என்று நினைத்துக் கொண்டு முன் நடந்து போக, பின்னால் வந்த நாய் தொலைந்து விட்டது. ஒரு சில நாட்களுக்குப் பின், காரில் அடிபட்டு உடல் சிதைந்த நிலையில் நாயின் உடல் கொண்டுவரப்படுகிறது. வைத்தியன் என்ற முறையில் நாயின் உயிரைக் காப்பாற்றப் பாடு பட்டுத் தோல்வியடைந்த வைத்தியர், ” உங்கள் நாய் மிகவும் பாரதூரமான காயங்களால் இறந்துவிட்டது. நீங்கள் அந்த நாய் இருக்கும் நிலையைப் பார்த்தால் மிகவும் துன்பப்படுவீர்கள், நீங்கள் இங்கு வரவேண்டாம் நானே புதைத்து விடுகிறேன்” என்று வைத்தியர் சொல்ல, ” வேண்டாம் டாக்டர், இதுவரையும் நாங்கள் அன்பாக வளர்த்த நாய், எங்களின் வாழ்க்கையில் ஒன்று பட்ட எங்கள் அன்பான நாயை எங்கள் பூமியிலேயே” புதைத்து விடுகிறோம் ” என்று நாயின் சொந்தக்காரர்கள் சொல்கிறார்கள். அன்புள்ள மிருகத்திற்கும் நாங்கள் எங்கள் மனத்திலும் மண்ணிலும் இடம் கொடுப்போம் என்ற மனித நேயம், இன்று உறவுகளையே கொலைசெய்து அவர்களின் உடல்களைத் தூக்கிவீசும் எங்கள் சமூகத்திலும் திரும்பிவரும் என்ற நம்பிக்கை துளிர்விடுகிறது.
இந்தத் தொகுதியில் வரும் ஒவ்வொரு கதையும் ஏதோ ஒரு தத்துவதையோ, உண்மையையோ அல்லது ஏதோவொரு யதார்த்தமான கருத்தையோ சொல்கிறது. மிகவும் , இலகுவான தமிழில், மிகவும் இரத்தினச் சுருக்கமாகக் கதைகள் படைக்கப்பட்டிருக்கின்றன.
சட்டென்று முகத்தில் வந்து தவழ்ந்து போகும் இளம் தென்றல்போல், உவமைகள் இனிமையான தமிழில் தெளித்து விடப்பட்டிருக்கின்றன.
இந்தத் தொகுதியில், மனிதநேயம், அரசியல் கருத்துக்கள், சரித்திரக்குறிப்புக்கள், பெண்ணிய சுதந்திரம், வளரும் இளம் தலைமுறையின் சுதந்திரப் போக்குகள், வெள்ளையினத்தாரின் இனவாதம், அவுஸ்திரேலியாவுக்குக் குடிபெயர்ந்து வாழ்வோரின் பிரச்சினைகள் போன்ற பல விடயங்கள் கதைகளுடன் தழுவி நிற்கின்றன.
தனது எட்டாவது கதையான ”நாய்க்கும் நீரழிவு நோய் வரும்” என்ற கதையில் ” அம்மாவின் உடலைத் தீண்டிய இன்சுலின் ஊசியின் தடயங்கள், கரும்புள்ளிகளாக அம்மாவின் வெள்ளைத் தோலை அலங்கரித்தன. அப்பாவின் குத்தல், நக்கல் , மொழிகளையும் அம்மா பொறுத்துக்கொண்டதற்கு இந்த ஊசி குத்தலினால் கிடைத்த சகிப்புத் தன்மையும் காரணமாகவிருக்கலாம்” என்று சொல்கிறார்.
தமிழ்ச்சமூகத்தில் அடக்கப்பட்டிருக்கும் பெண்கள் நிலையைத் தன் தாயின் நோயுடனும், அவர் தனது நீரழிவு நோய்க்குப் போட்ட ஊசிகளின் தழும்புகளுடனும் ஒத்திட்டுப் பார்க்கிறார்.
பெண்களை அடக்க ஒரு ஆண் தனது உடல் வலிமையை மட்டுமல்ல தனக்குச் சமுதாயத்தால் கொடுக்கப்பட்டிருக்கும் ‘கணவன்’ என்ற பதவியையும் பாவிக்கிறான் என்பது யதார்த்த உண்மையை இதைத்தான் வாழைப்பழத்தில் ஊசியை ஏற்றுவதுபோல் தனது கதையில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். இன்று, பெண்களுக்காக நடக்கும் வன்முறைகளில் வாய்ச்சொல் வன்முறைகள் முக்கியமானவை என்பதையும் இந்தியாவில் ஈவ் ரீசிங் என்பதற்கு எதிராகச் சட்டங்கள் பிறப்பிக்கப்பட்டிருப்பதையும் தெரிந்து கொள்ளல் நல்லது. தாயகத்தில், வாலிபத்தில் தெருவில் போகும் பெண்களெல்லாம் பொதுச்சொத்து என்ற மனப்பான்மையில் கிண்டலடித்துப் பழக்கப்பட்டு வளர்ந்த இளைஞர்கள் குடியேறிய நாடுகளில் பெண்களுடன் சமத்துவத்துடன் பழகக் கஷ்டப்படுவதை இன்று பரவலாகக் காணலாம். அவர்களெல்லாம் தங்கள் குடும்பத்தில் பெண்களுக்கெதிரான கிண்டல், நக்கல் மொழிகளைச் சாதாரண உரையாடல்களாக் கேட்டுப் பழகி வாழ்ந்திருக்கலாம் என்ற எங்களின் பழைய தலைமுறையினரை ஞாபகப்படுத்தும் கதையிது. அவுஸ்திரேலியாவில் வாழும் சமுதாயப் பிரக்ஞை உள்ள சில தமிழ்ப் பெண்களுக்கு, பெண்ணடிமைத்தனத்திற்கு எதிர்க்குரல் கொடுக்கும் நடேசனின் படைப்புக்கள் வரப்பிரசாதமாகியிருக்கிறது.
சிந்தனைக்கு விருந்தாக இப்படி எத்தனையோ விடயங்கள் தாராளமாகத் தந்திருக்கிறார் தன் படைப்புக்களில். இன்றைய தமிழ் இலக்கியப் படைப்பாளர்களில் நேர்மையானதொரு படைப்பாளி வைத்தியர் நடேசன் அவர்கள். இந்தத் தொகுதியில் பல கருத்துக்களைக்கதைகளினூடே சொல்வதுபோல் தனது ‘‘வண்ணாத்திக்குளம்” நாவலின் மூலம் இலங்கையில் நடக்கும் இனப்பிரச்சினை தொடக்கம் ‘உன்னையே மையல் கொண்டு ‘ என்ற நாவலில் குடும்பம், செக்ஸ், வைப்பாட்டி போன்ற பல விடயங்களையும் ஒரு தயக்கமுமின்றிச் சொல்பவர் நடேசன். வைத்தியனுக்கும் வழக்கறிஞனுக்கும் பொய் சொல்லக்கூடாது என்று சொல்வார்கள். அதைத் திருப்பி, இந்த வைத்தியர், மற்றவர்களுக்குப் பயந்து வார்த்தை ஜாலங்கள் செய்து பம்மாத்துச் செய்யாமல் தனது வாசகர்களுக்குத் தான் சொல்லப் போகும் விடயத்தைப்பயமின்றிச் சொல்லும் உண்மைவாதி என்று தைரியமாகச் சொல்லலாம்.
இன்று பல தமிழ்ப்படைப்புக்கள் வருகின்றன. சில படைப்புக்கள் எழுத்தாளன் வாழும் அரசியற் சூழ்நிலை பற்றிய பிரச்சாரப்படைப்பாக இருப்பதுண்டு. சில, ஆழமற்றவையாக ஆனால் அலங்கார நடையுடன் எழுதப்பட்டதாக இருப்பதுண்டு.இன்னும் ஒரு சிலர் நவீனத்துவம், புதிய நவீனத்துவம் என்று வாசகனுக்குப் பரிச்சயமற்ற அல்லது புரியாத எதையோ எல்லாம் எழுதிக்குவிக்கிறார்கள். ஒரு சிலர் மட்டுமே தாங்கள் வாழும் சமுகத்தின் பல பரிமாணங்களையும் தங்கள் படைப்புக்களுக்குள் கொண்டு வருகிறார்கள். அவர்களில் ஒருத்தர் வைத்தியர் நடேசன். புதிய தலைமுறை வாசகர்கள் தேடிப்படிக்கவேண்டிய படைப்புக்களைத் தருபவர். அரசியலில் உள்ள மாற்றுக் கருத்துக்களுக்கப்பால், தரமான ஒரு எழுத்தாளரான நடேசனைத் தமிழ் இலக்கிய உலகம் கணக்கில் எடுப்பதும் அவரின் படைப்புக்களை படிப்பதும் மிகவும் ஆக்கபூர்வமான முயற்சியாகவிருக்கும்.
அவுஸ்திரேலியாவில் வாழும் தமிழர்களிடையே இன்று நடைமுறையிலிருக்கும் பகிரங்க அரசியல் மோதல்களைத்தாண்டி ஆரோக்கியமான அரசியல் சமூகக் கருத்துகளை முன்வைக்கிறார் நடேசன். மிகவும் கடுமையான விமர்சனங்களையும் தூசெனத் தூக்கியெறிந்து விட்டுத் தனது படைப்புக்களைத் தொடரும் துணிச்சல்காரர். இந்தத் துணிச்சல் மதிக்கத் தக்கது. இதனால் இன்று, அவுஸ்திரேலியாவில் வாழும் முற்போக்காளர்களிடையே, தங்களுக்கு முன்னால் வைக்கப்படும் அவதூறுகளைத் தூக்கியெறியும் துணிவு பரவுகிறது. பல புதிய கருத்துக்கள் கொண்ட படைப்புக்கள் மட்டுமல்லாது அவற்றை வாசித்து விமர்சிக்க ஒரு புதிய காரசாரமான வாசகர் வட்டத்தையும் உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறார் எழுத்தாளர் நடேசன். இது, புலம் பெயர்ந்த தமிழ் இலக்கியத்தில் வரவேற்கப்பட வேண்டிய விடயம்.
மேற்கு ஐரோப்பா போன்ற ஜனநாயக நாடுகளில் வாழும் தமிழர்கள் பயப்படாமற் தங்கள் கருத்துக்களைச் சொல்ல இலக்கிய சந்திப்பு போன்ற அமைப்புக்களை வைத்திருக்கிறார்கள். அந்த மாதிரியான ஸ்தாபனங்கள் அவுஸ்திரேலியாவிலும் உருவாகினால் முற்போக்குத் தமிழ் இலக்கியம் ஒரு புதிய வடிவை எடுக்கும். அவுஸ்திரேலியா வாழ் தமிழ் எழுத்தாளர்களான நடேசன் முருகபூபதி போன்றவர்கள் அம்முயற்சியை எடுத்தால் அவுஸ்திரேலியத் தமிழ்ப் படைப்புக்களைத் தமிழர் வாழும் இடங்களுக்குப் பரப்ப உதவியாயிருக்கும்.
நடேசன் எழுவைதீவில் இருந்த காலத்தில் நான் கேட்டு வளர்ந்த பல தமிழ்ச் சொற்களை பின்பு அரைநூற்றாண்டுகளாக நான் கேட்டதில்லை. அதனால் அவை மூளையில் புதைபொருளாகிவிட்டன. தமயந்தி எழுதிய ஏழு கடல்கன்னிகள் என்ற சிறுகதைத் தொகுப்பின் பக்கங்களில் அந்த சொற்கள் மீண்டும் எழுந்து வந்தபோது மனம் புல்லரித்தது. மீனவர்கள் மத்தியில் வளர்ந்தேன். சோளகம் , வாடை என்று பருவக்காற்றைச் சொல்வதும், அணியம் – சுக்கான் என மீன் பிடிக்கும் வள்ளங்களின் பாகங்களைக் குறிப்பதும், படுப்புவலை களங்கண்டி மீன்பிடிக்கும் முறையை அவர்கள் வர்ணிப்பதையும் மற்றும், அவர்களின் புழக்கத்திலிருந்த மண்டா போன்ற சொற்களையும் மறந்துவிட்டேன். இத்தொகுப்பில் மண்டாவை மீண்டும் வாசித்தபோது சிறுவயதில் ருசித்த கடற்தாமரை மீண்டும் நாக்கில் சுவையூட்டியது.
கம்யூனிசத்திற்கு எதிரான விலங்குப்பண்ணைபோல் T S எலியட்டின் புகழ்பெற்ற கொடுமையான சித்திரை மாதம் ( April is the Cruelest month) என்ற ஆங்கிலக் கவிதையும் சோவியத்தின் போல்சுவிக்குக்கு எதிராக எழுதப்பட்டது. இவை தொடர்ச்சியாக இலக்கியமாக மட்டுமல்ல சாதாரணமான மக்களது அன்றாட வார்த்தைகளிலும் வந்துவிட்டது. இலங்கையின் வடபகுதியில் இந்திய மீன்பிடி வள்ளங்கள் ஆக்கிரமித்து, கடற்சூழலை அழிப்பதற்கு எதிராக எழுதப்பட்டிருப்பதே தமயந்தியின் ஏழு கடற்கன்னிகள். நம்மைப் பொறுத்தவரை இது முதலாவது சூழலியல் இலக்கியம்
இலங்கையில் வடபுலத்தில் உள்ள ஏழு தீவுகளின் மையத்தில் வந்து கடல் நீரோட்டம் ஒன்றோடு ஒன்று மோதும்போது அலைகள் எழுந்து இயந்திர வள்ளங்களை தூக்கித் தூக்கிக் குத்தும். அப்பொழுது பயணம் செய்யும் எனக்கு வயிற்றைக் குமட்டியபடி வாந்தி வரும் . எழுவைதீவிலிருந்து ஒவ்வொரு கிழமையும் நயினாதீவுக்கு படிக்கப் போகும்போது அதை அனுபவித்தவன்.
கடல் என்பது உப்புத் தண்ணீர் மட்டுமல்ல. அங்கு வாழும் மீன், நண்டு, இறால் போன்ற உயிரினங்களோடு கடல் ஆமைகள், நட்சத்திர மீன்கள் போன்றவை வாழ்வதற்கான பளிங்குப்பாறைகளை உருவாக்கும் தாவரங்களையும் கொண்டது . இவற்றின் இடையே உள்ள கடல்பாசிகள் உயிரினங்கள் வாழ்வதற்கு அடிப்படையானவை. இவற்றை அழித்தால் மீன்கள் முட்டையிடாது, இறால் குஞ்சு பொரிக்காது, கடல் ஆமை வாழமுடியாது. கடல் பாலைவனமாகிவிடும். தமயந்தியின் தலைப்புக்கதை, தென்னிந்திய ரோலர்கள் எனும் இழுவைப் படகுகள் வந்து இங்குள்ள கடலில் தடை செய்யப்பட்ட இழுவைவலை போட்டு முற்றாகக் கடல் உயிரினங்களை அழிப்பது பற்றியது. இதை நானும் எழுவைதீவு சென்றபோது நேரில் பார்த்தேன். சுண்ணாம்பு பாறைகள் கொண்ட ஆழமற்ற கடல் என்பதால் அதிக மீன்கள் வாழும். அதே நேரத்தில் மிகவும் இலகுவாக அழிக்கப்படக்கூடிய பிரதேசம்.
இந்தப் பகுதி மீனவர்கள் சிறு வள்ளங்களிலே மீன்பிடிக்கிறார்கள். மேலும் இழுவைவலை இலங்கையில் தடை செய்யப்பட்டிருக்கிறது என்பதால் இங்கு இன்னமும் மீன்கள் உள்ளது . தமிழக இழுவைக்கப்பல்கள் இங்கு வருவதால் இங்குள்ள மீனவர்களை வறுமைக்குத் தள்ளுவது டன் கடல் வளத்தையும் அழித்துவிடுகிறது. இந்த ஏழு கடல்களை தமயந்தி கடல் கன்னிகளாக உருவகித்து, அவர்கள் சிதைக்கப்பட்டிருப்பதாக எழுதிய சிறுகதையைப் படிக்கும்போது எனக்கு இதயத்தில் இரத்தம் கசிந்தது. இந்தத் தொகுப்பில் முதல் சிறுகதையாக இருப்பது கிற்றார் பாடகன் எனும் நோர்வேஜிய பகைப்புலக்கதை. அதில் நோர்வேஜிய தெருப்பாடகன் அங்கு வாழும் கறுப்பு மக்களுக்காகப் போராடி, நாஜி காடையர்களிடம் அடிவாங்கி ஆஸ்பத்திரியிலிருக்கும் கதை. ஒவ்வொரு இனத்திலும் இப்படியான மனிதர்கள் வாழ்வதாலே மனிதாபிமானம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது.
இதில் உள்ள எட்டாம் பிரசங்கம் என்பது நீண்டகதை. நாவலாக எழுதக்கூடியது . சிறுகதையிலிருந்து விலகி, ஒரு சமூகத்தின் வரலாற்றை வேறொரு தேசத்திலிருந்து நனைவிடை தோய்வது இந்தக்கதை.
இதில் பேசப்படும் பெப்பேனியன் அம்மான், முபாரக் அலி நானா , லோஞ்சிக்கார விநாயகமூர்த்தி முதலான மனிதர்கள் இறந்துவிட்டாரகள். அவர்களது வாழ்க்கை வரலாறு வருகிறது. இந்தக்கதை பல இடங்களில் விலகித் திரும்பி வருவதால் வாசிக்கும்போது கவனமிழக்கப் பண்ணுகிறது. என்னைப் பொறுத்தவரை இதில் வரும் நீர், நிலம், சம்பவங்கள் நெஞ்சிற்கு அருகாமையானதால் ஈடுபாட்டுடன் படிக்க முடிந்தது. ஆனால், மற்றவர்களைக் குழப்பலாம். தீவுப்பகுதி, யாழ்ப்பாணத்தில் வித்தியாசமான பிரதேசம் . அங்கே விவசாயத்திற்கு நிலமோ நீரோ கிடையாது. யாழ்ப்பாணத்தின் மற்றைய நிலங்களுக்குரிய சமூக அமைப்புக் கிடையாது. கடலில் மீன்பிடிக்கும் மக்கள் கத்தோலிக்க மதத்தில் சேர்ந்து கொண்டவர்கள்.
கிறிஸ்தவ மதத்தின் ஆரம்பக்காலத்தில் அதாவது யேசு கிறீஸ்து இறந்தபின் ஜேன்றில்( Gentiles) எனப்படும் கிரேக்கர்களுக்கும் யூத கிறிஸ்துவர்களுக்கும் வேறுபாடு இருந்தது. பல நூற்றாண்டுகள் இந்த வேறுபாடு தொடர்ந்தது. இதுபோல் சாதி ரீதியான வேறுபாடுகள் தீவகத்து கத்தோலிக்க மக்களிடமுமுள்ளது. இலங்கையில் கத்தோலிக்க மதகுருவாகச் சேர்ந்த வெள்ளாளர்கள், தொடர்ந்து அதிகாரத்தை வைத்திருக்கிறார்கள். கத்தோலிக்க வெள்ளாளரில் பெரும்பாலானவர்கள் இந்த தீவுப்பகுதியை சேர்ந்தவர்கள். இந்தக் கதைத் தொகுப்பில் சமூகவரலாறு உள்ளது. மதம், தொழில் மற்றும் புதிய நிலம் மாறிய போதிலும் சாதி வேறுபாடு நமது சட்டையில் ஒட்டிய கறை – இலகுவில் போகாது
தயந்தியின் ஏழுகடற்கன்னிகள் தொகுப்பினை ஒரு இலக்கியப் பிரதியாக மட்டுமல்ல, நமது சூழல் அழிவுக்கு எதிரான குரலாகவும் தீவுப்பகுதி மக்களது சமூக வரலாற்றுப் பதிவாகவும் பார்க்க முடியும். —0—
ஆழியாள் மொழிபெயர்த்த அவுஸ்திரேலிய ஆதிக்குடிகளின் கவிதைகள் முருகபூபதி
பூமித்தாயை கற்கவும் அவளது உணர்வுகளை கேட்கவும் முடியுமா? ஆம்! முடியும் என்பவர்கள்தான் அவுஸ்திரேலியாவின் ஆதிக்குடிகளான அபோர்ஜனிஸ் இனத்தவர்கள். இயற்கையை நேசித்து அதற்கியைந்து வாழ்ந்த மக்கள் கூட்டத்தினரிடமிருந்து, வந்தேறு குடிகளால் அபகரிக்கப்பட்ட பெருநிலப்பரப்பிலிருந்து குரல்கள் தொடர்ந்தும் ஒலிக்கின்றன. அங்கு இசையும் அவலமும் கண்ணீரும் இழப்பும் பண்பாட்டுக்கோலங்களும் வரலாற்றுச்செய்திகளும் வெளிப்படுகின்றன. அந்த மக்கள் குறித்து தொடர்ந்து எழுதியும் பேசியும் ஆய்வு செய்தும் வந்திருப்பவர் அவுஸ்திரேலியா கன்பரா மாநில நகரத்தில் வதியும் கவிஞர் ஆழியாள் மதுபாஷினி.
இவர், இலங்கையில் திருகோணமலையில் பிறந்து, தனது கல்வியை மூதூர் புனித அந்தோனியார் கல்லூரியில் தொடர்ந்து, பின்னர் மதுரை மீனாட்சி கல்லூரியில் ஆங்கில இலக்கியத்தில் கலைமாணி பட்டமும், நியுசவுத்வேல்ஸ் பல்கலைக்கழகத்தில் ஆங்கில முதுமாணிப்பட்டமும் பெற்றவர். தகவல் தொழில்நுட்பத்தில் பட்ட மேற்படிப்பு டிப்ளோமாவும் பெற்றவர்.
உரத்துப்பேச, துவிதம், கருநாவு முதலான கவிதைத் தொகுப்புகளை 2000 முதல் 2013 வரையிலான காலப்பகுதிக்குள் வரவாக்கியவர். பூவுலகைக் கற்றலும் கேட்டலும் தொகுப்பு ஆழியாளின் மொழிபெயர்ப்பில் வந்துள்ள ஆதிக்குடிகள் பற்றிய கவிதைகளின் தொகுப்பு. ஆழியாளின் கவிதைகள் ஆங்கிலம், மலையாளம், கன்னடம், சிங்களம் ஆகியமொழிகளிலும் பெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. ஆழியாள் இலங்கையில் வவுனியா பல்கலைக்கழக வளாகத்திலும் ஆங்கில இலக்கிய விரிவுரையாளராக பணியாற்றியிருப்பவர்.
பெண்கள் சந்திப்பு, மற்றும் அவுஸ்திரேலிய தமிழ் இலக்கிய கலைச்சங்கம் முதலான கலை இலக்கிய அமைப்புகளிலும் அங்கம் வகிப்பவர். இவரது கவிதைகள் ஊடறு, காலம், அணங்கு, மூன்றாவது மனிதன், பூமராங் முதலான இதழ்களிலும் வந்துள்ளன. பூவுலகைக் கற்றலும் கேட்டலும் தொகுப்பினை ” அணங்கு” பெண்ணியப்பதிப்பகம் வெளியிட்டுள்ளது. பேரன்பும், பெருங்கருணையும் கொண்ட பூமித்தாய்க்கும் , ஆதிக்குடிகளுக்கும் இந்த நூலை ஆழியாள் சமர்ப்பணம் செய்துள்ளார்.
ஷேன் ஹென்றி, யுங்கே, ஈவா ஜோன்சன், ஜோன் லூயிஸ் கிளாக், ஏர்னி டிங்கோ, பான்ஸி ரோஸ் நபல்ஜாரி, அனெட் கொக்ஸ், கெவின் கில்பேர்ட், ரூபி லாங்போர்ட், ஜூன் மில்ஸ், லெஸ் ரஸிஸ், ஐரிஸ் கிளைட்டன், சார்மெயின்- பேப்பர்டோக்கிறீன், எலிசபெத் ஹொஜ்சன், லீசா பெல்லியர், லொரெயின் மக்கீ- சிப்பெல், டெபி பார்பன், ஆர்ச்சி வெல்லர், பொப் ரான்டெல், ஜூலி வட்சன் நுங்காராயி, ஹைலஸ் மரீஸ், ரோய் மோரிஸ், போலா அஜூரியா, ஜாக் டேவிஸ், ரெக்ஸ் மார்ஷல், கொஸ்டேன் ஸ்ரோங், லோரி வெல்ஸ் ஆகியோரின் கவிதைகளை ஆழியாள் தமிழுக்கு வரவாக்கியுள்ளார். இத்தொகுப்பினைப்படிக்கும்போது கென்யா முன்னாள் அதிபர் கென்யாட்டாவின் ஒரு கவிதையும் தமிழக எழுத்தாளர் தோப்பில் முகம்மது மீரானின் ஒரு மாமரமும் கொஞ்சம் பறவைகளும் (கதைத்தொகுதி) மற்றும் அண்மையில் நான் பார்த்து கலவரமடைந்த விஜய் சேதுபதியின் தயாரிப்பில் லெனின் பாரதி இயக்கத்தில் வெளியான மேற்குத் தொடர்ச்சி மலை திரைப்படமும் நினைவுக்கு வந்தன.
” அவர்கள் வரும்போது எங்களிடம் நிலங்களும், அவர்களிடம் வேதாகமமும் இருந்தன. பின்னர், எங்களிடம் வேதாகமமும் அவர்களிடம் எங்கள் நிலங்களும் இருந்தன.” இது கென்யாட்டாவின் ஒரு கவிதை. உலகம் தோன்றிய காலத்திலிருந்து பார்ப்போமேயானால், வனாந்தரமயமாதல், பாலைவனமயமாதல், வறட்சிமயமாதல், வெப்பமயமாதல், கிராமமயமாதல், நகரமயமாதல் முதலான பரிணாம வளர்ச்சியும் இவை தொடர்பான சிந்தனையும் மேலோங்கியிருந்தன. கடந்துவிட்ட சில நூற்றாண்டுகளிலிருந்து பார்த்தால் உலகமயமாதலும் பேசுபொருளாகிவிட்டது. இதற்கு தேசங்கள் பலியாகியிருப்பதை காணமுடிகிறது.
அவுஸ்திரேலியாவின் ஆதிக்குடிகளையும் படிப்படியாக உலகமயமாதலுக்குத்தள்ளி, அவர்களின் நிலங்களை பறித்தவர்கள், அவர்களது சந்ததிகளை திருடி மதமாற்றமும் இனமாற்றமும் செய்தவர்களின் சந்ததி இன்று அவர்களை நினைவுகூர்ந்துவிட்டே அரச பொது நிகழ்வுகளை தொடங்கும் காலத்தில் நாம் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கின்றோம். அறுபதினாயிரம் வருடங்களுக்கு முந்திய வரலாற்றின் தொடர்ச்சியைக்கொண்டிருக்கும் இந்த ஆதிக்குடிகள் நூற்றுக்கணக்கான இனக்குழுக்களாக வாழ்பவர்கள். அந்தக்குழுக்களுக்கென தனித்தனி மொழிகள் – (வரிவடிவம் அற்ற பேச்சுமொழிக்குரியவை ) – பண்பாடுகள், கலாசாரங்கள் இருப்பதையும் அறிவோம். அவர்கள் மத்தியில் இசைக்கலைஞர்கள், புள்ளிக்கோலம் வரையும் ஓவியர்களும் வாழ்கின்றனர். பூமியை கற்றவர்கள். தங்களது உணவுத்தேவையை தாம் நேசித்த பூமித்தாயிடமிருந்தே பெற்றவர்கள். அவர்கள் கனவுகளை தேவதையாக பூஜித்தவர்கள். அவர்களின் வாழ்வில் அத்துமீறியவர்கள் நிகழ்த்திய அட்டூழியங்கள் வரலாறாகியுள்ளன. திரைப்படங்களாகவும் ஆவணப்படங்களாகவும் கவிதைகளாகவும், நாடகங்களாகவும், கதைகளாகவும் படைக்கப்பட்டுவருகின்றன.
தமிழர்களின் புலப்பெயர்விலிருந்து ஆறாம் திணையும் உருவாகியிருக்கிறது என்று ஆய்வுரீதியாக தெளிவுபடுத்தியிருப்பவர் கவிஞர் ஆழியாள். இவ்வாறு மக்களின் புலப்பெயர்வு குறித்து அக்கறையுடன் ஆய்வு செய்தவர், கங்காரு தேசத்தின் புதல்வர் புதல்வியரின் வாழ்வுக்கோலங்களையும் தமிழுக்கு வரவாக்கியிருக்கிறார்.
இத்தொகுப்பில் இடம்பெறும் ஜூன் மில்ஸ் எழுதியிருக்கும் “நான் இறக்கும்போது” என்ற கவிதையை பாருங்கள்: நான் இறக்கும்போது – வேறு எதைச்செய்தாலும் என்னைத் – தேவாலயத்திற்கு எடுத்துச்செல்லாதீர்கள் – நான் இறக்கும்போது மனிதர் செய்த எந்தச் சவப்பெட்டிக்குள்ளும் – என்னை வைத்துவிடாதிருங்கள் – நான் இறக்கும்போது வெள்ளையரின் சாபப் பிரார்த்தனைகளைச் சொல்லி- என்பெயரில் செபிக்காதீர்கள் நான் இறக்கும்போது / என் பிள்ளைகள் அனைவரையும் / அன்போடு பராமரியுங்கள் / நான் இறக்கும்போது என்னை குளிரோடையில் வைத்து / என் சகோதரிகள் குளிப்பாட்டி விடட்டும் / நான் இறக்கும்போது என் உடலின் நிர்வாணத்தை மரப்பட்டை கொண்டு உடுத்திவிடுங்கள் / நான் இறக்கும்போது ஏழிப்பாலை மரத்தின் மேலே / என்னை அடக்கச்செய்யுங்கள் நான் இறக்கும்போது என் பிள்ளைகள் அனைவரையும் அன்போடு பராமரியுங்கள் / நான் இறக்கும்போது என் கதையை நிர்மலமான / நீலவானின் கீழே சொல்லுங்கள் / நான் இறக்கும்போது நம் மூதாதையரின் வழித்தடங்களை முன்னெடுத்துச்செல்லுங்கள் நான் இறக்கும்போது என் பிள்ளைகளுக்கு வாழ்தலைக் கற்றுக்கொடுங்கள் / நான் இறக்கும்போது என் பிள்ளைகளை அன்போடு பராமரியுங்கள் / நான் இறக்கும்போது என்னை தேவாலயத்திற்கு எடுத்துச்செல்லாதீர்கள். இக்கவிதையின் முதல் வரியையும் இறுதி வரியையும் படித்தபோது, எனக்கு கென்யாட்டாவின் மேலே குறிப்பிட்ட கவிதை வரிகள்தான் நினைவுக்கு வந்தன. நான் இறக்கும்போது என்ற இக்கவிதையை எஸ்.பி. எஸ். வானொலி தமிழ் ஒலிபரப்பில் ஆழியாளே வாசித்திருக்கிறார். அதற்கு சிறந்த பின்னணி இசையும் தரப்பட்டிருந்தது. எத்தனைபேர் கேட்டார்கள் என்பது தெரியாது. முடிந்தால் இணையத்தில் அதனைக்கேட்டுப்பாருங்கள்.
இத்தொகுப்பில் இடம்பெறும் கறுப்பு எலி என்ற கவிதை வரலாற்றுச்செய்திகளையும் தருகின்றது. இதனை எழுதியவர்: ஐரிஸ் கிளைட்டன். 1941 ஆம் ஆண்டளவில் லிபியாவில் நடந்த கடும்போரின்போது அவுஸ்திரேலியப்படையில் ஆதிக்குடியினரும் இருந்துள்ளனர். அவர்கள் பதுங்கு குழிகளுக்குள்ளும் குகைகளிலும் எட்டுமாதங்கள் வரையில் தாக்குப்பிடித்திருந்தனர். அந்த வீரர்களை டொப்ருக்கின் எலிகள் என்பார்களாம். இலங்கைப்போர்க் காலத்தில் பதுங்குகுழிகளில் இருந்தவர்களின் கதைகளை அறிவீர்கள். அதுபற்றியும் அதிர்ச்சியும் கலக்கமும் சுவாரஸ்யமும் நிரம்பிய பல செய்திகளை அறிந்திருப்பீர்கள். எனது மகனும் அவுஸ்திரேலியா பாதுகாப்பு படையில் இருந்தவன். அவனும் தான் நாட்கணக்கில் கிழக்குத்தீமோரில் பதுங்கு குழியில் இருந்த கதைகளை சொல்லியிருக்கிறான்.
இக்கவிதையில் அன்சாக் தினம் பற்றியும் சொல்லப்படுகிறது. ஆதிக்குடியைச்சேர்ந்த ஒரு முன்னாள் போர் வீரர் பற்றிய இந்தக்கவிதை வாசகரிடத்தில் கண்ணீரை வரவழைக்கலாம். அந்த முன்னாள் வீரர் இறுதிக்காலத்தில், களிமண் தரையிலான தகரக்கொட்டிலில் தைத்துப்பொருத்திய பைகளை கதவாக்கி வாழ்ந்திருக்கிறார். இக்கவிதை இறுதியில் இவ்வாறு முடிவடைகிறது:
பெருமை மிக்க கறுப்பினக் குழுவைச்சேர்ந்த இவ்வீராதி வீரர் சுற்றிவர யாருமின்றி தன்னந்தனியனாய் இறந்துபோனார். இக்கவிதை, ஈழப்போரில் ஈடுபட்ட முன்னாள் போராளிகள் பலரது இன்றைய வாழ்வுக்கோலங்களை நினைவுபடுத்துவதும் தவிர்க்கமுடியாததே! ஒரு மாநிலத்தில் ஆதிக்குடி மக்களின் இன்றைய வாழ்வை சித்திரிக்கும் வகையில் சுயவிமர்சனப்பாங்கிலும் ஒரு கவிதை இடம்பெற்றுள்ளது.
தலைப்பு: பென்சன் நாள். இதனை எழுதியவர்: சார்மெயின் – பேப்பர்டோக்கிறீன். அவர்கள் தைல மரங்களுக்கு அடியில் குந்தியிருக்கிறார்கள். தபால் நிலையம் எப்போது திறக்கும் / என்று காத்திருக்கிறார்கள். மற்ற நாட்களைவிட இன்று கொஞ்சம் சுத்தமாக சிலர் கதையளந்துகொண்டு, / சிலர் சிரித்துக்கொண்டு, வேறு சிலர் அமைதியாக குந்தினபடி, கையில் கிடைக்கப்போகும் காசை / என்ன செய்யப்போகிறார்கள் என்று எவரும் பேசிக்கொள்ளவில்லை / அதற்கு தேவையும் இல்லை. கடைசியில் எல்லோரும் போய் கிளப்பில்தான் கிடப்பார்கள் / சிரிப்பும் குடியும் அடிதடி கலாட்டாவுமாய் / இன்று பென்சன் நாள். ஏரியிலும் குளத்திலும் தண்ணீரை அருந்திக்கொண்டிருந்த மக்களுக்கு “தண்ணியை” அறிமுகப்படுத்தியது யார் என்பது பற்றி இங்கு சொல்லவேண்டியதில்லை. வந்தவர்கள் தண்ணியை மாத்திரமா அறிமுகப்படுத்தினர். இதுபற்றியும் ஆழியாள் இந்த நூலின் அறிமுகத்தில் குறிப்பிடுகிறார்: ” இம்மண் கைப்பற்றப்பட்டுப் புதிய ஆங்கிலேயக் குடியேற்றங்கள் ஏற்படுத்தப்பட்டபோது, இச்சூழலைச் சாராத , இந்நிலத்துக்கு ஒவ்வாத எத்தனையோ பறவை, மிருகங்களும், தாவரங்களும், ஊர்வனவும் ஆங்கிலேயரால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. அவை இப்பூர்வீக நிலத்தின் சுற்றுச்சூழற் சமநிலையை பெரிதும் குலைத்தன. புதிய நோய்களும் அறிமுகமாயின. “
இங்கு வாழும் இலக்கியவாதிகள், குறிப்பாக கவிஞர்கள் அவசியம் படிக்கவேண்டிய கவிதைத் தொகுப்பு “பூவுலகைக்கற்றலும் கேட்டலும்” நான் இந்த நூலில் அம்மக்கள் பற்றி கற்றது சொற்பம்தான். காணொளியாகப் பெற்றவை அநேகம். ஆழியாளின் தீவிர தேடலிலிருந்து தமிழ் இலக்கியத்திற்கு வரவாகியிருக்கும் அவுஸ்திரேலிய ஆதிக்குடிகளின் கவிதைளை படித்துக்கொண்டிருந்தபோது, எமது
இலக்கிய நண்பர் நொயல் நடேசன் தான் சென்று பார்த்துவிட்டு வந்த Northern Tertiary யில் இருக்கும் உலறு கல்மலை பற்றிய பதிவும் நினைவுக்கு வந்தது.
ஆதிக்குடிகளின் அருங்காட்சியகத்தின் முன்னாள் இருந்த கண்ணடி உண்டியலில், ” இதுவரை எமது மண்ணில் இருந்து பெரிதளவு செல்வத்தை எடுத்தீர்கள். அதிலிருந்து சிறிது பணத்தை இந்த உண்டியலில் போடுங்கள் ” ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்டிருந்தது. அந்த வார்த்தைகளின் வலிமையை உணர்ந்தேன். அந்தக் கூர்மையான சொற்கள் என்னிதயத்தில் ஆழமாகத் தைத்தது. ஆழியாளின் மொழிபெயர்ப்பிலிருக்கும் கவிதைகளும் எமது இதயத்தை தைக்கின்றன.
வாசிப்பு அனுபவம் என்பது, வாசிக்கப்படும் புத்தகத்தினுள் மாத்திரம் தங்கியிருப்பதில்லை. வாசிக்கப்படும் புத்தகம், பல வாயில்களையும் திறந்துவிட்டு எம்மை அழைத்துச்செல்லும். —0— letchumananm@gmail.com
ஆஸ்திரேலியாவில் கால்நடை மருத்துவராகக் கடந்த இருபது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக பணிபுரியும் டாக்டர் என்.எஸ் நடேசன் அவர்களை நேரில் நான் அறியவில்லை என்றபோதிலும், அவரது வாழும் சுவடுகள், வண்ணாத்திக்கும் ஆகிய படைப்புகளைப் படித்த நிலையிலும், அவரது படைப்புகளுக்கு திருவாளர்கள் எஸ்பொ- முருகபூபதி-எஸ் ராமகிருஷ்ணன் ஆகியவர்கள் வழங்கியுள்ள அணிந்துரைகளில் இருந்தும் நடேசன் அவர்களை என் நெஞ்சுக்கு நெருக்கமானவர்போல் உணர்கிறேன். வாழும் சுவடுகள் இரண்டாவது தொகுதி என்ற மகுடத்தில்; வெளிவரும் இந்த நூலை அணிந்துரை எழுதுவதற்குப் படித்தபோதும் அந்த உணர்வைப் பெற்றேன். திரு முருகபூபதி அவர்கள் எழுதியதைப்போல் மருத்துவர் நடேசன் அவர்களது உள்ளத்தில் உண்மை ஒளி இருக்கிறது. அதனாலே அவரது வாக்கில் இனிமை கூடி இருக்கிறது. எளியது இவரது தமிழ் என்றபோதிலும்-; தமிழுக்கே உரிய இனிமை இவரது எழுத்துகளில் மிளிர்கிறது.
இன்றைய சூழலில் மனிதர்கள் நெஞ்சில் அன்பும், இரக்கமும் வற்றி வருகிற நிலையில் வீட்டு விலங்குகள் உட்பட கால்நடைகளிடம் அன்போடு அக்கறையோடும் மருத்துவம் செய்யும் இவரது பணி நம் நெஞ்சை நெகிழ்விக்கிறது.
வாழும் சுவடுகள் என்ற முதலாவது தொகுப்பில் அடங்கியுள்ள இவரது அனுபவங்களைத் தொடர்ந்து இந்த இரண்டாவது தொகுதியிலும் பதிவு செய்கிறார். கலைநேர்த்தியோடு எழுதப்பட்ட கட்டுரைகள் சிறந்த சிறுகதைகள் படிக்கும் அனுபவத்தை நமக்குத் தருகின்றன. தொடர்ந்தும் இவரது அனுபவப் பதிவுகளை படிக்கும்போது நம்காலச் சூழலில் இங்கும் என்னவெல்லாம் நடைபெறுகின்றன என்பதைப்பற்றிய எனது சில நினைவுகளை இங்கு எழுதாமல் நகரமுடியாததுபோல் தோன்றுகிறது.
எங்கள் நகருக்கு (கோவை) அண்மையில் உள்ள கிராமங்களுக்குள் மலைக்காடுகளிலிருந்து உணவும் நீரும் தேடிச் செல்லும் யானைகள் சாகின்றன. யானைகள் செல்லும் பாதைகளை மறித்து கட்டிடங்கள், சாலைகள் அமைந்ததனானாலும், காடுகளைத் தொடர்ந்து அழித்து வருவதனாலும் இத்தகைய சோகங்கள் இங்கு அடிக்கடி நிகழ்கின்றன.வாழ்வியல் வசதிகளும் பணத்திற்கு தம்மை அடிமைப்படுத்திக் கொண்டவர்கள் யானைகள் செய்யும் அட்டகாசம் என எழுதுகிறார்கள்.
இன்னும் ஒன்றைச் சொல்ல வேண்டும்.நவீன மருத்துவ வளர்ச்சியின் விளைவாக மருத்துவத்துறையில் எத்தனையோ விந்தைகளை மருத்துவ மேதைகள் சாதிக்கிறார்கள் என்பது உண்மைதான். அதே சமயம் மருத்துவமும் ஒரு மாறிவரும் சூழலில், விபத்தில் அடிபட்டு உயிரிழக்கும் தருவாயில் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டு உயிரிழந்த நிலையிலும், தொடர்ந்து மருத்துவம் செய்வதாக சொல்லி இலட்சங்களைப் பறிக்கின்ற மருத்துவ ‘வல்லுநர்கள்’பற்றியும் நாம் அடிக்கடி கேள்விப்படுகிறோம். கடைசியாக வந்த ஒரு செய்தி: வடக்கில் ஒரு மருத்துவர், ஐநூறு பேர்களின் சிறுநீரகங்களை அபகரித்து,அந்நியர்களுக்குப் பொருத்தி பெரிய மனிதர்களின் உதவியோடு நூறு கோடி ரூபாய் சேர்த்துக்கொண்ட செய்தி நம்மை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்குகிறது.
டாக்டர் நடேசன் என்ற இந்த மருத்துவர் விலங்குகளுக்கு மருத்துவம் செய்யும் ஓர் அற்புத மனிதர். இந்த தொகுப்பின் முதல் கட்டுரைக்குள்- கதைக்குள் நுழைகின்றபோதே இவரது பேருணர்வை நாம் எதிர் கொள்கிறோம்.ஆங்கிலேயர்களால் அபகரித்துக் கொள்ளப்பட்ட தேசம் ஆஸ்திரேலியா. ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக இந்தத்தேசத்தில் உரிமையோடு வாழ்ந்த பூர்வீகக் குடிகளைக் கொன்று ஓரத்தில் ஒதுக்கிவிட்டவரகள் ஆங்கிலேயர்கள். டாக்டர் நடேசன் எழுதுகிறார்: இந்தத் தேசம், அந்த ஆதிவாசிகளுக்குத்தான் சொந்தமென்றில்லை: இலட்சக்கணக்கான ஆண்டுகளாக அங்கு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் உயிரினங்களுக்குத்தான் சொந்தம்.இந்த உணர்வோடு டாக்டர் நடேசன் தான் புதிதாகக் கட்டிக்கொண்டிருக்கும் வீட்டில் குடியேறியுள்ள பொசங்களைப் பார்க்கிறார்(பெரும்பாலும் இவை ஒரு வகையான அணிலாக இருக்கலாம். அக்கறையோடு அந்தப் பொசங்களை எடுத்துக்கொண்டு போய் மரத்தில் விட்டு வருகிறார். அடுத்து இவர் பார்க்கும்போது அந்த மரத்தில் இவை இல்லை ( வேறொரு வீட்டில் இவை குடியேறி இருக்கலாம்.இவரது மனித நேயம் இப்படித்தான் உயிர்நேயமாகப் பரிணாமம் கொண்டிருக்கிறது.)
தன் மருத்துவமனையில் நாய்களுக்கும் பூனைகளுக்கும் மருத்துவம் செய்கிறார். மனிதர்களுக்கு மட்டும்தான் நீரழிவு, புற்றுநோய், எயிட்ஸ் வரும் என்பதில்லை.நாய்களுக்கும் பூனைகளுக்கும்கூட இந்த நோய்கள் வருகின்றன.அக்கறையோடு மருத்தவம் பார்த்தாலும் சிலசமயம் நோய் குணமாகாதபோது கருணைக்கொலை செய்யவேண்டியிருக்கிறது.
மனிதர்கள் ‘மகத்தான’ உயிர்கள். கருணைக்கொலை செய்வதை சட்டம் ஒப்புக்கொள்ள முடியாது(ஆயிரக்கணக்கில் மனிதர் வறுமையில் சாகலாம். விபத்துக்களில் சாகலாம். ஆனால் ததாமே விரும்பினாலும் கருணைக்கொலைக்கு அரசு அனுமதிக்க முடியாது.அரசாங்கத்தின் ‘கருணையை’ ஒரு வேளை பாராட்ட வள்ளலார் வரவேண்டும்.) டாக்டர் நடேசன் வேறுவழியில்லாமல் கருணைக்கொலை செய்கிறார். கண்ணில் இரண்டு சொட்டு தண்ணீர்த் துளியோடு,
கோவிலில் வளர்க்கப்படும் மயில்களுக்கிடையே சண்டை. ஒரு பெண்மயிலுக்காக ஆண் மயில்களுக்கிடையில் சண்டை. காயப்பட்ட ஆண்மயிலுக்கு நடேசன் மருத்துவம் செய்கிறார். மருத்துவம் பயன்படவில்லை . வேறு வழியில்லை சமணமுனிவர் போல் தனித்திருந்து அந்த மயில் சாகிறது.
இப்படி நிறைய அனுபவங்களை மருத்துவர் நடேசன் இந்தக் கட்டுரையில் பதிவு செய்கிறார். வீட்டு விலங்குகளை விருப்பத்தோடு வளர்க்கும் மனிதர்களிலும் சிலர் விநோதமானவர்கள். குழந்தைகள் இல்லையென்றால் சிலர் வீட்டில் நாய்களை வளர்க்கிறார்கள் பூனைகளை வளர்க்கிறார்கள்.
நம்மால் இதைப் புரிந்து கொள்ளமுடியும். குழந்தைகளைப் பெற்று வளர்ப்பதில் சிரமங்கள் அதிகம், பணச்செலவும் அதிகம் என்பதற்காக லோரா தன் வீட்டில் மூன்று நாய்களையும் இரண்டு பூனைகளையும் அன்போடு வளர்த்து வருகிறார். இந்த நூலில்; இப்படி ஒரு பதிவு. இன்னொரு பதிவு, பருவகாலத்தில் சில இளம் பெண்களில் ஏற்படும் விநோதமான ஒரு மனக்கோளாறு பற்றியது. பள்ளிக்கு செல்வதில் விருப்பமில்லாமல் தன் அறையில் எலிகளோடுவிளையாடிக்கொண்டிருக்கிறள் ஒரு பெண்.
மேலும் ஒரு பதிவில் மணிக்கயிற்றை விழுங்கிவிட்ட நாய்க்குட்டி வயிற்றுவலியால் துடிக்கிறது. என்ன காரணம் என்று டாக்டருக்கு புலப்படவில்லை. சில நுட்பமான பரிசோதனைகளுக்குப் பிறகு அறுவைச்சிகிச்சை செய்து மணிக்கயிற்றை வெளியே எடுக்கிறார்.நாயின் வருகையை எதிர்பார்த்து- நாயின் சொந்தக்கார் தன் அன்பான நாயை வரவேற்க- தன் வீட்டில் இருபத்தைந்து நண்பர்களைக் கூட்டி வைத்திருக்கிறார்.
இன்னும் ஒரு சுவையான அனுபவம். வீட்டின் எல்லைக்குள்ளிருந்து சுதந்திரமாகத் தெருவுக்குச் சென்ற ஒரு நாய் வாகனத்தில் அடிபட்டு உடம்புக்கு வெளியே குடல் சரிய செத்துக் கிடக்கிறது. நாயின் சொந்தக்காரருக்குக் குடல் சரிந்து கிடக்கும் அந்த நாயைப் பார்க்க முடியவில்லை. டாக்டர் நடேசனை தொலைப்பேசியில் அழைத்து செய்தி சொல்கிறார்.நடேசன் அந்த நாயின் உடம்புக்குள் அந்தக் குடலைப் பொதித்து பக்குவமாக தைத்து நாயின் சொந்தக்காரர் வீட்டு வளாகத்தில் குழிதோண்டச் செய்து நாயை அடக்கம் செய்கிறார்.
ஒவ்வொரு பிரதேசத்திற்கும் தனிவகையான இயற்கைச்சூழல். அந்தச் சூழலுக்கு ஒத்த முறையில் சில தனிவகையான நோய்கள். ஆஸ்திரேலியாவைப் பொறுத்தவரைச் சிலபகுதிகளில் மனிதர்களுக்கு ஆஸ்த்மாவும் ஓவ்வாமையும் நேருகின்றன. வீட்டு விலங்குகளுக்கு இவ்வகையான நோய்கள் கூடுதலாக வருகின்றன.இப்படி டாக்டர் நடேசன் சொல்கிறார்.
வீட்டு விலங்குகளின் குணங்கள், அவற்றிற்கு வரும் நோய்கள் நோய்களைக் குணப்படுத்தும் முறைகள்-; இந்த விலங்குகள் வளர்க்கும் மனிதர்களின் தனிக் குணங்கள்-; இப்படி நாம் எவ்வளவோ தெரிந்து கொள்கிறோம். நமக்கு வியப்பாக இருக்கிறது.
கடைசியாக, ஒரு பதிவு. ஈயத்திற்குப் பெயர் பெற்றது ஆஸ்திரேலியா . தொழிற்சாலைகளிலிருந்து வெளியேறும் ஈயக்கழிவுகள் ஆங்காங்கே மணல் வெளியில் புதைக்கப்படுகின்றன. இறைச்சியைத் தின்ற பிறகு எலும்புகளை மணலில் புதைத்த நாய், திரும்பவும் வந்து மணலைக் கிளறி எலும்புகளைக் கடித்து தின்னும்பொழுது ஈயக்கழிவுகள் நாயின் குடலுக்குள் சென்று கடுமையான நோயை உண்டாகின்றன. நவீன நாகரீகம் இன்னும் என்னனென செய்யும். நாய்கள் மட்டுமா என்ன மனிதர்களுக்கும் இதே கதிதான்.
ஈழத்திலிருந்து வெளியேறி ஆஸ்திரேலியாவில் விலங்கு மருத்துவம் செய்யும் டாக்டர் நடேசன் அவர்களின் இந்தத் தொகுப்பு எஸ் பொ முதலியவர்கள் சுட்டிக்காட்டியபடி தமிழுக்கு ஒரு புதுவரவு என்பதில் ஐயமில்லை .
ஈழத்தமிழிலக்கியந்தான் இருபத்தோராம் நூற்றாண்டுக்கான தமிழிலக்கியமாக இருக்க முடியும் என்று எஸ் பொ உரிமை கொண்டாடுகிறார். சொந்த மண்ணையும் மரபையும் மீட்கும் முறையில் புயலோடு போராடுகிற ஈழதமிழர். புதிய அனுபவங்களையும் தமிழையும் இலக்கியத்தையும் புத்துருவாக்கம் செய்வார்கள் என்பதில் ஐயமில்லை. டாக்டர் நடேசன் அவர்களும் இத்தகைய பேறு பெற்றவர் இவரை நெஞ்சாரப் பாராட்டுகிறோம்
தமிழ் நேயம் 24 வி ஆர் வி நகர் ஞானாம்பிகை ஆலை (அஞ்சல்) கோயம்புத்தூர் 641029
கம்போடியாவில் ரொன்லி சப் என்ற பெரிய ஏரி மீகொங் ஆற்றுடன் தொடர்பான 2500 சதுர கிலோ மீட்டர் பரப்பளவைக் கொண்டது. அந்த ஏரியை சுற்றியெல்லாம் கோடைகாலத்தி;ல் வயலில் விதைத்து நெற்சாகுபடி செய்யமுடியும். மழைக் காலத்தில் அந்த ஏரி நீர் 13000 சதுர கிலோமீட்டர் பரப்பளவு அதாவது ஐந்து மடங்காக பெருகும் போது அந்தப் பகுதி; மக்கள் 100கிலோ மீன்பிடிப்பதன் மூலம் தங்கள் உணவுத் தேவையை தீர்த்துக்கொள்வார்கள். கம்போடியாவின் அரைவாசிப்பேருக்கு உணவு வழங்கும் அமுதசுரபியாக இந்த ஏரி அமைந்துள்ளது
இதே போலத்தான் வன்னிப்பிரதேசத்திலும் கணுக்கால் அளவு நீர் நிறைந்திருந்த போது வயலாக நினைத்து நாற்று நடலாம். ஆனால் மழைக் காலத்தில் குளமாகிவிடும்;. இப்படியான தாழ்ந்த பகுதியில் நாற்று நடுவோம் என யாராவது அடம் பிடித்தால் எப்படியான உணர்வு உங்களுக்குத் தோன்றும்?.
அவ்வாறு அடம்பிடிப்பவர்களிடத்தில் எனக்கு அனுதாபம் தோன்றும். முப்பது வருடங்களுக்கு முன்பு போரும் அடக்குமுறை அரசியலும் நடந்த நாடுகளான கம்போடியா, வியட்னாம் , சீனா, கியூபா போன்ற நாடுகளுக்கு நான் சென்ற போது அந்த நாடுகளில் சமீபத்திய வருடங்களில் பல வரவேற்கத்தக்க மாற்றங்கள் நடக்கின்றன. அங்குஅதிகாரத்தை தம்வசம் வைத்திருக்கும் தலைவர்கள் உலக சூழலுக்கு ஏற்ப மக்கள் நன்மை கருதி நடக்கத் தொடங்கி விட்டார்கள்.
நமது இலங்கை சமூகத்தில் இத்தனை அழிவுகளின் பின் நமது அரசியல் தலைவர்களின் நடத்தையில் மயிரளவு மாற்றமாவது தெரிகிறதா?
83ஆம்ஆண்டு ஜுலையின் பின் நிச்சயமாக இலங்கை அரசுகளை எதிர்த்து வன்முறைப் போராட்டத்தை நடத்த பெரும்பாலான தமிழர்கள் தள்ளப்பட்டது உண்மை. அந்த வன்முறை போராட்டத்தில் எமக்கு இந்தியா உதவி செய்தது. எம்மை பொறுத்தவரை பெரிய உதவியாக இருந்தது. இந்த உதவியை இராஜதந்திரமாக கையாண்டு இலங்கை அரசுகளோடு பேரம் பேச கிடைத்த சந்தர்ப்பங்களை நழுவ விட்டோம். பின்பு இந்திய அமைதிப்படை வந்த போது அவர்களுடன் போர் புரிந்து உலகத்தில் இரண்டாவது பெரிய இராணுவத்தை தோற்கடித்ததாக வாய் சவடால் அடித்தோம்.
அந்தக் காலத்தில் தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணித் தலைவர்கள் வேட்டி கட்டியபடி சென்னைக்கும் டெல்லிக்கும் பிரயாணம் செய்து விடுதலைப்புலிகளிடம் இருந்து தங்கள் உயிர்களுக்கு பாதுகாப்புத் தேடினார்கள்.
இதன் பின் இந்தியா கசந்தவுடன் விடுதலைப் புலித்தலைவர்கள் கோட்டும் சூட்டும் போட்டுக் கொண்டு மேற்கு நாட்டு தலைநகரங்களான ஒஸ்லோ ஜெனிவா என பல்லைக்காட்டியபடி திரிந்தார்கள். அப்பொழுது உயிர் பிழைத்த தமிழ் தலைவர்கள் இலங்கை அரசிடம் பாதுகாப்பு பெற்று கொழும்பில் பெட்டிப் பாம்பாக அடங்கி இருந்தார்கள்.
விடுதலைப்புலிகளுக்கு உதவ நோர்வே வந்தது. தேசியத் தலைவர் மாவிலாற்றில் சிங்களவர்களுக்கும் மூதூரில் இஸ்லாமியர்களுக்கும் பாடம் புகட்ட விரும்பி போர் தொடுத்தார்
அவரோடு மற்றும் கோட்டு சூட்டு போட்ட புலித்தலைவர்கள் இப்பொழுது ஆவியாகிவிட்டதால் இப்பொழுது பழைய தலைவர்கள் தங்கள் கல்லறைகளில் இருந்து ரிரான்சில்வேனியா ட்ரகுலாக்கள் போன்று புனர்ஜென்மம் பெற்று அமெரிக்கா போகிறர்கள்.
விடுதலைப்புலிகள் மாதிரித்தான் தமிழ்த் தலைவர்களது சிந்னையி;லும் மாற்றமில்லை. பேசும்; விடயங்கள் ஒன்றாகத்தான் இருக்கின்றன. வடக்கு கிழக்கை இணைக்க வேண்டும். சிங்கள குடியேற்றம் தடுக்கப்படவேண்டும். என்று சொல்லிக்கொண்டு தமிழ்த் தேசியத்தை வலியுறுத்துவார்கள்
இந்த கோசங்கள் தொடங்கி அரைநூற்றாண்டுக்கு மேலாகிவிட்டது. ஆற்றில் ஏராளம் தண்ணீர் ஓடிவிட்டது. குமரியாக இருந்த பொம்பிளைக்கு இப்ப முலை மட்டும் வற்றவில்லை. பல்லும் போய் கையில் பொல்லும் வந்தாகிவிட்டது. பல விடயங்கள் மாறிவிட்டன
சில நூறு இரணுவத்தினரைக்கொண்டு வல்வெட்டித்துறை ஊடாக நடக்கும் கள்ளக் கடத்தலைத் தடுப்பதற்கு பலாலியில் முதன் முதலாக இராணுவ முகாம் அமைக்கப்பட்டது. இதற்குப் பின் கள்ளத்தோணியில் இந்தியாவில் இருந்து வருபவர்களைக் கட்டுப்படுத்த ஆனையிறவு இராணுவமுகம் அமைக்கப்பட்டது. இப்படியாக பல்வேறு காரணங்களால் வடபகுதிக்கு வரத் தொடங்கிய இராணுவம் இன்று யாழ்ப்பாணத்தில் ஒவ்வொரு வீட்டுத் தாழ்வரத்திலும் முகாமடித்துக் கொண்டுள்ளது
வன்னிப்பகுதியில் ஒரு சில இராணுவ முகாம்கள் இருந்தாலும் 83 ஆம் ஆண்டுவரை சாதாரண மக்களுக்கு பெரிய பாதிப்பு இருக்கவில்லை. விடுதலைப்புலிகள் வன்னியில் வாழ்ந்த மக்களின் காணிகளை சுவீகரித்தனர். விமானத்தளம் அமைத்தனர். பங்கர்கள் அமைத்து வன்னி பிரதேசத்தை இராணுவமயப்டுத்தி கட்டாய இராணுவசேவையில் சிறுவர்கள் பாடசாலை மாணவர்களை மட்டுமன்றி; முதியவர்களையும் ஈடுபடுத்தினர். விடுதலைப்புலிகளின் இந்த நடவடிக்கைகளை களிப்போடு பார்த்து அதற்கு உதவி செய்தவர்கள் வெளிநாட்டுத்தமிழர். அங்கு சென்று புலித்தலைவரோடு இறால்கறி விருந்து உண்டு களித்தார்கள் பாதிரிமார்கள். வெளிநாட்டு இஞ்ஜினியர்கள் விடுதலைப்புலிகள் தலைவருக்கு பங்கர் கட்டினார்கள். அவுஸ்திரேலியா கனடா என வெளிநாடுகளில் இருந்து சென்ற வெதுப்பல் இளசுகள் ஆயுதங்களுடன் மற்றும் சயனைட் குப்பிகளுடன் போட்டோ எடுத்து அவர்களை பெற்ற தாய் தந்தையருக்கு ஈமெயிலில் அனுப்பி சில கண நேரத்து விடுதலைப்போராளிகள் என அகம் மகிழ்ந்தார்கள். இப்பொழுது இந்த விடயங்கள் அறுவடைக்கு வந்து அவர்களைத் தாக்குகின்றன.
இப்படியான முன் உதாரணங்களை உருவாக்கியபின் இந்த தமிழ் சமூகம் தனது நட்டங்களைக் குறைத்துக் கொள்ள குறைந்த பட்சமாவது கடந்த இரண்டு வருடத்தில் முயலவில்லை. தமிழ் அரசில்வாதிகளும் அப்படியே. ஆனால் அப்பொழுது இருந்தவர்களிலும் பார்க்க நேர்மையும் அறிவும் குறைந்தவர்கள். பலருக்கு இலங்கையில் பேசும் மற்றைய மொழிகளான சிங்களம் ஆங்கிலம் தெரியாது. ஆனால் நல்லூர்த் திருவிழாவில் விற்கப்படும் அதே சுவிங்கத்தை மீண்டும் அரசியலாக கயிறு இழுக்கிறர்கள். இந்த முரண்பாடுகளை புரிந்துகொள்ள முடியாத ஊடகங்கள் இவர்களைப்பற்றி எழுதி பக்கம் நிரப்புகின்றன.
பிரபாகரனையும் தமிழ்ச்செல்வனையும் தமிழ் தலைவர்களாக்கிய இவர்களிடம் மேற்கொண்டு என்ன எதிர்பார்க முடியும்?
என்னைப் பொறுத்தவரை இந்தத்தமிழ் அரசியல்வாதிகளும் இந்த வெளிநாட்டு உள்நாட்டு கோஷ்டிகளும் போபால் விச வாயு உற்பத்தி தொழிற்சாலை போன்றவர்கள்.
தமிழ் சமூகமும் மகாபாரதத்தின் காந்தாரி, துரியோதனாதிகளை உற்பத்தி செய்தது போல் தற்குறிகளைத் தலைவர்களாக தொடர்ந்து உற்பத்தி செய்கிறது என்பதை வயிற்றெரிவுடன் கூற வேண்டி இருக்கிறது.
மனக்கண்ணால் இலக்கியம் பேசியும் எழுதியும் இயங்கிய ஆளுமை !
முருகபூபதி
ஏழு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் கோயம்புத்தூரில் மாலைநேர தனது வீதியுலாவுக்கு என்னை அழைத்துச்சென்ற மூத்த இலக்கிய விமர்சகர் கோவை ஞானி பற்றிய நினைவுகள் மனதில் அலைமோதுகின்றன.
இம்மாதம் ( ஜூலை ) முதலாம் திகதிதான் அவர் தமது 85 வயது அகவையை நிறைவுசெய்துகொண்டு, அடுத்த கட்டத்திற்கு நகர்ந்தவர்.
2013 ஆம் ஆண்டு தமிழகம் சென்றிருந்தபோது, யுகமாயினி சித்தனுடன், சென்று அவரைப்பார்த்துவிட்டுத் திரும்பி, ஒரு பதிவும் எழுதியிருக்கின்றேன்.
அன்றைய தினம் பசுமையானது. நெடும்பகல் பொழுது. முதல் நாள் இரவு கோயம்புத்தூரில் இறங்கி, சித்தன் இல்லத்தில் தங்கிவிட்டு மறுநாள் காலை ஞானியைப் பார்க்கப்புறப்பட்டேன். வழித்துணை சித்தன். இலக்கிய உலகில் நான் பிரவேசித்த காலப்பகுதியில் எனக்கு இரண்டுபேரின் பெயர்கள் சற்று மயக்கத்தை கொடுக்கும். ஒருவர் பரீக்ஷா ஞாநி. மற்றவர் கோவை ஞானி.
பரீக்ஷா ஞானி நாடக எழுத்தாளராக இயக்குநராக பிற்காலத்தில் பத்திரிகையாளராக எனக்கு அறிமுகமானவர். பல வருடங்களுக்கு முன்னர் அவர் அவுஸ்திரேலியாவுக்கு புறப்பட்டு வந்தபோது, சுபமங்களா ஆசிரியரிடம் எனது தொலைபேசி இலக்கத்தை பெற்றுவந்து குவிண்ஸ்லாந்து மாநிலத்திலிருந்து தொடர்புகொண்டார். நான் அப்போது “ நீங்கள் பரீக்ஷா ஞாநியா, அல்லது கோவைஞானியா?” என்று கேட்டதும் தற்போது நினைவுக்கு வருகிறது.
இன்று இரண்டுபேரும் இல்லை. யுகமாயினி சித்தனும் இல்லை. வெறுமை சூழ்ந்திருக்கும் உணர்வோடுதான் கோவை ஞானியை மீண்டும் நினைவுகூருகின்றேன்.
வீரகேசரி வாரவெளியீட்டுக்குப் பொறுப்பான ஆசிரியர் பொன்.ராஜகோபால் எனக்கு இலக்கியப்பலகணி பத்திகளை எழுதுவதற்கு ரஸஞானி என்ற புனைபெயரைச்சூட்டியது பற்றி அன்று கோவை ஞானியிடம் சொன்னபோது, வாய்விட்டுச்சிரித்து, “ மற்றும் ஒரு ஞானியா..? “ எனக்கேட்டவர், இன்றில்லையென்றாகிப்போனது ஆழ்ந்த துயரத்தை தந்தாலும், நீண்ட நெடுங்காலமாக கண்பார்வையுமின்றி, ஆத்மபலத்துடன் இயங்கிவந்து, “ இனிப்போதும் “ என்று அவர் விடைபெற்றிருப்பதாவே கருதிக்கொண்டு, மனதை தேற்றமுடிகிறது.
புதுக்கவிதை வீச்சோடு வெளியான 1970 காலப்பகுதியில், கோவை ஞானியின் விமர்சனங்களை படித்திருந்தபோதிலும் அவரை நேரில் சந்தித்து பேசும் வாய்ப்பு அன்றைய பயணத்தில்தான் சித்தமானது. பழனிச்சாமி என்ற இயற்பெயர்கொண்டவர். 1935 ஆம் ஆண்டு கோவையில் பிறந்து அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகம், சென்னைப் பல்கலைக்கழகம் முதலானவற்றில் உயர்கல்வி கற்று பட்டம்பெற்றவர். ஒரு பல்கலைக்கழக பேராசிரியராகும் தகுதியும் தகைமையும் கொண்டிருந்த ஞானி, ஒரு மேல்நிலைப்பள்ளியில் தமிழாசிரியராகவே சுமார் முப்பது ஆண்டு காலம் பணியாற்றி, கண்பார்வையை இழந்த காரணத்தினால் தொழிலைத்துறந்தவர்.
இரண்டு மகன்மார். மனைவி இந்திரா சில மாதங்களுக்கு முன்னர் மறைந்த தகவலையும் அன்று சொன்னார். ஒரு உதவியாளர் மூலம் தினமும் படித்துக்கொண்டிருந்தவர். அவர் சொல்லச்சொல்ல மற்றவர்கள் எழுதினார்கள். இலங்கையில் பேராசிரியர் கா. சிவத்தம்பியவர்களும் இறுதிக்காலத்தில் கோவை ஞானியைப்போன்றுதான் இயங்கியவர்.
ஆனால், கோவை ஞானி சற்று வித்தியாசமானவர். தமது வீட்டினுள்ளே எந்தப்பொருள் எங்கே இருக்கிறது..? வாயில் எங்கே இருக்கிறது..? குளியலறை, சமையலறை எங்கிருக்கின்றன…? என்பதையெல்லாம் துல்லியமாக தெரிந்துவைத்துக்கொண்டு நடமாடியவர். அவருக்கு கண்பார்வை இல்லையென்பதே அவருக்கு ஒரு குறையாக இருக்கவில்லை. மணக்கண்கள் விழிப்புடனேயே இயங்கின.
நான் அவரை சந்தித்த அன்றையபொழுதை நினைவுபடுத்துகின்றேன். அவரது வீட்டினுள் பிரவேசித்ததும் அவரது மூத்த மகன் வந்து வரவேற்றார். ஞானி வரவேற்பறைக்கு வருகிறார். என்னை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டு அணைத்துக்கொள்கின்றேன். அவருக்கு முன்பாக நானும் சித்தனும் அமர்ந்துகொள்கின்றோம். அவருடைய பெண் உதவியாளர் அப்போது வருகிறார். அவருக்கு எம்மை ஞானி அறிமுகப்படுத்துகிறார். சூரியன் நடுவானம் வந்து கொளுத்துகிறது. உள்ளே புளுக்கம். “ வாருங்கள் வாசலிலிருந்து பேசுவோம் “ என அழைக்கிறார். வீட்டு வாசல் திண்ணையில் அமர்ந்துகொள்கிறார். அவருக்கு முன்பாக நானும் சித்தனும் ஆளுக்கொரு ஆசனத்தை எடுத்து வந்து அமருகின்றோம்.
தொடர்ச்சியான நீரிழிவு உபாதை அவரது கண் பார்வையை பறித்திருந்தாலும், கூர்மையான சிந்தனை கொண்டவர் என்பதை அன்றைய உரையாடலில் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது.
புதிய தலைமுறை, வானம்பாடி, நிகழ், பரிமாணம் முதலான சிற்றிதழ்களை முன்னர் நடத்தியவர். நான் அவரை சந்தித்த காலப்பகுதியில் தமிழ்நேயம் என்ற இதழையும் வெளியிட்டவர். தமிழும் இலக்கியமும் அவரது சுவாசக்காற்று. திறனாய்வு, கவிதை, கட்டுரை, தொகுப்பு என ஐம்பதிற்கும் மேற்பட்ட நூல்களை இலக்கிய உலகிற்கு வரவாக்கியிருப்பவர். இவற்றுள் திறனாய்வு நூல்கள் மாத்திரம் இருபத்தியைந்து! சீரிய சிந்தனையாளர். வாழ்நாள் சாதனையாளர். விருதுகளும் பட்டங்களும் பெற்றிருப்பவர். தானும் இயங்கி மற்றவர்களையும் இயங்கச்செய்தவர். மார்க்சீயப்பார்வையில் சங்க இலக்கியம் முதல் நவீன தமிழ் இலக்கியம் வரையில் ஆய்வுசெய்திருப்பவர். மார்க்சீயப்பற்றாளர். அதேவேளை தமிழ்த்தேசியத்திலும் ஆழ்ந்த பற்றுக்கொண்டிருந்தவர். அதனால், அனைத்துதரப்பினராலும் நேசிக்கப்பட்டவர். கவனிப்புக்குள்ளானவர். அவரது கருத்துக்களின் மீது அதிக கவனம் செலுத்தப்பட்டது.
1970 களில் புதுக்கவிதை பற்றி பரவலாகப்பேசப்பட்டு விமர்சிக்கப்பட்டபோது, நேர்த்தியான பதிப்பில் அழகியலோடு வெளியான அவரது வானம்பாடி இதழ்ளை படித்தோம். எமக்கு ஞானி, அக்கினிபுத்திரன், மேத்தா, மீரா, புவியரசு, தமிழன்பன், சிற்பி உட்பட பலர் அறிமுகமானார்கள். ஈழத்து கவிஞர்களுக்கு அக்காலப்பகுதியில் ஆதர்சமாக விளங்கியது வானம்பாடி இதழ்கள்.
அதனைப்பார்த்து ஈழத்திலும் கவிதைக்கென்றே தனி இதழ்களை வெளியிட சில கவிஞர்கள் முன்வந்தனர். வானம்பாடி இயக்கம் எதிர்பாராதவிதமாக ஸ்தம்பிதமடைந்தபோது இலங்கையில் பெரிதும் வருந்திய கவிஞர்களை நான் அறிவேன்.
ஞானி, தனது வானம்பாடி அனுபவங்களை விரிவாக, வானம்பாடிகளின் கவிதை இயக்கம்: வரலாறும் படிப்பினைகளும் என்ற தலைப்பில் எழுதியிருக்கிறார். படைப்பாளிகள் இணைந்து இயக்கம் நடத்தி, அதன் சார்பாக இதழ் அல்லது மலர் உட்பட வெளியீடுகளை வெளிக்கொணரும்போது ஏற்படுகின்ற கருத்துமுரண்பாடுகள் தன்முனைப்பு செயற்பாடுகள் எவ்வாறெல்லாம் ஒரு நல்ல நோக்கத்தை தவிடுபொடியாக்கிவிடும் என்பதை குறிப்பிட்ட விரிவான நூல் விளக்குகிறது.
முதல் முதலில் அவர் அன்று என்னைச்சந்தித்தவுடன் என்னை அவர் பேட்டிகண்டதுதான் எனக்கு பேராச்சரியம். எதிலும் எழுதுவதற்காக அவர் அவ்வாறு பேட்டி காணவில்லை. எனது எழுத்துக்களைப்படிக்காத முன்பின் அறிமுகமில்லாத என்னைப்பற்றி தெரிந்துகொள்வதற்கு மிகவும் ஆர்வம் காட்டினார். எனது பூர்வீகம், பெற்றோர், கல்வி, தொழில், குடும்பம், புலப்பெயர்வு, எழுத்துலகப்பிரவேசம் என எதனையும்விடாமல் கேட்டுத்தெரிந்துகொண்டார். அவரது சில கேள்விகள் நான் எதிர்பார்க்காதவை. இறை நம்பிக்கை இருக்கிறதா? தமிழ்த்தேசியம் குறித்த சிந்தனை என்ன? ஈழப்போராட்டத்துக்கு ஆதரவா? எழுதியிருக்கும் படைப்புகள்? தற்போது இலங்கையில் என்ன நடக்கிறது? தொடர்ந்தும் புகலிட நாட்டில்தானா எதிர்காலம்?
அவரது கேள்விகள் கூர்மையானவை. என்னைப்பற்றி முழுமையாக தெரிந்துகொண்டதன் பின்பே எதுபற்றியும் பேசுவதற்கு அவர் தயாராக இருக்கிறார் என்பதை புரிந்துகொள்ளமுடிந்தது. இலங்கையில் எமது முதலாவது சர்வதேச தமிழ் எழுத்தாளர் மாநாடு தொடர்பான பணிகளை நாம் 2010 இல் ஆரம்பித்தவேளையில் அதனை எதிர்த்து குரல் எழுப்பியவர்களில் கோவைஞானியும் ஒருவர். கோவை ஞானிக்கிருந்த பின்புலம் நாம் அறிந்ததே. எமது நிலைப்பாடுகளை அவருக்கு விளங்கப்படுத்துவதற்கு ஒரு சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. அந்த சந்தர்ப்பத்தை ஏற்படுத்தித்தந்தவர்கள் தமிழ்நாட்டில் யுகமாயினி சித்தன். மற்றவர் லண்டனில் ராஜேஸ்வரி பாலசுப்பிரமணியம். ஏற்கனவே ஞானிக்கும் ராஜேஸ்வரிக்கும் இடையே ஆரோக்கியமான இலக்கிய புரிந்துணர்வு இருந்தது. சித்தனும் ராஜேஸ்வரியும் கொழும்பில் மாநாட்டு இணைப்பாளர் ஞானம் ஆசிரியர் தி. ஞானசேகரனுக்கு ஞானியின் தொலைபேசி இலக்கம் தந்து உரையாடுவதற்கான சந்தர்ப்பத்தை ஏற்படுத்திக்கொடுத்தார்கள். பொன்னீலன், தி.க.சி, எஸ். ராமகிருஷ்ணன், ஜெயமோகன் உட்பட சில இதழ்களின் ஆசிரிய பீடத்துடன் நான் தொடர்புகொண்டு விளக்கம் அளித்துக்கொண்டிருந்தபோது, நண்பர் நடேசன் தீராநதி ஆசிரியர் மணிகண்டனுடன் தொடர்பு கொண்டு எமது தரப்பு நியாயங்களையும் பதிவுசெய்யுமாறு கேட்டுக்கொண்டார்.
ஞானியுடன், ஞானசேகரன் உரையாடியபின்பு ஞானி எழுதிய கடிதம் முக்கியமானது. அவர் கொழும்பு மாநாடு தொடர்பாக தமிழகத்தில் கையெழுத்து வேட்டைகளில் இறங்கி பொய்ப்பிரசாரங்களை மேற்கொண்டவர்களிடம் அவற்றை தவிர்த்துக்கொள்ளுமாறு கேட்டுக்கொண்டார். ஞானியின் இந்தச்செயற்பாடு பெரியதிருப்பத்தை ஏற்படுத்தாதுபோனாலும் பொய்ப்பிரசாரங்கள் சற்று தணிந்தது. மாநாடும் திட்டமிட்டவாறு முடிந்தது. ஆனால், ஞானி எமக்கு ஆதரவு தந்தமையால் கடும் கண்டனத்துக்குள்ளாக்கப்பட்டார்.
மாநாட்டிற்கு இலங்கை அரசின் ஆதரவு இல்லை. எந்த ஒரு அமைச்சருக்கும் அழைப்பில்லை. அரசியல்வாதிகளின் பிரவேசம் இல்லை. பொன்னாடை, பூமாலை இல்லை. இனி என்ன சொல்கிறீர்கள்..? என்று ஞானி கேட்டதற்கு எதிர்வினையாற்றிய பக்கமிருந்து மௌனம்தான் பதிலாகியது.
“ தமிழ்நாட்டில் தயாரிக்கப்படும் திரைப்படம் தமிழ்நாட்டில் வெளியாகும் தருணத்திலே இலங்கையிலும் திரையிடப்படுகிறது. ஆனால், தமிழகத்தயாரிப்புக்கான காட்சிகளை ஒரு இயக்குநர் இலங்கையில் படமாக்கச்சென்றால் உடனே அதற்கு எதிர்ப்பு கிளம்பிவிடுகிறது. தினமும் சென்னை விமான நிலையத்திற்கு சென்று பாருங்கள், எத்தனை உல்லாசப்பயணிகள், வர்த்தகர்கள் தமிழகத்திலிருந்து புறப்படுகிறார்கள். அதற்கு மட்டும் ஏன் எதிர்ப்பு இல்லை. சோதிடர்கள் முதற்கொண்டு சாமியார்கள் மற்றும் பிரசங்கிகள் போய்வருகிறார்கள். ஆனால், ஒரு படைப்பாளி ஒரு சந்திப்புக்கு அல்லது மாநாட்டுக்கு புறப்பட்டவுடன் எதிர்வினை தொடங்கிவிடுகிறதே?” என்று அன்றைய தினம் ஞானியிடம் கேட்டேன்.
“ இலங்கையில் தமிழ்மக்களுக்கு அரசியல் தீர்வு கிடைக்கும் வரையில் இங்கு இப்படித்தான் இருக்கும்.” என்றார் ஞானி. “….அதுவரையில் அங்கிருக்கும் எழுத்தாளர்கள் தமிழக எழுத்தாளர்களுடன் ஒன்றுகூட முடியாதா? ஆசிரியர்கள், மருத்துவர்கள், சட்டத்தரணிகள் காலத்துக்குக் காலம் தங்கள் அறிவை மேம்படுத்திக்கொள்ள புதிய கல்வித்திட்டங்கள், புதிய மருத்துவக்கண்டுபிடிப்புகள், சட்ட நுணுக்கங்கள் பற்றியெல்லாம் தெரிந்துகொள்வதற்கு மாநாடுகளில் ஒன்றுகூடுவதுபோன்று எழுத்தாளர்களும் சந்தித்து கருத்துப்பரிவர்தனையில் ஈடுபடமுடியாதா?” எனக்கேட்டேன்.
“ நீங்கள் என்ன சொன்னாலும் தமிழகத்தில் இதுவிடயத்தில் எந்தமாற்றமும் நடக்கப்போவதில்லை. நீங்கள் உங்கள் பாட்டுக்கு செய்யுங்கள் இங்கிருந்து வரக்கூடியவர்கள் வரட்டும்.” என்றார்.
நான் தமிழகத்தில் நின்ற குறிப்பிட்ட 2013 ஆம் ஆண்டு பெப்ரவரி மாதத்தில்தான் இலங்கை ஜனாதிபதியின் திருப்பதி விஜயமும் இடம்பெற்றது. வை.கோ. டில்லிக்கு தனது ஆதரவாளர்களுடன் கண்டனப்பேரணி நடத்தப் புறப்பட்டார். கலைஞர் தமது டெசோ அமைப்பைக்கூட்டி கண்டனம் தெரிவித்தார். திருமாவளவன், சீமான், நெடுமாறன், பாண்டியன் முதலானோர் கண்டனக்கூட்டங்களும் பேரணிகளும் நடத்தினர். சில ரயில் நிலையங்களில் மறியல் போராட்டம் நடந்தது.
இந்த இலட்சணத்தில் இலங்கை – தமிழக இலக்கிய உறவு, சந்திப்பு, மாநாடு பற்றி அன்று நாம் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். போருக்குப்பின்னர் தற்போதைய ஈழத்து இலக்கிய உலகம் பற்றி தெரிந்துகொள்வதில் ஞானி பெரிதும் ஆர்வம்காட்டினார். கருணாகரன், நிலாந்தன், யோ.கர்ணன், ராகவன் ஆகியோரது எழுத்துக்கள் பற்றி குறிப்பிட்டேன். அவர்களின் படைப்புகள் தனக்கு கிடைக்க ஆவன செய்யுமாறு கேட்டுக்கொண்டார். அந்த ஆண்டு இறுதிக்குள் யாழ்ப்பாணத்தில் இலக்கிய சந்திப்பு நடக்கவிருக்கும் தகவலையும் சொன்னேன். மதியமானது. நானும் சித்தனும் வெளியே மதியபோசனத்துக்காக புறப்பட்டோம். அன்று இரவுதான் வேலூருக்கு புறப்படவிருந்தேன். அதனால் இரவு 7 மணிவரையில் தன்னுடன் இருக்கலாம் என்று ஞானி சொன்னார். மதிய உணவின்பின்பு என்னை உறங்கச்சொல்லிவிட்டு, (இரவுப்பயணம் என்பதானல்) சித்தனுடன் வாசல்படியிலிருந்துகொண்டே உரையாடலைத்தொடர்ந்தார். வாசல்படி என்றவுடன் ஒரு விடயத்தை அவரிடம் குறிப்பிட்டேன்.
சின்னவயதில் எங்கள் வீட்டில் , பாட்டி எங்களை வாசல்படியில் அமருவதற்கு அனுமதிக்கமாட்டார். அப்படி அமருவது வீட்டுக்குத் தரித்திரம் என்பது அவர்களின் (மூட) நம்பிக்கை. இதுபற்றியும் அன்று அவரிடம் சொன்னதும் வாய்விட்டுச்சிரித்தார்.
தமிழறிஞர் ஞானி படைப்பும் பார்வையும் என்ற நூலின் பின்புற அட்டை வித்தியாசமானது. ஞானி அந்த வீட்டுவாசல்படியில் அமர்ந்து வெளியே பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறார். அருகே அவரது நூல்கள் பார்வைக்கு காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருக்கினறன. நேர்த்தியாக வடிவமைக்கப்ட்ட அந்த நூலை தொகுத்திருப்பவர்கள் கு. முத்துக்குமார், க. அறிவன், க. சவகர். ஞானியைப்பற்றிய சிறந்த அறிமுகத்தை இந்த நூல் தருகிறது. சென்னையிலிருந்து அவ்வேளையில் வெளியாகிய தளம் முதலாவது இதழ் சி.சு. செல்லப்பா நூற்றாண்டு சிறப்பிதழாக வந்திருந்தது. சித்தன், ஞானிக்கும் ஒரு பிரதி கொண்டுவந்திருந்தார். சித்தன் அதன் ஆசிரியத்தலையங்கம் உட்பட சில படைப்புகளை அவருக்கு வாசித்துக்காட்டினார். கண்பார்வையற்றபோதிலும் ஞானியின் தேடல் குன்றவில்லை.
நான் கோழித்தூக்கம்போட்டு எழுந்துவந்ததும் எனது படைப்புகள் பற்றி கேட்டார். எனது பறவைகள் நாவலின் கதைச்சுருக்கத்தை கேட்டறிந்தார். சில சிறுகதைகளின் சுருக்கத்தையும் சொன்னேன்.
அவுஸ்திரேலியா திரும்பியதும் எனது நூல்களை அனுப்பிவைக்குமாறு கேட்டுக்கொண்டார். மாலை ஐந்து மணியாகியது.
“ஒரு நடை நடந்துவிட்டுவருவோமா?” என்று சொல்லிக்கொண்டு எழுந்து எனது கரம்பற்றிக்கொண்டார். சுமார் ஒன்றரை மணிநேரம் அவரது வீட்டுக்கு அயலில் அவர் சொன்ன வீதிப்பக்கமெல்லாம் சென்றோம். அவரது மணக்கண்களில் சந்திகள் தெரிகிறது, கடைகள் அமைந்துள்ள இடம் தெரிகிறது. கலைஞர் கோவையில் செம்மொழி மாநாடு நடத்தியவேளையில் அந்தப்பிரதேசத்தில் அமைத்த பூங்கா தெரிகிறது. நான் அவர் கரம்பற்றியிருந்தேன். எனக்கும் சித்தனுக்கும் அவர்தான் வழிகாட்டினார்.
இந்திய சாகித்திய விருதுகள் பற்றி அவருக்கிருந்த கடுமையான விமரசனங்களைச் சொன்னார். ஏற்கனவே மதுரையில் தமிழாரய்ச்சி மாநாடு நடந்தபோது இலக்கு அமைப்பினால் அவர் கண்டனங்கள் தெரிவித்தவர். செம்மொழி மாநாட்டையும் அவர் விட்டுவைக்கவில்லை. அதனால் புலனாய்வுப்பிரிவினர் அவரிடத்தில் ஒரு கண்வைத்திருந்தனர். சுவாரஸ்யமாக அந்தத்தகவல்களைச்சொன்னார்.
எஸ்.வி.ராஜதுரை, ஜி.நாகராஜன், ஜெயமோகன், நுஃமான், பற்றியெல்லாம் மிகுந்த மரியாதையுடன் குறிப்பிட்டார். எனக்கு அந்த வீதியுலா முற்றிலும் வித்தியாசமான அனுபவம். வீட்டிலிருந்து, கடற்கரையிலிருந்து, உணவு விடுதியிலிருந்து, ரயில், பஸ் பயணங்களில் இலக்கியம் பேசியிருக்கிறோம். ஞானியுடன் அப்படி அவரது கரம்பற்றிக்கொண்டு வீதியோரமாக சுமார் ஒன்றரை மணிநேரம் இலக்கியம்பேசிக்கொண்டு உலாவச்சென்றது எனது வாழ்வில் முதல் அனுபவம்.
ஒரு சந்தியில் சற்று நின்று, “ முருகபூபதி காலையிலிருந்து உங்களுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கிறேன். உங்களிடம் எழுத்தாளர்களுக்கே உரித்தான மேட்டிமைத்தனத்தை காண முடியவில்லையே…” என்றார்.
“நான் இப்பொழுதும் வாசகன்தான் ஐயா” என்றேன்.
அவர் பெருங்கடல். நான் கரையில் நின்று அவரை வியக்கின்றேன். விலங்கு மருத்துவரும் படைப்பிலக்கியவாதியுமான நடேசனின் முதலாவது நூல் வாழும் சுவடுகள் – 112 பக்கங்கள். இதனையும் படித்துவிட்டு தனது கருத்தை எழுதியிருக்கும் கோவை ஞானி, 1925 பக்கங்களில் எஸ்.பொ. எழுதிய வரலாற்றில் வாழ்தல் ( சுயசரிதை ) நூலின் இரண்டு பாகங்களையும் படித்தும் விமர்சனம் எழுதியவர்! இந்நூல்கள் வரவாகியவேளையிலும் அவருக்கு கண்பார்வை இல்லை! மற்றவர்கள் சொல்லச்சொல்லக்கேட்டு கிரகித்துக்கொண்டு, தான் சொல்லச்சொல்ல மற்றவர்களைக்கொண்டு எழுதியவர்தான் கோவை ஞானி.
மற்றவர்களின் படைப்புகளை இவ்வாறு படித்தும், தனது மதிப்பீடுகளை எழுதியும் இலக்கிய உலகில் உயரத்தில் வாழ்ந்தவர்தான் கோவை ஞானி. சில மாதங்களுக்கு முன்னர், உள்ளார்ந்த ஆற்றலுக்கு முதுமை தடையில்லை என்ற தலைப்பில் நான் எழுதியிருந்த கட்டுரையிலும் கோவை ஞானி பற்றியும் விதந்து குறிப்பிட்டிருந்தேன். இப்போது அவர் பற்றிய நினவுக்குறிப்பும் எழுதநேர்ந்துவிட்டது. ———0——— letchumananm@gmail.com
ஒரு எழுத்தாளனாக இருப்பவன் தன்னைச் சுற்றி நடப்பதைக் கூர்ந்து கவனிக்கவும் மற்றவர்கள் கதைகளைக் கேட்கவும் வேண்டும். ஒரு விதத்தில் பூக்களை வாங்கி மாலையாக்கும் பூக்காரியின் தொழில் போன்றதுதான் கதையாக்கமும். அப்படியான ஒரு கதையை உங்களிடம் சொல்லப் போகிறேன்.
கடந்த வருடம் அவுஸ்திரேலியாவிலிருந்து சென்னைக்குத் தனியாகச் சென்றேன். ஹோட்டலில் தங்கி, ஏன் தேவையில்லாமல் அதிக பணத்தை செலவழிக்கவேண்டும் என நினைத்து சென்னையில் உள்ள என் நண்பனிடம் பேசியபோது, அவன், தனது நண்பனது மாடிக்கட்டிடம் ஒன்றுள்ளது. அதை ஒழுங்கு பண்ணுவதாகக் கூறினான்.
நான் ஹோட்டலில் தங்குவதற்கு செலவிடும் பணத்திலும் குறைவானது என்பதால் ஒப்புக்கொண்டேன். சென்னை நகரின் புரசைவாக்கத்தில் ஒரு மாடிக்கட்டிடம். மூன்றாவது மாடியில் ஒரு, இரு அறைகள்கொண்ட அபார்ட்மென்டை ஒரு வார காலத்திற்கு எனது நண்பன் எனக்காகப் பதிவு செய்திருந்தான். போய்ச் சேர்ந்ததும் மண்டை வறண்டது. தனிமை வாட்டியது. சுற்றிவர நல்ல சாப்பாட்டுக்கடைகள் இல்லை. எதற்கும் ஓட்டோவில் செல்லவேண்டும். ஏன் ஓத்துக்கொண்டேன் என என்னை நொந்து கொண்டேன்.
அங்கிருந்த இரண்டாம் நாள், எனது ஒரு கனடிய நண்பன் முகநூல் மெசஞ்சர் ஊடாக ‘எங்கே நிற்கிறாய்? ‘ என்று கேட்டு தகவல் வந்தது. சென்னையென்றதும் தொலைபேசியில் ராமேஸ்வரத்தில் இருந்து வருகிறேன். எனக்குத் தங்க ஒரு இடம் வேண்டும் என்ற போது மிகவும் சந்தோசமாக அவனை வரவேற்றேன். என் தனிமையைக் கொல்ல ஒருவன் கிடைத்திருக்கிறான்.
யாழ்ப்பாணம் இந்துக்கல்லூரியில் படித்த காலத்திலே தெரிந்தவன். அத்துடன் சமீபத்தில் அவன் இலங்கை சென்றபோது அங்கு நோய் வந்து சில காலம் வைத்தியசாலையில் இருந்தான். அக்காலத்தில் தொலைபேசியில் அவனுடன் ஆறுதல் வார்த்தைகள் பேசியிருக்கின்றேன். பேச்சுத்துணையுடன் சிறுவயது நட்பு என்பதால் அவன் வருகை உற்சாகமளித்தது. அவனுக்கு அடுத்த பக்கமும் ஒன்று உண்டு. இந்தியாவில் ஈழ விடுதலை இயக்கங்கள் இருந்தபோது இடதுசாரி இயக்கத்திலிருந்தவன், எண்பதில் சிதைந்த இயக்கத்திலிருந்து சிதறியோடிய ஆயிரக்கணக்கானவர்களில் ஒருவனாக அலைந்து இறுதியில் கனடாவில் குடும்பத்தோடு போய் குடியேறிவிட்டான். அவனைப்பற்றிய விடயங்கள் இவை மட்டுமே முன்பு தெரிந்தவை. இப்பொழுது இராமேஸ்வரம் சென்று வருகிறான் என்றதும் இடதுசாரி சோசலிச , மார்க்சிய வாதங்களைக் கைவிட்டு சாதாரண மனிதர்கள்போல் இந்தப்பிறவியிலும் அடுத்த பிறவியிலும் பாவிப்பதற்காக புண்ணியங்களை சேகரிக்கத், தலயாத்திரை செய்பவனாக மாறிவிட்டான் என்று மட்டும் புரிந்துகொண்டேன்.
புலம் பெயர்ந்த கனடாவின் சூழ் நிலை அவனை அப்படி மாற்றிவிட்டதா? ஏதாவது குடும்ப பிரச்சினையின் காரணமாக ஆண்டவனிடம் சரணடைந்து விட்டானா? எதற்கும் வரட்டும். அவனது மனமாற்றங்களையும் அதனது காரணங்களையும் அறிவதற்கு ஆவலாக இருந்தேன்.
அதிகாலை நேரத்தில் படுக்கையில் இருந்து நான் எழுவதற்கு முன்பாக கதவு தட்டப்பட்டது. அதிகமான மூட்டை முடிச்சுகளில்லை. முதுகுப் பை மட்டுமே வைத்திருந்தான் ; கறுத்து மெலிந்திருந்தான். அத்துடன் தாடி மீசையுடனிருந்தான். அறுபது வயதுக்கு மேலானவன் என்பதால் அவை நரைத்திருந்தது. மற்றவர்கள்போல் கறுப்படிக்காது இயற்கையாக இருந்து, சாமியாரது தோற்றத்தைக் கொடுத்தது. நல்லவேளையாக காவியுடையில்லை. நானும் சாமியாருடன் இதுவரை ஒன்றாக அபாட்மெண்டில் இருந்ததில்லை.
கதவைத் திறந்தபோது உள்ளே வந்தவனிடம், ‘காவி உடை அணிந்திருந்தால் பத்து ரூபாய் கொடுத்து கதவை அடைத்திருப்பேன் ‘ என்றபோது, ‘ நான் சாகப்பிழைத்து வந்துள்ளேன். உனக்கு நக்கலாக இருக்கிறது ‘ என்றான்.
இரயிலில் வந்தவன், படுக்கவேண்டும் என அடுத்த அறையைக் காட்டிவிட்டேன். நான் மட்டும் காலையில் வெளியே சென்று உணவருந்திவிட்டு அவனுக்கும் உணவு வாங்கிவந்து வைத்துவிட்டு, எனது வேலையைப் பார்க்கச் சென்று விட்டேன். அவனிடமும் அபாட்மென்டின் திறப்பு இருந்தது.
மாலையில் நான் வந்தபோது ‘மது வாங்க போகிறேன்’ என்றான். அப்பொழுது எனக்கு பியர் மட்டும் போதுமென்றேன். அத்துடன் இன்னமும் சாமியாராகவில்லை மது அருந்துகிறான் என்பது ஆறுதலாக இருந்தது. அதே நேரத்தில் மது, மாது, கஞ்சா பழக்கங்கள் உள்ள ஆசாமியார்களும் இருக்கிறார்கள் என்ற எண்ணமும் வந்துபோகத் தவறவில்லை.
மீண்டும் மாலையில் அபாட்மெண்ட வந்தபோது உணவுப்பொட்டலத்துடன் வந்தான்.
‘ என்ன ராமேஸ்வரம் போய் வருகிறாய்? பக்திப் பழமாகி விட்டாயா? சர்வதேசத் தொழிலாளர்களே ஒன்றுபடுங்கள் என்று மற்றவர்களுக்கு கம்யூனிசம் படிப்பித்துக்கொண்டு திரிந்தாய்? ‘
‘தம்பி உனக்குப் புரியவில்லை. வாழ்க்கையின் இடுக்குகளுக்குச் சென்று நசிபடும்போது அதன் வேதனை புரியும். நீ அதிஸ்டசாலி. வாழ்க்கையின் சோதனைகளில் இருந்து தப்பிவிட்டாய். ‘என்று வேதாந்தமாக பேசிவிட்டு மது போத்தலை எடுத்து குலுக்கி மூடியைத் திருகினான் .
‘ வாழ்க்கையில் அல்லல் படுவோருக்காகவே அக்காலத்தில் சமத்துவம் பேசினாய். இப்பொழுது பக்திமானாகியதற்கும் அதே காரணம் சொல்கிறாய்! அதை விடு. நான் நினைத்தேன். குடலில் ஒப்பரேசன் முடிந்தபின் குடிக்கிறதை விட்டு விட்டாய் என்று ‘
‘நான் விட்டாலும், அது விடாது.’ ‘ அது சரி, உனது ராமேஸ்வரம் பயணம் எப்படி ? எதற்காகப் போனாய்? அதைச்சொல்?’ ‘ அது பெரிய தொடர்கதை ‘ என்றபடி மதுக்கிளாசை வாயில் வைத்தான். நானும் போத்தலில் இருந்த கிங் ஃபிசரை ஊற்றினேன்.
‘ வீட்டில் கொஞ்சம் பிரச்சினை.’ நான் அம்மாவோடு இருந்தேன் அம்மா இறக்கும் பொழுது ஒரு விடயம் என்னிடம் கேட்டார். அதில் இருந்து எனது பிரச்சினை தொடங்கியது. நாங்கள் ஆறு ஆண்கள். நான் பாடசாலையில் படிக்கும் காலத்தில் அப்பு இறந்துவிட்டார். அம்மா, மாமாவின் உதவியுடன் எங்களை வளர்த்தார். அதில் கடைசித்தம்பி சொல்வழி எதுவும் கேட்காமல் இயக்கத்தில் சேர்ந்துவிட்டான். அதன்பின்பு 2009 இல் இறந்துவிட்டான் என்ற செய்தி எங்களுக்குக் கிடைத்தது. காலம் , இறந்த இடம் எதுவும் தெரியவில்லை. அம்மா எல்லாம் மறந்துவிட்டு இருந்துவிட்டார். ஆனால், கடந்த வருடம் சித்தப்பா முறையான ஒருவர், “ அவன் முல்லைத்தீவில் யுத்த நடவடிக்கைகளின்போது ஆமியால் சுடுபட்டு இறந்தபோது , அவனை ஒரு வீட்டில் புதைத்ததாகவும் அந்த வீடு பல வருடங்கள் ஆமிக்காரர் குடியிருந்து விட்டு, இப்பொழுது உரிமையாளருக்குக் கையளித்துள்ளதாகச் சொல்லியிருக்கிறார்.
அந்த விடயம் தெரிந்ததும் அம்மா மனம் குழம்பி விட்டார். அவனை அப்படி அனாதையாக அந்தக் கடற்க்கரை மண்ணில் விட ஏலாது. அவனது ஆன்மா சாந்தியடைவதற்கு எச்சத்தை எடுத்து எரிக்கவேண்டும். அதை ராமேஸ்வரத்தில் கரைக்க வேண்டும் என்று தொடர்ந்து புலம்பிய படியிருந்தார். அம்மாவைப் பொறுத்தவரை அவனே கடைசிப்பிள்ளை . நாலாவது தம்பிக்கு ஐந்து வருடங்கள் பின்பாகப் பிறந்தவன். அது மட்டுமல்ல , அவனது பிரசவத்திற்கு அம்மா ஆஸ்பத்திரிக்குப் போய் இருந்தபோது, அப்பு இதய நோயால் சில நாட்களில் இறந்து விட்டார். அம்மாவுக்கு அவனில் அதிக பாசம். அதனால் கடைசி வரையும் பொத்தி பொத்தி வைத்திருந்தா.
அவன் இயக்கத்துக்குப் போனதும், அம்மா நடைப்பிணமாக அவனது இறப்பை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தா. ஒரு விதத்தில் அவனுக்கு என்ன நடந்தது என்று தெரியாத காத்திருப்பே அம்மாவைப் பல வருடங்கள் உயிருடன் வைத்திருந்தது. எங்கள் ஐந்து பேரைப் பற்றியும் எப்பொழுதும் நினைக்காமலிருந்தாலும் அவனது பெயர் கேட்டால், உடனே எழுந்து விடுவா. நான் இலங்கைக்குப் போய் கொழும்பிலிருந்த சித்தப்பாவோடு அந்த வீட்டை அடைந்தோம். நான்கு அறைகள் கொண்ட ஓட்டு வீடு. முன்பகுதி ஆமியால் சுத்தமாக வைக்கப்பட்டிருந்தது. பின்பக்கத்தில் வேலியில்லை. அடர்ந்த ஆளுயரப் புதர்கள். அந்த புதர்களைக் கடந்து போனால் கடற்கரைக்குப் போகமுடியும்.
“ இந்த வீடு இயக்கத்தின் சிறைக்கூடமாகப் பாவிக்கப்பட்டது. அதற்குப் பொறுப்பாகத் தம்பியிருந்தவன். வீட்டின் உரிமையாளரும் உங்கட கனடாவில்தான். “ என்றார் சித்தப்பா கதையோடு.
“ இவன் சண்டையில் ஈடுபடவில்லையா? “
“ கண்ணில் குண்டு பட்டதால் போரில் பல காலமாக ஈடுபடவில்லை. “ சித்தப்பா காட்டிய இடத்தில் அலரி முளைத்திருந்தது. அந்த இடத்தை கிண்டினால் அரை அடிக்குக் கீழ் வள்ளங்களுக்குப் பாவித்த மோட்டார் கருவிகள், பொலித்தீன் கடதாசிகளுள் கிறீஸ் பூசப்பட்டு பத்திரமாக வைக்கப்பட்டிருந்தன. மற்றொரு இடத்தில் ஒரு உரப்பை நிரம்பப் பல கடிதங்கள் வந்தன. இந்த வீட்டின் காணி என நினைத்த இடங்களை மூன்று நாட்களாகக் கிண்டி முடித்துக் களைத்துப் போனேன். மூச்சு வாங்கியது. எல்லாத்தையும் விட்டு கனடாவிற்குப் போய் விடுவோம் என்று நினைத்தபோது, அம்மா உயிரோடிருந்தால் பிரச்சினையைச் சொல்லிப் புரிய வைக்க முடியும். இப்பொழுது உயிருடனில்லை என்ற நினைவு நெஞ்சில் பாரமாக அழுத்தியது.
நீ சொன்னால் நம்பமாட்டாய். கவலையை மறக்க இரவு நல்லாத் தண்ணியடித்துப் போட்டு சித்தப்பாவோடு அந்த வீட்டிலே படுத்திருந்தேன். பேக்கனவு – நினைச்சுப் பார்க்க முடியாது. பெரும் அழுகுரல் சத்தங்கள், உயிர் போறது மாதிரி அவலமான ஓலங்கள் கேட்டது. நான் எழுந்து பார்க்கிறேன். அண்ட வெயாரோடு பலர் சுவரோடு சாய்ந்தபடி நிற்கிறாங்கள். எவனுக்கும் தலையில் மயிரில்லை. முற்றாக வழிக்கப்பட்டிருந்தது. அவங்களது உடலெல்லாம் காயங்கள் கண்டிய இரத்தத்தால் கறுப்பாக இருந்தது. எனது தம்பி அவங்களை பின்னிய வயறால் அடிக்கிறான். அவங்களெல்லாம் கையெடுத்து கெஞ்சிறாங்க. என்னால் பார்க்க முடியவில்லை .
அப்ப நான் அவனிட்டப் போய், “ நீ ஒரு மனுசனா? நான் குடித்த மிச்சப்பாலை குடிச்சுத்தானே வளர்ந்தனி. கொஞ்சமாவது இரக்கமில்லையா? அதுகும் என்ர இரத்தமாக இருந்து இப்படி மனுசரை துன்புறுத்துகிறாய்? உன்னை என் தம்பி என்று சொல்லமாட்டன் “ எனச்சொல்லி அடிக்கப்போனன்.
அப்போது அவன் பாயும் புலிபோல் சிலிர்த்துக்கொண்டு ‘நான் எப்ப வீட்டைவிட்டு வந்தேனோ எனக்கு உறவு எதுவும் இல்லை. எனது பெயர் அர்ச்சுனன்- கடமை மட்டுமே உள்ளது. அந்தக் கடமையைச் நான் செய்கிறேன். அதற்கு இடையூறாக நீ வந்தால் உன்னைச் சுடுவேன்’ ‘ என்று துப்பாக்கியை எடுத்து என்னை நோக்கி வரவும், பின்கதவால் பாய்ந்து பற்றைச் செடிகளைக் கடந்து ஓடத் , தொடர்ந்தும் துரத்தினான். எனக்கு முன்னால் விரிந்த நீலக் கடல் முடிவற்று தெரிந்தது. கடலில் பாய்வது என்ற நோக்கத்துடன் நான் கடலை நோக்கி ஓடுகிறேன். கடற்கரை மணலில் கால் புதைய வேகமாக ஓட , கடல் என்னை விட்டு விலகி பின்னால் போனது. அந்த இடத்தில் தரையில் பெரிய கற்பாறைகள் தெரிந்தன. மீன்களெல்லாம் சிறிதும் பெரிதுமாக கடலைத்தேடி வாயைத் திறந்தபடி காற்றை யாசித்தன. நண்டுகள் ஒளிந்து கொள்ளப் அவசரமாக பாறைகளின் இடுக்குகளைத் தேடின. ஒரு ஆமை மட்டும் அமைதியாக என்னை பார்த்தபடி மெதுவாக ஊர்ந்தது.
எவ்வளவு தூரம் ஓடவேண்டும் என்று தெரியாமல் ஓட, வேகமாக அவனும் பின்னால் வந்தான். எதிர்பாராது அவன் என்னை நெருங்கியபோது, என்னை நோக்கி ஆள் உயர அலையாக வந்து, கடல் முகத்தில் அடித்தபோது விழித்துக்கொண்டேன். போத்தலில் உள்ள தண்ணீரைக் குடித்து விட்டு , நித்திரை கொள்ளாது புரண்டு படுத்தபடியிருந்தேன் . அதிகாலையாகிவிட்டது.
தேநீருடன் வந்த சித்தப்பாவிடம் இந்தக்கனவைச் சொல்லவும், “ அவன் இயக்கத்தில் இருந்தான். இயக்கத்தின் கட்டளையை செய்திருப்பான். நீ அவன் இறந்த பின்பு நல்லவனா கெட்டவனா என்று பார்ப்பது தவறு. அவன் உனது தம்பி உனது அம்மாவின் விருப்பத்தை நிறைவேற்றுகிறாய். “ என்றார்.
அடுத்து கக்கூஸ் அருகே கிண்டினேன். அங்கும் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. என்ன செய்வதெனத் தெரியவில்லை. எதற்கும் ஒருக்கா பார்ப்போம் எனக் கக்கூசின் பின் குழியில் உள்ள சிமெந்து மூடியை உடைத்தேன். அங்கு ஒரு சிதைந்த எலும்புக்கூடு இருந்தது. பாவிக்காத மணல்ப் பிரதேசத்தில் உள்ள கக்கூசானதால் குழி சுத்தமாக இருந்தது. வெறும் கையால் எலும்புகளை விறகு மாதிரி பொறுக்கி சாக்கில் போட்டு வெளியே எடுத்து பார்த்தபோது எந்த அடையாளமுமில்லை. எனக்குச் சந்தேகமாக இருந்தது. சித்தப்பாவின் முகத்தைப்பார்ததேன்.
சித்தப்பா சொன்னார் “ நிச்சயமாக ஜீவனாகத்தான் இருக்கவேண்டும். எனக்கு சந்தேகமே இல்லை. ஆமிக்காரன் கொன்று போட்டு அவசரத்தில் புதைக்காது கக்கூசுக்குழியில் போட்டிருக்கிறான். போர்க்காலத்தில் இரண்டு பகுதியும் கிடங்குகள் கிண்டி மினக்கிட விரும்பாத நேரத்தில் இது நடக்கும். வன்னியில் பல கக்கூசுகள் இதற்குப் பயன் பட்டிருக்கு. “ என்றார் .
அன்றிரவு எலும்புகளை சாக்கில் பத்திரமாகக் கட்டி வீட்டுக்குள் வைத்து விட்டு, சாப்பிட்டு படுத்தால் வயிறு பயங்கரமாக நோ. தாங்க முடியாமல் இரவு நேரம் முல்லைத்தீவு ஆஸ்பத்திரிக்குப் போனால் , அவங்கள் அப்பண்டிசைட்டாக இருக்கலாம். உடனே ஓப்பரேசன் செய்யவேண்டுமென யாழ்ப்பாணம் வைத்தியசாலைக்கு அனுப்பினார்கள். ஆனால், யாழ்ப்பாணத்தில் அவங்கள் இரத்தத்தை எடுத்துப் பார்த்துவிட்டு சொல்லுவோம் என்றார்கள். பின்பு ஸ்கான் பண்ணி அப்பண்டிசைட்டில்லை, ஏதோ குடலில் கட்டி அல்லது புண்ணென்றார்கள். என்னை படுக்கையில் ஒரு கிழமை இருக்கவேண்டும் . அதன் பின்பு மீண்டும் ஸ்கான் எடுத்து தேவையானால் ஒப்பரேசன் செய்வதாக சொன்னார்கள். நான் கொழும்புக்குப் போய் ஓப்பரேசன் செய்கிறேன் என்றால் விடாமல் மறித்தார்கள்.
இரண்டு நாட்கள் இருந்து விட்டு , நான் மாட்டேன் என கொழும்பிற்கு வந்து பிறைவேட் ஆஸ்பத்திரிக்குப்போனபோது அவர்கள் ஒப்பரேசன் செய்தார்கள். எனது சிறுகுடலில் ஒரு பகுதியை அகற்றினார்கள். பணத்திற்கு நான் என் நண்பனிடம் கேட்டு அதை ஒழுங்கு பண்ணி எல்லாம் முடிய இரண்டு கிழமையாகிவிட்டது.
மீண்டும் முல்லைத்தீவுக்குச் சென்று ஆக்களுக்கோ ஆமிக்கோ தெரியக்கூடாது என்பதால், அந்த எலும்புகளை தென்னமட்டை , பனை ஓலை , மற்றும் கிடைத்த விறகுகள் போட்டு இரவில் எரித்தேன். அன்றைக்குப் பார்த்து பெரிய மழை. நீ சொன்னா நம்பமாட்டாய். காம் ஃபயர் எரித்துக் குளிர் காய்வதுபோல் நெருப்பை பக்கத்தில் இருந்து எரித்தேன்.
அதன் சாம்பலை எடுத்துக்கொண்டு வரும்போது வாகனம் வவுனியாவில் பழுதாகிவிட்டது. மேக்கானிக்கை கூப்பிட்டு அதைத் திருத்திக் கொண்டிருக்கும்போது, எனக்கு நெஞ்சில் நோ. உடனே வவனியா வைத்தியசாலை சென்று அங்கு டொக்டரிடம் செக் பண்ணிவிட்டே கொழும்புக்கு வந்தேன். ‘
‘ உந்த எலும்பில் ஏதோ இருக்கிறது? உனது தம்பியினது தானா என்பது ஒரு கேள்வி? அவன் எப்படியிருந்தான்? அவனில் ஏதாவது குறையிருக்கலாமா?’
‘இதெல்லாம் நான் யோசிக்காமலில்லை. நான் அதை நம்பிறன். அவன் எனது தம்பியானாலும் ஏதோ கெடுதியான விடயங்களில் ஈடுபட்டிருக்கலாம் . எனது பக்கத்தில் குறையில்லையா? வீட்டை விட்டுப் படிக்காது வெளியேறினேன். அம்மாவிற்கு நான் மட்டுமல்ல, ஆறு மகன்களும் எதுவும் செய்யவில்லை. அம்மா எங்களை வளர்த்து விட்ட பின்பு நாங்கள் எங்கள் பாட்டில் வேறு திசையில் சென்றோம். நான் மூத்தவனாக ஒரு இயக்கத்தில் போய்ச் சேர்ந்ததால் மற்றவர்களை ஒழுங்காக வளர்க்க முடியவில்லை என்பது அம்மாவின் முறைப்பாடு. இப்பொழுது கடைசி ஆசைபோல் கேட்டதை நான் நிறைவேற்றவேண்டும்.’
இப்பொழுது அவனது மதுப்போத்தல் காலியாகிவிட்டது.
‘ இலங்கையில் பல தடங்கல்கள் இருந்தன. இராமேஸ்வரத்தில் இருக்கவில்லையா ‘ எனக்கேட்டேன்.
‘ அதுதான் எனக்குப் புதினமாக இருந்தது. எதுவும் தடங்கல் நன்றாக நடந்தது. நான் ஐயரை பிடித்தெல்லாம் எதுவும் செய்யவில்லை. துணிப்பையில் கட்டியிருந்த சாம்பலை இடுப்பளவு தண்ணீரில் கரைத்தேன் . உடை மாற்றிவிட்டு கோயிலுக்குப் போனேன். கோயிலுக்கு வெளியே ஒரு காவியுடுத்த சாமியார் என்னிடம் சிலோனா என்று கேட்டார். நான் அதற்கு ஓமென்றபோது “தம்பி இரு, உங்கள் நாட்டில் பல நல்லவர்களும் கெட்டவர்களும் ஆவியாகத் திரிகிறார்கள். அவர்களுக்குச் சாந்தி செய்யவேண்டும் “ என்றார்.
“கெட்டவர்களுக்குமா? “ என்றேன்
“முக்கியமாக அவர்களுக்கே முதலில் செய்யவேண்டும். நல்ல ஆவி நமக்கு எதுவும் கெடுதல் செய்யாது. கெட்ட ஆவி மற்றவர்களிடம் புகுந்து அவர்களை இயக்கும். அது உங்கள் சமூகத்திற்கு நல்லதல்ல. தொடர்ச்சியாகத் தீமையைக் கொண்டு வரும். போர் மட்டும்தான் முடிந்துவிட்டது. கெட்டவை இன்னமும் நீங்கவில்லை. நல்ல மணத்தை விட துர்மணம் அதிக கனமானது. நம்மில் படிந்துவிடும்.
இராமேஸ்வரத்திலிருந்து உங்களுரில் அநேக ஆவிகள் சுற்றித் திரிவதை என்னால் பார்க்க முடிகிறது . அவற்றில் நல்ல ஆவிகள் மற்றும் தீய ஆவிகள் என இரண்டு பிரிவுகள் உண்டு. அவை அனைத்துமே மரணம் அடைந்தவர்களின் ஆவிகள். ஒருவர் மரணம் அடைந்துவிட்ட பின்பு, அவர்கள் உடலில் இருந்து வெளியேறும் ஜீவன், உடனேயே இன்னொரு பிறவி எடுக்க முடியாது. மறுபிறப்படைய வழக்கமாக ஒரு வருடகாலமாகும் . இந்த மறுபிறப்பிற்காகவே திதி செய்கிறோம் . ஆனால், நீங்கள் பலருக்குச் செய்யவில்லை. அதனால் அவை ஆத்மாக்களாகவே சுற்றித்திரியும் . எண்ணிக்கைகள் கட்டுப்படுத்த முடியாத அளவு உங்கள் ஊரில் உள்ளன. இதில் கெட்ட ஆத்மாக்கள் நாட்டுக்கும் சமூகத்திற்கும் மறைமுகமாகக் கெடுதலை செய்யும் . தற்போது உங்களூரில் போரில்லை என்பது உண்மை, ஆனால், அமைதியில்லை. கெட்ட ஆத்மாக்களின் தீவினை இன்னமும் பலமாக உள்ளது. அவைகளே ஆபத்தானவை. நமது முன்னோர்கள் இதை இதிகாசத்தில் தெளிவாக சொல்லியிருக்கிறார்கள். பாரதப்போர் முடிந்தபின், இறந்தவர்களுக்குக் கடமை செய்ய பாண்டவர்கள் முன்வந்தார்கள். அப்பொழுது பீஷ்மருக்கு முதல் பிண்டம் வைப்பதற்குத் தர்மர் முன்வந்தபோது, அதைத் தடுத்த கிருஷ்ணர் தர்மனிடம், இல்லை சகுனிக்கே முதல் அவி வைக்கவேண்டும் அதுவே பாரத தேசத்திற்கு நல்லது என கூறினார்.
மிகவும் மனம் குழம்பிய தர்மன், “என் பாட்டனுக்கு பிதிர்க் கடன் செய்யாது சூழ்ச்சியே வடிவமாக குரு வம்சத்தை அழித்து, பாரதத்தின் எண்ணற்ற பெண்களை அமங்கலமாக்கிய பாலைவனத்து நரிக்கா நான் அவி வைப்பது? கண்ணா, உனக்கு என்ன வந்து விட்டது? இது என்ன விளையாட்டா? அதற்கு இது நேரமா? ஏன் எங்களை குழப்புகிறாய்? “என்றார்
“ குழம்பாதே தர்மா. அதோ பார், உனது தம்பி, சகாதேவனது சகலத்தையும் புரிந்தவன் அவன் முகத்தைப்பார். அவன் நான் சொன்னதைப் புரிந்து கொண்டான்.’ தருமன் சகாதேவனைப் பார்த்தபோது, அவன் சிரித்தபடியே நின்றான்.
அண்ணா, கிருஷ்ணனைக் கேட்டு நட. நமக்காக மட்டுமல்ல, பாரத வர்ஸ்சத்தின் எதிர்காலத்திற்காகவும் கூறுகிறார்.
“ தர்மா நீதியின் புத்திரனே, இங்கே குழப்பமெதுவும் இல்லை. சகுனி கெட்டவன். அதனாலே அவனுக்கு பிண்டம் அளித்தால் அவன் இந்த பாரத வர்ஸ்சத்தை விட்டு நீங்கிவிடுவான். அல்லாதபோது அவனது ஆவி பலரிடம் புகுந்து தொடர்ந்து இந்த நாட்டுக்குக் கெடுதியை உருவாக்கும். பிதாமகர் பீஷ்மர் விரும்பும்வரை குரு வம்சத்தை காக்க உயிரோடு வாழ்ந்தவர். உன்னிடம் குரு வம்சம் பாதுகாப்பாக இருக்கும் என்ற நம்பிக்கையில்தான் அவரே போரின் இறுதியில் விரும்பி இறந்தவர். அவருக்கு பிண்டம் கொடுக்காதுவிடினும் அவர் உனது நன்மைக்காகவே இந்த நாட்டைச் சுற்றி வருவார். ஆனால் சகுனி அப்படியா? “
“கண்ணா என்னை மன்னித்துக்கொள். உனது வார்த்தைகளைப் புரிந்துகொள்ளாமல் விட்டேனே. நீ சொன்னபடி முதல் அவியை சகுனிக்கே வைக்கிறேன் “ என்றார்
“மிக்க நன்றி ஐயா. நான் என்னால் முடிந்ததை எங்கள் குடும்பத்திற்கும் தமிழ் சமூகத்திற்கும் செய்து விட்டேன்” என்று சொல்லி அந்த காவி உடைச் சாமியாரிடம் ஐந்நூறு ரூபாயைக் கொடுத்து விட்டு ரயிலேறினேன். “
‘ நீ இதை நம்புகிறாயா?’ ‘
‘ நான் நம்புகிறேனோ இல்லையோ , நான் செய்து முடித்த விடயத்தை அந்த சாமியார் எல்லோரும் செய்ய வேண்டிய விடயமாகச் சொன்னது, அந்த இடத்தில் எனக்குச் சந்தோசத்தைக் கொடுத்தது. இதை உயிரோடு அம்மா இருந்து , இதைச் சொல்லும்போது அவவின் முகத்தில் என்னால் ஒரு நிறைவைப் பாரக்க முடியும். ‘
‘ மச்சான் எனக்கு நீ கிருஷ்ணன் போல் தெரிகிறாய். என்ன சங்கு சக்கரமில்லை ‘
‘ நக்கலடிக்கிறாய். உன்ர அபார்ட்மென்ட் என்றும் பார்க்கமாட்டேன். உதை வாங்கப்போகிறாய்’ என்று சொன்னவாறு போதையில் எழுந்தான்.
‘ இல்லை மச்சான், இதுவரையில் புரியாத உண்மையை உணர்த்தினாய். இலங்கைத் தமிழ் அரசியலில் போர் முடிந்து பத்து வருடங்களாகியும் இன்னமும் நமது அரசியல்வாதிகள் ஏன் இவ்வளவு தரமற்று நடக்கிறார்கள் என்பதற்கான விளக்கத்தை எனக்குப் புரிய வைத்தாய். குருக்ஷேத்திரத்தில் கிருஷ்ணன் உபதேசித்ததுபோல் இந்த புரசைவாக்கம் அபார்ட்மண்டில் நீ ஒரு பெரிய உண்மையைப் போதித்தாய் . நீ வாழ்க . அதற்காகத்தான் உன்னைக் கிருஷ்ணன் என்கிறேன். இதிலே நக்கலெதுவுமில்லை. நம்பு நண்பா. ‘
‘ மச்சான் குடல் ஒப்பரேசன் செய்த பிறகு பசி கூடிவிட்டது . ஆனால், நீ எனக்குச் சொல்லாமல் நன்றியை இராமேஸ்வரம் போய் அந்த சாமியாருக்கு நன்றி சொல்லவேண்டும் ‘என சொல்லிக்கொண்டு உணவுப்பார்சலைப் பிரித்தான்.
காலையில் கங்கை நதிக்கரை மற்றும் காசியின் சந்துகளில் நடந்து முடிய மதியமாகிவிட்டது . பசி வயிற்றில் பற்றி எரித்தது . மீண்டும் ஹோட்டலிற்கு மதிய உணவிற்கு வந்தபோது “ மாலையில் கங்கைக்கரையில் நடக்கும் தீப ஆராதனையைப் பார்க்கப் போவோம் “ எனக் கூறியபோது, என்னை ஒரு இந்து தலயாத்திரீகராக நடத்துகிறேன் எனது வழிகாட்டி சொன்ன அர்த்தம் புரிந்தது .
“எனக்கு சாரநாத் செல்லவேண்டும், அத்துடன் சியாமளாவுக்குக் காசியில் பட்டுச் சேலை வாங்கவேண்டும். பின்பு நேரமிருந்தால் தீப ஆராதனைக்கு நான் தயார் . “ என்றதும் நமது வழிகாட்டியின் முகம் மாறியது.
“ இரண்டு மணிக்குத் தயாராக இருங்கள் சாரநாத் போவோம் “ என்றார் . ஒரு பகலில் முழு நேரத்தையும் முடிந்தவரையில் பார்ப்பதற்காகச் செலவிட நினைத்திருந்தேன். இரண்டு மணிக்கு வழிகாட்டி வந்து , “காசியில் பட்டுச் சேலையைப் பார்த்துவிட்டு சாரநாத் செல்வோமா?” என்றபோது மீண்டும் எதிர் குரலெழுப்பினேன்.
சேலை எதுவும் வாங்காத போதிலும், அவற்றை கண்ணாலும் கையாலும் தடவியபடி பல மணிநேரத்தைச் செலவிடத் தயாராக இருக்கும் சியாமளாவை அனுமதித்தால், பத்து கிலோமீட்டர் தூரத்தில் உள்ள சாரநாத் போகமுடியாது. ஏற்கனவே புத்தர் பிறந்த இடமான லும்பினி சென்றதால் புத்தர், தர்மத்தை உபதேசித்த இடமான சாரநாத்தையும் பார்க்க வேண்டும் என்பது எனது ஆவலாக இருந்தது.
பத்து கிலோ மீட்டர் தூரத்தை, பத்து நிமிடத்தில் ஆஸ்திரேலியாவில் போகமுடியும். ஆனால், இந்தியாவில் அரை மணியிலிருந்து ஒரு மணித்தியாலத்திற்கான சாத்தியமுண்டு.
இசுபத்தான என்ற பெயரில் கொழும்பில் ஒரு கல்லூரி உண்டு. அது எந்த மொழிப் பெயர் எனப் பலகாலம் நான் வியந்ததுண்டு. இசுபத்தான என்பது துறவிகள் தங்குமிடமென்பது அர்த்தம் என்பதும் சாரநாத் என்பது, சமஸ்கிருதத்தில் மான்களின் தங்குமிடம் என்பதும் என புதிதாக அறிந்தேன். ஒரு காலத்தில் மான்கள் பயமற்று புல் மேய்வதற்கான இடமாக காசி அரசனால் அந்தப்பகுதி உருவாக்கப்பட்டது.
புத்தர் , ஞானம் பெற்ற பின்பு தனது நான்கு உண்மைகளை தனது சீடர்களுக்கு இங்கு உபதேசித்தார். மழைக்காலத்தில் அவர் இங்கு தங்கியிருந்தபோது 60 சீடர்கள் சேர்ந்தார்கள். நாசரத்து யேசு கிறீஸ்துவின் 12 சீடர்களைப்போல் , இவர்களே பௌத்தத்தை , நாடு முழுவதும் ஆரம்பத்தில் எடுத்துச் சென்றவர்கள். ஒரு விதத்தில் சாரநாத்தை புத்த மதத்தின் பிறப்பிடமாகக் கருதமுடியும். தற்பொழுது பெரிய தூபியும் (Dhamekh Stupa built in the 6th century) துருக்கிய தளபதிகளால் இடியுண்ட பௌத்த குருமார்களது மட ஆலயங்களும் உள்ளன. இவைகள் செங்கட்டியால் கட்டப்பட்டவை . இந்திய வரலாற்றில் சந்திரகுப்த மௌரியனின் அரண்மனை மரத்தால் ஆனதாகக் கிரேக்க ராஜதந்திரியின் (Megasthenes) 302 -298 BCE) குறிப்பு கூறுகிறது. சாரநாத்தில் இப்போது காணப்படும் இடிந்த இடங்கள் குப்தர்களின் காலத்தில் கட்டப்பட்டது . இந்தியாவில் பௌத்தத்தின் உன்னதமான காலம் குப்தர்கள்( 4-6 Centuary) காலமே. பிராமணியத்தால் ஒதுக்கப்பட்ட நான்காம் வருணத்தவர்களை பேதமற்று புத்தமதம் உள்வாங்கிக்கொண்டது.
சீனத்துறவிகள் பிற்காலத்தில் வந்துபோன இடமாக வரலாற்றுக் குறிப்புகள் உள்ளது. ஒரு காலத்தில் 3000 இற்கும் மேற்பட்ட துறவிகள் இருந்த இடம் என்கிறார்கள். ஆரம்பத்தில் தேரவாத புத்தமும் பிற்காலத்தில் உருவாகிய திபெத்தியப் புத்த மதப்பிரிவான வஜ்ர மதத்தினது வேர்கள் இங்கிருந்தே உருவாகியது எனக் கருதப்படுகிறது. மாமன்னன் அசோகன் ஆணையால் இங்கிருந்த நினைவுத் தூணையும் மற்றும் அசோக சக்கரத்தையும் கண்டெடுத்து ஒரு மியுசியம் உண்டாக்கியிருக்கிறார்கள்
இங்கிருந்தே தற்போதைய இந்தியாவின் தேசிய சின்னமாகிய நான்கு சிங்கங்கள் கொண்ட அசோக சக்கரம் கண்டெடுக்கப்பட்டு காட்சிக்கு வைக்கப்பட்டுள்ளது.
சாரநாத்தின் வாசலில் எம்மைக் அழைத்துச் சென்று விட்டு விட்டு, எமது வழிகாட்டி போய்விட்டார். நல்ல மதிய நேரம் வெயில் தலையில் நேரடியாக இறங்கியது.
உடைவுகள் இருந்த இடத்திற்கு அருகே தலிபான்களால் ஆப்கானிஸ்தானில் உடைக்கப்பட்ட புத்தர் சிலையின் தோற்றத்தில் தாய்லாந்து அரசால் கட்டப்பட்டுள்ளது. அதனருகே இலங்கையரான அனகாரிக தர்மபாலவால் கட்டப்பட்ட சிறிய விகாரையும் உள்ளது. இங்குள்ள மியுசியத்தில் அதிக நேரம் செலவிட முடியவில்லை. அருமையான குப்தர் கால சிற்பங்கள் பல இருந்தன. இங்கேயே அசோக சின்னம் பிரதான நுழைவாயிலில் உள்ளது. மியுசியத்திற்கு வெளியே வந்தபோது , இலங்கையைச் சேர்ந்த அனாகரிக தர்மபாலவின் சிலையுள்ளது. அவர், இந்தியாவுக்கு வந்து சாரநாத்தையும் நேபாளத்தில் லும்பினியும் அழிந்து கிடந்ததைப் பார்த்துவிட்டு, இந்திய அரசிடமும் மற்றும் உலகிலிருக்கும் பவுத்த நாடுகளிடமும் சென்று உதவி கேட்டு மகாபோதி சங்கத்தை உருவாக்கினார்.
இந்த இரு இடங்களையும் புதுப்பித்தத்துடன் அகழ்வாராய்ச்சிக்கும் முக்கிய தூண்டுகோலாக இருந்தவர் அனாகரிக தர்மபால . இவரது முனைப்பினால், சாரநாத் அகழ்வாய்வுக்குட்பட்ட போதே அசோகனின் நான்கு சிங்கங்களுள்ள அசோக சக்கரவர்த்தியின் சின்னம் வெளிவந்தது. அதுவே தற்போதைய சுதந்திர இந்தியாவின் கொடியில் உள்ளது . இதை அங்குள்ள கல்வெட்டு சொல்கிறது. அனகாரிக தர்மபால, புத்தமதத்தில் முக்கிய ஒருவராக உலகம் முழுவதும் நினைவுகூரப்படுகிறார் . இந்தியாவில் 25 தடவைகள் மீண்டும் மீண்டும் பிறந்து பௌத்தத்திற்குத் தொண்டாற்றுவதே தனது விருப்பம் என்றாராம். அவர் இலங்கைத்தமிழர்களால் சிங்கள இனவாதி எனத்தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்பட்டவர் என நான் நினைக்கிறேன். அவர்பற்றிய தவறான நினைப்பைப் பலர் நம் மத்தியில் விதைத்துவிட்டார்கள். மீண்டும் காசி நகரில் எங்கள் பயணம் காசிப் பட்டுப் புடவைகளைப் பார்ப்பதில் தொடங்கியது . எமது வழிகாட்டி ஒரு பெரிய கடைக்கு கூட்டிச் சென்றார். அங்கு விதம்விதமான அழகிய பட்டுச்சேலைகள் பல்லாயிரக்கணக்கில் இருந்தன. நல்லவேளையாக சியாமளாவுக்குப் பிடிக்கவில்லை. ஆனால், எனக்கு அது பிடித்தது. எமது வழிகாட்டிக்கும் பிடிக்கவில்லை. மீண்டும் இரவு காசி விசுவநாதர் கோவில் செல்வதற்கு காசியின் சந்துகளுடாக போய் பார்த்தால், கோவிலை அரசு புனரமைப்பதால் ஒரு பக்கத்தாலே பக்தர்களை அனுமதித்தார்கள். அதற்கான வரிசை பல கிலோமீட்டர் தூரத்திற்கு பாம்பாகத் தெரிந்தது. விசுவநாதர் கோவிலை ஒரு மதிலிலுள்ள ஓட்டையூடாக பார்த்து விட்டுத் திரும்பியபோது, ஒரு கடையில் பல பட்டுசேலைகளையும் கொள்வனவு செய்யமுடிந்தது சியாமளாவுக்குத் திருப்தி. அந்திசாய்ந்தபின்னர், கங்கைக்கரையில் தினமும் நடக்கும் தீபாராதனைக்குச் சென்றோம். மேடை போட்டு மந்திரங்களைச் சொல்லியபடி சங்குகள் முழங்கக் கங்கை நதிக்குத் தீப ஆராதனை மாலைநேரத்தில் நடக்கும் . இந்தச் சடங்கு பிரபலமானது. இந்தியாவெங்குமிருந்து பல்லாயிரக்கணக்கில் பக்தர்கள் வந்து காத்திருந்து பார்ப்பார்கள். கங்கை நதியின் கரையில் மட்டுமல்ல, நதியின் மீது ஓடங்களிலும் மக்கள் கூட்டம் நிரம்பி வழியும் . ஆராதனையை விட எனக்கு நதியையும் அங்கிருந்த மக்களையும் பார்ப்பது மனமகிழ்வைத் தந்தது. குறைந்த பட்சம் ஒரு கிழமை தங்கிப் பார்க்க வேண்டிய இடத்தை ஒரு நாளில் பார்த்தது, அரைவாசி குடித்த ஐஸ்கிறீமை நிலத்தில் தவறவிட்ட சிறுவனின் நிலையில் என் மனமிருந்தது. அடுத்தநாள் காலையில் புறப்பட்டோம் . அகமதாபாத் விமான நிலையத்தில் சில அமெரிக்க விமானங்கள் நின்றன. அதைப் பார்த்ததும் “அமெரிக்காவின் ஜனாதிபதி ட்ரம்பும் இரண்டு நாட்களில் அகமதாபாத் வருகிறார் “ என சியாமளாவிடம் சொன்னேன் .
( 2009ல் எழுதி அஸ்திரேலியா உதயம் பத்திரிகையில் வெளியாகியது)
நடேசன்
இலங்கையில் இருந்து வரும் செய்திகள் தமிழர் பலருக்கு அதிர்ச்சியையும் துக்கத்தையும் கொடுப்பவையாக இருப்பவை. இதன்காரணத்தால் இப்படி விளைவுகளுக்கு யார் மேலாவது பழியை போடவேண்டும் என தேடும் போது பலருக்கு இலங்கையில் தற்போது அரசியல் நடத்தும் மகிந்த இராஜபக்ச அரசாங்கம் கண்முன்பு தெரியும். அதேபோல் சிலர் விடுதலைப்புலிகளின் அரசியல் விவேகமற்ற இராணுவ ரீதியான போக்கு இதற்கு பொறுப்பு என சொல்வார்கள்.
கடந்த முப்பது வருட அழிவுகளுக்கும் உயிர் சேதத்திற்கும் யாராவது பொறுப்பு ஏற்கவேண்டும். யாரிடம் கேட்பது? எத்தனை அவலங்கள் ? எத்தனை துயரங்கள்?
தாய்மார் இறந்த பிள்ளைகளுக்காக வடித்த கண்ணீர் எத்தனை நந்திகடல்களை உருவாக்கும்!
உயிர்தப்பியவர்களில் எத்தனை பேர் உடல் உறுப்புகளை இழந்து ஊனமுற்றவர்கள்?
மன நிலை பாதிக்கப்பட்டு நடைப்பிணங்களாக திரிபவர்கள் எந்தக்கணக்கில் சேர்க்க முடியும்?
எந்த இலட்சியம்; கோட்பாடு தனிநாடு கோரிக்கை என்பன இந்த மக்களின் இழப்புகளுக்கு சமமாகுமா?
இப்படி மொத்தமான கோட்பாடுகளின் வெற்றிக்காக ஒரு தனிமனிதனின் வாழ்வைப பலியாக்குவதே என்வரையில் தர்மம் ஆகாது.
ஹிட்லரின் கொன்சன்ரேசன் முகாமில் இருந்த ஒரு யூத முதியவர் நான் சந்தித்த்போது தான் ஒரு சோற்றுப் பருக்கைக்காக அக்காலத்தில் கவிதை பாடினார் எனக் கூறினார்;.
திரு ஆனந்த சங்கரியை லண்டனில் சந்தித்த போது ” கிழக்கு மாகாணத்தில் 60 வீதமான மக்கள் இஸ்லாமியர்களும் சிங்கள மக்களும் உள்ளபோது எப்படி தமிழ் ஈழக்கோரிக்கையில் கிழக்கு மாகாணத்தை உள்ளடக்க முடிந்தது?? ” என கேட்டபோது ” கிழக்கு மாகாணத்தில் உள்ள ஒரு பாராளமன்ற உறுப்பினர் மட்டும் அக்காலத்தில் ஆதரித்தார். மற்றவர்கள் மீது இது ஒரு விதத்தில் திணிக்கப்பட்டது” ” என மிகவும் நேர்மையாக பதில் கூறினார்.
இதேமாதிரி கேள்வியை மெல்பேனில் சம்பந்தரிடம் கேட்டபோது ” 1948 ல் தமிழர்கள் கிழக்குமாகாணத்தில் அதிகமாக இருந்தார்கள்.” ” எனப் பதில் வந்தது.
அப்போது நான் கூறினேன் “ஜனநாயக ரீதியில் தமிழ் ஈழம் காண்பதற்கு கிழக்கு மாகாண மயானங்களில் தான் சர்வஜன வாக்கெடுப்பு எடுக்கவேண்டும்” ” என்றேன்.
எனது பதிலிலில் எரிச்சல் அடைந்த சம்பந்தர் “நீர் சிங்களவர் மாதிரி பேசுகிறீர் “ “என்றார்.
“நான் உண்மையை சொல்கிறேன்” என்றேன்
சம்பந்தர் இதன் பின்பு என்னுடன் பேசவில்லை.
அதன் பின்பு சம்பந்தர் போன்ற அரசியல் வாதிகள் தவறுகளை விட்டதும் மட்டுமல்ல எக்காலத்திலும் திருந்தமாட்டாத அரசியல்வாதிகள் என முடிவு எடுத்தேன்.
இப்படியான அரசியல் வாதிகளால் உருவாக்கப்பட்ட இந்த வட்டுக்கோட்டை தீர்மானம் என்ற மரண சாசனத்தை கையில் எடுத்த அடுத்த தலைமுறை தமிழர்களுக்கான இளைஞர்களில் பலரின் இறப்பை பக்கத்தில் இருந்து பார்க்கும் ஆபாக்கியம் எனக்கு கிடைத்தது. இந்த மரண சாசனத்தின் கடைசி அத்தியாயம் சமிபத்தில் போர்க்களத்தில் நிறைவேறியுள்ளது. இந்த மரணசாசனம் கேட்ட கடைசிப் பலி, விடுதலைப்புலித் தலைவர்கள்
இப்படியான மரணசாசனம் யாழ்பாணமண்ணில் எழுதப்பட்டது . இதை பெரும்பாலானவர்கள் அங்கீகரித்தார்கள் என்பது உண்மை. இதே நேரத்தில் கிழக்கு மாகாண மக்கள், வன்னிப்பிரதேச மக்கள் தமிழ் பேசியோர் என்பதால் கயிற்றில் கட்டி இழுத்து செல்லப்பட்டார்கள் என்பது 77 தேர்தலில் கிடைத்த வாக்குகளை வைத்து கணிக்க முடியும்.. இதே வேளையில் குடாநாட்டு மக்களிலும் பார்க்க கிழக்கு வன்னி மக்கள் பேரழிவுக்கு உட்படுத்தப்பட்டார்கள் என்பதை அறிய, நான் எந்த புள்ளிவிவரமும் கொடுக்கத்தேவையில்லை.
யாழ்ப்பாணமண்ணின் மைந்தர்கள் ஏன் இந்த மரணசாசனத்தை மனதார ஏற்றுக்கொண்டார்கள் என்பதை அறிய இவர்கள் மனங்களை நாம் புரிந்து கொள்ளவேண்டும்.
மிகக்குறைந்த நிலவளம் உள்ள பிதேசத்தில், தங்கள் மனிதவளம் மட்டுமே முதலாக உள்ள 70 வீதமான வெள்ளாளர் மத்திய வகுப்பு மக்கள் வசித்த பிரதேசம். இவர்கள் இதே வேளையில் தங்களுக்கு கீழே குடிமைகளாக வைத்திருந்த தாழ்த்தப்பட்ட வகுப்பு மக்கள் 60 ம் ஆண்டுகளில் நடந்த சாதிப்போரட்டம், பின்பு 70 களில் கள்ளுத்தவறணை ஒழிப்பு என்பனவற்றால் வெளியேறுகிறார்கள். இதற்கு இலங்கையை ஆண்ட இடதுசாரி அரசாங்கங்கள் உதவி செய்கின்றன. யாழ்பாணத் தமிழர்களுக்கு இது வெறுப்பை ஏற்றுகிறது. 77ம் ஆண்டு வரையும் தமிழரசு தமிழ் காங்கிரசில் 30 வீதமாக இருந்த சிறுபான்மைத்தமிழரில் எவரும் பிரதிநிதிகளான இருக்கவில்லை.
77 ல் இலங்கை அரசாங்கங்கம் இவர்களுக்கு இருந்த ஒரு வளமான கல்வியையும் பறித்துக்கொள்கிறது. நிலை குலைந்த இந்த சமுதாயத்துக்கு நாங்கள் ஆண்ட பரம்பரை என்ற கோசம் மனத்துக்கு ஆறுதல் அளிக்கிறது. ஒரு புதுத்தென்பு உருவாக்கிறது
யாழ்ப்பாணத்தை 350 வருடங்கள் ஆண்டது இந்தியாவில் இருந்து வந்த தெலுங்கு நாயக்கர்கள்ளே: நாங்கள் அல்ல. மேலும் கிழக்கு மகாணம் எக்காலத்திலும் கண்டி மன்னரிடம் அல்லவா இருந்தது உண்மைகளை பார்க்க மறுக்கிறது.
தமிழ் கூட்ணியினரின் இந்த ஆண்டபரம்பரை கோசம் வெறும் தேர்தல் கோசம் என அறியாத இளம் தலைமுறையினர் காசி ஆனந்தன் போன்ற மூன்றாம் தர அரசியல் வாதிகளுக் இரத்ததிலகம் இடுகிறார்கள்.
இப்படியான சமூகத்திடம் இருந்து இவ்வளவு அதிகமாக வன்முறை எங்கிருந்து வந்தது?
சிறிய கூட்டில் 12 எலிகளை வளர்த்து வரும்போது அந்த எலிகளுக்கு 6 கருவாட்டுத்துண்டுகளை மட்டும் ஒவ்வொரு நாளும் கொடுத்து வரும்போது அந்த எலிகளுக்கு எப்படியான மனமாற்றம் நடக்கும் என்பது நம்மால் ஊகிக்க முடியும்தானே
மேலும் சாதி வன்முறை, பாடசாலையில் வன்முறை, குடும்பத்தில் வன்முறை, என இருந்த சமூகத்தால் சக மனிதர்களோடு ஜனநாயகமான கருத்தாடல் நடத்தி சமூகத்தில் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தமுடியவில்லை. வன்முறையை பெருமளவில் சார்ந்து இருக்கவேண்டிஇருந்தது.
புலம் பெயர்ந்த நாடுகளில் கூட ஜனநாயக ரீதியான கருத்தாடல் செய்யமுடியாத சமுகமாக உள்ளதை காணக்கூடிதாக உள்ளது இரண்டு வார்த்தைக்கு மேல் கதைத்தால் தூசணவார்த்தையில் இறங்குபவர்கள் பலரை நான் பார்த்துள்ளேன்.
இதேவேளையில் யாழ்ப்பாண மனே நிலை தனிப்பட்ட ரீதியல் முன்னேற்றத்துக்கு வாய்ப்பாக உள்ளது. போட்டி போடும் மனோ நிலை முதலாளித்துவ பொருளாதாரத்தின் வரப்பிரசாதம். புலம் பெயரும்போது இந்த இயல்பு வாய்பாக இருக்கிறது. இதேவேளையில் மக்கள் சமுகமாக பின்தள்ளிவிடுகிறது.
யாழ்பாணமண்ணில் புகையிலையும் வெங்காயமும் நன்றாக வளர்ந்தன.ஆனால் ஜனநாயகம், மனிதநேயம் வளரமறுத்து தறுக்கணித்து விட்டதால் ஏற்பட்ட விளைவு தான் ஒரு சமுகத்தையே இன்று அகதிமுகாமில் தள்ளியள்ளது.
இந்த மக்களை முள்ளில் விழுந்த சேலையை எடுப்பது போல பாதுகாப்பாக எடுக்க புலம் பெயர்ந்தவர்கள் உதவவேண்டும். இது நீங்கள் பாவமன்னிப்பு பெற உதவும்.. எந்த சமுகம் இந்க மரணசாசனத்தை அங்கீகரித்ததோ எந்த சமுகம் வன்முறையை உரம் போட்டுவளத்ததோ அவரகளே தற்போதைய மேற்கு நாடுகளில் வாழ்பவர்கள்.உங்கள் பாவங்களை கழுவ கிடைத்த கடைசி சந்தர்ப்பம்.
